Compassion,

 

For the purpose of illustrating, what I want to say about compassion, I will first bring the reader this quote from J. Krishnamurti. “Compassion is not sentiment. Compassion is not wooly or empathy; it is not something you can cultivate through thought, discipline, control, suppression, or being kind, polite, gentle and all the rest of it. It only comes into being when thought, at the very root, has come to an end.” Krishnamurti was, unknowingly, his whole life, referring to Embodied Language (EL), which is the expression of our Language Enlightenment (LE). I hope you are able to combine his words, with what I say about our Disembodied Language (DL), which creates and maintains the illusion of thought. The absence of compassion, isn’t due to the presence of thought or a mind – because it doesn’t exist – even though we all talk like that, due to how we deal with our language. Our DL creates all of our problems, as it makes us believe, language can happen within us.

 

Krishnamurti’s words require some translation, to the concepts of DL, EL and LE. He often stated, that thought is time, born of experience and knowledge, which are inseparable from time and past. However, the fallacy of covert, supposedly, inner language – of being able to have thoughts or, presumably, a mind of our own – has distracted us from paying attention to the overt behaviors, which determine how we deal with our language: 1) speaking, 2) listening, 3) writing and 4) reading. Moreover, all other – good as well as bad – behavior, is kept going by the way in which we deal with our language and not by some superstitious fantasy, which inevitably occurs, since we cannot speak appropriately about our own experience. Our DL always distorts our own experience, therefore, we can never talk effectively about our own experience, in the here and now.

 

With EL, we can, for the first time in human history, talk, without any distraction or distortion, with total awareness, about our own direct experience. This is how we acquire self-knowledge, which is grounded in our own experience, in the here and now. We can finally talk whole-heartedly about our past as well as our future, because EL keeps us present. In DL, we dissociate from our experience, because we feel threatened. It isn’t – as Krishnamurti says – time,  which is the psychological enemy of man, but it is the constant threat, we experience, while we speak. We have never been in a non-threatening situation, in which we could consciously continue with our EL.

 

In EL, our action is based, not on knowledge of the past, but on self- knowledge in the hear-and-now. Therefore, we are not limited, by our unfulfilled desire, to express who we really are, that is, our LE.  Fascinatingly, Krishnamurti decribed his state of mind, as a young boy – when he wasn’t yet fully conditioned by DL – as follows: “No thought entered his mind. He was watching and listening and nothing else. Thought and its associations never arose. There was no image-making. He often attempted to think, but no thought would come.” You can tell from his words, that thought and even the so-called mind itself, was only a verbal product, which arose from the associations and the image-making of DL.

 

Our fantasy of having thoughts or a mind – which  probably has been going on, ever since human beings became verbal – will only come to an end when we make the individual shift, from our DL to EL. Nobody can do this for us, but we can definitely do this for ourselves. It is a skill, which we can and, in my opinion, should acquire. Once we have this marvelous ability, to have ongoing EL, we will step out of our dreadful history of conditioning with DL. In effect, our thought doesn’t really come to an end, but we fully understand, that it never even existed.

 

I totally agree with Krishnamurti, that compassion doesn’t come from charitable acts or social reform, but I disagree, that compassion has to be free from sentiment, romanticism or emotional enthusiasm. As anyone with EL will agree, accurate expression of our feelings, is of utmost importance, as this – and  this alone – guarantees the continuation of our EL. In essence, our sentiments reflect our experience of whether we feel safe or threatened. The fact that we are incapable of talking about this, with our DL, makes it seem, as if there is something wrong with our emotions, but we can’t reason properly, as long as we don’t feel safe. The accurate expression of our emotion, is, of course, not the same as emotional idealism or nostalgia, which derives from the fact, that we are incapable of talking about our feelings.

 

Our attitude or judgement about the situation, we find ourselves in, is determined by the perception, afforded by our DL or our EL, by the way in which we use our language. Although in DL, we attack each other, it is primarily reactive and defensive. I also want to say a few words about romanticism. In context of the fact, that individuals, historically, have been punished, killed, tortured or imprisoned for not adhering to the group-behavior, which was culturally-required to survive, it is important to recognize, that romanticism is marked by its focus on the individual. Surely, this focus was and is not perfect, but it certainly has given birth to societies, in which individuals have rights and freedoms. It is not a bad thing, in my opinion, to be reminded of the historical literary movement called romanticism, which is about the unique perspective of a person, often guided by irrational and emotional impulses. Furthermore, it would really help us, to be more romantic, to have respect for nature, the so-called primitive and to celebrate the common man. Since we have never had ongoing EL, there was no way for us to talk sensitively, sensibly, intelligently, however, romanticism surely was a movement, to elaborate on that, albeit embracing isolation and melancholy.  Lastly, anyone with EL immediately feels a sense of emotional enthusiasm, because our EL expresses, effortlessly and happily our LE, who we really are. In closing, with EL we verbally, naturally, acknowledge,  we are sensitive individuals, who experience and celebrate the abundant positive energy of our LE.

 

It is foolish to compare our compassion, to a great immoveable rock, in the midst of confusion, misery and anxiety. The new culture, which Krishnamurti was talking about, could not come about as long as our DL remained unaddressed. It can only come into being with ongoing EL. I already live in that culture, which I create for myself and which each of us can only create for ourselves. I am not waiting for anyone, but if you manage to stop your DL, I will be delighted to talk with you. I agree with my old friend Krishnamurti, that compassion and intelligence go hand in hand, but they only do so because of our EL. The wholeness of life or LE, is articulated by our EL.

 

Outburst,

 

My emotional outburst is – and has always been – to protect and liberate myself from anyone, who harms and disrespects me. I take everything very personal, because I don’t speak on behalf of any group. People blame me for, supposedly, making it personal. Even though I pay the price, I can’t help, I let them feel and know, they negatively affect me, because they don’t want to own up, to what they are doing. Surely, I don’t tolerate their ignorance about themselves and this is the story of my life.  

 

I am happy about my Embodied Language (EL), but   everyone is unconsciously engaged in Disembodied Language (DL) and doesn’t give a damn about me or my EL. I am sixty-five and four days old and I realize,  how fortunate I am, because I express my Language Enlightenment (LE) with my EL. For years, I was the victim, who begged to be accepted, but now, that I have come into my own, it is evident, I absolutely abhor everyone, who engages in brutal, dumb DL.

 

Any outburst of violence and hatred is the inevitable consequence of our mechanical involvement in DL. These escalations keep occurring, because we don’t act as individuals, but we believe, that we belong to some political, religious or ethnic group. All conflict and chaos, is created by group-behavior and not by individual behavior. Individual behavior is the only behavior, which creates real order and requires EL.  

 

When you explore the difference between your DL and your EL, you will experience an outburst of joy. With your EL, you will, for the first time, consciously,  express who you really are. Yes, this is an emotional matter, since you haven’t done that and you realize that. You will cry, laugh and experience great relief, when you begin to express your LE with your EL.

 

Actually, there is no such a thing, as an outburst of religious, political or ethnic animosity, but since we are all – due to our habitual stupid DL – trapped in what people call group-think, we imagine, we have a mind, which explodes, when our so-called identity is challenged by those, who behave different from us. With our DL, we can never talk appropriately about our fears and fantasies, which are created and maintained how we talk. Only with our EL, can we let go of the paranoid fabrications of our DL.

 

We are trying to hide ourselves in a group, but the reality of our individual lives is – although we have had a few, short-lived moments of it – we don’t know how to engage in EL, because we are stuck in a dissociative language, that is working against us, instead of for us. Yes, our inability to have EL and to  express the self-knowledge, happiness and peace of our LE, is felt, by each of us, as our personal failure.

 

Each time, we have EL together, we celebrate our LE and we experience an outburst of energy. Of course, this happens, because the energy, that was drained by our DL, comes running back to us. However, this can only occur, if we dare to be alone with ourselves and abandon the verbal constructs, which make the individual exploration of our language impossible. It is really true, your own verbal truth will set you free.

 

By bringing all your attention to speaking, listening, writing and reading – that is, by fully acknowledging your participation in overt language and, therefore, by rejecting the by DL-created false notion of inner language – you are going to experience an outburst of knowledge, because you will express, what you are capable of expressing and had always wanted to express, but you could never say it, hear it, write it or read it, as long as you were still engaged in DL.

 

Having another nasty hissy-fit is stupid, childish and utterly meaningless, because your temper-tantrum always involves the continuation of your insensitive, attention-demanding, energy-draining DL, however, if your outburst results in ongoing EL, then you will experience a mutation of who you believed yourself to be. You have permanently changed, because your EL immediately reveals your LE. Your DL-history may  still linger on for a while, but the transformation has already happened, because you have acknowledged the gigantic difference between your DL and EL.  

 

There is a lot of work to be done, because the way in which you deal with language, determines all of your other behavior. Your behavioral repertoire is self-defeating, as it is based on your involvement in DL. With EL, you are going to change, beyond what you had ever held possible. You will find yourself involved in an outburst of activity and experiments. With DL, you have been underperforming, as you didn’t have the energy to do well and to do what you wanted to. With EL you always have energy and to delight in that energy is your LE.     

 

Whenever,

 

Whenever you engage in Embodied Language (EL), you feel happy, relaxed, clear and energized. You can always go back to your EL, even though you are conditioned to have Disembodied Language (DL). If you listen to yourself while you speak, you will find back your EL again, whenever you have lost it. Your EL will always be there, whenever, you turn to your attention to it, you can say it, you can hear it and you can also write it or read it. Right now, you read it. Whenever you are ready, you will say it and hear it, from your own mouth, with your own ears. You will find, that all your problems subside, whenever you allow yourself to express your EL. This happens, because your EL is the expression of your Language Enlightenment (LE). Whenever you express your EL, you give yourself the opportunity, to express and to get to know, who you really are, which is your LE.  

 

Whenever people hear me talk about Embodied Language (EL), they often say something back, to show so-called agreement with me. For instance, they would say, they get it, why most people aren’t having any EL, because people don’t want to give up their power. When they say that, it occurred to me, this is usually at the end of what was merely a brief interaction. In other words, they don’t realize, they themselves don’t want to give up power and that is why their so-called understanding is the signal, that the conversation is over. I’ve experienced this many times and if would address this issue – as I’ve done in the past, but no longer do – while talking with them, they would express, in some way – but never  say directly – I’m bothering them, since they never move beyond their obvious level of superficiality.

 

For me, the conversation always continues. My EL always continues with something new, which was never said before. Each time there is a repetition of what has already been said, this signifies the end of the interaction. Stated differently, saying something new, is the start of the conversation, in which we are going to say more new things and, therefore, we experience wellbeing, understanding, acceptance, positive energy and truth. Sadly, for most people, who are used to DL, bringing verbal attention to the new, is the end of the conversation, since they just don’t know how to go there, on my invitation. To do that, they would have to trust me, to guide them.

 

Whenever you talk with me – which, unfortunately, you don’t do – you would find yourself capable of having EL instead of your usual DL. It is so very easy with me, because I know the difference between DL and EL, but most people don’t. You don’t allow me to show you the beauty of EL and your LE, because you believe, you obsessively demand, that you are in charge. The reason, you can’t trust – me, but also, of course, yourself – is you always fear, I will take something away from you. Whenever you trusted someone – while you and others, unconsciously, still were engaging in DL – you have felt disrespected, humiliated, betrayed and taken advantage of. In DL, people always attempt to one-up each other. They do this, to win the struggle for attention – which is the basic characteristic of DL – which determines, who is going to be more powerful than the other.

 

Whenever we engage DL – which, I can’t repeat this often enough, is our usual, normal, expected way of dealing with language – there is a battle going on between the speaker and the listener. Moreover, the speaker imagines, this dreadful conflict happens within, but also without him or her. However, it is a merely matter of our unconscious involvement in DL, which produces the fallacy of inner and outer.

 

In DL, the ones who dominate, are more powerful  and this has been – and continues to be – the basis of all our interactions, in politics, education, religion and science. It is to our own detriment, we have, thus far, been incapable of actually acknowledging our own DL, so that we could step out of it and in effect, stop our participation in it, so that we could finally engage in EL. In the name of the continuation of our own DL, we have, unknowingly, thrown out the child with the bath-water, by pretending to have EL, while we have never really had it, as we have never really acknowledged and stopped our own DL.   

 

People – with DL – often complained to me, I don’t have any awareness about who they are, but I know, I categorize in terms of DL and EL. There is truth to what they say, yet, I find it more effective, for my own wellbeing, to view people as I do, as I don’t care to get to know the monsters, they are and the horrific things, they are capable of. Besides, I know it already. Whenever I have tried to accept people for who they are – with their DL – it has come back to bite me. People who don’t have EL with me, are harmful to me, to themselves and to others. I wish it wasn’t so, but that is the plain unvarnished truth.

 

My ability to stay away from the multitudes, who still mechanically engage in DL, has only increased because I have stopped my own DL. This has helped me greatly, because it allowed me to continue with my EL on my own. As long as I wanted something from anyone with DL, I was shooting myself in the foot and I was befooling myself. I have, to survive and to keep myself out of trouble, often tried to act as if I am not bothered by the DL of others, but the reality is, it always affects me. I can’t help feeling confused, stressed, upset, because of the DL of others, but not about my own DL. Yes, I know, I also have had my own conditioning history with DL, but I can be upfront about it and I don’t let define my life, while others are in the grip of their DL-conditioning.

 

I experience jealousy from those with DL, who envy me for not being caught in my history of trauma and abuse. It is strange, because, presumably, there’s something wrong with me, according to those who engage in DL, that I don’t dish out my drama, like they do. In any case, I feel good about doing what I’m doing and I can’t be bothered with anyone’s ordeal. This is so different from how I viewed myself, when I was studying and teaching psychology or trying to get others to understand my EL and LE. I don’t do that anymore and this has allowed me to go my own way and stay true to my own LE with EL.

 

Whenever you feel safe, you have the opportunity to express your EL. If you talk with yourself at such moments, you will give yourself instructions which come from your LE. Of course, you can also talk with me, whenever you like, but the issue of EL is about talking with yourself. Whenever you feel drained, angry, troubled or confused, it is of necessary to tell yourself and let yourself know, this is the inevitable effect of your DL. If you did that, you would notice the switch in the tone of your voice and whenever that happens, you have given yourself a big present.    

 

Pristine,

 

Once you have Embodied Language (EL), instead of your usual Disembodied Language (DL), you will find back yourself, in a pristine condition. After you have stopped your noisy, harsh, unnatural, contradictory, chaotic DL, you are surprised, your EL can still be so pure and simple. Moreover, with your ongoing EL, you are going to realize, how much hasn’t yet been said. It couldn’t be said, as you didn’t know, that you engaged in DL, almost permanently. Our discovery of our own EL, certainly isn’t going to mean, now we can say to others everything we wanted to say, but it definitely means, that we are finally going to say to ourselves, what we are actually capable of saying.

 

Once we deliberately, repeatedly, delightfully, say to ourselves and hear ourselves say, what we believed to be, previously, our thinking, we don’t have such a  great urge anymore, to say things to others, as we acknowledge, others mainly engage in DL, have no clue about EL or its value and are very unwilling to even consider the possibility of it. Stated differently, when we start to have EL with ourselves, we also recognize, that what we believed, we wanted to say to others, was actually something, which we wanted to say to ourselves. This is an enormous discovery.

 

Never before – we recognized the pristine condition of our own EL – did we even consider being our own authority and fully accept, the gigantic importance of our already existing ability, to speak out loud with ourselves and to really listen, to what we’ve got to say, to ourselves. Due to our own DL, this possibility never occurred, as talking with others, presumably, was more important. As we continue to speak with ourselves, we not only discern, how we want to talk with others, but we also become painfully aware, there is hardly anyone capable of talking with us, in the way, that we are talking with ourselves. In other words, by having EL alone, with ourselves, we finally  acknowledge the irrefutable fact: everyone with DL, is constantly lying to themselves and to others.

 

While speaking our own truth, with our own EL, we are aware of our pristine individual freedom, which is our Language Enlightenment (LE). Our awesome experience stands in stark contrast to everyone’s DL, which isn’t intentional, but unconscious. We know, that anyone can only become conscious about their involuntary participation in DL, if they begin – like us – to have EL, by themselves. The entire focus of EL is different from DL. In DL, we remain busy with each other, but in EL, we stay in contact with ourselves.

 

If someone else has EL with us, we talk with each other in the same way, as we talk with ourselves and, therefore, having EL together increases our ability to talk with ourselves even more. Moreover, in EL with others, we begin to perceive talking with others, as talking with ourselves. This is a complete reversal from what we were used to in DL, in which talking with others, meant that we weren’t talking with ourselves and remained oblivious about the importance of this. Surely, our EL with ourselves and with others is psychologically and intellectually very satisfying and beneficial, as it reveals to us our LE.

 

Only recently, I began to conceptualize, the notion of having my own pristine language. A few days ago, I had not yet fully articulated, that LE really makes me have my own EL, which belongs entirely to me. It is a novel experience, to recognize these words as my own. I acknowledge, in the past, I was – due to the fact, I was often, unknowingly, busy with others – more focused on the sound of my EL, than on its actual meaning. Only a while ago, I began to speak and write more about my LE and this stimulated me to further address the profound meaning of my EL.

 

As I have often said and written, my EL expresses my LE. My DL couldn’t accomplish that, but it is clear now, that my LE precedes my EL. This is, however, not some inner process, but it is similar to the fact, that to behave, one has to be alive. If one is dead, all behavior stops, and, likewise, in DL, one is – at least, as one’s language is concerned – dead or not at home, as it always happens on automatic pilot, unconsciously, due to our history of conditioning.

 

One’s own pristine language – which was never before utilized – comes alive in EL and, thus, one realizes, that one has always had this ability. One’s LE, means nothing was really lost, as everything that couldn’t be expressed before, with our DL, is now expressed with our EL. This is truly a revolution of consciousness, as one’s LE, is like a mountain, from which the river of one’s EL cascades and flows.

 

While writing this, my body is in a state of utter bliss, as love and truth fills my being. I know very well, these are just words, but they are mine and that is why they have incredible significance for me. I am treading on a pristine land, where the river of my EL has become a wide and powerful current. As I slowly meander, I see, in the far distance, the peak from whence I came. When you will express your LE with your EL, you would, like me, be lost for words, but you would still be inclined to speak and write, as you just love to hear it or to read it to yourself and share it with those few enlightened individuals, who also know how to appreciate it.                     

 

Verder 2)

(ik had al een eerdere tekst over verder geschreven, die ik hieronder zal plaatsen) 

 

Het is prachtig hoe alles met Belichaamde Taal (BT) verder gaat. Ik kijk uit naar wat er nog gaat komen. Ik ben nu dus vijfenzestig jaar, maar ik omdat ik van plan ben om honderddertig te worden, ben ik nu dus op de helft. Ik weet dat vele mensen BT zullen gaan ontdekken. Het maakt mij gelukkig niet meer zo veel uit of dat gaat plaatsvinden voordat ik of nadat ik de pijp uitga. Mijn zekerheid hierover komt voort uit mijn ervaring, hoe mijn BT mij heeft laten weten, dat ik echt verlicht ben. Ook al was ik het altijd al, ik kon het met mijn Ontlichaamde Taal (OT) niet geloven. Misschien plak ik er nog een eeuwtje aan. Ik heb nu immers het eeuwige leven gekregen, vanwege mijn vrijmoedige Taal Verlichting (TV).

 

Het verder moeten gaan met iets wat we eigenlijk niet willen, gebeurd vanwege onze onbewuste OT. Men zegt heel vaak en je hoort dus heel vaak, dat je uit je comfort-zone zou moeten gaan, om iets te kunnen leren, maar alles wat je hebt geleerd met OT, is iets waar je niet mee verder kunt gaan, als je BT wilt hebben. In BT komt het er op aan, om – met  de klank van je stem – in je comfort-zone te blijven.

 

Ik weet nog goed, hoezeer ik ernaar smachtte, om mijn BT voort te laten gaan en hoe ik van alles deed, wat ik kon, om dat te laten plaatsvinden. Heel vaak was ik er vroeger heel verdrietig over, dat het weer was opgehouden. Ik zocht voortdurend anderen op, om het met hen te delen, maar voelde me elke keer weer afgewezen. Het duurde me nooit lang genoeg en mensen waren er volgens mij nooit voldoende in geinteresseerd. Ik was echt zeer ontevreden en toch ben ik nu zo vervuld met mijn oneindige gave geluk.

 

Met BT bouw je verder op datgene wat goed is voor jou en wat daadwerkelijk positieve resultaten tot gevolg heeft. Nadat je je BT ontdekt, weet je dat het geen zin heeft, om verder te gaan met OT, ook al was je ertoe geconditioneerd en zul je een proces gaan doormaken, om het te kunnen afleren. Je hoeft je BT niet aan te leren, want zodra jij dus ophoudt met je dwangmatige, onnatuurlijke, problematische OT, dan gaat jou BT helemaal heerlijk vanzelf verder.

 

Ook al wil je dit – net zoals ik – waarschijnlijk niet geloven, in eerste instantie, is jou BT niet iets om met anderen verder over te praten. Je loopt daarin elke keer zogezegd weer tegen een muur, die je op jezelf terug werpt, want je kunt alleen verder met je BT, indien je met jezelf blijft praten. Ik wist toen nog niet – ik kon het eigenlijk ook niet geloven – dat het praten met mezelf daadwerkelijk belangrijker was, dan het praten met anderen, die dus onwillekeurig elke keer weer met OT bezig zijn, waardoor ook ik elke keer weer getriggerd werd in mijn eigen OT.

 

Je zou terecht kunnen zeggen, dat ik al die afwijzing nodig heb gehad, om met mijn BT verder te kunnen gaan. Ik ben niet ondanks, maar vanwege anderen verder gegaan met mijn onderzoek van mijn eigen BT, die ik nog maar pas volledig ben gaan begrijpen als mijn eigen taal. Ik kon verder gaan, omdat ik er  groot genoegen in had – en nog steeds heb – om met mijzelf te praten en naar mijzelf te luisteren.

 

Uiteraard was het verder praten met mijzelf en het voortzetten van mijn BT mogelijk, omdat ik iets zei, wat mij hielp, waardoor ikzelf mijn gedrag begon te veranderen. Het met BT benoemen en loslaten van het gedrag, dat tot stand was gekomen en in stand werd gehouden door mijn OT, was, wonderlijk genoeg, het enige dat nodig was. Het was en het is nog steeds een enorme opluchting, dat ik hiertoe vanwege mijn BT in staat was. Terugkijkend besef ik, hoe het afleren van mijn OT, mijn gedragspatroon volledig heeft veranderd. Ik weet vanuit mijn studie van psychologie en mijn ervaring in de psychiatrie en in het onderwijs, dat al het pretentieuze gebazel met OT over zogenaamde gedrags-verandering, een volslagen aanfluiting is, want men is niet bekend en  heeft geen enkele aandacht voor het grote verschil tussen OT en BT. Het is een onomstotelijk feit, dat al het onderwijs, maar ook therapie, religie, politiek en zogenaamde rechtspraak, nog steeds is gebaseerd op onbewust, mechanisch, negatief gedrag: OT.  

 

Iedereen heeft wat mooie momenten meegemaakt, maar kon daar, vanwege OT, nooit mee verder gaan. Het duurde dus altijd maar heel kort, dat we weer eens kalm, gelukkig, vrolijk of creatief waren, want onze gebruikelijk OT creerde altijd weer een gevoel van onzekerheid, onveiligheid, afgunst en aggressie. We hebben nog nooit met onze toevallige, korte, onwennige, vluchtige momenten van BT verder kunnen gaan, omdat wij geconditioneerd zijn, om naar anderen en niet naar onszelf te luisteren.

 

Deze tekst brengt je echt verder, dan iedere andere tekst, die jij leest, die ongemerkt altijd geschreven is vanuit de ervaring van OT. Uiteraard gaan wij, vanuit  voortgaande BT, andere teksten schrijven en lezen. BT heeft vele, heilzame, verstrekkende gevolgen, die zowel van wetenschappelijk als sociaal belang zijn. Vooralsnog zijn wij nog steeds wanhopig bezig, om, vanwege onze onintelligente, geforceerde, idiote BT, aan allerlei achterlijke ideologien aan te hobbelen. Indien wij daarmee verder blijven gaan, komen er steeds grotere vernietigende krachten vrij en is het goed mogelijk, dat verder leven onmogelijk wordt.  

Verder 1),

 

In Belichaamde Taal (BT), kunnen we verder gaan met lachen, maar in Ontlichaamde Taal (OT) vergaat ons het lachen. We zijn zo aan OT gewend, dat we alleen maar, ongemerkt, bezig blijven, om met het lachen te beginnen en het komt eigenlijk nooit in ons op, om ermee verder gaan. Stel je toch eens voor, dat we niet alleen, zo af en toe, een beetje lachen, maar dat we er zogezegd in blijven?

 

Ook al zijn al onze andere problemen, zogenaamd, van veel groter belang, eventjes lachen is op zichzelf natuurlijk al een groot probleem. Ja, zelfs een klein beetje lachen is al heel zeldzaam, regelmatig lachen is vrijwel ongehoord, maar onophoudelijk lachen is niet weggelegd voor bekrompen, duffe angst-hazen, die zich niet durven te verliezen in het lachen, want voortdurend lachen, betekent dat je echt verdwijnt,  of ophoudt te zijn, wie je was of meende te zijn.

 

Lachen is een aangrijpende, ingrijpende zaak. Over het algemeen, gaan we er heel sluw en achterbaks mee om. Het speelt een zeer noodzakelijke rol in het afkick-proces van OT, onze gebruikelijke humorloze wijze van omgang met taal. Er is geen enkele sprake van openhartigheid in OT. Het huilen staat ons nader dan het lachen, omdat het natuurlijk in-triest is dat we ons, onbewust, dag in dag uit, aan OT overgeven. Om echt verder te gaan met lachen, zal er eerst behoorlijk wat gejankt moeten worden.

 

Goed-lachsheid, is niet aangeboren, maar kan alleen tot stand komen, als je het letterlijk spuigzat bent, om de zogenaamde slimme, laatst- lachende derde uit te hangen. Je maakt je jezelf niet wijzer, door te doen alsof je boven het gebruikelijke conflict staat, omdat je weet te profiteren van de uitkomst. Als je wilt lachen, dan kan je geen buitenstaander blijven.

 

Je krijgt misschien wel eens een kortstondige stuip van het lachen of je hebt een schaterlach, maar het is absoluut niet, ook al zeggen je dat, echt lachen. Je lacht, omdat je niet echt blij bent, als een boer die kiespijn heeft. Om niet voor aap te staan, doe je, alsof je je een aap zou hebben gelachen, maar in de trieste werkelijkheid van OT, lach je je een ongeluk.  

 

Omdat je eigenlijk wel weet, dat je bent beschadigd, wil je niet in een deuk blijven liggen. Het is vanwege je angst, dat je in je broek piest van het lachen. Het is rampzalig, dat je niet eens in de gaten hebt, dat je, vanwege je OT, zegt dat je er je lol weer mee op kan. Want, je hebt geen werkelijk plezier, als je weer de slappe lach krijgt, omdat je nooit echt veranderd.

 

Alleen met BT lacht het fortuin je toe, want het is je ware natuur, die het lachen veroorzaakt en niet een of andere stomme grap. Dit is, wat ik, met mijn BT,   zeggen wil, tegen iedereen, die probeert, om leuk te doen, door onzin uit te kramen: laat me niet lachen. Ik heb een grondige hekel aan die aandacht-trekkerij amusement, maar ik lig helemaal dubbel, als ik BT met iemand kan hebben, omdat we weten, dat dit altijd verder gaat. We blijven erin, omdat we ons realizeren, dat onze conditionerings geschiedenis met OT belachelijk is. Onze Taal Verlichting (TV) laat niet alleen op natuurlijke wijze onze BT doorgaan, maar ook ons lachen en wij hebben daarom altijd alle lachers aan onze kant. En, lachen is gezond.         

 

Drie,

 

Op de een of andere manier had ik, vanwege mijn vijfenzestigste verjaardag, gisteren – omdat ik een fles met heerlijke Lagavulin whiskey had gekregen – vandaag, al drinkende, besloten, om drie stukken te schrijven. Hier is mijn derde tekst. Men zegt wel, alle goeide dingen bestaan in drieen, of, driemaal is scheepsrecht. Het heeft natuurlijk met herhaling te maken, dat iets pas werkelijk kan beklijven, als het vaak genoeg is herhaald. De eerste herhaling is niet genoeg en de derde (of vierde) is doorslag-gevend.

 

Dingen die je drie keer doet, hebben effect, dit gaat op, voor training van soldaten, maar ook voor het hebben van Belichaamde Taal (BT). Maar, de drie dingen, waar het in deze tekst om gaat zijn: 1) BT; 2) Ontlichaamde Taal (OT) en 3) Taal Verlichting (TV). Men zegt: drie is de kleinste melodie. Drie schijnt de hersenen te kietelen. Ik geloof er eigenlijk helemaal niets van, want ik weet, dat alle herhaling refereert aan OT. Je kunt je BT en TV in een keer vatten, als je werkelijk met jezelf spreekt en naar jezelf luistert.

 

Nagenoeg niemand weet iets af van voortgaande BT. Het idee, dat 1) een schaars, toevallig, kortstondig  moment van BT, 2) kan voortduren en 3) bewust kan worden meegemaakt, is slechts voorbehouden aan hen, die de moeite nemen, om eens met zichzelf te gaan praten en naar zichzelf te gaan luisteren. Het is dus, simpel gezegd, mogelijk om – met BT – iets goeds, echt toe te laten en om ermee door te gaan.

 

Het getal drie komt ook terug in diverse religies. Het komt voor in het christendom, in de drie-eenheid van de vader, de zoon en de heilige geest. Ik heb hier nooit iets van begrepen, ook al was ik hierin op gevoed. In het jodendom wordt er, om de een of andere onverklaarbare reden, drie maal per dag gebeden en in het boeddhisme heeft men het altijd maar, tot vervelends toe, over die zogenaamde drie juwelen, die ook wel de drie toevluchten worden genoemd. Men neemt 1) toevlucht tot buddha; 2)  toevlucht tot de dhamma, wat dus de leer van de buddha is; en 3) toevlucht tot de gemeenschap rond de buddha, de sangha. Het gaat er dus, in die drie voorwaarden, alleen maar om, dat het boeddhisme van generatie op generatie wordt doorgegeven en het is daarom over-duidelijk dat, het uitsluitend en alleen gaat om anderen, maar niet echt om onszelf.

 

Volgens de Griekse school van Pythagoras, is drie een special getal, omdat het het enige getal is, dat gelijk is aan de som van alle onderstaande termen (1+2=3) en het enige getal, waarvan de som met die eronder gelijk is aan het product van hen en zichzelf (1+2+3=6 en 3+3=6). Ik zou bijna zijn vergeten, om te vermelden, dat Pythagoras mijn grootste held is, omdat hij ook de monochord had uitgevonden. Het was een snaar instrument, om de toon ladder mee te meten en te controleren. Ik ben ook een liefhebber van Huygens, die door Pythagoras was geinspireerd en zei: de wereld is mijn land en de wetenschap is mijn religie. Ik heb in zijn huis, kasteel Hofwijck, in Voorburg, vele malen gezongen, omdat ik toen klassieke zang studeerde. De Romeinen hielden terecht vast aan de oude Griekse traditie en spraken over – omne trinum perfectum – wat drievoud is perfect betekent. Ook zou je kunnen zeggen, dat de eerste keer, dat iets gebeurt, is het opvallend, de tweede keer dat het weer gebeurt, is het een toeval, maar als het een derde keer gebeurt, is er sprake van een patroon.  

 

Het getal drie komt ook voortdurend weer terug in allerlei verhalen, toespraken, toneelstukken en films. Er is altijd een soort van begin, een midden en een eind. Drie is eveneens het getal van het gezin, dat bestaat uit een vader, een moeder en een kind. We geloven dat drie een magisch getal is, dat alles verklaart, maar we hebben nog niet – terwijl we met elkaar spraken – tot drie geteld, om zodoende eindelijk eens onze OT tegen te houden, zodat wij BT konden hebben en onze TV konden realizeren.

 

Uiteraard is er ook onze geboorte, ons leven en onze dood. Ik persoonlijk vind drie een overdreven numer, omdat het voor mij een betekent. Voor mij gaan harmonie, wijsheid en waarheid altijd samen, maar dat is, omdat ik BT heb, die mij heeft ingelicht over mijn TV. Zij die met OT verder modderen, zijn eindeloos bezig met allerlei afsplitsingen, die, in mijn opvatting, volslagen verwarrend en zinloos zijn.

 

Iedereen weet, dat drie een driehoek vormt en dus een geometrisch figuur aanduidt. Het is het eerste getal, dat structuur en veiligheid geeft, maar dat ook uitsluit, vanwege de controle, die het mogelijk maakt. De drie integreert wat de twee, na de impuls van een, heeft gescheiden. Een kind verbindt het mannelijke en het vrouwelijke en zonder het kind, is er geen creatie mogelijk. Dit is van enorm belang in hoe wij omgaan met taal, want als wij niet het kind in onszelf aan het woord kunnen laten, dan vindt er geen vernieuwing plaats. Dit is de essentie van BT, namelijk, dat wij vanuit onschuld met onszelf kunnen spreken. Bovendien is die openheid en ontvankelijkheid nu gevoedt door de levenservaring die wij hebben op gedaan. Onze kwetsbaarheid zet zich dus in onze TV om in een zekerheid en een onaantastbaarheid, die wij met BT kenbaar maken aan onszelf en anderen.  

 

Tot slot, wil ik het nog even hier hebben over het verleden, het heden en de toekomst. Wij hebben hierover vanwege onze gebruikelijke OT een heel verkeerd beeld. Ik ga het niet uitleggen, maar in BT is het verleden en de toekomst nu. We zitten niet vast aan wat wij ons hebben voorgenomen of aan wat wij geloofden, omdat anderen dit zeiden. Wij spreken met onszelf, over wat wij ervaren en ons verleden doet er eigenlijk helemaal niet meer toe. Ook zijn wij niet meer met onze toekomst bezig, omdat wat wij nu doen garandeert, dat wat gaat komen, nog beter zal zijn, dan wat wij nu ervaren.      

 

 

Betekenisvol,

 

De switch van je gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT) naar Belichaamde Taal (BT) is zeer betekenisvol. Het is een betekenisvol en belangrijk begin van iets geheel nieuws. Ik kan wel twintig bladzijdes elke dag volschrijven, over hoe prachtig en betekenisvol het is om BT, in plaats van OT te hebben. Schijnbaar ben ik de enige (samen met mijn vrouw Bonnie en mijn dierbare vriendin AnnaMieke) die vanuit BT leeft. Er zit niets anders op, dan bij onszelf te blijven en om te erkennen, dat iedereen blijkbaar meer interesse heeft in OT dan in BT. Het is een onthutsend feit, dat ik lange tijd niet kon, maar ook niet wilde geloven.

 

Ofschoon BT eigenlijk altijd gaat over spreken, dat kan worden gehoord of schrijven, dat kan worden gelezen, verklaart onze voortgaande BT eveneens, waarom een betekenisvol stilzwijgen een positieve stem rechtvaardigt. Ja, daarover kan dus – zoals in deze tekst – ook geschreven en gelezen worden. Mijn positieve houding liet eenvoudigweg lange tijd niet toe, dat ik zei of schreef, wat ik nu dus zeg en schrijf, namelijk, dat wij de enige drie mensen zijn, die de oplossing weten voor alle problemen, die duidelijk alsmaar groteskere vormen aannemen. Met OT – wat dus de gangbare wijze is van hoe wij omgaan met taal – is het volslagen onmogelijk, om betekenisvol met taal om te gaan, omdat wij altijd alleen bezig blijven met domineren, manipuleren, intimideren, beschermen en pretenderen. Bonnie, AnnaMieke en ik hebben die problemen niet, waar iedereen die vastzit in OT mee te maken heeft. Wij hebben BT en ons leven is vredig en betekenisvol.

 

Een mensenleven verliest zijn betekenis, indien de persoon niet kan ervaren, dat hij of zij vrede heeft met zichzelf. De persoon waar ik het over heb, is een individu, iemand die ondeelbaar is, die dus niet afhankelijk is van zijn of haar lidmaatschap, bij de een of andere groep, maar die volledig op zichzelf staat en die echt leeft vanuit een besef van vrijheid,  vanuit verantwoordelijkheid voor zichzelf en die op geen enkele manier, zijn eigen belang te kort doet vanwege anderen. Historisch gezien echter, hebben vele mensen hun leven gegeven, om anderen te kunnen laten overleven, maar ik besef met mijn BT, dat deze conditionering niet de toekomst van de mensheid kan zijn, want, indien wij daarmee zouden doorgaan – zoals wij dus nog steeds doen – dan gaan wij steevast onze eigen ondergang tegemoet.

 

OT houdt niet in, dat wij letterlijk ten onder zullen gaan, maar het feit, dat wij vrijwel uitsluitend met OT bezig zijn, impliceert dat wij psychisch het loodje hebben gelegd. Psychologisch gezien zijn we dus een chaos, een conflict, een contradictie, die wordt veroorzaakt en in stand gehouden door onze OT. Mijn BT, echter, is zo totaal anders. Ik ben gelukkig, ook al is iedereen ongelukkig. Ik ben tevreden, ook al is iedereen ontevreden. Ik ben kalm en relaxed, terwijl iedereen opgefokt en gefrustreerd is. Mijn taal is betekenisvol voor mij en is daardoor anders.

 

Een betekenisvol leven komt niet voort uit status, er is altijd wel iemand, die meer heeft dan jij. Wat het meeste betekenisvol is, voor mij, is dat mijn BT zo fundamenteel anders is, als de OT, die wij overal horen en lezen. Ik ga met mijn BT nergens anders naartoe, dan naar mijzelf. Het is echt zo heerlijk, om dat te kunnen doen en om zo te kunnen handelen, want ik was natuurlijk ook geconditioneerd, om dat niet te doen. Ook al ben je dus geconditioneerd, dat houdt niet in, dat je geen BT kan hebben. Je kan wel degelijk tegen je eigen conditionering ingaan, maar je hebt dit nog nooit – bewust, met je taal – gedaan.

 

Wij worden pas echt helemaal aandachtig, wanneer er iets betekenisvol’s in ons gehoor komt. BT toont aan, dat het meest betekenisvolle, waar wij ooit mee te maken zullen krijgen in ons leven, de klank is van onze eigen stem. Je hoort en je weet heel zeker, wanneer je je eigen stem produceert of wanneer dit niet het geval is. Je kunt beslist nee zeggen tegen je eigen conditionering, omdat je jezelf afgrijzelijk, onecht of zonder meer onaangenaam vindt klinken.

 

Indien je je werkelijk tegen je conditionering keert, dan zal er veel veranderen, in een snel-trein-vaart, want je BT toont aan, dat je verlicht bent. Zodra je, ook al is het maar even, je BT kan laten voortduren, kom je er onherroepelijk achter, dat Taal Verlichting (TV) je ware natuur is en altijd is geweest, die alleen met BT expressief kon worden gemaakt. Ik leid een betekenisvol en prettig leven, omdat ik met mijn BT verder ga en inmiddels heel zeker weet, dat het mijn echte stem is, waarvan ik zo geniet en waarmee ik kan zeggen, wat voor mij van wezenlijk belang is.

 

Men heeft het altijd over zogenaamde vooruitgang,  maar wat wij gaan doen, in de toekomst, is alleen betekenisvol, wanneer wij BT gaan hebben, in plaats van OT. Zoals eerder gezegd, het gaat mij in BT, niet om het jezelf opofferen voor anderen en juist omdat het alleen om jezelf gaat, heeft wat je zegt of schrijft dan een bindende betekenis. Met OT kan hieraan nooit aandacht worden gegeven en met BT is er dus voor het eerst volledige aandacht voor onze eigen taal. Dat wij onze eigen taal zouden hebben en dat onze gezamelijk, gedeelde taal, dat mogelijk kan maken, is iets wat wij niet eerder wisten, voordat wij voor het eerst konden voortgaan met onze BT.

 

Ik hoop, dat als jij dit aandachtig leest, wat ik tot dusver heb uiteengezet, de juiste voorbereiding is, voor iets wat van onschatbare waarde is. Nadat wij  dus onze OT stop zetten, dan vergissen wij ons niet meer in het verschil tussen onze eigen taal en onze gedeelde taal, want die gedeelde taal (Frans, Duits, Engels, etc.) gaat dus altijd om anderen en daardoor verliezen wij onze eigen taal (BT) uit het oog. Onze  eigen taal is geen gedeelde taal en gaat dus altijd echt uitsluitend en alleen om onszelf. Daarom is BT zo verkwikkend, verhelderend en verrijkend en kan die gaan plaatsvinden in iedere bestaande taal. BT is precies juist daarom zo betekenisvol, omdat onze inspanningen worden beloond met goeie resultaten.

 

Met behulp van onze voorgaande BT, wordt onze TV alsmaar verder uitgebreid. Uiteraard kan hierover met anderen worden gesproken of er kan ook over worden geschreven, maar de enigen die hier baat bij zullen hebben, zijn zij, die zelf ook met zichzelf spreken en naar zichzelf luisteren. Anders gezegd, BT blijft volledig verborgen voor hen, die niet zelf de noodzakelijke stappen ondernemen, om het te ervaren. Eigenlijk staat de waarheid dus voor ieder’s neus, maar we trekken allemaal onze neus op voor het praten met onszelf, omdat wij onze identiteit ontlenen, aan de mate waarin wij ofwel anderen naar ons kunnen doen luisteren of de mate waarin wij altijd alleen maar – onbewust en gedwee – naar anderen luisteren en daardoor dus niet naar onszelf.

 

Wij zijn dus in OT – wat evenwel de algemeen aanvaarde, maar incorrecte, onintelligente wijze van omgang met taal is – altijd onwillekeurig bezig om 1) macht over anderen uit te oefenen, of 2) om onze eigen verantwoordelijkheid uit handen te geven, door slaafs naar anderen te blijven luisteren en dus niet naar onszelf. Eigenlijk is het ook niet zo, dat wij in BT verantwoordelijk nemen, want we zijn dan, voor het eerst, werkelijk in contact met onszelf.

 

Ik hoop dat de lezer deze woorden betekenisvol vindt en dat hij of zij daarom met mij hierover wil gaan praten, want dat praten over BT en TV, wat het eerherstel van de klank-beleving van de stem van de spreker betekent, is van absoluut belang, om met BT verder te kunnen gaan. In OT zijn wij dus ongemerkt nooit in contact met onszelf, ook al pretenderen we dit en ook al geloven vele mensen dit, waardoor wij het ook zelf gaan geloven. BT is geen geloof en heeft niets te maken met gelijk hebben of krijgen, omdat wij alleen namens onszelf spreken. Wij hebben dus altijd gelijk, ook al maken wij fouten of hebben wij het volledig bij het verkeerde eind. Alles komt met BT op z’n pootjes terecht en ons vertrouwen daarin onstaat, omdat wij daadwerkelijk de blijvende goeie gevolgen van onze BT ervaren. Wat dus nodig is, om een betekenisvol leven te leiden, is het verwoorden van die zogenaamde diepere lagen of gevoelens, die met OT niet konden verwoord, maar die moeiteloos met onze BT kunnen worden gezegd en gehoord.