Conscious,

 

That sound that is produced and heard in the moment that you are aware, shows that you were not really there before. Your voice always shows that you realize who you are and why you did what you did. People talk about one's conscience as if we were having an inner, quiet, private conversation with ourselves, but this is not what really happens.

 

Even though we have all kinds of illusions and fantasies about who we are, as soon as we start experiencing our sound, the smoke screen of words immediately lifts effortlessly. The process of Embodied Language (EL) takes place in silence and we are no longer trying to say or write something that we have already said or written. Although it is of course always a continuation of what we have said and written before, EL is constantly new, because it has not been made up, but has actually become possible.

 

The remarkable thing about consciousness is the absence of a so-called self, ego or I, or whatever you want to call it, when you refer again - to the point of being annoyed - to your painful past. In EL, every word is perceived as a password. I don't call it mystical, but magical, that we, with the sound of our own voice, create our own reality and keep it going.

 

The creative, natural process of EL only 

takes place if our attention is allowed and

 able to make itself known, in word and 

deed, and therefore, only when our Disembodied 

Language (DL) has ended. So in EL there is, 

so to speak, the word and at the same time 

the experience of the language, which creates

 or which occupies space. It is also a perception

 of giving or demanding attention with our language.

 

In EL our language gives us our attention, but in DL our language demands and deprives our attention. If we have not yet become acquainted with this, then we, involuntarily, with DL, demand attention from others and then, even if we sometimes have a little EL, we give our attention away to others. We can only keep the focus on ourselves if we recognize that we want to keep our EL to ourselves and not waste it on others, who steal it unnoticed.

 

In DL there is always a struggle going on, but in EL there is no such conflict. So there is never anyone who can supposedly continue to claim to someone else that he or she has EL. Although this may sometimes still be the case because of our previous  conditioning habit with DL, our continuing EL ultimately shows in great detail that it always remains - quite naturally - with ourselves and that our old way of dealing with our language and thus of dealing with our words - which want to keep going to others - has become a thing of the past.

 

We are finally aware of who we are when, with EL, we have literally reversed our language and speak and write to ourselves instead of others. This is a  form of coming home that is unparalleled. It is such a wonderful thing that everything falls into place when we are allowed and able to receive the sensation of our Language Enlightenment (LE). Here the word blessing really applies, because LE is really our own achievement and has absolutely nothing to do with anyone else.

 

With the dissolution and the letting go of the other – who is supposedly different from and separate from us and who, like us, supposedly has a separate existence – the awareness of who we thought ourselves to be falls away and therefore becomes silent. This peace is pure ecstasy and is actually unknowable, as we become pronounced in it and no longer speak to the process we have gone through and accomplished. Enlightenment has nothing to do with coming back into any future life. All this is pur nonsense, but one that could inevitably continue – even in EL – because LE hadn't been charted with EL before.

 

If, after we have stopped our DL, we can continue with our EL, this does not mean, however, that we therefore know everything. On the contrary, our knowing is and will always be limited, but as far as we are concerned, our self-knowledge is always applicable and thus resulting in desirable outcomes. We can be completely wrong, even with our EL, but our EL always allows us to admit it, while DL would make us deny it.

 

Because we feel liberated from our DL, it is almost unavoidable that in EL we still want to believe everything we say or write. So, with EL, we're going to continue with our language in the way we're able to. However, with my EL I'm not suddenly an expert in astronomy or surgery, but if I'm interested in such a topic, nothing will stop me from studying it. With EL - because there is real self-knowledge - there is always the acknowledgment of the lack of knowledge and thus no grandiosity of so-called omniscience. Continuing our EL provides a very different sense of reality than just the occasional chance brief moment from EL.

 

Even after we have come to recognize the huge difference between DL and EL, there is still a verification process going on quite some time, going back and forth between DL and EL. At least, this was the case for me, but I can imagine, if more people started to deal with this difference, the time of that back and forth would probably be shortened, as we no longer pretend to reinvent the wheel.

 

The longer we – alone with ourselves – continue with our EL, the more the blessing of our LE will become clear to us. As a result, there is less and less to say about both DL and EL. I experience all of this myself and I assume this will also work for others in this way, because I am not trying to make things more beautiful than it is. My words have come together in such a way that they could make this formulation possible. I'm satisfied with it and can't imagine anyone else following where their EL takes them would result in a bad or pointless experience. Everyone does with their language and with their life what they want and I do it, with my EL, this way.

 

Bewust,

 

Dat geluid, dat wordt geproduceerd en gehoord, in het moment, dat je bewust bent, toont aan, dat je er voorheen niet echt was. Je stem laat altijd horen, dat je beseft wie je bent en waarom je hebt gedaan wat je deed. Men heeft het over iemand’s geweten, alsof we een innerlijk, stil, prive gesprek met onszelf zouden hebben, maar dit is niet wat er gebeurd.

 

Ook al hebben we een allerlei illusies en fantasien  over wie we zijn, zodra wij onze klank gaan beleven, dan trekt zich het rook gordijn van woorden meteen moeiteloos op. Het process van Belichaamde Taal (BT) voltrekt zich in stilte en wij proberen niet langer iets te zeggen of te schrijven, wat we al gezegd of geschreven hebben. Ofschoon het natuurlijk altijd een vervolg is van wat we al eerder hebben gezegd en geschreven, is het voortdurend nieuw, omdat het niet is verzonnen, maar echt mogelijk is geworden.

 

Het opmerkelijke van bewustzijn is de afwezigheid van een zogenaamd zelf, ego of ik, of hoe je het ook noemt, als je weer, tot vervelends toe, verwijst naar je pijnlijke verleden. In BT wordt ieder woord als wacht woord ervaren. Ik noem het geen toveren, maar magisch, dat wij, met de klank van onze stem, onze eigen realiteit creeren en gaande houden.

 

Het creatieve, natuurlijke proces van BT vindt enkel plaats, indien onze aandacht zichzelf, in woord en daad, kenbaar mag en kan maken en wanneer onze Ontlichaamde Taal (OT) dus is beindigd. In BT is er dus zogezegd het woord en tezelfdertijd de ervaring van de taal, die ruimte creert of die ruimte inneemt. Ook is het een gewaarwoording van het aandacht geven of het aandacht vragen van onze taal.

 

In BT geeft onze taal ons de aandacht, maar in OT vraagt en ontneemt onze taal ons onze aandacht. Als wij hier nog geen kennis hebben genomen, dan vragen wij, onwillekeurig, met onze OT, aandacht van anderen en dan geven wij, zelfs al hebben we het soms heel eventjes wat BT, onze aandacht weg aan anderen. We kunnen de aandacht alleen bij onszelf houden, als wij erkennen, dat wij onze BT bij onszelf willen houden en niet willen verspillen aan anderen, die er ongemerkt mee aan de haal gaan.

 

In OT is er altijd een strijd gaande, maar in BT is die strijd er niet. Er is dus nooit iemand, die zogenaamd naar iemand anders kan blijven claimen, dat hij of zij BT heeft. Ofschoon dit vanuit de conditionering’s gewoonte met OT toch somstijds nog het geval kan zijn, toont onze voortgaande BT uiteindelijk haarfijn aan, dat het altijd – geheel vanzelf – bij onszelf blijft en dat onze oude manier om met taal om te gaan en om dus met onze woorden naar anderen toe te willen blijven gaan, een aflopende zaak is geworden.

 

We zijn eindelijk bewust van wie we zijn, wanneer we, met BT, onze taal letterlijk hebben omgekeerd en in plaats van naar de ander, naar onzelf spreken en schrijven. Dit is een phenomenale vorm van thuiskomen, die zijn weerga niet kent. Het is zoiets wonderlijks, dat alles hierdoor op z’n plaats komt te zitten, wanneer wij de gewaarwording van onze Taal Verlichting (TV) mogen en kunnen ontvangen. Hier is het woord zegen echt van toepassing, omdat TV  werkelijk onze eigen verworvenheid is en absoluut helemaal niets met iemand anders te maken heeft.

 

Met het oplossen en het loslaten van de ander – die zogezegd anders is dan en los staat van onszelf en die ook, net als wij, zogenaamd, een afzonderlijk bestaan zou hebben – valt het besef van wie wijzelf meenden te zijn weg en daardoor stil. Deze vrede is pure extase en is eigenlijk niet kenbaar, aangezien wij hierin raken uitgesproken en niet langer meer talen naar het process, dat wij hebben doorgemaakt en volbracht. Verlichting heeft niets te maken met het terugkomen in een eventueel toekomstig leven. Dit alles is flauwe kul, die echter nog onvermijdelijk kan blijven voortduren – ook gedurende BT – omdat TV nog niet eerder met BT in kaart was gebracht.

 

Als wij, nadat wij onze OT hebben gestopt, kunnen blijven voortgaan met onze BT, betekent dit echter niet, dat wij daarom alles weten. Integendeel, ons weten is en blijft altijd beperkt, maar wat betreft onszelf, is onze kennis altijd van toepassing en dus resulterend in wenselijke resultaten. Wij kunnen, ook met onze BT, het volledig bij het verkeerde eind hebben, maar onze BT stelt ons altijd in staat dit toe te geven, terwijl OT dit ons zou doen ontkennen.  

 

Omdat wij ons bevrijd voelen van OT, is het bijna niet te voorkomen, dat wij in BT alles willen geloven van wat we zeggen of schrijven. Met BT blijven we dus doorgaan met onze taal, op de manier zoals wij daartoe in staat zijn. Ik ben met BT niet ineens een expert in astronomie of chirurgie, maar als ik daarin interesse heb, zal niets mij kunnen weerhouden om daar studie van te maken. Met BT is er – omdat er echte zelf-kennis is – altijd het erkennen van het gebrek aan kennis en dus geen grandiositeit van zogenaamde alwetendheid. Voortgaande BT levert  een heel ander realiteits besef op, dan alleen maar zo af en toe een toevallig kort momentje van BT.

 

Zelfs nadat wij het enorme verschil tussen OT en BT zijn gaan onderkennen, vindt er nog lange tijd een verificatie proces plaats, waarin er heen en weer wordt gegaan tussen OT en BT. Dit was voor mij het geval, maar ik kan mij zo voorstellen, als meerdere mensen zich gaan bezichhouden met dit verschil, dan zou de tijdsduur van dat heen en weer gaan waarschijnlijk worden verkort, omdat we niet langer doen alsof wij het wiel opnieuw moeten uitvinden.

 

Hoe langer wij – alleen met onszelf – met onze BT verder gaan, hoe meer ons de zegen van onze TV duidelijk gaat worden. Hierdoor valt er dus over zowel OT als BT steeds minder te zeggen. Ik maak dit alles zelf mee en veronderstel dat dit ook voor anderen zo zal werken, omdat ik het niet mooier ga maken dan het is. Mijn woorden zijn op zodanige wijze bij elkaar gekomen, dat ze deze formulering konden mogelijk maken. Ik ben er blij mee en kan mij niet voorstellen, dat indien iemand anders zou volgen, waar zijn of haar BT hem of haar naartoe brengt, een slechte of zinloze ervaring zou hebben. Iedereen doet met zijn taal en met zijn leven, wat hij of zij wil en ik doe het, met mijn BT, op deze manier.   

 

Zit,

 

Je mag mijn taal dan wel lezen, maar je zult het niet kunnen horen, zolang je zelf nog geen Belichaamde Taal (BT) hebt. Je bent eigenlijk volledig doof voor mij, omdat je vooralsnog alleen maar in staat bent om Ontlichaamde Taal (OT) te produceren. Er was een tijd, dat ik geloofde – omdat ik het zo graag wilde – dat jij ook BT zou gaan hebben, maar dat lijkt nu allemaal heel lang geleden. Ik neem het mezelf niet kwalijk, maar, eerlijk gezegd, neem ik het jou wel kwalijk, want jij bent blijven hangen in een manier van doen, die ik absoluut niet accepteer.

 

Ik verwerp mijn eigen, maar ook jou OT. Dit is echter geen oordeel, maar een mogelijkheid, die voor mij een geruststellend feit is geworden, want ik laat mij niet in met iemand, die zichzelf niet wil kennen en die dus, met zijn taal, zichzelf tracht te vergeten. Jou taal (OT) is een grote afleidings manouvre, om niet te hoeven toegeven, wat een totale chaos jou leven is. Ik heb een natuurlijke reaktie van afkeer, omdat ik uit ervaring weet, dat ik altijd geraakt word, door jou negativiteit, die ik niet ontkennen kan en wil.

 

Doen alsof is nooit mijn sterkste kant geweest en ik prijs mezelf gelukkig, dat ik ben, wie ik ben, omdat ik nou eenmaal ben, zoals ik ben. Mijn ware aard laat zich altijd gelden, ook al heeft dit volgens jou ogenschijnlijk slechte gevolgen. Mijn gebrek aan zogenaamd contact met jou, is omdat ik je links heb laten liggen. Mijn onafhankelijkheid bepaalt dat ik er niet eens meer bij wil horen, ook al was ik, net als iedereen, geconditioneerd om dat wel te willen.

 

Jij weet echt wel, dat ik jou niet zie zitten, omdat ik zogezegd, heel ergens anders zit. Ik ben blij, dat ik niet zit, niet meer zit, waar jij mee zit, waar jij mee bent blijven zitten en ik laat je, inderdaad, zitten met je eigen problemen. Ik ben niet, zoals ik lange tijd heb willen geloven, een hulp-vaardig iemand, integendeel, je zoekt het maar uit met je eigen ellende. Misschien kun je je even voorstellen, dat ik naar mijn nek wijs, bij de uitdrukking: het zit me tot hier? Er is, ook al is het dan alleen beeldsprakelijk, een grens, die ik bepaal. Ik wijs echter niet naar mijn keel, omdat ik, zoals jij, diep in de problemen zit, maar omdat ik mezelf er altijd aan blijf herinneren, dat mijn stem van mij is en niet van jou. Niemand kan de stem voor iemand anders zijn en ik heb jou, met mijn klank, niets te zeggen, aangezien jij de gevoeligheid, die ik laat horen, niet toe wilt laten.

 

Ga maar lekker door, met luisteren naar anderen, in plaats van naar mij, want ik zit niet te wachten op jou langdradige, depressieve verhaal. Ook hoef ik jou applaus of goedkeuring niet en je hoeft mij niet te begrijpen of te accepteren, want ik weet allang en breed, dat je dat niet eens kan. Ik heb genoeg aan mezelf en ben tevreden met mijn vermogen om mezelf te kunnen horen. Doe nou maar niet alsof je om mij of om een ander geeft, want je bent en blijft een onbewust, verward en kwaadaardig persoon, die eraan gewend is, om anderen op te zadelen met jou problemen. Jij zit nog steeds in de problemen en niet ik en ik vind jou niet aantrekkelijk of bijzonder, omdat jij zo goed bent in het doen alsof niets jou deert. Ik weet dat dit niet zo is en als je dit leest, dan ga je, of je het nou wil of niet, begrijpen dat jou onvermogen, om aan je gevoelens toe te geven, maakt dat je afgrijzelijk klinkt. Het geluid van je onechtheid, onoprechtheid en onkunde is lawaai.

 

Terwijl je wel weet, dat dit al vele jaren niet meer het geval is, doe je nog steeds alsof je iets voelt. Je hebt jezelf verloren en de enige weg terug is met je oren. Je oren kunnen horen, dat er iets helemaal verkeert zit met jezelf en dat je bent blijven zitten met de beroemde gebakken peren, omdat je niet aan jezelf verteld wat je hebt gedaan. Er valt voor jou niets te horen bij mij, maar ook niet bij jezelf.

 

Het leek alleen maar zo, dat je niet naar mij wilde luisteren, maar het onomstotelijke feit blijft, dat je jezelf niet wilt horen zeggen wat er nou eigenlijk echt met jou aan de hand is. Mijn taal kan dit alles verwoorden, maar jij zult daar nooit baat bij hebben en beter in je vel komen te zitten, want jou OT laat dat nou eenmaal niet toe. Vervreemding van jezelf is niet van gisteren. Je bent je hele leven lang bezig gebleven, om te blijven zitten waar je zit en om je niet te verroeren, omdat je, vanwege je OT, angstig en wantrouwerig bent gebleven. Je gedrag is niets meer dan geakteer en je kunt jezelf niet zijn door te doen alsof. Ik kan je dit allemaal vertellen, omdat ik voel en weet, hoe diep gekwetst jij bent, elke keer wanneer je echt iets van jezelf liet horen of zien.

 

Ik straf jou niet, maar jij straft jezelf met jou manier van spreken. Ik leg mijn vinger op de taal, die jij als normaal beschouwd, maar die je krankzinnig maakt. Het vermogen om betekenisvol over OT te spreken, ontstaat vanuit mijn voortgaande BT en dat is waarlijk een zegen. Natuurlijk blijft die weldadige ervaring alleen beschikbaar voor hen, die, zoals ik, hun OT hebben kunnen stoppen. Hoe vaak komt het niet voor, dat je, naar jezelf, de mantra bent blijven herhalen: laat maar zitten? Je komt dan pas echt in beweging, als je opstaat uit je eigen vatsige zit-taal.  

 

Ga maar eens wat rondlopen, wees eens een pilgrim en dan zal blijken, dat je voormalige zogenaamde comfortabele zit-plaats, beslist niet ideaal was en je er eigenlijk altijd van heeft weerhouden om niet in jezelf te geloven. Lopen is net luisterend spreken geen geloof en als je het doet, dan weet je, met zekerheid, dat zitten waar je zat niet eens meer mogelijk is. Niets is wat het was in BT. Het volledige besef van deze voortdurende verandering is je Taal Verlichting (TV). Ga er maar eens voor zitten, waar ik voor sta. Het komt uiteindelijk allemaal wel goed te zitten, maar je moet het wel zelf doen. Jij kunt dus echt daadwerkelijk ophouden, om in je gevangenis van je eigen OT te blijven zitten. Je hebt daar lang genoeg gezeten, om te kunnen weten, dat je met jezelf kunt praten en dus echt jezelf kunt horen. Maak gebruik van de omstandigheden zoals ze zijn, dan zul je nergens meer mee zitten. Met je domme OT blijf je levenslang opgesloten, maar met BT hoor je eindelijk hoe het zit: TV is je bevrijding.       

 

Bewapening,

 

Vandaag hoorde ik iets in het nieuws over de bewapening van taal. Het is verbazingwekkend hoe zowel links als rechts elkaar blijven beschuldigen van taalgebruik om de publieke opinie te beïnvloeden, in een poging de macht te behouden of te verwerven. Niemand lijkt te beseffen dat we elkaar constant aanvallen en proberen de mond te snoeren. Er is geen echt gesprek gaande op politiek gebied, aangezien iedereen zich slechts bezighoudt met Ontlichaamde Taal (OT). Als we echte dialoog zouden hebben, zou OT stoppen en dan zouden we Belichaamde Taal (BT) hebben. Naar mijn mening wordt deze belangrijke kwestie door niemand goed aangepakt. Ogenschijnlijk is het niet mogelijk, maar het is wel degelijk mogelijk en het is noodzakelijk.

 

Bewapening kenmerkt OT, onze gebruikelijke, dissociatieve manier van praten, en komt veel vaker voor dan we willen toegeven. Menselijke relaties zijn zo erbarmelijk slecht, omdat we over het algemeen niet echt praten, maar doen alsof, verdedigen, aanvallen, afleiden, domineren en intimideren. Al onze problemen komen voort uit hoe we praten en tenzij onze OT wordt gestopt, zullen ze alleen maar toenemen. Om problemen aan te pakken en op te lossen is BT nodig, maar daar heeft niemand het over, behalve ik. Ieder mens moet echter zijn of haar eigen problemen oplossen. Niemand kan het probleem van OT voor iemand anders oplossen. Dit schrijven is geen kritiek op onze samenleving, maar mijn ervaring van mijn  manier van leven, die bijna geheel zonder problemen is, omdat ik er voor zorg dat mijn BT kan blijven doorgaan.

 

Ik ken het grote verschil tussen OT en BT en heb erkend dat ik met OT nooit mezelf kan zijn. Dit is waarom ik liever met mezelf praat, zodat ik BT kan hebben, dan met jou te praten en weer in OT te worden meegesleurd. Ik beweer niet dat ik nooit beïnvloed zal worden door jouw OT of door mijn eigen lange, vreselijke, problematische geschiedenis ermee. Wegblijven van jou of van iemand met OT, is het enige wat ik kan doen, om het onvermijdelijke te voorkomen: weer besmet te raken met saaie, domme, walgelijke OT.

 

Ik verafschuw en weiger je zinloze manier van praten, maar let goed op hoe ik mijn eigen taal behandel. Voor zover ik weet - en mijn weten komt dus voort uit mijn voortdurende BT - is de ziekmakende sociale besmetting van OT eigenlijk nog nooit duidelijk verwoord. Daarom woekert het overal. Er zijn dingen, die we alleen te weten kunnen komen als we eerst onze OT stoppen en daarna doorgaan met BT. Dit is evenwel een wetenschappelijke onderneming.

 

Wetenschappers die betrokken zijn bij onderzoek, proberen hun eigen vooroordelen onder controle te houden en zijn altijd alert op verstorende variabelen. Deze grondige aanpak moet worden toegepast op hoe we met onszelf en met elkaar praten. Neem eens de tijd, om stil te staan bij de immense implicaties van wat ik hier zeg. Ja, je mag lachen, want het is allemaal al triest genoeg, dat de dingen zo tot op het bot verrot zijn als ze zijn. Wat ik hier schrijf komt voort uit wat ik tegen mezelf zeg. Dus, eenvoudig gezegd, beschouw ik eigenlijk al het praten met anderen als onwetenschappelijk, aangezien alleen het praten met onszelf wetenschappelijk kan zijn. Luister alsjeblieft naar me, want mijn observatie heeft te maken met het luisteren naar mezelf, naar het geluid van mijn eigen stem, zodat ik kan horen of het geluid, dat ik produceer, terwijl ik spreek, wel of niet mijn welzijn vertegenwoordigd. Mijn observatie heeft niets te maken met jou gebruikelijke obsessie met visuele prikkels, dat wil zeggen met woorden, zoals deze, maar met de auditieve prikkels, van de klank van je eigen stem.

 

Ik kan alleen deelnemen aan BL, in de mate dat mijn stem mijn ​​gevoel van veiligheid en geborgenheid kan blijven  uitdrukken. OT neemt het onmiddellijk weer over, op het moment dat ik me bedreigd, angstig, gekwetst, gestrest of anderszins ongemakkelijk voel. Het is echter natuurlijk mijn conditioneringsgeschiedenis die mijn perceptie van afkeer of aantrekkelijkheid  bepaalt. Wij accepteren OT als normaal omdat we zo zijn geconditioneerd, maar praten met OT kan niet wetenschappelijk zijn, want in OT eist de spreker de aandacht van de luisteraar met het energie-verslindende geluid van hun stem. In OT dwingen sprekers altijd op de een of andere manier de luisteraars in een vorm van gehoorzaamheid. Iedereen met enige kennis over wetenschappelijk gedrag, zou het ermee eens moeten zijn en erkennen dat OT, onze dagelijkse, bijgelovige, oppervlakkige wijze van spreken, onwetenschappelijk is.

 

Gezien het onmiskenbare feit dat OT overal aan de gang is, 24/7, is het nu hopelijk duidelijk, dat we dus de hele tijd onwetenschappelijke, angstige, stressvolle, chaotische, afleidende, verontrustende en dwaze gesprekken voeren, zonder het zelf te beseffen Het. De kwestie van wetenschappelijke spraak heeft nooit de juiste aandacht gekregen, aangezien alleen geschreven verhandelingen een academische goedkeuring krijgen. Deze gang van zaken, waardoor zelfs de slimsten van de slimsten de gesproken communicatie verwaarlozen, wordt steeds onhoudbaarder. Wetenschappers zouden de eersten moeten zijn, die zich bezighouden met BT en die BT zouden moeten waarderen, aangezien hun houding ten opzichte van de werkelijkheid er een is van onderzoek en nieuwsgierigheid. Stel jezelf eens deze vraag: hoe vaak komt het voor, dat je precies kunt zeggen wat je wilde zeggen en dat wat je zei werd begrepen en daardoor resulteerde in positieve resultaten, die zowel je eigen leven als het leven van anderen verbeterde? We weten allemaal dat zulke gelukkige omstandigheden maar zeer zelden of nooit voorkomen. 

 

Met OT zijn we allemaal tevergeefs blijven geloven, dat  met elkaar te communiceren het probleem is, maar het echte probleem is en is altijd geweest dat we problemen hebben om met onszelf te praten.  We hebben geen voeling met onszelf vanwege onze OT en tenzij onze OT wordt gestopt, kunnen we niet deelnemen aan BT. Het lijkt alsof we onze OT niet kunnen stoppen, maar als we eenmaal naar onszelf luisteren - in plaats van naar elkaar - terwijl we praten, dan stappen we moeiteloos en gracieus uit onze conditioneringsgeschiedenis en kunnen we - zonder enige oefening - ons bezig gaan houden met onze BT. Zeker, we kunnen en zullen onze OT gaan stoppen en ons bezig gaan houden met BT, aangezien dit de enige werkelijke optie voor de mensheid is voor een betere toekomst. Vergis je niet, onze OT drijft ons ertoe om onszelf te vernietigen.

 

BT is wetenschappelijke spraak. Als we het eenmaal hebben, dan zijn we het erover eens, dat we het hebben, aangezien onze OT, onze bevooroordeelde spraak, dan is geëindigd. Zoals gezegd, hadden wetenschappers altijd al BT moeten hebben, maar dat was niet zo, omdat het hun prioriteit was om hun bevindingen op schrift te stellen. Als ze een lezing gaven over hun onderzoek, was hun manier van spreken gescript, dat wil zeggen, ze herhaalden wat ze hadden geschreven. Ze acteren hun manier van praten en maakten indruk op anderen met hun geweldige kennis. Hoewel ze zelf misschien nooit van plan waren dit te doen, is dit wat ze altijd hebben gedaan, aangezien ze nooit met BT over hun wetenschap hebben gesproken, omdat daar  nooit de gelegenheid voor was. Bovendien konden ze dat niet, omdat ze niet wisten hoe ze dat konden doen. Zelfs de beste leraren, de wijste professoren, de meest briljante filosofen, hielden zich nooit bezig met BT met hun toehoorders. Ik weet dat je dit moeilijk te geloven vindt, maar als je eenmaal het verschil tussen OT en BT hebt geïdentificeerd, kun je dit historische feit niet langer ontkennen.

 

BT is totaal nieuw en het blijft altijd enerverend, omdat het wetenschappelijk is. Bovendien verwerven we met BT een betrouwbare zelfkennis, die ons leven op alle mogelijke manieren zal verbeteren. Er komt nooit een einde aan de wetenschappelijke ontdekkingen en, ja, onze manier van praten vormt de basis voor verkenning, observatie, beschrijving, verklaring en verificatie of niet. OT doet niet en kan niet doen wat BT doet. Zo simpel is het. Het kan me niet schelen of niemand naar me luistert, want ik luister naar mezelf en ik weet, dat wat ik zeg waar is. Ik spreek op mijn eigen gezag en dat is mijn Taal Verlichting (TV). Ik heb het verschil tussen OT en BT exact beschreven zoals niemand anders dat heeft gedaan. Natuurlijk hebben mensen ook geprobeerd om te verwoorden waar ik het over heb, maar ze faalden altijd, omdat ze hun OT nog nooit hebben gestopt.

 

Ik beschouw mezelf als een wetenschapper en naar mijn mening is BT van onschatbare waarde voor de vooruitgang van de wetenschap, maar ook voor het onderwijs in de wetenschap. Zolang onze OT niet is gestopt en vervangen door duurzame BT, zal ons onderwijs er niet in slagen de wetenschappelijke houding te cultiveren, die nodig is om vandaag de dag een gelukkig en gezond te leven, in een wereld, die is gecreëerd en ondersteund door wetenschap.

 

Wat er is gebeurd in naam van de zogenaamde dialoog, was nooit BT, het was slechts de veronderstelling van BT. Ondanks alle prachtige wetenschappelijke vorderingen is onze OT onverminderd doorgegaan. Dit schrijven is een van de allereerste en waarschijnlijk enige geschriften, dat is gebaseerd op doorgaande BT.  Het maakt mij geen moer uit of er een boek hierover is gepubliceerd of een wetenschappelijk artikel, want het is waar, ongeacht iemand’s mening. Ik heb ooit geprobeerd een Ph.D. in Psychologie te behalen, maar ik trok mij teleurgesteld terug uit mijn studie, omdat geen van die zogenaamde objectieve, wetenschappelijke, academische mensen dapper genoeg was om met mij te praten en om mijn proefschrift in een gesprek samen met mij te onderzoeken. Ook heb ik jarenlang les gegeven in psychologie, maar ze ondersteunen tegenwoordig liever belachelijke, politieke,  onwetenschappelijke diversiteit, rechtvaardigheid en inclusiviteit in plaats van BT. Ik heb de hele academische wereld achter me gelaten en iedereen die blijkbaar nog steeds door wil gaan met OT, omdat het voor mij belangrijker is om te kunnen praten met degenen, die BT met mij willen hebben.

 

Weaponization,  

 

Today, I heard something in the news about the weaponization of language. It is astonishing, how both the left and the right keep accusing each other of using language to influence public opinion, in an attempt to maintain or gain power. Nobody seems to bother about the obvious fact, that they are both constantly attacking each other and trying to shut each other up. There is no real conversation going on politically, as everyone engages in Disembodied Language (DL). If there would be any dialogue, DL would stop and we would have Embodied Language (EL). In my opinion, this important issue is never properly addressed by anyone. Supposedly, it isn’t possible, but it is possible and it is very necessary.

 

Weaponization characterizes DL, our usual way of talking and is, therefore, much more common than we are willing to admit. Human relationship is as bad as it is, because, generally speaking, we don’t really talk, but we pretend, defend, attack, distract, dominate and intimidate. Our problems stem from how we talk and unless our DL is stopped, they will only increase. Addressing and solving our problems requires EL, but no one is talking about that except me. However, each human being must solve his or her own problems. No one can solve the problem of DL for someone else. This writing isn’t some critique on our society, but simply my experience of my own way of life, which is, almost without any problems, because I always make sure my EL can continue.  

 

I know the difference between DL and EL and I have recognized, that with DL, I cannot be myself. This is why I rather talk with myself, so I can have EL, than talk with you and be dragged into DL again. I don’t make any claims about never being affected by your DL or by my own long, dreadful, problematic history with it. Staying away from you or from anyone with DL, is all I can do, to prevent the inevitable: getting contaminated again with dull, dumb, disgusting DL.

 

I abhor and refuse your meaningless way of talking, but take great care of how I treat my own language. To my knowledge – which derives from my ongoing EL – the sickening social contagion of DL has never been clearly articulated. This is why it is rampant everywhere. There are things, we can only come to know, if we, first, stop our DL and proceed with EL. This is, of course, in essence, a scientific endeavor.

 

Scientists, involved in research, try to control for their own biases and are always on the look out for confounding variables. This thorough approach has to be applied to how we talk with one another. Take a moment, to consider the immense implications of what I am saying. Yes, you may laugh, because it is already sad enough, that things are as screwed up as they are. What I write comes from what I say to myself. Simply stated, I consider talking with others unscientific, as only talking with ourselves can be scientific. Please, hear me out, as my observation has to do with listening to myself, to the sound of my own voice, so I can hear, whether the sound, I produce, while I speak, represents my wellbeing or not. My observation has nothing to do with your usual obsession with visual stimuli, that is, with words, but with aural stimuli, with my own voice.  

 

I can only engage in EL, to the extend, that my own voice continues to express a sense of feeling safe and secure. DL instantly takes over, the moment, I feel threatened, fearful, hurt, stressed or, otherwise, uneasy again. However, it is my conditioning history, which determines my perception of aversiveness or appetitiveness. Talking with DL cannot be scientific, as with DL, I always demand the listener’s attention with the sound of my voice. In DL, speakers, in one way or another, coerce listeners. Anyone with any knowledge about scientific behavior, should be able to agree and acknowledge, that DL is unscientific.  

 

Considering the undeniable, devastating fact, that DL is going on everywhere, twenty-four-seven, it is now clear, we engage in unscientific, superstitious, fearful, stressful, chaotic, distracting, upsetting and foolish conversation all the time, without realizing it. The issue of scientific speech has never received the right kind of attention, as only written treatises get academic approval. This state of affairs, which makes even the brightest of the brightest neglect spoken communication, is becoming increasingly untenable. Scientists should be the first ones to engage in and appreciate EL, as their attitude to reality is one of inquiry and curiosity. Ask yourself this question: how often does it occur, in your life, that you are able to say exactly what you wanted to say and what you say is understood and, therefore, resulting in positive outcomes, which enhance your own life as well as the lives of others? We all know such happy occasions happen very rarely, if at all.

 

With DL, we have in vain continued to believe, that we have problems communicating with each other, but the real issue is and has always been, that we have problems communicating with ourselves. We are out of touch with ourselves, because of our DL and unless our DL is stopped, we cannot engage in EL. It appears as if we are unable to stop our DL, but once we listen to ourselves – instead of each other – while we speak, we effortlessly and gracefully step out of our conditioning history and – without any practice – we are able to engage in EL. Certainly, we can and we will stop our DL and engage in EL, as this is mankind’s only option to a brighter future. Make no mistake, our DL is driving us to destroy ourselves.  

 

EL is scientific speech. Once we have it, we agree, we have it, as DL, our biased speech, has ended. As stated, scientists should have been able to have EL, all along, but never did, as their priority was to put their findings in writing. If they gave a lecture about their research, their way of speaking was scripted, that is, they repeated what they had written. They  acted their way of talking and impressed others with their knowledge. Although, they themselves, perhaps, never intended to do so, this is what they have always done, as they have never spoken with EL about their science, as there was never such an opportunity. Besides, they couldn’t do that, as they really absolutely didn’t know how to do that. Even the best teachers, the wisest professors, the most brilliant philosophers, never engaged in EL with their audiences. I know you find this hard to believe, but once you have identified the difference between DL and EL, you cannot deny this historical fact.

 

EL is totally novel and it remains exciting, because it is scientific. Moreover, with EL, we acquire reliable self-knowledge, which improves our lives in every possible way. There is no end to scientific discovery and, yes, our way of talking either sets the stage for exploration, observation, description, explanation and verification or not. DL doesn’t do and cannot do what EL does. It is as simple as that. I don’t care if nobody listens to me, as I listen to myself and know that what I say is true. I speak on my own authority and that is my Language Enlightenment (LE). I have described the difference between DL and EL in the way that nobody else has. Of course, people have tried to address what I am talking about, but they  always failed, as they have never stopped their DL.

 

I consider myself a scientist and, in my view, EL is of tremendous importance for the advance of science as well as for the teaching of science. As long as our DL has not been stopped and replaced by ongoing EL, our education will fail to cultivate the scientific attitude, necessary to live happily and sanely, in a world, which is created and sustained by science.

 

In conclusion, what went on in the name of EL, was never EL. It was always merely the assumption of EL. Stated differently, in spite of our scientific advances, DL has continued unabated. This writing is one of the first and only writings, that is based on ongoing EL. I don’t care if there is a book published about this or a scientific paper, as it is true, regardless of anyone’s opinion. I once attempted to get a Ph.D. in Psychology, but withdrew from my study, because none of the so-called scientific, academic people were brave enough to speak with me, to explore my thesis in a conversation. I also taught Psychology for many years, but they rather support the unscientific teaching of Diversity, Equity and Inclusion than EL. I have left academia and everyone, who apparently wants to continue with DL, as it is more important to me, to talk with those, who can have EL with me.

 

Do,

 

This is what I do. I speak and I hear the sound of my well-being. This is a different way of reasoning than speaking without being able to enjoy my own voice. A philosophy of language, based on listening while you speak, lets us know that we are sentient beings, who could therefore have a different conversation than our normal, automatic, stupid nagging and whining, which occurs day in and day out and which we habitually, but unwillingly keep repeating.

 

It is disgraceful, that you, who read this - although you have read and studied so much, although you are so intelligent, so cultured, so respected, so religious, so moral, so just and so supposedly outspoken – never listen to yourself, while you speak. It is inconceivable, unacceptable and yet so blatantly clear, you have never engaged in speaking with a voice that is free of fear and stress, but this is unfortunately the banal reality which you create.

 

Just do as I ask you, take the plunge and talk to me and then finally find out that you have completely missed the most important thing in your life so far. Talking to yourself and listening to yourself – and exploring what you have to say to yourself, with your own sound, which sounds natural and relaxed – is the only way to really get to know your own intelligence.

 

Everything else you have heard about language is dwarfed by what you might say to yourself. Talking to yourself is infinitely more interesting than talking to others, who, just like you, also apparently never had the courage to speak to themselves attentively, honestly, naturally, about what truly matters to them. I always do what I describe and my writings are always about that. It is certainly not by accident that I, unlike everyone else, no longer concern myself with what others say or write or claim and that I have therefore completely devoted myself to and surrendered myself to my own language.

 

What I do, what I say and what I describe cannot be invented. The restoration of the sound experience of your own voice while speaking to yourself takes place because you focus on how you deal with your language. This gives you irrevocable access to your own world of experience and you come to know everything you want to know and can know, because you have let go of what is never yours in the first place. You can hear exactly if it suits you or not. If you are still in doubt, then it has nothing to do with you and letting go is this understanding.

 

When you are doing what I do, there is no getting around the fact, that no one is with themselves in that way, as it is only possible when we are allowed to verbally follow the music of our own speaking voice. Allowing this to happen is a revelation, a birth in sound and language, which convinces us that we owe this to ourselves alone. Everything that has been said and written about our so-called thinking has prevented us from speaking to ourselves, with  the sound we wanted to hear, so we started to listen and act on what we have said to ourselves.

 

Behavioral change or behavioral improvement can and will only take place if we completely agree with ourselves. The lack of positive results always shows that we have not yet had the conversation with ourselves that is absolutely necessary to bring about that beautiful transformation. I do this because – because of the connection between my language and my effortless, embodied sound – I can be my own authority. Only I can hear for myself and therefore perceive and then select, which behaviors are important and necessary to me. What I do – and what I write here today – is not a choice, but the fulfillment of what has become possible for me.

 

Doe,

 

Dit is wat ik doe. Ik spreek en ik hoor het geluid van mijn welbevinden. Dit is een totaal andere manier van redeneren, dan te spreken, zonder te kunnen genieten van mijn eigen stem. Een taal-filosofie, die gebaseerd is op luisterend spreken, laat ons weten, dat wij bewuste wezens zijn, die dus een heel ander gesprek zouden kunnen hebben, dan ons normale,  automatische, domme gezanik, dat zich dag in dag uit, tegen beter weten in, maar blijft herhalen.

 

Het is schandelijk, dat jij, die dit leest – ook al heb je nog zoveel gelezen en gestudeerd, ook al ben je nog zo intelligent, zo gekultiveerd, zo gerespecteerd, zo gelovig, zo zedelijk, zo rechtvaardig en zogenaamd zo recht voor z’n raap – nooit naar jezelf luistert, terwijl je spreekt. Het is onvoorstelbaar, dat jij je nog nooit hebt bezig gehouden, met het spreken met een stemgeluid, dat vrij is van angst en stres, maar dit is helaas de banale realiteit, die jij creert.

 

Doe nou maar eens wat ik je vraag, trek maar eens de stoute schoenen aan en praat maar eens met mij en kom er dan maar eens eindelijk achter, dat jij het allerbelangrijkste in je leven, tot dusver volledig bent misgelopen. Het spreken met jezelf en het luisteren naar jezelf – en het verkennen van wat jij  aan jezelf te zeggen hebt, met je eigen klank, die natuurlijk en ontspannen klinkt – is de enige manier, om echt kennis te nemen van je eigen intelligentie.

 

Al het andere, wat je over taal hebt gehoord, valt in het niet, bij wat jij aan jezelf te zeggen hebt. Praten met jezelf is oneindig veel interessanter, dan praten met anderen, die, net als jij, ook schijnbaar nooit de moed hebben gehad, om eens aandachtig, eerlijk, vanzelfsprekend, met zichzelf te spreken, over wat voor hen van belang is. Ik doe wat ik beschrijf en mijn teksten gaan altijd daarover. Het is beslist niet zomaar vanzelf, dat ik mij niet meer, zoals iedereen, bezighoud met wat anderen zeggen of schrijven of beweren en dat ik me dus daardoor helemaal heb toegelegd op en overgegeven aan mijn eigen taal.  

 

Wat ik doe, wat ik zeg en wat ik beschrijf, is niet te verzinnen. Het eerherstel van de klankbeleving van je eigen stemgeluid tijdens het spreken met jezelf, vindt plaats, omdat jij je richt op hoe jij omgaat met jou taal. Je krijgt hierdoor onherroepelijk toegang tot je eigen belevingswereld en je komt alles aan de weet wat je wil weten en kan weten, omdat je hebt losgelaten wat niet van jou is. Je kunt precies horen of het bij jou past. Als je nog twijfelt, dan heeft het niets met jou te maken en loslaten is dan dit begrip.

 

Wanneer jij gaat doen wat ik doe, dan valt er niet meer omheen te gaan, dat niemand op die manier bij zichzelf is, zoals dat alleen mogelijk is, wanneer wij verbaal de muziek mogen volgen, van onze eigen spreek stem. Het toestaan van dit gebeuren, is een openbaring, een geboorte in klank en taal, die ons ervan overtuigt, dat wij dit uitsluitend en alleen aan onszelf te danken hebben. Alles wat er is gezegd en geschreven over ons zogenaamde denken, heeft ons ervan weerhouden om met onszelf te spreken, met het geluid, dat wij wilden horen en waarnaar wij dus eindelijk zijn gaan luisteren en zijn gaan handelen.

 

Gedrags-verandering en gedrags-verbetering vindt enkel dan pas plaats, indien wij het helemaal met onszelf eens zijn. Het uitblijven positieve resultaten toont altijd aan, dat wij nog niet het gesprek met onszelf hebben gehad, dat absoluut noodzakelijk is, om die transformatie te bewerkstelligen. Ik doe dit, omdat ik – vanwege de verbinding tussen mijn taal en mijn moeiteloze, belichaamde klank – mijn eigen authoriteit ben. Alleen ik kan voor mijzelf horen en  daardoor dus waarnemen en vervolgens selecteren, welke gedragingen voor mij van belang zijn. Wat ik doe – en wat ik hier schrijf – is geen keuze, maar de vervulling van wat voor mij mogelijk is geworden.