Happens,

 

What would you say, if you had only yourself to talk with? You wouldn’t be speaking with yourself, as there is only you, that is, there’s only your experience, but not anyone, who experiences. Don’t call it meditation. It is just another experience.

 

If you are asleep, you don’t experience that you are asleep, yet you sleep. You don’t experience that you are lying in your bed and if you are awake, while you are lying in your bed, there is only lying in your bed, but there’s no you, who is lying in his or her bed.

 

Perhaps, you didn’t know, that both lying and laying involve someone or something in a horizontal position. Laying and lying are present participles of the verbs lay and lie. Interestingly, lay is a transitive verb that refers to putting something in a horizontal position, whereas lie in an intransitive verb that refers to being in a flat position. I was wondering, should I say, I am laying in bed or am I lying in bed? Since laying means, you set something down, it is incorrect to say you are laying in your bed, because if you are in your bed already, you are not laying. Coincidentally, lying also means deceiving. The point of this writing, today is to explore the deception of how we use our language. So, as soon as you go into the spelling or the grammar of language, you enter a jungle of rules, which all obfuscate the fact, that there is, of course, no inner self, who uses language.  

 

To speak or to write without the assumed entity, who does the speaking or the writing, is incredibly  different from the speaking and the writing we are used to and familiar with. However, when we engage in Embodied Language (EL), we realize, it was actually always our own experience, which wanted and needed our verbal attention, but with Disembodied Language (DL) – which continues to be our usual way of dealing with language – we are never able to properly speak about or to give the right amount of attention to our experience, as our energy or intelligence is drained by the imaginary being, who is believed to have the experience.

 

In EL, we can finally express the experience without the experiencer. The experiencer doesn’t exist and the reading of this writing should make that clear to you. The reading of this writing isn’t done by you, but it just happens by itself, since you already know the English language. You don’t do your knowledge of the English language, you behave and, therefore, you are the English Language. You can effortlessly understand – without anyone who understands – as there is no an inner behavior-controlling self. With our DL, we have never been able to speak clearly about this, but during ongoing EL, it is obvious that our belief in the fabricated one, who supposedly believes, is giving us nothing but huge problems.

 

Let’s consider the work that one does or the job one has. Basically, whatever it is, just needs to be done and, yes, it needs to be done correctly and, perhaps, quickly or repeatedly or in the way others require us to do it. Whether you are a brain-surgeon, a writer, a teacher, a prostitute or a carpenter, you just need to do it, but doing it efficiently, totally, promptly, but also, confidently, consciously, knowledgably, doesn’t involve any doer, who does what one does. To the contrary, any kind of notion about the worker, who, presumably does the work, interferes with the job that needs to be done. Similarly, with love, there is no lover and if there is, love is a battle-field.

 

People are endlessly involved in conflicts with each other and with themselves. How can that be? The problem is not that people have problems, but that they are the problem, that who they believe to be is the problem. They can’t be verbal about it, so that the problem stops being a problem. In other words, we don’t know how to communicate, because EL happens completely by itself, while DL is effortful, forceful, unnatural, deceitful and pretentious. If we hold back, as we usually do, we don’t talk, but we  dominate, manipulate and exploit each other. We keep our creepy sense of what we are really up to out of sight, because it would reveal what we do.

 

Who we are is nothing else than what we do and there is no doer to do what we do, even when we lie. Also, of course, there is no doer, who didn’t do anything. For example, you forgot to pick up that book at the library, on your way back from work. You didn’t do it, but there’s no one who forgot, as that is merely a figure of speech. How about falling asleep? You are not falling asleep and if you believe in such nonsense, you have insomnia, like millions of people, who, as they say, can’t stop worrying or thinking about stuff. Of course, once you have EL instead of DL, you realize, your language flows, as there is no such a thing as the thinker, who thinks.

 

Like your breathing, heart-beat or digestion, your Language Enlightenment (LE) – which is expressed by your EL, but covered up by your DL – happens by itself. Everything you do happens because it can happen and based on your history of conditioning nothing else could happen. Surely, your happiness isn’t caused by EL and your negative experiences aren’t caused by your DL. Your newness happens by itself and there’s no one, who does EL, but in DL, you live and believe in the falsehood, that you are the doer of what you do. In ongoing EL, you find,  your LE just happens. All your trouble deals with how you deal with your language (pun intended).     

 

 

Unbelievable,

 

For those who don't know the difference between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL), it is unbelievable that EL is a way of dealing with our language in a permanently novel manner. The beautiful, poetic sentences that can be created by us in EL are effortlessly, attentively and joyfully produced, and immediately evoke a sense of fulfillment and stillness. Precisely because DL is going on everywhere and always inevitably has even more disastrous consequences, it is such a great relief to have EL and to finally allow it.

 

I am convinced that the sound of our own embodied natural speaking voice is the very best stimulus to activate our own brain. EL also has an effect on our breathing, which becomes deeper and more regular. We breathe shallowly in DL or literally hold our breath, because we can't, shouldn't, dare not or won't say what we can say. It is not – as put it – that in DL we keep our words inside of us and have an inner dialogue with ourselves, but it is true, we cannot express ourselves verbally, what we are in principle capable of. In other words, in DL, we are constantly limiting and canceling our language and not using our own intelligence. Of course, we are harming ourselves by doing this.

 

When two people have EL with each other, there is an audible and noticeable newness, as we can flow together with our words and the more people participate in this creative process, the more powerfully the flow of our attention, love and clarity absorbs and dissolves everything that ever bothered us. Nothing remains of our old selves, in the magic fire of our Language Enlightenment (LE).

Although we can put words to it with our EL, it is our LE, which, like a wildfire, sets everyone on fire. People often wonder, helplessly, distraught and hopelessly, what they should do about their problems – which seem to be increasing because we don't really know what to do about them – because DL prevents us from listening to ourselves. The solution always comes from ourselves and not from someone else. Absolutely nothing is achieved at all, by the so-called spreading of awareness or the right information.

 

When I organized weekly evenings, at my home, some twenty-five years ago, during which we, in a small group, patiently and calmly, explored our EL – the language that creates space – I was still against writing about my EL, because I felt, that speaking and listening to the sound of our own voice, is the only way is to have and understand EL. This is as true now, as it was back then. I was then against writing about EL, because I still considered writing – from my own conditioning with DL – as writing to or for others. Now that is no longer the case. This writing is therefore all for myself, even if you can read it.

 

It's wonderful, interesting and exciting to be able to write about my LE with my EL, as it benefits all my other behavior. I experience deep gratitude and  inspiration, when I read the ever-unfolding,  miraculous texts from my dear friend, AnnaMieke, the woman with whom I started discovering, discussing and describing LE. It is so wonderful that it has come about, that we can undertake this journey together, because we have continued to go our own way. There is no leader or follower in EL.

 

Our own way of dealing with 

language is a form of receptivity,

 that has never been mapped 

verbally before. Unnoticed, 

from our old habit with DL, we

 have always pretended that this

 surrender and openness had 

nothing to do with our language

 at all. It is believed, so to speak, 

that our consciousness is 

something beyond words and

 therefore has nothing to do 

with our so-called thinking. 

In EL, however, we find, what

 we call thinking in DL

 - and what has been considered 

as an inner process - is nothing

 more than how we deal with 

our language and that EL is 

always said, heard, written, 

because we are 100% sure 

that our language is never inside of us.

 

With DL, one religiously believes, one is one who thinks and this illusion, like any other superstition, has many ill effects, for we never get to know or be ourselves with DL, since our language is based on the same kind of lie, as if the earth were flat or that diseases were caused by evil spirits. So, to be clear, no one thinks at all and in EL, we boldly say this and we realize this. There is, of course, what we do or don't do with our language. Surely, there is a lot wrong with what we do with language, but it is also  important that with EL we are able to pay attention to whatever asks our attention, as this shows us the things we haven’t done, but still can and must do.

 

It doesn't matter during EL 

whether we speak or write 

about something we hear, see,

 experience, remember or 

something that somehow 

catches our attention right 

now this moment. The shift

 of our attention determines 

whether our EL can continue

 or is stopped. If we get carried 

away by words, our EL soon 

ends and we go back to DL 

again. In DL, what we say is

 always more important than

 how we say it and so we limit

 ourselves in our language 

because we are verbally fixated. 

Only by hearing the resonant, 

embodied sound of our own 

voice can we permanently free 

ourselves from our language. 

Our own sound immediately 

lets us know that we are 

experiencing positive energy,

 which makes new descriptions

 and experiences possible.

 

We can handle our language much more effectively,  if we don't adopt a preconceived notion of how we should use it. However, much has been imposed on us with DL and therefore we impose on ourselves and on each other again what was once imposed on us. This went on for generations and everyone is in the same boat. We don't impose anything on ourselves in EL and that's why we can finally fully admit to the big difference between DL and EL. In DL, we repeat ourselves and force others to join us in our repetition, with our belief, in our reality.

 

In DL, we remain unconsciously tied to all our old descriptions of who we supposedly think we are, and so our identity is the real cause of virtually all of our problems. Science is literally nothing but having the right language about our own experiences and observations. Observing our own use of language requires us to listen to ourselves. DL is unscientific, because we keep listening, not to ourselves, but to others and distort everything with our language. Science also includes self-knowledge. If we can't be happy, content, lively, and serious, then what we presume to know about ourselves is worthless. DL does not allow us to experience what we experience and even though we experience it, we do not have the right words for it. Only when we describe our LE to ourselves with our EL, do we gain access to our own intelligence through our own experience.

    

 

Onvoorstelbaar,

 

Voor degenen die het verschil tussen Ontlichaamde Taal (OT) en Belichaamde Taal (BT) niet kennen, is het onverstelbaar, dat BT een manier is, om blijvend vernieuwend met taal om te gaan.  De prachtige, poetische zinnen, die in BT tot stand kunnen komen, worden moeiteloos en aandachtig geproduceerd en brengen direct een gewaarwoording van vervulling en stilte teweeg. Juist omdat OT overal gaande is en altijd nog meer desastreuze gevolgen heeft, is het zo’n verademing, om BT te hebben en toe te laten.

 

Ik ben ervan overtuigd, dat de klank van onze eigen belichaamde, natuurlijke, spreek-stem, de allerbeste stimulus is, om onze onze hersenen te activeren. BT heeft een effect op onze ademhaling, die dieper en regelmatiger wordt. We ademenen oppervlakkig in OT of houden letterlijk onze adem in, omdat wij niet kunnen, mogen, durven of willen zeggen, wat wij wel degelijk kunnen zeggen. Het is niet zo – zoals dat gewoonlijk wordt verwoord – dat we in OT onze woorden binnen ons houden en een zogenaamde innerlijke dialoog met onszelf zouden hebben, maar het is wel zo, dat wij niet verbaal tot uitdrukking kunnen brengen, waartoe wij in prinicipe in staat zijn. Met andere woorden, in BT limiteren en cancellen we dus voortdurend onze eigen taal en gebruiken wij dus niet echt onze eigen intelligentie. Uiteraard doen wij onszelf hierdoor enorm te kort.

 

Als twee mensen BT met elkaar hebben, dan vindt er een hoorbare en voelbare doorstroming plaats, omdat we met onze woorden samen-vloeien en hoe meer mensen deelnemen aan dit creatieve process, des te krachtiger de stroom van aandacht, liefde en helderheid alles wat ons ooit heeft dwarsgezeten doet oplossen. Er blijft niets over van ons oude zelf, in het magische vuur van onze Taal Verlichting (TV).

 

Ofschoon we er met onze BT woorden aan kunnen geven, is het onze TV, die, als een lopend vuurtje, iedereen in vuur en vlam zet. Men vraagt zich vaak hulpeloos, radeloos en hopeloos af, wat we toch moeten doen, aan al onze problemen – die steeds maar lijken toe te nemen, omdat wij eigenlijk niet echt weten, wat we eraan kunnen doen – omdat OT ons ervan weerhoudt, om naar onszelf te luisteren. De oplossing komt van onszelf, niet van een ander. Er wordt absoluut helemaal niets bereikt, met het verspreiden van bewustzijn of de juiste informatie.

 

Toen ik zo’n vijfentwintig jaar geleden wekelijkse avonden bij mij thuis organiseerde, waartijdens wij, met een kleine groep, geduldig, voorzichtig en kalm BT – de taal die ruimte creert – onderzochten, was ik nog helemaal tegen het schrijven over BT, omdat  spreken en luisteren naar de klank van onze eigen stem, de enige manier is, om BT te gaan hebben en te gaan begrijpen. Ik was toen tegen het schrijven over BT, omdat ik nog – vanuit de conditionering met OT – mijn schrijven beschouwde, als schrijven naar anderen. Nu is dat niet meer zo en dit schrijven is dus helemaal voor mijzelf, ook al mag jij het lezen.

 

Het is heerlijk, interessant en enerverend, om nu met BT over TV te kunnen schrijven, omdat het al mijn andere gedrag ten goede komt. Ook ervaar ik enorme dankbaarheid en inspiratie, wanneer ik de  altijd-ontvouwende, miraculeuze teksten lees van mijn lieve vriendin, AnnaMieke, de vrouw, met wie ik TV ben gaan bespreken en beschrijven. Het is zo wonderlijk, dat het zo is gekomen, dat wij dit samen kunnen ondernemen, omdat wij onze eigen weg zijn blijven gaan. Er is in BT geen leider of volgeling. 

 

Onze eigen wijze van omgang met taal, is een vorm van ontvankelijkheid, die nog nooit eerder verbaal in kaart is gebracht. Wij hebben ongemerkt, vanuit onze oude gewoonte met OT, altijd gedaan alsof die overgave en openheid helemaal niets met onze taal te maken zou hebben. Men gelooft zogezegd, dat bewustzijn iets is wat voorbij woorden gaat en wat  ook niets met ons zogenaamde denken van doen heeft. In BT, komen wij er echter achter, dat wat wij in OT denken noemen – en wat werd gezien als een innerlijk process –  eigenlijk niets anders is, dan hoe wij omgaan met onze taal en dat BT dus altijd wordt gezegd, gehoord, geschreven of gelezen, omdat wij er echt 100% zeker van zijn, dat taal niet in ons zit.

 

Met OT gelooft men er heilig in, dat men iemand is die denkt en deze illusie heeft, net als ieder ander bijgeloof, verstrekende nadelige gevolgen, want wij komen nooit echt aan onszelf toe met OT, aangezien onze taal gebaseerd is op een zelfde soort leugen, als dat de aarde plat zou zijn of dat ziektes worden veroorzaakt door kwaadaardige geesten. Er is dus helemaal niemand die denkt en in BT zeggen wij en realiseren wij dat. Er is wel wat wij doen of niet doen met onze taal. Zoals ik al zei, er is heel wat mis met wat we doen met onze taal, maar het is ook van groot belang, om met BT eindelijk aandacht te kunnen geven aan alles wat onze aandacht vraagt, omdat hieruit blijkt, wat wij nog niet met onze taal hebben gedaan, maar wat we wel degelijk kunnen.

 

Het maakt in BT niets uit of we spreken of schrijven over iets wat we horen, zien, ervaren, herinneren of iets wat op een of andere manier nu onze aandacht trekt. Het verspringen van de aandacht bepaald of onze BT kan voortgaan of wordt tegengehouden. Als wij vast houden aan woorden, dan houdt onze BT op en gaan we weer met OT verder. In OT, is wat wij zeggen belangrijker, dan hoe wij het zeggen en dus beperken wij ons in onze taal, omdat wij verbaal zijn gefixeerd. Alleen door het horen van de resonante, belichaamde klank van onze eigen stem, bevrijden wij ons van onze taal. Ons geluid laat ons direct  weten, dat wij positieve energie ervaren, die nieuwe beschrijvingen en bevinding mogelijk maakt.  

 

Wij kunnen onze taal beter hanteren, als wij geen vooringenomen houding aannemen, van hoe wij taal zouden moeten gebruiken. Er is ons evenwel van alles opgelegd met OT en daarom leggen wij onszelf en elkaar weer op wat ons was opgelegd. Dit ging generaties-lang door en iedereen zit dus in het zelfde schuitje. Wij leggen onszelf niets op in BT en daardoor kunnen we eindelijk volledig toegeven aan het grote verschil tussen OT en BT. In OT herhalen wij onszelf en dwingen wij anderen om mee te doen  met onze herhaling, met ons geloof in onze realiteit.

 

In OT blijven we onbewust vast zitten aan al onze beschrijvingen van wie we zogenaamd denken te zijn en onze identiteit is dus de werkelijke oorzaak van vrijwel al onze problemen. Wetenschap is letterlijk niets anders dan het hebben van de juiste taal over onze eigen ervaringen en waarnemingen. Observatie van ons gebruik van taal, vereist dat wij luisteren naar onszelf. OT is onwetenschappelijk, omdat wij niet naar onszelf, maar naar anderen blijven luisteren en alles met onze taal verdraaien. Wetenschap omvat ook zelf-kennis. Als wij niet gelukkig, tevreden, levendig en serieus kunnen zijn, dan is wat wij veronderstellen te weten over onszelf waardeloos. OT staat ons niet toe om te ervaren wat we ervaren en ook al ervaren we het, we hebben er niet de juiste woorden voor. Alleen als wij met BT onze TV aan onszelf beschrijven, krijgen wij via onze eigen ervaring, toegang tot onze eigen intelligentie.    

 

Know,

 

I know what Disembodied Language (DL) is, and therefore I can speak about our DL, both with my DL and with my Embodied Language (EL). When I talk with EL about DL, nobody cares - because of the usual automatic, completely unconscious, but generally accepted, participation in DL - one doesn't or can't pay any attention to what EL is, but if I - who knows the big difference between DL and EL and who therefore knows better than DL – dare to speak with my DL about your DL, then you suddenly stand on your hind legs. It wouldn't be so bad if I was ashamed, confessing, apologizing only about my own DL, but it's an unwritten law that I or anyone else should never talk about your DL, because I or someone else, should have to swallow and even admire your DL bullshit, bite my tongue, keep my negative feelings about it to myself and suck it up. Well, fuck that, as that’s not how I roll.

  

The still-existing, so far still undiscussed, but also the most hidden, taboo, is that we, because of our EL, are able to leave DL for what it is and leave all the violent history of humanity behind for good. I heard a doctor on the radio talking about the disgusting injuries of the victims of the last high school murder. He pleaded for making visible the destructiveness wreaked by the automatic weapon, which could apparently be acquired effortlessly by a suicidal young person. Anyone who saw this misery would, so to speak, revolt and then, supposedly, all this misery would be prevented, but everything lies in how we handle our language. Unless we engage in that, we remain ignorant about why, despite our advanced culture, we are capable of nothing better than creating even more conflict and chaos.

 

Our behavior is rooted in how 

we use our language. There 

is no getting around the fact 

our so-called normal and 

thus required way of doing

 things is mainly related to

 DL. Forget about the devil

 or the  evil human beings,

 as all human strife is caused

 and maintained by our DL. 

Although I don't want DL 

and will avoid it as much

 as possible, nothing human 

is foreign to me and I can 

still sometimes have it with 

you, but, unlike you, I can 

always admit that DL is 

horrible, unacceptable 

and unintelligent. As a 

result, my DL is even 

more hateful, disruptive

 and savage than anyone 

who has no clue about 

the possibility of having

 and continuing EL. I've

 been wrongly accused a

 thousand times of not 

following my own philosophy, 

so to speak, but people have

 no idea that EL is not a 

philosophy and neither is DL.

  

For the time being, the reality is that we – based on how we have been conditioned – usually have DL with each other and are therefore involuntarily left with all kinds of unresolved problems. However, if we begin to listen to ourselves and talk to ourselves about ourselves - so that we can hear what we have to say to ourselves - then we will irrevocably find out, that our use of language is based on negative emotions. One wants to try to be positive, nice and respectful, but all that is a sham, because our real motivation, of what we want to achieve with our language, is to dominate others, to silence others and to keep control of the situation, so to speak . The hierarchical order - in which only a few speakers supposedly speak for millions, who are reduced to listeners - means we have continued to adhere to all kinds of superstitions and conventions, which are absolutely false, are never talked about, avoided, forbidden and rejected.

 

If I were to go against your DL 

with my DL, you would be 

amazed at the enormous ferocious

 power of my DL, blowing your

 DL away. For me, it is a piece 

of cake, as the storm in the cup 

of tea - just like the emperor's 

clothes - is laughable. Even

 if I don't want to have DL with

 you, if it so happens, I will give

 you back your shit. It also has 

nothing to do with a fox that 

loses its hair, but not its tricks, 

because DL was DL and will 

always be DL, but EL is and 

always will be EL and the two

 never went or never will go 

together. I know, but you, with

 your superficial cheap DL, 

want to keep pretending that

 your feigned friendliness, 

politeness, or interest is the 

same as EL, but that's just 

not true and it will never be

 true. I know what DL is and

 that's why you should listen

 to me, because you don't 

know. You pretend to know, 

but your pretense can never 

stop your DL.

 

Your DL goes on endlessly, because you never took responsibility for it, but with me DL stops. Even though I stop my own DL and you must stop your own DL, we can do this together and then we can have EL afterwards. So if we have EL together – and if you have come to recognize the big difference between DL and EL – then we can really say together, yes, this is it, this is EL and if we, out of old habit, still have some DL together, then we can also say, yes, indeed this is it, this shit is DL and then this crappy old DL stops by itself, because we tell it like it is.

 

At the moment, you don't 

know the difference between

 DL and EL, that's why you

 keep accusing me of having

 DL, while you supposedly

 don't have it. What a total

 joke. Just because I admit 

I have DL doesn't mean 

you can admit it too. As 

soon as I admit I have DL, 

you put yourself above me, 

you feel superior or better 

than me and pretend you 

have EL. Such complete 

nonsense. If I have DL with

 you, so do you, but you 

are too hypocritical to admit it.

 

The absurd and hilarious reality of DL is, although everyone is engaged in it, day in and day out, we all subconsciously dislike it. I'm in a curious position as during DL, I can say, I don't want to be involved in it, yet I am. Of course, my DL was triggered for the umpteenth time by your DL, because I myself will never voluntarily engage in stupid DL. So, if I would have DL with you again, that wouldn't be any fun for you, while it would be fun for me, because I no longer take any responsibility for it, because it is your fault and I will let you know and feel it. You are totally mechanically involved with your DL, but I am not. Even though my DL still occurs now and then, those who get my OT on their roof have certainly earned it. I have no regrets or shame whatsoever about my DL because I owe my life to it. I know what DL is and I don’t live like a dissociated zombie, like everyone else with DL.

 

Weet,

 

Ik weet wat Ontlichaamde Taal (OT) is en daarom kan ik, zowel met mijn OT, als met mijn Belichaamde Taal (BT), over onze OT spreken. Als ik met BT over OT spreek, doet niemand dit eigenlijk nauwelijks iets, omdat men – vanwege de gebruikelijke automatische, volledig onbewuste, maar algemeen geaccepteerde, deelname aan OT – geen enkele aandacht heeft of kan hebben voor wat BT is, maar indien ik – die het grote verschil tussen OT en BT kent en dus wel degelijk beter weet – het met mijn OT, over jou OT durf te hebben, dan sta jij ineens op je achterste benen. Het zou zo erg nog niet zijn, als  ik het beschaamd, opbiechtend, verontschuldigend alleen maar over mijn eigen OT zou hebben, maar het is een ongeschreven wet, dat ik of wie dan ook het nooit over jou OT mag hebben, omdat ik of wie dan ook, jou OT gewoon maar moeten slikken, mijn negatieve gevoelens daarover maar lekker bij mezelf moet houden en me daar dus – volgens jou – rot over zou moeten voelen. Kijk, daar pas ik dus voor.

 

Het nog altijd-bestaande en tot dusver nog steeds onbespreekbare, maar ook meest verborgen, taboe, is dat wij, vanwege onze BT, in staat zijn, om OT te laten voor wat het is en om die hele geweldadige geschiedenis van de mensheid voorgoed achter ons te laten. Ik hoorde op de radio een dokter spreken, over de walgelijke verwondingen van de slachtoffers van de laatste school-moord-partij. Hij pleitte voor het zichbaar maken van de enorme destructiviteit van het automatische wapen, dat kennelijk vrijwel moeiteloos door een suicidaal jong persoon kon worden aangeschaft. Iedereen die deze ellende zou zien, zou, zogezegd, in opstand komen en dan zou dit alles kunnen worden voorkomen, maar alles ligt echter opgesloten in hoe wij omgaan met onze taal. Tenzij wij ons daarmee gaan bezighouden, blijven wij onwetend over, waarom we, ondanks onze geavanceerde kultuur, tot niets beters in staat zijn, dan het creeren van nog meer conflict en chaos.  

 

Ons gedrag vindt zijn oorsprong in hoe wij omgaan met onze taal. Er valt niet omheen te gaan, dat onze zogenaamde normale en dus vereisde manier van doen, voornamelijk met OT samenhangt. Alle strijd wordt veroorzaakt en in stand gehouden door onze OT. Ofschoon ik OT niet wil en dus zoveel mogelijk zal vermijden, is niets menselijks mij vreemd en kan ik nog steeds soms ineens OT met jou hebben, maar ik kan – in tegenstelling tot jou – altijd toegeven, dat  OT verschikkelijk, onacceptabel en onintelligent is. Daardoor is mijn OT nog hatelijker, verstorender en woester, dan iedereen, die geen enkele weet heeft van doorgaan met BT. Ik ben duizend keer ervan beschuldigd, dat ik, zogezegd, mijn eigen filosofie niet zou volgen, maar men heeft geen enkel besef, van het feit, dat BT geen filosofie is en OT ook niet.

 

Het is vooralsnog de realiteit, dat wij – vanuit hoe we zijn geconditioneerd – meestal OT met elkaar hebben en daardoor dus onwillekeurig met allerlei onopgeloste problemen zijn blijven zitten. Als wij echter naar onszelf gaan luisteren en met onszelf over onszelf gaan praten – zodat we kunnen horen wat wij aan onszelf te zeggen hebben – dan komen wij er onherroepelijk achter, dat onze omgang met taal, is gebaseerd op negatieve emoties. Men wil wel een positief, aardig en respectvol proberen te doen, maar dat is een schijn-vertoning, want onze echte motivatie, van wat wij willen bereiken met onze taal, is anderen overheersen, anderen het zwijgen opleggen en zogezegd controle houden over de situatie. De hierarchische orde – waarin slechts een paar sprekers zogenaamd het woord voeren voor miljoenen, die gereduceerd zijn tot luisteraars – maakt dat wij ons zijn blijven houden aan allerlei conventies, die niet waar zijn en die daarom dus ook altijd worden vermeden, verboden en afgewezen.

 

Als ik met mijn OT tegen jou OT zou ingaan, dan sta jij versteld van de enorme wilde kracht van mijn OT, die jou OT wegblaast. Voor mij is het evenwel een fluitje van een cent, want de storm in de kop met thee heeft wat mij betreft – net als de kleren van de keizer – niets om het lijf. Ook al wil ik geen OT met jou hebben, als het zo uitkomt, dan geef ik je toch je vet en de wind van voren. Het heeft ook niets te maken met een vos, die wel zijn haren, maar niet zijn streken verliest, want OT was OT en zal altijd OT blijven, maar ook BT is en blijft altijd BT en die twee gingen of gaan nooit samen. Ik weet dat, maar jij, met je oppervlakkige, goedkope OT, wil blijven doen alsof je geveinsde vriendelijkheid, beleefdheid of interesse, hetzelfde is als BT, maar dat is niet waar en wordt nooit waar. Ik weet wat OT is en daarom  zou je naar mij moeten luisteren, want jij weet het niet. Jij doet alsof je het weet, maar jou pretentie kan nooit tot gevolg hebben dat je OT ophoudt.

 

Met jou gaat OT eindeloos verder, omdat je er nooit verantwoordelijkheid voor nam, maar met mij stopt OT. Ook al stop ik mijn eigen OT en jij jou eigen OT, we doen dit samen en kunnen daarna BT hebben. Als wij dus samen BT hebben – en als jij dus het gigantische verschil tussen OT en BT bent gaan erkennen – dan kunnen wij echt samen zeggen, ja, dit is het, dit is BT en als wij dan toch weer eens, uit oude gewoonte, samen OT hebben, dan kunnen wij eveneens zeggen, ja hoor, dit is het, dit is die verdomde OT weer en dan stopt OT vanzelf, omdat wij echt zeggen waar het op staat.

 

Op dit moment ken jij het verschil niet tussen OT en BT, daarom wil je mij nog steeds beschuldigen, dat ik OT heb, maar jij hebt het dus zogenaamd niet. Wat een lachertje. Het feit, dat ik toegeef, dat ik OT heb betekent niet dat jij het ook kan toegeven. Zodra ik toegeef dat ik OT heb, voel jij je meteen verheven of beter dan mij en doe je alsof je BT zou hebben. Zulke onzin. Als ik met jou OT heb, dan heb jij dat ook, maar jij bent te hypocriet, om dat toe te geven.  

 

De absurde werkelijkheid van OT is, dat ofschoon iedereen er dag in dag uit mee bezig blijft, toch hebben we er allemaal onbewust een hekel aan. Ik ben in een merkwaardige positie, omdat ik, tijdens OT, kan zeggen dat ik het niet wil, terwijl ik het toch doe. Uiteraard werd mijn OT voor de zoveelste keer getriggerd door jou OT, want ikzelf ga nooit vrijwillig uit de bocht vliegen met OT. Als ik dus weer eens OT met jou mocht hebben, dan is dat voor jou beslist geen pretje, want ik neem er inmiddels geen enkele verantwoordelijkheid meer voor, want het is jou schuld en ik zal je dat laten weten en voelen ook. Jij bent totaal mechanisch met je OT betrokken, maar ik ben dat niet. Ook al doet zich OT zo af en toe nog voor, zij die mijn OT op hun dak krijgen, hebben dat dubbel en dwars verdiend. Ik heb geen enkele spijt of schaamte over mijn OT, omdat ik er mijn leven aan te danken heb. Ik weet wat OT is en ben niet net als iedereen met OT een gedissocieerde zombie.