These beautiful words (translated from Dutch) were written by my dear friend AnnaMieke. You can read more of her wonderful writings about her Embodied Language (EL) on her blog:  https://klompanna.blogspot.com/

For everyone.

I see the colors that appear in understanding one's own embodied language, and can tell the other how it could work if one could listen to one's own voice. While I read my own writing, I also find a way to experience that an embodied language arises and so the progress could have, that I will experience that an embodied language exists. It is the words from my own sound, which make you realize how it is possible that the flow of experience can be so overwhelming, in the awakening in your own understanding and also find the space to discover in a constant line, that when I listen to myself, something different can arise, than what I used to in conversations with someone else. The pink glow that overflows into a bunch of roses, where the scent becomes very pleasant to linger in and continue to see, that when I speak or read from my own work, I can only do so from my embodied language. When I speak, I feel the embrace it has in the resonance in which I reside. In which I know that the nourishment it gives me fills me in the belief that through my language my own creation has been discovered and sometimes leads to a reality of unfolding and adding everything in the liberation it has. In the love that I feel, in the softness of the heart, that springs open from a joy, from the simplicity of seeing that it can work for everyone.

 Hier is wat mijn dierbare vriendin AnnaMieke schreef over haar ervaring van Belichaamde Taal (BT). Je kunt meer van haar prachtige schrijven lezen op haar blog: https://klompanna.blogspot.com/

Voor iedereen.

Ik zie de kleuren die verschijnen in het begrijpen van eigen belichaamde taal ,en kan het de ander zo vertellen hoe het zou kunnen werken als men zou kunnen luisteren naar eigen stem . Terwijl ik mijn eigen schrijven lees, een weg ook vind, om te mogen ervaren dat er een belichaamde taal ontstaat en zo de voortgang zou kunnen hebben ,dat ik ga ervaren dat er een belichaamde taal bestaat.Het zijn de woorden vanuit eigen klank,  die doen beseffen hoe het kan dat de stroming van het ervaren zo overweldigend kan zijn, in het ontluiken in eigen verstaan en de ruimte ook vind om in constante lijn te gaan ontdekken, dat wanneer ik luistert naar mijzelf, iets anders kan ontstaan, dan wat ik gewend was in gesprekken met een ander.De roze gloed die overloopt in een bos rozen,waar de geur heel prettig wordt om in te verpozen en te blijven zien, dat wanneer ik spreek of voorlees uit eigen werk, dat alleen kan doen vanuit mijn belichaamde taal.Wanneer ik spreek ,voel ik de omarming die het heeft in de resonantie waarin ik verblijf.Waarin ik weet dat de voeding die het mij geeft mij vult in de overtuiging, dat door mijn taal mijn eigen creëren is ontdekt en soms uitloopt naar een realiteit van ontvouwen en alles toevoegd in de bevrijding die het heeft.In de liefde die ik voel,in de zachtheid van het hart, dat open springt vanuit een vreugde, vanuit de eenvoud van het zien dat het kan werken voor iedereen.

 

Delicious,

 

It is delicious to be able to have Embodied Language (EL) and to know that there is always something new to be said or written. Anyone who has no knowledge of EL carries, unnoticed, a negative feeling, because it is of course very unpleasant that we keep repeating ourselves and each other. We, unconsciously, carry an enormous burden with us, as long as EL does not occupy a central place in our lives.

 

While many people have heard of EL over the forty or so years I have spoken and written about it, very few have taken it further. Most people fail, precisely because of this constant innovation. The idea that everything is always different, than what we supposedly thought, is threatening, because we no longer believe in thinking, as we deal with our language so differently and draw different conclusions because of our EL.

 

The novel way in which we handle our language happens because it can happen with EL. It can never happen with DL, because we don't have any awareness, that everything can and will change because of how deal with our language. We are, so to speak, clinging to sometimes lengthy, sometimes short, but always disjointed pieces of text, we drag along with us, everywhere we go. Someone who has EL is not stuck on anything verbal, as his or her language is liberated from what has happened to language in the past. Because of our EL, we always start with a clean slate, a different, a new experience and an expanded perception. This delightful reality is the expression of our Language Enlightenment (LE).

Nothing needs to be said, heard, 

written, read or understood in 

EL and yet exactly what is

 important to us is always

 mentioned. What we consider 

to be important, to ourselves, 

is of no importance to others, 

except that they, too, can only 

know what is important to them

 through their EL. There is no

 other way, and once EL is no

 longer produced by us and 

therefore can no longer be heard, 

we become entangled in our 

language and everything we

 do or don't do stems from

 our automatic participation 

in DL. Everything we say 

then carries a lot of weight.

 

Even many years after discovering, enjoying, sharing and exploring EL with others, I couldn't help but doubt, not so much the bliss it gave me, but what I, on my own authority, have come to articulate and understand. It is now an indisputable fact that my LE has caused a permanent change in my language. For others, too, the stabilization of EL will depend on the extent to which they dare to admit that they too are, by nature, enlightened beings.

 

It's delicious, to be sure of what I'm saying. EL has nothing to do with self-assurance and I replace that word with language-certainty. There is no self in EL and so we can finally deal with our own language. DL created the illusion of a self, having experiences, but EL showed that because of DL, we were actually always out of touch with our own experience. We were, without knowing it, diligently searching in vain – with our DL – for what could reconnect us to our own experience. Our obsession with conflict and violence stems from our inability to stop our DL. We only seem to be really alive, so to speak, when we experience a lot of drama and suffering.

 

There is no problem with EL, because our LE is unaffected, even though we have spent years with nothing but DL. Everyone can still pick up the thread immediately, by saying and hearing that his or her renewal does not depend on time. The immediate effect of EL is wonderful and if it's not experienced that way, then it's not EL. Also, our perception of LE is suddenly clear to us, because it was always DL that tricked us. DL is like a diaper, it treats us as if we are children. An innocent child is easily tricked or frightened by some scary story. Therefore, DL fairy tales are lessons to do as we are  told, otherwise punishment will surely follow.

 

So with our superstitious, naïve, grandiose DL, we never really grow up. It is irrefutable that in DL speakers always demand – like a crying nonverbal baby – attention from the listeners. Moreover, the obligatory listening to a speaker always refers to the social status, which continues to make it possible to dominate others, which literally means, to patronize others. However, in EL we are all equal, so there’s no fighting. Like me, everyone has doubts about the new mode of communication, in which there is absolutely no conflict or fear. We're not used to it. We never get used to EL, as it's always new. This is the only way our LE expresses itself.

 

Heerlijk,

 

Het is heerlijk om Belichaamde Taal (BT) te kunnen hebben en om dus te weten, dat er echt altijd iets nieuws gezegd of geschreven kan worden. Iedereen die geen kennis heeft van BT, zeult, ongemerkt, een negatief gevoel met zich mee, omdat het natuurlijk heel onaangenaam is, dat wij onszelf en elkaar altijd maar blijven herhalen. Wij dragen, onbewust, een enorme last met ons mee, zolang BT geen centrale plaats in ons leven inneemt.

 

Ook al hebben heel veel mensen, gedurende de ongeveer veertig jaar, dat ik er inmiddels over heb gesproken en geschreven, van BT vernomen, toch zijn er maar weinig, die ermee verder zijn gegaan. De meeste mensen laten het, juist vanwege die voortdurende vernieuwing, toch afweten. Het idee, dat alles altijd anders is, dan dat we zogenaamd dachten is bedreigend, want we geloven niet meer in het denken, omdat wij anders met taal omgaan.

 

De vernieuwende omgang met taal gebeurd, omdat het met BT kan gebeuren. Het kan nooit gebeuren met onze gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT), omdat we er geen enkel besef van hebben, dat alles kan en zal veranderen vanwege onze taal. We houden zogezegd vast aan lappen met text, die we met ons meeslepen. Iemand die BT heeft, zit aan niets vast, omdat zijn of haar taal bevrijd is, van wat er in het verleden met taal is gebeurd. Vanwege BT, beginnen we altijd met een schone lei, een andere ervaring, een verruimde perceptie. Deze heerlijke realiteit is de uitdrukking van Taal Verlichting (TV).

 

Er hoeft niets gezegd, gehoord, geschreven, gelezen of begrepen te worden in BT en toch wordt precies datgene benoemd, wat voor ons van belang is. Wat wij belangrijk vinden, voor onszelf, is van geen enkel belang voor anderen, behalve dat ook zij alleen met hun BT aan de weet kunnen komen, wat voor hen belangrijk is. Er is geen andere manier en zodra BT niet meer door ons wordt produceerd en daardoor dus ook niet meer gehoord kan worden, dan raken we in onze taal verstrikt en komt alles wat we doen of niet doen voort uit onze automatische deelname aan OT. Alles wat we zeggen, weegt dan heel zwaar.   

 

Zelfs vele jaren nadat ik BT had ontdekt, genoten, gedeeld en onderzocht met anderen, kon ik het niet nalaten, om te twijfelen, niet zozeer aan het zalige gevoel dat het mij gaf, maar aan wat ik, vanuit mijn eigen authoriteit, ben gaan verwoorden. Het is nu een onomstotelijk feit, dat TV er de oorzaak van was, dat er een blijvende verandering is gekomen in mijn taal. Ook voor anderen, zal de stabilizatie van BT afhangen van de mate, waarin ze durven toe te geven, dat ze, van nature, verlichte wezens zijn.

 

Het is heerlijk, om zeker te zijn van wat ik zeg. BT heeft met zelf-verzekerdheid niets te maken en ik vervang dat woord met taal-zekerheid. Er is geen zelf in BT en daarom kunnen wij ons met onze eigen taal bezighouden. OT creeerde de illusie van een zelf, die ervaringen had, maar BT toonde aan, dat wij vanwege OT eigenlijk altijd het contact met onze eigen ervaring kwijt waren. Wij waren, zonder dit te weten, met onze OT naarstig op zoek, naar wat ons weer met onze eigen ervaring kon verbinden. Onze obsessie met conflict en geweld, komt voort uit ons onvermogen om OT te stoppen. Wij lijken zogezegd alleen echt te leven, als we drama en leed ervaren.  

 

Er is met BT geen vuiltje aan de lucht, want onze TV is onaangetast, ook al zijn wij jaren met niets anders bezig geweest dan met OT. Iedereen kan alsnog de draad direct oppakken, door te zeggen en te horen, dat zijn of haar vernieuwing niet van tijd afhankelijk is. De onmiddelijke werking van BT is heerlijk en als dit niet zo wordt beleefd, dan is het geen BT. Ook is de gewaarwoording van TV ons ineens duidelijk, omdat het altijd onze OT was, die ons in de luren legde. Een luur is een ander woord voor luier en iemand in de luren leggen betekent, dat je hem of haar behandelt als kind. Een onschuldig kind wordt gemakkelijk bedrogen of bang-gemaakt met een of ander eng verhaal. Daarom zijn sprookjes lessen om te doen wat er gezegd wordt, anders volgt er straf.   

 

Met OT worden wij dus nooit echt volwassen. Het is onweerlegbaar, dat in OT sprekers altijd aandacht eisen van de luisteraars. Het verplicht luisteren naar een spreker, refereert aan de sociale status, die het mogelijk blijft maken om anderen te overheersen. In BT zijn wij allen gelijk, daardoor is er geen strijd. Net als ik, heeft iedereen grote twijfel aan de wijze van communiceren, waarin er geen conflict of angst is. We zijn het niet gewend. We wennen nooit aan BT, want het is altijd nieuw. Alleen zo uit zich onze TV.   

 

Skin,  

 

Everything just happens. When we see or feel something, what we see or feel just happens. This is a different sensation, than when – we – see or feel something, because there is no one who sees or feels anything, as there is only the seeing or feeling itself. Everything, through this perception described from Embodied Language (EL), is different from what we seem to perceive from our habitual, usual participation in Disembodied Language (DL). Suddenly, without preparation, we are aware of our Language Enlightenment (LE), which – instead the problems and tensions we have been accustomed to for so long – lets our EL flow, all by itself.

 

Flowing with our own language is something very special. All the unsolved problems that everyone has, are the result of the stagnation of our language. It is said, that we no longer talk to each other because it was no use, because the same problem kept repeating itself over and over again. The growing frustration of our inability to change this is passed on to others, but it is not talking to the other, but talking to ourselves or, rather, the absence of talking to ourselves, that involuntarily presents itself and resulted in the escalation of our problems. We have a completely different formulation about this in DL, because we are talking about someone's alleged lack of awareness, arrogance or adherence to one's belief in a so-called higher power.

 

So, with DL – we – pretend to 

be doing something all the time, 

when in fact it is only our 

language that creates and 

maintains that illusion, even 

until death. We then say, we

 are dying and about the dead

 we say, they have died or 

they have passed away. Our

 inability to speak clearly 

about this has given shape

 to a mystical, supreme, 

all-determining force, described

 by us in such a way that we, 

as individuals, have continued

 to feel insignificant and unworthy. 

Worshiping references to this 

fantasized so-called deity makes

 us live in the illusion that, 

because of our ridiculous, 

religious beliefs, we would 

always be right and would 

even be willing to kill or 

sacrifice our own lives for this nonsense.

 

There is nothing to do, when we supposedly relieve ourselves. Peeing or defecating happens all by itself and if this is not the case, something is really wrong. Actually, that applies to everything, because you have to go to the toilet first, to let it happen there. So, you feel, you have to go and therefore nothing is done by you at all. The fact that everything just happens and can be described, said, heard, read, understood or made aware, makes us very happy and content, to be able to live in the reality of our own language. Compared to anxiously finding a toilet, to relieve ourselves, this is never the case in DL, because we cannot find our own language. Moreover, the neglect or the strangeness of our own language is because we continue to be mainly concerned with the shitty language of others.

 

With DL we live in a stressful, confusing and stupid  contradiction, because DL contains two languages and is dualistic. Unconsciously, there is a battle going on, to turn our attention to our own language, but that is just not possible with DL. Only in EL can we have an experience of oneness with ourselves, because our own language is more important than what others claim. This too is described differently and wrongly in DL, where preoccupation with our own language is regarded as evil, self-centered, Ego, doubt or disobedience, which we had better stop doing for the sake of our own prestige. In DL, we always throw the baby out with the bath water.

 

The inevitable beautiful sensation that – during EL – everything happens by itself is a mystery. The more often we can get to what literally happens in our own language and what is therefore unfolding in the moment that we speak or write, the more we understand, that our relaxation can have this effect in our own language, because there is no longer any fear about whether we say it well enough. We say, know, write or hear everything in our own way and that is precisely the reason why we experience a sense of peace with ourselves and the world, even though we know very well, others are not or hardly ready for this. Because of our conditioning, we tend to want EL for others rather than for ourselves. And, everything we want for others takes effort and does not come naturally, but what we want for ourselves happens naturally. If it doesn't come naturally, we don't really want it, as we only believe – against our better judgment – ​​that we want it.

 

In DL, we always pretend we're doing something for others, but we're always doing it just for ourselves, although our language doesn't allow us to say this way and do it this way. A conscious, responsible, realistic way of life requires that we acknowledge, we can't help but always do everything exclusively and only for ourselves. We have spoken about this, in DL, with words as will-power, purposefulness, self-assurance, but such terms have never resulted in EL. And, when we finally start to realize the big difference between DL and EL, this realization also happens completely effortlessly, naturally and by itself. The blessing of EL is that we can express our LE, because, at long last, we have come to know, cherish and maintain our own language. That's why we feel so comfortable in our own skin, because we embody our own language.

  

 

Vel,

 

Alles gebeurd gewoon. Wanneer we iets zien of voelen, dan gebeurd er wat we zien of voelen. Dit is een hele andere gewaarwoording, dan dat wij iets zien of voelen, omdat er niemand is, die iets ziet of voelt, aangezien er alleen het zien of het voelen zelf is. Alles is, door deze, vanuit Belichaamde Taal (BT) beschreve,  perceptie, anders, dan wat wij, vanuit onze gebruikelijke deelname aan Ontlichaamde Taal (OT), lijken waar te nemen. Ineens, zonder enige voorbereiding, zijn wij ons bewust van onze Taal Verlichting (TV), die – in plaats van alle problemen en spanningen, waaraan we zo’n lange tijd gewend waren – nu onze BT, geheel vanzelf, laat stromen.  

 

Het stromen met onze eigen taal is iets bijzonders. Alle onopgeloste problemen, waar iedereen mee zit, zijn het gevolg van het stagneren van onze taal. Men zegt dat we niet meer met elkaar praten, omdat het geen zin had, want dezelfde problematiek bleef zich keer op keer herhalen. De steeds groter wordende frustratie van ons onvermogen om hier verandering in te brengen wordt op anderen afgeschoven, maar het is niet het praten met de ander, maar het praten met onszelf of, liever gezegd, de afwezigheid van het praten met onszelf, dat onwillekeurig wederom tot de escalatie van al onze problemen leidde. Hierover hebben wij een hele andere formulering in OT, want dan spreken wij over iemand’s vermeende gebrek aan bewustzijn, arrogantie of het vasthouden aan het eigen geloof in een zogenaamde hogere macht.

 

We doen dus – met OT – de hele tijd alsof we iets doen, terwijl het alleen maar onze taal is, die die illusie creert en in stand houdt, zelfs tot in de dood. We zeggen dan, dat wij aan het sterven zijn en over de doden zeggen wij, dat ze zijn gestorven zijn of zijn heen gegaan. Ons onvermogen hierover helder te spreken, heeft gestalte gegeven aan een mystieke, opper-machtige, alles-bepalende kracht, die door ons op zodanige wijze wordt beschreven, dat wij, als individuen, ons nietig en onwaardig zijn blijven voelen. Het aanbidden van verwijzen naar deze gefantaseerde zogenaamde hogere macht, doet ons in de illusie leven, dat wij, vanwege ons belachelijke, aangepraatte geloof altijd gelijk zouden hebben en dus zelfs zouden bereid zijn, om hiervoor te doden of ons eigen leven op te offeren.

 

Er valt niets te doen als wij zogezegd onze behoefte doen. Het plassen of poepen gaat helemaal vanzelf en indien dit niet het geval is, dan is er echt iets mis. Eigenlijk is dat op alles van toepassing, want je moet wel eerst naar het toilet zijn gegaan, om het daar te kunnen laten gebeuren. Je voelt het dus aan, dat je moet gaan en er wordt daarom helemaal niets door jou gedaan. Het feit dat alles gewoon gebeurd en kan worden beschreven, gezegd, gehoord, gelezen, begrepen of bewust geworden, maakt dat wij heel gelukkig en tevreden in de realiteit van onze eigen taal kunnen leven. Ter vergelijking met het vinden van een toilet, om daar onze behoefte te doen, is dit is nooit het geval in OT, omdat wij niet onze eigen taal kunnen vinden. Bovendien, is het ophouden van onze eigen taal, omdat wij ons hoofdzakelijk bezig blijven houden met de taal van anderen.

 

Met OT leven we in een stressvolle, verwarende contradictie, omdat OT twee-talig of dualistisch is. Er is onbewust constant een strijd gaande, om met onze aandacht naar onze eigen taal toe te gaan, maar dat is in OT niet mogelijk. Alleen gedurende BT kunnen wij een ervaring van een-zijn met onszelf hebben, omdat onze eigen taal belangrijker is dan wat anderen beweren. Ook dit gegeven wordt heel anders en verkeerd beschreven in OT, waarin ons bezig zijn met onze eigen taal wordt beschouwd als Ego, iets slechts, twijfel, ongehoorzaamheid, waar we, omwille van ons aanzien, maar het beste mee op moeten houden. We gooien – tegenstijdig – in OT altijd het kind weer weg met het bad-water.

 

De onvermijdelijke gewaarwording dat – gedurende BT – alles vanzelf gebeurd, is een volslagen mystery. Hoe vaker wij met onze eigen taal kunnen toekomen aan wat er echt letterlijk gebeurd en wat zich dus in het moment ontvouwt, hoe meer wij begrijpen, dat onze onspanning in onze eigen taal zijn werking kan hebben, omdat er geen enkele angst meer is over of we het we goed genoeg zeggen. We zeggen, weten, schrijven of horen alles op onze eigen manier en dat is nou juist de reden, dat we een gevoel van vrede met onszelf en met de wereld ervaren, ook al weten we heel goed, dat anderen hier niet of nauwelijks aan toe komen. Vanuit onze conditionering, zijn wij geneigd, om eerder BT voor anderen te willen, dan voor onszelf. En, alles wat wij voor anderen willen, gaat niet vanzelf, maar alles wat wij voor onszelf willen, gaat vanzelf. Als het niet vanzelf gaat, dan willen wij het eigenlijk niet, dan geloven we – tegen beter weten in – alleen maar dat wij het willen.

 

In OT blijven we schijn-heilig doen alsof we iets doen voor anderen, maar we doen het eigenlijk altijd alleen maar voor onszelf, ofschoon we hier met onze taal niet aan toe kunnen geven. Een bewuste en realistische wijze van leven, doet ons beseffen, dat we eigenlijk niet anders kunnen, dan altijd alles uitsluitend en alleen voor onszelf te doen. We hebben hierover, vanuit OT, gesproken met woorden, zoals daad-kracht, doelgerichtheid, zelf-verzekerheid, maar zulke termen hebben ons nimmer met BT doen bezighouden. En, als wij dan uiteindelijk het grote verschil tussen OT en BT gaan beseffen, dan gebeurt ook dit besef geheel vanzelf. De zegen van BT is dat wij uiting kunnen geven aan onze TV, omdat wij onze eigen taal zijn gaan kennen, koesteren en behouden. Wij zitten daarom zo lekker in ons vel, omdat wij onze eigen taal belichamen.     

 

Happens,

 

What would you say, if you had only yourself to talk with? You wouldn’t be speaking with yourself, as there is only you, that is, there’s only your experience, but not anyone, who experiences. Don’t call it meditation. It is just another experience.

 

If you are asleep, you don’t experience that you are asleep, yet you sleep. You don’t experience that you are lying in your bed and if you are awake, while you are lying in your bed, there is only lying in your bed, but there’s no you, who is lying in his or her bed.

 

Perhaps, you didn’t know, that both lying and laying involve someone or something in a horizontal position. Laying and lying are present participles of the verbs lay and lie. Interestingly, lay is a transitive verb that refers to putting something in a horizontal position, whereas lie in an intransitive verb that refers to being in a flat position. I was wondering, should I say, I am laying in bed or am I lying in bed? Since laying means, you set something down, it is incorrect to say you are laying in your bed, because if you are in your bed already, you are not laying. Coincidentally, lying also means deceiving. The point of this writing, today is to explore the deception of how we use our language. So, as soon as you go into the spelling or the grammar of language, you enter a jungle of rules, which all obfuscate the fact, that there is, of course, no inner self, who uses language.  

 

To speak or to write without the assumed entity, who does the speaking or the writing, is incredibly  different from the speaking and the writing we are used to and familiar with. However, when we engage in Embodied Language (EL), we realize, it was actually always our own experience, which wanted and needed our verbal attention, but with Disembodied Language (DL) – which continues to be our usual way of dealing with language – we are never able to properly speak about or to give the right amount of attention to our experience, as our energy or intelligence is drained by the imaginary being, who is believed to have the experience.

 

In EL, we can finally express the experience without the experiencer. The experiencer doesn’t exist and the reading of this writing should make that clear to you. The reading of this writing isn’t done by you, but it just happens by itself, since you already know the English language. You don’t do your knowledge of the English language, you behave and, therefore, you are the English Language. You can effortlessly understand – without anyone who understands – as there is no an inner behavior-controlling self. With our DL, we have never been able to speak clearly about this, but during ongoing EL, it is obvious that our belief in the fabricated one, who supposedly believes, is giving us nothing but huge problems.

 

Let’s consider the work that one does or the job one has. Basically, whatever it is, just needs to be done and, yes, it needs to be done correctly and, perhaps, quickly or repeatedly or in the way others require us to do it. Whether you are a brain-surgeon, a writer, a teacher, a prostitute or a carpenter, you just need to do it, but doing it efficiently, totally, promptly, but also, confidently, consciously, knowledgably, doesn’t involve any doer, who does what one does. To the contrary, any kind of notion about the worker, who, presumably does the work, interferes with the job that needs to be done. Similarly, with love, there is no lover and if there is, love is a battle-field.

 

People are endlessly involved in conflicts with each other and with themselves. How can that be? The problem is not that people have problems, but that they are the problem, that who they believe to be is the problem. They can’t be verbal about it, so that the problem stops being a problem. In other words, we don’t know how to communicate, because EL happens completely by itself, while DL is effortful, forceful, unnatural, deceitful and pretentious. If we hold back, as we usually do, we don’t talk, but we  dominate, manipulate and exploit each other. We keep our creepy sense of what we are really up to out of sight, because it would reveal what we do.

 

Who we are is nothing else than what we do and there is no doer to do what we do, even when we lie. Also, of course, there is no doer, who didn’t do anything. For example, you forgot to pick up that book at the library, on your way back from work. You didn’t do it, but there’s no one who forgot, as that is merely a figure of speech. How about falling asleep? You are not falling asleep and if you believe in such nonsense, you have insomnia, like millions of people, who, as they say, can’t stop worrying or thinking about stuff. Of course, once you have EL instead of DL, you realize, your language flows, as there is no such a thing as the thinker, who thinks.

 

Like your breathing, heart-beat or digestion, your Language Enlightenment (LE) – which is expressed by your EL, but covered up by your DL – happens by itself. Everything you do happens because it can happen and based on your history of conditioning nothing else could happen. Surely, your happiness isn’t caused by EL and your negative experiences aren’t caused by your DL. Your newness happens by itself and there’s no one, who does EL, but in DL, you live and believe in the falsehood, that you are the doer of what you do. In ongoing EL, you find,  your LE just happens. All your trouble deals with how you deal with your language (pun intended).