You can hear me talk, sing and play my ukulele and recorder on my You Tube channel. Just type in my name Maximus Peperkamp and you will find me. 

 

Here is another beautiful text – I translated it for you from Dutch to English – from my dear friend AnnaMieke, with whom I speak every week with Embodied Language (ELT) about our Language Enlightenment (LE)... please, also check out her beautiful blog, where she writes fantastically about all her discoveries with EL.

 

https://klompanna2.blogspot.com/

 

Naturalness.

 

The resilience it can have, because of the logical consequence that the enlightenment has come to my parts, which I have been looking for for a long time. Unnoticed from all the writing, something has arisen, which has come to resemble an enlightenment and can now also experience that the decisiveness it had has flowed through to the wide ocean, where the drops have started to divide into more, in which I myself also stood. Where the brilliance that I could feel has now been confirmed in the action it has, in the breadth of discovering that I share my enlightenment. And I want to investigate which plane of encounter was still missing. And the little man on my shoulder who often passed judgment on not daring to speak about the enlightenment that I possess. Unknowingly, I have always known that my specialness in speaking and writing has shaped me into who I am and will be called, just as I know my name, like the dikes have been reinforced, like the wall has now fallen, in which I see a width that in its natural origin has placed me in the future of the present. I no longer wonder whether that is the intention, but simply my language points in that direction can indicate to unfold as it comes. Daring to be natural and being able to listen to one's own sound, where the core of an enlightenment can unfold, without an opposing voice. Without judging myself, but it is decisive in everything ordinary, which ultimately remains very special. Unnoticed as in a vision, the work that I show is flooded with my own writing as intended. I no longer wonder in the possibility of writing whether what I am doing is right, but let me go with the surrender that I feel I surrender to what can arise, which has remained my drive unnoticed, because I can now understand myself. Not only my words want to go to the light, but also all my parts on my blog. Awakening to who I really am to dare to be, which is known as enlightenment in being able to notice what it is like to be truly enlightened.

That is where my words fall short, where experiencing becomes more important, where the energy becomes so different in describing my language. Where the emotion has come closer, in the tears that can overwhelmingly tell me that this is the enlightenment in which I stand. Daring to stand by my own naturalness, to experience who I am, which has arisen in my writing.

Natuurlijkheid.

Hier is nog weer een prachtige tekst van mijn dierbare vriendin AnnaMieke, waarmee ik iedere week,  met Belichaamde Taal (BT) over onze Taal Verlichting (TV) spreek... lees ook maar eens haar blog waarop zij fantastisch schrijft over al haar ontdekkingen. 

https://klompanna2.blogspot.com/

 

Natuurlijkheid.

De veerkracht die het kan hebben, door het logisch gevolg, dat in mijn delen de verlichting is gekomen, waar ik al een hele tijd naar zocht .
Ongemerkt vanuit het vele schrijven is er iets ontstaan, wat op een verlichting is gaan lijken en nu ook kan ervaren, dat de daadkracht die het had, is door gegleden naar de wijde oceaan,waar de druppels tot meer is gaan verdelen, waarin ikzelf ook stond.Waar de schittering die ik kon voelen nu is bevestigd in de handeling die het heeft,in de wijdte van het ontdekken dat ik mijn verlichting deel.En wil gaan onderzoeken welk een vlak van ontmoetten er nog ontbrak.En het mannetje op mijn schouder die vaak een oordeel gaf, om niet te durven spreken over de verlichting die ik bezit.Ongemerkt heb ik eigenlijk altijd al geweten dat mijn bijzonderheid in het spreken en schrijven mij heeft gevormd in wie ik ben en zal heten zoals ik mijn naam ook ken,zoals de dijken zijn verstevigd,zoals de muur nu omgevallen is,waarin ik zie een wijdte die in haar natuurlijk oorsprongelijkheid mij neer heeft gezet in de toekomst van het heden Mij niet meer af vraag of dat de bedoeling is ,maar gewoon mijn taal die richting aan kan geven om te ontvouwen zoals het komt.
Het natuurlijk durven zijn en kunnen luisteren naar eigen klank,daar waar de kern van een verlichting kan ontvouwen,zonder een tegengeluid.Zonder een oordeel naar mijzelf ,maar de doorslag krijgt in al het gewone, wat uiteindelijk heel bijzonder blijft.
Ongemerkt als in een visie, is mijn werk die ik laat zien, overspoeld met eigen schrijven zoals bedoeld.Ik vraag mij niet meer af in de mogelijkheid van schrijven of het goed is wat ik doe,maar laat mij meegaan in de overgave die ik voel.Ik geef mij over aan wat er kan ontstaan,wat ongemerkt mijn drive is gebleven, omdat ik mijzelf nu kan verstaan.Niet alleen mijn woorden naar het licht willen gaan,maar ook al mijn delen op mijn blog.Het ontwaken in wie ik werkelijk durf te zijn,dat een verlichting weet te noemen in het opgemerkt kunnen beleven hoe het is om echt verlicht te kunnen zijn.
Daar schieten mijn woorden in tekort,waarin het ervaren belangrijker wordt,waar de energie zo anders wordt in het beschrijven van mijn taal.Waar de ontroering dichterbij is gaan staan,in de tranen die mij overweldigend kunnen vertellen, dat dit de verlichting is waarin ik sta.Bij mijn eigen natuurlijkheid durven te staan,te ervaren in  wie ik ben, zo in mijn schrijven is ontstaan.

 

Dictator,

 

It has never been said like this before, but it was of course inevitable, that this would come up: anyone who is involved in Disembodied Language (DL) is in fact a dictator. Dictators are always talked about as if they were some sort of especially bad person, but if we have Embodied Language (EL), we know for sure, that everyone who has DL, is trying, in one way or another, to force others, with their way of talking, which remains out of reach, because it is always supposedly about some important belief, theory or political ideology. Someone who claims that his or her ideas are better or more important than others, is always trying to change the other person's behavior with his or her language.

 

Changing the behavior of others - which, with DL, always goes hand in hand with denying one's own behavior - is only successful to the extent, that one can put pressure on the other person and to the extent, the other person feels so intimidated and fearful, that he or she does as he or she is told to do.  Although people with their unconscious DL – which has never been discussed before – will continue to claim that I would force them to stop their DL, this is absolutely not true. I can't stop your DL, because only you can do that yourself. I can only write about it here and you can voluntarily read it, understand it and verify whether, what I say is true, for you.

 

A dictator cannot live without a constant show of power and you, whether you want to admit it or not, from the deep-rooted inferiority complex that always occurs in DL, are trying to pretend, you are superior to others. You do this by placing yourself above others and, if that fails, by withdrawing into your lonely, miserable, dissatisfied way of life. You, supposedly, get along with, and even appreciate other dictators and deal with them in a businesslike manner, because it benefits you, but you avoid and condemn all the dictators, who do not want to be ass-kissed, boot-licked or bedeviled by you.

 

Nothing I say or write has to do with the coercion you are used to with insidious DL. So it is true, you do not want to believe me, as I do not manifest myself as a dictator. Only if I present myself as an authority - and assert myself as an author, as an intellectual, as a teacher, as a philosopher, as a politician, as a spiritual leader or as someone, who has studied psychology - will you subordinate yourself to me, because I know, how to impress or amuse you with my knowledge, which is power.

 

You always look up to the dictator, whom you consider as your leader, example or your ideal. He or she is hierarchically above you and that is why you – in turn – place yourself above others who should look up to you. The social status, on the so-called social ladder, which I am talking about here, consists of all kinds of people, who try to have power over others. Someone like me, who continues with EL, is not concerned with that, because all he or she is busy with is shaping his or her Language Enlightenment (LE) with his or her EL. He or she does this not because of, but in spite of, others.

 

I'm not going to continue with my pleasant, clear and revealing EL to convince you of it, but because I want to, even though hardly anyone else wants to know anything about it. In DL, it is always the speaker, who demands the listener's attention with the sound of his or her voice. However, if there is no other listener present than the speaker him or herself, then that DL speaker - without realizing it - will force him or herself with his or her unnatural sounding phony voice, to do all sort of things, he or she does not even want to do, if he or she would have EL. Also, in DL, the self-experience-denying speaker, because of the nasty, tiring, coercive sound of his or her voice, refuses to do things that he or she would consider necessary, beneficial or healthy, if he or she had EL.

 

People say that we are either our own best friend or our own worst enemy, but I have never heard of anyone being their own most bombastic, arrogant, petty, vengeful, sadistic dictator. Why is it like that? With DL, we continue to maintain friendly relations with preferred dictators, as they ensure there is some kind of order in our otherwise utterly chaotic, fragmented and meaningless existence. Real order, however, never arises through force, but through our effortless language and sound, which represents our well-being and intelligence. We are not trying to have EL or to sound this way or that way, but we have EL and we enjoy our sound, because we are able to do so, because we no longer listen to some dictator, but because we finally, in full surrender, freedom and peace, are listening to ourselves.

 

In DL, it is the same whether a speaker demands the listener's attention with his or her superiority or with his or her inferiority, because in both cases, the listener is forced to pay attention to the speaker's negative, domineering actions. Although it seems obvious that speakers with positive feelings never manipulate or demand the listener's attention, because of our conditioning history, we regard DL as normal. Of course, we are only able to dominate each other, to keep each other small, to humiliate and silence each other with our negative feelings. It is strange that this has never been fully recognized. This is why we hear DL everywhere, but rarely do we hear any EL. If by any chance there is a moment of EL, it is already gone, before we have identified it as such, because we don't know how it works.

 

There is nothing to force on anyone with our positive feelings and when, with EL something is explained and understood, there is no fear or tension. Understanding itself is, of course, also something positive. Curiously, because we all, unknowingly, still want to have EL, we are unconsciously trying to interact with each other in the most positive way possible, but this is why our  DL has continued. EL is not a matter of doing it as often as possible. We either have EL or DL and to continue with EL, our DL has to stop. This means, that every speaker, by listening to him or herself, prevents him or herself from being a dictator.

 

To begin with – with EL – we 

no longer demand that others

 listen to us, because we 

listen to ourselves and 

we realize that we did 

not do this when we had

 DL. But we also discovered

 that we were not only 

a dictator to others, but

 also to ourselves. Thus,

 in EL, we are no longer 

trying to force ourselves,

 to do something and we

 are recovering from all

 those times we have done

 that. We have done ourselves

 a disservice by convincing

 ourselves, that all kinds 

of things would be good 

for us, but which, with our 

EL, turn out to be undermining. 

What we claimed to be was 

not true and we have lived 

a very twisted and difficult 

life with our DL for a 

very long time.

 

With EL, we can dispel the persistent myth that dictators – somehow miraculously – can come into power and that we can supposedly prevent this with our democratic governments. The transition from DL to EL is always immediate and refers to the functioning of our nervous system. We have DL as long as we feel threatened and when this is no longer the case, only then, our EL is possible. There is no doubt whatsoever, when we have EL, about how dictators come to power or how fascism, like some kind of virus, spreads. All of this is based on the language of fear, which I call DL, but which has never been mapped with EL, because we have continued to obsess over and get all riled up about those few individual dictators, these ruthless and oppressive rulers, who we believe are supposedly the cause are of all human misery. What a sick joke.

 

We are all equally responsible for the existence of all the dictators and all the dictatorships, because with our DL, we have accepted fear as the basis from which we have continued to communicate and live our lives. Anyone with DL is a dictator, who wants to get rid of dissidents who, like me, have EL. You don't want to talk to me, because that would mean the end of your conditioning with DL. If you have EL, your language of dictatorship is over.

 

Dictator,

 

Het is nog niet eerder zo gezegd, maar het kon natuurlijk niet uitblijven, dat dit ter sprake zou gaan komen: iedereen die zich met Ontlichaamde Taal (OT) bezig houdt, is in feite een dictator. Er wordt altijd over dictators gesproken, alsof zij een heel apart sort van slecht mens zouden zijn, maar als wij Belichaamde Taal (BT) hebben, dan weten wij, dat iedereen, die OT heeft, op de een of andere manier, probeert, om anderen te dwingen, met zijn of haar manier van praten, die buiten schot blijft, omdat het altijd zogenaamd over een of ander geloof, theorie of politieke ideologie gaat. Iemand die beweert, dat zijn of haar overtuiging beter of belangrijker is dan anderen, is altijd bezig, om te proberen het gedrag van die ander te veranderen met zijn of haar taal.

 

Het veranderen van het gedrag van anderen – wat, met OT, altijd samengaat met het ontkennen van het eigen gedrag – lukt alleen, in zoverre men die ander onder druk kan zetten en in zoverre die ander, omdat hij of zij zich geintimideerd voelt, angstig doet zoals hij of zij wordt bevolen om te doen. Ook al zullen mensen met hun onbewuste OT – die nog nooit eerder is besproken – blijven beweren, dat ik hen zou dwingen, om hun OT te stoppen, dit is absoluut niet waar. Ik kan jou OT niet stoppen, omdat alleen jijzelf dat kan doen. Ik kan er hier alleen over schrijven en jij kunt dit vrijwillig lezen, begrijpen en verifieren of het waar is, voor jou.

 

Een dictator kan niet leven zonder machtsvertoon en jij bent, of je het nou wil toegeven of niet, vanuit het zich altijd in OT voordoende, diepgewortelde minderwaardigheids complex, aan het proberen om te doen alsof je superieur zou zijn aan anderen. Je doet dit zowel, door je boven anderen te plaatsen, maar, als dat niet niet lukt, door je terug te trekken, in je eenzame, miserabele, ontevreden manier van leven. Jij vindt andere dictators zogenaamd goed en  gaat zakelijk met hen om, omdat jij er je voordeel bij doet, maar je vermijdt en veroordeeld alle dictators, die zich door jou geen oor willen laten aannaaien.

 

Niets van wat ik zeg of schrijf heeft te maken met de dwang, waaraan jij gewend bent met OT. Het is dus zo, dat je mij niet wilt geloven, omdat ik mij niet als dictator manifesteer. Alleen indien ik mij voordoe, als authoriteit – en daarbij op mijn strepen ga staan als auteur, als intellectueel, als leraar, als philosoof, als politicus, als geestelijk leider of als iemand die psychologie heeft gestudeerd – wil jij je aan mij ondergeschikt maken, omdat ik jou met mijn kennis, die macht is, weet te imponeren of amuseren.

 

Je kijkt altijd op tegen de dictator, die jij beschouwd als jou leider, als jou voorbeeld of als jou ideaal. Hij of zij staat hierarchies gezien boven jou en daarom plaats ook jij jezelf – op jou beurt – weer boven anderen, die naar jou op zouden moeten kijken. Het sociale aanzien, de zogenaamde maatschappelijke ladder, waar ik het hier over heb, bestaat dus uit allerlei mensen, die macht over anderen proberen te hebben. Iemand zoals ik, die verder gaat met BT, houdt zich daar niet mee bezig, omdat het enige wat hem of haar interesseert, is het met BT gestalte geven aan zijn of haar Taal Verlichting (TV). Hij of zij doet dit niet vanwege, maar juist ondanks anderen.

 

Ik ga niet verder met mijn genoegelijke, duidelijke en onthullende BT, om jou daarvan te overtuigen, maar omdat ik het zelf wil, ook al wil verder bijna niemand er iets van weten. In OT, is het altijd de spreker, die met de klank van zijn of haar stem, de luisteraar’s aandacht eist. Wanneer er echter geen andere luister aanwezig is, dan de spreker zelf, dan zal die OT-spreker – zonder daar erg in te hebben – zichzelf dwingen met zijn of haar stemgeluid, om allerlei dingen te doen, die hij of zij niet eens wil doen, als hij of zij BT heeft. Ook weigert de, in OT, eigen-ervaring-ontkennende spreker, vanwege de   nare, vermoeiende, onnatuurlijke klank van zijn of haar stem, om dingen te doen, die als noodzakelijk  worden beschouwt, als hij of zij BT zou hebben.

 

Men zegt wel eens, dat we, ofwel onze eigen beste vriend zijn, ofwel dat we onze eigen grootste vijand zijn, maar ik heb nog nooit gehoord, dat iemand zijn eigen meest bombastische, arrogante, kleinzielige, wraakzuchtige, sadistische dictator is. Waarom is dat zo? Met OT blijven wij vriendschappelijke betrekkingen onderhouden met bepaalde dictators, omdat zij ervoor zorgen, dat er een soort van orde is, in ons chaotische en gefragmenteerde bestaan. Werkelijke orde echter, ontstaat nooit met dwang, maar met moeiteloze taal en klank, die ons welzijn vertegenwoordigd. Wij proberen dus niet, om BT te hebben of om zus of zo te klinken, maar wij hebben BT en genieten van onze klank, omdat wij daartoe in staat zijn, omdat wij niet meer luisteren naar de een of andere dictator, maar omdat wij eindelijk, in volle overgave, vrijheid en rust, luisteren naar onszelf.

 

In OT, komt het op hetzelfde neer of een spreker de aandacht eist van de luisteraar met zijn of haar superioriteit of met zijn of haar inferioriteit, want in beide gevallen wordt de luisteraar gedwongen, om aandacht te geven aan de spreker’s negatieve wijze van handelen. Ofschoon het eigenlijk voor de hand ligt, dat sprekers met positieve gevoelens nooit de aandacht van de luisteraar manipuleren of eisen, beschouwen wij vanwege onze conditionering OT als gewoon en normaal. Uiteraard zijn wij alleen maar in staat, om elkaar te domineren, om elkaar klein te houden, om elkaar de mond te snoeren, met onze negatieve gevoelens. Het is vreemd, dat dit nog nooit volledig is onderkend. Dit is waarom we overal OT horen, maar zelden BT. En, als er even toevallig een momentje van BT is, dan is het al weer verdwenen, want we weten niet hoe het werkt.

 

Er valt niets te dwingen met positieve gevoelens en als er met BT iets wordt uitgelegd en begrepen, dan is er geen angst of spanning. Ook het begrijpen zelf, is natuurlijk iets positiefs. Merkwaardigerwijs zijn wij, omdat we BT willen, onbewust bezig, om op een zo positief mogelijke manier met elkaar om te gaan, maar dit heeft tot gevolg, dat OT bleef voort gaan. BT is geen kwestie is, van het zo vaak mogelijk doen. We hebben OT of BT en om met BT verder te gaan, dient onze OT op te houden. Dit houdt in, dat iedere spreker, door naar zichzelf te luisteren, zichzelf ervan weerhoudt, om een dictator te zijn.

 

Om te beginnen – met BT – eisen we niet meer van anderen, dat zij naar ons luisteren, omdat wij naar onszelf luisteren en ons realiseren, dat wij dit niet deden, toen wij OT hadden. Maar, we kwamen er eveneens achter, dat wij niet alleen een dictator waren naar anderen, maar ook naar onszelf. In BT, zijn wij dus niet meer bezig, om onszelf tot iets te dwingen en herstellen wij van al die keren, dat wij dat wel deden. We hebben onszelf tekort gedaan, door onszelf te overtuigen, dat allerlei dingen goed voor ons zouden zijn, die evenwel met onze BT ondermijnend blijken te zijn. Wat wij beweerden te zijn, was niet waar en we hebben lange tijd met OT een heel onnatuurlijk en moeizaam leven geleid.

 

Met BT ontzenuwen we de nog altijd bestaande mythe, dat dictators aan de macht zouden kunnen komen en dat we dit met democratische regeringen zouden kunnen voorkomen. De overgang van OT naar BT is onmiddelijk en refereert aan de werking van ons zenuwgestel. Wij hebben OT zolang als wij ons bedreigd voelen en wanneer dit niet langer het geval is, alleen dan is BT mogelijk. Er bestaat geen enkele twijfel vanuit BT, over hoe dictators aan de macht komen of hoe het fascisme, als een soort van virus, zich verspreidt. Dit alles is gebaseerd op de taal van angst, die ik OT noem, maar die nog nooit met BT in kaart is gebracht, omdat wij ons zijn blijven stukstaren op en opwinden over, die paar afzonderlijke dictatoriale machthebbers, die volgens ons zogenaamd de oorzaak zouden zijn van alle ellende. Wij zijn dus allemaal verantwoordelijk voor het bestaan van alle dictators en dictaturen, omdat wij met onze OT angst hebben geaccepteerd als de basis, vanwaaruit wij zijn blijven communiceren en leven. Iedereen met OT is een dictator, die zich wil ontdoen van dissidenten, die, zoals ik, BT hebben. Je wilt niet met mij praten, omdat dat het einde zou inhouden voor je conditionering met OT. Als je BT hebt, is het gedaan met jou taal van de dictatuur.            

 

Also,

 

Like all of my texts, this text is also written only for myself, because I can say it, I can write it, I like to hear it and I want to read it. For me it is no problem at all to have Embodied Language (EL). The Disembodied Language (DL) of others does not mean or do anything to me. My EL is always in stark contrast to the DL of others. Even though people with DL do not want to admit that their language use makes no sense, the fact remains that this senseless DL of millions of people causes nothing but problems, which we hear about every day.

 

Even though everyone is in deep trouble with their unconscious DL, it doesn't really bother me, because other people's DL doesn’t take anything away from the beauty and importance of my lively, energizing EL. Precisely because there is hardly anyone who can have EL with me, I mainly have to rely on myself to make it happen and to continue with it. Even though I have suffered from this in the past, this is no longer the case. Because of my ability to have EL - despite the fact that no one wants to know about it - I have realized my Language Enlightenment (LE). It's quite amazing how all of this fits together.

 

The occasional reader, who gets to read this, will be surprised by the transmission of these words, which irrefutably find their way into understanding of what I write about. I don't worry about whether I come across or how I come across. I understand what I am writing about because I experience it. For the reader, however, experiencing these words comes first and then understanding follows, but for me understanding is immediate, because my language is already adapted to my experience. So what we call understanding is actually adapting our language to our experience. There is so much misunderstanding in the world, because our language does not match our experience. In other words, we do not speak in our own language.

 

It is assumed there are many ways in which people learn, but what is never clearly shown with DL, is that we can only truly understand anything with our own EL. So, as long as we believe – without ever consciously realizing it – that we have understood something, then, sooner or later, it always turns out that this turned out not to be the case, since we had understood it through language of others. You could also say that DL is the language of others, but EL is our own language. Even though it never becomes clear in DL, that we speak a foreign language, which does not match or fit with our own experience, we nevertheless continue, in vain, involuntarily, to make efforts in many ways to hopefully bring about this adjustment. Since with DL we never succeeded in adapting our language to our own experience, we are always obsessively focused on adapting others, with their experience, to our DL.

 

Ridiculously, regardless of whether we succeed or not, in DL, we are busy subordinating others to our automatic, devious, blunt, tiresome, gruesome use of language. Yet, we ourselves – while we try to boss around others – for the most part, also still behave as others, because we have never even considered, for ourselves, with our EL, that we can and want to do, what we can and want to experience ourselves. Even though it is we who, with our DL, may make others behave the way we want, the schism remains for us between our language and our experience. However, the extent to which we are able to dominate others and thus to exercise power over others, determines that we never or rarely consider, that our language does not fit our own experience. The language of the other, our DL, therefore, keeps us from being able to have EL, our own language.

 

Even while we feel dominated by others, our DL continues because we do not recognize, it is we who deny our own experience with our language. Here too, complaining about others is a distraction from us. We complain and protest, it is because of others that we have DL and therefore cannot reach or stay with our own experience, but it is our own unconscious use of DL, which makes others more important than ourselves. Surely, in this process of making others more important than ourselves, it is the specification, that this is always about making the experience of others more important, while our own experience is denied, ignored or forgotten, because with DL, we can’t reach it or stay with it.

 

How is it possible, that I can and want to write this? There is only one answer to that: I am the person, who has EL and who speaks with his EL and writes about his own experience. Moreover, my EL refers to my LE, because my EL is about nothing other than my own experience. You could, of course, also do this, but you don't, because you unconsciously continue to have DL. You too can stop your DL just like I did. And, as you read this, you can't help but recognize, that your DL is – as I have said – always about others. DL can never give you the satisfaction of being satisfied with your own life and therefore with your own language. There is always something wrong, you are always involved in a battle, and you call this your thinking, your belief, your morals. You are, it seems, on your way to some ideal, something important and valuable, but you never reach there. I am not trying to achieve anything with my EL, as I write my language here on paper. I see it in front of me and I read it. Even though I often only talk with myself, I say everything I experience, so I can hear it, that it is really only me, I write and speak about. My EL fits seamlessly with my own experience.

 

There is absolutely nothing that can replace EL and anything that replaces it, will only cause problems. As long as this is not recognized, the chaos and battle will become greater and more intense, and it is inevitable that DL will escalate into all kinds of calamities. With our conditioning with DL, we are unable to pay attention to who we really are. Only with EL are we aware of the behavior that fits with our LE, and do we let ourselves know, how we can behave, since we are enlightened. No one has ever spoken or written about this in the way I do. This also shows, we have never talked about our DL in a coherent manner before, which is of course only possible if we have EL and when our DL has been stopped by us ourselves.

 

Our LE – which is just another word to refer to our true nature – only becomes completely clear after all behaviors that were created by DL have ceased. So, we are busy with EL instructing ourselves, to behave in such a way, that our conditioning with DL no longer has any influence on us, because we are only truly free, when none of our behavior traps us in all kinds of conflicts and distractions again. Our LE can only shine with our EL, which continues to urge us to permanently stop any behavior that was supporting our DL. The reader, who is now reading this text about DL, EL and LE for the first time, can also fully understand these words, because he or she already knows and feels, when his or her words - and voice - really fit with what only he or she is experiencing.

 

Ook,

 

Zoals ieder van mijn teksten, is ook deze tekst alleen geschreven voor mijzelf, omdat ik het nou eenmaal kan zeggen, kan schrijven, wil aanhoren en wil lezen. Voor mij is het geen enkel probleem, om Belichaamde Taal (BT) te hebben. De Onlichaamde Taal (OT) van anderen zegt of doet me helemaal niets. Mijn BT staat altijd in schril contrast met de OT van anderen. Ook al willen mensen met OT niet toegeven, dat hun taal gebruik nergens op slaat, het feit blijft, dat deze zinloze OT van miljoenen mensen niets dan afgrijzelijke problemen veroorzaakt.

 

Ook al zit iedereen met hun onbewuste OT diep in de problemen, ik zit er niet mee, want de OT van anderen doet niets af aan mijn levendige en energie gevende BT. Juist omdat er bijna niemand is, die BT met mij kan hebben, ben ik hoofdzakelijk op mezelf aangewezen, om het te bewerkstelligen en er mee door te gaan. Ook al heb ik hier, in het verleden, onder geleden, dit is niet meer het geval, aangezien ik, vanwege mijn vermogen om BT te hebben – ondanks het feit, dat niemand er iets van wil weten – mijn Taal Verlichting (TV) heb gerealiseerd. Het is heel wonderlijk eigenlijk, hoe dit alles samenhangt.

 

De sporadische lezer, die dit te lezen krijgt, zal zich verbazen over de overdracht van deze woorden, die onweerlegbaar hun weg vinden in het begrijpen van waar ik over schrijf. Ik maak mij niet druk over of ik  overkom en hoe ik overkom. Ikzelf begrijp waarover ik schrijf, omdat ik het ervaar. Voor de lezer komt dat ervaren eerst en dan volgt het begrijpen, maar voor mij is het begrijpen onmiddelijk, omdat mijn taal al is aangepast, aan mijn ervaring. Wat wij dus begrip noemen, is eigenlijk het aanpassen van onze taal aan onze ervaring. Er is zoveel onbegrip in de wereld, omdat onze taal niet past bij onze ervaring. Anders gezegd, wij spreken niet onze eigen taal.

 

Er wordt verondersteld, dat er vele verschillende manieren zijn waarop mensen leren, maar wat met OT nooit helder naar voren komt, is dat wij alleen iets kunnen begrijpen met onze eigen BT. Zolang we dus – zonder dit echt ooit in de gaten te hebben – geloven, dat we iets hebben begrepen, dan blijkt vroeg of laat altijd, dat dit schijnbaar toch weer niet het geval bleek te zijn, aangezien we het zogenaamd hadden begrepen met de taal van anderen. Jou zou ook kunnen zeggen, dat OT de taal is van anderen, maar BT is onze eigen taal. Ook al wordt het in OT nooit duidelijk, dat wij een vreemde taal spreken, die niet aansluit bij of past met onze eigen ervaring, toch blijven we, tevergeefs, onwillekeurig, moeite doen op vele manieren, om deze aanpassing te bewerkstelligen. Aangezien we met OT nooit onze taal aan onze eigen ervaring kunnen aanpassen, zijn we daarom in OT altijd erop gericht, om anderen, met hun ervaring, aan te passen aan onze OT.

 

Ongeacht of dit lukt of niet, we zijn in OT bezig om anderen op automatische, slinkse, botte, gruwelijke wijze ondergeschikt te maken aan ons taal gebruik. Zelf doen we – of we nou de baas blijven proberen te spelen over anderen of niet – ook wat er gezegd wordt en wat er van ons wordt verwacht, omdat we nog nooit, voor onszelf, met BT, hebben overwogen, dat wij kunnen en willen doen, wat wij zelf kunnen en willen ervaren. Ook al zijn wij het, die anderen, met onze OT, laten gedragen, zoals wij dat willen, toch blijft er voor ons het verschil bestaan, tussen onze taal en onze ervaring. De mate waarin wij in staat zijn om anderen te overheersen en om dus macht over anderen uit te oefenen, bepaalt dat wij nooit of zelden in acht nemen, dat onze taal niet past bij onze eigen ervaring. De taal van de ander, onze OT, houdt ons dus af van BT, onze eigen taal.  

 

Ook als wij ons door anderen voelen overheerst, blijft OT doorgaan, omdat wij niet erkennen, dat we het zelf zijn, die onze eigen ervaring met onze taal ontkennen. Ook hier is het klagen over anderen een afleiding van onszelf. We zeggen en protesteren, dat het vanwege anderen is, dat wij OT zouden hebben en daardoor niet bij onze eigen ervaring kunnen komen of blijven, maar het is ons onbewuste eigen gebruik van OT, die de ander belangrijker maakt dan wijzelf. Opmerkelijk in dit belangrijker maken van anderen – over onszelf – is de specificatie, dat het hierin altijd gaat over het belangrijker maken van de ervaring van anderen, terwijl onze eigen ervaring  wordt ontkend, genegeerd of vergeten, omdat we er niet bij kunnen komen of bij kunnen blijven.

 

Hoe is het mogelijk, dat ik dit kan en wil schrijven? Er is daarop maar een antwoord te geven: Ik ben de persoon, die BT heeft en die met zijn BT spreekt en schrijft over zijn eigen ervaring. Mijn BT refereert aan mijn TV, omdat mijn BT over niets anders gaat, dan over mijn eigen ervaring. Ook jij zou dit natuurlijk kunnen doen, maar je doet het niet, omdat je OT blijft hebben. Ook jij kunt net als ik je OT stoppen. En, je kunt, terwijl je dit leest, niet anders dan erkennen, dat jou OT altijd over anderen gaat. OT kan je nooit het genoegen verschaffen, om tevreden te zijn met je leven en dus met je taal. Er is altijd iets mis, je bent altijd verwikkeld in een strijd en je noemt dat je denken. Je bent, lijkt het, naar iets onderweg, maar je bereikt het nooit. Ik ben met mijn BT niet bezig om iets te proberen te bereiken, omdat ik mijn taal hier op papier schrijf en dus kan lezen. Ook al praat ik vaak alleen met mezelf, ik zeg het allemaal wat ik ervaar en ik kan het dus horen, dat alleen ik het ben, waarover ik schrijf en spreek. Mijn BT sluit naadloos aan bij mijn eigen ervaring.  

 

Er is absoluut niets dat onze BT kan vervangen en alles wat ervoor in de plaats komt levert alleen maar problemen op. Zolang dit niet wordt erkend, wordt de chaos en de strijd alsmaar groter en intenser en het is dus onvermijdelijk, dat OT escaleert in allerlei calamiteiten. Wij zijn met onze conditionering met OT niet in staat, om aandacht te geven, aan wie we werkelijk zijn. Alleen met BT zijn wij ons bewust van het gedrag, dat past bij onze TV. Er is hier nog nooit door iemand over gesproken of geschreven op de wijze waarop ik dit doe. Hieruit blijkt ook, dat we nooit eerder, op een coherente wijze, over onze OT hebben gesproken, hetgene natuurlijk alleen maar mogelijk is, als wij BT hebben en als OT is gestopt.

 

Onze TV – wat een ander woord is voor onze ware natuur – wordt pas echt helemaal helder, nadat alle gedragingen die door OT tot stand waren gekomen zijn opgehouden. Wij zijn dus met BT bezig onszelf te instrueren, om ons zodanig te gedragen, dat onze onze conditionering met OT geen invloed meer op ons heeft, want wij zijn alleen dan pas werkelijk vrij, wanneer geen van onze gedragingen ons opnieuw gevangen zet in allerlei conflicten, problemen en afleidingen. Onze TV duldt alleen BT, die ons blijft aansporen, om voorgoed op te houden met ieder gedrag, dat onze OT bleek te ondersteunen. Ook de lezer, die voor het eerst hier over OT, BT en TV leest, kan deze woorden volledig begrijpen, omdat ook hij of zij weet en voelt, wanneer zijn of haar woorden werkelijk passen bij wat alleen hij of zij ervaart.