Rust,

 

Toen ik voor het eerst mijn Belichaamde Taal (BT) ontdekte, had een gedicht geschreven over rust.

 

Er komt een einde aan verdriet

Ik voel me door liefdeskracht gedreven

Die mij alles doet doorleven

Ik zing ontroerd mijn levenslied

 

Ik kon niet krijgen wat ik hebben wilde

Maar ben dankbaar verbaast over wat ik kreeg

Ik huilde uit en mijn hart verstilde

In een zalige rust waarin alles zweeg

 

Er komt een einde aan alle verdriet

Ik je hart zingt liefdeskracht

Laat het toe verzet je niet

En luister goed het klinkt heel zacht

 

Deze poetische uiting voorspelde wat er zou gaan gebeuren en zou blijven gebeuren, want ik ben mij blijven verbazen over de zalige rust waarin ik zwijg. Ook voel ik mij niet zozeer door liefdeskracht, maar door mij BT gedreven. Eigenlijk ben ik inmiddels niet meer zo gedreven. Mijn gedrevenheid is afgenomen en ik ben daardoor juist veel rustiger geworden. Ik zou echter niet zeggen, dat ik meer doordacht ben, want het denken, dat ik dacht te doen, bleek niet waar te zijn. Ik denk niet, want er is geen taal in mij.

 

Er is een einde gekomen aan het grote verdriet, dat ik lange tijd voelde – voordat, en in toenemende mate, nadat, ik mijn BT had ontdekt – omdat ik niet langer probeer, om het te delen met hen, die toch weer met Ontlichaamde Taal (OT) verder gaan. Ik ga hoofdzakelijk alleen met mijn BT verder en heb daar vrede mee, omdat het mijn manier van leven is.

 

Uiteraard hing mijn verdriet eveneens samen met mijn eigen neiging, om nog steeds, keer op keer, OT te hebben, terwijl ik eigenlijk al had begrepen, dat ik BT kon hebben, als ik het maar aan mezelf toestond. Ik wilde het dus zo graag van anderen en ik bleef er met hen over spreken, maar hierdoor kwam ik elke keer weer in de OT terecht. Toen ik, een jaar nadat de Covid epidimie was uitgebroken, geen zin meer had, om online – via zoom – les te geven, heb ik mijn leraarschap in de psychologie achter me had gelaten. Ik leerde ook, tijdens al dat thuis zitten, op de ukulele spelen en mijn eigen liedjes begeleiden.

 

Er begon eigenlijk pas echt rust in de tent te komen, nadat ik onlangs werd ontslagen, omdat mijn krengige baas het niet kon uitstaan, dat ik niet de ambitie had, om een verkoper te zijn. Ofschoon ik twee jaar lang heb genoten van het bestelwerk van allerlei landbouw en tuin producten, dat ik –  op haar uitnodiging –  had gedaan, was het duidelijk, dat ze mij eruit heeft gewerkt, omdat haar zaak iemand nodig had, die meer tot commerciele handelingen in staat was, dan een vrolijke fliere-fluiter, die evenwel van aanpakken wist.  

 

Ook al heb ik nog geen nieuw werk kunnen vinden,  dat ik nog zo’n twee jaar wil doen – voordat ik met pensioen ga – geniet ik al volop van het zalige niets doen dezer dagen. Ik kom er nu ook pas achter, dat ik eigenlijk altijd al een geboren niksnut ben geweest.

 

Ik heb het verbazingwekkende vermogen, om echt blij te zijn met niks en dit heeft mij al 65 jaar lang in staat gesteld, om allerlei ellende te overkomen en voorgoed achter me te laten. Ik leef, vanwege mijn BT, een totaal ander leven dan iedereen die OT heeft. De rust, die ik momenteel in mij voel, is blijvend en ik weet heel goed, hoe die vrede in mezelf is ontstaan vanwege mijn taal. Het zou op geen enkele andere manier tot stand hebben kunnen komen. Mijn voortgaande BT toont mij iedere dag mijn Taal Verlichting (TV).

 

Er zijn maar een paar mensen, die mijn geschreven teksten op mijn blog lezen. Ook mijn videos, op You Tube, zijn niet echt razend populair. Mijn dierbare Nederlandse vriendin AnnaMieke, is de enige, met wie ik regelmatig levendige skype-gesprekken heb, over onze BT en onze TV. Zo zit het dus in elkaar met onze BT. Mijn BT kwam voort uit mijn huwelijk met mij lieve Chinees-Amerikaanse vrouw Bonnie, met wie ik een heel rustig, ordelijk, eenvoudig en gelukkig leven leid.

 

Ook al is er niets mis aan poezie, er zingt natuurlijk geen liefdeskracht in mijn hart, want in BT gaat het niet om taal, die binnenin je zit en die vervolgens zogenaamd naar buiten komt. Het toelaten van BT, is niet het uiten van wat wij als denken hebben beschouwd. BT is de absolute zekerheid, dat er zich echt geen taal in ons lichaam bevindt. Dit is dus geen emotioneel of spiritueel gebeuren, maar juist iets rationeels en pragmatisch.

 

Je zou ook kunnen zeggen, dat ons besef van onze TV, dat vanwege onze voortgaande BT tot stand is gekomen, volwassenheid betekend, omdat wij eindelijk zijn uitgeraast, uitgejammerd en uitgeklaagd. De rust, ontspanning, helderheid en weldadige energie, die wij nu kunnen ervaren, is het het onvermijdelijke gevolg van onze volledige aandacht voor onze eigen taal.

 

Wanneer wij BT - in plaats van OT - hebben, dan vindt er ontegenzegglijk een verstilling plaats, maar toch betekent dat niet, dat wij daardoor alleen maar heel zachtjes gaan praten. Integendeel, wij praten honderd uit en we lachen ons te helemaal te barsten, want wij hebben alle problemen overwonnen, waar iedereen die niet met ons wil praten mee is blijven zitten. Wij zijn bevrijd, terwijl iedereen in OT gevangen zit, in hun illusie van het denken. Het maakt ons niet uit, want wij willen niets met OT te maken hebben en dus zijn wij geheel tevreden met hoe het leven voor ons is.

 

Manner, 

 

The time has come to discuss Disembodied Language (DL) in the manner it could only be discussed, if you can have Embodied Language (EL). People talk – in DL – about so-called spiritual or mental health, but of course there is no such thing.

 

As long as we still continue to have DL, all this fuss about the presumed importance of religion, psychiatry, psychology, philosophy, education or culture makes no sense at all. Regardless of who we claim or believe to be, we are all, because of our conditioning with DL, stuck in all kinds of concepts that are not true and therefore only cause problems.

 

It is quite an humungous undertaking, to untangle the ridiculous nonsense of our own DL, which was pushed down our throats. If we really acknowledge, there is no language anywhere inside of our bodies, then, there is no other option, than to also admit, that everything – yes, everything – that has emerged from our mechanical DL must be revised, repaired, revoked, rewritten, reopened and rediscovered. Yet our EL has nothing to do with rethinking, repeating or rehashing our DL, as it comes to an end, simply, in one fell swoop, in one moment of our action.

 

When we talk – with our usual DL – about a person, who believes, he or she has psychological problems, who assumes, that he or she has obsessive, dark, confused thoughts, who complains about depressed feelings, because he or she has experienced many horrible, painful situations, we no longer refer to it as depression, trauma, psychoses, hallucinations, lack of self-confidence, but we immediately know, that this person is talking about DL, which has influenced and gravely impaired him or her.

 

Any negativity, experienced by us an individual, is due to our involuntary participation in DL. When we deal with all of our problems – that we say or seem to have – in this way, we take the bull by the horns, because we immediately express the real cause and we can experience it, listen to it and understand it.  

 

In telling - to ourselves - what is going on, we are not searching for why things are going the way they are in our lives, but we are immediately aware, that we are in trouble because of our DL. We are trapped by our DL. Every problem is yet another reason, to stop our own DL and to admit, to ourselves, again that our, considered normal, habitual DL, could not previously be regarded as the evil, it truly is.

 

With DL, we always pretend to accept, it is okay, we feel bad about ourselves. Of course, this is not the case at all, but that does not alter the fact, that in DL we constantly act as if, all the struggle, conflict and chaos, does not bother us and is even valuable or meaningful. In other words, DL always prevented us from truly being ourselves. All that is needed, is to let ourselves know this – with our EL – which can only take place after we have stopped our DL.

 

We step out of our conditioning at once, because of our new language use. Even though this does not suddenly eliminate our tendency to engage in DL for good, we are immediately convinced, that we can, at any time, with our EL, free ourselves from our sad and troublesome past. By the way, EL is not a choice, as it is our only option. Being who we are is not a choice. 

 

As long as we muddle through with our DL, we are still occupied with the illusion, that we make or have to make choices, because it is always an involuntary thing, that, supposedly, we must choose between a rock and a hard place, but we can never get to the optimal situation. 

 

With DL, without being aware of it, we are always avoiding, distracting from, fighting with, debating with, confronting, getting hyped up about, getting carried away by and being in denial of danger. Only when we have our own EL, will this fearful disaster finally come to an end. With our EL, we speak in a totally different manner, as it the language of our safety, relaxation and wellbeing.

 

Stopping our own DL is only possible because we have already taken note - even if only temporarily - of our own EL. However, this has nothing to do with consciousness, self-confidence or self-knowledge, but with the simple ability to accurately distinguish between our own DL and our own EL.

 

All our nice words, our beliefs and our previous knowledge mean nothing, because it comes down to whether we can identify the immense difference between our own DL and our own EL. This ability does not depend on whether we have read books, prayed or meditated, did rituals, taken courses, attended lectures or workshops, listened to authorities or had any preparatory experiences.

 

Anyone can make the transition from DL to EL as he or she is, right now. Denying that possibility was the only reason we could not experience this before. So, in EL, there is no obstacle in the way of any belief, ideology, theory or perception, because everything has changed in one fell swoop, because of our new manner of dealing with language. Our EL is the only way to express our true nature, which was always already the case, but which we – with DL – could not explain and, therefore, could not respond to.

 

There is no denying, that our ongoing EL is the realization of our Language Enlightenment (LE), which is now being revealed to us, because we talk about it, listen to it, write about it – to ourselves – and, therefore, we also read what we tell ourselves and have written about our LE. Our attention for our own EL means our freedom as an individual. A new era dawns on us with this psychosonic manner.               

 

Manier,

 

De tijd is aangebroken, om Ontlichaamde Taal (OT) te bespreken, op de manier zoals het alleen zou kunnen worden besproken, indien je Belichaamde Taal (BT) kunt hebben. Men heeft het – in OT – dan wel over geestlijke of mentale gezondheid, maar er bestaat natuurlijk niet eens zoiets.

 

Zolang als dat wij nog OT hebben, slaat al die ophef over het zogenaamde belang van religie, psychiatrie, psychologie, filosofie, opvoeding of cultuur nergens op. Ongeacht wie wij beweren en geloven te zijn, we zitten allemaal, vanwege onze conditionering met OT, moervast in allerlei concepten, die niet waar zijn en die dus alleen problemen veroorzaken.

 

Het is een hele kluif, om de belachelijke onzin van onze eigen OT, die ons letterlijk werd aangepraat, te ontwarren. Wanneer wij werkelijk erkennen, dat er zich echt geen taal in ons lichaam bevind, dan zit er eigenlijk niets anders op, dan eveneens toe te geven, dat alles – ja, alles – wat uit mechanische OT is voortgekomen, moet worden, herzien, hersteld, herroepen, herschreven, heropend en herondekt. Toch heeft onze BT helemaal niets te maken met het herdenken, herhalen of herkauwen van onze OT, omdat die, eenvoudigweg, in een klap, in een moment, in een handeling tot een einde komt.

 

Als wij – met OT – praten over een persoon, die zogezegd psychische problemen meent te hebben, die verondersteld, dat hij of zij obsessievelijke, duistere, verwarde gedachtes heeft, die steen en been klaagt over zwaarmoedige gevoelens, omdat hij of zij tal van pijnlijke situaties heeft meegemaakt, dan benoemen wij dat niet langer als depressiviteit, trauma, psychoses, gebrek aan zelfvertrouwen, maar dan weten wij meteen, dat deze persoon het heeft over OT, die hem or haar heeft beinvloed.   

 

Iedere vorm van negativiteit is te wijten aan onze onvrijwillige deelname aan OT. Wanneer wij op deze manier omgaan met al onze problemen, die wij zeggen of schijnen te hebben, dan vatten wij de koe bij de horens, omdat wij aldus de werkelijke oorzaak meteen uitspreken en daar dan dus naar kunnen luisteren.

 

In het vertellen – aan onszelf – wat er aan de hand is, zijn wij niet aan het onderzoeken, waarom de dingen zo gaan in ons leven zoals ze gaan, maar zijn wij ons er direct van bewust, dat wij vanwege onze OT in de problemen zijn komen te zitten. Iedere problematiek is wederom een reden, om alsnog onze eigen OT te stoppen en om weer aan onszelf toe te geven, dat onze, als normaal beschouwde, gewoonte-getrouwe OT, nog niet eerder kon worden beschouwd als het kwaad, wat het werkelijk is.

 

Met OT doen wij altijd alsof wij het accepteren, dat wij ons slecht voelen over onszelf. Uiteraard is dit helemaal niet zo, maar dat neemt niet weg, dat wij toch constant in OT doen alsof alle strijd, conflict en chaos ons niet deert. Met andere woorden OT heeft ons er altijd van weerhouden, om echt onszelf te zijn. Het enige wat dus nodig is, is om dit aan onszelf te laten weten – met BT – die alleen plaats kan vinden, nadat wij onze OT hebben kunnen stoppen.  

 

Wij stappen, vanwege ons nieuwe taalgebruik, in een keer, uit onze conditionering. Ook al is hiermee niet ineens voorgoed onze neiging om OT te hebben uitgeschakeld, toch zijn wij er meteen van overtuigt, dat wij, ten alle tijden, met onze BT, onszelf kunnen bevrijden van ons verdrietige verleden. Overigens is BT niet een keuze, maar is het enige wat erop zit.

 

Zolang als dat wij nog door blijven modderen met onze OT, zijn wij nog bezig met de illusie, dat wij keuzes maken of moeten maken, want het is altijd een onvrijwillig iets, dat wij enkel de mogelijkheid zouden hebben, om alleen de minst slecht situatie te kiezen, maar schijnbaar nooit de optimale situate.

 

Met OT blijven wij, zonder daarvan bewust te zijn, altijd bezig met het ontlopen, ontwijken, afleiden, bevechten, confronteren, bespreken, ervaren, het opgefokt raken over, gevangen zitten in of het ontkennen van gevaar. Alleen als wij onze eigen BT hebben, is deze rampspoed eindelijk ten einde gekomen. Met BT spreken wij op een andere manier, het is de taal van ontspanning.

 

Uiteraard is het stopzetten van onze OT alleen mogelijk, omdat wij al kennis – ook al was dit maar tijdelijk – hebben genomen van onze BT. Dit heeft  niets te maken met bewustzijn, zelfvertrouwen of zelf-kennis, maar met het simpele vermogen, om onze eigen OT van onze eigen BT te onderscheiden.

 

Allerlei mooie woorden stellen helemaal niets voor, want het komt erop aan of wij het verschil hebben benoemd, tussen onze OT en onze BT. Dit vermogen hangt niet af van of wij boeken hebben gelezen, of wij hebben gebeden of gemediteerd, cursussen hebben gevolgd, lezingen of workshops hebben bijwoond, naar authoriteiten hebben geluisterd of voorbereidende ervaringen hebben meegemaakt.

 

Iedereen kan, zoals hij of zij nu, op dit moment, is de overgang van OT naar BT maken. Het ontkennen van die mogelijkheid, was de enige oorzaak, dat wij dit nog niet eerder konden meemaken. Er staat dus geen enkel geloof, ideologie, theorie of perceptie in de weg, want alles is in een klap veranderd vanwege onze BT, die de enige manier is, om uiting te geven aan onze ware natuur, die dus altijd al het geval was, maar waaraan wij met OT geen uitleg konden geven en dus ook geen gehoor aan konden geven.

 

Er valt niet omheen te gaan, dat onze doorgaande BT de realizatie is van onze Taal Verlichting (TV), die wordt uiteengezet, omdat wij er nu over spreken, ernaar luisteren, erover schrijven aan onszelf en dus ook lezen, wat wij aan onszelf, over onze TV hebben geschreven. Dit bezig zijn met eigen BT betekent onze vrijheid als individu. Een geheel nieuw tijdperk breekt aan met deze psychosonische manier.               

 

Being,

 

Being here – or being who you are – is much more, that you previously believed it to be. You have never had the language to be who you are, so once you have that Embodied Language (EL), you will realize, how incredibly wonderful it is, to just be you.

 

With Disembodied Language (DL), you believed, you were already yourself, but that was false. Only when you have ongoing EL, can you be yourself. Since this is such a lasting experience, you have never really had it. If you would have had it, there is no turning back from it. You have only had the assumption of what it is like to have it, but you were never able to consciously and deliberately approach your own EL.

 

You couldn’t skillfully, reliably and continuously have EL, as you never knew the difference between your DL and your EL. The reason you can’t let go of your DL, is because you believe, it is important, it has value and you fear, you can’t live without it. The fact is, however, that your DL is a dreadful problem and a tremendous burden. Your DL is the source of suffering, which has undermined your life all along.

 

You have never been able to surrender with your verbal behavior, to the nonverbal reality of your own experience. If you would have done that, your verbal behavior would have become flexible and fluid enough, to match your nonverbal experience, but this could never happen, because you never took the time, to listen to yourself while you speak.

 

Only when you talk out loud with yourself, so you can begin to hear and enjoy your own voice, can you really adjust what you say to how you say it. Yet, this delightful fine-tuning happens, not because you do something, but because you no longer do what you did before. Thus, the more you don’t do, what you used to do – with your DL – the more you will have EL and be able to do, what you always wanted to do, but never paid attention to, because all your energy got drained by your involvement in DL.

 

When you engage in EL, you disappear, but when you have DL, it seems as if you matter. Everyone wants to matter, because the ultimate reality of DL is: they don’t matter and they can’t accept that. Of course, they can, but they don’t, because they find ways to avoid that reality. One way to do that, is by making it seem, as if they matter more than others. They still don’t matter, but at least, they have the illusion that they matter. In EL, on the other hand, we are happy, we don’t matter, and we don’t pretend, as if we do. It is a great relief, as we were having such a hard time, acting as if we were important.

 

The realization of our own unimportance with our EL sets the stage for our liberation. We are grateful, we feel blessed with this new knowledge, which we have been defending against for so long. We are so lucky; we can let it go and our unimportance is our salvation. We can close our eyes and be at peace.

 

With our EL, we accept the fact, that there really is no language inside of us. Therefore, we are without any language, by simply not speaking with ourselves or with anyone else; by not listening to ourselves or to anyone else; by not writing to ourselves or to someone else; and, by not reading our own writing or the writing of someone else.

 

To be who we are, we have to have ongoing EL, to be able to be without language. In other words, we must be with our language first, before we can be without our language. This is the greatest paradox we have ever experienced: during EL, we produce language, which takes us beyond our language.

 

Another way of formulating the aforementioned, is that we can only be without our language, when we have accurately, verbally and joyfully addressed our nonverbal or direct experience. All our words are lost in our EL, and this is our Language Enlightenment (LE).

 

Our LE is our freedom and with our EL, we find out, we have nothing to say, as we have said everything, we wanted to say and we have written everything, we wanted to write. It is an exquisite experience, to be who we are without any language. The beauty of our LE is that we can speak or not speak, we can write or not write, we can hear or not hear, we can read or not read. Nothing is missed, if we don’t speak, if we don’t listen, if we don’t write, if we don’t read.

 

Our LE, which is expressed by our EL, makes us say everything we are capable of saying; makes us hear, what we have always heard, but which we couldn’t respond to with our DL; makes us write, in our own words, about why the difference of our own DL and our own EL matters to us and why speaking with ourselves, is such an enriching process; and, makes us read about, what we didn’t and couldn’t say, what we didn't and couldn't hear, what we didn't and couldn't understand and what we didn't and couldn't write without our EL. Our LE is the dissolvement of our EL.    

 

Forget,

 

Biden’s memory lapses symbolize what is happening in the world. By blaming this ugly, stupid, angry, old man, we – the people on the left and on the right – want to forget ourselves. With our Disembodied Language (DL), we forget our manners. There is a lot of reporting going on about Biden’s defensiveness, but everyone is self-justifying, because they engage in DL. 

Although it is, especially in the light of current horrific events, very stupid of this old man to forget the name of Hamas, I hold the media accountable for not reporting on something, I feel very strongly about. As someone, who can hear the difference between Embodied Language (EL) and DL, I am particularly disgusted by how Biden sounds. 

 

Let’s not forget, with every word, which comes out of his ugly-looking mouth, the president of the United States, sounds like everyone else, who produces DL. Somehow, we forget, that looking ugly and sounding nasty, always go hand in hand. Then, there is Biden’s menacing hairstyle, which we forget to consider as the root cause of his disastrous performance, not as the leader of the most powerful nation of the world, but as an arrogant, pathetic, nasty, declining human being, who is refusing to admit, he is full of shit.

 

With our prevailing, unconscious, dumb, coercive, scripted way of talking, amnesia, dementia, conflict and chaos, are the inevitable results. Biden is not the inventor of the way of talking, which has been going on since human beings became verbal. We all know,  we can forgive, but we cannot forget, as our trauma it always out for revenge. Biden is a typical example of an injured, unhappy, offended, vindictive person.

 

Mass murderers or serial killers forget their own pain, by taking out a whole bunch of people and, likewise, Biden, messes up everything he does, because what he really wants is love, attention or adoration. And don’t forget, his anxiously-coaxing, always-cheering, endlessly smiling, pretentiously-phony, love-starved, power-hungry, but humble, slave wife - who babies him every step of the way, who, presumably, is the great woman behind this great man’s success - also, of course, very badly needs some recognition and appreciation. 

 

The failed and twisted workings of our DL is going on in every family but is on full display in the Biden family or in the British Royal family. The two brothers, who can’t get along, is a very common theme. Generally speaking, children are much quicker to forgive than adults, but as we get older, our way of dealing with our language makes us forget, that our forgiveness is absolutely necessary to be able to live a happy life. We forget who we are, when we cannot forgive.

 

Forgiveness is not a skill, but a natural aspect of authentic human interaction. Since we don’t know anything about the great difference between our DL and our EL, we keep making it seem, as if we can learn to forgive, but this is total nonsense. Dictator Biden is the proof, forgiveness doesn’t exist. He demonizes half the country, to justify he is right. Throughout history, innocent people have begged their brutal oppressors for forgiveness, but they never got it and this cruelty goes on until this very day. Meanwhile, we forget, that it is our habitual, common way of talking, which sets the stage for what is happening. A stubborn, decrepit, boring and humorless men’s disregard for anyone's freedom of speech, is the epitome of insensitivity and tyranny, but also of a dissatisfied and disgraceful old age.   

 

You have heard the supposedly wise saying, forgive, but don’t forget, but nobody has ever said, we could actually stop our intimidating, forceful, unnatural DL and have ongoing, effortless, enjoyable EL instead. When we have ongoing EL, there is really nothing to forgive, and, since we are in charge of our own language, we are not as likely to forget. Surely, remembering is a verbal selection process of what is important to us, but we tend to forget what is unimportant to us.

 

With DL, however, we cannot even verbalize what is important to us, let alone remember it. To say it, as often as possible, is to remember it. Biden’s bigger purpose is to show the world a clear example: when a lie is repeated often enough – and parroted by the complicit, corrupt, propaganda media – everyone on the left will drink the Jim-Jones-cool-aid, the free slurpy, because he even begins to believe it himself.

 

You will forget what I have said, because you still superstitiously believe, that there are words inside of your head. I am sure, when you realize, that there is absolutely no language inside of you, you will be able to remember, what you have forgotten a long time ago. It is not forgetfulness, which makes Biden lie through his – false – teeth, but it is his desperate belief, that he is someone special, a real blessing for mankind, while in fact, he knows very well, he has always been a fraud.

 

While we all keep lying with our idiotic DL, we know we can and would do better, if we bravely stopped our ridiculous DL and finally engaged in EL. Although our language has confused, distracted or frustrated us, we cannot forget who we are. The fact, that we cannot forget who we really are – even though our language doesn’t allow us to say it – drives us mad. This madness is visible and audible everywhere, as we are continuously gas-lighted by our common DL, which tells us that war is peace and that up is down. The chief thing is not to forget, that your EL is the real deal, as it is about what is being said, and not about what you imagine to be inside of your head.               

 

Duurzaam,

 

Iedere zogenaamde leiderschap, die mensen tot dusver met hun problematische, onnnatuurlijke, achterlijke Ontlichaamde Taal (OT) hebben erkend, is niet duurzaam. Vanuit Belichaamde Taal (BT) valt het hele idee van leiderschap eigenlijk weg, omdat iedereen zijn eigen meester is, met hun eigen taal.

 

Iets is duurzaam, indien het lange tijd blijft bestaan. We zijn allemaal bekend met de duurzaamheid van onze OT, die ons met de paplepel is ingegeven. Toch zijn wij niet gelukkig – en kunnen wij niet gelukkig zijn – met onze onbewuste, ongevoelige, moeizame omgang met taal. Als wij ooit eens een momentje van geluk, ontspanning, vriendschap, vredigheid en veiligheid mochten ervaren, dan wordt dat weer snel teniet gedaan, door onze mechanische OT.

 

Onze emotionele stabiliteit of onze zogenaamde psychische, geestelijke of mentale gezondheid, is slechts een verzinsel van ons bijgelovige taalgebruik. We zijn voortdurend in conflict met onszelf en met elkaar en er is – met OT, heel letterlijk – geen enkele sprake van duurzaam welzijn. Integendeel, als wij enig besef zouden hebben, van de mogelijkheid, dat wij ons, daadwerkelijk, goed zouden kunnen voelen over onszelf, dan doen wij altijd weer, alsof wij beter zouden zijn dan anderen, die dit niet ervaren. Onze vermeende voorspoed komt hierdoor rap ten einde.

 

Er kan alleen voortgaande, aanhoudende, blijvende, bestendige, consistente, solide, stevige BT onstaan, indien wij al onze aandacht gaan geven, aan hoe wij nou eigenlijk omgaan met onze taal, in plaats van weer op sleep-touw te worden genomen, door alles wat ons hiervan afleidt. Onze BT wordt alleen dan pas duurzaam voor ons, nadat wij hiervoor geschikt zijn geworden, wat inhoudt, dat wij, vanwege onze eigen bevindingen en experimentaties, in staat zijn geraakt, om onze OT van onze BT te onderscheiden.

 

De duurzaamheid van BT, is ook van groot belang met betrekking tot onze ontwikkeling. Ofschoon wij ook met onze OT een min of meer stabiel gedrag’s repertoire ontwikkelen, zijn alle handelingen, die voortkwamen vanuit onze OT in ons nadeel. Het feit, dat wij, met onze OT, niet in staat zijn, om dit toe te geven, maakt dat wij zogezegd, ongemerkt, een slaaf blijven van onze geconditioneerde gewoontes.  

 

Ook al is de duurzame en daarom zeer wenselijke ontwikkeling van BT – gezien het onomstotelijke feit dat wij allemaal zijn geconditioneerd door OT – nog voor ieder van ons, als vrij individu, zo’n gigantische uitdaging, indien wij het verschil tussen onze OT en BT, serious nemen, dan zal onze OT stoppen en zal onze standvastige, energie-gevende, motiverende BT gaan voorzien in al onze behoeftes. Als onze eigen behoeftes zijn vervult, dan pas zijn wij instaat, om anderen van dienst te zijn, met het vervullen van hun eigen behoeftes. Vanwege onze gewoonte-getrouwe OT, is dit momenteel absoluut niet het geval en daardoor is alle psychologie, psychiatrie en filosofie, maar tevens ook religie, spiritualiteit of zogenaamd werken aan onszelf volslagen zinloos.

 

De wereld staat in vuur en vlam. De hele Westerse, individuele manier van leven staat op het spel. Het is mogelijk, dat er een nucliare, alles-verwoestende Derde Wereld Oorlog zal uitbreken, omdat er geen enkel besef bestaat van de taal, die bij het individu hoort. Alleen onze BT garandeert de vrijheid van het individu, maar zoals eerder vermeld, OT maakt ons, ondanks onze zogenaamde invidueele vrijheden, tot kudde-dieren, die met hun taal nog steeds hun eigen individuele vrijheid zijn blijven ontkennen.

 

Er zijn vele prachtige wetenschappelijke vorderingen  gemaakt, maar geen van die welvaart-creerende ontwikkelingen hadden tot gevolg, dat wij onze OT, onze overal-voorkomenende, alledaagse wijze van spreken, als onwetenschappelijk – en intellectueel dus als onwenselijk – zijn gaan beschouwen. Al onze  aandacht is blijven gaan naar de overwaardering voor geschreven taal, terwijl, om BT te hebben, al onze aandacht naar gesproken taal zou moeten gaan. Alle voorderingen, die dus technologisch zijn gemaakt, zijn niet duurzaam, omdat onze reactieve omgang met taal, nog steeds stamt uit het Stenen Tijdsperk. In OT bedreigen en bedriegen wij elkaar, omdat wij nog steeds niet in staat zijn, om effectief over onze eigen individuele ervaringen te spreken.      

 

Awakened,

 

The other day, after we ate dinner, while we were watching a movie and drinking some delicious red wine, I had fallen asleep on the couch. I must have been asleep for a while, when my wife Bonnie went to bed, as it was her time. She likes to read before she goes to sleep, but before she fell asleep, she checked on me, as I was still lying there, in the dark. She slightly touched me, as she wanted to let me know, I should come to bed, but it startled me, I had suddenly been awakened and I wasn’t sleepy yet.

 

Although I had only slept, may be, for an hour, I was right awake and was feeling full of energy. Surely, I felt a little embarrassed, I passed out on the couch, in the middle of a movie and being awakened by Bonnie – who then went to sleep – had something  unusual, as it was still fairly early in the evening. My sense of space-time was altered and it seemed, as if I felt more awake, than I had ever been before.

 

I am reminded of another time, long ago, when I had fallen asleep during some meditation camp. We were all in some big hall and during the final part of the meditation, we were lying flat on our backs. It was a huge group. When I woke up, it was dark, and everyone was gone. Obviously, falling asleep wasn’t the purpose of the meditation, but it seemed as if this was the most exquisite experience for me. Nobody had awakened me, and I felt, I had awakened myself.

 

In the past, I have often been awakened by dreams. Many times, my dreams were about something fearful or dreadful, but occasionally, I would also dream about something fantastic and beautiful. I like to speak or write about, what it takes to be awakened. I know, that my Embodied Language (EL) is needed, but to have EL, I first had to stop my  Disembodied Language (DL). I certainly know about the difference between my DL and my EL, but my Language Enlightenment (LE) was only revealed to me, once I was able to stop my tendency, to let others know about my EL. Due to my history of  conditioning, I kept, psychologically, falling asleep.

 

Right now, it is two o’clock in the night. I am happy to be right awake. I went to bed very early, at seven, so I have already slept seven hours. I probably won’t sleep any more, after I am done with this writing. I guess, I woke up, because I had slept enough and I believe, that anyone will only be awakened, if they have really had enough of being asleep. I just love to sleep. There have been times, I was feeling scared, intrigued, excited, worried or bored by my dreams.  

 

These days, my EL is steady and stable, but it wasn’t always this way. Many times, I went back and forth between my DL and my EL. While I believed, I really had enough of my own DL, I kept being drawn to it again and again. Actually, when I, for the first time, had discovered the immense difference between my own DL and my EL, I felt, I had been awakened. The only thing I wanted to do, is to scream it from the roof tops. I tried to tell everyone about it and, in one way or another, I went on doing that for years.

 

My awakening, however, wasn’t like anything I had read or hear about. I knew, I was awakened and yet, I came to find out, I didn’t yet have the language to express it. Apparently, my DL had only stopped long enough, to make me realize the difference between my DL and my EL. In spite of my awakening, I was as stuck in my DL as everyone else. Actually, I seemed to be even more stuck than others, as my DL always caused me so many problems. I felt infuriated, that others didn’t have such problems, with their DL, but that I always got in trouble for it. Looking back on those harsh days now, I realize it had to be this way.

 

The only language, which fits with being awakened is ongoing EL. Only a few moments of EL, is simply not good enough. As stated, EL can only continue, if DL – and all behavior that is associated with it – has been stopped. I am still in the process of doing that and, quite likely, I will never be able to complete what I have started. Luckily, I no longer worry about this, as I used to. When I was still busy, trying to let others know about EL, I felt so bad about this, but now that I don’t care about that anymore, I live my life as best as I can and feel so happy about myself.