Gevaar,

 

Omdat het ons, zogezegd, in gevaar kan brengen, talen wij er meestal niet naar, om onze Belichaamde Taal (BT) te onderzoeken, te erkennen en expressief te maken. Vanuit onze gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT) beschouwd, wordt alles wat het stopzetten van onze tragische conditionering tot gevolg heeft, gezien als een gevaar. Ofschoon het zonder meer waar is, dat onze bewuste BT wordt afgewezen, door iedereen met onbewuste Ontlichaamde Taal (OT), is er van gevaar geen enkele sprake, want wij maken ons leven alleen maar veiliger met onze BT.

 

We hebben het met OT altijd maar weer over het gevaar van fascisme, klimaat veranderening, drugs of besmettelijke ziektes, maar nooit, over hoe wij met onze alledaagse, aftandse, onnatuurlijke taal onze eigen afgrijzelijke, chaotische, verwarrende  realiteit creeren. De mens is in groot gevaar en alles wijst erop, dat wat wij ook doen, onze situatie als maar verder verslechterd. Zolang als wij niet in staat zijn, om onze eigen OT een halt toe te roepen, zullen wij in toenemende mate de desastreuze gevolgen  ervaren van het idiote feit, dat wij met onze OT maar blijven doen, alsof alles wel goed gaat komen.

 

Wat wij gaan doen met al onze atoombommen, ons  eigen betekenisloze leven of met de geweldadige  maatschappij, waarvan wij onderdeel zijn, hangt volledig af, van hoe wij zullen omgaan met onze taal. Tot dusver, heeft OT het individu altijd opnieuw in gevaar gebracht en geen enkele stabiliteit kunnen bieden, maar met jou BT gaat hierin verandering komen, omdat jij eindelijk zult gaan beseffen, dat jij voortdurend in de weer bent gebleven, om alarm te blazen en om anderen voor een of ander gevaar te waarschuwen, terwijl jij zelf niet eens in de gaten had, dat jij nauwelijks de dans wist te ontspringen. Het is werkelijk een wonder, dat jij nog leeft.

 

Gevaar betekent, dat er directe actie moet worden ondernomen, maar vanwege je verlammende OT ben je zo gewend aan gevaar, dat het je niet eens meer opvalt, dat je agitatie, je depressiviteit, je stress en je waanzin, allemaal het gevolg zijn van het feit, dat jij niet weggaat, maar in de beurt blijft van al de zinloze negativiteit, die jou leven bepaalt.

 

De kust is alleen veilig, als jij eindelijk eens met jezelf in gesprek gaat en aan jezelf laat weten, dat alleen jou eigen BT je de veiligheid kan geven, die je nooit van anderen met OT hebt kunnen ontvangen. Er zijn hopelijk wel wat mensen voor jou geweest, die niet al te kwaadaardig waren, maar je hebt nog nooit iemand ontmoet, die in staat was, om bewust door te gaan met BT, die jou uitnodigde hetzelfde te doen. De veiligheid, waarnaar jij altijd zocht, is je  Taal Verlichting (TV), die alleen met BT te vinden is.

 

De bekende belachelijke uitdrukking, dat wij het gevaar onder ogen zouden moeten zien, zodat we niet langer meer bang zouden houven zijn, omdat wij het gevaar op die manier zouden hebben bestreden, illustreert hoe wij, vanuit onze gebruikelijke OT, bezig blijven met kijken in plaats van met luisteren. Alleen wanneer wij, vanwege onze BT, durven, mogen en kunnen luisteren, naar de angsten, die wij – als indidividu – als gevaar ervaren, dan pas zijn wij in staat om het gevaar en onze strijd met onze angsten los te laten.

 

Ook het zogenaamde geruststellende gezegde, dat we alleen maar spoken zouden zien, omdat het gevoel van bedreiging niet weggaat, toont aan dat onze angst niets te maken heeft met wat we zien, maar met wat wij horen. Wij horen, voortdurend, OT, waarin stemmen van sprekers onze aandacht eisen. Deze stemmen, dwingen ons, ook al klinken ze nog zo vriendelijk, enthusiast en gemotiveerd, want het is allemaal geacteerde, onechte OT. Ook al konden wij nooit ons vinger leggen, op wat ons nou eigenlijk voortdurend bedreigde, als wij het verschil tussen OT en BT erkennen, dan weten we wel beter. We zijn niet gek en we zien geen spoken. Ik heb mij vele jaren met psychologie bezig gehouden en ben ervan overtuigd, dat vele mensen met zogenaamde psychische aandoeningen eigenlijk ongemerkt OT spuugzat zijn. Ja, dan wordt je voor gek verklaard.

 

Voordurend dwingen allerlei machts-wellustelingen ons, om onze taal te gebruiken, op de manier die zij willen, maar met BT gebruiken wij onze taal op de manier zoals wij dat zelf willen. Wij spelen echter met vuur, zolang alsdat wij nog niet onze eigen taal, onze BT, hebben erkend en het grote gevaar, dat wij – vanwege onze taal – niet uit de weg gaan, kost ons onze vrijheid. Anders gezegd, wij blijven gevangen zitten in OT, die ons ervan weerhoudt, om te zijn wie we zijn en om met behulp van onze BT, vanuit onze TV te leven. Het echte gevaar is dat wij, vanwege onze conditionering met OT, ons leven mislopen.       

 

Compassion,

 

For the purpose of illustrating, what I want to say about compassion, I will first bring the reader this quote from J. Krishnamurti. “Compassion is not sentiment. Compassion is not wooly or empathy; it is not something you can cultivate through thought, discipline, control, suppression, or being kind, polite, gentle and all the rest of it. It only comes into being when thought, at the very root, has come to an end.” Krishnamurti was, unknowingly, his whole life, referring to Embodied Language (EL), which is the expression of our Language Enlightenment (LE). I hope you are able to combine his words, with what I say about our Disembodied Language (DL), which creates and maintains the illusion of thought. The absence of compassion, isn’t due to the presence of thought or a mind – because it doesn’t exist – even though we all talk like that, due to how we deal with our language. Our DL creates all of our problems, as it makes us believe, language can happen within us.

 

Krishnamurti’s words require some translation, to the concepts of DL, EL and LE. He often stated, that thought is time, born of experience and knowledge, which are inseparable from time and past. However, the fallacy of covert, supposedly, inner language – of being able to have thoughts or, presumably, a mind of our own – has distracted us from paying attention to the overt behaviors, which determine how we deal with our language: 1) speaking, 2) listening, 3) writing and 4) reading. Moreover, all other – good as well as bad – behavior, is kept going by the way in which we deal with our language and not by some superstitious fantasy, which inevitably occurs, since we cannot speak appropriately about our own experience. Our DL always distorts our own experience, therefore, we can never talk effectively about our own experience, in the here and now.

 

With EL, we can, for the first time in human history, talk, without any distraction or distortion, with total awareness, about our own direct experience. This is how we acquire self-knowledge, which is grounded in our own experience, in the here and now. We can finally talk whole-heartedly about our past as well as our future, because EL keeps us present. In DL, we dissociate from our experience, because we feel threatened. It isn’t – as Krishnamurti says – time,  which is the psychological enemy of man, but it is the constant threat, we experience, while we speak. We have never been in a non-threatening situation, in which we could consciously continue with our EL.

 

In EL, our action is based, not on knowledge of the past, but on self- knowledge in the hear-and-now. Therefore, we are not limited, by our unfulfilled desire, to express who we really are, that is, our LE.  Fascinatingly, Krishnamurti decribed his state of mind, as a young boy – when he wasn’t yet fully conditioned by DL – as follows: “No thought entered his mind. He was watching and listening and nothing else. Thought and its associations never arose. There was no image-making. He often attempted to think, but no thought would come.” You can tell from his words, that thought and even the so-called mind itself, was only a verbal product, which arose from the associations and the image-making of DL.

 

Our fantasy of having thoughts or a mind – which  probably has been going on, ever since human beings became verbal – will only come to an end when we make the individual shift, from our DL to EL. Nobody can do this for us, but we can definitely do this for ourselves. It is a skill, which we can and, in my opinion, should acquire. Once we have this marvelous ability, to have ongoing EL, we will step out of our dreadful history of conditioning with DL. In effect, our thought doesn’t really come to an end, but we fully understand, that it never even existed.

 

I totally agree with Krishnamurti, that compassion doesn’t come from charitable acts or social reform, but I disagree, that compassion has to be free from sentiment, romanticism or emotional enthusiasm. As anyone with EL will agree, accurate expression of our feelings, is of utmost importance, as this – and  this alone – guarantees the continuation of our EL. In essence, our sentiments reflect our experience of whether we feel safe or threatened. The fact that we are incapable of talking about this, with our DL, makes it seem, as if there is something wrong with our emotions, but we can’t reason properly, as long as we don’t feel safe. The accurate expression of our emotion, is, of course, not the same as emotional idealism or nostalgia, which derives from the fact, that we are incapable of talking about our feelings.

 

Our attitude or judgement about the situation, we find ourselves in, is determined by the perception, afforded by our DL or our EL, by the way in which we use our language. Although in DL, we attack each other, it is primarily reactive and defensive. I also want to say a few words about romanticism. In context of the fact, that individuals, historically, have been punished, killed, tortured or imprisoned for not adhering to the group-behavior, which was culturally-required to survive, it is important to recognize, that romanticism is marked by its focus on the individual. Surely, this focus was and is not perfect, but it certainly has given birth to societies, in which individuals have rights and freedoms. It is not a bad thing, in my opinion, to be reminded of the historical literary movement called romanticism, which is about the unique perspective of a person, often guided by irrational and emotional impulses. Furthermore, it would really help us, to be more romantic, to have respect for nature, the so-called primitive and to celebrate the common man. Since we have never had ongoing EL, there was no way for us to talk sensitively, sensibly, intelligently, however, romanticism surely was a movement, to elaborate on that, albeit embracing isolation and melancholy.  Lastly, anyone with EL immediately feels a sense of emotional enthusiasm, because our EL expresses, effortlessly and happily our LE, who we really are. In closing, with EL we verbally, naturally, acknowledge,  we are sensitive individuals, who experience and celebrate the abundant positive energy of our LE.

 

It is foolish to compare our compassion, to a great immoveable rock, in the midst of confusion, misery and anxiety. The new culture, which Krishnamurti was talking about, could not come about as long as our DL remained unaddressed. It can only come into being with ongoing EL. I already live in that culture, which I create for myself and which each of us can only create for ourselves. I am not waiting for anyone, but if you manage to stop your DL, I will be delighted to talk with you. I agree with my old friend Krishnamurti, that compassion and intelligence go hand in hand, but they only do so because of our EL. The wholeness of life or LE, is articulated by our EL.

 

Outburst,

 

My emotional outburst is – and has always been – to protect and liberate myself from anyone, who harms and disrespects me. I take everything very personal, because I don’t speak on behalf of any group. People blame me for, supposedly, making it personal. Even though I pay the price, I can’t help, I let them feel and know, they negatively affect me, because they don’t want to own up, to what they are doing. Surely, I don’t tolerate their ignorance about themselves and this is the story of my life.  

 

I am happy about my Embodied Language (EL), but   everyone is unconsciously engaged in Disembodied Language (DL) and doesn’t give a damn about me or my EL. I am sixty-five and four days old and I realize,  how fortunate I am, because I express my Language Enlightenment (LE) with my EL. For years, I was the victim, who begged to be accepted, but now, that I have come into my own, it is evident, I absolutely abhor everyone, who engages in brutal, dumb DL.

 

Any outburst of violence and hatred is the inevitable consequence of our mechanical involvement in DL. These escalations keep occurring, because we don’t act as individuals, but we believe, that we belong to some political, religious or ethnic group. All conflict and chaos, is created by group-behavior and not by individual behavior. Individual behavior is the only behavior, which creates real order and requires EL.  

 

When you explore the difference between your DL and your EL, you will experience an outburst of joy. With your EL, you will, for the first time, consciously,  express who you really are. Yes, this is an emotional matter, since you haven’t done that and you realize that. You will cry, laugh and experience great relief, when you begin to express your LE with your EL.

 

Actually, there is no such a thing, as an outburst of religious, political or ethnic animosity, but since we are all – due to our habitual stupid DL – trapped in what people call group-think, we imagine, we have a mind, which explodes, when our so-called identity is challenged by those, who behave different from us. With our DL, we can never talk appropriately about our fears and fantasies, which are created and maintained how we talk. Only with our EL, can we let go of the paranoid fabrications of our DL.

 

We are trying to hide ourselves in a group, but the reality of our individual lives is – although we have had a few, short-lived moments of it – we don’t know how to engage in EL, because we are stuck in a dissociative language, that is working against us, instead of for us. Yes, our inability to have EL and to  express the self-knowledge, happiness and peace of our LE, is felt, by each of us, as our personal failure.

 

Each time, we have EL together, we celebrate our LE and we experience an outburst of energy. Of course, this happens, because the energy, that was drained by our DL, comes running back to us. However, this can only occur, if we dare to be alone with ourselves and abandon the verbal constructs, which make the individual exploration of our language impossible. It is really true, your own verbal truth will set you free.

 

By bringing all your attention to speaking, listening, writing and reading – that is, by fully acknowledging your participation in overt language and, therefore, by rejecting the by DL-created false notion of inner language – you are going to experience an outburst of knowledge, because you will express, what you are capable of expressing and had always wanted to express, but you could never say it, hear it, write it or read it, as long as you were still engaged in DL.

 

Having another nasty hissy-fit is stupid, childish and utterly meaningless, because your temper-tantrum always involves the continuation of your insensitive, attention-demanding, energy-draining DL, however, if your outburst results in ongoing EL, then you will experience a mutation of who you believed yourself to be. You have permanently changed, because your EL immediately reveals your LE. Your DL-history may  still linger on for a while, but the transformation has already happened, because you have acknowledged the gigantic difference between your DL and EL.  

 

There is a lot of work to be done, because the way in which you deal with language, determines all of your other behavior. Your behavioral repertoire is self-defeating, as it is based on your involvement in DL. With EL, you are going to change, beyond what you had ever held possible. You will find yourself involved in an outburst of activity and experiments. With DL, you have been underperforming, as you didn’t have the energy to do well and to do what you wanted to. With EL you always have energy and to delight in that energy is your LE.     

 

Whenever,

 

Whenever you engage in Embodied Language (EL), you feel happy, relaxed, clear and energized. You can always go back to your EL, even though you are conditioned to have Disembodied Language (DL). If you listen to yourself while you speak, you will find back your EL again, whenever you have lost it. Your EL will always be there, whenever, you turn to your attention to it, you can say it, you can hear it and you can also write it or read it. Right now, you read it. Whenever you are ready, you will say it and hear it, from your own mouth, with your own ears. You will find, that all your problems subside, whenever you allow yourself to express your EL. This happens, because your EL is the expression of your Language Enlightenment (LE). Whenever you express your EL, you give yourself the opportunity, to express and to get to know, who you really are, which is your LE.  

 

Whenever people hear me talk about Embodied Language (EL), they often say something back, to show so-called agreement with me. For instance, they would say, they get it, why most people aren’t having any EL, because people don’t want to give up their power. When they say that, it occurred to me, this is usually at the end of what was merely a brief interaction. In other words, they don’t realize, they themselves don’t want to give up power and that is why their so-called understanding is the signal, that the conversation is over. I’ve experienced this many times and if would address this issue – as I’ve done in the past, but no longer do – while talking with them, they would express, in some way – but never  say directly – I’m bothering them, since they never move beyond their obvious level of superficiality.

 

For me, the conversation always continues. My EL always continues with something new, which was never said before. Each time there is a repetition of what has already been said, this signifies the end of the interaction. Stated differently, saying something new, is the start of the conversation, in which we are going to say more new things and, therefore, we experience wellbeing, understanding, acceptance, positive energy and truth. Sadly, for most people, who are used to DL, bringing verbal attention to the new, is the end of the conversation, since they just don’t know how to go there, on my invitation. To do that, they would have to trust me, to guide them.

 

Whenever you talk with me – which, unfortunately, you don’t do – you would find yourself capable of having EL instead of your usual DL. It is so very easy with me, because I know the difference between DL and EL, but most people don’t. You don’t allow me to show you the beauty of EL and your LE, because you believe, you obsessively demand, that you are in charge. The reason, you can’t trust – me, but also, of course, yourself – is you always fear, I will take something away from you. Whenever you trusted someone – while you and others, unconsciously, still were engaging in DL – you have felt disrespected, humiliated, betrayed and taken advantage of. In DL, people always attempt to one-up each other. They do this, to win the struggle for attention – which is the basic characteristic of DL – which determines, who is going to be more powerful than the other.

 

Whenever we engage DL – which, I can’t repeat this often enough, is our usual, normal, expected way of dealing with language – there is a battle going on between the speaker and the listener. Moreover, the speaker imagines, this dreadful conflict happens within, but also without him or her. However, it is a merely matter of our unconscious involvement in DL, which produces the fallacy of inner and outer.

 

In DL, the ones who dominate, are more powerful  and this has been – and continues to be – the basis of all our interactions, in politics, education, religion and science. It is to our own detriment, we have, thus far, been incapable of actually acknowledging our own DL, so that we could step out of it and in effect, stop our participation in it, so that we could finally engage in EL. In the name of the continuation of our own DL, we have, unknowingly, thrown out the child with the bath-water, by pretending to have EL, while we have never really had it, as we have never really acknowledged and stopped our own DL.   

 

People – with DL – often complained to me, I don’t have any awareness about who they are, but I know, I categorize in terms of DL and EL. There is truth to what they say, yet, I find it more effective, for my own wellbeing, to view people as I do, as I don’t care to get to know the monsters, they are and the horrific things, they are capable of. Besides, I know it already. Whenever I have tried to accept people for who they are – with their DL – it has come back to bite me. People who don’t have EL with me, are harmful to me, to themselves and to others. I wish it wasn’t so, but that is the plain unvarnished truth.

 

My ability to stay away from the multitudes, who still mechanically engage in DL, has only increased because I have stopped my own DL. This has helped me greatly, because it allowed me to continue with my EL on my own. As long as I wanted something from anyone with DL, I was shooting myself in the foot and I was befooling myself. I have, to survive and to keep myself out of trouble, often tried to act as if I am not bothered by the DL of others, but the reality is, it always affects me. I can’t help feeling confused, stressed, upset, because of the DL of others, but not about my own DL. Yes, I know, I also have had my own conditioning history with DL, but I can be upfront about it and I don’t let define my life, while others are in the grip of their DL-conditioning.

 

I experience jealousy from those with DL, who envy me for not being caught in my history of trauma and abuse. It is strange, because, presumably, there’s something wrong with me, according to those who engage in DL, that I don’t dish out my drama, like they do. In any case, I feel good about doing what I’m doing and I can’t be bothered with anyone’s ordeal. This is so different from how I viewed myself, when I was studying and teaching psychology or trying to get others to understand my EL and LE. I don’t do that anymore and this has allowed me to go my own way and stay true to my own LE with EL.

 

Whenever you feel safe, you have the opportunity to express your EL. If you talk with yourself at such moments, you will give yourself instructions which come from your LE. Of course, you can also talk with me, whenever you like, but the issue of EL is about talking with yourself. Whenever you feel drained, angry, troubled or confused, it is of necessary to tell yourself and let yourself know, this is the inevitable effect of your DL. If you did that, you would notice the switch in the tone of your voice and whenever that happens, you have given yourself a big present.    

 

Pristine,

 

Once you have Embodied Language (EL), instead of your usual Disembodied Language (DL), you will find back yourself, in a pristine condition. After you have stopped your noisy, harsh, unnatural, contradictory, chaotic DL, you are surprised, your EL can still be so pure and simple. Moreover, with your ongoing EL, you are going to realize, how much hasn’t yet been said. It couldn’t be said, as you didn’t know, that you engaged in DL, almost permanently. Our discovery of our own EL, certainly isn’t going to mean, now we can say to others everything we wanted to say, but it definitely means, that we are finally going to say to ourselves, what we are actually capable of saying.

 

Once we deliberately, repeatedly, delightfully, say to ourselves and hear ourselves say, what we believed to be, previously, our thinking, we don’t have such a  great urge anymore, to say things to others, as we acknowledge, others mainly engage in DL, have no clue about EL or its value and are very unwilling to even consider the possibility of it. Stated differently, when we start to have EL with ourselves, we also recognize, that what we believed, we wanted to say to others, was actually something, which we wanted to say to ourselves. This is an enormous discovery.

 

Never before – we recognized the pristine condition of our own EL – did we even consider being our own authority and fully accept, the gigantic importance of our already existing ability, to speak out loud with ourselves and to really listen, to what we’ve got to say, to ourselves. Due to our own DL, this possibility never occurred, as talking with others, presumably, was more important. As we continue to speak with ourselves, we not only discern, how we want to talk with others, but we also become painfully aware, there is hardly anyone capable of talking with us, in the way, that we are talking with ourselves. In other words, by having EL alone, with ourselves, we finally  acknowledge the irrefutable fact: everyone with DL, is constantly lying to themselves and to others.

 

While speaking our own truth, with our own EL, we are aware of our pristine individual freedom, which is our Language Enlightenment (LE). Our awesome experience stands in stark contrast to everyone’s DL, which isn’t intentional, but unconscious. We know, that anyone can only become conscious about their involuntary participation in DL, if they begin – like us – to have EL, by themselves. The entire focus of EL is different from DL. In DL, we remain busy with each other, but in EL, we stay in contact with ourselves.

 

If someone else has EL with us, we talk with each other in the same way, as we talk with ourselves and, therefore, having EL together increases our ability to talk with ourselves even more. Moreover, in EL with others, we begin to perceive talking with others, as talking with ourselves. This is a complete reversal from what we were used to in DL, in which talking with others, meant that we weren’t talking with ourselves and remained oblivious about the importance of this. Surely, our EL with ourselves and with others is psychologically and intellectually very satisfying and beneficial, as it reveals to us our LE.

 

Only recently, I began to conceptualize, the notion of having my own pristine language. A few days ago, I had not yet fully articulated, that LE really makes me have my own EL, which belongs entirely to me. It is a novel experience, to recognize these words as my own. I acknowledge, in the past, I was – due to the fact, I was often, unknowingly, busy with others – more focused on the sound of my EL, than on its actual meaning. Only a while ago, I began to speak and write more about my LE and this stimulated me to further address the profound meaning of my EL.

 

As I have often said and written, my EL expresses my LE. My DL couldn’t accomplish that, but it is clear now, that my LE precedes my EL. This is, however, not some inner process, but it is similar to the fact, that to behave, one has to be alive. If one is dead, all behavior stops, and, likewise, in DL, one is – at least, as one’s language is concerned – dead or not at home, as it always happens on automatic pilot, unconsciously, due to our history of conditioning.

 

One’s own pristine language – which was never before utilized – comes alive in EL and, thus, one realizes, that one has always had this ability. One’s LE, means nothing was really lost, as everything that couldn’t be expressed before, with our DL, is now expressed with our EL. This is truly a revolution of consciousness, as one’s LE, is like a mountain, from which the river of one’s EL cascades and flows.

 

While writing this, my body is in a state of utter bliss, as love and truth fills my being. I know very well, these are just words, but they are mine and that is why they have incredible significance for me. I am treading on a pristine land, where the river of my EL has become a wide and powerful current. As I slowly meander, I see, in the far distance, the peak from whence I came. When you will express your LE with your EL, you would, like me, be lost for words, but you would still be inclined to speak and write, as you just love to hear it or to read it to yourself and share it with those few enlightened individuals, who also know how to appreciate it.                     

 

Verder 2)

(ik had al een eerdere tekst over verder geschreven, die ik hieronder zal plaatsen) 

 

Het is prachtig hoe alles met Belichaamde Taal (BT) verder gaat. Ik kijk uit naar wat er nog gaat komen. Ik ben nu dus vijfenzestig jaar, maar ik omdat ik van plan ben om honderddertig te worden, ben ik nu dus op de helft. Ik weet dat vele mensen BT zullen gaan ontdekken. Het maakt mij gelukkig niet meer zo veel uit of dat gaat plaatsvinden voordat ik of nadat ik de pijp uitga. Mijn zekerheid hierover komt voort uit mijn ervaring, hoe mijn BT mij heeft laten weten, dat ik echt verlicht ben. Ook al was ik het altijd al, ik kon het met mijn Ontlichaamde Taal (OT) niet geloven. Misschien plak ik er nog een eeuwtje aan. Ik heb nu immers het eeuwige leven gekregen, vanwege mijn vrijmoedige Taal Verlichting (TV).

 

Het verder moeten gaan met iets wat we eigenlijk niet willen, gebeurd vanwege onze onbewuste OT. Men zegt heel vaak en je hoort dus heel vaak, dat je uit je comfort-zone zou moeten gaan, om iets te kunnen leren, maar alles wat je hebt geleerd met OT, is iets waar je niet mee verder kunt gaan, als je BT wilt hebben. In BT komt het er op aan, om – met  de klank van je stem – in je comfort-zone te blijven.

 

Ik weet nog goed, hoezeer ik ernaar smachtte, om mijn BT voort te laten gaan en hoe ik van alles deed, wat ik kon, om dat te laten plaatsvinden. Heel vaak was ik er vroeger heel verdrietig over, dat het weer was opgehouden. Ik zocht voortdurend anderen op, om het met hen te delen, maar voelde me elke keer weer afgewezen. Het duurde me nooit lang genoeg en mensen waren er volgens mij nooit voldoende in geinteresseerd. Ik was echt zeer ontevreden en toch ben ik nu zo vervuld met mijn oneindige gave geluk.

 

Met BT bouw je verder op datgene wat goed is voor jou en wat daadwerkelijk positieve resultaten tot gevolg heeft. Nadat je je BT ontdekt, weet je dat het geen zin heeft, om verder te gaan met OT, ook al was je ertoe geconditioneerd en zul je een proces gaan doormaken, om het te kunnen afleren. Je hoeft je BT niet aan te leren, want zodra jij dus ophoudt met je dwangmatige, onnatuurlijke, problematische OT, dan gaat jou BT helemaal heerlijk vanzelf verder.

 

Ook al wil je dit – net zoals ik – waarschijnlijk niet geloven, in eerste instantie, is jou BT niet iets om met anderen verder over te praten. Je loopt daarin elke keer zogezegd weer tegen een muur, die je op jezelf terug werpt, want je kunt alleen verder met je BT, indien je met jezelf blijft praten. Ik wist toen nog niet – ik kon het eigenlijk ook niet geloven – dat het praten met mezelf daadwerkelijk belangrijker was, dan het praten met anderen, die dus onwillekeurig elke keer weer met OT bezig zijn, waardoor ook ik elke keer weer getriggerd werd in mijn eigen OT.

 

Je zou terecht kunnen zeggen, dat ik al die afwijzing nodig heb gehad, om met mijn BT verder te kunnen gaan. Ik ben niet ondanks, maar vanwege anderen verder gegaan met mijn onderzoek van mijn eigen BT, die ik nog maar pas volledig ben gaan begrijpen als mijn eigen taal. Ik kon verder gaan, omdat ik er  groot genoegen in had – en nog steeds heb – om met mijzelf te praten en naar mijzelf te luisteren.

 

Uiteraard was het verder praten met mijzelf en het voortzetten van mijn BT mogelijk, omdat ik iets zei, wat mij hielp, waardoor ikzelf mijn gedrag begon te veranderen. Het met BT benoemen en loslaten van het gedrag, dat tot stand was gekomen en in stand werd gehouden door mijn OT, was, wonderlijk genoeg, het enige dat nodig was. Het was en het is nog steeds een enorme opluchting, dat ik hiertoe vanwege mijn BT in staat was. Terugkijkend besef ik, hoe het afleren van mijn OT, mijn gedragspatroon volledig heeft veranderd. Ik weet vanuit mijn studie van psychologie en mijn ervaring in de psychiatrie en in het onderwijs, dat al het pretentieuze gebazel met OT over zogenaamde gedrags-verandering, een volslagen aanfluiting is, want men is niet bekend en  heeft geen enkele aandacht voor het grote verschil tussen OT en BT. Het is een onomstotelijk feit, dat al het onderwijs, maar ook therapie, religie, politiek en zogenaamde rechtspraak, nog steeds is gebaseerd op onbewust, mechanisch, negatief gedrag: OT.  

 

Iedereen heeft wat mooie momenten meegemaakt, maar kon daar, vanwege OT, nooit mee verder gaan. Het duurde dus altijd maar heel kort, dat we weer eens kalm, gelukkig, vrolijk of creatief waren, want onze gebruikelijk OT creerde altijd weer een gevoel van onzekerheid, onveiligheid, afgunst en aggressie. We hebben nog nooit met onze toevallige, korte, onwennige, vluchtige momenten van BT verder kunnen gaan, omdat wij geconditioneerd zijn, om naar anderen en niet naar onszelf te luisteren.

 

Deze tekst brengt je echt verder, dan iedere andere tekst, die jij leest, die ongemerkt altijd geschreven is vanuit de ervaring van OT. Uiteraard gaan wij, vanuit  voortgaande BT, andere teksten schrijven en lezen. BT heeft vele, heilzame, verstrekkende gevolgen, die zowel van wetenschappelijk als sociaal belang zijn. Vooralsnog zijn wij nog steeds wanhopig bezig, om, vanwege onze onintelligente, geforceerde, idiote BT, aan allerlei achterlijke ideologien aan te hobbelen. Indien wij daarmee verder blijven gaan, komen er steeds grotere vernietigende krachten vrij en is het goed mogelijk, dat verder leven onmogelijk wordt.  

Verder 1),

 

In Belichaamde Taal (BT), kunnen we verder gaan met lachen, maar in Ontlichaamde Taal (OT) vergaat ons het lachen. We zijn zo aan OT gewend, dat we alleen maar, ongemerkt, bezig blijven, om met het lachen te beginnen en het komt eigenlijk nooit in ons op, om ermee verder gaan. Stel je toch eens voor, dat we niet alleen, zo af en toe, een beetje lachen, maar dat we er zogezegd in blijven?

 

Ook al zijn al onze andere problemen, zogenaamd, van veel groter belang, eventjes lachen is op zichzelf natuurlijk al een groot probleem. Ja, zelfs een klein beetje lachen is al heel zeldzaam, regelmatig lachen is vrijwel ongehoord, maar onophoudelijk lachen is niet weggelegd voor bekrompen, duffe angst-hazen, die zich niet durven te verliezen in het lachen, want voortdurend lachen, betekent dat je echt verdwijnt,  of ophoudt te zijn, wie je was of meende te zijn.

 

Lachen is een aangrijpende, ingrijpende zaak. Over het algemeen, gaan we er heel sluw en achterbaks mee om. Het speelt een zeer noodzakelijke rol in het afkick-proces van OT, onze gebruikelijke humorloze wijze van omgang met taal. Er is geen enkele sprake van openhartigheid in OT. Het huilen staat ons nader dan het lachen, omdat het natuurlijk in-triest is dat we ons, onbewust, dag in dag uit, aan OT overgeven. Om echt verder te gaan met lachen, zal er eerst behoorlijk wat gejankt moeten worden.

 

Goed-lachsheid, is niet aangeboren, maar kan alleen tot stand komen, als je het letterlijk spuigzat bent, om de zogenaamde slimme, laatst- lachende derde uit te hangen. Je maakt je jezelf niet wijzer, door te doen alsof je boven het gebruikelijke conflict staat, omdat je weet te profiteren van de uitkomst. Als je wilt lachen, dan kan je geen buitenstaander blijven.

 

Je krijgt misschien wel eens een kortstondige stuip van het lachen of je hebt een schaterlach, maar het is absoluut niet, ook al zeggen je dat, echt lachen. Je lacht, omdat je niet echt blij bent, als een boer die kiespijn heeft. Om niet voor aap te staan, doe je, alsof je je een aap zou hebben gelachen, maar in de trieste werkelijkheid van OT, lach je je een ongeluk.  

 

Omdat je eigenlijk wel weet, dat je bent beschadigd, wil je niet in een deuk blijven liggen. Het is vanwege je angst, dat je in je broek piest van het lachen. Het is rampzalig, dat je niet eens in de gaten hebt, dat je, vanwege je OT, zegt dat je er je lol weer mee op kan. Want, je hebt geen werkelijk plezier, als je weer de slappe lach krijgt, omdat je nooit echt veranderd.

 

Alleen met BT lacht het fortuin je toe, want het is je ware natuur, die het lachen veroorzaakt en niet een of andere stomme grap. Dit is, wat ik, met mijn BT,   zeggen wil, tegen iedereen, die probeert, om leuk te doen, door onzin uit te kramen: laat me niet lachen. Ik heb een grondige hekel aan die aandacht-trekkerij amusement, maar ik lig helemaal dubbel, als ik BT met iemand kan hebben, omdat we weten, dat dit altijd verder gaat. We blijven erin, omdat we ons realizeren, dat onze conditionerings geschiedenis met OT belachelijk is. Onze Taal Verlichting (TV) laat niet alleen op natuurlijke wijze onze BT doorgaan, maar ook ons lachen en wij hebben daarom altijd alle lachers aan onze kant. En, lachen is gezond.         

 

Drie,

 

Op de een of andere manier had ik, vanwege mijn vijfenzestigste verjaardag, gisteren – omdat ik een fles met heerlijke Lagavulin whiskey had gekregen – vandaag, al drinkende, besloten, om drie stukken te schrijven. Hier is mijn derde tekst. Men zegt wel, alle goeide dingen bestaan in drieen, of, driemaal is scheepsrecht. Het heeft natuurlijk met herhaling te maken, dat iets pas werkelijk kan beklijven, als het vaak genoeg is herhaald. De eerste herhaling is niet genoeg en de derde (of vierde) is doorslag-gevend.

 

Dingen die je drie keer doet, hebben effect, dit gaat op, voor training van soldaten, maar ook voor het hebben van Belichaamde Taal (BT). Maar, de drie dingen, waar het in deze tekst om gaat zijn: 1) BT; 2) Ontlichaamde Taal (OT) en 3) Taal Verlichting (TV). Men zegt: drie is de kleinste melodie. Drie schijnt de hersenen te kietelen. Ik geloof er eigenlijk helemaal niets van, want ik weet, dat alle herhaling refereert aan OT. Je kunt je BT en TV in een keer vatten, als je werkelijk met jezelf spreekt en naar jezelf luistert.

 

Nagenoeg niemand weet iets af van voortgaande BT. Het idee, dat 1) een schaars, toevallig, kortstondig  moment van BT, 2) kan voortduren en 3) bewust kan worden meegemaakt, is slechts voorbehouden aan hen, die de moeite nemen, om eens met zichzelf te gaan praten en naar zichzelf te gaan luisteren. Het is dus, simpel gezegd, mogelijk om – met BT – iets goeds, echt toe te laten en om ermee door te gaan.

 

Het getal drie komt ook terug in diverse religies. Het komt voor in het christendom, in de drie-eenheid van de vader, de zoon en de heilige geest. Ik heb hier nooit iets van begrepen, ook al was ik hierin op gevoed. In het jodendom wordt er, om de een of andere onverklaarbare reden, drie maal per dag gebeden en in het boeddhisme heeft men het altijd maar, tot vervelends toe, over die zogenaamde drie juwelen, die ook wel de drie toevluchten worden genoemd. Men neemt 1) toevlucht tot buddha; 2)  toevlucht tot de dhamma, wat dus de leer van de buddha is; en 3) toevlucht tot de gemeenschap rond de buddha, de sangha. Het gaat er dus, in die drie voorwaarden, alleen maar om, dat het boeddhisme van generatie op generatie wordt doorgegeven en het is daarom over-duidelijk dat, het uitsluitend en alleen gaat om anderen, maar niet echt om onszelf.

 

Volgens de Griekse school van Pythagoras, is drie een special getal, omdat het het enige getal is, dat gelijk is aan de som van alle onderstaande termen (1+2=3) en het enige getal, waarvan de som met die eronder gelijk is aan het product van hen en zichzelf (1+2+3=6 en 3+3=6). Ik zou bijna zijn vergeten, om te vermelden, dat Pythagoras mijn grootste held is, omdat hij ook de monochord had uitgevonden. Het was een snaar instrument, om de toon ladder mee te meten en te controleren. Ik ben ook een liefhebber van Huygens, die door Pythagoras was geinspireerd en zei: de wereld is mijn land en de wetenschap is mijn religie. Ik heb in zijn huis, kasteel Hofwijck, in Voorburg, vele malen gezongen, omdat ik toen klassieke zang studeerde. De Romeinen hielden terecht vast aan de oude Griekse traditie en spraken over – omne trinum perfectum – wat drievoud is perfect betekent. Ook zou je kunnen zeggen, dat de eerste keer, dat iets gebeurt, is het opvallend, de tweede keer dat het weer gebeurt, is het een toeval, maar als het een derde keer gebeurt, is er sprake van een patroon.  

 

Het getal drie komt ook voortdurend weer terug in allerlei verhalen, toespraken, toneelstukken en films. Er is altijd een soort van begin, een midden en een eind. Drie is eveneens het getal van het gezin, dat bestaat uit een vader, een moeder en een kind. We geloven dat drie een magisch getal is, dat alles verklaart, maar we hebben nog niet – terwijl we met elkaar spraken – tot drie geteld, om zodoende eindelijk eens onze OT tegen te houden, zodat wij BT konden hebben en onze TV konden realizeren.

 

Uiteraard is er ook onze geboorte, ons leven en onze dood. Ik persoonlijk vind drie een overdreven numer, omdat het voor mij een betekent. Voor mij gaan harmonie, wijsheid en waarheid altijd samen, maar dat is, omdat ik BT heb, die mij heeft ingelicht over mijn TV. Zij die met OT verder modderen, zijn eindeloos bezig met allerlei afsplitsingen, die, in mijn opvatting, volslagen verwarrend en zinloos zijn.

 

Iedereen weet, dat drie een driehoek vormt en dus een geometrisch figuur aanduidt. Het is het eerste getal, dat structuur en veiligheid geeft, maar dat ook uitsluit, vanwege de controle, die het mogelijk maakt. De drie integreert wat de twee, na de impuls van een, heeft gescheiden. Een kind verbindt het mannelijke en het vrouwelijke en zonder het kind, is er geen creatie mogelijk. Dit is van enorm belang in hoe wij omgaan met taal, want als wij niet het kind in onszelf aan het woord kunnen laten, dan vindt er geen vernieuwing plaats. Dit is de essentie van BT, namelijk, dat wij vanuit onschuld met onszelf kunnen spreken. Bovendien is die openheid en ontvankelijkheid nu gevoedt door de levenservaring die wij hebben op gedaan. Onze kwetsbaarheid zet zich dus in onze TV om in een zekerheid en een onaantastbaarheid, die wij met BT kenbaar maken aan onszelf en anderen.  

 

Tot slot, wil ik het nog even hier hebben over het verleden, het heden en de toekomst. Wij hebben hierover vanwege onze gebruikelijke OT een heel verkeerd beeld. Ik ga het niet uitleggen, maar in BT is het verleden en de toekomst nu. We zitten niet vast aan wat wij ons hebben voorgenomen of aan wat wij geloofden, omdat anderen dit zeiden. Wij spreken met onszelf, over wat wij ervaren en ons verleden doet er eigenlijk helemaal niet meer toe. Ook zijn wij niet meer met onze toekomst bezig, omdat wat wij nu doen garandeert, dat wat gaat komen, nog beter zal zijn, dan wat wij nu ervaren.