Niet,

 

Iedereen weet wel degelijk, dat er bepaalde dingen zijn, waarover je beter niet kunt praten, omdat het altijd onherroepelijk tot nadelige consequencies leidt, die je niet wil hebben. We kunnen dus – om slechte gevolgen te voorkomen – besluiten om niet te spreken over zaken, die ons in de problemen zouden kunnen doen belanden. Het is echter een ding, om niet meer met anderen over die moeilijke kwesties te praten, maar het is toch wel iets totaal anders, om met onszelf te gaan praten, over waar wij niet met anderen over willen of kunnen praten.

 

Hardop met onszelf praten, over waar wij het niet met anderen kunnen hebben, is de eerste aanzet tot Belichaamde Taal (BT). Wanneer wij dat voor het eerst doen, dan zijn verbaasd, verongelijkt en gekwetst, dat wij alles tegen onszelf kunnen zeggen en heel goed weten, dat dit ook op precies dezelfde manier naar anderen gezegd zou moeten kunnen worden, maar we doen dit echter niet, omdat we het gebruikelijke verwachtings-patroon niet willen doorbreken. Wij weten vanuit pijnlijke ervaringen, dat het praten met anderen, alsof we met onszelf praten niet is toegestaan. Er zit dus eigenlijk niets anders op, dan dat wij aan onszelf gaan vertellen, wat wij niet met anderen konden of wilden delen. Wanneer wij beseffen, dat onze BT nagenoeg nooit met anderen gedeeld kan worden, dan praten wij, met onszelf, op een andere manier, dan wanneer wij nog de hoop koesteren, dat anderen, die alleen Ontlichaamde Taal (OT) kennen, naar ons zouden gaan luisteren op dezelfde manier, zoals wij naar onszelf zijn gaan luisteren. Dit begrijpen van hoe het echt zit, maakt dat wij die ander los kunnen laten.    

 

Het begrijpbare, voor de hand-liggende feit, dat wij  niet in staat zijn, om met anderen te praten, op de manier zoals wij met onszelf kunnen praten, gaat  samen met een gevoel van frustratie, onvrede en strijd, dat wij hierover hebben. Wat we ook doen, om dat negatieve, nare gevoel kwijt te raken, het gaat niet nooit echt weg. Zolang we blijven willen, dat dat nare gevoel weg gaat, gaat dat gevoel nooit weg. Als we over onze negatieve ervaring spreken, komt vaak het woord bewustzijn ter sprake, omdat we het doen voorkomen, alsof negatieve ervaringen kunnen worden voorkomen, indien wij maar eens eindelijk bewust zouden zijn van onszelf. Men zegt: kijk er maar naar en veronderstelt dat afwezigheid van dat gefantaseerde bewustzijn er de oorzaak van zou zijn, dat wij slechte ervaringen zouden hebben.

 

Ook al komt het in ons zogenaamde onbewuste OT nooit op de juiste wijze ter sprake, toch is het echt zo, dat iedereen – zogezegd onbewust – worstelt met precies dezelfde problematiek, die daarom dan ook voor iedereen oplosbaar is, door eenvoudigweg BT, in plaats van OT, te hebben. Het hebben van BT en met name, het moeiteloos voortgaan met onze eigen BT, kwam echter nooit of te nimmer tot stand door gebed, meditatie of een of ander magisch, hoger, alomvattend, godelijk, eeuwig-durend, uitzonderlijk bewustzijn, maar door vastberaden, uitvoerig, geduldig, aandachtig, doel-gericht en opgelucht hardop met onszelf te spreken, over van alles en nog wat, waar wij het ogenschijnlijk niet met anderen over mochten, konden, durfden of wilden hebben.

 

Alleen wanneer wij, hardop met onszelf pratend, voor onszelf ter sprake brengen, wat nooit aan bot kwam of kon komen, in het zogenaamde gesprek met anderen, alleen dan pas kunnen en beginnen wij echt te ervaren, wat wij altijd hebben ervaren, maar niet eerder onder woorden konden brengen. Er er geen ontkomen aan, dat wij allemaal, vanwege onze tot dusver nog onbesproken conditionering met OT, levenslang zijn opgezadeld geweest, met negatieve, maar ook juist met positieve ervaringen, waarover wij niet met anderen leken te kunnen spreken. Als wij dus voortdurend BT gaan hebben, dan vindt er, door het praten met onszelf, een invulling en begrijpen plaats van allerlei verbanden, die wij met onze eigen taal kunnen leggen tussen de oorzaken en de gevolgen van al onze gedragingen.

 

Er wordt vaak beweerd, dat we missen wat er in het hier en nu gebeurd, omdat we teveel bezig zijn met het verleden of met de toekomst. Vanuit BT kunnen wij hierover een andere uitleg geven, omdat wij het met BT over OT kunnen hebben en accepteren dat, ongeacht al onze goeie bedoelingen, iedere poging om met OT over OT te spreken, altijd tot mislukking gedoemd was. In BT maken wij aan onszelf en aan elkaar de wetmatigheid van ons gedrag kenbaar. De oorzaken van ons eigen gedrag, liggen altijd in ons verleden en de gevolgen van al onze gedragingen – in het hier en nu – liggen altijd in onze toekomst.

 

Indien wij ons afvragen, waarom anderen geen oren  zouden hebben voor BT, dan is ons antwoord kort en krachtig: ze hebben er wel oor voor, want daar zijn onze oren voor. Met onze oren kunnen wij dus zowel onszelf als elkaar horen. In het onstaan van onze taal, als wij als kind voor het eerst beginnen te spreken, is het horen van onszelf nog het zelfde als het horen van elkaar. Zodra wij echter ons verbale gedrag verder ontwikkelen, dan wordt het spreken van dezelfde taal van steeds groter belang, maar het onschuldige luisteren naar de ander op dezelfde wijze waarop wij luisteren naar onszelf, krijgt steeds minder onze aandacht, totdat het zogezegd geheel uit ons bewustzijn lijkt te zijn verdwenen. Wanneer wij uiteindelijk aan onszelf laten weten – doordat wij met onszelf praten en luisterend spreken – dat we alleen maar BT kunnen hebben met hen die, net als wij, met ook zichzelf kunnen praten, dan houden wij op, om van anderen, die alleen maar OT kennen, te verwachten, dat zij BT met ons gaan hebben. Er komt hierdoor een enorme extatische energie in ons vrij, die ons jubelend doet spreken en schrijven, zoals ik hier doe, over onzeTaal Verlichting (TV).              

 

 Talking, 

 

I always want to talk about my Embodied Language (EL) because I know I can do it when most other people really can't. Continuing to research my EL has allowed me to learn things that could not have been revealed in any other way. When I first noticed the difference between my Disembodied Language (DL) and my EL, I had no idea where my EL was going to take me. I was amazed at the undeniable fact that my DL had suddenly ceased and that I had apparently somehow brought this about. Moreover, I proved to be able to continue with my EL untrained, effortlessly and confidently.

 

EL is the ability to speak in complete peace and quiet. No one with DL could ever realize that it is possible and pleasant to speak from a sense of supreme sensitivity. It is then a matter of surrender, since you are no longer focused on what you say, but how you say it. And the meaning of what you say is determined by how you sound. There is no threat in EL and you feel completely at ease. To speak without fear is to say what makes you happy. That can be anything and that is why it is very important to say everything that can be said. If we want to continue with EL, we set ourselves the task of also speaking about what we don't know.

       

Talking without knowing what we are going to talk about is a big taboo, as no one is in charge and the conversation develops naturally. Our habitual way of speaking is mechanical because, before we open our mouths, we already know what we are going to say and because what we all pretend is what we say is the most important thing. The discomfort and stress of pretending is why we can recognize our DL. For example, when we begin to listen to ourselves - which is something we don't do in DL - we realize that we are speaking with a voice that we actually dislike. We continue to hold judgments about ourselves because we hardly speak with a sound that expresses our well-being.

 

In EL, we find out that it is very important to sound the way we want to sound while talking to each other, but during DL we don't listen to each other because we don't even listen to ourselves. The so-called great importance of true listening is discussed repeatedly, but we only talk about listening to others and never about listening to ourselves. Listening to ourselves, however, is much more important than listening to others, because listening to ourselves enables us to listen to others.

 

Obedience is not only the compulsive listening

 to attention-demanding speakers, but also the 

obligatory forgetting to listen to ourselves. 

Regardless of what culture we grew up in, we 

are all conditioned to have DL, in which we 

must listen to some authority outside of ourselves. 

So, eventually, when we begin to pay attention 

to listening to ourselves, we tend to punish 

ourselves because we have been taught – implicitly – 

that doing so is immoral. Also, it becomes clear

 to us that in DL we have remained unconscious

 and ignorant of ourselves because, during our

 normal speech, the speaker is supposedly more

 important than the listener.

 

When we have EL and thus talk to ourselves, the same phenomenon still occurs that the so-called speaker in us seems to be more important than the so-called listener in us. There is, of course, no speaker in us who speaks or a listener in us who listens, therefore in EL we can speak listening, because our speaking and our listening are synchronized. In other words, in EL we are freed from the illogical and therefore very problematic reasoning that listening to ourselves is meaningless. In EL our own intelligence unfolds, which I call Language Enlightenment (LE). Our own logic is at odds with what is socially expected of us.

 

Moral or morality is what we see as good behavior and that means that we don't kill anyone, but we also don't steal or hurt anyone intentionally. In DL, speakers pretend that listeners should keep listening and thus never become speakers. Also, DL- speakers pretend that they cannot or should not listen to themselves and that others should listen to them. Even though the listener is not literally killed, he or she is not given a chance to speak in DL. So speakers and preachers with DL are immoral, because DL is behavior in which we continue to short-change ourselves and each other.

 

Praten,

 

Ik wil altijd over mijn Belichaamde Taal (BT) praten, omdat ik weet dat ik dat kan, terwijl de meeste andere mensen dit echt niet kunnen. Doordat ik ben doorgegaan met het onderzoeken van mijn BT, ben ik dingen aan de weet gekomen, die op geen enkele andere manier duidelijk hadden kunnen worden. Toen ik voor het eerst het verschil ontwaarde, tussen mijn Ontlichaamde Taal (OT) en mijn BT, had ik geen idee, waar mijn BT mij naar toe zou gaan  brengen. Ik was  verbaasd over het onmiskenbare feit, dat mijn OT plotseling was opgehouden en dat ik dat schijnbaar had bewerkstelligd. Bovendien bleek ik in staat te zijn, om ongeoefend, moeiteloos en vol vertrouwen met mijn BT verder te gaan.  

 

BT is het vermogen om te spreken vanuit volledige rust en stilte. Niemand met OT kon ooit beseffen dat het mogelijk en aangenaam is, om vanuit een gevoel van opperste sensitiviteit te spreken. Het is dan een kwestie van overgave, aangezien je niet meer gericht bent op wat je zegt, maar hoe je het zegt. En de betekenis van wat je zegt wordt bepaald door hoe je klinkt. Er is geen bedreiging in BT en je voelt je volledig op je gemak. Spreken zonder angst is zeggen wat je gelukkig maakt. Dat kan van alles zijn en daarom is het van groot belang, om alles wat gezegd kan worden, te zeggen. Als wij met BT voort willen blijven kunnen gaan, dan stellen wij onszelf de taak, om ook te spreken over wat we niet weten.

 

Praten, zonder te weten waar we het over gaan hebben, is een groot taboe, aangezien niemand de leiding heeft en het gesprek zich vanzelf ontwikkeld. Onze gebruikelijke wijze van spreken is mechanisch, omdat voordat we onze mond hebben opengedaan, we al weten wat we gaan zeggen en omdat wat we allemaal doen alsof wat we zeggen het belangrijkste is. Ongemak en stres van het doen alsof is waarom wij onze OT kunnen herkennen. Bijvoorbeeld, als wij naar onszelf beginnen te luisteren – dat is dus iets wat we in OT niet doen – dan realizeren we, dat we met een stem-geluid spreken, waar wij zelf eigenlijk een hekel aan hebben. We blijven oordelen over onzelf houden, omdat wij nauwelijks spreken met een klank, die ons welzijn tot uitdrukking brengt.

 

In BT, komen wij erachter, dat het van groot belang is, om te klinken zoals we willen klinken, terwijl we met elkaar praten, maar gedurende OT luisteren we niet naar elkaar, omdat we niet eens naar onszelf luisteren. Het zogenaamde grote belang van echt luisteren wordt herhaaldelijk besproken, maar we hebben het alleen over het luisteren naar anderen en nooit over het luisteren naar onszelf. Luisteren naar onszelf, echter is van veel groter belang dan  luisteren naar anderen, want luisteren naar onszelf veroorzaakt dat wij naar anderen kunnen luisteren.

 

Gehoorzaamheid, is niet alleen het dwangmatige  luisteren naar aandacht-eisende sprekers, maar ook het verplicht vergeten, om te luisteren naar onszelf. Ongeacht in wat voor cultuur we zijn opgegroeid, we zijn allemaal geconditioneerd om OT te hebben, waarin we moeten luisteren naar de een of andere authoriteit, buiten onszelf. Indien wij dus uiteindlijk aandacht beginnen te geven aan het luisteren naar onszelf, dan zijn wij geneigd om onszelf te straffen, omdat wij – onuitgesproken – hebben geleerd dat dat immoreel is. Eveneens, wordt ons duidelijk, dat in wij in OT onbewust en onwetend zijn gebleven van onszelf, omdat, tijdens ons normale spreken, de spreker zogenaamd belangrijker is dan de luisteraar.

 

Wanneer wij BT hebben en dus met onszelf praten, dan doet zich nog steeds hetzelfde verschijnsel voor dat de zogenaamde spreker in ons belangrijker lijkt te zijn dan de zogenaamde luisteraar in ons. Er is natuurlijk helemaal geen spreker in ons, die spreekt of een luisteraar in ons, die luistert, daarom kunnen wij in BT luisterend spreken, omdat ons spreken en ons luisteren zijn gesynchroniseerd. Anders gezegd, in BT zijn wij bevrijd van de onlogische en daarom zeer problematische redenatie, dat luisteren naar onszelf geen betekenis zou hebben. In BT ontvouwt zich onze eigen intelligentie, die ik Taal Verlichting (TV) noem. Onze eigen logika staat haaks op wat er van ons social of maatschappelijk wordt verwacht.

 

Moreel of moraal is datgene wat wij als goed gedrag zien en dat betekent dus, dat we niemand doden, maar ook niet stelen of iemand opzettelijk kwetsen. In OT doen sprekers alsof luisteraars moeten blijven luisteren en dus nooit sprekers mogen worden. Ook doen OT-sprekers het voorkomen alsof zij niet naar zichzelf kunnen of zouden moeten luisteren en alsof  anderen naar hen zouden moeten luisteren. Ook al wordt de luisteraar niet letterlijk vermoord, hij of zij krijgt de kans niet in OT om te spreken. Sprekers en prekers met OT zijn dus immoreel, omdat OT gedrag is waarin wij onszelf en elkaar tekort blijven doen.          

 

Story,

 

When we finally call a halt to the unconscious way in which we have continued to deal with our language, a long-winded, backward, utterly lying story comes to an abrupt end. Only when we actually start to have Embodied Language (EL) do we come to the disconcerting realization that we have been preoccupied with Disembodied Language (DL) for a long time, in vain and unwillingly. One of the easily recognizable, oft-named, traits of DL is that everyone supposedly has their own story. A story is a monologue and every monologue gets in the way of conversation or dialogue. The fact that millions of people, as adults, have continued to believe in childish fairy tales has made us addicted to technology, which literally keeps us small by allowing us to endlessly repeat our story .

 

In the past, before social media made its appearance, 

people sometimes talked to each other and we could 

still laugh, because many a nagging, coughed-up story

 still seemed to contain a kind of core of truth.

Unfortunately, today even the most celebrated 

comedian is bored to death because he or she is not

 even allowed to talk about himself anymore, because, 

it is said, there is a different, a new kind of people today, 

who are not a man or appear to be a woman, but who 

want to read stories to innocent children, in libraries or 

in schools. However, there are also many other artists 

who preach their interpretation of the reality with their

 so-called arts. It is sometimes said of them, after they 

die of an overdose, after they are found to have some 

so-called mental illness or have attempted suicide, that 

behind their facade of fame and success there is a whole

story.

 

If you just wanted to talk to someone in the old-fashioned way again, you would immediately encounter resistance, which can always be traced back to what is nowadays called a narrative. This is the obligatory story that people tell themselves and each other from faith, politics, science, culture and, let's not forget, from our sexuality, sex or gender. The narrative that always predominates about sex is supposedly exclusively about physical characteristics, but the anecdotes we tell ourselves and each other about our gender refer to an amalgamation of social, cultural or psychological characteristics, associated with our biology. Surely, the ability to step out of our story has dropped to a true zero point. Everyone is hopelessly stuck in DL.

 

If we are to believe it – and we must believe it with DL – a story has a moral and so we suppose there would be something for us to learn. Nothing could be further from the truth. We have been endlessly dragged along by the various stories, which are of no personal significance to us, but which we are only able to let go of if we realize with EL, that we have continued to repeat those old legends with DL.

 

Regardless of what we keep telling ourselves and each other, we've never really truly succeeded in stopping our DL and thus leaving our stories behind so that we could talk to each other. This made us vulnerable to believing in stories about salvation. DL is happening everywhere and any attempt to have EL and thus to make real contact ends up in some dull, uninteresting, nasty story. Even though we suffer enormously from our fanatical, habitual,  compulsive belief in what we have continued to tell ourselves and each other, it is quite remarkable we still believe, we have created those horror stories ourselves. With DL, however, we do not create anything ourselves, but we live completely from our conditioning, which means, in one way or another, we just end up doing what we were told. Only if we can continue with EL, is it possible to create and stabilize our own reality with our own language. That stabilization, ushered in by EL, is our Language Enlightenment (LE), our true nature, which through us, with EL, can finally come into its own. LE is not some children's story we tell ourselves, but our mature, deliberate, joyful skill to be able to continue with our EL.

 

 

Verhaal,

 

Wanneer wij eindelijk een halt toeroepen, aan de onbewuste wijze, waarop wij zijn blijven omgaan met onze taal, dan komt er een abrupt einde aan een langdradig, achterlijk, volslagen leugenachtig verhaal. Alleen wanneer wij echt daadwerkelijk Belichaamde Taal (BT) gaan hebben, komen wij tot het onthutsende besef, dat wij lange tijd, tevergeefs en ongewild met Ontlichaamde Taal (OT) zijn bezig gebleven. Een van de gemakkelijk herkenbare, vaak benoemde, eigenschappen van OT is, dat iedereen zogezegd zijn eigen eigen verhaal zou hebben. Een verhaal is een monoloog en iedere monoloog staat een gesprek of een dialoog, in de weg. Het feit dat miljoenen mensen, als volwassenen, nog steeds in kinderlijke sprookjes zijn blijven geloven, maakt dat wij verslaafd zijn geraakt aan technologie, die ons, letterlijk, klein houdt, door ons in de gelegenheid te stellen, om maar eindeloos ons verhaal te herhalen.

 

Vroeger, voordat de social media zijn intrede deed, praatte men nog wel eens met elkaar en konden we nog lachen, omdat menig, drammerig, opgehoest verhaal, toch nog een soort van kern van waarheid leek te bevatten. Helaas is vandaag de dag zelfs de meest gevierde komiek dood-vervelend, omdat hij of zij het niet eens meer over zichzelf mag hebben, want, zo beweert men, er zijn tegenwoordig een ander, een nieuw soort van mensen, die niet een man of een vrouw schijnen te zijn, maar die wel aan kinderen, in bibliotheken of in scholen, verhaaltjes willen voorlezen. Er zijn evenwel ook tal van andere artiesten, die met hun zogenaamde kunsten, hun interpretatie van de werkelijkheid zingend preken. Er wordt wel eens van hen gezegd, nadat ze zijn overleden aan een overdosis, nadat blijkt dat ze een of andere zogenaamde geestesziekte hebben of een zelf-moord poging hebben gedaan, dat achter hun façade van roem en success er een heel verhaal zit.

 

Als je nog eens gewoon ouderwets met iemand zou willen praten, stuit onmiddelijk op weerstanden, die altijd zijn terug te leiden tot wat men tegenwoordig een narrative noemt. Dit is het verplichte verhaal, dat men zichzelf en elkaar verteld vanuit het geloof, de politiek, de wetenschap, de cultuur en, laten we vooral niet vergeten, vanuit onze sekse, geslacht of gender. Het verhaal dat altijd de boventoon voort over onze sekse of geslacht, gaat zogenaamd alleen  uitsluitend over onze lichamelijke kenmerken, maar de anekdotes, die wij onszelf en elkaar vertellen en ook opdringen, over onze gender, verwijzen naar de sociale, culturele en psychologische kenmerken, die met onze biologie in verband worden gebracht. Het vermogen om uit ons verhaal te stappen, is tot een waar nul-punt gedaald. Iedereen zit moervast in OT.

 

Als wij het moeten geloven –  we moeten het met OT wel degelijk geloven – heeft een verhaal een moraal en dus veronderstellen we, dat er voor ons iets te leren zou zijn. Niets is echter minder waar. We zijn eindeloos op sleeptouw genomen door de allerlei verhalen, die voor ons persoonlijk van geen enkele betekenis zijn, maar die we alleen in staat zijn om los te laten, indien we met BT beseffen, dat wij die oude legendes met OT zijn blijven herhalen.

 

                  

Ongeacht wat wij aan onszelf en aan elkaar blijven  vertellen, is het ons nog nooit echt gelukt, om onze OT te stoppen en om dus onze verhalen achterwege te laten, zodat wij met elkaar konden praten. Overal vindt OT plaats en iedere poging om BT te hebben en om dus werkelijk contact te maken, strand in een of ander duf, oninteressant, zeik verhaal. Ook al lijden wij enorm onder ons fanatieke, opgefokte, dwangmatige geloof, in wat wij onszelf en elkaar zijn blijven vertellen, het is daarom zonder meer opmerkelijk, dat wij nog steeds geloven, dat wij zelf die verhalen creeeren. Met OT creeeren wij echter helemaal niets zelf en leven wij mechanisch volledig vanuit onze conditionering en doen we, hoe we het ook wenden of keren, uitsluitend en alleen wat er gezegd wordt. Alleen indien wij BT kunnen blijven hebben, is het mogelijk voor ons, om met onze taal onze eigen realiteit te creeeren en te stabilizeren. Die stabilisatie, die door onze BT wordt ingeluid, is onze Taal Verlichting (TV), onze ware natuur, die door ons, met BT, eindelijk tot z’n recht kan komen. TV is geen verhaaltje voor kinderen, maar ons volwassen vermogen om voort te gaan met BT.  

 

Absurd,

 

While I know, that this may sound absurd, I want the whole world to read my blog and to get in touch with me and talk about Embodied Language (EL). There are only two ways, in which you can take my writings: either you know exactly what I’m talking about or you just can’t stand it. If you can’t stand what I’m talking about, why do you even continue to read? These words weren’t meant for you. If you continue reading, this means, you know what I am talking about. There is no need for you or for me to bother about anyone, who refuses to understand this. Their stupid defensive reaction shows, they damn well recognize, that I am not impressed with their Disembodied Language (DL) and, for all I care, they can go to hell. This text will not change them. I or anyone, who knows about ongoing EL, has no business at all with DL and will actively try avoid it.

 

People say: there are no absolutes, but I disagree.  DL is your down-fall, but EL is truly your salvation. I guess, you continue to read this, but the question remains: will you talk with me? If you did, it would become clear to you what I mean, by talking with yourself and listening to your voice while you speak. Although you read, that I emphasize the importance talking with and listening to yourself and get some familiarity with EL, you don’t do it, you don’t have ongoing EL, as you were never reinforced for that.

 

It isn’t you, who is reinforced, but the behavior itself, that is, when you talk with me, you’ll find, it is  easy to have EL, because I can reinforce it. Others don’t know what EL is and, therefore, they can’t reinforce it. I am straightforward about this, if you come to me, it is only for one reason: to have EL. My writing determines, if you are going to do that or not. I am fine, either way. My writing isn’t meant to convince you. EL is not about that. You are ready to have that conversation with me or not. I am fully aware, most people aren’t able to have EL with me.  

 

Even someone like myself – who has discovered EL and has been exploring the difference between DL (our usual way of talking) and EL for the last forty years – doesn’t receive sufficient reinforcement for EL, to be able to permanently put an end to the negative effects of DL, which is around everywhere, twenty-four-seven. Nevertheless, I certainly have already acquired enough EL, to be able to claim my Language Enlightenment (LE) and this gives me the  ability, to identify and distinguish between DL and EL and to actively avoid all DL, again and again.

 

The great pull of DL is never really completely gone, as everyone engages in it. You don’t have to believe me, you can and must verify this for yourself. The only reason, I have been able to continue my EL – in spite of all the DL going on everywhere, but also in spite of my own old tendency, to engage in it again and again – was because I keep talking out loud with myself, so that I can hear my EL, feel my EL, recognize my EL, allow my EL and understand my EL. This self-reinforcement has helped me to overcome periods in which there was no social reinforcement from others. Basically, it is due to my own conviction, my EL remains possible, as I feel that it is needed, that it is so important to me, that I continue to have it. It is as true for me as for anyone else, that EL is nowhere reinforced or enhanced.

 

Each time I've lost my EL – and I’ve lost it millions of times – I’ve had to create the situation myself, again and again, in which my EL could and would occur. If I hadn’t done that, my exploration of EL would have stopped a long time ago and I would have never been able to gloriously perceive my own LE with it. Those thousands of people, who have enjoyed EL with me in the past, are all out of the picture now, because they didn’t do the work, that needed to be done – by them – to be able to continue with their own EL. They didn’t speak often enough with themselves and kept listening to others instead of to themselves. They also childishly and demandingly find fault with me, for not giving them, what they could only give to themselves. Moreover, they reject the ugly truth about their own horrible DL, with which they continue, by default.

 

People insist their DL is virtuous, intelligent or valuable, but they have never heard, they are telling themselves lies. So, when they speak with others, they don’t hear themselves, as all they care about is being heard or listening to others. If they would try to speak with themselves, they would feel immediately repulsed by all their own uncertainties, vulnerabilities and failures. With DL, they over-rule, over-power and over-talk themselves and others. In DL speakers always dominate the listener. It doesn’t even make any difference, whether we are having DL just by ourselves or with others. Astonishingly, we haven’t yet, from an intellectual point of view, acknowledged that the struggle for attention, sets the stage for our common way of talking, which is DL and prevents us from really talking or listening.

 

In DL with others, we only pretend to talk and to listen, but once we hear our own DL, by ourselves, we are shocked, upset and overwhelmed, by the inescapable truth, that we don’t even know how to talk with ourselves and listen to ourselves. It is only someone, who can have ongoing EL, like me, who knows how to do that. I know, I am the only one who addresses this and I will continue to do this till I die, because it is this truth, which has set me free. I don’t care, everyone buys into DL and I will go on with my EL, because I know, I have found my own purpose. Anyone who talks with me finds out about the powerful essence of EL: the way in which we deal with our language sets the stage for how we live our lives. My life is good, full of energy, clarity and peace. Let me speak with you, so you can experience, that the transmission of EL is the future for all of mankind.                 

 

Naturally,

 

Of course, Embodied Language (EL) has its place in our daily lives. If not, it would be utterly pointless to discontinue our Disembodied Language (DL) and explore what other positive effects arise from our ongoing EL. It is precisely these remarkable consequences which make EL so attractive: this brings our Language Enlightenment (LE) to light.

 

The many awesome aspects of our new handling of our language produce an enormous contrast to our usual oppressive, superficial way of speaking, which causes and modifies all of our other behaviors. The enormous difference between our EL and our DL evokes the unforgettable, astonishing perception,  we have indeed missed out on something profound, beautiful, delightful and important, because of our boring, automatic, phony, forceful, unnatural DL.

 

The subtlety of our EL is unprecedented and we can't help but admit that all our other behaviors are completely dwarfed by this, because we suddenly realize that our other behavior has sprung from DL. It is truly devastating. So, whenever we, for the first time, discover our EL, we recognize, there's really nothing else left for us to do, but to somehow stop our entire behavioral repertoire, which, of course,  kept our DL going. It's very simple. For example, someone who may smokes cigarettes, someone else believes in God and another person insists that he or she is always right. Behavior is lawful, thus it is predictable, that when such a person ceases such behavior, an immediate increase in EL will occur.

 

Anyone who wants to continue to enjoy their EL, will

have to make many absolutely necessary adjustments.

 They can no longer afford to stupidly smoke, to

 superstitiously believe in a higher power or to 

arrogantly pretend they supposedly always know it

 better than others. Quitting such foolish, tense, 

self-defeating behavior is a true liberation. The person, 

who has now become able to continue with his or her 

EL, has achieved this all by him or herself and has 

thereby acquired a dignity, which he or she wants to keep.

 Instead of inferior behavior, a dignified, respectful, 

sensitive, intelligent behavior now emerges, which 

makes him or her happy and fulfilled. Obviously, this

 individual transformative experience also has major

 social consequences, as the person, who has withdrawn

 from DL, no longer participates in the struggle and the

 conflict, those who have DL, unconsciously, continue 

to engage in.

 

EL creates a space, an opportunity or a connection that, without any pressure or expectation, will bring about renewal and innovation to the behavior of others. Naturally, EL in one person evokes the EL in another, and that other person - who most likely doesn't want to hear or know about the difference between DL and EL - is going to have EL, all by itself and unnoticed, even though the person who knows that he or she has EL, never discusses EL with them. I experience this each day in my job. It is impossible for me to talk about DL or EL with the people there.

 

In my previous work situations, I often still was making

 the mistake of expecting others to be able to talk to me 

about the contradiction between DL and EL. I used to

 elaborate in vain on matters that I now manage to keep

 to myself. It's much better this way and I'm glad I can 

do that now, while before I had problems with that. In 

the meantime it is also clear to me, that there is actually

 no one to talk to, who still has DL. This was unimaginable

 for me, just a short time ago, but now it is the most 

normal thing in the world. I have, to my own surprise, 

stopped talking to people who still have DL. I don't even

 feel the need anymore - I felt so strongly for such a long

 time - to talk about EL with others, who have DL.

 

I'm now with both of my feet on the ground, so to speak. I'm just doing my job and my life has never been so peaceful. My free weekend is a pleasant change from my busy work, where I do exactly what needs to be done. I've had many jobs in my life, but this job is special since I was chosen for it. I deliver irrigation products to all kinds of companies and projects and drive to different sites my big truck. I always do more than I have to, because I want to do it. My physical work makes me important in a way I've never felt important. It has something to do with my manhood. I feel really needed and I love it, to be able to meet what is expected of me. All of this only became possible after I made the decision – for myself – never to speak about EL to people at work.

 

I am very proud of myself that I can continue with my EL in my work and am therefore aware of my freedom. No one stands in the way of my progress with EL anymore, because I myself recognize how it works for me. This certainly wasn't always the case,  but now that I've figured out what to do and what not to do, it's all so straight forward. Surely, there is  no compulsion to do anything, but I simply know that some behaviors work, while others don't. I only want be involved in behavior that works for me and I have effortlessly, almost unnoticeably, stopped doing what doesn't work. I am still amazed at how easy my life now is, but how difficult it was, when I had DL. Because my EL has increased so much, my LE has started to shine. I remember, like yesterday, how hesitant I was, to address my LE.  Instead of uncertainty, I experience the power of who I am.