(You can
read this Dutch text also in English below)
Verandering,
Wie
Belichaamde Taal (BT) heeft, zal bemerken dat alles wat hij of zij zegt of
schrijft nieuw is. Dit is geen overdrijving, het is echt zo, ook al zijn de
woorden hetzelfde als voorheen. Die
constante verandering in de taal, komt echter niet voort uit de taal zelf. De
woorden zijn zogezegd niet het belangrijkste, want onze BT doet verslag van
onze Taal Verlichting (TV).
Er valt
niets te begrijpen aan TV, omdat de taal die weten creert een kwestie is van
direct ervaren. De waarde van dat zogenaamde weten, waar iedereen het altijd
over heeft, in Ontlichaamde Taal (OT), wordt overschat. In OT weegt het weten
kennelijk zwaarder dan het ervaren en daarom blijft onze TV volledig buiten
beeld. Eigenlijk is het beter om te zeggen, dat het buiten ons gehoor blijft.
We horen niets van onze TV, zolang we OT blijven hebben. Het is voor iemand
zoals ik zo, dat OT volslagen onzin is.
Vandaag zei
ik tijdens het autorijden ineens hardop tegen mezelf: ik heb eigenlijk helemaal
niets met OT te maken. Het was een prachtig moment, waarop ik direct vanuit
mijn TV sprak. Ik had niet veel energie voordat ik het zei, maar erna voelde ik
me gevuld met extatische tintelingen. Ik had gisteren daarover geschreven,
dat ik er vandaag met mezelf over zou spreken. Mijn TV laat mij nu dingen
zeggen en schrijven, die zeer krachtig zijn. Die simpele zin, dat ik helemaal
niets te maken heb met OT, is als een soort van mantra. Iedereen zou, van meet
af aan, moeten weten, dat er in OT niets te beleven valt.
Men praat in
OT over gevoelens, maar men ervaart niet wat men zegt. Het zo spreken, dat
gevoelens op de juiste wijze worden uitgedrukt, is onze TV. In OT, waarin we niet naar onszelf luisteren – en we
bezig blijven met of anderen naar ons luisteren of bezig blijven met het
luisteren naar anderen – kunnen we nooit
zodanig over onze gevoelens spreken, dat die gevoelens op de juiste wijze
worden verwoord. De enige manier om helder over onze gevoelens te spreken, is
wanneer wij bij die gevoelens kunnen blijven en wanneer onze taal ons dus niet
van onze gevoelens doet afsluiten. Bovendien is dit van het grootste belang, om
onze eigen unieke intelligentie te kunnen verwoorden. Alleen als onze emoties
op de juiste wijze kunnen worden gecommuniceerd, zijn we in staat om
betekenisvol te redeneren over wat voor ons werkelijk van belang is. Je zou
kunnen zeggen, dat onze TV, de ratio in ons hart plaatst.
Wat wij, in
OT, ons denken noemen – maar wat we in BT uitsluitend en alleen beschouwen als spreken,
luisteren, schrijven en lezen – vloeit direct voort uit onze ervaring. Ik
herinner me iemand, die zei, dat luisterend spreken (BT) eigenlijk gewoon
hardop nadenken is. Onze TV toont echter aan, dat die redenatie achterstevoren
is, want wat men hardop denken noemt, is natuurlijk luisterend spreken en
er bestaat niet zoiets als onhoorbaar
denken. Als wij schrijven aan onszelf
vergelijken met spreken met onszelf, dan is dat zogenaamde innerlijke gesprek,
wat we pretenderen te hebben, een lege bladzijde zonder woorden. TV onmaskert
onze zogenaamde mind, want alles wat er over die gefantaseerde, gehallucineerde
entiteit is geschreven, is natuurlijk te lezen op papier, in boeken en geschriften
en alles wat er ooit over ons achterhaalde denken is gezegd, was altijd wel door
iemand – met oren – gehoord.
TV laat ons
daadwerkelijk zeggen, wat wij kunnen en willen zeggen en alles schrijven wat
wij kunnen en willen schrijven. Uiteraard kunnen wij onze TV horen en lezen en
als wij het horen of lezen, dan herkennen wij onze eigen TV in de TV van
anderen. Iedereen lost op in TV, omdat alle woorden worden gebruikt. De
volledigheid van TV duidt aan, dat alles werd gezegd wat gezegd kon worden. Met
euforie erkennen wij, dat anderen het nog beter kunnen zeggen of schrijven dan
wij zelf. In TV gaat het niet om mij of jou, maar over waarin wij samenkomen en
versmelten tot een gevoel van liefde en eenheid.
Alles wat
wij ervaren en verbalizeren heeft en krijgt zijn eigen plaats. Het gaat er niet
om of wij het wel of niet kunnen zeggen, schrijven, horen of lezen. Wij weten al,
dat wij het kunnen zeggen, schrijven, lezen of horen en ons weten hangt niet af
van onze BT, maar van onze TV. Het verschil is, dat TV nooit meer verdwijnt,
terwijl BT vaak niet mogelijk is. Het toegeven, dat dit zo is, maakt dat wij,
elke keer als BT met anderen niet mogelijk is, BT met onszelf gaan hebben, om onszelf
ervan te overtuigen, dat het echt waar is, dat onze TV altijd op ons wacht. Dit
maakt, dat wij het eindelijk eens rustig aan gaan doen, want wij hebben ons
doel bereikt, we zijn gekomen op het pad van onze eigen formulering.
Change,
Those who have Embodied Language (EL) will
find that everything they say or write is new. This is not an exaggeration, it
really is, even if the words are the same as before. However, this constant
change in language does not stem from the language itself. The words are not
the most important, because our EL reports on our Language Enlightenment (LE).
There is nothing to understand about LE,
because the language that creates knowing is a matter of direct experience. The
so-called knowing, which everyone is always talking about, in Disembodied
Language (DL), is overrated. In DL, knowing apparently outweighs experiencing,
which is why our LE remains completely out of the picture. Actually, it is
better to say that it remains beyond our hearing. We don't hear anything from
our LE as long as we keep having DL. For someone like me, DL is utter nonsense.
Today, while driving, I suddenly said out
loud to myself: I actually have nothing to do with DL at all. It was a
beautiful moment, when I spoke directly from my LE. I didn't have much energy
before I said it, but afterwards, I felt filled with ecstatic tingling. I had
written about it yesterday, that I would talk to myself about it today. My LE
now lets me say and write things that are very powerful. That simple sentence,
that I have nothing to do with DL at all, is like a kind of mantra. Everyone
should know, from the outset, that there is nothing to experience in DL.
In DL one talks about feelings, but one
does not experience what one says. Speaking so that feelings are properly
expressed is our LE. In DL, where we don't listen to ourselves—and get
preoccupied with whether others are listening to us or preoccupied with
listening to others—we can never speak about our feelings in a way that properly expresses
those feelings. The only way to speak clearly about our feelings is when we can
stay with those feelings and when our language does not shut us off from our
feelings. Moreover, this is of the utmost importance, in order to articulate
our own unique intelligence. Only when our emotions can be properly
communicated are we able to reason meaningfully about what really matters to
us. You could perhaps say that our LE puts our reason in our hearts.
What we, in DL, call our thinking - but
what in EL we know is speaking, listening, writing, and reading - flows from
our direct experience. I remember someone saying that listening while you
speak, EL, is really just thinking aloud. However, our LE shows us, this
reasoning is backwards, for what is called thinking aloud is, of course,
listening to ourselves while we speak, as there never was such a thing, as
inaudible, covert speech or thinking to ourselves. If we compare writing to
ourselves, to speaking to ourselves, then that so-called inner conversation we
pretend to have, is a blank page without any words. LE exposes our so-called
mind, because everything that is written about that fantasized, hallucinated
entity can of course be read on paper, in books and writings and everything
that has ever been said about our outdated, overrated thinking has always been heard,
by someone - with ears.
LE actually lets us say what we can and
want to say and lets us write everything we can and want to write. Of course we
can hear and read our LE and when we hear or read it, we recognize our own LE in the LE of others. Everyone dissolves in LE,
since all our words are used. The
completeness of LE indicates that everything that could be said was said. We euphorically
recognize that others can say or write it even better than we ourselves. In LE
it's not about me or you, but about where we come together and merge into a
feeling of love and unity.
Everything we experience and verbalize has
and gets its own place. It is not a matter whether we can say, write, hear or
read it again. We already know we can say, write, read or hear it. Our
knowledge does not depend on our EL, but on our LE. The difference is, LE will
never disappear, while EL is often not possible. Admitting that this is so,
every time EL with others is not possible, we will have EL by ourselves, to
convince ourselves that it really is true our LE is always waiting for us. This
makes us finally take it easy, as we have reached our goal, we have come on the
path of our own formulation.