Spijker,

 

Ik sla, met mijn Belichaamde Taal (BT), heel vaardig, altijd de spijker op z’n kop. Indien jij, eindelijk eens ophoudt met je achterlijke Ontlichaamde Taal (OT), zou ook jij, het eenige gereedschap dat je schijnbaar  bezit – als je alleen een hamer hebt, neig je ernaar elk probleem als een spijker te zien – in ieder geval, op de juiste wijze gaan hanteren. Die spijker is niet jou probleem natuurlijk, maar jou perceptie van de realiteit is, door jou omgang met taal, vervormd.

 

Al is de spijker nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. Haha, hoe komt hij erop? Ja, zoiets, kan dus ineens de oplossing zijn, met BT, omdat je dan  plotseling een extatisch aha-moment kunt ervaren, waardoor je weer eens mag en dus kan lachen. Met jouw lompe klauw-hamer, kun jij ten lange leste al die zware, dikke deuren openbreken, die jij met jouw dwangmatige OT, zo fanatiek, angstvallig en achterdochtig had dicht-gespijkerd. Het is een heel karwei, om al die vele jaren-geleden dicht-geramde deuren weer open te krijgen en uiteraard zul jij, ook al ben je dan nog zo goed bezig, die deuren zwaar hebben beschadigd. De toegang tot wat zich achter die deuren bevindt is echter van groter belang dan die gehavende deuren, dus je kunt ze er net zo goed helemaal uithalen, want ze hebben geen doel meer.

 

Vergeet het nou maar, om die spijker op zijn kop te willen slaan, want het komt, wat betreft jou lelijke OT, simpelweg op sloopwerk aan. Jij moet dus jou oude hamer heel anders leren gebruiken, om al die roestige spijkers eruit te kunnen krijgen. Gelukkig had je er verbazingwekkend veel krom-geslagen en daar heb je nu dus profijt van. Je kunt met je klauw, die spijkers gemakkelijk van het hout afpulluken en het wordt daardoor ineens bijna een sport, om die krengen eruit te jennen. Terwijl je, met toenemende tevredenheid, deur na deur hebt geopend, wordt je je tevens bewust van de enorme plaat, die je al die jaren voor je kop had hangen. Het is nu werkelijk zover, dat je nu, niet langer, die plank meer misslaat.  

 

Onze spreek stem vergelijkt zich tot onze taal, als een hamer tot een spijker. Het enige juiste gebruik van onze stem, is door onze taal tot z’n recht te laten komen, door dus voortdurend iedere spijker op z’n kop te slaan. Met BT zijn wij niets aan het dicht-spijkeren, maar we hameren er heerlijk op los, omdat we er zo goed in zijn. Het herinnerd ons aan de succesvolle momenten uit onze kinder-jaren, waarin het hammertje-tik een spel was, waar we goed in waren. Ook herinneren wij een jeugd held, die kleine Bam-Bam van de lawaaige Flintstones, die overal, met zijn knuppel, zo lustig op los sloeg.

 

Het is onze intelligentie waardoor wij geen OT meer willen hebben, maar BT. Wij worden voortdurend bedreigd door OT en de juiste manier, om daarmee om te gaan, is om niet aan OT deel te nemen en om BT te hebben. Zolang als wij nog met OT meedoen, zijn wij onze eigen grootste vijand en slaan wij voor de zoveelste keer met onze hamer op onze duim.

 

Niemand weet eigenlijk, dat het taal-gebruik dat wij erop na zijn blijven houden er de oorzaak van is, dat wij met onszelf en elkaar in conflict zijn. Dit maakt dat wij hoofdzakelijk met negatieve emoties bezig zijn, ook al houden wij de schijn op, dat wij positieve emoties zouden hebben. Natuurlijk verliezen wij,  door onze negativiteit, veel energie, die niet meer beschikbaar is, om bewust van onszelf te zijn. Door ons gebrek aan energie, zijn en blijven we onbewust en onze zogenaamde bewust-wording, is dan ook niets anders, dan dat wij in de gaten gaan krijgen, dat wij onze levens-kracht verspillen aan onze OT.

 

Ik heb altijd energie, maar ik hoor heel vaak van anderen dat ze ergens geen energie voor hebben, dat ze moe zijn of zich uitgeput voelen. Als ik even luister naar hoe ze klinken – bijvoorbeeld Joe Biden – terwijl ze praten, dan weet ik meteen al hoe laat het is. Ze zijn constant aan het opscheppen, pretenderen, klagen, kritiseren, argumenteren, imiteren en fantaseren. Ik doe niets van dit alles, want ik blijf mezelf en mijn taal is alleen voor mij. Zij die, net als ik, ook hun BT hebben gewaarborgd, zijn de enige met wie ik betrokken raak, want ik laat iedereen met OT links liggen. Ik doe dit uit zelf-behoud, want indien ik, vanwege mijn conditionering, toch nog weer eens wat van anderen met OT zou willen, dan loop ik alsnog weer helemaal leeg. Ik heb op die mezelf op die manier menig keer te grabbel gegooid, maar ik ben daar eindelijk mee opgehouden. Ik hou nu de eer aan mijzelf. Eigenlijk is het niet zo dat ik ermee ben opgehouden, want ik ben in staat geraakt, om iets anders, iets beters te doen. Mijn BT is beter voor mij, dan mijn OT. Daardoor ga ik er vanzelf mee door en stelt mijn conditionering niets meer voor.

 

Toen ik nog naarstig probeerde, om mijn OT te laten ophouden, bleef het maar doorgaan, maar toen ik eenmaal had begrepen, dat ik met BT verder wilde, hield mijn OT vanzelf op. Aangezien ik mij geheel op taal heb gericht, gaat het altijd over een ervarend begrijpen.  Met OT proberen wij ook te begrijpen, maar zonder te ervaren. Het zogenaamde begrip dat wij opdoen met OT of de veel-geroemde kennis, die wij vergaren, is iets wat ons van onszelf vervreemd.

 

Vanuit OT opgedane kennis is een zware last, die wij ons leven lang met ons meeslepen, maar met onze BT onstaat licht-voetige, werkelijke zelf-kennis, die gebaseerd is op onze eigen ervaring, die met volle aandacht en toewijding onder woorden is gebracht. Onze eigen ervaring komt in BT altijd op de eerste plaats en de daaruit voortvloeiende taal, doet ons de aktie ondernemen, die goed voor ons is. Wij zijn dus, vanwege BT, in staat om te doen wat wij willen en kunnen doen en daardoor zijn we succesvol en altijd vol met energie. Onze perceptie van wie wij werkelijk zijn wordt bepaald door onze uitvoerige, juiste beschrijvingen van onze eigen ervaringen.  

 

Het is heerlijk, om taal te kunnen gebruiken op een manier, die moeiteloos is. En, als er geen woorden komen, dan is er volledige stilte, waarin wij zelfs niet meer wachten, op iets, om te zeggen of te schrijven, want we zijn, zonder taal, opgelost in oneindigheid. Met taal, althans, met onze bewuste taal, met BT, spreken we altijd over relatieve, tijdelijke zaken en zonder zulke taal, belanden wij in de eeuwigheid. Anders gezegd, met BT spreken of schrijven we echt over van alles wat ons bezighoudt, maar zonder BT, houdt niets ons meer bezig. Zo werkt dus onze Taal Verlichting (TV). De stiltes, zonder woorden, kunnen toeslaan, als een donderslag bij heldere hemel. Het meegaan in die stiltes, is even aangenaam als het meegaan met de energie-stroom van BT, want op deze wijze wordt onze TV alsmaar verder onthuld. Anderen kunnen geen getuige zijn op dezelfde wijze als dat wij dat zelf zijn. Ook zij kunnen hun eigen TV bewust worden, maar alleen zij weten, hoe het voor hen werkt en niemand anders. Als wij onze TV met onze BT aan elkaar kenbaar maken, dan worden wij niet bewust van elkaar’s TV, maar van onze eigen TV.

 

Het is wonderlijk, hoe alles met BT blijkt te passen en op het juiste moment naar voren komt. Dit gebeurt, omdat alles gezegd en geschreven kan worden en, omdat alles wat gehoord, gelezen en begrepen kan worden, daadwerkelijk wordt gezegd, geschreven, gehoord, gelezen en begrepen. Deze volledigheid produceert de eenheids-ervaring, die ik TV noem, die ieder keer een verdieping van de stilte met zich mee brengt. Het hernieuwde bezig zijn met BT – na die stilte – is een herboren worden in een nieuwe mogelijkheid, die al sprekende, schrijvende, luisterende of lezende wordt gerealizeerd. Diepe rust maakt zich van ons meester, die ook wordt meegenomen in slaap, die vredig en verkwikkend is. Al slaap ik, tijdens mijn pauze, soms maar een paar minuten, toch voelt het, alsof ik onmiddelijk een kosmische kracht belichaam, die mij doet beseffen, dat de natuur mij als spreekbuis kan nemen. En, oh ja, dat spijkers op laag water zoeken heeft helemaal afgedaan. Ik laat dat aan anderen over.