Leeg,

 

Er hing iets aan de muur, maar ik heb het er weer afgehaald, want de prijs is al betaald. Het was, bij nader inzien, niet eens echt de moeite waard. De kale muur is rustig nu, zonder wereld kaart.

 

Toen ik had wat ik wilde, hoorde ik hoe de klank van mijn stem verstilde. Ik hoef het niet meer en leg me erbij neer, dat het zogenaamde weten is vergeten.

 

De bladzijde bleef leeg en alle kwasten, die ik kreeg, konden eindelijk wennen – samen met de potloden en pennen – aan de inmiddels gehoorde gelukkige stemmen, die de ruimte en schoonheid erkennen.

 

Uit het niets komt toch telkens iets naar voren, ook al hebben mijn woorden hun betekenis verloren. Ik luister en ervaar, het trillen van de gevoelige snaar.

In dit land van strijd en pijn, werd mij duidelijk, wie ik wilde zijn, omdat ik hier kon zeggen en verstaan, waarom ik nooit terug zal gaan. Ik blijf nog even, uit dankbaarheid voor wat mij was gegeven en zing het kinder-liedje, dat de toon zette voor mijn leven.

 

Berend Botje ging uit varen, met z’n scheepje naar Zuidlaren. De weg was recht, de weg was krom, nooit kwam Berend Botje weerom. Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, waar is Berend Botje gebleven? Hij is niet hier, hij is niet daar, hij is naar Amerika. Amerika. Een keer in de rondte van je hopsasa. Amerika. Twee keer in de rondte van je hopsasa. Amerika. Drie keer in de rondte van je hopsasa.     

 

https://nl.wikipedia.org/wiki/Berend_Botje_ging_uit_varen

 

Soros,

 

Soros cannot buy Embodied Language (EL) and will always have to settle, just like every other idiot, for Disembodied Language (DL). The fact which Soros’s henchmen haven’t checked, is about how we talk. He may have his global network of organizations to discredit anyone, who says something he disagrees with, but he cannot silence my EL, nor does he have a clue about the power of Language Enlightenment (LE). If he reads my blog – which I am sure, at some point he will – he must recognize, only in DL, we try to change the narrative, but in EL, we laugh about such stupid, manipulative, utterly useless activity.

 

No matter how much money or power he has, even someone like George Soros, only wants to have the attention. This is the modus operandi of DL. It is so tragic, pathetic and humiliating, that, in DL, we only listen to or pay attention to anyone who demands our attention. By the way – this is something poor, old, king George must know by now – he is a mortal like everyone else and the attention he got with his campaigns, was not the attention he wanted. This is why he tenaciously keeps demanding for more, but he should know by now, more isn’t better. In EL, we finally experience the attention for ourselves, which we always wanted to have and we realize, that with our DL, we always unknowingly attracted the wrong kind of attention, which distracted from ourselves.

 

Like everyone else, Soros knows nothing about EL. He calls on big tech CEOs, to take immediate action regarding voting disinformation and helping prevent the decline of democracy, but he puts all his cards on DL. He could, of course, have used his millions to let people know about LE, but he is too fearful, too shallow and too important. I am reminded, that one day, I met a millionaire. I did some volunteer work at a free health clinic. His wife, who was a nurse there, had told him about me and he invited me for diner at this big house on the lake. He offered to pay for a ghost-writer, so that I could publish a book about EL and LE. He knew someone, who he wanted me to work with. However, the writing-lady didn’t want to have EL with me and neither did he (haha), so I thanked him politely for his great offer and that was the end of the book-deal. EL is not for sale.

 

Let’s recognize for a moment, that our infatuation with technology takes our attention away from how we talk. It isn’t anything personal, that we all watch screens and basically don’t talk anymore and that our vocal verbal skills have atrophied. It is inevitable that our DL results in insurmountable problems and unless we go back to how we sound while we speak, there is no way for us, to revive what is left of our ability to talk. In the history of mankind, there never was a moment, in which we fully embraced EL, but for me, as an individual, that moment has arrived.  

 

I use pompous Soros’s DL efforts, to contrast with my elegant, funny and liberated EL. Soros cannot create, as he claims, an open society, because he doesn’t know who he is. If he knew about his LE, he would want, like me, other people to know about it. Moreover, he would totally agree with me, that DL is always about disinformation or misinformation. The difference between these two only matters for hair splitters, who engage mechanically in DL. Make no mistake, those who say they are trying to make the world into a better place, always engage in DL. I laugh at mediocre fools, like George Soros or Bill Gates, who want to change our freedom of speech and I suggest, they put some energy into stopping their own DL, so that they can have some EL and acknowledge, that their DL is really on its way out.                  

 

 

Why,

 

I want to get something of my chest. I don't really need it, but I would love to hear or read something from you. Why aren't you responding? I know that I didn't write these words for you, but for myself, but does that mean, that you don't have to, that you can't or that you don't want to respond? Of course you do have that need, but you pretend you don't. And, you could respond to me by writing something back or by contacting me via skype (my name is limbicease). I believe you want to respond, but you are too afraid, to take on something, from which you know there is no turning back. As soon as you start dealing with me and thus with your own Embodied Language (EL), then your mechanical Disembodied Language (DL) is done, for good, because you have taken note of your Language Enlightenment (LE).

 

Isn’t it strange, you are afraid to talk with a positive feeling? Whatever way you look at it, that's what EL simply comes down to. You are used to and familiar with negative language, but you hesitate, you clamp up, and you actually feel quite intimidated, by the whole idea, of being able to speak only with positive emotion? I understand why you're making such a big fuss about it, as I know you've never done this, but isn't it idiotic, you are afraid to write to me, to talk to me and to personally experience that your EL does indeed exist and could take an important place in your life? Of course it is necessary to question your usual blunt manner of speech (DL) that creates the world in which you live, day in and day out.

 

Why am I still not hearing anything from you? Of course 

it's not about me, it's about you. Why don't you ever hear 

from yourself?? With your DL you just keep beating 

around the bush. You may ask yourself that question, but

 answer it with DL every time. When will you have enough

 of all those so-called answers, which have only made you

 forget about yourself? Why are you still kidding yourself?

 If you  listened to yourself, wouldn't you hear yourself 

talking precisely in that way others have talked with you?

 As soon as you hear it, it stops by itself.

 

Of course, I'm not waiting for you. Why should I frustrate myself with the vain hope, that you would ever be true to yourself? Being yourself with DL is never going to happen. The choice is yours. Either you stop - very rigorously - with your own cramped, numb, stupid DL, so that you can finally have some self-evident EL, or you will keep repeating, you are never allowed to talk, in the way that you want to and your emotions supposedly don’t matter. Why can't you have patience and acknowledge yourself, to let yourself know, that you disagree with how you have been conditioned? Of course, you can.

  

Why don't I care, if I hear from you or not? I may write you these words in this blog, but do not care whether you will have EL or not. Maybe it has to do with my LE? Why should I worry whether you're going to have EL or not? I don't care no more, since I already have EL and continue with it anyway. You read and probably shrug your shoulders. I wrote this, to give you my ultimatum: if you don't talk to me, you'll never know anything about DL, EL or LE.

 

Why be dramatic about it? You're just too cowardly to take it on and those other people are more important to you, I understand. You want to listen to someone, who doesn't want talk with you about who you are, but about who you supposedly could be. Why don't I give you anything to hold on to? I instruct you, to listen to the sound of your own voice, while you speak. Why don't you hold on to that? Why is that such a taboo? It is because you are the master of your own language and create only what matters to you. Surely, your LE is waiting for you, as long as you can have EL long enough. Why don't you listen to yourself? In DL, listening to others is more important than listening to yourself.

 

Waarom,

 

Er moet mij iets van het hart. Ik zit er niet echt mee, maar ik zou het toch heel graag eens van jou horen of lezen. Waarom reageer je nou niet? Ik weet wel, dat ik deze woorden niet voor jou heb geschreven, maar voor mezelf, maar dat hoeft dan toch niet te betekenen, dat je daarom niet hoeft, dat je daarom niet kan, dat je daarom niet wil reageren? Natuurlijk heb je wel die behoefte, maar je doet net alsof dit niet zo is. En, je zou best wel kunnen reageren, door iets terug te schrijven of door mij te benaderen via skype (naam:limbicease). Uiteraard wil je reageren, maar je bent te bang, om iets aan te gaan, waarvan je weet, dat er geen weg terug meer is. Zodra je je met mij en dus met je eigen Belichaamde Taal (BT) gaat bezig houden, dan is het voorgoed gedaan met je mechanische Ontlichaamde Taal (OT), want je hebt kennis genomen van je Taal Verlichting (TV).  

 

Gek genoeg, ben je dus eigenlijk bang, om met een positief gevoel te praten. Hoe je het ook wendt of keert, daar komt BT simpel gezegd op neer. Je bent gewend aan en bekend met negatief taalgebruik, maar je aarzelt, je klapt dicht, en je voelt je eigenlijk nogal geintimideerd, door het hele idee, om vanuit positieve gevoelens te kunnen spreken? Ik weet, je hebt dit nog nooit gedaan en ik begrijp, waarom je er zo moeilijk over doet. Het is toch idioot, dat je er voor terugdeinst, om mij te schrijven, om met mij te praten, om aan den lijve te ervaren, dat jou BT wel degelijk bestaat en een heel belangrijke plaats zou kunnen gaan innemen in jou leven? Natuurlijk is het noodzakelijk, om serieuze vraagtekens te zetten bij jou gebruikelijke botte wijze van spreken (OT), die de wereld creeert, waarin, je dag in dag uit, leeft.

 

Waarom hoor ik nog steeds niets van je? Het gaat natuurlijk niet om mij, maar om jou. Waarom hoor jij nooit eens iets van jezelf? Met je OT blijf je maar om de pot heendraaien. Je stelt jezelf misschien wel eens die vraag, maar antwoord elke keer weer met je OT. Wanneer heb je eindelijk eens genoeg van al die zogenaamde antwoorden, die je alleen maar jezelf hebben doen vergeten? Waarom hou je jezelf nog steeds voor de gek? Indien je echt naar jezelf zou luisteren, dan hoorde je toch meteen, dat jezelf probeerde aan te praten, wat anderen jou hebben aangepraat? Zodra je het hoort, dan houdt het op.

 

Natuurlijk zit ik niet op jou te wachten. Waarom zou ik mijzelf frustreren, met de ijdele hoop, dat je ooit  oprecht naar jezelf zou gaan zijn? Jezelf zijn met OT is absoluut onmogelijk. De keuze is dus aan jou. Of je stopt – heel rigorous – met je eigen verkrampte, gevoelloze, domme OT, zodat je eindelijk eens wat vanzelfsprekende BT kunt gaan hebben, of je blijft maar eindeloos herhalen, dat jij nooit mag praten, zoals jij dat eigenlijk wil en dat jou gevoelens van geen enkel belang zijn. Waarom kun jij het geduld niet opbrengen, om eindelijk jezelf te erkennen en om jezelf te laten weten, dat je het niet eens bent,  hoe je bent geconditioneerd? Natuurlijk kun jij dat.

 

Waarom kan het mij niets schelen of ik nog van je hoor of niet? Ik schrijf je dan wel deze woorden in deze blog, maar het zal me verder een worst wezen of jij BT gaat hebben of niet. Misschien heeft het te maken met mijn TV? Waarom zou ik mij druk gaan maken over of jij BT gaat hebben of niet? Het maakt mij niets uit, want ik heb al BT en ik ga er toch mee door. Je leest en haalt waarschijnlijk je schouders op, maar ik heb dit geschreven en ik geef je mijn ultimatum. Als je niet met mij gaat spreken, zul je nooit iets aan de weet komen over OT, BT of TV.

 

Waarom zou ik er dramatisch over doen? Jij bent te laf om het aan te gaan en vindt die andere mensen belangrijker dan mij, ik begrijp het. Je wilt alleen maar luisteren naar iemand, die je niet aanspreekt op wie je bent, maar op wie je zogenaamd zou kunnen zijn. Waarom geef ik je niets om aan vast te houden? Ik geef je instructie, om, terwijl je spreekt, naar de klank van je stem te luisteren. Waarom hou jij je daar niet aan vast? Waarom is dat taboe? Het is, omdat jij de meester bent van je taal en alleen creert wat voor jou van belang is. TV staat op je te wachten, als je maar lang genoeg BT gaat hebben. Waarom luister jij niet naar jezelf? In OT is luisteren naar anderen belangrijker dan luisteren naar jezelf.             

 

Sensitivity,

 

Like everyone else, I was often judged as a child because of my sensitivity. Usually people learn to pretend they got over it by denying what they really feel, but I still felt very hurt every time and was told by others that I should try to get a thicker skin .

 

So people always thought there was something wrong with my sensitivity and called me touchy. According to scary, compulsive, frustrated and insensitive people - who, as they literally said, tried to impress on me that they really had my best interests at heart and thus treated me punitively for my own good - I worried about nothing. Because I took it so personally, they said it was just a matter of not taking things personally and growing up. Growing up I felt distraught, defenseless and blank, because I knew one thing for sure: adulthood was not for me.

  

Whatever I did, hoping to gain more self-control over my emotions, had the opposite effect. I became more and more emotional because of it and all my failed attempts to change myself piled up. My reputation was carried by me like a burden. However, I always knew that my feelings were true because I could cry. Every time, because of my sensitivity, I felt rejected again, I would cry and slowly come to my senses. Also, according to the others, there was always something wrong with the fact that I cried so often. For myself, however, crying has always been a huge relief.

 

I had an inferiority complex, so to speak, and therefore didn't know what I wanted. Actually, I always knew very well what I wanted, but measured by the standards of the others, I had no other goal than to try to feel good about myself in some way. I embarked on a spiritual journey, diligently searching for who I really was. The whole journey could really be summed up as my ever-present tendency to move forward with positive emotions.

 

When I talked about my traumatic feelings in a therapy group at the time, everyone praised me because I was actually already able to speak about it honestly and directly. It was very moving to get confirmation that there was actually nothing wrong with what I was feeling and the fact that talking about my feelings could have positive results was a real breakthrough.

 

In the Netherlands, the country where I grew up, people have all kinds of sayings about emotions and talking. Here are a few. What the heart is full of, the mouth overflows. He wears his heart on his tongue. Bitter in the mouth makes the heart healthy. Take a leaf to the mouth. I got a lump in my throat. A drunken mouth speaks heart's ground. He talked past his mouth. She stood there tongue-tied. Everyone is talking about it. Talk to someone. Shut someone's mouth. You took the words right out of my mouth. Early bird catches the worm. Don't turn your heart into a murder pit. Pour your heart out about something. A sigh gives vent to a heart full of sorrow. Many of these saying don’t translate at all. I have often been told I wear my heart on my sleeve.

 

After studying psychology and giving therapy to people with trauma, depression, criminal background, schizophrenia, bipolar or addiction, I noticed time and time again, I was dealing with people who didn't know how to deal with their feelings. Because I was the one who confirmed their sensitivity to them, a natural positive change immediately occurred, they had not experienced before, as I did this not from a professional attitude, but from an awareness of my own sensitivity.

 

It is from this background the conceptualization of Embodied Language (EL) came about. Simply put, Disembodied Language (DL) is heartless speech, without any feeling or emotions. When we come to terms with our feelings, because our language has become so sensitive that we can speak directly about our felt emotions, in a way that we speak only from positive emotions, then we experience our Language Enlightenment (LE). It is possible for anyone to stop DL, have EL and then experience LE. When we do that, we live in the reality that we have created ourselves and we are truly able to live the way we want to live. With DL, however, we keep pretending that we live, the way we want to live, but someone with EL hears that this is not the case.

 

 

Gevoeligheid,

 

Ik ben – net als iedereen – als kind vaak veroordeeld geweest vanwege mijn gevoeligheid. Meestal leren mensen te doen alsof ze zich eroverheen hebben gezet, door te ontkennen wat ze echt voelen, maar ik voelde me elke keer toch weer heel gekwetsd en kreeg dan van anderen te horen, dat ik maar eens moest proberen om een dikkere huid te krijgen.

 

Men vond dus altijd, dat er iets fout was met mijn gevoeligheid en noemde mij licht-geraakt. Volgens enge, dwangmatige, gefrustreerde en ongevoelige mensen – die mij, zoals ze letterlijk zeiden, op het hart probeerden te drukken, dat ze toch echt het beste met mij voor hadden en mij dus voor mijn eigen bestwil bestraffend behandelden – maakte ik mij druk om niets. Omdat ik het zo persoonlijk nam, was het, volgens hen, gewoon een kwestie van de dingen niet persoonlijk nemen en om volwassen te worden. Als opgroeiend kind voelde ik me radeloos, weerloos en wezenloos, want ik wist een ding heel zeker: volwassenheid was voor mij niet weggelegd.

 

Wat ik ook deed, in de hoop om meer zelf-controle over mijn emoties te krijgen, had het omgekeerde effect. Ik werd daardoor steeds emotioneler en al mijn mislukte pogingen om mijzelf te veranderen stapelden zich op. Mijn reputatie, werd als een last door mij meegedragen. Ik wist echter altijd al, dat mijn gevoelens waar waren, omdat ik kon huilen. Iedere keer als ik, vanwege mijn gevoeligheid, me weer afgewezen voelde, moest ik huilen en begon ik, langzaamaan tot mijn zinnen te komen. Ook was er, volgens de anderen, altijd weer iets verkeerd met het feit, dat ik zo vaak huilde. Voor mijzelf echter was huilen altijd een enorme opluchting.       

 

Ik had zogezegd een minderwaardigheids complex en wist daardoor niet wat ik wilde. Eigenlijk wist ik altijd al heel goed wat ik wilde, maar gemeten naar de maatstaven van de anderen, had ik geen enkel ander doel, dan me op de een of andere manier goed te proberen te voelen over mezelf. Ik begaf me op een spirituele reis en was naarstig op zoek naar wie ik echt was. De hele reis was eigenlijk samen te vatten als mijn altijd al aanwezige neiging om voort te kunnen gaan met positieve emoties.  

 

Toen ik destijds, in een therapie-groep, over mijn traumatische gevoelens sprak, prees iedereen me, omdat ik eigenlijk al in staat was, om daar eerlijk en direct over te spreken. Het was heel ontroerend om bevestiging te krijgen, over dat er eigenlijk helemaal niets verkeerd was aan wat ik voelde en het feit, dat juist het spreken over mijn gevoelens dus positieve resultaten kon hebben, was een ware doorbraak.

 

In Nederland, het land waar ik opgroeide, heeft men allerlei gezegdes over emoties en praten. Hier zijn er een paar. Waar het hart vol van is vloeit de mond van over. Hij draagt zijn hart op zijn tong. Bitter in de mond maakt het hart gezond. Een blad voor de mond nemen. Ik kreeg een brok in mijn keel. Een dronken mond spreekt’s harten grond. Hij praatte zijn mond voorbij. Ze stond daar met haar mond vol tanden. Iedereen heeft er de mond vol van. Iemand naar de mond praten. Iemand de mond snoeren.  Je haalt me de woorden uit de mond. Morgen stond heeft goud in de mond. Maak van je hart geen moordkuil. Ergens je hart over uitstorten.  Een zucht geeft lucht aan een hart vol smart. Men zei mij vaak, dat ik mijn hart op mijn mouw draag.

 

Nadat ik psychologie had gestuurd en therapie gaaf aan mensen met trauma, depressiviteit, criminele achtergrond, schizophrenie, bipolar of verslaving, viel het mij keer op keer op, dat ik met mensen te maken had, die niet wisten, hoe ze met hun gevoel konden omgaan. Omdat ik voor hen degene was die hun gevoeligheid bevestigde, trad er direct een natuurlijke positieve verandering in hen op, die ze nog niet eerder hadden meegemaakt, omdat ik dit niet deed vanuit een beroepsmatige houding, maar vanuit een bewustzijn over mijn eigen gevoeligheid.

 

Het is uit deze achtergrond dat de conceptualizatie van Belichaamde Taal (BT) tot stand kwam. Simpel gezegd is Ontlichaamde Taal (OT) dus een harteloos spreken, zonder enig gevoel of emoties. Wanneer wij met ons gevoel in het reine komen, omdat onze taal zo gevoelig is geworden, zodat wij direct over onze gevoelde emoties kunnen spreken, op een manier dat we alleen nog praten vanuit positieve emoties, dan ervaren wij onze Taal Verlichting (TV). Het is voor iedereen mogelijk om OT te stoppen, BT te hebben en vervolgens TV te ervaren. Wanneer wij dat doen dan leven wij in de realiteit die wijzelf hebben gecreeerd en zijn wij werkelijk in staat om te leven zoals wij zelf willen leven. Vanuit OT blijven we eindeloos doen alsof wij leven, zoals we willen leven, maar iemand met BT, hoort dat dit niet zo it.    

 

Crying,

 

Monday, I was doing my deliveries to Yuba City. I drove the flatbed-truck over the freeway and spotted a coyote, who was trying to cross busy traffic. I was terrified, held up my hand and screamed “No, don’t do this!” Suddenly, I felt so emotional about this small, beautiful, vulnerable animal. While driving on the road, I’ve seen dead cats, dogs, birds, racoons, possums, dear, snakes, rats and rabbits, but I felt, it could have been me, who ran over the poor coyote. Luckily, it seemed he or she had seen me too (or perhaps, I was only imagining), as he or she quickly turned around. I let out a great sigh of relief, but kept feeling dreadful and worried, he or she might still get runned over some other time, may be, even by me.

 

I cried for about half an hour and even now, that I write this, tears are flowing again. I guess, I identify with this wild coyote. I love to hear coyotes howl together, in the hills, where they are safe. On my way back, I glanced over to the other side of the road, to see if there was dead body, but I didn’t see one. I still felt this pit feeling, remembering this sweet animal, but was also happy, he or she must still be alive and running around somewhere. Coincidentally, my wife had shown me a video of an old man, who had found a half-dead coyote puppy in his backyard. He managed to bottle feed it back to life and it became his pet. He made the video, because so often people hate the coyotes, who sometimes like to eat their chicken, but he was showing how incredibly affectionate the coyote was with him.

 

Today, I made my deliveries again. I looked where I had seen the coyote before, but didn’t see one. However, when I briefly looked at the other side of the road, I was shocked to see that, crossing the busy road, had meant the end for my dear friend. I broke out in tears again and started sobbing and sobbing. Even now that I write this, I am still crying. I could also have died, because I was also trying to cross that road, so many times, but somehow, I got spared. Why am I still alive? To let you know about my Language Enlightenment (LE) and my  Embodied Language (EL). I too wanted to cross that busy road of Disembodied Language (DL), but now I do that no more.