Realizatie,

 

Vanuit onze huidige omgang met taal, is het bijna onvoorstelbaar, dat ons ware geluk zich bevindt in het luisterend spreken – in het praten met onszelf en het luisteren naar onze eigen stem, dat uitmondt in het schrijven met en naar onszelf – omdat wij op deze manier eindelijk onze eigen taal gaan hebben. Anders gezegd, het praten met anderen, maakt ons nooit gelukkig, omdat het ons ervan weerhield, om onze eigen taal te ontdekken. Enkel wanneer wij dus alleen kunnen zijn met onszelf, dan zijn wij in staat om onze eigen Belichaamde Taal (BT) te waarderen.

 

Onze BT is alleen te delen met hem of haar, die, net als wij, ook alleen kan zijn, mag zijn en wil zijn, met zichzelf of met haarzelf, in zijn of in haar eigen taal. Deze realizatie is onvermijdelijk en noodzakelijk, want ieder mens, creert en leeft, als individu – of wij het nou met onze taal erkennen of niet – in zijn of in haar eigen wereld. Uiteraard is er voor iedereen die BT kan hebben, het begrip, dat het echt zo is, dat iedereen in de door-zichzelf-met-taal-gecreerde realiteit leeft. Er is dus geen conflict in BT, omdat we weten en erkennen, dat ieder zijn of haar eigen taal heeft. Onze waardering voor iemand’s taal, kan alleen echt zijn, indien wij onze eigen taal zijn gaan hebben. Zolang als dat dit niet het geval is, is de taal van anderen altijd in conflict met onze eigen taal, omdat die eigen taal eigenlijk nooit aan bot komt.

 

Vanwege onze Ontlichaamde Taal (OT), leven wij vanuit de veronderstelling, dat wat anderen hebben gezegd of geschreven, belangrijker zou zijn, dan wat wij zelf zouden hebben kunnen zeggen of schrijven. Er vindt een vervorming van taal plaats, waarin de een zogenaamd intelligenter zou zijn dan de ander en ons concept van rationaliteit wordt gebaseerd op wat er van ons wordt vereist en afgedwongen. Men zegt bijvoorbeeld, dat men wel het recht heeft op het hebben van een eigen mening, maar men heeft niet het recht (volgens anderen, die het zogenaamd beter weten en het daardoor voor het zeggen lijken te hebben) op door onszelf-bepaalde feiten. Wij geloven er heilig in, dat wetenschappelijke feiten een objectieve en dus, ontlichaamde, werkelijkheid, buiten onszelf, vertegenwoordigen en dat al onze meningen altijd subjectief zijn en ons belemmeren om bij die belangrijke feiten te blijven. Om feitelijk,  wetenschappelijk of rationeel te kunnen zijn en te blijven, zetten wij onze eigen ervaring overboord, want – zo gaat de OT–redenatie – onze subjectiviteit weerhoudt ons van het objectieve waarnemen.  

 

Of het nou wiskunde, natuurkunde of scheikunde is, doet er niet toe, iets leren is altijd moeilijk, omdat wat wij van nature geneigd zijn om te doen moet worden genegeerd. Om te leren, zo zegt men in OT, is het van het grootste belang, af te leren wat dat zogenaamde leren in de weg staat. Er valt niet om heen te gaan, dat het hebben van een eigen taal, het leerproces in de weg staat, waarin wij in het keurslijf van de taal van anderen worden gedreven.

 

Omdat wij het grote verschil tussen OT en BT nog niet erkennen, is er geen enkele duidelijkheid over wat toch elke keer het leer-proces voor het hebben van wenselijk – in plaats van onwenselijk – gedrag verhinderd. Al onze problemen zijn in feite gedrags problemen en komen neer op ons onvermogen, om  onwenselijk, reaktief, impulsief, onbewust gedrag te beheersen, zodat wij daadwerkelijk aan bewust, vrij, intelligent, beschaafd gedrag kunnen toekomen.

 

Men zegt, in OT, dat iemand onintelligent is, omdat hij of zij niet gedwongen wil worden, iets vreemds en geforceerds toe te laten en om wat comfortabel is te ontkennen. Er wordt ons voorgehouden, dat  je ongemakkelijk voelen en iets moeilijk vinden, juist  uitdagingen zijn, die we moeten aanvaarden, want anders komen wij niet verder, anders maken wij geen vorderingen, in het zogenaamde intellectuele process. Intelligentie, zo wordt ons verteld, vraagt inspanning, maar geen ontspanning. In BT, echter, zijn wij volledig ontspannen en doen wij dus geen enkele moeite, terwijl onze eigen taal natuurlijk stroomt, als een heldere, klaterende beek.  

 

Wij weten met onze eigen taal, met BT, altijd wat er met ons aan de hand is en zien geen noodzaak, om door wat of wie dan ook gedwongen te worden, om  kennis te vergaren of om iets te leren, dat ons van onszelf vervreemd. Vanuit BT geredeneerd, is de meeste kennis – die we, ongemerkt, jarenlang, met veel pijn en moeite, overal met ons mee hebben gezeuld en waarover we, in de ijdele hoop, om onszelf te overtuigen van de zogenaamde waarde, hoog van de toren zijn blijven blazen – een hoofd-pijn-veroorzakende, gewichtige, uitputtende ballast. En, dit is geen Oosterse wijsheid, maar een feit.

 

Zodra wij onze eerste stappen in BT nemen – in het praten met en het luisteren naar onszelf –  wordt het duidelijk, dat wij niet weten, wat wij denken te weten, vanuit ons grandioze, in OT–gefantaseerde, vermogen, om zogenaamd te kunnen denken. Het zogenaamde denken is voor iedereen een gigantisch probleem, omdat ogenschijnlijk iedereen gevangen zit, in wat we onze mind noemen, die het geloof in  stand houdt, dat onze taal zowel iets uiterlijks, als iets innerlijks is. Met BT weten we echter in een klap en zonder enige moeite, dat taal, altijd, uitsluitend en alleen, gesproken, gehoord, geschreven of gelezen wordt. De dualiteit van uiterlijk en innerlijk lost op in BT. Er bestaat evenwel absoluut geen taal binnenin ons – in onze hersenen zijn geen woorden te bekennen – en er is dus ook niet zoiets als een mind of dat zogenaamde stilletjes denken. Het is onze onnatuurlijke, gedwongen wijze van spreken – OT – die deze auditieve illusie in stand houdt. Wij geloven dat iets er is, wat er in werkelijkheid niet is.

 

Wellicht hebben wij eens iets vernomen van visuele illusies. Zo kan een schilderij op de grond, de illusie van een afgrond creeren. Wij zijn vanwege OT, sinds mensen-heugenis, allen begoocheld gebleven door de klank van sprekers, die – ook al kenden zij het verschil niet tussen OT en BT – pretendeerden dat zij BT hadden. Onze intelligentie gaat met BT iets heel anders betekenen en gaat dus ook heel anders functioneren dan in OT, omdat wij tot de realizatie zijn gekomen, dat taal, enkel bestaat uit woorden, die gehoord of gezien kunnen worden en dat iedere referentie aan taal als een innerlijk process – beter bekend als het denken – verwarrende onzin is. Als iemand iets zegt en de ander begrijpt het niet, dan is dat, omdat de klank van de stem van de spreker niet was aangepast aan de luisteraar. En, als de spreker naar zichzelf zou gaan luisteren – wat dus in OT nooit of te nimmer gebeurd – dan kwam hij of zij tot de verbazingwekkende realizatie, dat hij of zij, als spreker, niet eens naar zichzelf luisterde.

 

De realizatie van het onomstotelijke feit, dat wij, in onze, als normaal beschouwde, alledaagse, normale wijze van spreken, niet naar onszelf luisteren, heeft tot gevolg gehad, dat onze taal ons weerhoudt, om de verstrekkende negatieve gevolgen te beseffen van de gigantische leugen, die wij ons denken zijn blijven noemen. Simpel gezegd, is het ons geloof in ons denken, dat tot gevolg heeft gehad, dat wij niet meer met elkaar praten. Bovenal is het natuurlijk zo, dat wij niet met elkaar praten, omdat wij niet met onszelf praten. In BT, praten wij echter op dezelfde wijze met onszelf als met elkaar, maar in OT ervaren we het conflict tussen hoe we met anderen of met onszelf praten. Ook al praten we nooit hardop met onszelf, zoals wij dat zouden doen in BT en ook al kennen wij het enorme verschil nog niet tussen OT en BT, toch is dat verschil er al. Het voorgenoemde conflict, tussen hoe wij met onszelf of met anderen praten, is dus, net als ons denken, een illusie. In OT, is het praten met onszelf de fantasie van het hebben van een innerlijk-prive gesprek, dat altijd haaks staat op wat er in werkelijkheid door ons wordt gezegd.                  

 

Same,

 

Your life is never, one moment, the same, but, due to Disembodied Language (DL), it seems as if you are repeating yourself. It is only your way of dealing with language, which makes you believe, your life is dreadful and repetitive. DL can never make you pay attention, closely enough, to your voice, to how you sound, while you speak. DL makes you give up so easily, on what is important to you and it gets you carried away, by what has nothing to do with you.

 

With DL, you never really say: enough is enough. Instead, you keep trying harder, struggling some more, getting deeper in trouble and feeling more miserable.  Only with Embodied Language (EL), do you notice, that every moment is new. Even if your conditioning history with automatic DL overtakes you a million of times, you can always still go back again to EL, effortlessly, immediately and more skillfully.  

 

Here is a little experiment. Let’s assume, you are unhappy. It is not a big stretch to do that, since you engage in DL, in which you don’t listen to yourself. This fact of how you speak is unexplored by you. If you would simply begin to notice, that it is true, that when you speak, you don’t listen to your voice and therefore, you engage in DL, you begin to listen to yourself and have EL. It is amazing, to find, what are the consequences of EL. The moment you have EL, you instantly feel good or better again than before.

 

This switch from DL to EL is miraculous. How is this possible? It happens, because you made it happen. It happens, because you didn’t do, what you used to do and so, you experience the new, because you’ve stopped repeating the old. However, as you have EL a little longer, you realize, you really are never the same. This is not, as many people would say, wishful thinking, because you are truly talking and listening.

 

Due to DL, people, unknowingly, talk about thinking all the time, without ever realizing, they are talking. In EL, on the other hand, you recognize, to your big surprise, you are no longer the same, because it is not your thinking, which changes, but your way of talking. If you would write, for yourself, about what it is like, to dissolve this notion of thinking – while talking out loud and listening to yourself, while you speak – you would notice the same phenomenon, that is, you would begin to write, without thinking. How is that possible? How is it even possible, to speak or to write without thinking? It is because this so-called thinking was invented by your DL, by how you have been used to dealing with your language.

 

Due to your unconscious participation in DL, you not only believe, you think the same or you think very different from what others are supposedly thinking, but you also believe and, supposedly, have faith in, having the same, presumably, obsessive thoughts and feelings, over and over again. Since, other than switching from DL to EL, there is no way out of this belief – which is the self-imposed perception of your DL – you become depressed and frustrated, because somewhere, you know, you are always repeating the same old common tragedy. Strikingly, the moment you listen again, to how you sound while you speak, your DL changes promptly in EL and your so-called mind totally disappears. Yes, if you continue to explore your EL, you can’t help but notice, you don’t have a mind, you don’t have any thoughts, because you are consciously, joyfully, effectively, intelligently expressing and experiencing your own language.

 

Whatever you believe to be thinking, when you say it and listen to the sound of it, it dissolves. In other words, whatever you bring your total attention to disappears. This is not some trick or technique, but this is how truthful language works and how we get things done. In DL, we perform below our capacity, as our language prevents us from taking action. We say, there is a difference between talking and acting because we engage in DL. In EL, by contrast, talking is action as well as motivation for that which works.

 

When you say something to yourself and you hear yourself saying it, you hear your own sound and you realize, the speaker is, obviously, the same person as the listener. In other words, there is no conflict, because this crazy fantasy, that you think, doesn’t occur. Of course, in DL, you merely imagine, there is a speaker inside of you and a listener and these two fabricated entities are, supposedly, having an inner conversation with each other. This is total nonsense.

 

You are not the same, you are always new. You can say it and you can hear it, when you get really in touch with yourself, by talking out loud and by listening to yourself. Of course, there is no you, who talks with him or herself, there is merely talking and listening going on, which happen simultaneously. So, you are not speaking and listening disjointedly, as that is an example of DL. This brings us to the boring, stupid way, everyone, everywhere, talks, every day. DL is more of the same unintelligent, reactive, coercive bullshit and it is about time, we get to the real deal. When you engage in EL, you will never be the same again, because, with hundred percent certainty, you will know your own Language Enlightenment (LE).        

 

Refinement,  

 

I went to bed at 7pm and woke up at 11:45pm, so I already slept almost 5 hours. It feels so nice, to be up for a little while, to write something and, then, to go back to sleep again, for couple of hours more. A process of refinement began to reveal itself to me yesterday and I want to write about it. Everything just seems to be more and more perfect. Of course, these are just words, but I am experiencing this.

 

I am feeling so utterly peaceful and fulfilled and these words are drenched in my bliss. I don’t have what people would call inner bliss, but what I call verbal bliss. What I am experiencing, is the result of how I deal with my language. What I am writing about, can only be experienced if one has Embodied Language (EL) instead of Disembodied Language (DL). I am not making this up. You could do this too.

 

Although the refinement of my EL happens by itself, it is definitely something I do. I know for sure, you don’t do it, that’s why you can’t be happy. Surely, you could have EL instead of DL, but to accomplish that, you’ve got to pay attention to your language. Everything else, supposedly, is more important to you than your language and, therefore, you can’t reap the fruits of the optimal use of your verbal behavior. In DL, you function below your ability.

 

For many years, I didn’t dare to be this happy, as I felt guilty, that I was the only one. I have always felt rejected by people and yet, on numerous occasions people have wondered, how it is possible, that I am always so enthusiastic and energized. Even today, hardly anyone ever talks with me, but I’ve come to terms with it. Most people are simply too miserable to talk with me. I no longer feel sad for others, that they don’t have my happiness. My refinement tells me: I’ve always been able to share my happiness.

 

My other behaviors – being married to my lovely wife Bonnie, seeing a movie or going to the market together, working out in the gym, doing my qigong practice, jogging in Upper Bidwell, swimming in the creek, playing on my ukulele and sometimes singing my songs at the Open Mike of Secret Trail Brewery – are all made possible by my EL. Also, I work hard every day, as a delivery driver for a company, which supplies landscaping materials. I love my physical job, which requires me to stay in shape and live a regular life. Each Friday, I am happy, it is weekend.

 

I don’t worry or get upset about anything anymore and if I do, I laugh at myself for being such a fool. I can say or write this, but you can’t and that is why your life is such an enormous mess. With your DL, you always pretend to be someone, who you are not. Your twisted way of dealing with your language inevitably creates an unnatural way of life, in which you burn yourself out on what is impossible, but you ignore what is possible and necessary. What is so very beautiful about my refinement is: I’m not trying to make my life better, by presumably making small changes or removing impurities. Believe it or not, everything just unfolds, by itself, due to my EL.

 

I am capable of having and enjoying my graceful experiences and manners, as my EL determines and enhances everything I do. Since I’ve stopped doing what everyone else is doing, I am not involved in DL. The contrast between my sensitive, elegant, certain, fearless and humorous behavior and the defensive, anxious, suspicious, angry, stressful, boring behavior of others, is getting more and more obvious, since I am no longer feeling guilty about not fitting in. Yes, one moment, I may like to grow my beard and look like an old man, but the next moment, I shave it off  and I very look young again. I also have many hats.

 

Making subtle points, fine distinctions or delicate, profound, intriguing observations, just isn’t possible with blunt, unconscious, effortful DL. For instance, in DL, everyone remains completely unaware about the immense importance of talking, out loud, alone, with yourself and, specifically, listening to the sound of your own voice. In this way, you can begin to say the things, to yourself, which you could never say in your stressful DL conversation with others. In effect, you would begin to discover your own EL, by talking out loud, alone, with yourself. There is a different logic to EL, which is based on your own intelligence.

 

While anyone, who engages, like me, in EL, will embark on a magnificent process of revitalization, civilization, maturation and expansion, those, who continue with their DL, will do the exact opposite. With DL, one inevitably becomes exhausted, lost, frustrated, imprisoned, stuck, fanatic and stale. I believe mankind is at a crossroads. I discovered EL and I can tell you, that once you discover it, there is no way back. Although hardly anyone wants to believe me, the difference between DL and EL is the quintessential issue of our time and is going to be with us for a long time. My refinement is apparent in everything I have written in this blog and this is the proof my EL is real and not just merely an ideal.   

 

Aarde,

 

De uitdrukking, dat iets veel voeten in de aarde had, betekent, dat het veel moeite kostte en moeilijk was om het voor elkaar te krijgen. Er zijn verschillende theorien over de oorsprong van dit gezegde. Een van de oudste vermeldingen, is te vinden in een uit 1726 afkomstige spreekwoorden boek van Carolus de Tuinman, die het in verband bracht met het vellen van bomen, die diepe wortels in de grond hebben en die alleen met veel gehak omver kunnen  worden gehaald. Een andere uitleg spreekt over het heen en weer geloop, wat vaak plaats vindt als iets  heel moeilijk is. Een derde theorie gaat over het versjouwen van iets zwaars, waar vroeger veel mensen bij nodig waren en waardoor er dus veel voetstappen in de aarde te zien waren. Ik kies voor die laatste uitleg, omdat deze het meeste voor de hand ligt. Er zijn zichtbare en – zoals dit gezegde – ook hoorbare gevolgen van wat wij hebben gedaan.

 

Dit schrijven is de slotsom van wat ik heb gedaan, waardoor ik een vierde betekenis wil geven aan dat gezegde. Belichaamde Taal (BT) zal alleen dan pas vele voeten in de aarde gaan hebben, als meerdere mensen zich ermee gaan bezig houden. Thans zijn het alleen mijn voeten en die van mijn vriendin AnnaMieke, die het contact met de aarde maken, waardoor de Ontlichaamde Taal (OT) kon worden beindigd. Al kan je zeggen, dat BT veel voeten in de aarde heeft, het kostte ons geen enkele moeite.  

 

Indien wij BT met onszelf gaan hebben, dan weten wij, ineens, dat er niets anders te ervaren is, dan wat wij ervaren. Ook al zijn wij tevreden, ook al accepteren wij wat we meemaken en ook al kunnen wij begrijpen, waarom we problemen hadden, toch heeft voortgang van BT niets te maken met onze tevredenheid, zelf-acceptatie of inzichten. Wij kunnen ons BT veroorloven, omdat onze taal blijft afgestemd op wat er dit moment gebeurt. In OT is dit nooit het geval en zolang als wij geen BT hebben, hebben wij geen idee van hoe al onze problemen worden gecreeerd en in stand worden gehouden door de OT, waar wij dus onszelf voortdurend mee in de weg zitten. Er valt over BT niets uit te leggen, want wanneer je het hebt, dan weet je dat je het hebt en dat het van geen enkele uitleg afhankelijk is. Desalniettemin legt je BT altijd uit, wat er in je OT  mis was, omdat we werkelijk uit de conditionerings geschiedenis van onze taal zijn gestapt. 

 

Er doet zich, vanwege ons onvermijdelijke verleden, keer op keer iets voor, waardoor wij weer geloven, dat wij iets nog niet helemaal hebben begrepen, omdat onze BT aanvankelijk van zeer korte duur is en wij het weer terug proberen te krijgen. Als wij, vanwege het luisterend spreken, weer de switch maken van OT naar BT, dan heeft dat niets met begrijpen te maken, want we horen en ervaren direct het enorme verschil. De zogenaamde grote onthulling, komt altijd nadat wij van OT naar BT zijn overgegaan, nooit ervoor. Met andere woorden, de mogelijkheid om BT te hebben, zowel sprekend, schrijvend en zwijgend, maakt zich alleen kenbaar, als wij onze OT als zodanig herkennen en daardoor stoppen. Dit herkennen is geen enkel probleem, want er is altijd strijd, twijfel, angst, haat en stress in OT. Het is dus enkel een kwestie van toegeven, dat we niet gelukkig zijn en ons niet goed voelen, over het een of ander, het maakt niet eens uit over wat.  

 

De stroom van BT gaat geheel vanzelf en hoeft niet te worden geleerd. Ook al zijn er momenten waarop er geen woorden komen, om te worden gezegd of geschreven, het is heerlijk, om ook van die tijdelijke afwezigheid van taal te genieten. Deze pure stilte en ontspanning is totaal anders, dan de zogenaamde stilte en ontspanning, die we hebben meegemaakt. Ons hele begrip van stilte is verkeerd, omdat het is gebaseerd op het ontkennen van BT, die die stilte juist mogelijk maakt. Ook onze opvatting over ontspanning is voortgekomen uit onze onbewuste, onvrijwillige, zelf-ondermijnende deelname aan OT.

 

Omdat wij nooit, in taal, bewust de overgang van OT naar BT meemaakten, is afleiding voor ons de enige zogenaamde ontspanning. Alle religies, zijn vormen van dissociatief gedrag. Werkelijke bevrijding kan alleen gebeuren met BT, die mogelijk werd, omdat wij ons bewust werden van de nadelige gevolgen van OT en er daarom eindelijk mee ophielden. 

 

Wanneer we BT hebben, blijkt alles heel anders in elkaar te zitten, dan wij gewend zijn te redeneren vanuit onze gebruikelijk OT. Men is eigenlijk met OT nooit veel verder gekomen, dan de zogenaamde rationaliteit of wetenschap te verkiezen boven de spiritualiteit en bijgelovigheid, maar men is nooit in staat geweest, om met OT aan de constante dreiging en angst te ontsnappen, die de basis is van hoe wij zijn blijven omgaan met taal. Men heeft altijd weer,  ongemerkt – philosofisch, spiritueel, psychologisch, educatief, technologisch of wetenschappelijk – met OT over OT gesproken en de verandering naar BT, heeft nooit onze volledige aandacht kunnen krijgen, omdat al deze afsplitsingen, ons nog verder hebben doen afdrijven van hoe wij, in feite, onze taal tegen onszelf en dus verkeerd zijn blijven gebruiken.

 

Omdat ik later in mijn leven – nadat ik naar Amerika emigreerde in 1999 – op veertig jarige leeftijd terug ging naar school, eerst naar college en toen naar het hoger onderwijs, waar ik psychologie en gedragsleer studeerde en jaren psychologie les heb gegeven bij Butte College, heb ik aan den lijve ondervonden, dat iedereen, ongeacht hoe zogenaamd intelligent en hoog opgeleid men ook is, nog steeds vast zit in OT.

 

Ik wilde alle psychologen, psychiaters, therapeuten, behavioristen, leraren en counselers, over BT laten weten, omdat ik er van overtuigd was, dat BT de essentie is van onze psychologische en intellektuele ontwikkeling. Het was een grote teleurstelling voor me, om in de laatste fase van deze onpersoonlijke, dure studie, tijdens het schrijven mijn dissertatie, voor mezelf te moeten erkennen, dat niemand – ja, echt, helemaal niemand – in BT geinteresseerd bleek te zijn. Daarom trok ik mij toen terug uit mijn Ph.D. studie aan Palo Alto University (PAU). Het was een pijnlijke, maar juiste beslissing, want de wereld van de psychologie was niet open voor BT. Zelfs nu ik dit schrijf, vind ik het nog steeds onvoorstelbaar, dat dit helaas werkelijk zo is. Ik ben echter blij, dat ik geen psycholoog ben geworden en dat ik eveneens het psychologie leraar-schap achter me heb gelaten.

 

Toen ik indertijd, in Nederland, eerst naar de MAVO en daarna naar de HAVO ging, was ik altijd veel te veel tegen de keer in, om te kunnen leren, omdat ik  toen al het gevoel had, dat het in het zogenaamde leerproces van het onderwijs, meestal toch weer ging over hoe mij iets werd opgedrongen. Vanwege mijn tot vervelens toe ge-etiketeerde authoriteits conflict en gebrekkige scholing, die het gevolg was van mijn al ontluikende besef van mijn eigen taal, was ik lange tijd intellektueel gefrustreerd en keek ik op tegen hen, die zogezegd werden erkend en die ogenschijnlijk werden gerespecteerd, voor hun kennis. Ik zette mij daarom, in Amerika, tot doel, om alles aan de weet te komen in de wetenschappelijke literatuur, om aan te kunnen tonen, dat mijn besef van taal werd ondersteund door al gedane research. Voor mij, viel er helemaal niets te bewijzen, aan een ongeinteresseerde, arrogante, ambitieuze groep van wetenschappers en academici, maar ik deed dit dus uitsluitend en alleen voor mijzelf. Inmiddels kijk ik tegen niemand meer op en heb ik ook aan mezelf niets meer te bewijzen, want ik heb het bewezen.

 

Mijn Taal Verlichting (TV) begon zich pas onlangs kenbaar te maken, nadat ik de brui had gegeven aan dat hele idee, om anderen iets te willen leren. Ik wil de lezer laten weten, dat ik, nog vele jaren, na mijn ontdekking van BT, toch nog met OT bezig bleef. BT is zoiets unieks en nieuws. Terugkijkend, is het mij nog meer duidelijk, hoe iedereen in bedwelmende, overweldigende, gedwongen OT bezig is, waarin ons telkens wordt voorgespiegeld, dat onze strijd en al onze pijn en moeite ooit beloond zal gaan worden.

 

Vanwege onze OT zijn wij met allerlei dingen bezig, waar we eigenlijk niet mee bezig willen zijn en wat we zouden willen, wordt telkens weer uitgesteld. Ik heb dit jarenlang gedaan en doe dat nu niet meer, omdat mijn BT de centrale plaats in mijn leven is gaan innemen, die het nodig heeft. Alles wat ik heb meegemaakt heeft ertoe bijgedragen, dat het nu is zoals het is en kan zijn zoals het is. Mijn TV is echt  subliem en verfijnd zich elke dag. Iedere dag kijk ik ernaar uit wat ik zal gaan beleven en aan het eind van de dag, voel ik me vervuld en verrijkt. Ook dit schrijven is zo’n zegen, omdat ik precies weer geef, hoe het mij is vergaan en hoe het is, om nog meer BT te hebben. Als je dit leest, dan weet je, dat BT een nog onbegaan terrein voor je is. Ook jij kunt je BT binnentreden. Als je nu met jezelf gaat praten, dan zul je vaste grond onder je voeten gaan voelen.  

 

Freedom,

 

Anyone who talks with me and who has Embodied Language (EL) with me, will experience freedom. We know, that we are engaging in EL, but you, who only reads this, you don’t talk with me, you don’t know freedom, as you don’t know EL. In this writing, you are my special audience, as I have singled you out. 

 

This writing is for those, who claim to know about freedom, but who, according to me, don’t know anything about freedom and, therefore, are the enemies of freedom. Although you read this writing,  I didn’t write it for you, but for myself. Yes, I’ve written this for myself, because you can’t talk with me. I can talk with you, but you can’t talk with me.  

 

I am not talking in this writing. I am just writing and you are only reading. If we would talk, we would produce a sound, which can be heard, but, as you read this writing, nothing is said or heard. All that  happens is: you read and interpret these words in the way you are capable of, due to your knowledge of the English language. My words aren’t difficult to understand, but they are easily dismissed. Such is always the case with words, which are embodied, which are spoken or written in freedom, in EL.

 

During Disembodied Language (DL), the speakers always complain, that the listeners aren’t listening. In EL, this is never the case. If you would be quiet and let me talk, you could actually hear my EL, but you can’t be receptive towards me, since you are insensitive towards the sound of your own voice. Only if you become convinced, with words, such as these, that you can only get in touch with your own voice, by listening to the sound of someone like me – who is listening to his or her own voice – will you overcome your resistance of listening to yourself.

 

Naturally, if you don’t have a speaking or a hearing problem, you can hear yourself speak, but you don’t do this, as you were conditioned to listen to others, not to yourself. Thus, listening to yourself, while you speak, out loud, alone with yourself, goes against everything you’ve been taught and that is a big deal. Unless someone like me, who truly knows about EL, initiates you into this amazing process of listening to yourself while you speak, you are not going to do it.

 

While you read my words, you begin to consider the importance of what is becoming clear to you, as you know very well, you don’t listen to yourself. Actually,  you fear listening to yourself and you dread telling yourself about what is really going on with you. In fact, you are stuck with your DL, which you impose on yourself, on others and on me, but, since I know what is going on, with me, your DL isn’t gaining any traction. You don’t need to engage in EL with me, in order to know, that I don’t participate in your DL.

 

Other people, also don’t want your DL and, if you would pay attention, you would notice, you don’t want it yourself either, as that is why you don’t want to listen to yourself. You keep on trying to get rid of your stressful, angry, anxious, paranoia, depressing, boring, monotonous DL, by throwing your verbal diarrhea on others, but you can’t stop your own DL.

 

I can tell you, in a few words, what you need to do to stop your DL. As I was saying – just kidding, I am not saying anything, remember, you are not talking with me and you are only reading this – you keep going with your DL to others. This is what everyone does, but DL cannot be stopped in this way, as only the illusion is created that DL has been stopped by dominating, manipulating and distracting others.

 

What you need to do, is to admit, to yourself, you’ve been shooting yourself in the foot, by trying to blame your DL on others. Only if you admit that, will you be ready to listen to your own DL. Surely, you don’t like to hear yourself for the same reason, as others don’t want to listen to you. The simple truth of listening to yourself is this: you suck. No matter how much attention you get, by demanding it, this always wears you out. So, by talking with yourself, you must acknowledge, that your own DL definitely always has an energy-draining effect on yourself. Of course, you don’t want that and that is when your DL stops. Your DL only stops, if you realize what you are doing to yourself totally isn’t what you want.  

 

This writing isn’t helping you, in that, it doesn’t and can’t stop your automatic, compulsive involvement in DL. However, it may make you a little aware about something that is happening, which you’ve never put into words. Moreover, there is work to be done, by you. I wrote these words for myself, as it is the only way to get through to you, but, quite frankly, I don’t care what you do. For all I care, you can go to hell with your DL. Actually, that is exactly what you do and I am not responsible for it. Your tendency is always to blame others for your DL, but you yourself are to be blamed. You know that blaming yourself doesn’t work and is worse than blaming others, but feeling embarrassed about doing something stupid, unconsciously, for the fifth-million time, which you really don’t want to do, is quite a different matter.

 

Once you recognize, your repeated involvement in DL is why you hate yourself, you begin to love yourself, accept yourself and know yourself. Right now, you don’t do any of that and that’s why you want others to love you, to accept you and to know, appreciate and validate you. Since I already have EL, I want you to understand, that I don’t love you, I don’t accept you, as I know you better, than you know yourself.

 

There’s nothing about you and your superficiality, which is of any interest to me. I let you be, because I can let you be, because I am myself. Being myself is so delightful and relaxing. In this writing, I put you in your place. Although I am still negatively affected by your DL and don't claim to have any magic powers, every time you project your ugly DL on me, you know, that you didn’t do yourself a big favor. To the contrary, you keep creating your own hell. I know this so well, as I have done so myself, for a long time. EL is such a great gift, because it allows us to understand, why we did what we did, do what we do and stop doing what we don’t want to do. I don’t punish you, by writing this, but you punish yourself. I don’t shame you, but you shame yourself. I don’t embarrass you, as you embarrass yourself. I am not responsible for you, but for myself and, to me, being responsible isn’t something I have to be, but I want to be.  

 

Being responsible is like a punishment to you, but you have remained irresponsible because of that. Being hard on yourself doesn’t work. Only once you stop doing that, do you begin to mourn your wasted life. Your efforts haven't resulted into you being at peace with yourself, feeling secure, satisfied, happy and comfortable. It really is a big deal, that none of your beliefs are true. However, your life still goes on, even after you have abandoned them. Your trauma doesn’t last forever and it isn’t – as you believed – the defining issue of your life. Freedom is created by how you use your own language. You know what you want to say or write and you will say or write it.                                               

 

Lies,

 

When you watch and listen to the so-called news, everyone is constantly talking about whether people are, so to speak, telling the truth or whether they are knowingly lying and want it in print. People accuse each other of spreading and perpetuating lies. It is also sometimes said that an animal does not need words because it does not intend to lie. This implies a condemnation of language as such.

 

Lies are constantly told by everywhere. No matter how fast the lie, the truth will catch up with her. We should believe, that sooner or later, the lie, which is apparently feminine, will eventually be caught and everything will supposedly work itself out, when the truth is finally revealed or when we get to have a taste of our own medicine. What a joke.

 

I believe, so many stupid books are written, because it validates our lies in print. It is much more difficult to lie in conversation than on paper. However, it is clear that all of us, unknowingly, day in and day out, because of the unconscious, automatic way in which we use our language, have continued to regard written language as more important than spoken language. Without ever noticing, it is constantly made to appear as if what was written by a writer would be the same as what someone says, but, although we all believe that, of course it is not so.

 

The written lie, too, is perpetuated 

in the name of freedom of speech 

and freedom of the press. It is, so

 to speak – just kidding – in a 

democratic society, a fundamental right, 

to express our feelings and our 

thoughts. In the name of superstitious

 tradition, it is assumed that a 

nonverbal process (feelings) 

and a verbal process (thoughts), 

at the same time, take place inside

 of us. And, yes, those so-called 

feelings, it is said, are very often

 in conflict with what we, in our 

head, in our thoughts, would say 

to ourselves. This utter nonsense

has been going on since time

immemorial and this is said, 

claimed and therefore also 

written and read everywhere. 

We have no choice, but to write

 about how we speak and – even 

though everyone pretends 

otherwise – our speaking 

has never changed because 

of what was written. 

 

We can continue to believe it, but it is and remains a gigantic lie, we started to speak differently because of what was written. Surely, the only way speaking can change is through a different way of speaking. Censorship is a much-discussed topic in the media, because it is erroneously and fanatically assumed, that one should not speak about what was written. However, we are never free, as long as our so-called freedom means, we can or may speak about what was written. We are only really free, if we can and are allowed to talk about talking with ourselves.

 

If someone is silent in all languages, that silence has nothing to do with writing and reading. We can all continue to pretend, that someone, who does not send a letter or a text, says nothing and, therefore, does not speak, but the reality is: there is nothing to read. When that person finally writes something again, then we get to know or understand what was written, but not what was said or heard.

 

With Disembodied Language (DL), we can’t help but  pretend to know. We may say: honesty is the best policy, but that is of course a big lie. One achieves absolutely nothing in the world by telling the truth, because one will dissolve in anonymity. The word anonymity comes from the Greek word anonymia, which literally means nameless or unnamed. Only during our Embodied Language (EL) do we realize the opulence, beauty and blessing of our true identity. Language Enlightenment (LE) is not for those who still want to become famous or known if necessary. For them, DL is merely a means to an end. Having a predetermined goal gets in the way of real conversation and is always a lie. In EL we can speak freely and discover what we want to say.

 

Because we, as speakers, have been caught up in the struggle for the listener's attention, the basis of our everyday, accepted language use is based on what is essentially a threatening situation. We manage to rescue ourselves from this negative circumstance with our acted lies, but in this way we continue, unconsciously, to deal with a language in which we always fight, flee and dissociate. Furthermore, in the progression of DL, who we are never becomes clear.

 

That we, because of DL, have not yet discovered, we can speak of ourselves differently than we have been accustomed to, makes us lie. There is, of course, no language in our head and there are no sentences or words to be found anywhere in our brain. Everyone should fully accept this obvious truth. Moreover, there is no me, inside of me, who has an inner dialogue with himself. All of this nonsense is a lie, which was inevitably based on our conditioning history with DL. However, in EL every form of duality dissolves. We stop asking ourselves questions and as a result, we stop telling lies.

 

Leugens,

 

Als je naar het zogenaamde nieuws kijkt en luistert, dan heeft iedereen het er voortdurend over of we, dan wel, zogezegd, de waarheid spreken of dat er, willens en wetens, wordt gelogen, dat het gedrukt staat. Over en weer beschuldigt men elkaar van het verspreiden en in stand houden van leugens. Men zegt ook wel eens, dat een dier geen woorden nodig heeft, omdat het niet van plan is te liegen. Dit houdt dus zelfs een veroordeling in van de taal als zodanig.

 

Er wordt overal voortdurend van alles gezegd over leugens. Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald haar wel. In dit geval, zouden we er dus in moeten geloven, dat vroeg of laat, de leugen, die schijnbaar vrouwelijk is, wordt achterhaald en dat het allemaal vanzelf zogenaamd wel weer goed gaat komen, wanneer de waarheid eindelijk boven tafel of de aap uit de mouw komt. Wat een lachertje.  

 

Er worden, volgens mij, zoveel boeken geschreven, omdat het ons in staat blijft stellen, om te liegen dat het gedrukt staat. In een gesprek is het moeilijker om te liegen, dan op papier. Het staat echter als een paal boven water, dat wij allemaal, ongemerkt, dag in dag uit, vanwege de onbewuste, automatische manier, waarop wij onze taal gebruiken, geschreven taal als belangrijker zijn blijven beschouwen, dan gesproken taal. Men doet het, zonder daar ooit bij stil te staan, voortdurend voorkomen, alsof wat er door een schrijver werd geschreven, hetzelfde zou zijn, als wat iemand zegt, maar, ook al geloven we dat allemaal, daarom is het natuurlijk nog niet zo.

 

De geschreven leugen, wordt eveneens, in de naam van de vrijheid van meningsuiting en persvrijheid in stand gehouden. Het is, zogezegd – grapje – in een democratische samenleving, een grondrecht, om gevoelens en gedachten kenbaar te maken. Men gaat er daarbij, gemakshalve, vanuit, dat er, in ons, tegelijkertijd, een nonverbaal proces (gevoelens) en verbaal proces (gedachten) plaats vindt. En, ja, die zogenaamde gevoelens, zijn dan, zo wordt beweerd, heel vaak weer in strijd, met wat wij, in ons hoofd, in gedachten, tegen onszelf zouden zeggen. Deze volslagen flauwe kul, is al sinds mensen-heugenis gaande en dit wordt overal gezegd, beweerd en dus ook weer geschreven en gelezen. We kunnen niet anders, dan schrijven over hoe wij spreken en – ook al doet iedereen wel alsof – ons spreken is daardoor dan ook nog nooit veranderd, door ons schrijven.

 

We kunnen het allemaal wel blijven geloven, maar het is en blijft een gigantische leugen, dat we anders zijn gaan spreken, vanwege wat er is geschreven. De enige manier, waarop ons spreken kan veranderen, is door een andere wijze van spreken. Censuur is een veel-besproken onderwerp in de media, omdat  er foutief en dom vanuit wordt gegaan, dat men niet mag spreken over wat er werd geschreven. We zijn echter nooit vrij, zolang als onze zogenaamde vrijheid inhoudt, dat wij kunnen of mogen spreken over wat er was geschreven. Wij zijn alleen echt vrij, indien wij kunnen en mogen praten over ons praten.  

 

Als iemand dus zwijgt in alle talen, dan laat hij of zij niets van zich horen en dat zwijgen, heeft daarom niets te maken met het schrijven en het lezen. We kunnen wel allemaal blijven doen alsof iemand, die geen brief of text stuurt, niets zegd en dus niets van zich laat horen, maar er is in dat geval slechts niets te lezen. Als die persoon eindelijk weer eens iets schrijft, dan geloven en begrijpen wij, wat er was geschreven, maar niet wat werd gezegd of gehoord.

 

Vanuit Ontlichaamde Taal (OT), doen we allemaal alleen alsof we het weten. We zeggen: eerlijkheid duurt het langst, maar dat is natuurlijk een grote leugen. Men bereikt helemaal niets in de wereld, met het zeggen van de waarheid, want men lost op in anonimiteit. Het woord anonimiteit komt van het Griekse woord anonymia, wat letterlijk zonder naam of ongenoemd betekent. Alleen gedurende onze  Belichaamde Taal (BT), beseffen wij de weelde, schoonheid en zegen van onze ware identiteit. Taal Verlichting (TV) is niet weggelegd voor hen, die nog zo nodig beroemd of bekend willen worden. Voor hen is OT slechts een middel om een bepaald doel te bereiken. Het hebben van een vooringenomen uitgangspunt, staat een echt gesprek in de weg en is altijd een leugen. In BT kunnen wij spreken vanuit vrijheid en ontdekken wat wij te zeggen hebben.

 

Omdat wij, als sprekers, zijn blijven hangen in de strijd om de aandacht van de luisteraar, is de basis van ons dagelijkse, als normaal geaccepteerde taal gebruik, nog steeds gebaseerd op een, in essentie, dreigende situatie. Wij weten ons met geacteerde leugens uit deze negatieve omstandigheid te redden, maar we zetten op die manier, ongemerkt,  een omgang met taal voort, waarin we altijd blijven vechten, vluchten en dissocieren. Bovendien, wordt wie we zijn, in de voortgang met OT, nooit duidelijk.

 

Dat wij, vanwege onze OT, nog niet hebben ontdekt, dat wij anders over onszelf kunnen spreken, dan dat wij tot dusver gewend waren, maakt dat wij liegen. Er is geen taal in ons hoofd en er zijn geen zinnen of woorden te vinden in ons brein. Er is ook niemand, in ons, die een innerlijke dialoog met zichzelf heeft. Dit alles is een leugen, die onvermijdelijk gebaseerd was op onze conditionerings geschiedenis met OT. In BT lost iedere vorm van dualiteit op. Wij stellen wij onszelf niet langer meer vragen en als gevolg, houden wij op met het vertellen van leugens.