Gevoeligheid,

 

Ik ben – net als iedereen – als kind vaak veroordeeld geweest vanwege mijn gevoeligheid. Meestal leren mensen te doen alsof ze zich eroverheen hebben gezet, door te ontkennen wat ze echt voelen, maar ik voelde me elke keer toch weer heel gekwetsd en kreeg dan van anderen te horen, dat ik maar eens moest proberen om een dikkere huid te krijgen.

 

Men vond dus altijd, dat er iets fout was met mijn gevoeligheid en noemde mij licht-geraakt. Volgens enge, dwangmatige, gefrustreerde en ongevoelige mensen – die mij, zoals ze letterlijk zeiden, op het hart probeerden te drukken, dat ze toch echt het beste met mij voor hadden en mij dus voor mijn eigen bestwil bestraffend behandelden – maakte ik mij druk om niets. Omdat ik het zo persoonlijk nam, was het, volgens hen, gewoon een kwestie van de dingen niet persoonlijk nemen en om volwassen te worden. Als opgroeiend kind voelde ik me radeloos, weerloos en wezenloos, want ik wist een ding heel zeker: volwassenheid was voor mij niet weggelegd.

 

Wat ik ook deed, in de hoop om meer zelf-controle over mijn emoties te krijgen, had het omgekeerde effect. Ik werd daardoor steeds emotioneler en al mijn mislukte pogingen om mijzelf te veranderen stapelden zich op. Mijn reputatie, werd als een last door mij meegedragen. Ik wist echter altijd al, dat mijn gevoelens waar waren, omdat ik kon huilen. Iedere keer als ik, vanwege mijn gevoeligheid, me weer afgewezen voelde, moest ik huilen en begon ik, langzaamaan tot mijn zinnen te komen. Ook was er, volgens de anderen, altijd weer iets verkeerd met het feit, dat ik zo vaak huilde. Voor mijzelf echter was huilen altijd een enorme opluchting.       

 

Ik had zogezegd een minderwaardigheids complex en wist daardoor niet wat ik wilde. Eigenlijk wist ik altijd al heel goed wat ik wilde, maar gemeten naar de maatstaven van de anderen, had ik geen enkel ander doel, dan me op de een of andere manier goed te proberen te voelen over mezelf. Ik begaf me op een spirituele reis en was naarstig op zoek naar wie ik echt was. De hele reis was eigenlijk samen te vatten als mijn altijd al aanwezige neiging om voort te kunnen gaan met positieve emoties.  

 

Toen ik destijds, in een therapie-groep, over mijn traumatische gevoelens sprak, prees iedereen me, omdat ik eigenlijk al in staat was, om daar eerlijk en direct over te spreken. Het was heel ontroerend om bevestiging te krijgen, over dat er eigenlijk helemaal niets verkeerd was aan wat ik voelde en het feit, dat juist het spreken over mijn gevoelens dus positieve resultaten kon hebben, was een ware doorbraak.

 

In Nederland, het land waar ik opgroeide, heeft men allerlei gezegdes over emoties en praten. Hier zijn er een paar. Waar het hart vol van is vloeit de mond van over. Hij draagt zijn hart op zijn tong. Bitter in de mond maakt het hart gezond. Een blad voor de mond nemen. Ik kreeg een brok in mijn keel. Een dronken mond spreekt’s harten grond. Hij praatte zijn mond voorbij. Ze stond daar met haar mond vol tanden. Iedereen heeft er de mond vol van. Iemand naar de mond praten. Iemand de mond snoeren.  Je haalt me de woorden uit de mond. Morgen stond heeft goud in de mond. Maak van je hart geen moordkuil. Ergens je hart over uitstorten.  Een zucht geeft lucht aan een hart vol smart. Men zei mij vaak, dat ik mijn hart op mijn mouw draag.

 

Nadat ik psychologie had gestuurd en therapie gaaf aan mensen met trauma, depressiviteit, criminele achtergrond, schizophrenie, bipolar of verslaving, viel het mij keer op keer op, dat ik met mensen te maken had, die niet wisten, hoe ze met hun gevoel konden omgaan. Omdat ik voor hen degene was die hun gevoeligheid bevestigde, trad er direct een natuurlijke positieve verandering in hen op, die ze nog niet eerder hadden meegemaakt, omdat ik dit niet deed vanuit een beroepsmatige houding, maar vanuit een bewustzijn over mijn eigen gevoeligheid.

 

Het is uit deze achtergrond dat de conceptualizatie van Belichaamde Taal (BT) tot stand kwam. Simpel gezegd is Ontlichaamde Taal (OT) dus een harteloos spreken, zonder enig gevoel of emoties. Wanneer wij met ons gevoel in het reine komen, omdat onze taal zo gevoelig is geworden, zodat wij direct over onze gevoelde emoties kunnen spreken, op een manier dat we alleen nog praten vanuit positieve emoties, dan ervaren wij onze Taal Verlichting (TV). Het is voor iedereen mogelijk om OT te stoppen, BT te hebben en vervolgens TV te ervaren. Wanneer wij dat doen dan leven wij in de realiteit die wijzelf hebben gecreeerd en zijn wij werkelijk in staat om te leven zoals wij zelf willen leven. Vanuit OT blijven we eindeloos doen alsof wij leven, zoals we willen leven, maar iemand met BT, hoort dat dit niet zo it.    

 

Crying,

 

Monday, I was doing my deliveries to Yuba City. I drove the flatbed-truck over the freeway and spotted a coyote, who was trying to cross busy traffic. I was terrified, held up my hand and screamed “No, don’t do this!” Suddenly, I felt so emotional about this small, beautiful, vulnerable animal. While driving on the road, I’ve seen dead cats, dogs, birds, racoons, possums, dear, snakes, rats and rabbits, but I felt, it could have been me, who ran over the poor coyote. Luckily, it seemed he or she had seen me too (or perhaps, I was only imagining), as he or she quickly turned around. I let out a great sigh of relief, but kept feeling dreadful and worried, he or she might still get runned over some other time, may be, even by me.

 

I cried for about half an hour and even now, that I write this, tears are flowing again. I guess, I identify with this wild coyote. I love to hear coyotes howl together, in the hills, where they are safe. On my way back, I glanced over to the other side of the road, to see if there was dead body, but I didn’t see one. I still felt this pit feeling, remembering this sweet animal, but was also happy, he or she must still be alive and running around somewhere. Coincidentally, my wife had shown me a video of an old man, who had found a half-dead coyote puppy in his backyard. He managed to bottle feed it back to life and it became his pet. He made the video, because so often people hate the coyotes, who sometimes like to eat their chicken, but he was showing how incredibly affectionate the coyote was with him.

 

Today, I made my deliveries again. I looked where I had seen the coyote before, but didn’t see one. However, when I briefly looked at the other side of the road, I was shocked to see that, crossing the busy road, had meant the end for my dear friend. I broke out in tears again and started sobbing and sobbing. Even now that I write this, I am still crying. I could also have died, because I was also trying to cross that road, so many times, but somehow, I got spared. Why am I still alive? To let you know about my Language Enlightenment (LE) and my  Embodied Language (EL). I too wanted to cross that busy road of Disembodied Language (DL), but now I do that no more.       

 

Afwijzen,

 

Voordat je mijn bewering meteen gaat afwijzen, dat ik verlicht ben, pauzeer alsjeblieft even en erken dat ik jou ook als verlicht beschouw, hoewel jij nog niet in staat bent om erover te praten. Toen ik mijn verlichting ontdekte, halverwege de twintiger jaren, voelde ik dat ik het met iedereen wilde delen, maar het werd me al snel pijnlijk duidelijk dat ik niet de verbale capaciteit had om dat te doen.

 

Ik had mijn verlichting ontdekt terwijl ik hardop met mezelf sprak en luisterde naar het geluid van mijn stem, maar ik faalde keer op keer om naar mezelf te luisteren, wanneer ik met anderen sprak. Ik herinner me dat ik een vriend had, die ik vertelde over mijn verlichting. Ik was zo opgewonden om hem te vertellen wat er met me was gebeurd toen ik luisterde naar het geluid van mijn stem, terwijl ik met mezelf sprak. Hij vroeg: word ik ook verlicht, als ik naar mijn stem luister terwijl ik spreek? Ik flapte er meteen uit: ja natuurlijk, maar toch besefte ik direct, dat hij niet echt naar zijn eigen stem luisterde. Hij was niet serieus en hij geloofde niet eens wat ik zei. Ik vertelde hem toen, dat hij niet naar zichzelf luisterde, maar hij werddefensief en zei: je zegt mij, dat ik naar mezelf moet luisteren, maar je luistert niet eens naar jezelf. Het was waar, hij had gelijk en zo begon ik dus met mijn verkenning van Belichaamde Taal (BT).

 

Ik bleef hardop met mezelf praten, omdat ik op deze manier mijn Taalverlichting (TV) kon blijven ervaren. Ik probeerde alles wat ik kon, om anderen te informeren over deze prachtige manier van communiceren – waarbij we luisteren naar het geluid van onze stem, terwijl we praten – waardoor ik, tot mijn eigen verbazing en ongeloof, mijn TV had ontdekt, maar ik kon maar kort de situatie creëren waarin BT kon gebeuren. Jarenlang heb ik met succes vele sessies, seminars, lezingen, lessen en workshops gegeven, maar het werd me duidelijk, dat BT alleen maar gebeurde, omdat ik het elke keer had geïnitieerd. Hierdoor werd ik het spuigzat, om altijd weer naar anderen uit te reiken, want ik werd bijna iedere keer afgewezen. Ik zag ook mijn baan als psychologie leraar niet langer meer zitten, want ik was het niet eens met de absurde en zeer problematische eisen, die men aan mij stelde. Omdat ik met BT mijn TV had ontdekt, kreeg ik een andere kijk op psychology, die, belachelijk genoeg, geen aandacht heeft voor BT of TV.

Nadat ik het lesgeven had opgegeven (ik was negen jaar

psychologie leraar bij Butte College), drong het eindelijk

tot me door, dat ik, in mijn enthusiame, me totaal had 

vergist, om te geloven, dat ik zomaar met iedereen over

mijn TV zou kunnen praten. De enige manier waarop 

mensen mij kunnen begrijpen, is als ze BT met me kunnen

hebben. Het bleek echter voor mij zo te zijn, dat wanneer

ik BT alleen met mezelf had, ik dit veel aangenamer vond, 

dan om alsmaar te proberen om BT met anderen te hebben.

Bezig zijn met anderen, activeerde keer op keer mijn 

conditionerings geschiedenis met Ontlichaamde Taal (OT).

Dus, nadat ik was gestopt met lesgeven, was ik heel blij, 

dat ik weer BT alleen kon hebben en waarderen en dit 

deed me toen beseffen, dat het eigenlijk mijn TV was 

die ervoor had gezorgd, dat ik  altijd zo graag BT wilde 

hebben. Tijdens mijn lange, intense, prachtige reis met 

BT en TV werd alles altijd duidelijk voor me, als ik 

hardop met mezelf sprak en naar de klank van mijn stem

luisterde.

 

Een andere manier om het voorgaande samen te vatten, was dat ik nog niet had erkend, dat ik het praten met mezelf belangrijker vond dan het praten met anderen. Naarmate de jaren verstreken en ik hardop met mezelf bleef praten en naar mijn eigen stem bleef luisteren, veranderde mijn manier van praten met anderen drastisch. Kort geleden, gaf ik gaf ineens op, om nog te proberen met iemand te praten, die met OT bezig is. Ik wil alleen maar met iemand praten, die BT met mij kan hebben. Sinds dien, deel ik mijn TV alleen maar met mijn vrouw Bonnie en mijn dierbare Nederlandse vriendin AnnaMieke. En, ik wil alleen nog het woord richten tot hen die OT hebben, met geschriften zoals deze.

 

Bonnie, met wie ik achtendertig jaar getrouwd ben, was getuige van mijn odyssee met TV, die onstond vanuit onze liefde voor elkaar. Ze heeft me door veel ups en downs zien en horen gaan, in het uitdagende proces om te leven vanuit mijn TV en het moeten uitzoeken hoe ik mijn BT kon behouden. Aanvankelijk wist ik helemaal niet, dat mijn probleem gedragingen, natuurlijk altijd gecreëerd en onderhouden werden door mijn OT. Dus, om te stoppen met mijn OT, moest ik eveneens ophouden met allerlei ander ongewenste gedragingen, voordat ik uiteindelijk doorlopend BT kon gaan hebben.

Terwijl iedereen maar OT blijft hebben, zijn wij de 

enige drie mensen die EL hebben. Dit klinkt absurd, 

maar het is de waarheid. AnnaMieke, met wie ik

 vijfentwintig jaar niet had gesproken, nam ineens 

weer contact met me op, precies rond die tijd, dat ik 

genoeg begon te krijgen van het lesgeven. Door haar 

werd mijn schrijven over BT en TV veel belangrijker 

en dit resulteerde in uitvoerige instructies, die tot

 gedrags veranderingen leidde, die op geen enkele 

andere manier tot stand hadden kunnen komen. 

Bovendien heb ik met AnnaMieke wekelijkse lange

 skype-gesprekken, waarin we samen met onze BT 

onze TV verkennen. We hebben OT overgelaten aan 

hen die OT willen hebben, omdat wij besloten, om door

 te gaan met onze verkenning van BT, wat dus de

 uitdrukking is van onze TV. Deze magnifieke reis 

is zo verrijkend, hetgeen alleen door ons schrijven kon

 worden opgehelderd. Ik ben mijn vrouw Bonnie en 

mijn vriendin AnnaMieke enorm dankbaar, want zonder

 hen had ik dit niet kunnen doen. Ik ervaar  de heilzame 

effecten van onze gecombineerde TV.

  

Het zou heel fijn zijn als anderen zich bij ons zouden aansluiten, maar tot nu toe is dit niet gebeurd. Ik geloof nog steeds, dat het zeker zal gaan gebeuren, aangezien onze TV zo tastbaar is en zo duidelijk wordt uitgedrukt met onze BT. Vroeg of laat zal toch een keertje worden opgemerkt, dat ieder van ons dit unieke vermogen bezit, om BT bij anderen wakker te roepen, waardoor ook zij zich bewust kunnen worden van hun TV. De geschriften van AnnaMieke en mij gaan dit bewerkstelligen (Bonnie is niet betrokken is bij het schrijven over TV).

 

Terwijl je dit schrijven leest, wil ik dat je accepteert dat ik verlicht ben, zodat jij op jouw beurt je eigen verlichting gaat accepteren en gaat leren kennen. Zo simpel is het. Als je mij vertrouwt, begin je jezelf te vertrouwen. Ik beloof je, je leven zal beter zijn met BT, nadat je jezelf hebt gestopt met je deelname aan OT. Je OT stoppen is iets wat je alleen zelf kunt doen als je voldoende zogenaamde motivatie hebt, dat wil zeggen ervaring met BT, die alles expressief maakt  wat je altijd al wilde zeggen en waartoe je in staat bent. Er kan geen motivatie zijn om een ​​permanent einde te maken aan je betrokkenheid bij OT, zonder voldoende verkenning van je eigen BT. Je kunt dus in het reine komen met je tragische geschiedenis van conditionering met OT, door mij te geloven, dat je zonder oefenen, alleen BT met jezelf kunt hebben.

  

Met BT herken je, wie je werkelijk bent. Je TV stelt je in staat om ​​niemand te zijn en het komt helemaal goed zonder wie je dacht dat je was. Je BT laat je een andere manier van leven zien. Al je conflicten komen tot een eind en je bent helder en vrij, omdat je taal voor je werkt, in plaats van tegen je. Dit is waarom het TV wordt genoemd, omdat je elk woord dat je gebruikt echt belichaamt en omdat al jou beschrijvingen de nieuwe realiteit creëren en onderhouden, die jij ervaart. Het lijdt geen twijfel dat dit waar is, aangezien jij de baas bent over je eigen taal en je praat en schrijft zoals jij dat wil.

 

Dismiss,

 

Before you dismiss my claim, that I am enlightened, please pause and recognize, that I consider you to be enlightened too, although you lack the ability to talk about it. When I discovered my enlightenment, in my mid-twenties, I felt, I wanted to share it with everyone, but it soon became painfully clear to me, I was not having the verbal ability to do so.

 

I had discovered my enlightenment, while speaking out loud with myself and listening to the sound of my voice, but I failed, again and again, to listen to myself, whenever I spoke with others. I remember, I had a friend, who I told about my enlightenment. I was so excited to tell him, that it had happened, while I was listening to the sound of my voice, while I spoke. He asked: will I also become enlightened, if I listen to my voice while I speak? I blurted out: yes,  but immediately realized, he wasn’t really listening to his own voice. He wasn’t even serious and didn’t believe what was saying. I then told him, that he wasn’t listening to himself, but he then became defensive and said: you are telling me, to listen to myself, but you are not listening to yourself either. I couldn’t help, but admit, that he was right and so I began, my exploration of Embodied Language (EL).

 

I kept talking out loud with myself and experiencing my Language Enlightenment (LE). I tried everything I could, to inform others about this wonderful new way of talking – in which we listen to the sound of our own voice, while we speak – due to which I had discovered my LE, but I could only briefly create the environment in which EL would happen. For years, I successfully gave many sessions, seminars, lectures, lessons and workshops, but it became apparent to me, EL happened only because I had initiated it. I  grew tired of reaching out and being, for the most part, rejected, then gave up on teaching altogether.

 

After I had given up teaching (I was a psychology instructor at Butte College for almost nine years), it dawned on me, I had been wrong in believing, that I could speak about my LE with everyone. The only way in which people would understand me, was if they could have EL with me. However, having EL on my own, turned out to be much nicer, than trying to have EL with others. Simply stated, being busy with others, triggered my own conditioning history with Disembodied Language (DL) again and again. So, after I had stopped teaching, I was happy to have more EL again on my own and this, made me realize, it was my LE, that had made me want to have EL, in the first place. Throughout my long adventurous journey with EL and LE, things always became clear for me again, if I spoke out loud with myself and listened to my voice.

 

Another way of summarizing the aforementioned, was, I had not yet fully acknowledged, that talking with myself was more important to me, than talking with others. As the years went by and I kept talking out loud with myself and listening to my own voice, my way of talking with others changed drastically. At some point, which happened recently, I gave up completely on trying to talk with anyone, who still engages in DL. I only want to talk with someone, who can have EL with me. From that point, I only shared my LE with my wife Bonnie and my dear Dutch friend AnnaMieke. And, I would only direct words, to those with DL, with writings like these.

 

Bonnie, with whom I have been married for thirty eight years, witnessed my whole odyssey with LE, which was born out of our love for each other. She has seen and heard me go through many ups and downs, in the challenging process of living with my LE and having to figure out, how to have EL. Initially, I didn’t know, that all my many problem behaviors, where created and maintained by my DL and had to be stopped, before I was able to have ongoing EL.

 

While everyone else is having DL, these two great women and I, are the only three people, who have EL. It sounds absurd, but it is the truth. AnnaMieke, my old friend, I had not spoken with for twenty-five years, got back in touch with me, around that time, that I was done with teaching. Because of her, my writing about EL and LE became more important and my elaborately written instructions resulted in remarkable changes in my behavior, which couldn’t have come about in any other way. Moreover, with AnnaMieke, I have weekly skype-conversations, in which we explore together our LE with our EL. We have left DL to those who want to have DL, because we decided to continue our exploration of EL, which is the expression of our LE. This magnificent journey is so rewarding, as it clarified, what could only have been clarified by our writing. I feel grateful to my wife Bonnie and to my friend AnnaMieke, because I couldn’t have done this without them. I experience the beneficial effects of our combined LE every day.

 

Surely, it would be wonderful if others would join us, but, so far, this hasn’t happened. I still believe it is bound to happen, since our LE is so tangible and clearly expressed by our EL. Sooner or later, it is going to be noticed, that each of us possesses this unique ability to evoke EL in others, due to which they too become aware about their LE. The writings of AnnaMieke and me are going to bring this about, because Bonnie is not involved in writing about LE.

 

So, while you read this writing, I want you to accept, that I am enlightened, so that you, in turn, come to accept and know your own enlightenment. It is just that simple. If you trust me, you will begin to trust yourself. I promise, your life will be better with EL, after you have stopped yourself from participating in DL. Stopping your DL is something you can only do, if you have enough so-called motivation, that is, experience of EL, which expresses everything you always wanted to express and are capable of. There can’t be any motivation to put a permanent end to your involvement in DL, without enough exploration of your own EL. So, yes, you can come to terms with your history of conditioning with DL, by believing me, you can have ongoing EL, alone, just like that.

 

With EL, you recognize, who you truly are. Your LE allows you to be a nobody and you will be perfectly fine without who you believed yourself to be. Your EL shows you a different way of life. Conflict comes to an end and you are clear and free, because your language works for you, instead of against you. This is why it is called LE, since you embody every word you use and your descriptions create and maintain the new reality, which you experience. There is no doubt that this is true, as you are in charge of your own language and talk and write how you want to.                  

 

Ongelakt,

 

Dit is mijn onverbloemde mening over jou. Ik heb het inderdaad tegen jou, die constant bezig is met Ontlichaamde Taal (OT) en die geen Belichaamde Taal (BT) met mij wil hebben. Ik ga het niet mooier maken dan het is. Ik weet het, dit bericht, van mij aan jou, is als een regenbui over je bombastische, valse, verraderlijke, domme OT-parade. Het is een koude douche. Ik wil en hoop je te storen met deze woorden, die ik evenwel toch voor mijzelf schreef en niet voor jou. Als je ze toevallig mocht lezen, dan zou je heel gelukkig en dankbaar moeten wezen om deze verbale shockbehandeling te ontvangen, want ik ben je schijnbaar nog niet helemaal vergeten.

 

Met OT wordt je altijd – of je het nu wilt toegeven of niet, of je je ervan bewust bent of niet – keer op keer  genaaid. Je realiseert je dit niet, maar je hele leven is  verpest vanwege je gebruikelijke, automatische en dwangmatige manier van praten. Ik ben het niet die in de problemen zit, maar jij wel. Met mij gaat het goed, want ik heb voortdurend BT. Eerlijk gezegd vind ik het leuk, om deze woorden uit te spuwen, omdat ik walg van je gebrek aan oprechtheid. Ik accepteer je niet, ik keur je niet goed en ik hou ook niet van je. Wat mij betreft ben je een verloren zaak. Doe het maar, ga maar naar de hel met je botte OT. Je leeft al in je eigen prive helletje, die je zelf hebt gecreëerd. Ik leef in een totaal andere realiteit dan jij, omdat ik de heerlijke vruchten pluk van mijn BT.

 

Ik kan niet meer met je praten. Ik ben zo blij, om je te kunnen laten weten, dat ik eindelijk ben gestopt met het proberen om met je te praten. Dit was tot voor kort nog niet het geval. Lange tijd hoopte ik je nog te bereiken en wilde ik nog iets van je, maar dat is helemaal veranderd. Ja, ik wilde BT hebben met je, maar het is nu duidelijk, dat wil je niet. Doe niet alsof je geïnteresseerd bent, ik weet dat je dat niet bent. Probeer me niet voor de gek te houden, door mij te laten geloven, dat je mijn werk zou hebben  gelezen en dat met me zou willen praten over wat je hebt begrepen. Zelfs als je deze kaatsende woorden leest, snap je het niet en neem je nooit contact met mij op om samen met mij je BT te verkennen. Zeg niet, dat is niet zo, want dit is niet mijn eerste rodeo.

 

Ik heb afgelopen veertig jaar mijn eigen BT verkend. Pas in de afgelopen paar weken ben ik begonnen te spreken vanuit Taalverlichting (TV), die dus wordt onthuld door mijn BT. Ik weet wat ik weet, maar iedereen die, zoals jij, zich nog steeds bezighoudt met onintelligente OT, is oneerlijk als hij of zij zegt dat wat ik schrijf niet belangrijk genoeg is om er met mij over te komen praten. Ik heb je negativiteit altijd gevoeld. Ik heb daarom ook altijd geweigerd om naar je leugens te luisteren. Ik heb zo vaak van je weg moeten gaan, om mezelf te beschermen en ik zal dit blijven doen, omdat het echt noodzakelijk is.

 

Elke keer als ik je herken, hoor ik je stem en voel ik me geschokt door je bedrog en gebrek aan respect. Je zou me nog steeds dankbaar moeten zijn, dat ik je zo goed heb behandeld, aangezien anderen geneigd zijn het je veel moeilijker te maken. Ik laat je zijn en val je niet lastig, omdat ik me niet wil inlaten met je manier van praten. Ik heb mijn eigen voorkeur en jij bent het niet. Ik heb er geen probleem mee, om je af te wijzen en het voelt eigenlijk heel goed om dit te kunnen doen. Ik moet dit doen, zodat ik verder kan met mijn eigen BT. En ik ben niet verantwoordelijk voor jou idiote overtuigingen, die worden gecreëerd en onderhouden door je lelijke OT. Aangezien het zonde van mijn tijd is, weiger ik te praten over jou bijgelovige en krampachtige manier van leven. Zeer zeker, mijn BT is niet een geloof. Als je genoeg moed zou kunnen verzamelen, om eens te onderzoeken wat het is – wat dus zeer onwaarschijnlijk is – dan zou je kunnen ontdekken dat jou zienswijzes niet alleen volledig verdwijnen, maar bewezen worden als vals, door je eigen voortdurende BT.

                       

Ik vertel je dit allemaal, om je lastig te vallen over wat je allemaal mist. Waarschijnlijk zul je nooit de eerlijkheid hebben, om aan jezelf toe te geven, dat waar ik het over heb in jou leven ontbreekt. Ik heb geen tijd om te wachten tot jij of iemand langskomt. Het gebeurt toch niet. Of je accepteert me meteen, of het gaat nooit gebeuren. Ik wil dat je weet, dat je niets van mij krijgt, ook al lees je deze woorden misschien. Ik schrijf dit om mezelf een plezier te doen, maar niet om jou ervan te overtuigen, dat ik gelijk heb, maar om trots te zeggen dat ik gelijk heb. Ik voel me zo tevreden om dat te doen. Jij zou je ook zo kunnen voelen, indien je kon doen zoals ik doe. Het is vaak gezegd en geschreven, dat de waarheid ons zal bevrijden, maar ik heb nieuws voor je. Mijn waarheid bevrijd je niet en jij hebt geen waarheid, dus je hele idee over je zogenaamde vrijheid is nep.

 

Je zult nooit worden bevrijd zijn, zolang je weigert de waarheid te spreken – naar jezelf. Je fantaseert er alleen maar over. De waarheid is niets voor jou, want je bent een grote lafaard gebleven. Ik geef niet meer zoveel om de waarheid, omdat ik die al heb en ervan geniet. Jou onwil om BT met mij te hebben, zal daar niets aan veranderen, aangezien ik al heb besloten om je weer af te wijzen. Ik twijfel nooit aan mijn eigen beslissingen. Deze woorden maken aan jou duidelijk, dat ik al heb verworven wat jij nooit zult bezitten. Jou jaloezie maakt me blij, omdat ik zeker weet, dat je zou willen hebben wat ik heb, hoewel je dat niet kunt toegeven. Tot slot, je zult nooit BT hebben, omdat je het eenvoudigweg niet verdient. Ja, je OT maakt je en houdt je onwaardig. Ik heb het niet gedaan, maar jij doet dit jezelf aan.

 

 

Unvarnished,

 

This is my unvarnished opinion of you. I am talking to you, who constantly engages in Disembodied Language (DL) and doesn’t want to have Embodied Language (EL) with me. I am not going to sugar-coat it. I know, this message, from me to you, is rain on your bombastic, false, insidious, dumb DL-parade. It is a cold shower. I want to and hope to disturb you with these words, which I wrote for me and not for you. If you happen to read them, you should feel fortunate, to receive this verbal shock-treatment and be grateful, I haven’t entirely forsaken you.

 

With DL, you are, certainly – whether you want to know about it or not, whether you are aware of it or not – totally screwed. You may not realize this, but your life is pretty fucked up, due to your usual way of talking. It isn’t me, who is in trouble, but you are. I am doing fine, because I have ongoing EL. Quite frankly, I enjoy spitting out these words, as I feel disgusted by your lack of sincerity. I don’t accept you, I don’t approve of you and, of course, I don’t love you either. As far as I am concerned, you are a lost cause. For all I care, you can go to hell with your superficial DL. You already live in your private hell, which you have created. I live in a totally different reality than you do, as I reap the benefits of my EL.

 

I can’t talk with you. I am glad to be able to let you know, that I have stopped trying to talk with you. This wasn’t always the case. For a long time, I was still hoping to reach you and wanting something from you, but finally has changed. Yes, I wanted to have EL with you, but it is clear now, you don’t want that. Don’t pretend you are interested, I know you aren’t. Don’t try to fool me into believing, you have  read my work and want to talk with me about what you have supposedly understood. Even if you read these words, you are not getting it and you never contact me, to explore your EL together with me. Don’t say, it ain’t so, as this is not my first rodeo.

 

I have been exploring my own EL for the last forty years. Only in recent weeks, I have started to speak about my Language Enlightenment (LE), which is revealed by my EL. I really know what I know, but everyone who, like you, still engages in unintelligent DL, is dishonest for saying, that what I write isn’t important enough to come and speak about it with me. I have always felt your negativity. I have always refused to listen to your lies. I have had to move away from you, so many times, to protect myself and will continue to do this, because it is necessary.

 

Whenever I recognize you, I hear your voice and feel appalled by your deceitfulness and disrespect. You should still be thankful to me for treating you as well as I do, since others are prone to give you a much harder time. I let you be and don’t bother you, as I simply don’t want to get involved with your way of talking. I have my own preference and you are not it. I have no problem rejecting you and it actually feels really good to be able to do this. I need to do this, so that I can continue with my own EL. And, I am not responsible for the idiotic beliefs, which are created and maintained by your ugly DL. Since it is a waste of my time, I decline to talk about any of your superstitious beliefs. Surely, my EL is not a belief. If you would be able to gather enough courage to explore what it is – which is very unlikely –  you would find, your beliefs not only disappear,  but are proven to be false, by your own ongoing EL.  

 

I tell you all of this, to bother you with what you are missing. Probably, you will never have the honesty to admit to yourself, that what I am talking about is missing in your life. I have no time to wait for you or  anyone to come around. It isn’t happening anyway. Either you accept me, right away or it is never going to happen. I want you to know, you are not getting anything from me, even though you may be reading these words. I write this, to please myself, not to convince you that I am right, but to proudly state that I am right. I feel so satisfied to do that. You would be feeling that way too, if you could do what I do. It has often been said and written, the truth will set you free, but I’ve got news for you. My truth will not set you free. You don’t have any truth, thus, your notion about your so-called freedom is bogus.

 

You will never be set free, as long as you refuse to speak the truth – to yourself. You fantasize about it, but truth is not for you, as you have remained a big coward. I don’t care about the truth no more, since I already have it and enjoy it. Your unwillingness to have EL with me isn’t going to change that, as I have already decided to reject you. I never doubt my own decisions. These words make it clear to you, I have already acquired what you will never possess. Your envy makes me happy, as I know for sure, that you would like to have what I have, although you can’t admit it. You will never be able to have EL, because you are undeserving of it. Yes, your DL makes you unworthy. I didn’t do it, but you do this to yourself.                         

 

Opiates,

 

Here are a couple of comments on the paper (2023) “Opiates of the masses? Deaths of despair and the decline of American religion.” The paper is sixty-three pages long! This is way too long. I don’t see why they can’t make their point in just three pages? It must be incompetence and exaggeration, which are unacceptable, by any scientific standard. However, I am going to read it, as the title caught my attention. 

 

We are, of course, dealing here with correlational research. In other words, among a multitude of other co-occurring variables, deaths of middle-aged, white Americans seem to coincide with the statistic, that such folk no longer see any reason for going to church and believing in a higher power. Yet, climate change also co-occurs with the decline in religion, as well as changing demographics or the rise of the LGBTQ movement, to name a few. In causational research, on the other hand, one variable causes a change in another variable, which means, there is a cause-and-effect relationship. The covariation of variables in correlational research merely shows that when one variable changes, so does the other. Having said that, anyone with an inkling of scientific knowledge knows, that a correlation doesn’t imply causation, but causation always implies correlation.

 

Surely, I am writing this just to make my point, which, as you will soon begin to see, brings another important, but basically completely ignored factor to the table: how people actually talk. Stated differently, the title of this  pompous paper could have been “Opiates of the masses? Deaths of despair and the decline of American interest in how we talk.” If you have any intelligence, you already know where I am going. I have made my point already. Obviously, nobody wants to address this morbid issue, but I do: people are dying because of our usual, insensitive way of talking. Indeed, they have been dying, due to this lethal variable, for a long time and they are dying at ever increasingly higher rates, because this causal relationship was never fully acknowledged.  

 

I don’t care if you believe me or not. I am not going to try to prove, to some academic truth-commission, that our commonly accepted, forceful, tiring way of talking, is almost permanently Disembodied Language (DL) and causes all of our society’s ailments. Yes, all of them! Moreover, I know that Embodied Language (EL), which is the only solution to these problems, can only be acquired through experience. This means, ongoing EL has nothing whatsoever to do with our well-established, but nonetheless catastrophic theories about teaching and learning, which, inevitably, were, of course, derived from our participation in dumb, dissociative DL.

 

Certainly, it is a very sad fact, that many less-educated, middle-aged, white American men – in more than one way, I should say – are dying of despair, as they no longer experience the social cohesion, which was once provided for them by going to church. However, it is inevitable that mature American individualism goes hand in hand with a steady decline in the childish and unscientific belief in the existence of a higher power. Moreover, conversation about what our society should be like, has more to do with how we talk than with whether we are trying to implement right- or left-wing policies. In both cases, we are engaging in DL, as we are pushing an already existing narrative. In fact, we are not communicating, as we only pretend we talk and listen. DL causes, besides despair and death, also war, crime, mental health issues, divorce, homelessness, unhealthy life-styles and an overall sense of meaninglessness, but we have yet to begin to talk about how talk, as we are unable to address DL with DL. The only way in which we can productively address our DL is with our EL.

 

There is another issue, which has remained beyond our ability to comprehend. Whether we know it or not, each of us is enlightened, but we don’t act on this beautiful fact, since we don’t embody our way of talking, that is, we mainly engage in idiotic DL. Only our ongoing EL can reveal our LE. Once we find out about our LE, we realize, we create our own reality and no professional, religious, scientific, academic, cultural, national, sport or amusement group-affiliation, can replace the way in which we, individually, deal with our language. Only during ongoing EL are we beginning to become aware of how we create and live in our own reality, by the way in which we handle our own language. Once we have ongoing EL instead of DL, we can admit that with DL, we let others determine our reality. Therefore, only with EL, will we be able to take our lives into our own hands and achieve our freedom. Although we will eventually be able to have joyful EL with others, it will be, initially, primarily, us talking out loud alone with ourselves and listening to the sound of our own voice while we speak, so that can become guided by the sound of our own wellbeing, into saying what we want to say and can say. 

 

I want to end my comment with this funny lament. It is funny because I have to explain it to you. Usually, if a joke requires explanation, it isn't funny, but not in this case. Although it is funny, it is no joke that our common way of talking remains unaddressed, as long as we fear to listen to ourselves. Yes, as long as we do not listen to ourselves while we speak, we, inadvertently, habitually, and unconsciously engage in DL. Yet, everything we observe in every society around the world, is caused by how people talk with each other. It is not a matter of whether we accept this or not, as we all are, whether we are aware of it or not, experiencing the many negative consequences of this hard fact. The facts don’t go away, although DL, makes us believe that they do. Religiosity has also historically always obscured the facts, which now become painfully visible and audible, now that we  no longer believe in God as much as we used to and are left to our own views and verbal concepts about reality. As we step out of our self-imposed beliefs, our DL stops and our EL begins. We don’t need religion, but we need this authentic way of talking more than ever before.