Absurd,

 

While I know, that this may sound absurd, I want the whole world to read my blog and to get in touch with me and talk about Embodied Language (EL). There are only two ways, in which you can take my writings: either you know exactly what I’m talking about or you just can’t stand it. If you can’t stand what I’m talking about, why do you even continue to read? These words weren’t meant for you. If you continue reading, this means, you know what I am talking about. There is no need for you or for me to bother about anyone, who refuses to understand this. Their stupid defensive reaction shows, they damn well recognize, that I am not impressed with their Disembodied Language (DL) and, for all I care, they can go to hell. This text will not change them. I or anyone, who knows about ongoing EL, has no business at all with DL and will actively try avoid it.

 

People say: there are no absolutes, but I disagree.  DL is your down-fall, but EL is truly your salvation. I guess, you continue to read this, but the question remains: will you talk with me? If you did, it would become clear to you what I mean, by talking with yourself and listening to your voice while you speak. Although you read, that I emphasize the importance talking with and listening to yourself and get some familiarity with EL, you don’t do it, you don’t have ongoing EL, as you were never reinforced for that.

 

It isn’t you, who is reinforced, but the behavior itself, that is, when you talk with me, you’ll find, it is  easy to have EL, because I can reinforce it. Others don’t know what EL is and, therefore, they can’t reinforce it. I am straightforward about this, if you come to me, it is only for one reason: to have EL. My writing determines, if you are going to do that or not. I am fine, either way. My writing isn’t meant to convince you. EL is not about that. You are ready to have that conversation with me or not. I am fully aware, most people aren’t able to have EL with me.  

 

Even someone like myself – who has discovered EL and has been exploring the difference between DL (our usual way of talking) and EL for the last forty years – doesn’t receive sufficient reinforcement for EL, to be able to permanently put an end to the negative effects of DL, which is around everywhere, twenty-four-seven. Nevertheless, I certainly have already acquired enough EL, to be able to claim my Language Enlightenment (LE) and this gives me the  ability, to identify and distinguish between DL and EL and to actively avoid all DL, again and again.

 

The great pull of DL is never really completely gone, as everyone engages in it. You don’t have to believe me, you can and must verify this for yourself. The only reason, I have been able to continue my EL – in spite of all the DL going on everywhere, but also in spite of my own old tendency, to engage in it again and again – was because I keep talking out loud with myself, so that I can hear my EL, feel my EL, recognize my EL, allow my EL and understand my EL. This self-reinforcement has helped me to overcome periods in which there was no social reinforcement from others. Basically, it is due to my own conviction, my EL remains possible, as I feel that it is needed, that it is so important to me, that I continue to have it. It is as true for me as for anyone else, that EL is nowhere reinforced or enhanced.

 

Each time I've lost my EL – and I’ve lost it millions of times – I’ve had to create the situation myself, again and again, in which my EL could and would occur. If I hadn’t done that, my exploration of EL would have stopped a long time ago and I would have never been able to gloriously perceive my own LE with it. Those thousands of people, who have enjoyed EL with me in the past, are all out of the picture now, because they didn’t do the work, that needed to be done – by them – to be able to continue with their own EL. They didn’t speak often enough with themselves and kept listening to others instead of to themselves. They also childishly and demandingly find fault with me, for not giving them, what they could only give to themselves. Moreover, they reject the ugly truth about their own horrible DL, with which they continue, by default.

 

People insist their DL is virtuous, intelligent or valuable, but they have never heard, they are telling themselves lies. So, when they speak with others, they don’t hear themselves, as all they care about is being heard or listening to others. If they would try to speak with themselves, they would feel immediately repulsed by all their own uncertainties, vulnerabilities and failures. With DL, they over-rule, over-power and over-talk themselves and others. In DL speakers always dominate the listener. It doesn’t even make any difference, whether we are having DL just by ourselves or with others. Astonishingly, we haven’t yet, from an intellectual point of view, acknowledged that the struggle for attention, sets the stage for our common way of talking, which is DL and prevents us from really talking or listening.

 

In DL with others, we only pretend to talk and to listen, but once we hear our own DL, by ourselves, we are shocked, upset and overwhelmed, by the inescapable truth, that we don’t even know how to talk with ourselves and listen to ourselves. It is only someone, who can have ongoing EL, like me, who knows how to do that. I know, I am the only one who addresses this and I will continue to do this till I die, because it is this truth, which has set me free. I don’t care, everyone buys into DL and I will go on with my EL, because I know, I have found my own purpose. Anyone who talks with me finds out about the powerful essence of EL: the way in which we deal with our language sets the stage for how we live our lives. My life is good, full of energy, clarity and peace. Let me speak with you, so you can experience, that the transmission of EL is the future for all of mankind.                 

 

Naturally,

 

Of course, Embodied Language (EL) has its place in our daily lives. If not, it would be utterly pointless to discontinue our Disembodied Language (DL) and explore what other positive effects arise from our ongoing EL. It is precisely these remarkable consequences which make EL so attractive: this brings our Language Enlightenment (LE) to light.

 

The many awesome aspects of our new handling of our language produce an enormous contrast to our usual oppressive, superficial way of speaking, which causes and modifies all of our other behaviors. The enormous difference between our EL and our DL evokes the unforgettable, astonishing perception,  we have indeed missed out on something profound, beautiful, delightful and important, because of our boring, automatic, phony, forceful, unnatural DL.

 

The subtlety of our EL is unprecedented and we can't help but admit that all our other behaviors are completely dwarfed by this, because we suddenly realize that our other behavior has sprung from DL. It is truly devastating. So, whenever we, for the first time, discover our EL, we recognize, there's really nothing else left for us to do, but to somehow stop our entire behavioral repertoire, which, of course,  kept our DL going. It's very simple. For example, someone who may smokes cigarettes, someone else believes in God and another person insists that he or she is always right. Behavior is lawful, thus it is predictable, that when such a person ceases such behavior, an immediate increase in EL will occur.

 

Anyone who wants to continue to enjoy their EL, will

have to make many absolutely necessary adjustments.

 They can no longer afford to stupidly smoke, to

 superstitiously believe in a higher power or to 

arrogantly pretend they supposedly always know it

 better than others. Quitting such foolish, tense, 

self-defeating behavior is a true liberation. The person, 

who has now become able to continue with his or her 

EL, has achieved this all by him or herself and has 

thereby acquired a dignity, which he or she wants to keep.

 Instead of inferior behavior, a dignified, respectful, 

sensitive, intelligent behavior now emerges, which 

makes him or her happy and fulfilled. Obviously, this

 individual transformative experience also has major

 social consequences, as the person, who has withdrawn

 from DL, no longer participates in the struggle and the

 conflict, those who have DL, unconsciously, continue 

to engage in.

 

EL creates a space, an opportunity or a connection that, without any pressure or expectation, will bring about renewal and innovation to the behavior of others. Naturally, EL in one person evokes the EL in another, and that other person - who most likely doesn't want to hear or know about the difference between DL and EL - is going to have EL, all by itself and unnoticed, even though the person who knows that he or she has EL, never discusses EL with them. I experience this each day in my job. It is impossible for me to talk about DL or EL with the people there.

 

In my previous work situations, I often still was making

 the mistake of expecting others to be able to talk to me 

about the contradiction between DL and EL. I used to

 elaborate in vain on matters that I now manage to keep

 to myself. It's much better this way and I'm glad I can 

do that now, while before I had problems with that. In 

the meantime it is also clear to me, that there is actually

 no one to talk to, who still has DL. This was unimaginable

 for me, just a short time ago, but now it is the most 

normal thing in the world. I have, to my own surprise, 

stopped talking to people who still have DL. I don't even

 feel the need anymore - I felt so strongly for such a long

 time - to talk about EL with others, who have DL.

 

I'm now with both of my feet on the ground, so to speak. I'm just doing my job and my life has never been so peaceful. My free weekend is a pleasant change from my busy work, where I do exactly what needs to be done. I've had many jobs in my life, but this job is special since I was chosen for it. I deliver irrigation products to all kinds of companies and projects and drive to different sites my big truck. I always do more than I have to, because I want to do it. My physical work makes me important in a way I've never felt important. It has something to do with my manhood. I feel really needed and I love it, to be able to meet what is expected of me. All of this only became possible after I made the decision – for myself – never to speak about EL to people at work.

 

I am very proud of myself that I can continue with my EL in my work and am therefore aware of my freedom. No one stands in the way of my progress with EL anymore, because I myself recognize how it works for me. This certainly wasn't always the case,  but now that I've figured out what to do and what not to do, it's all so straight forward. Surely, there is  no compulsion to do anything, but I simply know that some behaviors work, while others don't. I only want be involved in behavior that works for me and I have effortlessly, almost unnoticeably, stopped doing what doesn't work. I am still amazed at how easy my life now is, but how difficult it was, when I had DL. Because my EL has increased so much, my LE has started to shine. I remember, like yesterday, how hesitant I was, to address my LE.  Instead of uncertainty, I experience the power of who I am.

                 

 

Natuurlijk,

 

Natuurlijk heeft Belichaamde Taal (BT) zijn plaats in ons dagelijks leven. Indien dat niet zo was, dan zou het volslagen zinloos zijn, om met Ontlichaamde Taal (OT) te stoppen en om te onderzoeken, welke andere positieve effecten ontstaan, vanwege onze voortgaande BT. Het zijn juist deze opmerkelijke gevolgen, die BT zo aantrekkelijk maken. Hierdoor komt dus onze Taal Verlichting (TV) aan het licht.

 

De enerverende aspecten van onze nieuwe omgang met taal produceren een enorm contrast met onze gebruikelijke, beklemende, oppervlakkige wijze van spreken, die onze andere gedragingen veroorzaakt. Het enorme verschil tussen BT en OT, roept direct de gewaarwoording op, dat wij helaas iets heel moois, iets heel bijzonders en iets heel belangrijks zijn misgelopen, door onze saaie, automatische OT.

 

De subtiliteit van BT is ongekend en we kunnen niet anders dan toegeven, dat onze andere gedragingen hierbij volledig in het niet vallen, omdat wij ineens beseffen, dat al ons gedrag uit OT is voortgekomen. Zodra wij dus, voor het eerst, BT ontdekken, zit er eigenlijk niets anders op, dan al ons andere gedrag,  dat natuurlijk onze OT ondersteund, te stoppen. Het is heel eenvoudig. Bijvoorbeeld, iemand die rookt sigaretten, iemand gelooft in God of iemand meent altijd gelijk te hebben. Het is geheel voorspelbaar, dat wanneer zo iemand ophoudt met zulk gedrag, er direct een toename van BT gaat plaatsvinden.

 

Iemand die met BT verder wil gaan, kan zich niet langer veroorloven, om maar dom te blijven roken, in een hogere macht te blijven geloven of te blijven doen alsof hij of zij het altijd zogenaamd beter weet dan anderen. Ophouden met zelf-ondermijnende gedragingen is een ware bevrijding. De persoon, die nu in staat is geraakt, om met zijn of haar BT verder te gaan, heeft dit helemaal zelf gedaan en bereikt en heeft daardoor een waardigheid gekregen, die hij of zij wil blijven behouden. In plaats van een minderwaardig gedrag, komt er nu een waardig, eerbiedig, gevoelig, intelligent gedrag tevoorschijn, dat ons gelukkig en tevreden doet zijn. Ook zal deze individuele transformatie grote sociale gevolgen hebben, omdat de persoon, die zich uit OT heeft teruggetrokken, niet meer deelneemt aan de strijd en het conflict, waar men in OT mee bezig blijft.

 

BT creert een ruimte, mogelijkheid of connectie, die, zonder enige druk of verwachting, vernieuwing zal brengen in het gedrag van anderen. Natuurlijk roept BT van een persoon, BT op in een ander en die andere persoon – die waarschijnlijk helemaal niets wil horen of weten over het verschil tussen OT en BT – die gaat toch ongemerkt, helemaal vanzelf BT hebben, ook al heeft de persoon, die weet dat hij of zij BT heeft, het daar nooit met hen over. Ik maak dit zelf elke dag in mijn werk mee. Het is onmogelijk om daar met de mensen over OT of BT te praten.  

 

In vorige werk-situaties, beging ik nog vaak de fout, door te verwachten, dat anderen het aan zouden kunnen, om met mij over de tegenstelling tussen OT en BT te praten. Ik wijdde dan tevergeefs uit over  zaken, die ik nu voor mijzelf weet te houden. Het is veel beter zo en ik ben blij, dat ik dat nu kan, terwijl ik daar voorheen problemen over kreeg. Inmiddels is het mij ook wel duidelijk, dat er eigenlijk met niemand, die nog OT heeft, te praten valt. Dit was kort geleden onvoorstelbaar, maar nu is het de normaalste zaak van de wereld. Ik ben, tot mijn eigen verbazing, opgehouden om met mensen te praten die nog OT hebben. Ik heb niet eens meer de behoefte – die ik lange tijd zo sterk voelde – om nog met anderen, die OT hebben, over BT te praten.

 

Ik sta nu zogezegd met beide voeten op de grond en ik doe gewoon mijn werk en mijn leven is nog nooit zo vredig geweest. Mijn vrije weekend vormt een aangename afwisseling met mijn drukke werk, waar ik precies doe wat er gedaan moet worden. Ik heb in mijn leven vele banen gehad, maar deze baan is zo bijzonder, omdat ik hiervoor werd gekozen. Ik lever irrigatie producten aan allerlei bedrijven en projecten en rijd, met mijn vrachtwagen, van hot naar haar. Ik doe altijd meer dan ik hoef te doen, omdat ik het wil doen. Mijn physieke werk maakt me belangrijk op een manier, dat ik me nog nooit belangrijk heb gevoeld. Het heeft iets te maken met mijn mannelijkheid. Ik ben echt nodig en ik vind het heerlijk, om te kunnen voldoen aan wat er van mij wordt verwacht. Dit alles werd pas mogelijk, nadat ik – voor mijzelf – de beslissing had genomen, om  nooit met mensen op mijn werk over BT te spreken.

 

Ik ben heel trots op mezelf, dat ik in mijn werk toch verder ga met mijn BT en ben mij daardoor bewust van mijn vrijheid. Niemand staat de voortgang van mijn BT nog in de weg, omdat ik zelf weet hoe het voor mij werkt. Dit was zeer zeker lange tijd niet het geval, maar nu ik dan eindelijk heb uitgevonden wat ik moet doen en wat ik niet moet doen, is het zo ongecompliceerd. Natuurlijk is er absoluut geen enkele sprake van iets moeten, maar ik weet dat een bepaald gedrag werkt en dat een ander gedrag niet werkt. Ik wil alleen nog maar gedrag hebben dat werkt en ik ben daardoor moeiteloos en vrijwel ongemerkt gestopt met wat niet werkt. Ik sta nog steeds versteld, hoe gemakkelijk mijn leven nu is en hoe moeilijk het was, toen ik nog OT had. Doordat mijn BT zo is toegenomen is mijn TV gaan stralen. Ik herinner me nog, als de dag van gisteren, hoezeer ik aarzelde om over mijn TV te schrijven. In plaats van  onzekerheid, ervaar ik nu de kracht van wie ik ben.

 

Sores,

 

Het is en blijft helaas een voor de meeste mensen onbespreekbaar feit, dat wanneer wij zelf diep in de sores zitten, we dit altijd op anderen willen afreageren. En, er valt ook niet omheen te gaan, dat wij dus vanwege de alomtegenwoordige – gesproken – Ontlichaamde Taal (OT), geen enkele aanmoediging ontvangen, om eens de verantwoordelijkheid te nemen voor al onze eigen, individuele, zelf-gecreerde problemen. Het grotendeels volledig ontbreken van de Belichaamde Taal (BT) in ons dagelijks bestaan is een ware ramp.

 

We hebben allerlei leiders gekend, die ons hebben voorgespiegeld, hoe wij een betere maatschappij zouden kunnen creeren, maar niemand van deze lieden heeft het ooit gehad, over het vervangen van OT met BT. Zij konden het daar eenvoudigweg nooit over hebben, omdat zij, met hun weerzinwekkende pretenties, zelf keer op keer ten prooi vielen, aan hun eigen OT-conditionering en overduidelijk de moed niet hadden, om zich daar uberhaubt mee bezig te houden. 

 

Ik schrijf dit, omdat ik een uitzondering ben, want ik heb met mijn BT mijn Taal Verlichting (TV) ontdekt. Ik ben echter geen leider, omdat iedereen het alleen voor zichzelf kan bewerkstelligen, dat OT stopt, dat BT doorgaat, en dat TV zich kan laten gelden. Ik geef de aanzet om dit proces aan te gaan, maar ik maak mij hierbij geen enkele illusie. Ik geloof niet in het creeren van een groep. Ik hoor ieder individu apart, in zijn eigen realiteit, want dat is de realiteit, of we het nou willen of kunnen erkennen of niet. Iedereen leeft, of men er zich nou bewust van is of niet, met de negatieve resultaten van z’n eigen onintelligente OT, maar ik heb de begaafde resultaten van mijn BT.             

Ook Soros kan zijn BT niet kopen en zal altijd, net als iedere andere idioot, genoegen moeten nemen met zijn eigen hufterige, doortrapte, verbeten OT. Het ontiegelijk belangrijke feit, dat de handlangers van Soros nog niet hebben kunnen controleren, gaat over hoe zij met zich zelf praten. Hij mag dan zijn wereldwijde netwerk van organisaties hebben, om iedereen in diskrediet te brengen, die iets zegt waar hij het niet mee eens is, maar hij kan mijn BT niet de mond snoeren, en hij heeft ook geen enkel idee van de psychologische kracht van TV. Als hij mijn blog leest – en ik weet zeker dat hij dat op een gegeven moment zal doen – dan zal hij herkennen, dat wij alleen in OT proberen we het verhaal te veranderen. In BT lachen we om zulke bekrompen, stomme,  manipulatieve, volkomen nutteloze activiteiten.

 

Hoeveel geld of macht hij ook heeft, zelfs iemand als George Soros wil eigenlijk alleen maar de aandacht. Dit is de werkwijze van OT. Het is zo tragisch, zielig en vernederend dat we in OT alleen luisteren naar of aandacht geven aan iedereen die onze aandacht opeist. Trouwens - en dit is iets wat de arme, oude, duffe koning George inmiddels toch wel moet onderkennen – ook hij heeft niet het eeuwige leven en al die aandacht, die hij wist te krijgen met zijn maatschappij-hervormende campagnes, was duidelijk niet de aandacht die hij eigenlijk hebben wilde. Daarom blijft hij zo vasthoudend eisen om meer, terwijl hij natuurlijk zo langzamerhand wel zou nu moeten weten, dat meer echt niet beter is. Met BT, ervaren we eindelijk de aandacht voor onszelf, die we altijd ongemerkt wilden en we realiseren ons, dat we met OT de verkeerde aandacht trokken, die afleidde van ons gefrustreerde eigen bestaan. 

 

Net als iedereen, weet Soros niets van BT. Hij roept  tech-CEO's op om onmiddellijk actie te ondernemen met betrekking tot desinformatie bij het stemmen en om het verval van de democratie te helpen voorkomen, maar hij zette al zijn kaarten op OT. Hij had natuurlijk zijn miljoenen ook kunnen gebruiken om mensen over TV te informeren, maar daar is hij  te bang, te oppervlakkig en, haha, te belangrijk voor.

 

Ik was er door hem aan herinnerd, dat ik ooit eens een vertwijfelde miljonair had ontmoet. Ik deed wat vrijwilligerswerk in een gratis gezondheidskliniek. Zijn vrouw, die daar verpleegster was, had hem over mij verteld en hij nodigde me toen uit voor een etentje, in zijn grote huis, aan het meer. In eerste instantie, was hij heel geintereseerd in en lovend over BT. Hij bood aan om een ghostwriter voor mij te betalen, zodat ik een boek over BT en TV kon publiceren. Hij kende iemand met wie hij wilde dat ik samenwerkte. De schrijfster wilde echter geen BT met mij hebben en, bij nader inzien, hij zelf ook niet (haha), dus bedankte ik hem maar beleefd voor zijn geweldige, filantropische aanbod en daarmee was de boekdeal dus afgelopen. BT is niet te koop!

 

Laten we eens echt erkennen dat onze verliefdheid op technologie al onze aandacht afleidt van hoe we met elkaar en dus ook met onzelf praten. Het is niet eens iets persoonlijks, dat we allemaal alleen nog  naar schermen kijken en eigenlijk niet meer praten en dat al onze vocale verbale vaardigheden bijna volledig zijn geatrofieerd. Het is onvermijdelijk dat onze OT resulteert in onoverkomelijke problemen. Tenzij we teruggaan naar luisteren hoe we klinken terwijl we spreken, is er geen manier om te doen herleven, wat er nog over is van ons vermogen om te praten. In de geschiedenis van de mensheid is er nooit een moment geweest, waarop we BT volledig hebben omarmd, maar voor mij, als individu, is dat moment al vele jaren geleden aangebroken.

 

Ik gebruik hier de pompeuze OT-inspanningen van Soros, om te contrasteren met mijn gave, elegante, grappige en bevrijdende BT. Soros kan geen open samenleving creëren, omdat hij niet eens weet wie hij is. Als hij wist van zijn TV, dan zou hij, net als ik, willen dat anderen daarover, met zichzelf, iets aan de weet kwamen. Bovendien zou hij het helemaal met me eens zijn, dat OT altijd over misinformatie of desinformatie gaat. Het verschil tussen deze twee is alleen van belang voor haarklovers, die in het kurslijf van OT blijven zitten. Vergis je niet, degenen die zeggen, dat ze de wereld willen verbeteren, houden zich steevast bezig met OT. Ik lach om middelmatige dwazen, zoals George Soros of Bill Gates, die nu ook nog de vrijheid van meningsuiting willen veranderen en naar hun hand willen zetten. Ik hoop dat ze eens energie gaan steken in het stoppen van hun eigen OT, zodat ze wat BT gaan  hebben en kunnen erkennen dat iedereen’s OT op apegapen ligt.  

 

 

Leeg,

 

Er hing iets aan de muur, maar ik heb het er weer afgehaald, want de prijs is al betaald. Het was, bij nader inzien, niet eens echt de moeite waard. De kale muur is rustig nu, zonder wereld kaart.

 

Toen ik had wat ik wilde, hoorde ik hoe de klank van mijn stem verstilde. Ik hoef het niet meer en leg me erbij neer, dat het zogenaamde weten is vergeten.

 

De bladzijde bleef leeg en alle kwasten, die ik kreeg, konden eindelijk wennen – samen met de potloden en pennen – aan de inmiddels gehoorde gelukkige stemmen, die de ruimte en schoonheid erkennen.

 

Uit het niets komt toch telkens iets naar voren, ook al hebben mijn woorden hun betekenis verloren. Ik luister en ervaar, het trillen van de gevoelige snaar.

In dit land van strijd en pijn, werd mij duidelijk, wie ik wilde zijn, omdat ik hier kon zeggen en verstaan, waarom ik nooit terug zal gaan. Ik blijf nog even, uit dankbaarheid voor wat mij was gegeven en zing het kinder-liedje, dat de toon zette voor mijn leven.

 

Berend Botje ging uit varen, met z’n scheepje naar Zuidlaren. De weg was recht, de weg was krom, nooit kwam Berend Botje weerom. Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, waar is Berend Botje gebleven? Hij is niet hier, hij is niet daar, hij is naar Amerika. Amerika. Een keer in de rondte van je hopsasa. Amerika. Twee keer in de rondte van je hopsasa. Amerika. Drie keer in de rondte van je hopsasa.     

 

https://nl.wikipedia.org/wiki/Berend_Botje_ging_uit_varen

 

Soros,

 

Soros cannot buy Embodied Language (EL) and will always have to settle, just like every other idiot, for Disembodied Language (DL). The fact which Soros’s henchmen haven’t checked, is about how we talk. He may have his global network of organizations to discredit anyone, who says something he disagrees with, but he cannot silence my EL, nor does he have a clue about the power of Language Enlightenment (LE). If he reads my blog – which I am sure, at some point he will – he must recognize, only in DL, we try to change the narrative, but in EL, we laugh about such stupid, manipulative, utterly useless activity.

 

No matter how much money or power he has, even someone like George Soros, only wants to have the attention. This is the modus operandi of DL. It is so tragic, pathetic and humiliating, that, in DL, we only listen to or pay attention to anyone who demands our attention. By the way – this is something poor, old, king George must know by now – he is a mortal like everyone else and the attention he got with his campaigns, was not the attention he wanted. This is why he tenaciously keeps demanding for more, but he should know by now, more isn’t better. In EL, we finally experience the attention for ourselves, which we always wanted to have and we realize, that with our DL, we always unknowingly attracted the wrong kind of attention, which distracted from ourselves.

 

Like everyone else, Soros knows nothing about EL. He calls on big tech CEOs, to take immediate action regarding voting disinformation and helping prevent the decline of democracy, but he puts all his cards on DL. He could, of course, have used his millions to let people know about LE, but he is too fearful, too shallow and too important. I am reminded, that one day, I met a millionaire. I did some volunteer work at a free health clinic. His wife, who was a nurse there, had told him about me and he invited me for diner at this big house on the lake. He offered to pay for a ghost-writer, so that I could publish a book about EL and LE. He knew someone, who he wanted me to work with. However, the writing-lady didn’t want to have EL with me and neither did he (haha), so I thanked him politely for his great offer and that was the end of the book-deal. EL is not for sale.

 

Let’s recognize for a moment, that our infatuation with technology takes our attention away from how we talk. It isn’t anything personal, that we all watch screens and basically don’t talk anymore and that our vocal verbal skills have atrophied. It is inevitable that our DL results in insurmountable problems and unless we go back to how we sound while we speak, there is no way for us, to revive what is left of our ability to talk. In the history of mankind, there never was a moment, in which we fully embraced EL, but for me, as an individual, that moment has arrived.  

 

I use pompous Soros’s DL efforts, to contrast with my elegant, funny and liberated EL. Soros cannot create, as he claims, an open society, because he doesn’t know who he is. If he knew about his LE, he would want, like me, other people to know about it. Moreover, he would totally agree with me, that DL is always about disinformation or misinformation. The difference between these two only matters for hair splitters, who engage mechanically in DL. Make no mistake, those who say they are trying to make the world into a better place, always engage in DL. I laugh at mediocre fools, like George Soros or Bill Gates, who want to change our freedom of speech and I suggest, they put some energy into stopping their own DL, so that they can have some EL and acknowledge, that their DL is really on its way out.                  

 

 

Why,

 

I want to get something of my chest. I don't really need it, but I would love to hear or read something from you. Why aren't you responding? I know that I didn't write these words for you, but for myself, but does that mean, that you don't have to, that you can't or that you don't want to respond? Of course you do have that need, but you pretend you don't. And, you could respond to me by writing something back or by contacting me via skype (my name is limbicease). I believe you want to respond, but you are too afraid, to take on something, from which you know there is no turning back. As soon as you start dealing with me and thus with your own Embodied Language (EL), then your mechanical Disembodied Language (DL) is done, for good, because you have taken note of your Language Enlightenment (LE).

 

Isn’t it strange, you are afraid to talk with a positive feeling? Whatever way you look at it, that's what EL simply comes down to. You are used to and familiar with negative language, but you hesitate, you clamp up, and you actually feel quite intimidated, by the whole idea, of being able to speak only with positive emotion? I understand why you're making such a big fuss about it, as I know you've never done this, but isn't it idiotic, you are afraid to write to me, to talk to me and to personally experience that your EL does indeed exist and could take an important place in your life? Of course it is necessary to question your usual blunt manner of speech (DL) that creates the world in which you live, day in and day out.

 

Why am I still not hearing anything from you? Of course 

it's not about me, it's about you. Why don't you ever hear 

from yourself?? With your DL you just keep beating 

around the bush. You may ask yourself that question, but

 answer it with DL every time. When will you have enough

 of all those so-called answers, which have only made you

 forget about yourself? Why are you still kidding yourself?

 If you  listened to yourself, wouldn't you hear yourself 

talking precisely in that way others have talked with you?

 As soon as you hear it, it stops by itself.

 

Of course, I'm not waiting for you. Why should I frustrate myself with the vain hope, that you would ever be true to yourself? Being yourself with DL is never going to happen. The choice is yours. Either you stop - very rigorously - with your own cramped, numb, stupid DL, so that you can finally have some self-evident EL, or you will keep repeating, you are never allowed to talk, in the way that you want to and your emotions supposedly don’t matter. Why can't you have patience and acknowledge yourself, to let yourself know, that you disagree with how you have been conditioned? Of course, you can.

  

Why don't I care, if I hear from you or not? I may write you these words in this blog, but do not care whether you will have EL or not. Maybe it has to do with my LE? Why should I worry whether you're going to have EL or not? I don't care no more, since I already have EL and continue with it anyway. You read and probably shrug your shoulders. I wrote this, to give you my ultimatum: if you don't talk to me, you'll never know anything about DL, EL or LE.

 

Why be dramatic about it? You're just too cowardly to take it on and those other people are more important to you, I understand. You want to listen to someone, who doesn't want talk with you about who you are, but about who you supposedly could be. Why don't I give you anything to hold on to? I instruct you, to listen to the sound of your own voice, while you speak. Why don't you hold on to that? Why is that such a taboo? It is because you are the master of your own language and create only what matters to you. Surely, your LE is waiting for you, as long as you can have EL long enough. Why don't you listen to yourself? In DL, listening to others is more important than listening to yourself.

 

Waarom,

 

Er moet mij iets van het hart. Ik zit er niet echt mee, maar ik zou het toch heel graag eens van jou horen of lezen. Waarom reageer je nou niet? Ik weet wel, dat ik deze woorden niet voor jou heb geschreven, maar voor mezelf, maar dat hoeft dan toch niet te betekenen, dat je daarom niet hoeft, dat je daarom niet kan, dat je daarom niet wil reageren? Natuurlijk heb je wel die behoefte, maar je doet net alsof dit niet zo is. En, je zou best wel kunnen reageren, door iets terug te schrijven of door mij te benaderen via skype (naam:limbicease). Uiteraard wil je reageren, maar je bent te bang, om iets aan te gaan, waarvan je weet, dat er geen weg terug meer is. Zodra je je met mij en dus met je eigen Belichaamde Taal (BT) gaat bezig houden, dan is het voorgoed gedaan met je mechanische Ontlichaamde Taal (OT), want je hebt kennis genomen van je Taal Verlichting (TV).  

 

Gek genoeg, ben je dus eigenlijk bang, om met een positief gevoel te praten. Hoe je het ook wendt of keert, daar komt BT simpel gezegd op neer. Je bent gewend aan en bekend met negatief taalgebruik, maar je aarzelt, je klapt dicht, en je voelt je eigenlijk nogal geintimideerd, door het hele idee, om vanuit positieve gevoelens te kunnen spreken? Ik weet, je hebt dit nog nooit gedaan en ik begrijp, waarom je er zo moeilijk over doet. Het is toch idioot, dat je er voor terugdeinst, om mij te schrijven, om met mij te praten, om aan den lijve te ervaren, dat jou BT wel degelijk bestaat en een heel belangrijke plaats zou kunnen gaan innemen in jou leven? Natuurlijk is het noodzakelijk, om serieuze vraagtekens te zetten bij jou gebruikelijke botte wijze van spreken (OT), die de wereld creeert, waarin, je dag in dag uit, leeft.

 

Waarom hoor ik nog steeds niets van je? Het gaat natuurlijk niet om mij, maar om jou. Waarom hoor jij nooit eens iets van jezelf? Met je OT blijf je maar om de pot heendraaien. Je stelt jezelf misschien wel eens die vraag, maar antwoord elke keer weer met je OT. Wanneer heb je eindelijk eens genoeg van al die zogenaamde antwoorden, die je alleen maar jezelf hebben doen vergeten? Waarom hou je jezelf nog steeds voor de gek? Indien je echt naar jezelf zou luisteren, dan hoorde je toch meteen, dat jezelf probeerde aan te praten, wat anderen jou hebben aangepraat? Zodra je het hoort, dan houdt het op.

 

Natuurlijk zit ik niet op jou te wachten. Waarom zou ik mijzelf frustreren, met de ijdele hoop, dat je ooit  oprecht naar jezelf zou gaan zijn? Jezelf zijn met OT is absoluut onmogelijk. De keuze is dus aan jou. Of je stopt – heel rigorous – met je eigen verkrampte, gevoelloze, domme OT, zodat je eindelijk eens wat vanzelfsprekende BT kunt gaan hebben, of je blijft maar eindeloos herhalen, dat jij nooit mag praten, zoals jij dat eigenlijk wil en dat jou gevoelens van geen enkel belang zijn. Waarom kun jij het geduld niet opbrengen, om eindelijk jezelf te erkennen en om jezelf te laten weten, dat je het niet eens bent,  hoe je bent geconditioneerd? Natuurlijk kun jij dat.

 

Waarom kan het mij niets schelen of ik nog van je hoor of niet? Ik schrijf je dan wel deze woorden in deze blog, maar het zal me verder een worst wezen of jij BT gaat hebben of niet. Misschien heeft het te maken met mijn TV? Waarom zou ik mij druk gaan maken over of jij BT gaat hebben of niet? Het maakt mij niets uit, want ik heb al BT en ik ga er toch mee door. Je leest en haalt waarschijnlijk je schouders op, maar ik heb dit geschreven en ik geef je mijn ultimatum. Als je niet met mij gaat spreken, zul je nooit iets aan de weet komen over OT, BT of TV.

 

Waarom zou ik er dramatisch over doen? Jij bent te laf om het aan te gaan en vindt die andere mensen belangrijker dan mij, ik begrijp het. Je wilt alleen maar luisteren naar iemand, die je niet aanspreekt op wie je bent, maar op wie je zogenaamd zou kunnen zijn. Waarom geef ik je niets om aan vast te houden? Ik geef je instructie, om, terwijl je spreekt, naar de klank van je stem te luisteren. Waarom hou jij je daar niet aan vast? Waarom is dat taboe? Het is, omdat jij de meester bent van je taal en alleen creert wat voor jou van belang is. TV staat op je te wachten, als je maar lang genoeg BT gaat hebben. Waarom luister jij niet naar jezelf? In OT is luisteren naar anderen belangrijker dan luisteren naar jezelf.             

 

Sensitivity,

 

Like everyone else, I was often judged as a child because of my sensitivity. Usually people learn to pretend they got over it by denying what they really feel, but I still felt very hurt every time and was told by others that I should try to get a thicker skin .

 

So people always thought there was something wrong with my sensitivity and called me touchy. According to scary, compulsive, frustrated and insensitive people - who, as they literally said, tried to impress on me that they really had my best interests at heart and thus treated me punitively for my own good - I worried about nothing. Because I took it so personally, they said it was just a matter of not taking things personally and growing up. Growing up I felt distraught, defenseless and blank, because I knew one thing for sure: adulthood was not for me.

  

Whatever I did, hoping to gain more self-control over my emotions, had the opposite effect. I became more and more emotional because of it and all my failed attempts to change myself piled up. My reputation was carried by me like a burden. However, I always knew that my feelings were true because I could cry. Every time, because of my sensitivity, I felt rejected again, I would cry and slowly come to my senses. Also, according to the others, there was always something wrong with the fact that I cried so often. For myself, however, crying has always been a huge relief.

 

I had an inferiority complex, so to speak, and therefore didn't know what I wanted. Actually, I always knew very well what I wanted, but measured by the standards of the others, I had no other goal than to try to feel good about myself in some way. I embarked on a spiritual journey, diligently searching for who I really was. The whole journey could really be summed up as my ever-present tendency to move forward with positive emotions.

 

When I talked about my traumatic feelings in a therapy group at the time, everyone praised me because I was actually already able to speak about it honestly and directly. It was very moving to get confirmation that there was actually nothing wrong with what I was feeling and the fact that talking about my feelings could have positive results was a real breakthrough.

 

In the Netherlands, the country where I grew up, people have all kinds of sayings about emotions and talking. Here are a few. What the heart is full of, the mouth overflows. He wears his heart on his tongue. Bitter in the mouth makes the heart healthy. Take a leaf to the mouth. I got a lump in my throat. A drunken mouth speaks heart's ground. He talked past his mouth. She stood there tongue-tied. Everyone is talking about it. Talk to someone. Shut someone's mouth. You took the words right out of my mouth. Early bird catches the worm. Don't turn your heart into a murder pit. Pour your heart out about something. A sigh gives vent to a heart full of sorrow. Many of these saying don’t translate at all. I have often been told I wear my heart on my sleeve.

 

After studying psychology and giving therapy to people with trauma, depression, criminal background, schizophrenia, bipolar or addiction, I noticed time and time again, I was dealing with people who didn't know how to deal with their feelings. Because I was the one who confirmed their sensitivity to them, a natural positive change immediately occurred, they had not experienced before, as I did this not from a professional attitude, but from an awareness of my own sensitivity.

 

It is from this background the conceptualization of Embodied Language (EL) came about. Simply put, Disembodied Language (DL) is heartless speech, without any feeling or emotions. When we come to terms with our feelings, because our language has become so sensitive that we can speak directly about our felt emotions, in a way that we speak only from positive emotions, then we experience our Language Enlightenment (LE). It is possible for anyone to stop DL, have EL and then experience LE. When we do that, we live in the reality that we have created ourselves and we are truly able to live the way we want to live. With DL, however, we keep pretending that we live, the way we want to live, but someone with EL hears that this is not the case.

 

 

Gevoeligheid,

 

Ik ben – net als iedereen – als kind vaak veroordeeld geweest vanwege mijn gevoeligheid. Meestal leren mensen te doen alsof ze zich eroverheen hebben gezet, door te ontkennen wat ze echt voelen, maar ik voelde me elke keer toch weer heel gekwetsd en kreeg dan van anderen te horen, dat ik maar eens moest proberen om een dikkere huid te krijgen.

 

Men vond dus altijd, dat er iets fout was met mijn gevoeligheid en noemde mij licht-geraakt. Volgens enge, dwangmatige, gefrustreerde en ongevoelige mensen – die mij, zoals ze letterlijk zeiden, op het hart probeerden te drukken, dat ze toch echt het beste met mij voor hadden en mij dus voor mijn eigen bestwil bestraffend behandelden – maakte ik mij druk om niets. Omdat ik het zo persoonlijk nam, was het, volgens hen, gewoon een kwestie van de dingen niet persoonlijk nemen en om volwassen te worden. Als opgroeiend kind voelde ik me radeloos, weerloos en wezenloos, want ik wist een ding heel zeker: volwassenheid was voor mij niet weggelegd.

 

Wat ik ook deed, in de hoop om meer zelf-controle over mijn emoties te krijgen, had het omgekeerde effect. Ik werd daardoor steeds emotioneler en al mijn mislukte pogingen om mijzelf te veranderen stapelden zich op. Mijn reputatie, werd als een last door mij meegedragen. Ik wist echter altijd al, dat mijn gevoelens waar waren, omdat ik kon huilen. Iedere keer als ik, vanwege mijn gevoeligheid, me weer afgewezen voelde, moest ik huilen en begon ik, langzaamaan tot mijn zinnen te komen. Ook was er, volgens de anderen, altijd weer iets verkeerd met het feit, dat ik zo vaak huilde. Voor mijzelf echter was huilen altijd een enorme opluchting.       

 

Ik had zogezegd een minderwaardigheids complex en wist daardoor niet wat ik wilde. Eigenlijk wist ik altijd al heel goed wat ik wilde, maar gemeten naar de maatstaven van de anderen, had ik geen enkel ander doel, dan me op de een of andere manier goed te proberen te voelen over mezelf. Ik begaf me op een spirituele reis en was naarstig op zoek naar wie ik echt was. De hele reis was eigenlijk samen te vatten als mijn altijd al aanwezige neiging om voort te kunnen gaan met positieve emoties.  

 

Toen ik destijds, in een therapie-groep, over mijn traumatische gevoelens sprak, prees iedereen me, omdat ik eigenlijk al in staat was, om daar eerlijk en direct over te spreken. Het was heel ontroerend om bevestiging te krijgen, over dat er eigenlijk helemaal niets verkeerd was aan wat ik voelde en het feit, dat juist het spreken over mijn gevoelens dus positieve resultaten kon hebben, was een ware doorbraak.

 

In Nederland, het land waar ik opgroeide, heeft men allerlei gezegdes over emoties en praten. Hier zijn er een paar. Waar het hart vol van is vloeit de mond van over. Hij draagt zijn hart op zijn tong. Bitter in de mond maakt het hart gezond. Een blad voor de mond nemen. Ik kreeg een brok in mijn keel. Een dronken mond spreekt’s harten grond. Hij praatte zijn mond voorbij. Ze stond daar met haar mond vol tanden. Iedereen heeft er de mond vol van. Iemand naar de mond praten. Iemand de mond snoeren.  Je haalt me de woorden uit de mond. Morgen stond heeft goud in de mond. Maak van je hart geen moordkuil. Ergens je hart over uitstorten.  Een zucht geeft lucht aan een hart vol smart. Men zei mij vaak, dat ik mijn hart op mijn mouw draag.

 

Nadat ik psychologie had gestuurd en therapie gaaf aan mensen met trauma, depressiviteit, criminele achtergrond, schizophrenie, bipolar of verslaving, viel het mij keer op keer op, dat ik met mensen te maken had, die niet wisten, hoe ze met hun gevoel konden omgaan. Omdat ik voor hen degene was die hun gevoeligheid bevestigde, trad er direct een natuurlijke positieve verandering in hen op, die ze nog niet eerder hadden meegemaakt, omdat ik dit niet deed vanuit een beroepsmatige houding, maar vanuit een bewustzijn over mijn eigen gevoeligheid.

 

Het is uit deze achtergrond dat de conceptualizatie van Belichaamde Taal (BT) tot stand kwam. Simpel gezegd is Ontlichaamde Taal (OT) dus een harteloos spreken, zonder enig gevoel of emoties. Wanneer wij met ons gevoel in het reine komen, omdat onze taal zo gevoelig is geworden, zodat wij direct over onze gevoelde emoties kunnen spreken, op een manier dat we alleen nog praten vanuit positieve emoties, dan ervaren wij onze Taal Verlichting (TV). Het is voor iedereen mogelijk om OT te stoppen, BT te hebben en vervolgens TV te ervaren. Wanneer wij dat doen dan leven wij in de realiteit die wijzelf hebben gecreeerd en zijn wij werkelijk in staat om te leven zoals wij zelf willen leven. Vanuit OT blijven we eindeloos doen alsof wij leven, zoals we willen leven, maar iemand met BT, hoort dat dit niet zo it.    

 

Crying,

 

Monday, I was doing my deliveries to Yuba City. I drove the flatbed-truck over the freeway and spotted a coyote, who was trying to cross busy traffic. I was terrified, held up my hand and screamed “No, don’t do this!” Suddenly, I felt so emotional about this small, beautiful, vulnerable animal. While driving on the road, I’ve seen dead cats, dogs, birds, racoons, possums, dear, snakes, rats and rabbits, but I felt, it could have been me, who ran over the poor coyote. Luckily, it seemed he or she had seen me too (or perhaps, I was only imagining), as he or she quickly turned around. I let out a great sigh of relief, but kept feeling dreadful and worried, he or she might still get runned over some other time, may be, even by me.

 

I cried for about half an hour and even now, that I write this, tears are flowing again. I guess, I identify with this wild coyote. I love to hear coyotes howl together, in the hills, where they are safe. On my way back, I glanced over to the other side of the road, to see if there was dead body, but I didn’t see one. I still felt this pit feeling, remembering this sweet animal, but was also happy, he or she must still be alive and running around somewhere. Coincidentally, my wife had shown me a video of an old man, who had found a half-dead coyote puppy in his backyard. He managed to bottle feed it back to life and it became his pet. He made the video, because so often people hate the coyotes, who sometimes like to eat their chicken, but he was showing how incredibly affectionate the coyote was with him.

 

Today, I made my deliveries again. I looked where I had seen the coyote before, but didn’t see one. However, when I briefly looked at the other side of the road, I was shocked to see that, crossing the busy road, had meant the end for my dear friend. I broke out in tears again and started sobbing and sobbing. Even now that I write this, I am still crying. I could also have died, because I was also trying to cross that road, so many times, but somehow, I got spared. Why am I still alive? To let you know about my Language Enlightenment (LE) and my  Embodied Language (EL). I too wanted to cross that busy road of Disembodied Language (DL), but now I do that no more.