Interesse,

 

Uit de overweldigende belangstelling voor mijn blog, kun je opmaken, hoe minimaal de interesse in Belichaamde Taal (BT) is. Men weet wel, dat er een verlicht iemand in Chico, CA, woont, maar men is met andere, schijnbaar belangrijkere zaken bezig. Ik heb van me mij laten horen. Ook de teksten van mijn liedjes spreken boekdelen. Mijn dagelijkse schrijven is steeds subliemer geworden en toch toont bijna niemand de belangstelling, die het verdiend. Zo zit het dus in elkaar. Ik weet dat het zo is en heb dit lange tijd geweten. Het grote verdriet, dat ik hier lange tijd over heb gehad is verdwenen.  

 

Ondanks het gebrek aan interesse – wat natuurlijk ook een gebrek aan diepgang is – gaat mijn BT rustig verder, in een chaotische, geweldadige, waanzinnige  wereld, die onvermijdelijk wordt verwoest, door de oppervlakkige wijze, waarop men met taal omgaat. De overal plaatsvindende Ontlichaamde Taal (OT), kan niet anders dan catastrofale gevolgen hebben. Ik heb die gevolgen niet, want ik houd mij niet bezig met OT. De voortgang van mijn BT, is een teken van mijn Taal Verlichting (TV), die er de oorzaak van is, dat ik, ondanks alle ellende, doorga met mijn BT.

 

Mijn interesse doet mij altijd goed, maar aandacht van anderen, heeft mij vaak in de problemen doen belanden. Ik wil helemaal dat soort van aandacht niet, die men vanuit de conditionering met OT in staat is te geven. Ik ben geen autoriteit, geen leider, geen leraar, geen psycholoog, geen filosoof, geen wetenschapper, geen intellectueel, geen artiest, geen spiritualist, geen revolutionair, geen martelaar of wereld-verbeteraar en men kan mij niet plaatsen. Ik ben een niemand, die anderen er aan herinnerd, dat ook zij niemand zijn. Ik wilde, net als iedereen,  iemand zijn, maar het is me niet gelukt en ik ben zo blij, dat dit zo is. Het is fijn, om niemand te zijn.  

 

Dit schrijven is niet, zoals men waarschijnlijk vanuit OT geneigd is te geloven, om iemand’s interesse te wekken voor BT en TV. Het is uitsluitend en alleen voor mijn eigen genoegen, dat ik dit wil, kan en blijf zeggen en schrijven. Ik neem geen verantwoording voor anderen, want ik geloof niet in zogenaamde leiderschap. Volgens mij kan iedereen alleen maar voor zichzelf bepalen wat juist is. Ja, jij bent geheel op jezelf aangewezen en ik doe dus niets voor jou.

 

Je zou me eigenlijk dankbaar moeten zijn, dat ik me niet met jou bemoei en dat ik geen enkele interesse heb in jou OT. Deze merkwaardige woorden kunnen  jou bereiken, omdat ze niet voor jou zijn bestemd. Ik schrijf ze alleen voor mezelf en ik weet en vertrouw, dat daar mijn vermogen ligt, om mijzelf kenbaar te maken, naar hen die er zogezegd klaar voor zijn, om te erkennen, dat hun OT rampzalige gevolgen heeft en eigenlijk volledig gestopt zou moeten worden. Let wel, ik zeg niet, dat jij je OT moet stoppen, want het komt erop aan, dat jij dat aan jezelf gaat zeggen.

 

Onze vermeende, overdreven interesse in elkaar, die, als puntje bij paaltje komt, helemaal geen ene reet voorsteld, maakt dat wij vervreemd zijn van onszelf. Het bezig zijn en blijven met anderen, is een basis kenmerk van alomtegenwoordige OT. Iemand die, zoals ik, BT heeft, is niet narcistisch, maar is in staat, om het kaf van het koren te scheiden. Wat wij  eigenlijk voor onszelf zouden kunnen doen, is het koren, wat taal-kundig moet worden gescheiden, van wat anderen niet voor ons kunnen doen. Er zijn natuurlijk ook dingen, die anderen voor ons kunnen doen en het sociale erkennen daarvan is natuurlijk in ons voordeel, maar gezien het onmiskenbare feit dat mechanische OT overal rampspoed veroorzaakt, blijft het van belang, om alleen te handelen vanuit de instructies, die voortkomen uit onze eigen BT.

 

Jij hebt je nog nooit met BT bezig gehouden, omdat jij daar, zogezegd, geen interesse in zou hebben. Ik zeg en schrijf dit, omdat ik, met mijn BT, nooit iets van je hoor. Ik klaag daar niet over, maar observeer een feit, waardoor ik mij niet langer meer inlaat met jou OT. Ik heb dat wel gedaan, omdat ik, keer op keer, dit feit weer uit het oog of uit het oor verloor. Ik luisterde dan niet meer naar mezelf en begaf mij zo in OT, maar ik kwam daarna stevast weer van een koude kermis thuis. Het veranderen van mijn eigen gedrag, bleek samen te hangen met mijn interesse. Ik heb mij nooit geinteresseerd in OT en heb alleen iets kunnen leren van hen, die enigszins BT hadden.

 

Ik ben ervan overtuigd, dat miljoenen mensen – net als ik – geen enkele boodschap hebben aan OT en daardoor allerlei relatie-en leer-problemen hebben. De noodzakelijk ontwikkeling van gedrag, dat ons, als individu, ten goede komt, laat veel te wensen over. Alleen met BT kunnen wij eindelijk datgene gaan doen, wat voor ons van belang is, omdat wij handelen vanuit een oprechte, verbale interesse in onszelf. In OT, zijn wij, ondanks ons obsessievelijke, fanatieke, bij-gelovige, dwangmatige, groeps-gedrag totaal niet geinteresseerd in wie wij werkelijk zijn.                     

 

And,

 

And now for something completely different. Yes, your Embodied Language (EL) creates a different and much more pleasant and sustainable reality, than your coercive Disembodied Language (DL). However, this fact will only be recognized, if you see the difference. There's actually not much to see, because you can, of course, hear the difference. You are going to ignore DL, as it is not worth listening to.

 

And with DL, you keep the door closed to your own happiness, without ever realizing, that your use of language is the reason, why your chaotic life has no  real meaning. And now that you are reading this, you have a chance to dip into your own EL, using this text, which wasn’t written, to judge your DL, but to elevate your EL. And of course there is no high or low, but your EL is more important than DL, although everyone, acts as if DL is the only correct way to deal with language. And, yes, that is not true.

 

And now it is all so very different for you, because – in these words – there is no denying, your DL or EL determines whether you behave mechanically or lively. And having EL, is not a matter of making a choice, between apples and oranges, but whether you are able to acknowledge, to yourself, you are constantly complaining about and entangled with your own DL’s nonsense, while you are actually too much of a coward, to admit that the apple never fell very far from the tree and that you have obediently continued to have dumb DL without any question, because you were raised and conditioned with it.

 

And then, there is that ridiculous, nasty problem of your so-called thinking – of your overrated, truer, pretended, deeper self; of your imaginary, special,  supposedly, sensitive, misunderstood, eternally suffering soul, which is even assumed to live on after your death; and your much-discussed, frenetic, superstitious, pushy identity – which is presumably  more important than anything else. Well, it's one big total mess, because of your DL-fantasized nonsense.

And, there’s nothing personal 

about the negativity that

 is involved in your DL,

 because everyone deals

 with the same bullshit. 

Conversation only becomes

 personal, when we have EL. 

And, even if you don't want 

to deal with it - not with 

me, but with yourself, to

 have EL, instead of DL

 - I continue undisturbed

 with my EL and only get 

along with those, who, 

like me, also have discovered, 

to their own satisfaction,  

that our EL is always 

characterized by our LE.

 

And, I can say all this, not because I do some sleight of hand, but because I really experience it every day and actually every moment and know for sure that, in principle, everyone can experience it. And, it is right, that you should now ask: is EL really possible and based on what resources, methods and/or procedures? However, this question does not longer apply to me, but only to you and you will discover, on your own, with your own answers, that listening to your voice while you speak - like looking with both your eyes open or walking in the wind - of course is not a method, a teaching or a technique.

 

With DL, one is constantly putting the cart before the horse. It is often said – and believed – conflicts arise from so-called social divisions with ethnic and/or religious characteristics. People ignore the fact, we always talk about things and our DL has been completely ignored until now. I just saw on TV  Israel is being bombarded with rockets again. And again it is made to appear, as if these are different faiths, cultures or groups, who cannot – or do not want to – live together, but no one talks about the indisputable fact, this endless hateful struggle has been continued and ultimately always escalates, due our unconscious DL, our common way of talking.

 

And if we have EL, the house of cards we have built with our DL immediately falls apart. Because of our DL, we live on a volcano, which could erupt at any moment. And, it is a wonder, a third world war has not yet broken out, in which we will destroy each other with atomic bombs. And the total destruction and annihilation this results in, is proportionate to the sudden awakening from our nightmare, that was caused by our DL. Bad dreams are always about bad relationships and the horrible way in which we speak with each other and with ourselves. In EL, we are simply no longer concerned with sadness, fear, despair and anxiety, because we are guided by our LE, rather living in fear, because we feel threatened.

 

Switch,

 

Embodied Language (EL) surely is the missing link we have failed to acknowledge, time and again, leaving us with a sense of incompleteness. We are incomplete, due to the fact that our usual Disembodied Language (DL) does not allow us to be who we are. It may sound a bit exaggerated, but the reality is, the way in which we are used to speak implies, we have lost touch with ourselves. Even though we have the opportunity every day to change this, it does not happen, because we do not take the time to talk with ourselves and listen to ourselves.

 

Someone like me, who can dispassionately discuss the enormous difference between EL and DL knows  everyone, unconsciously, is constantly eliminating themselves with DL. So when you, who are reading this, and switch from your everyday DL to EL, you will realize, speaking with yourself and listening to the sound of your voice brings about a pleasant and self-evident poignant change in your dealings with language, which, in turn, shows, you were actually frustrated, dazed and confused in your DL.

 

Everyone has heard the saying that the strength of a chain is determined by its weakest link. It is clear that the fate of all humanity has been determined and will be determined by the way in which we communicate with each other, but also mainly how we talk with ourselves. However, if we continue unknowingly, as we have unfortunately always done so far, with DL, our collective future looks very grim, but if we recognize that - despite our violent, long, tragic conditioning history with DL - we can still have EL, then we are instantly enlightened.

 

The whole of the human 

relationship is only as

 strong as its weakest part. 

After having studied 

psychology with great

 enthusiasm for many

 years, giving therapy 

and working as a 

psychology teacher, 

I had no other option, 

but to admit to my 

great disappointment

 that even in psychiatry

 or in education, no 

one is interested in 

how we actually talk

 with each other and 

with ourselves. Now that 

it has been a number 

of happy years since 

I have been retired and

 I experience, on a daily

 basis, with great satisfaction,

 the steady progress of 

my own EL, it is clearer

 to me than ever before, 

that every link of that 

so-called chain must, 

of course, be strong.

 

As soon as you hear your own voice, while you speak, you automatically activate a new force field. Suddenly you are full of energy, because with EL you are making your Language Enlightenment (LE) heard. In other words, with your EL, you can finally listen very quietly, to what it sounds like, to you, to be enlightened. Even though your conditioning history with DL has not yet come to a permanent end, you temporarily step out of your self-created hell, to experience your self-created heaven. If you make this deliberate switch more often, it will become easier, more interesting and clearer.

 

When you listen to yourself, while you speak, you turn off your DL, so you can finally have EL. It is the same, if you listen to another channel on your radio, you just switch to a different station. This switching is done by operating a button, but also by listening. So, you literally only hear what you want to hear, so to speak. This is also the case with EL, which suddenly made you aware, that you were only unconsciously listening to something you didn't even want to hear. Therefore, the change in the sound of your voice happens, because you prefer to sound differently.

 

If you have EL, you turn on your intelligence, but if you have DL, you turn your ability to reason to zero and your vision to infinity, so to speak. In other words, in EL, you come alive, but in DL, you switch off your own feelings and act as if what you experience is not of any importance. Of course, that is not the true and you always have to deal with the negative results that are inevitably linked to your own insensitivity.

 

An important aspect of your EL is, you stay attuned to the frequency of your own well-being. Because you hardly produce the sound of your relaxation, freedom, playfulness, openness, peacefulness, bliss, creativity and your love - while speaking - you are psychologically deaf or disabled for your own happiness. So, your EL is really about restoring and re-affirming your sound experience. That missing frequency is reintegrated into your hearing, as you hear the huge difference between your DL and EL.

 

Taking the time to listen to ourselves – while talking out loud with ourselves about verbal matters, which are important to us – is the first link in a long chain of novel behaviors, that determine how we can live a happy life. Involuntarily, everyone experiences the results of their DL or voluntarily of their EL. Our language sets the tone for all our other behavior.

  

Much time has passed and was wasted in which we have led ourselves and each other to believe, that culture – and, therefore, group-behavior - would be the most modest and efficient link between peoples, who want to live in peace and mutual cooperation, but the escalation of DL – from verbal to physical violence – indicates, this ancient group behavior was never really stopped. The individual, is the link, who needs his or her own form of communication, because only the individual will be able to switch from DL to EL and never the group, as a whole.

 

P.S. Please, take a listen to my ukulele songs on You Tube. Type in my name Maximus Peperkamp and you will hear me sing and soon also speak about Disembodied Language (OT), Embodied Language (BT) and Language Enlightenment (TV). I wish you a happy Saturday.           

 

En,

 

En nu even iets heel anders. Ja, je Belichaamde Taal (BT) creert een heel andere en veel aangenamere realiteit, dan je Ontlichaamde Taal (OT). Dit is een feit, dat alleen erkent gaat worden, indien je het  verschil onder ogen ziet. Eigenlijk valt er niet veel te zien, want je hoort natuurlijk het verschil. Je houdt OT voor gezien, omdat het niet om aan te horen is.  

 

En met OT, hou jij de deur naar je eigen geluk dicht, zonder dat je er ooit bij stilstaat, dat je taal-gebruik er de reden van is, dat jou leven niets voorsteld. En nu je dit leest, heb je even een kans, om in je eigen BT te dippen, met behulp van deze tekst, die niet is geschreven, om jou omlaag, maar omhoog te halen. En er is uiteraard geen hoog of laag, maar jou BT is belangrijker dan OT, omdat iedereen, bij hoog en bij laag doet alsof OT de enige correcte manier zou zijn, om met taal om te gaan. En, dat is dus niet zo.  

 

En nu is het allemaal heel anders voor je, omdat er – met deze woorden – niet omheen is te gaan, dat jou OT of jou BT bepaalt, of jij je mechanisch of levendig gedraagd. En het is niet een kwestie van een keuze maken, tussen appels of peren, maar of je wel in staat bent, om voor jezelf te erkennnen, dat je constant over de gebakken peren van je OT zit te kankeren, terwijl je eigenlijk te laf bent, om toe te geven, dat de appel nooit ver van de boom valt en dat je dus klakkeloos OT ben blijven hebben, omdat je ermee was grootgebracht en geconditioneerd.

 

En dan is er nog dat belachelijke probleem, van jou zogenaamde denken – van je voorgewende, ware of  diepere zelf; van je vermeende, gevoelige, miskende ziel, die zelfs wordt verondersteld voort te leven na je dood; en van jou veel-besproken, krampachtige, bijgelovige, opdringerige identiteit – dat zogenaamd belangrijker is als wat dan ook. Nou en of, het is een grote janboel, vanwege jou OT-gefantaseerde onzin.

 

En OT is niet iets persoonlijks, want iedereen doet het. Ons gesprek wordt alleen dan pas persoonlijk,  wanneer wij BT gaan hebben. En, ook al wil jij het niet aangaan – niet met mij, maar met jezelf, om BT te hebben, in plaats van OT – ik ga onverstoord met mijn BT verder en ga alleen in zee met iemand, die, net als ik, ook tot eigen genoegen heeft ontdekt, dat  onze BT altijd wordt gekarakteriseerd door onze TV.

 

En, ik beweer dit allemaal, niet omdat ik dit uit mijn duim zuig, maar omdat ik het echt elke dag en ieder moment ervaar en heel zeker weet, dat, in principe, iedereen het kan ervaren. En, het is terecht, dat jij je nu dus afvraagt: is BT wel mogelijk en op grond van welke middelen, methodes en of procedures? Deze vraag, geldt echter niet voor mij, maar alleen voor jou en jij zult, door jou eventuele antwoorden, gaan ontdekken, dat luisteren, naar je stem, als je spreekt – net als kijken met beide ogen open en lopen in de wind – natuurlijk geen methode, leer of techniek is.

 

Met OT spant men voortdurend het paard achter de wagen. Bijvoorbeeld, men zegt – en gelooft – dat de conflicten voortkomen uit sociale tegenstellingen met etnische en/of religieuze kenmerken. Men slaat altijd het feit, dat wij over de dingen praten, over en daardoor bleef onze OT tot dusver volledig buiten beschouwing. Ik zag zojuist op TV, dat Israel weer met raketten wordt bestookt. En weer doet men het voorkomen, alsof het hier om verschillende geloven,  culturen of bevolkingsgroepen gaat, die zogenaamd niet met elkaar kunnen of willen samenleven, maar niemand spreekt ooit over het onbetwistbare feit, dat deze eindeloze strijd, altijd werd voortgezet en uiteindelijk escaleerd door onze onbewuste OT.

 

En als wij BT gaan hebben, dan valt het kaartenhuis dat wij met OT hadden gebouwd meteen in duigen. Vanwege onze OT, leven we op een vulkaan, die elk moment tot een uitbarsting kan komen. En, het is een wonder, dat er nog geen derde wereld oorlog is uitgebroken, waarin wij elkaar met atoom-bommen proberen te verdelgen. En de verwoesting, die dat tot gevolg zou hebben, is natuurlijk evenredig met het plost-klaps wakker worden uit de nachtmerrie, die door OT werd veroorzaakt. Nare dromen gaan altijd over nare relaties en de nare wijze, waarop wij met elkaar en met onszelf spreken. In BT houden wij ons eenvoudigweg niet langer bezig met verdriet, angst, wanhoop en bezorgdheid, want met onze BT leven wij vanuit TV, in plaats van uit een bedreiging.          

 

Schakel,

 

Belichaamde Taal (BT) is de ontbrekende schakel, die we keer op keer zijn misgelopen, waardoor we met een gewaarwoording van onvolledigheid zijn blijven zitten. We zijn incompleet, vanwege het feit dat onze gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT) ons niet in staat stelt, om te zijn, wie we zijn. Het klinkt misschien wat overdreven, maar de wijze waarop wij gewend zijn te spreken, bepaalt dat wij de draad met onszelf zijn kwijtgeraakt. Al hebben wij iedere dag opnieuw de kans, om hier verandering in te brengen, het gebeurt niet, want we nemen niet de tijd, om eens met onszelf te spreken en naar onszelf te luisteren.

 

Iemand die, zoals ik, het grote verschil tussen BT en OT bespreekbaar kan maken, weet dat iedereen, ongemerkt, zichzelf voortdurend uitschakelt, met OT. Wanneer jij, die dit leest, dus omschakelt, van je alledaagse OT naar BT, dan besef ook jij, dat spreken met jezelf en luisteren naar de klank van je stem, een aangename en vanzelf-sprekende verandering teweeg brengt, in je omgang met taal, die aantoont, dat je eigenlijk versuft en van de kaart was, in je OT.

 

Iedereen heeft wel eens het gezegde gehoord, dat de sterkte van een ketting wordt bepaald door de zwakste schakel. Het staat als een paal boven water, dat het lot van de gehele mensheid werd bepaald en zal gaan worden bepaald, door de wijze waarop wij met elkaar, maar ook voornamelijk met onszelf, communiceren. Indien wij echter onbewust blijven voortgaan, zoals wij helaas tot dusver altijd hebben gedaan, met OT, dan ziet onze gezamelijke toekomst er heel grimmig uit, maar indien wij erkennen, dat wij – ondanks onze geweldadige, lange, tragische conditionerings geschiedenis met OT – nog steeds BT kunnen hebben, dan zijn wij op slag verlicht.   

 

Het geheel van de menselijke relatie is maar zo sterk als het zwakste onderdeel. Nadat ik vele jaren lang, met veel enthusiasme, psychologie had gestudeerd, therapy had gegeven en werkzaam ben geweest als psychologie leraar, kon ik niet anders, dan tot mijn  teleurstelling erkennen, dat zelfs in de psychiatrie of in het onderwijs niemand is geinteresseerd, in hoe wij nou eigenlijk echt met elkaar en dus met onszelf praten. Nu het alweer een aantal gelukkige jaren geleden is, dat ik mij heb teruggetrokken en ik, met genoegen, dagelijks de voortgang ervaar van mijn eigen BT, is het mij duidelijker dan ooit, dat iedere schakel van die zogenaamde ketting sterk moet zijn.

 

Zodra je je eigen stem hoort, terwijl je spreekt, dan schakel je, geheel vanzelf, een nieuw krachtveld in. Ineens stroom je vol met energie, omdat je, met BT, je Taal Verlichting (TV) laat horen. Anders gezegd, met je BT, kun je dus eindelijk eens heel rustig gaan beluisteren, hoe het voor jou klinkt, om verlicht te zijn. Ook al is er natuurlijk nog niet een permanent einde gekomen aan je conditionerings geschiedenis met OT, toch kun je tijdelijk uit je zelf-gecreerde hel stappen, om je zelf-gecreerde hemel te ervaren. Als je deze omschakeling wat vaker gaat maken, wordt het steeds gemakkelijker, boeiender en helderder.  

 

Als je luisterend spreekt, dan schakel je je OT uit, zodat je BT kunt hebben. Het is hetzelfde wanneer je op je radio een ander kanaal wil beluisteren, dan schakel je over op een andere zender. Dit schakelen gebeurd door het bedienen van een of andere knop, maar ook door het luisteren. Je hoort dus letterlijk zogezegd wat je wilt horen. Dit is ook het geval met je BT, waardoor je je ineens bewust bent geworden, dat je onbewust aan het luisteren was, naar iets wat je niet eens wilde horen. De verandering in de klank van je stem gebeurt, omdat jij liever anders klinkt.

 

Als je BT hebt, dan schakel je je intelligentie in, maar als je OT hebt, zet je zogezegd je verstand op nul en je blik op oneindig. Met andere woorden, in BT kom je helemaal tot leven, maar in OT schakel je je eigen gevoel uit en doe je alsof wat jij ervaart van geen enkel belang meer is. Uiteraard is dat niet zo en krijg je altijd te maken met de negatieve resultaten, die onvermijdelijk met je ongevoeligheid zijn verbonden.

 

Een belangrijk aspect van je BT, is dat je afgestemd blijft op de frequentie van je welbevinden. Omdat jij  het geluid van je ontspanning, vrijheid, speelsheid,  openheid, vredigheid, gelukzaligheid, creativiteit en  je liefde – tijdens het spreken – niet of nauwelijks produceert, ben je psychisch doof of uitgeschakeld voor je eigen geluk. Het gaat dus echt, in je BT, om het eerherstel van jou klank-beleving. Die missende frequentie wordt geherintegreerd in je gehoor, want je hoort het gigantische verschil tussen je OT en BT.

 

De tijd nemen, om te luisteren naar onszelf – terwijl  we hardop praten met onszelf, over verbale zaken, die voor ons van belang zijn – is de eerste schakel in een lange keten van gedragingen, die bepalen hoe wij ons leven kunnen leven. Onwillekeurig, beleeft iedereen de resultaten van zijn of haar eigen OT of BT. Onze taal zet de toon voor al ons andere gedrag.  

 

Er is veel tijd heengegaan en verloren, waarin wij onszelf en elkaar hebben doen geloven, dat kultuur – en dus groeps-gedrag – de meest bescheiden en efficiente schakel zou zijn tussen volkeren, die in vrede en in onderlinge samenwerking willen leven, maar de escalatie van OT – van verbaal, naar fysiek geweld – geeft aan, dat dit oer-oude groeps-gedrag echt heeft afgedaan. Het individu is dus de schakel, die zijn eigen vorm van communicatie nodig heeft. 

P.S. Luister ook eens naar mijn ukulele liedjes op You Tube. Type mijn naam Maximus Peperkamp, dan hoor je mij zingen (en binnenkort ook spreken) over Ontlichaamde Taal (OT), Belichaamde Taal (BT) en Taal Verlichting (TV).  Ik wens je een fijne Vrijdag.    

            

 

Dutch,

 

In my writings, I take the reader with me, in my translation from my Disembodied Language (DL) to my Embodied Language (EL), but also from Dutch language to my English language and vice versa. I first wrote this piece in Dutch and then translated it. I come up with a completely different form of EL in Dutch than in English. You might say, that I am nicer or more emotional in my native Dutch tongue and in English, I am stricter and more rational. As soon as I start speaking or writing, I immediately notice the big difference. Sometimes I prefer my English and at other times, like right now, I chat in Dutch. I don't know what the English word for comfortably talking about this and that is. To my knowledge, the English language isn’t as rich as the Dutch language.

 

Chitchatting or shooting the breeze (these English expressions are as close as it gets), means, having a nice talk, but also talking about unimportant things. I've never been good at small talk or talking about trivial things. I never had any satisfaction by having a superficial conversation. You may wonder: what is in a name? Well, my name is Maximus, which means the biggest. I like having the big conversation about my Language Enlightenment (LE). It seems, I have finally resigned myself, of course with my EL - I am now almost 65 years old - to the fact, that I no longer need or try to participate in meaningless DL.

 

I can have EL in English as well as in Dutch and my bilingualism has led to the truth, which I call my LE.  When I still lived in the Netherlands, I once wrote a poem, which initially was very satisfying. However, since I speak English with my Chinese-American wife - who also learned to speak Dutch - I couldn't resist translating my poem into English. Suddenly it sounded much better, much more meaningful and since then, I began to write all my poems in English.

     

Those old poems were intense verbal paintings, that were sort of a blueprint of who I am. They foretold my future. I can say and write with great pleasure and pride, that I have started living in the future of my own poetry. I wrote those poems at a difficult stage in my life, when I still didn't yet know, that I would really continue with my EL, because I seemed to get constantly get stuck again with my DL. Yet my DL is hardly the case anymore and I am amazed that my EL has come to determine everything in my life.

 

I really enjoy speaking and writing about my LE in my Dutch language. Since I have lived in the United States since 1999 and have never been back, I have usually spoken about my LE in English, but recently it became clear, it is necessary for me to express myself about my LE in Dutch. My LE would have remained incomplete without talking about it in Dutch. Thus, writing this Dutch EL completes my LE.

 

I fully understand, everyone is probably thinking: what the hell is he talking about? One may say, one thinks that, but the reality is, one only says that one thinks. What takes place, as you read this, from your conditioning with DL, is that, even though you don’t say anything, you pretend to think something of it. With DL, you always merely fantasize and imagine things. And it is always supposedly true, whatever you believe or supposedly think, even if it is clear, you don't say anything at all. Oh, yes, you don't give yourself away, so to speak. You really believe, you  have an inner private conversation with yourself and that you can keep your words inside of you.  

 

For god's sake, when you say, that you think, you always only say something. I am speaking from my own authority. And, you don't have to compare my statements with god or anyone else to understand me. I don't believe in a higher power and I am sure  you would do yourself a great favor, if you explored the possibility and challenge that language is always about you, not about some story, that was forced on you. I have no stories for you. For me, you are the only story that interests me. I am - because of my EL - more interested in you, than you are in yourself.

 

My Dutch language finally calmed down. Previously my it was very troubled, but I let myself know with my EL that my past could be left alone. It is so nice to say that and then to experience a burden is being lifted from you. To continue with your EL, there is no other option than to distance yourself from your history, from your memory, from your conditioning. Of course, this is as true for you, as it is for me and you can find out, if it is true, by talking to yourself.

 

You can only liberate yourself from your DL past by talking out loud, with your EL, with yourself and by recognizing, there is really only going on what you can tell yourself. No matter how you look at it, it is always your language that describes your world. If you, with EL, give a new description, everything changes suddenly and without any effort. This is not a belief, but a linguistic fact, which you have not yet investigated and appreciated. Now you still create your miserable reality, unconsciously, with your DL, but when you listen to what you say to yourself, you consciously start to create your own happy reality with your EL.

 

It is such a beautiful phenomenon, to have your own language, to create and continue your reality with your own language and to live, in your own truth. You don't make this up, you either do it or you don't do it. I know, you haven't done it yet, otherwise we would have talked. If you read this, you know, you miss out on your EL. I am not writing, to convince you, but because I have EL. I sleep peacefully with my EL every night and I wake up refreshed to new EL each morning. Such is my life and speaking and writing about my LE is my greatest pleasure.

 

I always encourage everyone with my EL to do what I have done. Reading my text can become even more powerful, if you read it out loud and listen to the sound of your voice. Even if you don't do it, it is an opportunity that is still waiting for you. EL, like me, is always open to you. As soon as you have taken that first step, with your EL, you are immediately enlightened. You don't have to go through many things first to realize your LE with your EL, because it happens effortlessly and all at once. You are perplexed that this is the case and that it is over for good, with your belief in thinking. If you're going to have EL, you say it, you write it, you hear it and you read it, as LE dissolves your crazy belief in thinking.

P.S. Please also check out my You Tube channel, where I sing my ukulele-songs about Disembodied Language (DL), Embodied Language (EL) and Language Enlightenment (LE). Type my name Maximus Peperkamp and you will find me. I hope you have a wonderful day.  

 

Nederlands,

 

In het Nederlands kom ik met een hele andere vorm van Belichaamde Taal (BT) dan in het Engels. Jou zou kunnen zeggen, dat ik aardiger of emotioneler ben en in het Engels ben ik stricter en rationeler. Zodra ik begin met spreken of schrijven, dan merk ik meteen het verschil. Soms prefereer ik het Engels en andere keren ga ik, zoals nu, in het Nederlands keuvelen. Ik zou niet weten wat het Engelse woord daarvoor is.

 

Keuvelen betekent gezellig babbelen, klessebessen, maar ook, praten over onbelangrijke dingen. Ik ben nooit goed geweest, in het praten over onbenullige zaken. Voor mij ging het nooit om een oppervlakkig gesprek. Het lijkt wel alsof ik mezelf er net pas – ik ben inmiddels bijna 65 jaar – bij heb neergelegd, dat ik niet meer hoef te proberen om mee te doen, met die voor mij niets-zeggende Ontlichaamde Taal (OT).

 

Ik heb BT in het Engels en in het Nederlands en mijn twee-taligheid heeft geleid tot de waarheid, die ik mijn Taal Verlichting (TV) noem. Toen ik nog in Nederland woonde, schreef ik ooit mijn eerste gedicht, waar ik aanvankelijk heel tevreden mee was. Aangezien ik met mijn Chinees-Amerikaanse vrouw – die ook Nederlands heeft leren spreken – voornamelijk in het Engels spreek, kon ik het niet nalaten, om mijn gedicht in het Engels te vertalen. Ineens was het veel better, veel betekenisvoller en sindsdien, schreef ik al mijn gedichten in het Engels.

 

Die gedichten waren intense verbale schilderijen, die een blauwdruk waren van wie ik ben en die mijn toekomst voorspelden. Ik kan met groot genoegen en trots zeggen en schrijven, dat ik ben gaan leven in de toekomst van mijn eigen poezie. Ik schreef die gedichten, in een fase van mijn leven, waarin ik nog niet wist, dat ik echt door zou gaan met BT, want ik leek voortdurend vast te lopen in mijn OT. Toch is nu OT nog maar nauwelijks het geval en sta ik er van versteld, dat BT alles is gaan bepalen in mijn leven.

 

Ik vind het heel fijn, om met mijn Nederlandse taal over mijn TV te spreken en te schrijven. Omdat ik in Amerika woon, werk en leef, heb ik mij er meestal in het Engels over uitgelaten, maar onlangs werd het mij duidelijk, dat het voor mijn heel noodzakelijk is, om mij hierover in het Nederlands te uiten. Mijn TV, zou, zonder er in het Nederlands over te hebben gesproken, incompleet zijn gebleven. Het schrijven van deze Nederlandse BT, maakt mijn TV compleet.

 

Ik begrijp wel, dat iedereen waarschijnlijk denkt: waar heeft ie het toch in godsnaam over? Nou, in de eerste plaats, denkt helemaal niemand dat, ook al zegt men, dat men dat denkt. Wat plaats vindt, als je dit leest vanuit je conditionering met OT, is dat je, ook al zeg je niets, doet alsof er iets van vindt. Met je OT fantaseer je er altijd maar wat op los. En het is altijd zogenaamd waar, wat jij gelooft, denkt, vindt, zelfs al zeg je eigenlijk helemaal niets, zelfs al laat je je niet kennen en hou je het zogezegd voor jezelf.

 

Overigens, zeg ik niets in godsnaam, want ik spreek vanuit eigen authoriteit. En, je hoeft mijn uitspraken niet met god of wie dan ook te vergelijken, om mij te begrijpen. Ik geloof niet in een hogere macht en weet zeker, dat jij jezelf een groot genoegen zou doen, als je eens de mogelijkheid onderzocht, dat het om jou gaat en niet om een aangepraat verhaal. Ik heb geen verhalen voor je. Bij mij ben jij het enige verhaal wat mij interesseert. Ik ben – vanwege mijn BT – nog meer in jou geinteresseert, dan jij in jezelf.

 

Mijn Nederlandse taal is eindelijk tot rust gekomen. Voorheen was mijn Nederlandse taal heel onrustig, maar ik heb mezelf met mijn BT laten weten, dat dat verleden met rust kon worden gelaten. Het is zo fijn om dat te zeggen en om dan te ervaren, dat er een last van je afvalt. Om met je BT verder kunnen gaan, zit er niets anders op, dan afstand te nemen van je  verleden, van je herinnering, van je conditionering. Natuurlijk is dit ook voor jou waar en je kunt, door met jezelf te praten, aan de weet komen of het zo is.

 

Je komt alleen los uit je uit je verleden, door hardop met je BT, met jezelf te praten en te erkennen, dat er echt alleen maar datgene aan de hand is, wat jij aan jezelf kunt vertellen. Hoe je het ook wendt of keert, het is altijd jou taal, die jou wereld beschrijft. Als jij, met BT, een nieuwe beschrijving geeft, dan verandert alles ineens en zonder enige moeite. Dit is geen geloof, maar een taal-kundig feit, dat je nog niet hebt onderzocht. Nu creeer je je realiteit nog, onbewust, met je OT, maar als je gaat luisteren naar wat jij jezelf te zeggen hebt, begin je bewust jou eigen werkelijkheid met BT te creeeren.

 

Het is zoiets prachtigs, om je eigen taal te hebben, om met je eigen taal je eigen realiteit te creeren en voort te zetten en om te leven, in je eigen waarheid. Zoiets verzin je niet, je doet het of je doet het niet. Ik weet, dat je het nog niet hebt gedaan, anders dan sprak je wel met mij. Als jij dit leest, dan weet je, dat je je BT bent misgelopen. Ik schrijf dit niet, om je te overtuigen, maar omdat ik wel BT heb en daarmee, iedere avond, vredig ga geslapen en er ‘s ochtends  vroeg weer uitgerust mee opsta. Zo is mijn leven en hierover spreken en schrijven is mijn grootste genot.

 

Ik moedig je met mijn eigen taal altijd aan, om ook te doen wat ik heb gedaan. Het lezen van mijn text wordt nog krachtiger, als je het hardop leest en een begin maakt, om naar jezelf te luisteren. Ook al doe je het niet, het is een mogelijkheid, die op je wacht, die, net als ik, altijd voor je openstaat. Zodra je die eerst stap, met je BT, hebt gezet, dan ben je eigenlijk meteen al verlicht. Je hoeft niet eerst door dingen heen te gaan, om met je BT je TV te beseffen, want het gebeurt geheel moeiteloos en ineens. Je staat perplex, dat het zo is en dat het voorgoed gedaan is, met je geloof in het denken. Als je BT gaat hebben, dan zeg je het, dan schrijf je het, dan hoor je het en dan lees je het, want TV ontmaskerde jou denken.

P.S. Luister ook eens naar mijn ukulele liedjes op You Tube. Type in mijn naam Maximus Peperkamp, dan hoor je mij zingen (en binnenkort ook spreken) over Ontlichaamde Taal (OT), Belichaamde Taal (BT) en Taal Verlichting (TV).  Ik hoop dat je een fijne dag hebt.