Schrijf er maar eens over,

 

Als je eenmaal zover bent, om eens eindelijk met jezelf te gaan praten en om naar jezelf te gaan luisteren – omdat je aan de weet bent gekomen, dat het praten met anderen, eigenlijk altijd inhoudt, dat je weer met Ontlichaamde Taal (OT) bezig blijft – besef je, met je nieuwe Belichaamde Taal (BT), dat alles heel anders in elkaar zit, dan dat jij voorheen dacht. Nadat je  alles hebt uitgesproken wat je dacht en naar jezelf hebt geluisterd, lostte alles moeiteloos op, terwijl je sprak. Er blijft helemaal niets over van wat je dacht te denken en het vrij zijn van alles wat je dacht te denken – wat je eindelijk, nu dus, hebt gezegd en gehoord – is heerlijk en bevrijdend.

 

Aangezien er – tenzij je met mij spreekt – met anderen niet valt te spreken over en vanuit BT, is het heel verstandig, om iets over je eigen BT te schrijven en aldus vast te leggen, zodat het, eventueel, door anderen gelezen en begrepen kan worden. Het doel van dit schrijven is echter niet zozeer, dat anderen het lezen en begrijpen, maar dat jij het kan lezen en begrijpen en tegen jezelf, bij het teruglezen, kan zeggen: dit heb ik geschreven, dit is, zwart op wit, mijn waarheid.  

 

Het lezend-schrijven over wat je allemaal hebt gezegd, tegen jezelf, met je BT, waarnaar jij dus heel aandachtig hebt geluisterd, waarnaar jij ook nog eens bent gaan handelen en waarop jij meer bent gaan vertrouwen, dat het goed is om dat te doen – ook al houdt het heel vaak in, dat je allerlei dingen, die je met OT deed, niet meer doet, niet meer wil doen of niet meer hoeft te doen – is een heel onthullend gebeuren, want in je schrijven, kan en zul je dingen gaan formuleren, die een permanentie voor je krijgen, omdat jij het zogezegd in geschrift hebt vastgelegd. Het gaat hierbij om een soort van verankering van jou BT.

 

Het is van grootst belang, dat je BT, met jezelf, op sprekende wijze gaat beleven, erkennen en onderzoeken. Pas daarna, heeft het zin om erover te schrijven en om wat jij hebt begrepen, te formuleren. Je herkent jou intelligentie, authoriteit en vrijheid. Mensen die nog niet met zichzelf hebben gesproken, die niet naar zichzelf hebben kunnen luisteren, schrijven andere teksten, dan iemand als ik, die schrijft, vanuit mijn ervaring met BT. Het staat als een paal boven water, dat alles wat er is geschreven, het gevolg was van de problemen, die de schrijver had, met zijn of haar OT, die hij of zij niet wist te overkomen.   

 

Er zijn natuurlijk, zonder meer, grote verschillen tussen gesproken en geschreven taal. Iemand die echter het gigantische verschil kent, tussen gesproken OT en BT, weet dat deze zogenaamde enorme verschillen allemaal het gevolg zijn van onze deelname aan OT. Met andere woorden, het gebruikelijke verschil tussen geschreven en gesproken taal, wordt aanmerkelijk verkleind of zelfs geheel teniet gedaan, indien het schrijven uit BT is voortgekomen en aan BT herinnerd. Uiteraard, wordt dit alleen zo ervaren, door hen, die, zoals de schrijver, ook zelf BT hebben gehad.   

 

Ik had, als kind, altijd een slecht cijfer voor taal. Nu ik alweer jaren tevreden en gelukkig, verder ben gegaan met BT, weet ik, dat al mijn zogenaamde problemen met taal – die voor vele mensen het geval zijn! – te herleiden zijn tot de algemeen geaccepteerde, door iedereen als normaal beschouwde OT, die iemand, die iets zou willen zeggen of schrijven, opzadelt met tal van regels, van hoe het gezegd, hoe het geschreven, zou moeten worden. Niets van al die vrijheid-berovende regels zijn van toepassing op mijn gesproken of mijn geschreven BT.  

 

Wanneer wij het – in ons schrijven – hebben over OT, dan moeten wij helaas erkennen, dat er voor onze schrijftaal, nog meer regels bestaan, dan voor onze spreektaal. Je moet nou eenmaal, in schrijftaal, altijd gebruik maken van punten en komma’s en letten op de woord-volgorde. In BT is dit geen punt – grapje – want zinnen, kunnen heel lang worden, vanwege vele komma’s en we kunnen iedere zin volgen, totdat die tot een einde is gekomen. Wij kunnen voortborduren op wat wij zeggen. Dit is onze nieuwe wijze van redeneren.

 

Als je niet zou hebben geschreven en gelezen, over alles wat je in je BT tegen bent gekomen, dan zal je het weer heel snel vergeten, omdat wat anderen, met hun OT hebben geschreven, altijd, zogenaamd, belangrijker is. Toch is wat jij hebt geschreven over jou BT, van groter belang, dan wat anderen hebben gezegd en geschreven vanuit hun OT. Zelfs al zeg jij het alleen maar tegen jezelf, toch is ook jou gesproken BT, met jezelf, belangrijker dan alles wat anderen hebben gezegd of geschreven.  

 

Wat jij schrijft, vanuit jou BT, is niet formeel of afstandelijk, omdat jij ermee verbonden bent. Je bent niet bezig om een publiek te boeien, maar je schrijft, om jezelf – nog eens, in geschreven taal – te laten weten wat jij hebt ervaren met jou BT. Deze noodzakelijke vorm van zelf-bekrachtiging bewerkstelligt de volledigheid van jou BT, die bestaat uit het spreken, luisteren, schrijven en lezen. Het voortgaan van jou BT is jou Taal Verlichting (TV), die dus zowel in het luisterend-spreken als in het lezend-schrijven doorgaat, maar ook, wanneer jij geheel zonder taal bent.