Groen,

 

We geloven eigenlijk allemaal niets liever, dan dat we controle hebben over ons leven, dat we ons gedragen zoals we doen, omdat we ervoor kiezen, omdat we het willen en omdat we ons niets anders konden voorstellen. Maar toen ik vanmorgen door de straat reed, op weg naar mijn werk, stond ik op het punt om linksaf te slaan, bij een groen licht, maar voordat ik de hoek omsloeg, minderde ik toch even vaart, omdat ik onlangs meerdere keren autos had zien passeren, die bij oranje en waarschijnlijk door rood reden. Een grote pick-up reed met veel lawaai door het rode licht, met een snelheid van wel minstens vijfenvijftig mile per uur en ik miste hem slechts op enkele centimeters. Ik toeterde en slaakte een luide schreeuw, maar ik was daarna meteen weer kalm, want er was gelukkig helemaal niets gebeurd. De pick-up truck was al weer twee straten verderop en uit het zicht verdwenen.

 

Ik had vanmorgen mors-dood kunnen zijn, maar hier ben ik en dit is een nieuwe dag van mijn leven. Wonder boven wonder, hadden mijn vrouw Bonnie en ik een paar dagen geleden een gesprek, over dat zelfde kruispunt, waar je altijd enorm voorzichtig moet zijn, ook al staat je licht op groen. Ik weet niet of dat het was, wat me net genoeg deed vertragen, om deze dodelijke pick-up truck bij een haar lengte te missen. Als dat tot een botsing zou zijn gekomen, zou het er niet mooi voor mij hebben uitgezien. Ik remde af, terwijl ik toch eigenlijk nogal gehaast was en bang was, dat ik te laat op mijn werk zou komen. Toen ik mijn collega's vertelde wat er was gebeurd, of beter gezegd, wat er niet was gebeurd, drong het plotseling tot me door dat ik vandaag had kunnen sterven. Ik had natuurlijk ook voor altijd kreupel, hersenbeschadigd of in coma kunnen zijn. In één moment, had alles voor altijd kunnen veranderen.

 

Het tragische ongeval was niet gebeurd, 

maar het had zeer zeker kunnen gebeuren.

 Ik realizeerde me dat, in het licht van mijn

 dramatische geschiedenis met Ontlichaamde

 Taal (OT), het eigenlijk al was gebeurd. 

Zolang ik nog geplaagd werd door mijn 

eigen OT of door de OT van anderen, was

 mijn leven één grote ramp. Alles was 

ongevallig, toevallig of chaotisch en ik 

vroeg me dan ook de eerste twintig jaar 

van mijn leven naarstig af ​​of ik ooit gelukkig

 of tevreden zou kunnen zijn, want alles wat

 ik deed botste voortdurend en leidde weer

 tot niets. Nu ik erop terug kijk, leek het wel

 alsof ik elke keer stierf en toch weer een kans

 had, om opnieuw te leven. 

 

Aangezien mijn leven een aaneenschakeling was van afwijzing, conflict en vernedering, was het voor mij een grote verrassing, om te ervaren dat iemand met zoveel problemen zoals ik, verlicht had kunnen worden. Een vage vriend had me uitgenodigd, om samen met hem een man te gaan ontmoeten, die, naar men zei, zelf-gerealiseerd was. Zijn afwijzende, arrogante, bestraffende gedrag deed me meteen aan mijn dwangmatige vader denken. Toen ik dit tegen hem zei, antwoordde hij lachend, dat hij, voor mij, echt zijn best probeerde te doen, om zich als mijn vader te gedragen, want dat zou mij dan helpen. Ik voelde me uitgedaagd en uitgelachen. Terwijl ik me  alleen maar mishandeld voelde, lachtte iedereen.

 

Tijdens deze zeer ongemakkelijke ontmoeting, was het dus op de een of andere manier gebeurd: ik was aan mezelf gestorven en wist zeker, dat alles, na dat moment, nooit meer hetzelfde zou zijn. Het was toch ook zo vreemd en onbegrijpbaar, omdat mijn gedrag nog steeds precies hetzelfde was. Blijkbaar moest dat nu allemaal aangepast gaan worden aan mijn nieuwe manier van zijn. Ik noemde het mijn nieuwe manier van zijn, want hoe kun je het anders noemen, als je weet dat je dood bent, maar toch leef je nog? Alhoewel deze, in mijn opvatting, cynische persoon mijn verlichting had erkend, gebood hij mij om direct zijn bijeenkomst te verlaten, omdat, zo zei hij, ik daar verder niets meer te doen had en het dus niet nodig voor mij was om nog langer te blijven. Ik wilde echter zo graag met hem praten en kon niet begrijpen, waarom iedereen zo om mij en om hem lachtte. Kennelijk was dit zijn gebruikelijke manier van doen en was iedereen, behalve ik, hiermee bekend. Toen ik weigerde om weg te gaan, dreigde hij, om mij er zelf uit te gooien, maar ik zei dat dat echt niet nodig was en dat ik alleen maar trachtte te  begrijpen wat er was gebeurd. Perplex verliet ik iedereen en hoorde ik hem nog weer lachend tegen de anderen zeggen, dat ik het echt al had begrepen.     

Ook al wist en voelde ik, in al mijn vezels, 

dat ik, tot mijn eigen grote verrassing, verlicht

 was geworden, toch wilde ik hem nog steeds 

vragen, over wat ik nu moest gaan doen, omdat 

alles was bereikt? In de korte ontmoeting, had

 ik hem eigenlijk verteld, dat mijn hele leven 

een grote puinhoop was. Ik had hem ook mijn

 vraag voor zijn voeten gegooid, hoe zijn 

zogenaamde wijsheid dat zou kunnen veranderen? 

Tot mijn complete verbazing, zei hij, dat ik 

begreep ik wat hij beweerde te hebben gerealiseerd.

 Ik kon hem niet geloven en maakte bezwaar, maar 

hij hield voet bij stuk, dat de overdracht had 

plaatsgevonden. Ik verliet hem en de anderen 

met grote tegenzin en voelde me weer voor de 

honderd-duizendste keer vreselijk afgewezen, 

maar toen ik thuiskwam, was ik niet meer 

dezelfde persoon. Alles was anders. Ik was vol 

energie en helemaal wakker. Ik had me nog nooit 

zo gevoeld en ik kon drie nachten niet slapen.

 

Ik had zijn telefoonnummer en heb hem gebeld. Hij nam alleen de eerste keer op en we spraken kort. Ik vroeg hem, is dit normaal, aangezien ik niet kon slapen? Wat moest ik, in God’s naam (grapje) doen, als verlichtte? Hij lachte, zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken en was ervan overtuigd, dat alles vanzelf wel op zijn plaats zou komen en hing toen op. Ik belde hem opnieuw, maar kreeg alleen zijn voicemail. Ik liet hem vele berichten achter, waarin ik hem vertelde, dat ik echt weer met hem moest praten, maar hij antwoordde me nooit. Ik wist ook waar hij woonde. Het was ver van mijn huis, in een andere stad, maar ik ging er meerdere keren heen met de trein, alleen om daar voor een gesloten deur te staan. Veel mensen kwamen bij hem om met hem praten en gingen toen weer weg en zeiden, dat ik weg moest gaan en dat hij niet met mij wilde praten.

  

Er gingen ongeveer twee jaar voorbij. Dit was echt knetter gek, dat ik deed wat ik deed en dat ik bleef doen wat ik deed. Waarom deed ik dit? Ik was totaal  geobsedeerd door deze man en ging nog weer een keer naar zijn huis. Ik had een bos bloemen gekocht, die ik bij hem aan de deur zou neerleggen. Dit keer opende hij de deur en liet me zijn huis binnen. We dronken same koffie, terwijl we praatten en een sigaar rookten. Hij was blij om me te zien en om te horen dat ik het goed maaktte. Ik vertelde hem over mijn verlichting en over het vreemde feit dat mijn gedrag nog steeds hetzelfde was. Hij prees me en verzekerde me dat het vanzelf wel goed zou komen.

 

Nadat onze ontmoeting voorbij was, had ik echt het gevoel op wolken te lopen. Het was rond die tijd dat ik – op de zolder van het huis, waar mijn vrouw en ik toen een etage huurden – een kleine gong vond, in een achtergelaten doos. Ik sloeg op de gong een maal met het toebehorende stokje met een balletje eraan. Toen ik het resonerende geluid hoorde, zei ik: dat klinkt goed. Dat was het eerste moment, waarop ik mezelf bewust hoorde praten, omdat ik zelf goed klonk. Daarna begon ik te onderzoeken hoe het is, om naar mezelf te luisteren terwijl ik spreek. Zo ontdekte ik mijn Belichaamde Taal (BT). Jarenlang daarna, kon ik het eigelijk nog steeds niet geloven, ik had echt iets geheel nieuws en unieks had ontdekt. Pas sinds kort ben ik begonnen met schrijven en spreken over het feit dat BT natuurlijk de uitdrukking is van mijn Taal Verlichting (TV).

 

Het heeft me vele jaren gekost, om de klank van mijn eigen stem mijn gedrag te laten bepalen en om dus mijn manier van omgaan met mijn eigen taal aan te passen aan mijn verlichting, die allang vele jaren geleden was gebeurd. BT kan alleen optreden als je spreek-stem-geluid is afgestemd op je eigen ervaring. Op dat moment, is er niet meer zoiets als jij en je ervaring, want er is alleen maar het ervaren. Met andere woorden, de spreker en de luisteraar in BT zijn één, of nog beter gezegd, ons spreek- en luistergedrag vinden gelijktijdig plaats, in hetzelfde tempo. Uiteraard, is er in BT geen geest, ziel, privé-innerlijk gesprek of verborgen verbaal gedrag.

 

Vandaag schrijf ik over mijn dood. Vanwege mijn BT is mijn dood in het geheel niet wat het lijkt voor de meeste andere mensen, die alleen weten hoe ze OT moeten hebben. Mijn dood is mijn TV, aangezien mijn woorden dan niet langer gewist of vervangen  zullen worden. Ik leef, maar ik kan over mijn dood spreken, want er is geen plaats meer voor mij, om mijn zaak te bepleiten. Je kunt er zeker van zijn dat ook jij sterft en zult gaan sterven, je kunt het nu al doen, met je taal en het maakt ook eigenlijk niet uit wanneer. Eigenlijk ben je al dood, als je eenmaal begint te accepteren en te erkennen, dat, met BT, er echt geen woorden in je brein zitten, alleen maar neuronen en neurotransmitters of signaal-stoffen.

 

We zeggen of schrijven altijd alleen maar openlijk – en in levende lijve – wat er zogenaamd innerlijk met ons gebeurt. Als we sterven, stopt al ons openlijke, hoorbare, zichtbare gedrag. Er is geen verborgen gedrag, geen ziel, geen innerlijk gefantaseerd zelf dat nog doorgaat, aangezien zo'n denkbeeldige entiteit nooit heeft bestaan en een produkt is van onze OT, wat wel-beschouwd en simpel-gezegd een verkeerde, ineffectieve, domme, zelf-ontkennende wijze van omgang met taal is. Als wij voortdurend BT hebben, wordt het heel duidelijk dat we verlicht zijn en dat we altijd verlicht zijn geweest, maar het is eveneens klink en klaar, dat we er voorheen nog niet de openlijke verbale uitdrukking voor hadden. Samengevat, BT geeft ons het groene licht voor onze TV, maar we moeten wel altijd blijven oppassen voor hen die met hun OT de veroorzakers zijn van allerlei ongelukken, omdat ze ijskoud het rode licht blijven negeren. Wij stoppen met onze BT altijd voor het rode licht en bij groen licht gaan wij toch nog heel voorzichtig het kruispunt over.  

                               

 

Not,

 

Everyone knows that there are certain things that you should not talk about, because it always irrevocably leads to adverse consequences that you do not want. So we can – to avoid bad consequences – decide not to talk about things that could get us into trouble. It is one thing, however, to stop talking to others about those difficult issues, but it is quite another to start talking to ourselves about what we do not want or cannot talk about with others.

 

Talking out loud to ourselves, about what we cannot talk to others, is the first step towards Embodied Language (EL). When we first do that, we are amazed, aggrieved and hurt, that we can say anything to ourselves and know very well that it should be possible to say it to others in exactly the same way, but we don't, because we don't want to break the usual pattern of expectations. We know from painful experiences that talking to others as if talking to ourselves is not allowed. So there is really nothing else to do than to tell ourselves about what we could not or did not want to share with others. When we realize that our EL can hardly ever be shared with others, we talk to ourselves in a different way than when we still cherish the hope that others who only know Disembodied Language (DL) would listen to us, in the same way as we have listened to ourselves. This understanding of how things really are allows us to let go of the other.

  

The understandable, obvious fact that we 

are unable to talk to others in the way we 

can talk to ourselves is accompanied by a 

sense of frustration, dissatisfaction and 

struggle that we have about this. No matter

 what we do to get rid of that negative, nasty 

feeling, it doesn't ever really go away. As 

long as we keep wanting that bad feeling to

 go away, that feeling will never go away. 

When we talk about our negative experience,

 the word consciousness often comes up because 

we make it seem as if negative experiences 

could be avoided if only we were finally aware

of ourselves. They say: just look at it and suppose

 that the absence of that fantasized consciousness

 would cause us to have bad experiences.

 

Even if it is never properly addressed in our so-called unconscious DL, it is really the case that everyone - so to speak unconsciously - struggles with exactly the same problem, which is therefore solvable for everyone, by simply having EL, instead of DL. However, having EL and, in particular, moving on effortlessly with our own EL, never ever came about through prayer, meditation or some magical, higher, all-encompassing, divine, everlasting, exceptional consciousness, but through determined , patient, attentive, goal-oriented and free speaking aloud to ourselves, about anything and everything, which we apparently were not allowed, which we supposedly couldn’t, didn’t dare to say or didn’t want to talk about with others.

 

Only when we, while talking aloud to ourselves, bring up for ourselves what never came or could come to fruition, in the so-called conversation with others, only then can we begin to really experience what we have always experienced, but not could express in our own words and pace earlier. There is no escaping the fact that all of us, because of our hitherto undiscussed conditioning with DL, have been burdened with negative, but also positive experiences, about which we seemed unable to speak about with others. So if we continue to have EL, then by talking to ourselves, there will be an interpretation and understanding of connections, which we can make with our language, between the causes and the consequences of all our behavior.

 

It is often said that we miss what is happening in the here and now because we are too preoccupied with the past or the future. With EL we can explain this differently, because we can talk with EL about our DL and accept that no matter all our good intentions, any attempt to talk about DL with our DL was always doomed to failure. During EL we make known to ourselves and each other the lawfulness of our behavior. The causes of our own behavior always lie in our past and the consequences of all our behavior – which occurs in the here and now – always lie in our future.

 

If we wonder why others wouldn't listen to EL, our answer is short and sweet: they do, because that's what our ears are for. So with our ears we can hear ourselves as well as each other. In the genesis of our language, when we first begin to speak as children, hearing ourselves is still the same as hearing each other. However, as we develop our verbal behavior, speaking the same language becomes more and more important, but the innocent listening to the other, in the same way that we listen to ourselves receives less and less attention, until it is, so to speak, completely out of our consciousness and seems to have disappeared. Finally, when we let ourselves know – by talking with ourselves and speaking in a listening manner – that we can only have EL with those who, like us, can talk aloud with themselves, then we stop being busy with others, who only know DL and expect them to have EL with us. This releases the ecstatic energy in us, which makes us speak or write jubilantly, as I do here, about our Language Enlightenment (LE).

       

 

Niet,

 

Iedereen weet wel degelijk, dat er bepaalde dingen zijn, waarover je beter niet kunt praten, omdat het altijd onherroepelijk tot nadelige consequencies leidt, die je niet wil hebben. We kunnen dus – om slechte gevolgen te voorkomen – besluiten om niet te spreken over zaken, die ons in de problemen zouden kunnen doen belanden. Het is echter een ding, om niet meer met anderen over die moeilijke kwesties te praten, maar het is toch wel iets totaal anders, om met onszelf te gaan praten, over waar wij niet met anderen over willen of kunnen praten.

 

Hardop met onszelf praten, over waar wij het niet met anderen kunnen hebben, is de eerste aanzet tot Belichaamde Taal (BT). Wanneer wij dat voor het eerst doen, dan zijn verbaasd, verongelijkt en gekwetst, dat wij alles tegen onszelf kunnen zeggen en heel goed weten, dat dit ook op precies dezelfde manier naar anderen gezegd zou moeten kunnen worden, maar we doen dit echter niet, omdat we het gebruikelijke verwachtings-patroon niet willen doorbreken. Wij weten vanuit pijnlijke ervaringen, dat het praten met anderen, alsof we met onszelf praten niet is toegestaan. Er zit dus eigenlijk niets anders op, dan dat wij aan onszelf gaan vertellen, wat wij niet met anderen konden of wilden delen. Wanneer wij beseffen, dat onze BT nagenoeg nooit met anderen gedeeld kan worden, dan praten wij, met onszelf, op een andere manier, dan wanneer wij nog de hoop koesteren, dat anderen, die alleen Ontlichaamde Taal (OT) kennen, naar ons zouden gaan luisteren op dezelfde manier, zoals wij naar onszelf zijn gaan luisteren. Dit begrijpen van hoe het echt zit, maakt dat wij die ander los kunnen laten.    

 

Het begrijpbare, voor de hand-liggende feit, dat wij  niet in staat zijn, om met anderen te praten, op de manier zoals wij met onszelf kunnen praten, gaat  samen met een gevoel van frustratie, onvrede en strijd, dat wij hierover hebben. Wat we ook doen, om dat negatieve, nare gevoel kwijt te raken, het gaat niet nooit echt weg. Zolang we blijven willen, dat dat nare gevoel weg gaat, gaat dat gevoel nooit weg. Als we over onze negatieve ervaring spreken, komt vaak het woord bewustzijn ter sprake, omdat we het doen voorkomen, alsof negatieve ervaringen kunnen worden voorkomen, indien wij maar eens eindelijk bewust zouden zijn van onszelf. Men zegt: kijk er maar naar en veronderstelt dat afwezigheid van dat gefantaseerde bewustzijn er de oorzaak van zou zijn, dat wij slechte ervaringen zouden hebben.

 

Ook al komt het in ons zogenaamde onbewuste OT nooit op de juiste wijze ter sprake, toch is het echt zo, dat iedereen – zogezegd onbewust – worstelt met precies dezelfde problematiek, die daarom dan ook voor iedereen oplosbaar is, door eenvoudigweg BT, in plaats van OT, te hebben. Het hebben van BT en met name, het moeiteloos voortgaan met onze eigen BT, kwam echter nooit of te nimmer tot stand door gebed, meditatie of een of ander magisch, hoger, alomvattend, godelijk, eeuwig-durend, uitzonderlijk bewustzijn, maar door vastberaden, uitvoerig, geduldig, aandachtig, doel-gericht en opgelucht hardop met onszelf te spreken, over van alles en nog wat, waar wij het ogenschijnlijk niet met anderen over mochten, konden, durfden of wilden hebben.

 

Alleen wanneer wij, hardop met onszelf pratend, voor onszelf ter sprake brengen, wat nooit aan bot kwam of kon komen, in het zogenaamde gesprek met anderen, alleen dan pas kunnen en beginnen wij echt te ervaren, wat wij altijd hebben ervaren, maar niet eerder onder woorden konden brengen. Er er geen ontkomen aan, dat wij allemaal, vanwege onze tot dusver nog onbesproken conditionering met OT, levenslang zijn opgezadeld geweest, met negatieve, maar ook juist met positieve ervaringen, waarover wij niet met anderen leken te kunnen spreken. Als wij dus voortdurend BT gaan hebben, dan vindt er, door het praten met onszelf, een invulling en begrijpen plaats van allerlei verbanden, die wij met onze eigen taal kunnen leggen tussen de oorzaken en de gevolgen van al onze gedragingen.

 

Er wordt vaak beweerd, dat we missen wat er in het hier en nu gebeurd, omdat we teveel bezig zijn met het verleden of met de toekomst. Vanuit BT kunnen wij hierover een andere uitleg geven, omdat wij het met BT over OT kunnen hebben en accepteren dat, ongeacht al onze goeie bedoelingen, iedere poging om met OT over OT te spreken, altijd tot mislukking gedoemd was. In BT maken wij aan onszelf en aan elkaar de wetmatigheid van ons gedrag kenbaar. De oorzaken van ons eigen gedrag, liggen altijd in ons verleden en de gevolgen van al onze gedragingen – in het hier en nu – liggen altijd in onze toekomst.

 

Indien wij ons afvragen, waarom anderen geen oren  zouden hebben voor BT, dan is ons antwoord kort en krachtig: ze hebben er wel oor voor, want daar zijn onze oren voor. Met onze oren kunnen wij dus zowel onszelf als elkaar horen. In het onstaan van onze taal, als wij als kind voor het eerst beginnen te spreken, is het horen van onszelf nog het zelfde als het horen van elkaar. Zodra wij echter ons verbale gedrag verder ontwikkelen, dan wordt het spreken van dezelfde taal van steeds groter belang, maar het onschuldige luisteren naar de ander op dezelfde wijze waarop wij luisteren naar onszelf, krijgt steeds minder onze aandacht, totdat het zogezegd geheel uit ons bewustzijn lijkt te zijn verdwenen. Wanneer wij uiteindelijk aan onszelf laten weten – doordat wij met onszelf praten en luisterend spreken – dat we alleen maar BT kunnen hebben met hen die, net als wij, met ook zichzelf kunnen praten, dan houden wij op, om van anderen, die alleen maar OT kennen, te verwachten, dat zij BT met ons gaan hebben. Er komt hierdoor een enorme extatische energie in ons vrij, die ons jubelend doet spreken en schrijven, zoals ik hier doe, over onzeTaal Verlichting (TV).              

 

 Talking, 

 

I always want to talk about my Embodied Language (EL) because I know I can do it when most other people really can't. Continuing to research my EL has allowed me to learn things that could not have been revealed in any other way. When I first noticed the difference between my Disembodied Language (DL) and my EL, I had no idea where my EL was going to take me. I was amazed at the undeniable fact that my DL had suddenly ceased and that I had apparently somehow brought this about. Moreover, I proved to be able to continue with my EL untrained, effortlessly and confidently.

 

EL is the ability to speak in complete peace and quiet. No one with DL could ever realize that it is possible and pleasant to speak from a sense of supreme sensitivity. It is then a matter of surrender, since you are no longer focused on what you say, but how you say it. And the meaning of what you say is determined by how you sound. There is no threat in EL and you feel completely at ease. To speak without fear is to say what makes you happy. That can be anything and that is why it is very important to say everything that can be said. If we want to continue with EL, we set ourselves the task of also speaking about what we don't know.

       

Talking without knowing what we are going to talk about is a big taboo, as no one is in charge and the conversation develops naturally. Our habitual way of speaking is mechanical because, before we open our mouths, we already know what we are going to say and because what we all pretend is what we say is the most important thing. The discomfort and stress of pretending is why we can recognize our DL. For example, when we begin to listen to ourselves - which is something we don't do in DL - we realize that we are speaking with a voice that we actually dislike. We continue to hold judgments about ourselves because we hardly speak with a sound that expresses our well-being.

 

In EL, we find out that it is very important to sound the way we want to sound while talking to each other, but during DL we don't listen to each other because we don't even listen to ourselves. The so-called great importance of true listening is discussed repeatedly, but we only talk about listening to others and never about listening to ourselves. Listening to ourselves, however, is much more important than listening to others, because listening to ourselves enables us to listen to others.

 

Obedience is not only the compulsive listening

 to attention-demanding speakers, but also the 

obligatory forgetting to listen to ourselves. 

Regardless of what culture we grew up in, we 

are all conditioned to have DL, in which we 

must listen to some authority outside of ourselves. 

So, eventually, when we begin to pay attention 

to listening to ourselves, we tend to punish 

ourselves because we have been taught – implicitly – 

that doing so is immoral. Also, it becomes clear

 to us that in DL we have remained unconscious

 and ignorant of ourselves because, during our

 normal speech, the speaker is supposedly more

 important than the listener.

 

When we have EL and thus talk to ourselves, the same phenomenon still occurs that the so-called speaker in us seems to be more important than the so-called listener in us. There is, of course, no speaker in us who speaks or a listener in us who listens, therefore in EL we can speak listening, because our speaking and our listening are synchronized. In other words, in EL we are freed from the illogical and therefore very problematic reasoning that listening to ourselves is meaningless. In EL our own intelligence unfolds, which I call Language Enlightenment (LE). Our own logic is at odds with what is socially expected of us.

 

Moral or morality is what we see as good behavior and that means that we don't kill anyone, but we also don't steal or hurt anyone intentionally. In DL, speakers pretend that listeners should keep listening and thus never become speakers. Also, DL- speakers pretend that they cannot or should not listen to themselves and that others should listen to them. Even though the listener is not literally killed, he or she is not given a chance to speak in DL. So speakers and preachers with DL are immoral, because DL is behavior in which we continue to short-change ourselves and each other.

 

Praten,

 

Ik wil altijd over mijn Belichaamde Taal (BT) praten, omdat ik weet dat ik dat kan, terwijl de meeste andere mensen dit echt niet kunnen. Doordat ik ben doorgegaan met het onderzoeken van mijn BT, ben ik dingen aan de weet gekomen, die op geen enkele andere manier duidelijk hadden kunnen worden. Toen ik voor het eerst het verschil ontwaarde, tussen mijn Ontlichaamde Taal (OT) en mijn BT, had ik geen idee, waar mijn BT mij naar toe zou gaan  brengen. Ik was  verbaasd over het onmiskenbare feit, dat mijn OT plotseling was opgehouden en dat ik dat schijnbaar had bewerkstelligd. Bovendien bleek ik in staat te zijn, om ongeoefend, moeiteloos en vol vertrouwen met mijn BT verder te gaan.  

 

BT is het vermogen om te spreken vanuit volledige rust en stilte. Niemand met OT kon ooit beseffen dat het mogelijk en aangenaam is, om vanuit een gevoel van opperste sensitiviteit te spreken. Het is dan een kwestie van overgave, aangezien je niet meer gericht bent op wat je zegt, maar hoe je het zegt. En de betekenis van wat je zegt wordt bepaald door hoe je klinkt. Er is geen bedreiging in BT en je voelt je volledig op je gemak. Spreken zonder angst is zeggen wat je gelukkig maakt. Dat kan van alles zijn en daarom is het van groot belang, om alles wat gezegd kan worden, te zeggen. Als wij met BT voort willen blijven kunnen gaan, dan stellen wij onszelf de taak, om ook te spreken over wat we niet weten.

 

Praten, zonder te weten waar we het over gaan hebben, is een groot taboe, aangezien niemand de leiding heeft en het gesprek zich vanzelf ontwikkeld. Onze gebruikelijke wijze van spreken is mechanisch, omdat voordat we onze mond hebben opengedaan, we al weten wat we gaan zeggen en omdat wat we allemaal doen alsof wat we zeggen het belangrijkste is. Ongemak en stres van het doen alsof is waarom wij onze OT kunnen herkennen. Bijvoorbeeld, als wij naar onszelf beginnen te luisteren – dat is dus iets wat we in OT niet doen – dan realizeren we, dat we met een stem-geluid spreken, waar wij zelf eigenlijk een hekel aan hebben. We blijven oordelen over onzelf houden, omdat wij nauwelijks spreken met een klank, die ons welzijn tot uitdrukking brengt.

 

In BT, komen wij erachter, dat het van groot belang is, om te klinken zoals we willen klinken, terwijl we met elkaar praten, maar gedurende OT luisteren we niet naar elkaar, omdat we niet eens naar onszelf luisteren. Het zogenaamde grote belang van echt luisteren wordt herhaaldelijk besproken, maar we hebben het alleen over het luisteren naar anderen en nooit over het luisteren naar onszelf. Luisteren naar onszelf, echter is van veel groter belang dan  luisteren naar anderen, want luisteren naar onszelf veroorzaakt dat wij naar anderen kunnen luisteren.

 

Gehoorzaamheid, is niet alleen het dwangmatige  luisteren naar aandacht-eisende sprekers, maar ook het verplicht vergeten, om te luisteren naar onszelf. Ongeacht in wat voor cultuur we zijn opgegroeid, we zijn allemaal geconditioneerd om OT te hebben, waarin we moeten luisteren naar de een of andere authoriteit, buiten onszelf. Indien wij dus uiteindlijk aandacht beginnen te geven aan het luisteren naar onszelf, dan zijn wij geneigd om onszelf te straffen, omdat wij – onuitgesproken – hebben geleerd dat dat immoreel is. Eveneens, wordt ons duidelijk, dat in wij in OT onbewust en onwetend zijn gebleven van onszelf, omdat, tijdens ons normale spreken, de spreker zogenaamd belangrijker is dan de luisteraar.

 

Wanneer wij BT hebben en dus met onszelf praten, dan doet zich nog steeds hetzelfde verschijnsel voor dat de zogenaamde spreker in ons belangrijker lijkt te zijn dan de zogenaamde luisteraar in ons. Er is natuurlijk helemaal geen spreker in ons, die spreekt of een luisteraar in ons, die luistert, daarom kunnen wij in BT luisterend spreken, omdat ons spreken en ons luisteren zijn gesynchroniseerd. Anders gezegd, in BT zijn wij bevrijd van de onlogische en daarom zeer problematische redenatie, dat luisteren naar onszelf geen betekenis zou hebben. In BT ontvouwt zich onze eigen intelligentie, die ik Taal Verlichting (TV) noem. Onze eigen logika staat haaks op wat er van ons social of maatschappelijk wordt verwacht.

 

Moreel of moraal is datgene wat wij als goed gedrag zien en dat betekent dus, dat we niemand doden, maar ook niet stelen of iemand opzettelijk kwetsen. In OT doen sprekers alsof luisteraars moeten blijven luisteren en dus nooit sprekers mogen worden. Ook doen OT-sprekers het voorkomen alsof zij niet naar zichzelf kunnen of zouden moeten luisteren en alsof  anderen naar hen zouden moeten luisteren. Ook al wordt de luisteraar niet letterlijk vermoord, hij of zij krijgt de kans niet in OT om te spreken. Sprekers en prekers met OT zijn dus immoreel, omdat OT gedrag is waarin wij onszelf en elkaar tekort blijven doen.          

 

Story,

 

When we finally call a halt to the unconscious way in which we have continued to deal with our language, a long-winded, backward, utterly lying story comes to an abrupt end. Only when we actually start to have Embodied Language (EL) do we come to the disconcerting realization that we have been preoccupied with Disembodied Language (DL) for a long time, in vain and unwillingly. One of the easily recognizable, oft-named, traits of DL is that everyone supposedly has their own story. A story is a monologue and every monologue gets in the way of conversation or dialogue. The fact that millions of people, as adults, have continued to believe in childish fairy tales has made us addicted to technology, which literally keeps us small by allowing us to endlessly repeat our story .

 

In the past, before social media made its appearance, 

people sometimes talked to each other and we could 

still laugh, because many a nagging, coughed-up story

 still seemed to contain a kind of core of truth.

Unfortunately, today even the most celebrated 

comedian is bored to death because he or she is not

 even allowed to talk about himself anymore, because, 

it is said, there is a different, a new kind of people today, 

who are not a man or appear to be a woman, but who 

want to read stories to innocent children, in libraries or 

in schools. However, there are also many other artists 

who preach their interpretation of the reality with their

 so-called arts. It is sometimes said of them, after they 

die of an overdose, after they are found to have some 

so-called mental illness or have attempted suicide, that 

behind their facade of fame and success there is a whole

story.

 

If you just wanted to talk to someone in the old-fashioned way again, you would immediately encounter resistance, which can always be traced back to what is nowadays called a narrative. This is the obligatory story that people tell themselves and each other from faith, politics, science, culture and, let's not forget, from our sexuality, sex or gender. The narrative that always predominates about sex is supposedly exclusively about physical characteristics, but the anecdotes we tell ourselves and each other about our gender refer to an amalgamation of social, cultural or psychological characteristics, associated with our biology. Surely, the ability to step out of our story has dropped to a true zero point. Everyone is hopelessly stuck in DL.

 

If we are to believe it – and we must believe it with DL – a story has a moral and so we suppose there would be something for us to learn. Nothing could be further from the truth. We have been endlessly dragged along by the various stories, which are of no personal significance to us, but which we are only able to let go of if we realize with EL, that we have continued to repeat those old legends with DL.

 

Regardless of what we keep telling ourselves and each other, we've never really truly succeeded in stopping our DL and thus leaving our stories behind so that we could talk to each other. This made us vulnerable to believing in stories about salvation. DL is happening everywhere and any attempt to have EL and thus to make real contact ends up in some dull, uninteresting, nasty story. Even though we suffer enormously from our fanatical, habitual,  compulsive belief in what we have continued to tell ourselves and each other, it is quite remarkable we still believe, we have created those horror stories ourselves. With DL, however, we do not create anything ourselves, but we live completely from our conditioning, which means, in one way or another, we just end up doing what we were told. Only if we can continue with EL, is it possible to create and stabilize our own reality with our own language. That stabilization, ushered in by EL, is our Language Enlightenment (LE), our true nature, which through us, with EL, can finally come into its own. LE is not some children's story we tell ourselves, but our mature, deliberate, joyful skill to be able to continue with our EL.

 

 

Verhaal,

 

Wanneer wij eindelijk een halt toeroepen, aan de onbewuste wijze, waarop wij zijn blijven omgaan met onze taal, dan komt er een abrupt einde aan een langdradig, achterlijk, volslagen leugenachtig verhaal. Alleen wanneer wij echt daadwerkelijk Belichaamde Taal (BT) gaan hebben, komen wij tot het onthutsende besef, dat wij lange tijd, tevergeefs en ongewild met Ontlichaamde Taal (OT) zijn bezig gebleven. Een van de gemakkelijk herkenbare, vaak benoemde, eigenschappen van OT is, dat iedereen zogezegd zijn eigen eigen verhaal zou hebben. Een verhaal is een monoloog en iedere monoloog staat een gesprek of een dialoog, in de weg. Het feit dat miljoenen mensen, als volwassenen, nog steeds in kinderlijke sprookjes zijn blijven geloven, maakt dat wij verslaafd zijn geraakt aan technologie, die ons, letterlijk, klein houdt, door ons in de gelegenheid te stellen, om maar eindeloos ons verhaal te herhalen.

 

Vroeger, voordat de social media zijn intrede deed, praatte men nog wel eens met elkaar en konden we nog lachen, omdat menig, drammerig, opgehoest verhaal, toch nog een soort van kern van waarheid leek te bevatten. Helaas is vandaag de dag zelfs de meest gevierde komiek dood-vervelend, omdat hij of zij het niet eens meer over zichzelf mag hebben, want, zo beweert men, er zijn tegenwoordig een ander, een nieuw soort van mensen, die niet een man of een vrouw schijnen te zijn, maar die wel aan kinderen, in bibliotheken of in scholen, verhaaltjes willen voorlezen. Er zijn evenwel ook tal van andere artiesten, die met hun zogenaamde kunsten, hun interpretatie van de werkelijkheid zingend preken. Er wordt wel eens van hen gezegd, nadat ze zijn overleden aan een overdosis, nadat blijkt dat ze een of andere zogenaamde geestesziekte hebben of een zelf-moord poging hebben gedaan, dat achter hun façade van roem en success er een heel verhaal zit.

 

Als je nog eens gewoon ouderwets met iemand zou willen praten, stuit onmiddelijk op weerstanden, die altijd zijn terug te leiden tot wat men tegenwoordig een narrative noemt. Dit is het verplichte verhaal, dat men zichzelf en elkaar verteld vanuit het geloof, de politiek, de wetenschap, de cultuur en, laten we vooral niet vergeten, vanuit onze sekse, geslacht of gender. Het verhaal dat altijd de boventoon voort over onze sekse of geslacht, gaat zogenaamd alleen  uitsluitend over onze lichamelijke kenmerken, maar de anekdotes, die wij onszelf en elkaar vertellen en ook opdringen, over onze gender, verwijzen naar de sociale, culturele en psychologische kenmerken, die met onze biologie in verband worden gebracht. Het vermogen om uit ons verhaal te stappen, is tot een waar nul-punt gedaald. Iedereen zit moervast in OT.

 

Als wij het moeten geloven –  we moeten het met OT wel degelijk geloven – heeft een verhaal een moraal en dus veronderstellen we, dat er voor ons iets te leren zou zijn. Niets is echter minder waar. We zijn eindeloos op sleeptouw genomen door de allerlei verhalen, die voor ons persoonlijk van geen enkele betekenis zijn, maar die we alleen in staat zijn om los te laten, indien we met BT beseffen, dat wij die oude legendes met OT zijn blijven herhalen.

 

                  

Ongeacht wat wij aan onszelf en aan elkaar blijven  vertellen, is het ons nog nooit echt gelukt, om onze OT te stoppen en om dus onze verhalen achterwege te laten, zodat wij met elkaar konden praten. Overal vindt OT plaats en iedere poging om BT te hebben en om dus werkelijk contact te maken, strand in een of ander duf, oninteressant, zeik verhaal. Ook al lijden wij enorm onder ons fanatieke, opgefokte, dwangmatige geloof, in wat wij onszelf en elkaar zijn blijven vertellen, het is daarom zonder meer opmerkelijk, dat wij nog steeds geloven, dat wij zelf die verhalen creeeren. Met OT creeeren wij echter helemaal niets zelf en leven wij mechanisch volledig vanuit onze conditionering en doen we, hoe we het ook wenden of keren, uitsluitend en alleen wat er gezegd wordt. Alleen indien wij BT kunnen blijven hebben, is het mogelijk voor ons, om met onze taal onze eigen realiteit te creeeren en te stabilizeren. Die stabilisatie, die door onze BT wordt ingeluid, is onze Taal Verlichting (TV), onze ware natuur, die door ons, met BT, eindelijk tot z’n recht kan komen. TV is geen verhaaltje voor kinderen, maar ons volwassen vermogen om voort te gaan met BT.