Intelligent Humor,

 

Intelligent humor is, of course, more fun than stupid, phony humor, but only for those, who have the intelligence to appreciate intelligent humor, which, of course, is the only real humor.

 

Dumb humor isn’t funny, and it can’t be funny, because it is based on the denial of intelligence. Everything becomes funny, once we are really using our intelligence. This is, of course, what we are talking about, when we say, that someone has a great sense of humor. Anyone can figure out; a stupid person is unlikely to be someone with a great sense of humor. To the contrary, a stupid person doesn’t and can’t laugh about anything. Amazingly, we have never been able to fully acknowledge the connection between humor and intelligence, because stupid people rule everywhere and have made everyone believe, that it is unintelligent to laugh and that, presumably, it is intelligent to be serious, superficial and dull.

 

Stupid people need to be laughed at, that is the only way they can be put in their place, as it is impossible to reason with them. As far as I am concerned, I am already laughing about all the stupid people. I know, they can’t stand it, and it makes me laugh even harder, but I make sure to only do it in such a way, they never hear or see me laugh. Yes, I keep my laughter for myself, although I write about it. I have found this enhances my ability to have fun.  

 

Stupid people don’t know how funny they are, because intelligent people will never let them know. Of course, there are plenty of stupid people, who believe to be funny, but, actually, those who try to act funny, they are even funnier, than those who don’t try to be particularly funny, who just act stupid.

  

You could say, efforts of those stupid people, who pretend to be funny, pay off a little bit, although, not in the way they intended. Stupid people, who try to be funny, are never trying to be funny for the intelligent people, but they are always seeking to have an audience, who they consider more stupid than themselves. In effect, their disgusting, weird, harsh so-called humor is a competition with their audience.

 

The big difference between stupid people and intelligent people, is that stupid people cannot laugh about themselves, while intelligent people laugh about themselves all the time. Moreover – quite hilariously – stupid people are convinced, they are more intelligent than intelligent people, because they don’t laugh about themselves. Also, stupid people, because of their inferiority complex, view humor as the field in which they can one-up or get even with intelligent people, while intelligent people are in touch with themselves and can’t see the ‘fun’ as the frustrating urge, to insult.

 

Stupid people aren’t in touch with themselves and their horrid laughter, about others, gives them the illusion, they have felt something, but intelligent people know this is false. Whenever people only laugh about others, but not about themselves, this means, they are not feeling anything. Another aspect of intelligence is, of course, sensitivity. Stupid people don’t laugh about themselves, because they are insensitive to themselves, but overly sensitive to others, while only intelligent people can fully enjoy and express their own sensitivity. Blunt stupid people like to take pride in their strength, which is basically, their insensitivity, while intelligent people relish their verbal joy of being open, honest and fluid.

 

Stupid people are rigid, restless and stressful, but intelligent people are flexible and calm. This is noticeable in how they sound, while they speak. Stupid people engage in Disembodied Language (DL), in which they don’t listen to themselves, while they speak, but intelligent people engage – because they listen to themselves, while they speak – in peaceful, compassionate, funny Embodied Language (EL).  

 

Stupid people never want to speak with and listen to themselves, but intelligent people speak with themselves, as this is how they talk with others. Stupid people want others to listen to them, but intelligent people listen to themselves and want others to do the same.

 

Stupid unconscious people can only laugh with other stupid unconscious people, but it is not real fun. They always envy intelligent, conscious people, who do not laugh with them, because they don’t get their sensitive, conscious sense of humor. Stupid people know, but don’t admit, they are stupid, but intelligent people – like me – love themselves and know, they don’t need to bother with stupid people.

 

Stupid people believe in different kinds of humor, but intelligent people only have humor, which emerges from EL. With DL, researchers pinpointed four types of humor: affiliative humor, aggressive humor, self-enhancing humor and self-defeating humor. You can look it up, I have no interest. I only care about humor, which makes me laugh. It is so important to laugh about yourself, as it enhances your EL. Our ongoing EL is the best of humor, our Language Enlightenment (LE). 

 Ik denk niet,

 

Ik denk niet en, net als jij, zeg ik alleen maar dat ik denk. Bovendien, wordt er over wat wij aan elkaar hebben gezegd geschreven, daarom is dat schrijven dus nooit over wat iemand denkt, maar over wat iemand zegt of wil zeggen. Wat is geschreven is echter uiteraard veel vaker over wat iemand veronderstelt te willen zeggen, dan over wat hij of zij zou zeggen, indien hij of zij daartoe in de gelegenheid zou zijn. Met andere woorden, het meeste van wat is geschreven, zou nooit zijn geschreven, indien de schrijver vrijuit zou hebben kunnen spreken. Er zou natuurlijk iets heel anders worden geschreven – zoals dit schrijven – indien iemand alles kon zeggen wat hij of zij zou willen zeggen en zo’n iemand ben ik dus, die niet denkt, maar die spreekt en schrijft.

 

Ik zeg niet dat ik denk, maar ik zeg dat ik zeg en daar schrijf ik over. Alles wat ik heb gezegd, heb ik kunnen zeggen en willen zeggen. Ik heb, net als iedereen, ook vaak gezegd, wat ik eigenlijk niet wilde zeggen, maar wat ik toch zei, omdat ik schijnbaar niet wist wat ik wilde zeggen. Dat zogenaamde niet weten, is geen verwijzing naar het denken, dat er niet op kon komen, maar het is een verwijzing naar de omstandigheden, die golden, waarin ik er niet over kon en ook niet over wilde spreken. Ik weet altijd precies waar ik het over wil hebben, maar dat is alleen waar als ikzelf de omstandigheden kan bepalen. In Ontlichaamde Taal (OT) zijn wij altijd onbewust bezig, om voor anderen te bepalen, hoe zij met hun taal zouden moeten omgaan, maar tijdens onze Belichaamde Taal (BT) bepalen wij dat zelf.

 

Ook droom ik niet – want ik denk niet – ja, ik zei  alleen maar, dat ik had gedroomd, toen ik weer wakker was geworden. Tijdens mijn droom, zei ik nooit iets en beelde ik mijzelf slechts in dat ik iets zei, op precies dezelfde manier, dat ik mij tijdens mijn wakende toestand kon inbeelden, dat ik iets dacht. Hoe meer ik hierover, met BT, met mezelf sprak, hoe minder belangrijk mijn zogenaamde denken of dromen zijn geworden, maar zolang als dat er met mijn OT over sprak, was ik, net als iedereen, geobsedeerd, in beslag genomen en overweldigd, door het belachelijke waandenkbeeld van onhoorbare, innerlijke taal en de daarbij horende mooie en nare dromen.

 

Het schrijven, over het spreken, over het grote verschil tussen OT en BT, heeft voor mij vele verstrekkende gevolgen gehad. Volgens mij is het onmogelijk, om voortgaande BT te hebben, indien iemand daar niets over schrijft. Ook is al het mogelijk en zelfs absoluut noodzakelijk, om, alleen, BT met jezelf te hebben, toch zal dit niet tot gevolg gaan hebben, dat je eveneens BT met anderen kunt hebben. Om BT met anderen te kunnen hebben, moeten ook zij, net als jij, eerst BT met zichzelf willen en durven hebben. Met andere woorden, er vindt een onherroepelijke selektie plaats, waarin wij voor onszelf bepalen, wie die enkelingen zijn, met wie wij BT kunnen hebben en wie altijd OT blijven hebben en die daardoor zullen moeten worden vermeden. Het beschrijven van dit proces, is een onmiskenbare vorm van zelf-bekrachtiging, waarin onze eigen intelligentie op blijvende wijze is uitgedrukt. De sociale bekrachtiging zal zich alleen voordoen, als onze zelf-bekrachtiging optimaal is geweest.

 

Wat hier door mij is geschreven, komt voort uit mijn vermogen, om dit, met mijn voortgaande BT, te kunnen zeggen, aan mijzelf, ook al gaat iedereen, ongemerkt, onbewust en ongevoelig met OT verder en ook al heeft men geen flauw idee van de mogelijkheid en grootsheid van BT. Het gigantische belang van BT komt pas aan het licht, als wij die mogelijkheid gaan onderzoeken en dus een resoluut halt gaan toeroepen, aan onze gebruikelijke, domme, dwangmatige OT.

 

Dat er wolken zichtbaar zijn en vogels door de lucht vliegen, heeft alles te maken met wat wij daarover zeggen en horen. Uiteraard heeft het individuele, bewuste, zintuigelijke waarnemen van die wolken of vogels, niets te maken met wat iemand van ons daarover fantaseert, want wij zijn samen getuige van de werkelijkheid en de schoonheid van de wolken en de vogels. Het feit, dat wij zoveel ophef zijn blijven maken over het zogenaamde belang van onze individuele ervaring, toont aan, dat wij daaraan eigenlijk nog steeds niet zijn toegekomen met onze taal.

 

Wanneer wij beseffen en volledig erkennen, dat wij, dag in dag uit, onvrijwillig meedoen met OT, dan beginnen wij, met BT, te praten over allerlei zaken, die dan binnen onze aandacht komen en waarover wij nog niet eerder konden praten. Er is zoveel, waarover wij het nog nooit met elkaar gehad hebben, terwijl wij, nota bene, met onze stomme OT ervan uitgaan, dat alles al wel zo’n beetje gezegd zou zijn. Wij zijn, als individuele mens, nog niet eens begonnen, met werkelijk over onszelf te praten, want wij hebben nog nooit bewust BT ervaren. Ons krampachtige, halsstarrige, volledig-achterhaalde bijgeloof, in het hebben van gedachtes, concepten, ideen en herinneringen – wat dan ons ware zelf zou zijn, dat schijnbaar in stand wordt gehouden, door het voeren van een verzonnen, onhoorbare, innerlijke, prive-gesprekken, een soort van dialoog of chaotisch touw-getrek tussen alle verschillende aspecten van wie wij geloven te zijn – is een groot probleem, waar wij met onze OT nooit kunnen uitkomen.

 

Ik denk het niet, want ik hoor het, dat er een verschil bestaat tussen OT en BT. Er valt daarom dus eigenlijk ook niets te weten over je BT, want als je het hebt, weet je zeker, dat je het hebt en dan is het ook duidelijk voor je, dat je voorheen OT had, waarin je niet naar jezelf luisterde. Het weten of het hebben van zogenaamde kennis, is vanwege OT sterk overschat, want al die poe-ha heeft altijd de ware communicatie of BT onmogelijk gemaakt. In OT hebben alleen zij het voor het zeggen, die zogenaamd het meeste weten, maar dat blijken altijd uitsluitend diegenen te zijn, die het best zijn in het domineren, manipuleren, amuseren, zoet-houden, intimideren, afleiden, imponeren en bedonderen van anderen. In BT vinden deze fratsen niet plaats, omdat niemand meer in het denken gelooft, maar alleen in wat er wordt gezegd en gehoord. (Je kunt mij deze tekst horen voorlezen op mijn You Tube kanaal maximuspeperkamp-hw8sw, ook kun je naar mijn andere You Tube kanaal luisteren, waar spreek en bekende liedjes zing, waar ik zelf een nieuwe tekst bij heb gemaakt.)  

I am speaking,

 

I am speaking, because I listen to myself, while I speak and, therefore, I am able to have ongoing Embodied Language (EL). Kamala-la-land Harris wasn’t speaking, because she wasn’t listening to herself and, consequently, she demanded to be listened to. She smilingly, seemingly politely, charmingly, supposedly, assertively, said, the president wanted people to remain calm, but she wasn’t calm, as she was clearly, arrogantly, agitated, that she was interrupted by someone, who had a different opinion and she couldn’t handle such a confrontation, and, that is why, she authoritatively said, in a hostile, insidious manner, during her totally failed debate with Mike Pense, Mr. Vice President, I’m speaking, I’m speaking, I’m speaking, while she was not speaking, but acting, as she only knew how to coerce, intimidate, dominate, manipulate and humiliate the other speaker, with her dumb, superficial, phony Disembodied Language (DL).

 

What is really so incredibly cringeworthy, about our presidential vote-less candidate, LalaKamala, is that she says everything, with a big smile, showing her white teeth. Moreover, the ugly wrinkles in the neck, of this rapidly aging, vindictive cougar, won’t go away, no matter how much the plastic surgery experts may try to stretch it. And, since she has no policies to comment on, there are only her suits, that we can talk about. We have all seen the crooked shawls, she is wearing, to bring attention to her neck, which clearly is the worst part of her declining physique. It is fashion, these days for failed women, to do that, to rub everyone’s face in their worst body-part, by accentuating this disgusting, mostly hated body-part, with the drabby, femininity-denying clothes they are wearing. Kalamitala Harris wears the most stupid, clunky outfits, that have ever been worn by anyone in public office. It is clear, she is, presumably, dressed for battle, but it is the battle she is going to lose, because her despicable, inauthentic DL is being exposed.

 

What people, who are used to having DL, don’t and can’t understand, is that the DL of others, is always just as stupid as their own. I am talking, I will use anyone who is famous - I am just getting started - and my EL implies the end of everyone’s DL. In that sense, we might actually all be fortunate, whether Communistala wins or loses, because her idiotic DL illustrates something to us, from which we might eventually learn, although it may be the hard way. Like angry Joe Biden, this bullying apparatchick, absolutely hates and will punish everyone, who justifiably questions her so-called authority. In DL, people always claim to be in charge of others, as they fail to be in charge of their own behavior. Their acting out is visible, audible and is continuously leaking. The perfect picture they try to create is totally false.

 

There can be no doubt, that it is, of course, her leaking, stinking, soiled diaper, which makes Bravadomala say ridiculous, uncomfortable, insulting things, like, if you don’t mind letting me finish – to Mike Pence – then we can have a conversation. Although I have no love for Mike Pence, I admire him for his ability, to treat this psycho-bitch so very kindly and maturely. I hope we will retain our freedom of speech, so I can continue to enjoy saying that, because I have to admit, I really enjoy writing about the DL of K.H.   

 

Like everyone else with DL, Kakamala speaks, but doesn’t say anything. She is just performing. If we are to believe, what the fake-news media writes and says about her latest annoyance, we must admire her for her ability, to turn efforts to rattle her, to her advantage. Supposedly, the Pro-Palestinian protesters were really caught off guard, lost for words and in awe of her great communication skills, when she responded to their accusation, with a gentle smile and calmly stated, I am speaking now. However, it didn’t work, as the crowd roared, Kamala you can’t hide, we won’t vote for genocide, and then, she quickly added, much like an angry parent, who had enough of a child that was acting out, you know what, if you want Donald Trump to win, then you say that, otherwise I’m speaking. The crowd roared again, but Kampainalia showed her true colors, as she clenched her jaws and stared them down in silence. Her theatrical flair was the talk of the day, because, supposedly, she had demonstrated, she could turn efforts, to undermine her, into a political weapon. This was a perfect demonstration of the mechanics of DL. Surely, nobody should ever take anything she says personal and everyone, especially her, insists – with DL – while they attack others, that personal attacks are absolutely unacceptable.

 

Anyone who is dominating someone else in DL, hates to be interrupted, because it means, they are losing power. It has nothing to do with finishing a sentence or having a conversation. It has to do with winning the battle for attention of the audience. Only a speaker, who manages to forcefully get the attention, supposedly, has something important to say. This struggle for attention, which is the basis of DL, which is our ordinary, habitual way of talking, is the cause of everything that is wrong in this world. It is interesting how she deflected and drowned out the protesters, by quickly blaming Trump, by accusing him of supporting Project 2025, which he doesn’t and by saying, it’s a plan to weaken America’s middle class. As her Fascistic, Communist, Marxist, Anti-Semitic, gas-lighted, weird and crazy fans were screaming Ka-ma-la, Ka-ma-la, she added, it’s all good, it’s all good, I am here because we believe in democracy, everyone’s voice matters, but I’m speaking now, I’m speaking now, but her voice doesn’t matter to her. She wants to be adored and listened to, but she has nothing to say except some slogans, as she has no connection with who she truly is. If she would listen to herself, while she speaks, she would hate what she is hearing. There would be no cackling, but tears of sadness. I am talking, because this is the sad truth about K.H. and everyone, who still engages in DL.  

 Layers,

 

I want to speak about the various layers of my Embodied Language (EL). Naturally, my EL was made possible by my Disembodied Language (DL). However, my DL was preceded by a stage, in which I was without language. Every human being is born without language and grows up in a verbal community. The baby only hears the surrounding sounds and imitates these sounds until he or she is forming his or her first words, such as Mamma or Pappa. Once that happens, there is great delight, as the child has taken its first steps of his or her verbal development. This switch from being pre-verbal to verbal, is a major milestone in our lives. Later, much later, when we switch from DL to EL, we switch back from the being verbal, to not being verbal, as we are able to let go of our language during EL.    

 

I am once again reminded of what my mother told me, a few days, before I emigrated to the United States, in 1999. She took me aside and said, that before I go, there was something, she had to tell me. I was feeling kind of alarmed and instantly knew, she was about to tell something very serious. Although she was going to tell me, she hesitated, but she braised herself and told me the following story. I am the oldest son, the third child of a family of six children. Similarly to my two older sisters, I was born at home with the help of midwife. In The Netherlands, it is very common for babies to be born this way.

 

The midwife, whose name was also Anna – like my mother – was a cheery friend and a former colleague, from an earlier time, that my mother, as a young woman, had been working at a big department store. She was always singing and was single and independent. In other words, the woman, who had supported my mother, while giving birth to her first two daughters, had always reminded my mother of a brief period – right after WOII – that she was free and without the burden of having to care for her big family, which, unfortunately, would weigh heavier and heavier on her, as the years went by. My mother felt very comfortable and confident with her friend-midwife, and I was to be born, in the same way as my older sisters. However, days before my birth, Anna died in a car-accident, leaving my mother bereaved.

 

As my mother told me, that the new midwife, who was a young, inexperienced, impatient woman, she and I cried. We both knew, how the loss of her dear friend had set the stage of my life. Surely, I was surprised to hear, she had been keeping this story from me for so many years. My mother expressed a sense of shame about not being able to love me enough, as she felt so saddened. However, she felt, I must have heard Anna sing, while I was still in her womb and when I came out, the voice and the positive energy, I had – like her – enjoyed listening to so much, was gone. I cried a lot as baby, and it was difficult for my mother to calm me down. At the time of my departure to the United States, I had already spent many years, giving sessions and workshops about listening to your voice, while you speak. My sensitivity, to the sound of the human voice, according to my mother, was the result of the situation in which I had been born.

 

After immigrating, in the first couple of years, I made many audio recordings, on which I talked with myself in Dutch and in English. Only now, do I realize, how incredibly important it has been – and still is – for me, to speak, first, in Dutch and, then, in English, about my language experience. And, of course, everything I have written, was always preceded by my speaking and listening. Currently, I write on this blog and have returned to a steady speaking with myself, because I make video-recordings on my You Tube channels (Maximus Peperkamp and maximuspeperkamp-hw8sw). I feel so fortunate to be able to express myself in two languages. My mother’s tongue, my Dutch, represents my emotional history with my language, but my English refers to my verbal maturity, my reason, my intellect, as I became an educated person and have achieved the Master of Arts and Master of Science in Clinical Psychology. I am so grateful for being able to explore and acknowledge all these different layers of my language. It seems as if my English translates my Dutch experience, in the same way, that my EL translates my DL experience.

 

It has taken me a long time, before I was able to have ongoing EL. For many years, I kept having episodes of DL, in which I again had problems. Currently, my EL is steady and, as I have always said, this is my Language Enlightenment (LE). I couldn’t have come to my ongoing EL – which is my LE – without endlessly going back and forth between my DL and EL and by acknowledging, that I wasn’t listening to myself again and again. I couldn’t help it, as I was conditioned that way. My dear mother has given me gift, by telling me her story, because it made me understand, why I am the way I am. She knew, I needed to know. Also, my dear father, who loves classical music, has played a big role, in how I came to be so concerned about language, as he told me, over and over again – in spite of all his inadequacies – that talking is the most important thing in life.       

Valt mee,

 

Als je eenmaal eindelijk wat voortgaande Belichaamde Taal (BT) begint te hebben, dan krijg je door, dat het allemaal wel mee valt en dat er, ofschoon er wel degelijk echte ellende uit voorkomt, vanwege Ontlichaamde Taal (OT), heel wat drukte wordt gemaakt, over storm in een kop thee. Het is merkwaardig, om om al die afgrijzelijke toestanden onbeschaamd te kunnen lachen en de opluchting te voelen, dat je er niets aan hoeft te doen, kan doen of wil doen. Het valt gelukkig zogezegd allemaal wel mee, afgezien van alle tragische misstanden, die door onze gebruikelijke, onbewuste OT worden veroorzaakt en in stand worden gehouden.

 

Ook al zei ons moeder – nadat wij ons, als kind,  huilend hadden bezeerd, omdat wij van onze step waren gevallen – geruststellend, dat het, zo te zien allemaal wel mee viel, dat het enkel een schrammetje was en dat, met een kusje of snoepje erop, de pijn weer over was, toch was er met onze gewone wijze van praten altijd iets helemaal verkeerd. Ook al werd er gezegd, zo te horen valt het allemaal wel mee, dit was niet waar, want er werd helemaal niet geluisterd.

 

Achteraf gezien, luisterde ik, als kind, maar ook als volwassen, heel vaak niet naar wat er werd zogezegd, omdat ik het niet wilde horen. Ik kon het heus wel horen, maar ik vond het niet mee vallen, hoe men tegen mij en met elkaar sprak. Als men het doet voorkomen – wat iedereen dus dag in dag uit doet – dat het allemaal wel mee valt, met onze geaccepteerde, gemaakte,  ongevoelige wijze van communiceren, dan stuit mij dat tegen de borst, want – ook al had er vroeger niet de woorden voor, die ik er nu voor heb – ik heb altijd al het verschil gevoeld tussen OT en BT. Het viel niet mee, om daar altijd voor gestrafd te worden. Ik ben blij, dat ik nu volledig kan begrijpen, dat er niets verkeerd met mij is.  

 

De OT, die ik overal hoor, vind ik niet om aan te horen. Iedereen die het onderscheid kan maken tussen zijn of haar OT en BT, is daartoe alleen in staat, omdat hij of zij – net als ik – de klank van de stem, van iemand die OT heeft, niet om aan te horen vindt. Ik hoor het verschil en jij, die dit leest, kan dit verschil ook horen, als je er eens op zou letten. Als het ooit zover mocht komen, dan zou jij er ook achter komen, dat het echt niet mee valt, om OT te hebben of om ernaar te moeten luisteren. We hebben allemaal geleden.  

 

Van allerlei ongemakken zegt men vaak, er valt mee te leven, maar wanneer men dat zegt, dan is dat, omdat er geen andere keuze is. Iedereen heeft, zonder daar echt erg in te hebben OT en doet alsof het heel normaal is, maar zodra wij het verschil erkennen, tussen OT en BT, is er geen ontkomen meer aan, want dan pas gaan wij beseffen, dat er met OT eigenlijk absoluut niet te leven was. Het is heel pijnlijk en het valt niet mee, om aan onszelf toe te geven, dat wij vanuit onze onwetendheid en het gebrek aan vaardigheid, zolang met OT bezig zijn gebleven.

 

In OT is altijd sprake van een vorm van vallen, van falen, van schaamte en van verdriet. Mij zei  vroeger vaak over mij: met hem valt geen land te bezeilen en ik werd steevast uitgesloten en vermeden. Ik heb alleen kunnen leren van hen, die gevoelig naar mij waren. Het viel beslist niet mee, om te erkennen, dat iedereen OT heeft en daardoor niet in staat is, om mij te ontmoeten, waar ik ben. Jarenlang verkeerde ik, in de met OT ontvangen veronderstelling, dat er iets niet in orde met mij zou zijn, maar met mijn BT ben ik gaan begrijpen, dat ik niet meer aan mijzelf hoefde te werken. Zolang ik met OT bezig was faalde ik. Ik viel, keer op keer, maar ik viel niet mee. Nee, ik viel door de mand van mijn OT, want hoe ik ook probeerde om, net als iedereen OT te hebben, het lukte mij eenvoudigweg niet.

 

Voor iemand die nog nooit gehoord heeft van OT en BT, klinkt het misschien heel ingewikkeld, maar het valt allemaal wel mee, als je eenmaal met jezelf gaat praten en naar de aangename  klank van je eigen stem gaat luisteren, die jou vertelt, wat je nog nooit eerder aan jezelf heb kunnen zeggen. Met OT zou men zeggen, het valt echter te bezien of jij dit gaat doen, maar ik heb BT, omdat ik hoor of jij het doet of niet.

 

Ook al is er door OT heel wat leed veroorzaakt, het valt mee en de schade kan worden hersteld. Het valt echter vies tegen, hoe weinig mensen er zijn geinteresseerd in BT, maar het is precies juist daardoor, dat iemand er toch mee verder wil gaan, omdat het zo enorm de moeite waard is. Wanneer jij die prachtige, betekenisvolle, ontroerende, verrijkende resultaten ervaart van je BT, dan blijkt het toch allemaal wel weer mee te vallen. Met BT valt er altijd wel een mouw aan – ieder zogenaamd probleem – te passen en ben je dus altijd positief. Dit blijkt vooral, als je aan jezelf gaat zeggen en gaat luisteren naar wat jij geloofd te denken. Het valt wel mee, dat het niet waar is en dat er geen denken bestaat.     

 Dissociation,

 

Whoever reads this must somehow know, that being busy with these words, is different from reading what is usually read. This text is a result of my daily involvement in Embodied Language (EL). Everything that is written elsewhere – yes, this is a big claim, but I am convinced it is true – is based on Disembodied Language (DL), our usual way of talking, in which we, as speakers, don’t listen to ourselves and dissociate from our body. Since we don’t experience our body in DL, we are out of touch with the reality, but once we express again, what we feel in our own body, we find, we listen to ourselves and we engage in Embodied Language (EL). Dissociation or detaching from the reality, is common, as we engage mechanically in senseless DL each day.

 

Psychologists explain dissociation as a feeling of daydreaming or being intensely focused, as well as the distressing and depressing experience of being disconnected from the reality. It should be immediately obvious, they – like everyone else – firmly believe in the fantasy of inner language, private speech, the mind or thinking, which is created by DL, in which we can never express, let alone be, ourselves. Therefore, they inadvertently refer to dissociation, as the disintegration of imaginary, inner, verbal stuff, such as consciousness, identity, memory or perception. Each of these concepts derive from our dissociative DL. Moreover, we have never talked about DL with EL, we have never spoken about dissociation in a non-dissociative manner.

 

During our usual, unintelligent, insensitive DL, we remain preoccupied with what is known as speaking truth to power. Whoever wins the battle for attention, which is the basis of our repetitive, problematic, unnatural, effortful DL, gets to do most of the talking, and, therefore, will gain power. With EL, however, we finally admit, that this intensely-focused, obsessive, inherently-deceitful activity, takes us further and further away from what we experience.

 

Due to DL, dissociation is associated with stress or trauma, but the unaddressed reality is, our habitual way of talking – in which we don’t talk with ourselves, in order to be able to listen to ourselves and only talk with others and listen to others or try to make them listen to us – causes this disconnect from our sensory experiences. Surely, once we have EL, we awaken from the dissociation, which was kept going by our DL. To be more specific, in DL, the speaker disconnects from and dominates the listener, but in EL, the speaker connects and regularly takes turns with the listener, who becomes the speaker, while the former speaker then becomes the listener.  

 

In DL, we remain – even if we are educated in chemistry, biology or physics – unaware about the, in EL, properly communicated fact, that dissociation is not a metaphorical reference about neuronal stuff, in our brains, but a natural phenomenon. In chemistry, dissociation is a chemical reaction, in which a molecule or compound breaks into smaller pieces, such as ions, atoms and radicals. Hydrochloric acid (HCI) dissociates in water, forming the H+ and the CI- ions. Usually, chemical dissociation is a reversable process. The reverse of chemical dissociation is association and recombination.

 

When we apply this knowledge of chemistry to what is really happening, psychologically or communicatively, we will find, ongoing EL, in which we listen to ourselves while we speak, separates DL – our unscientific, superstitious, phony way of talking, in which we pretend to be superior or inferior to each other – from our EL. This separation – as clear as the separation of water and oil, because oil is less dense than water – is needed to finally end our history of conditioning with DL, which burdened us with a metaphoric, inaccurate use of language. We are able with our EL, to realistically and effectively break down what is happening and we can put Humpty Dumpty back on the wall, so to speak.

 

We can also bring in some physics, to solve the problems of human interaction, which, with DL, always escalate into conflict and chaos. Let us consider the Second Law of Thermodynamics, which is roughly based on the notion, that heat always flows from hotter to colder regions or ‘downhill’ in the temperature gradient. Clearly, once we know the difference between DL and EL, we naturally want to stay away from DL.

 

We might as well also take note of the physical Law of Entropy, which states, that in a closed system – a human being with DL – disorder always increases. Since we don’t need to waste any more time, trying to re-invent the wheel again, let’s add some Evolutionary Theory and acknowledge that evolution, which is based on selection by consequences, always selects for anti-entropic adaptations, which expend energy in order to maintain homeo-stasis. If we simply follow our nature, we effortlessly achieve EL. A stable, robust language-behavior – like EL – can and must be understood as an anti-entropic adaptation, which directs energy to maintaining bio-psycho-social order, a wholesome, peaceful, enjoyable recombination of all the disparate, disjointed and meaningless fragments, we are conflicted about and struggle with, due to our DL.  

 

If you put your food in the micro-wave and turn on that machine, you heat up your food, but if you take it out and let is stand, it will cool off. The heat-energy, given by the microwave, is lost once the food is again outside the microwave. However, food cannot magically heat itself, you will have to first put it into the microwave and then turn it on. These are conscious acts. In dissociation, you turn on the microwave, walk away, but you come back too late and your food has cooled off again. Such is the Law of Entropy. There are only a few ways, to heat up food, but there are many ways, it will remain unheated. Likewise, there are only a limited number of ways to build a sand-castle, but there are infinite ways, in which sand will be dispersed.

 

To put it squarely, only our EL creates order, but our DL creates disorder. Moreover, DL creates disorder, because we dissociate from reality. Furthermore, selection of EL and extinction of DL, is an ultimately evolutionary process, which is already happening, but we haven’t woken up to it yet. On the one hand, we are still in denial about evolutionary theory, because there is no end-goal and we can’t stand the spirituality-denying fact, that we, like everyone else, at some point, will just die, on the other hand, we haven’t experienced the possibility of what it is like, to have EL, in which we are not trying to ward off chaos, but in which we live in order. ...You can hear me read this text on my You Tube channel maximuspeperkamp-hw8sw or you reach me on skype: limbicease or send me an email at mpeperkamp@sbcglobal.net  

 Oud Nieuws,

 

Wanneer je eindelijk eerst Belichaamde Taal (BT) met jezelf gaat hebben en daarna met anderen, dan is alle Ontlichaamde Taal (OT), van zowel jezelf, als van anderen, oud nieuws. Men zegt wel, in OT, dat geen nieuws, goed nieuws is, maar in BT gelden er hele andere omstandigheden. In BT is er altijd nieuws en geen nieuws betekent dus OT. De afwezigheid van OT is echter een enorme opluchting. Men zegt dat geen nieuws goed nieuws is, want zolang je niets hoort is alles zogenaamd goed, maar het hele punt van BT is natuurlijk, dat je wel iets hoort en dat jou BT door anderen wordt opgepakt. Indien jou BT tot gevolg heeft, dat je niets meer van anderen hoort, omdat je  schijnbaar geen BT met anderen kunt hebben, dan is waar jij mee bezig bent geen BT, maar OT. In dat geval, ben je toch ingemerkt bezig gebleven met oud nieuws.

 

Het toegeven aan jezelf, dat je het allemaal al hebt gehoord, dat alles wat je zegt herhaling is, is de enige manier, om je OT te stoppen. In OT, doet wat je zegt zich ongemerkt voor alsof het nieuw is, maar het hele zogenaamde begrip van oud nieuws is natuurlijk belachelijk. Nieuws is uiteraard gewoon altijd nieuws en oud nieuws bestaat niet. Nieuws is niet eerst nieuw en daarna oud. BT is nieuw en OT is ouwe koek, die niet te vreten is. Ouwe koek is geen zoete koek, want je gaat echt helemaal over je nek van OT. Je walging van OT is wat je ermee doet stoppen.

 

Met OT, ervaart iedereen eenzaamheid en is er een voortdurend, onuitgesproken, knagend gevoel, dat anderen ons te kort doen en weer in de steek laten. Omdat men het contact heeft verloren, zegt men, dat geen nieuws goed nieuws zou zijn, omdat, zogezegd, geen tijding een goede tijding is. Het is iets droevigs, als men van zijn verwanten in de vreemde niets meer hoort - dat het dan goed met ze zou gaan - want alleen als er droevige dingen voorvallen, verneemt men in de regel iets. In BT, horen wij altijd weer van elkaar, omdat wij van onszelf horen. Wij zeggen niet, dat geen nieuws, slecht nieuws is, want geen nieuws is geen nieuws en het is heel duidelijk OT. Ook is degene, die, zogezegd, niets meer van zich laat horen, natuurlijk degene die OT achter zich liet en is degene, die schijnbaar op iets nieuws zat te wachten van die ander, bezig gebleven met die ander – en niet met zichzelf – en is hij of zij dus degene, die OT is blijven houden.  

 

Iets wat reeds lange tijd bekend is, wordt ook wel oudbakken nieuws genoemd. Als brood of koek niet meer vers is, dan is het oud brood of droge koek. Het zich eindeloos herhalende, leugenachtige, domme verhaal van OT, is niet om aan te horen. De aggressieve, afgrijzelijk-klinkende Michelle Obama – met haar intimiderende, drakonische haarstukje – is een een goed voorbeeld. Gedurende OT preekt men altijd weer over hoop en is men fel tegen angst, verdeeldheid en zogenaamde klein-zieligheid. Haar toespraak, ter ondersteuning van de al even afgezaagde, haat-dragende Kamala Harris, was meer van hetzelfde. Het feit, dat zovelen dit niet horen, is omdat men niet in de gaten heeft, dat OT onze alledaagse wijze van spreken is. Als mensen beweren, dat een zogenaamd speciaal iemand de belichaaming zou zijn, van alle verhalen, die wij aan onszelf vertellen, over het land waarin wij wonen, omdat haar ophitsende, arrogante, ge-acteerde, zeik-verhaal, appeleert aan ons eigen geklaag en gekanker, dan weten we, dat wij zo samen onze hel van OT in stand zullen blijven houden.  

 

Men heeft het, in OT, altijd over het zogenaamde branden van nieuwsgierigheid. Het gaat meestal om een spiritueel verlangen en over de zogenaamde overdracht van geestelijke gewaarwoordingen. Zij, die zich voordoen als geestelijke, morele leiders, doen veel moeite, om iedereen te laten weten, dat zij met vlammend hart, vol passie spreken en dat zij de harten van anderen kunnen doen ontvlammen, ontsteken of ontbranden. Dit alles is pure fantasie, want het gaat wederom over de voortzetting van ons aloude groeps-gedrag: OT. Elke keer wordt ons weer voorgehouden, dat wij de hoop zouden zijn verloren en dat wij daardoor niets meer doen, om de situatie te verbeteren. Wij gaan alleen dan pas echt doen wat goed is - voor onszelf - als wij BT hebben en ons niet meer met anderen bezig houden. Hoop is helemaal niet nodig voor het hebben BT, maar het herkennen van de achterhaalde flauwe kul van OT, is van het allergrootste groot belang.