Attention,

 

The so-called incompleteness of attention is always realized from an awareness. If we miss something, it is always from a perception that everything can be there and nothing is missed. Of course, this requires a certain language – instead of our current language use – which I call Embodied Language (EL), which allows everything to be what it is and can be.

 

Anyone can talk to themselves with full attention and listen to themselves and come to hear and find out that there is an enormous difference between EL and the Disembodied Language (DL), which is our everyday way of speaking. When you talk to yourself out loud intently – not to say or understand something about yourself, but to experience your  speaking voice – there is a sudden change in your sound. You feel the relief, as what you say need not be about anything and yet, you produce the sound that suits you, because it is your relaxation and peace, which is continued by expressing your voice.

 

You were unconsciously doing DL, because you weren't listening to the sound of your voice, but as soon as you do that again, you have EL, effortlessly and naturally. Suddenly you are full of attention and you say important things, that you would not have been able to say without such attention. The most important thing about what you are telling yourself with EL, is that you are already enlightened and so, it is your Language Enlightenment (LE) that results in you wanting to have EL and not DL.

 

It is constantly claimed, by all sorts of opposing groups, that, supposedly, always the other group is lying, but it is the language we use, in such a way that the reality cannot be expressed, which makes it so, that the pot blames the kettle is black. We know the earth is not flat and is not the center of the solar system, but as far as our language is concerned, we are completely in the dark, since we have not yet given ourselves and each other the opportunity to investigate what is going on and what happens when we move on with our intelligent, sensitive, conscious EL, instead of with our dull, automatic DL.

 

By now, we should finally know, 

where our usual way of doing

 things - especially how we

 deal with our language 

- leads, because all chaos

 and conflicts don't just 

appear out of the blue. 

Whatever way you 

 look at it, we, the 

earthlings, create, 

with our DL, all the

 dire situations 

occurring all over the

 world. Everyone is 

equally responsible 

for how things go 

totally wrong. DL is 

accepted by everyone 

as if it is normal and

 cannot be changed, 

but if we finally pay 

attention to it, EL 

will happen by itself. 

However, we will only 

pay attention to what 

demands attention, if we

 recognize and, therefore, 

fully admit, that our stupid

 use of language is 

running out of steam.

No one cares about DL, which is at the root of all the misery, which is getting bigger, clearer and more and more intrusive. It is not at all about this country or that country, about communism or capitalism, about this party or that party or about this faith or that belief, because everything is worded with DL. If we are going to have EL – and start paying attention to our own language – then all kinds of boundaries will disappear, because they were created and they were maintained by our DL. Yes, we will organize a different reality with EL, in which everything that came about due to our involvement in DL, will be thrown overboard.

 

Everyone is busy saying that it's all about freedom of speech, equality, diversity, inclusion or about the economy, guns, science, creativity, kindness, love,  awareness or democracy, but nobody pays attention to EL, because they don't even know it's possible. I am not being listened to. For a long time I worried a lot about this because, despite my own conditioning with DL, I understood things would only get worse because no one would talk to me the way I wanted and could.

 

Now that I have, at long last, started speaking and writing about my LE with my EL, I am no longer concerned, because my LE is a fact to me, which I express to myself every day. I am unconcerned, that  things everywhere seem to be falling apart or that others don't want to hear about my EL, because I hear it, as I keep saying it to myself. Moreover, talking to myself has become possible, because talking to myself is considered more important by me than talking to others because talking to others always involves DL and I don't participate in that madness anymore.

 

Everyone can keep going with their DL, because I'm fine with my benevolent EL and I'm not responsible for anyone. My attention is my freedom, because of my EL. If you read this, I want you to know, that it depends on your use of language, whether you continue to ruin your own life and the lives of others with your compulsive DL or not. I've taken the leap into EL and can only tell you it's worth it and you don't know what you're missing, although you too can find out.

 

If someone as stressed, frustrated, foolish, confused and lost as I was - by simply talking out loud to myself and listening to myself - could effortlessly stop my DL and then continue with my EL, then anyone can. I don't have any exceptional gifts or talents - although I do find my humor quite funny - and I'm just as much a klutz as everyone else.

 

It's a pity that you can't

 laugh at my language,

 because it's really 

nice when you finally

 get EL. I hope, of 

course, that this will 

still happen, but, as 

I said, I am not waiting 

for it and I will not laugh 

any less because of you

 not joining. It doesn't 

bother me that you don't

 have EL and can't laugh

 at yourself. Actually, your

 lack of humor has a 

laughable effect on me.

 It's painful, I'm laughing 

at your drama and struggle, 

but what else can I do? I 

never laugh in your face, 

because that could have an 

adverse effect for me, 

because you will get 

angry with me.

 

I have often had to save myself from situations in which I saw the ridiculousness of what people did or claimed and therefore laughed at others, but I don't do that anymore. It is sufficient for me, and also more pleasant, to say to myself, how disastrous everyone is with DL, because I know I know better. Although sometimes I may fall back into my old habit, I also laugh at my own stupidity.

 

There is no escaping in EL - for nothing escapes our notice - that the emperor without clothes, that DL, is naked and seen for what it is and it is high time this happened. However, EL remains a personal matter as it is not about listening to others, it is about listening to ourselves. There is a lot of fun waiting for you, should you decide to be brave enough to really talk to yourself, so you can listen to yourself. I will – if it ever comes to that – still laugh with you and if I have already passed away, I will, so to speak, gladly, roll around in my grave, just for fun.

 

Aandacht,

 

De zogenaamde onvolledigheid van aandacht wordt altijd beseft vanuit aandacht en als we iets missen, is dat altijd vanuit een gewaarwording, dat alles er kan zijn en dat er niets wordt gemist. Uiteraard is daar een bepaalde taal bij nodig –  in plaats van ons huidige taalgebruik – dat ik Belichaamde Taal (BT) noem, die alles laat zijn wat het is en kan zijn.  

 

Iedereen kan met aandacht met zichzelf spreken en naar zichzelf luisteren en dan gaan horen, dat er een verschil is tussen BT en de Ontlichaamde Taal (OT), die de alledaagse wijze van spreken is. Als je hardop aandachtig met jezelf praat – niet om iets te zeggen te hebben of om iets over jezelf te begrijpen, maar om je eigen spreek-stem te kunnen ervaren – vindt er een plotselinge verandering plaats in je klank. Je voelt de opluchting, dat wat je zegt nergens over hoeft te gaan en toch produceer je het geluid, dat bij jou past, omdat het jou ontspanning en vrede is.

 

Je was onbewust met OT bezig, omdat je niet naar de klank van je stem luisterde, maar zodra je dat weer doet, heb je weer moeiteloos en vanzelf BT. Ineens ben je vol met aandacht en zeg je belangrijke dingen, die je zonder aandacht niet zou hebben kunnen zeggen. Het allerbelangrijkste van wat je met BT aan jezelf te vertellen hebt, is dat je al verlicht bent en dat het dus je Taal Verlichting (TV) is, die tot gevolg heeft, dat je BT wil en geen OT.

 

Over en weer wordt er voordurend beweert, door allerlie elkaar bestrijdende groepen, dat men liegt, dat het gedrukt staat, maar het is de taal, die we op zodanige manier gebruiken, dat de werkelijkheid niet kan worden verwoord, waardoor de pot de ketel blijft verwijten, dat ie zwart ziet. We weten inmiddels wel dat de aarde niet plat is en niet het midden is van het zonnestelsel, maar wat onze taal betreft, tasten wij volledig in het duister, aangezien wij onszelf en elkaar nog niet in de gelegenheid brachten, om te onderzoeken, wat er gebeurt, als wij met intelligente, sensitieve, bewuste BT verder gaan, in plaats van met onze suffe, automatische OT.  

 

We zouden zo langzamerhand toch wel eindelijk  moeten weten, waar onze gebruikelijke manier van doen – met name hoe wij met taal omgaan – toe leidt, want alle chaos en conflicten komen natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Hoe je het ook wendt of keert, het zijn wij, de aard-bewoners, die met onze OT, de naarstige situaties creeren, die zich over de gehele wereld voordoen. Iedereen is even verantwoordelijk voor hoe het allemaal helemaal de soep in loopt. OT wordt door iedereen geaccepteerd alsof het niet te veranderen is, maar als wij er eens eindelijk aandacht aan geven, dan blijkt BT geheel vanzelf te gebeuren. We gaan echter pas aandacht geven aan wat de aandacht vraagt, als wij erkennen, dat ons domme taalgebruik de spuigaten uitloopt.

 

Niemand bekommert zich om OT, die ten grondslag ligt aan alle ellende, die alsmaar groter, duidelijker en steeds opdringeriger wordt. Het gaat helemaal niet om dit land of dat land, om communisme of kapitalisme, om deze partij of die partij of om dit geloof of dat geloof, want alles wordt verwoord met OT. Als wij BT gaan hebben – en dus aandacht gaan schenken aan onze eigen taal – dan vallen allerlei grenzen weg, omdat die met OT werden gecreerd en in stand werden gehouden. Ja, wij organiseren met onze BT een hele andere realiteit, waarin alles wat met OT tot stand kwam overboord wordt gezet.

 

Iedereen doet wel heel druk, dat het allemaal alleen maar gaat om gelijkheid, diversiteit en inclusie of om de economie, wapens, wetenschap,  creativiteit, vriendelijkheid, bewustzijn, liefde, democratie of de zogenaamde vrijheid van meningsuiting, maar niemand heeft aandacht voor BT, omdat men niet eens weet dat het mogelijk is. Naar mij wordt niet geluisterd. Lange tijd maaktte ik mij hierover veel   zorgen, omdat ik, ondanks mijn eigen conditionering met OT, toch wel begreep, dat alles zich alleen maar verder zou verslechteren, omdat niemand met mij wilde praten, op de manier zoals ik dat wilde en kan.

 

Nu ik, ten lange leste, met BT over mijn TV ben gaan spreken en schrijven, maak ik mij niet meer bezorgd, want mijn TV is voor mij een feit, dat ik elke dag aan mijzelf tot uiting breng. Het zal mij een zorg wezen of de wereld ontploft of dat anderen niets over mijn BT willen horen, want ik hoor het, omdat ik het tegen mezelf zeg. Bovendien is met mezelf praten  mogelijk geworden, omdat praten met mijzelf, door mij belangrijker wordt gevonden dan praten met anderen. Dat praten met anderen houdt altijd OT in en ik doe niet meer mee met die waanzin.

 

Iedereen zoekt het maar uit met hun aftandse OT, want ik zit goed met mijn weldadige BT en ik ben voor niemand verantwoordelijk. Mijn aandacht is mijn vrijheid, vanwege mijn BT. En, als jij dit leest, dan wil ik, dat jij weet, dat het van jou taal-gebruik afhangt of jij je eigen leven en dat van anderen blijft verpesten met je dwangmatige OT of niet. Ik heb de sprong in BT genomen en kan je alleen maar zeggen, dat het de moeite waard is en dat je niet weet wat je mist, ofschoon ook jij dit aan de weet kan komen.

 

Als iemand, die zo gestressed, gefrustreerd, dwaas, verward en verloren was zoals ik – door simpel met mezelf te praten en naar mijzelf te luisteren – met aandacht mijn OT kon stoppen en daarna met BT verder kon gaan, dan kan iedereen het. Ik heb geen   uitzonderlijke gaves of talenten – ofschoon ik mijn eigen humor toch wel heel grappig vind – en ik ben in alle opzichten net zo’n kluns of druif als iedereen.

 

Het is jammer voor jou, dat je niet kunt lachen om mijn taal, want het is echt heel leuk, als je eindelijk BT gaat hebben. Ik hoop natuurlijk, dat dit alsnog gaat gebeuren, maar, zoals ik al zei, ik zit er niet op te wachten en ik zal er ook niet minder om lachen. Ik zit er niet mee, dat jij geen BT hebt en dus niet om jezelf kunt lachen. Eigenlijk heeft jou gebrek aan humor op mij een lachwekkend effect. Ik weet wel dat het pijnlijk is dat ik lach om al je drama en strijd, maar wat kan ik anders doen? Ik lach je nooit in je gezicht uit, want dat zou nadelige gevolgen voor mij kunnen hebben, omdat jij dan kwaad wordt op mij.

 

Ik heb heel vaak mezelf moeten redden uit situaties, waarin ik het belachelijke inzag van wat men deed of beweerde en waarin ik dus lachtte om anderen, maar dat doe ik tegenwoordig niet meer. Het is voor mij voldoende en ook aangenamer, om aan mezelf te zeggen, hoe rampzalig iedereen toch bezig is met OT en ik lig helemaal in een deuk met mezelf, dat ik wel beter weet. Al val ik soms terug in mijn oude gewoonte, dan lach ik om mijn eigen stommiteit.

 

Er is geen ontkomen aan in BT – want niets ontgaat onze aandacht – dat de keizer zonder kleren, dat OT, volledig in z’n hemd wordt gezet en het is hoog tijd dat dit gebeurt. BT blijft echter een persoonlijke aangelegenheid, omdat het niet gaat om luisteren naar anderen, maar om luisteren naar onszelf. Er staat je dus nog heel wat leuks te wachten, mocht je besluiten, om de stoute-aandacht-schoenen aan te trekken, om eens echt met jezelf te spreken, zodat je naar jezelf kan luisteren. Ik zal – als het ooit zover zal komen – met je meelachen en mocht ik al de pijp zijn uitgegaan, dan zal ik bij wijze van spreken, graag nog even, van plezier, wat rond-rollen in mijn graf.                    

 

Quiet,

 

I'm quiet, but I'm going to write about it anyway. It feels so good, to read this peaceful language while I write it. My Language Enlightenment (LE) is expressed in this way with my Embodied Language (EL). I've never heard anyone talk about this and I've never read anything about somebody talking about LE with EL. I'm still very proud that I have really discovered this, despite the fact that, socially speaking, I get almost no recognition for this.

 

You could rightly say, the lack of appreciation and respect for this, in my opinion, hugely important achievement, evokes in me persistence, as it really depends entirely on me. This is not something to complain about, as it is simply the reality of my LE.

 

Because of what I had heard and read about, I long expected, in vain, that recognition would come at some point, but now that I am enlightened myself, I know, there are only two or three people, who are  interested in this. I am not sad, on the contrary, I am very happy that I live such a simple, immaculate life.

 

During those busy years of teaching psychology, there were many enthusiastic students, but none of them remained. My efforts to get people to know about EL have led to many wonderful experiences, seminars, sessions and lectures, but even though it all contributed to what it is today, of the thousands of people I have met over the years, there is only my Dutch friend AnnaMieke, who wants to explore the possibilities of EL with me and there is my lovely wife Bonnie, with whom I am happily married. We decided together not to have children. I'm so glad we did, as it gave me the opportunity to dedicate myself to EL, which now so calmly voices my LE.

 

Perhaps the unsuspecting reader sometimes wonders what it is like to be enlightened? I often wondered about this myself, but have found out that it is very different from what I had imagined. It sounds unbelievable, but my life is getting better every day and actually every moment. When I spoke to AnneMieke today, it seemed an eternal peace was expressed. I enjoyed it, because AnnaMieke spoke about the beneficial effects of her EL, because even the silence and the wordlessness are caused by EL.

 

I feel tired now and am about to go to sleep, but I want to write a few more sentences to fill this page. I could also, of course, just leave it at that, but I'm curious what I can come up with at this last moment of the day. I don't care if it means nothing. I just like that it's nothing important and these unimportant words are tasted and enjoyed by me.

 

I feel a sense of permission and look forward to going to sleep in a few minutes. I will brush my teeth and make my bed. I sleep alone, because I don't want to disturb Bonnie. It was a wonderfully relaxing weekend and the weather has become a bit cooler again. I say goodbye to my language for now.

 

I just woke up without words.  I slept soundly and now wait to see if there is anything to write. I was suddenly reminded - by reading this writing - I had to laugh so much the other day, when I suddenly said to myself: be quiet Max, just rest. Unless we say this to ourselves repeatedly, we dare not remain without language. The silence, of saying nothing, hearing nothing, writing nothing and reading nothing, is only pleasant, when we are rested and e when we have had EL to our heart's content. This is the case with me and that is why I can speak about my LE. Only when there is no pressure can my EL express my LE. All those years, I was promoting EL, trying to teach it to others, I was still often without realizing it busy with Disembodied Language (DL) and so my LE couldn't come out well, although I already knew it was my LE that made me want EL.  

 

Since everyone is mostly engaged in DL, because of their conditioning, there was a contradiction in my tenacious desire to involve others in EL, but now that this inclination is gone, I find silence without language quite normal. It was something special at the time, because then, like everyone else, I was still defined by my conditioning history with DL. I can allow myself to be enlightened today, as there are no more words to be said, heard, written or read. What a rest and what a peace. I was reminded of something, but this time it's from a long time ago.

 

As a child I lived on the outskirts of the city, in the Rest&Peace district, in The Hague, the town, where I grew up in the Netherlands. It was then still a new neighborhood, with many open fields, where you could romp, catch frogs and salamanders and make a nice fire. When I say Rest&Peace, it goes way back, as it seems to me, I have always known my LE, but I couldn't get to it, because my language had not yet adapted to my experience. Now that my language is no longer in the way of my experience, there is no more conflict that inevitably arose, because there was always a difference between what I described with my language and my description, between my experience and how I spoke about my experience.

 

The word is never the thing, but only a reference to what it describes. My EL is always a reference to the silence of my LE. In half an hour Bonnie and I will go to the sports club together to do our gym exercises. I do some cardio exercises first, then some strength training and finish with my Qi-Gong routine. It is a luxury and so pleasant, to start the day like this. Our wordless workout is a great way to keep an eye and ear on how the energy of your body - and not of your mind, because it doesn't exist - changes from day to day and requires that we adjust to what it is.

 

It's Sunday now, but during the week, after I come back from my bodily ritual, I make my lunch, eat my breakfast, and then, I'm ready for the day, to do the physical work, which sometimes, when it's busy, can be quite heavy. I am a driver and a loader and unloader of a big truck full of irrigation products, that I deliver all around my town Chico. I also make sure that the warehouse and the yard are in order. I like my job, as it gives me regularity, a reasonable income and a good insurance. Also, my work has nothing to do with the psychology, which I have been so frantically engaged in for so many years and that is such an enrichment of my existence. Nobody at my work knows about my interest in language, because I never talk to anyone about it and don’t even feel the need to. If I go back in time, I simply could not even imagine, that everything would turn out the way it did, but I am heavenly happy and grateful, I live the way I can live now.

 

Stil,

 

Ik ben stil, maar ik ga daar toch over schrijven. Het voelt zo goed, om deze vredige taal te lezen, terwijl ik het schrijf. Mijn Taal Verlichting (TV) komt op deze manier met mijn Belichaamde Taal (BT) tot uiting. Ik heb nog nooit iemand hierover horen spreken en ik heb ook nooit iets gelezen, over dat men het met BT had over TV. Ik ben er nog steeds heel trots op, dat ik dit dus echt heb ontdekt, ondanks dat ik, sociaal gezien, hiervoor bijna geen enkele erkenning krijg.

 

Je zou terecht kunnen zeggen, dat het gebrek aan waardering en respect voor deze, in mijn opvatting, gigantisch belangrijke realizatie, bij mij iets oproept van volharding, aangezien het echt helemaal alleen van mij afhangt. Dit is niet iets om over te klagen, want het is eenvoudigweg de realiteit van mijn TV.

 

Vanwege wat ik hierover had gehoord en gelezen, verwachtte ik lange tijd, tevergeefs, dat erkenning er op een gegeven moment wel zou gaan komen, maar nu het dan zover is, dat ik zelf verlicht ben, weet ik, dat er maar twee of drie mensen zijn, die zich hier daadwerkelijk voor interesseren. Ik ben  niet bedroefd dat het zo is, integendeel, ik ben juist heel gelukkig, dat ik zo’n eenvoudig leven leef.

 

Er waren, gedurende die drukke jaren van les geven in psychologie, vele enthusiaste studenten, maar daar is niemand van overgebleven. Mijn pogingen, om mensen te laten weten over BT, hebben tot vele prachtige ervaringen, seminars, sessies en lezingen geleid, maar, ook al heeft het allemaal bijgedragen tot hoe het nu is, van al die duizenden mensen, die ik door de jaren heb ontmoet, is er alleen maar mijn Nederlandse vriendin AnnaMieke, die met mij de mogelijkheden van BT wil onderzoeken en er is mijn lieve vrouw Bonnie, met wie ik leef en gelukkig ben getrouwd. Wij besloten samen om geen kinderen te hebben en ik ben zo blij dat dit zo is, omdat het voor mij de mogelijkheid heeft geschapen, om mij toe te wijden aan BT, die nu zo kalm mijn TV verwoord.

 

Misschien vraagt de argeloze lezer zich ook wel eens af, hoe het is, verlicht te zijn? Ik vroeg mij dit vaak af, maar kwam erachter, dat het heel anders is dan dat ik mij had voorgesteld. Het klinkt ongelovelijk, maar mijn leven wordt elke dag en eigenlijk ieder moment better. Toen ik vandaag met AnneMieke sprak, leek het alsof er een eeuwige rust tot uiting kwam. Ik genoot, want AnnaMieke sprak over het weldadige effect van haar BT, omdat zelfs de stilte en de woordeloosheid, door BT wordt veroorzaakt.

 

Ik voel me moe worden nu en ga zo slapen, maar wil nog een paar zinnen schrijven, om deze bladzijde te vullen. Ik zou het ook hierbij kunnen laten, maar ben benieuwd waar ik op dit laatste moment van de dag nog mee voor de dag kan komen. Het maakt me niets uit, dat het niets voorstelt. Ik vind het juist fijn, dat het niets belangrijks is en deze onbelangrijke woorden, worden door mij geproefd en genoten.

 

Ik ervaar een gevoel van toestemming en kijk ernaar uit, dat ik over een paar minuten ga slapen. Eerst nog even mijn tanden poetsen en mijn bed in orde maken. Ik slaap alleen, omdat ik Bonnie niet in haar slaap wil storen. Het was een heerlijk ontspannen weekend en het weer is gelukkig weer wat koeler geworden. Ik neem afscheid nu van mijn taal.

 

Ik werd zojuist wakker zonder woorden en heb zalig geslapen en wacht nu of er iets is te schrijven. Ik ben – door het lezen van dit schrijven – er ineens weer aan herinnerd, dat ik laatst zo moest lachen, toen ik tegen mezelf zei: wees maar stil Max, rust maar uit. Tenzij wij dat herhaaldelijk tegen onszelf zeggen, durven wij niet zonder taal te blijven. De stilte, van het niets zeggen, niets horen, niets schrijven en niets lezen, is alleen dan aangenaam, als wij zijn uitgerust en als wij dus naar hartelust BT hebben gehad. Dit is bij mij het geval en daarom kan ik nu over mijn TV spreken. Alleen wanneer er geen enkele druk is, kan mijn BT mijn TV tot uitdrukking brengen. Al die jaren, dat ik nog bezig was, om BT uit te dragen, om het aan anderen te leren, was ik ongemerkt toch nog vaak met Ontlichaamde Taal (OT) bezig en kon mijn TV dus niet goed uit de verf komen, ofschoon ik eigenlijk wel wist, dat het mijn TV was, waardoor ik BT wilde hebben.

 

Omdat iedereen vanuit de conditionering met OT bezig is, was er iets tegendraads in mijn verlangen om anderen erbij te betrekken, maar nu die neiging er niet meer is, ervaar ik stilte zonder taal als heel normaal. Indertijd was het iets heel iets speciaals, omdat ik toen nog, net als iedereen, werd bepaald door mijn conditionerings geschiedenis met OT. Ik kan vandaag dus mezelf verlicht laten zijn, omdat er geen woorden meer zijn, die nog gezegd, gehoord, geschreven of gelezen hoeven te worden. Wat een rust en wat een vrede. Ik ben wederom herinnerd aan iets, maar dit keer is het van heel lang geleden.

 

Als kind groeide ik op aan de rand van de stad, in de wijk Vrederust, in Den Haag, in Nederland. Het was toen nog een nieuwe buurt, met vele open velden, waar je kon ravotten, kikkers en salamanders kon vangen en lekker fikkie stoken. Als ik Vrederust zeg, komt het mij voor, dat ik altijd mijn TV heb geweten, maar ik kon er nog niet aan toe komen, omdat mijn taal zich nog niet had aangepast aan mijn ervaring. Nu mijn taal mijn ervaring niet langer in de weg staat, is er geen conflict meer dat onwillekeurig ontstond, omdat er altijd een verschil was tussen wat ik met mijn taal beschreef en mijn beschrijving, tussen mijn ervaring en hoe ik over mijn ervaring sprak.

 

Het woord is nooit wat het woord beschrijft, maar slechts een verwijzing naar wat het beschrijft. Mijn BT is altijd een verwijzing naar de stilte van mijn TV. Over een half uurtje gaan Bonnie en ik samen naar de sport-club, om onze gym oefeningen te doen. Ik doe eerst wat cardio, daarna wat kracht-training en eindig met een Qi-Gong routine. Het is zo’n luxe en zo aangenaam, om zo de dag te beginnen. Onze woordeloze work-out is een prima manier, om in de gaten te houden, hoe de energie van je lichaam – en dus niet van je geest, want die bestaat niet – van dag tot dag veranderd en om aanpassing vraagt.

 

Het is nu Zondag, maar door de week, als ik terugkom van mijn lichamelijke ritueel, maak ik mijn lunch, eet ik mijn ontbijt en ben ik klaar voor de dag, om het fysieke werk te doen, dat soms, als het druk is, behoorlijk zwaar kan zijn. Ik ben bestuurder, oplader en uitlader van een vrachtwagen, vol met irrigatie producten, die ik overal rondom Chico aflever. Ook zorg ik ervoor, dat het magazijn en de yard op orde is. Ik hou van mijn baan, omdat het me regelmaat geeft, een redelijk inkomen en een goeie verzekering. Ook is het werk, dat helemaal niets met de psychologie te maken heeft, waar ik mij zo vele jaren verwoed mee bezig heb gehouden en dat is zo’n verrijking van mijn bestaan. Niemand weet van mijn interesse in taal, omdat ik er nooit met iemand over sprak en daartoe de behoefte niet eens voel. Als ik even terug ga in de tijd, kon ik het mij vroeger eenvoudigweg niet voorstellen, dat alles zo zou uitpakken, zoals het is gegaan, maar ik ben hemels blij en dankbaar, dat ik leef zoals ik nu kan leven.            

 

You,

 

You can hear by my voice that I am enlightened. However, these words cannot be heard unless you read them out loud to yourself. And, if you do, then you do not hear me, but yourself and that is the only way in which you too can experience the Embodied Language (EL), which lets you know your Language Enlightenment (LE). What you are reading here is not some outlandish, long-winded, chewed-out, tedious story, that emerged from Disembodied Language (DL), in which some speaker always childishly demands the attention of the listener.

 

There is no restraint in my language or in my sound. I know what I'm talking about, because I enjoy my own voice. You can't know what you're talking about until you hear yourself. I'm not saying that my EL sounds like music to my ears. My language is not to be compared to that so-called beautiful music you say you love so much. However, my language is music, which you have never heard. The wonderful thing about my EL, is that I don't experience the sound of my language from my memory either.

 

You and many others have said, written, heard and read about enlightenment, but none of it is true, in my opinion, as no one, like me, enters into – and stays with – language. All the so-called enlightened ones merely play power games with language, but I don't. You expect me to do what has already been done, but that is not how I treat my language.

 

You wanted your enlightened hero or heroine to have an effect on you, so that you could finally let go or transform your thinking. Well, forget it, because that's not how EL works. This illusion, that you or anyone else thinks, arose from DL, which is only said, heard, written or read by you, but not by me.

 

You are as stupid as all those retarded enlightened ones, that you have kept listening to, for you speak of your thinking, as if it were really happening and as if your fantasized mind exists. If you had listened for only one moment to yourself, you would have immediately forgotten about your fake knowledge.

Not I, but you, are, inadvertently, day after day, hallucinating that you can reason and that you have problems, which, on the one hand, are caused by your thinking, but, on the other hand, supposedly, could be resolved by proper, clear, rational, realistic thinking. Language takes no central place in your life and so, you just on keep hating and stamping, drifting, melancholy grinding, baling and whining and complaining and accusing and condemning.

 

You have no energy and you are negative, because, unconsciously, you are completely preoccupied with your own DL. As a result, you fabricate all kinds of concepts, such as freedom, consciousness and insight, which don’t help you at all. You create and you live in your own cramped, anxious, phony reality, but you don't want to admit to yourself that you too can have EL and be without any problems.

 

Whether you want to believe it or not, there are no problems anymore in your EL, because for you too, only your own EL can express your original state, which, therefore, I call LE. In LE, you are without problem, because you are without words, as where you came from, before you were born and learned your language and where you supposedly go when you die, has nothing to do with language at all. You sometimes talk about being conscious, being in the here and now, but what you actually refer to, is your language, which only happens, when you are alive.

 

There can only be language and the consequences of how you deal with language, as long as you live and this realization makes a huge difference in how you live your life. Everyone is wasting their lives on DL, because so many other things supposedly are more important than their language. You are frantically  searching for the deeper meaning of your existence and you boast about your spiritual experiences, but you do not even listen to yourself, because you want others to listen to you or you keep on listening to others, instead of to yourself. As a result, you will always consider the speaker and the listener as two separate entities. In EL, by contrast, you experience that the speaker and the listener are always one.

 

Your worn-out duality (speaker/listener, 

life/death, good/bad) is not the result of 

language as such, but of your DL, 

which prevents you from experiencing

 the oneness of who you are. You too

 can produce that sound, but it happens

 so rarely, so insufficiently and so 

irregularly, you do not know, you 

can follow the sound of your own 

well-being, by listening to it while

 you speak. Your EL doesn’t take 

to your LE, but it reveals, that 

LE can only be expressed and 

heard – after you have 

stopped DL – with your EL. 

Your LE doesn't want DL either and by saying this over and over again and investigating further, you give yourself the opportunity, to speak from your self-knowledge. This text, however, is my language, which is only of interest to me and no one else has to do anything with it or can do anything with it, unless you start listening to the sound of your own language, so you can act on and deliberately begin to pursue, what you have told yourself in this way.

 

It is such a wonderful thing, that since the day before yesterday, I suddenly began to speak and write in Dutch about my LE, because I had never done that before. There is a sense of gentleness in my Dutch language, which eluded me in the English language. You could say that my English language represents more a detached, rational side and my Dutch language represents more my emotional side.

 

In order to have EL, it is important to speak and write much more slowly, sensitively and calmly than we are used to, in our rushed, stressed, chaotic DL. When you start to speak about all your fears, frustrations and defense mechanisms from your rest, patience and acceptance, you can still cry or scream with justified anger or sadness, about what has happened to you, during DL. Since you only talk to yourself alone in EL, there are no complicated consequences of sharing your negativity with others. In EL, we take full responsibility for our own language, so it's also not a question of us, together, with our EL, going against the whole world, against everyone who still has DL, as there are no longer any DL-groups, to which we believed to belong.

 

In EL, you belong only to yourself. When you seek support from others with your trauma, something  disastrous happens, because you continue to live in the delusion, that others play an important role in how you should deal with your past with DL. This social obligation always goes hand in hand with some form of group behavior, but it will fall by the wayside, if you, as an individual – as an indivisible whole – start to express yourself and, subsequently,  dare to set yourself free, by behaving as you want.

 

Nobody has any interest in EL and yet, the future of mankind depends on the few, honest, courageous, intelligent and lively persons, who understand that our DL is completely screwed up. There is no future for our superstitious, compulsive, problematic DL, even though we all, like zombies, unconsciously go on and on with it. Unless a large mass of people - for themselves - discover EL, we will meet our demise. However, this is not a political, spiritual or cultural change, but a personal, verbal, spoken and written  development, which can only happen on a grand scale, if parents, teachers, governments, educational institutions, psychology, psychiatry and behavioral sciences recognize EL, as the primary language of all instruction. You're the one, who will have to make that happen, as I am already doing everything I can.

 

When I was still a psychology instructor at Butte College, I did many successful experiments with all my students, in which I showed them that EL can be learned by anyone. I am still so incredibly happy to have left that teaching position, because I did not receive any support from my colleagues, although I had also organized several very successful seminars for them. Unless I happen to run into you, here or there, and unless you want to talk to me, there's no other way for you to get to know EL. You, reading this, are really the only one I can possibly reach.