New,

 

I have founded a new faith and call it my Embodied Language (EL). Even though of course you don't believe this to be the case, it really is a new thing, to talk to yourself and to listen to yourself as you talk to yourself. You start listening while you speak and it is completely natural and easy and you know for sure that you have EL because you feel so incredibly different than when you have Disembodied Language (DL) and talk in your usual way.

 

I have written a hymn to the beautiful music of G.F. Handel and feel satisfied with the lyrics I made up to this beautiful, well-known song. If you should decide to talk to me, I will sing it to you and play it on my ukulele. Suddenly the spiritual aspect of EL makes itself known again and I feel elevated and grateful. Actually, this is my normal way of doing things, but because I have just sung that beautiful melody several times, I want to write about it now. That link between EL and inging is very important.

 

 

 

I took singing lessons years ago and even once toyed with the idea of ​​becoming an opera singer. I've always loved singing. Because I was so passionate about it at the time, I listened to my voice and tried to sound as beautiful as possible. When I discovered EL, however, it wasn't my singing voice, but my speaking voice that I started to listen to and, most importantly, I wasn’t trying to sound nice. I was perplexed that listening to my own speaking voice was so beneficial and enjoyable so I continued, even though no one else listens to their own speaking voice in DL. I am sure that many people will associate this with prayer, but I am not talking to some higher power, but to myself and if I can have EL with someone else then we are talking to ourselves, while we actually talk to each other.

 

In EL we don't know what we are going to say or write, but in DL we always speak from memory and repetition. We sound very different when we think aloud, so to speak, than when we know exactly what we are going to say before we say anything. In the event that, so to speak, we don't actually think about what we say or write - and therefore only say or write what we are capable of at that moment - then we say or write new, important things, which we can only say or write, if we keep listening to ourselves or can keep in touch with ourselves while we are writing. Actually, that construction of being in touch with yourself is a mis-phrasing, which is being dismantled in EL.

 

There is no one who can be in contact with himself, because the so-called someone who claims to want that contact with himself is already himself. However, it is only when we say or write about this in our effortless, calm, pleasant, listening-speaking voice, that we can step out of the perpetual conflict in which we, as speaker and listener or as writer and reader of appear to be separated. We are therefore not, as we usually say, one with ourselves, because this old, wrong way of talking or writing is no longer relevant to us.

 

As long as we speak or write with EL about our DL or EL, we can still reasonably use our usual way of speaking or writing, but as soon as we start talking with our EL about our Language Enlightenment (LE), a change of our EL takes place because LE asks us to make this change. It is very exciting to note that EL takes on a completely different form once our LE comes into the picture. The whole idea that we are a person, who is experiencing something, falls away. In DL, the speaker or writer is still the author of his or her words and even if we talk about EL with our EL, that agency - who we believe we are, even if it has already diminished in meaning – is still somewhat maintained. We say that we, as a speaker or writer, engage in DL or in EL. If we were to try to speak or write about our LE with DL, we would be making all sorts of idiotic claims, that aren't true at all, although others might fall for it anyway and believe you're really talking about your LE, because usually don’t know anything about LE. You can only talk with EL about your LE and if you do that purposefully and deliberately, then you will notice that your LE is not yours, of course, but everyone's. Someone who hears me talk about LE can only understand it insofar as he or she has examined for himself the difference between DL and EL. The listener is going along with the change that occurs because EL can articulate LE directly, as an  energy phenomenon, which is difficult to describe in words. The bottom line is this: the listener, hearing a speaker talk about LE with EL, cannot help but immediately conclude that he or she is also enlightened. So, we are always enlightened together in EL.

 

 

Nieuw,

 

Ik heb een nieuw geloof gesticht en noem het mijn Belichaamde Taal (BT). Ook al geloof je natuurlijk niet dat dit zo is, het is echt een nieuw iets, om met jezelf te praten en om naar jezelf te luisteren terwijl je met jezelf praat. Je gaat geheel vanzelf luisterend spreken en je weet zeker, dat je BT hebt, omdat je je zo anders voelt, dan wanneer je Ontlichaamde Taal (OT) hebt en op je gebruikelijke manier praat.

 

Ik heb een hymne geschreven op de prachtige muziek van G.F. Handel en ben tevreden met de tekst, die ik verzon bij dit mooie, welbekende lied. Als je mocht besluiten om mij te praten, dan zal ik het voor je zingen en op mijn ukulele spelen. Ineens maakt het spirituele aspect van BT zich weer eens kenbaar en voel ik me heel verheven en dankbaar. Eigenlijk is dit mijn normale manier van doen, maar doordat ik zojuist diverse malen die mooie melodie heb gezongen, wil ik daar nu over schrijven. Die link tussen mijn BT en mijn zang is van groot belang.

 

Ik heb lang geleden jaren zangles gehad en speelde zelfs ooit met het idee, om opera zanger te worden. Ik heb altijd enorm van zingen gehouden. Doordat ik daar indertijd zo bezield mee bezig was, luisterde ik naar mijn stem en probeerde ik zo mooi mogelijk te klinken. Toen ik BT ontdekte, was het niet naar mijn zang-stem, maar mijn spreek-stem, waarnaar ik begon te luisteren. Ik stond perplex, dat luisteren naar mijn eigen spreek-stem zoiets weldadig was en daarom ging ik ermee door, ook al luisterd niemand naar z’n eigen spreek-stem in OT. Ik ben er vast van overtuigd, dat vele mensen dit in verband zullen brengen met bidden, maar ik praat niet met een of andere een hogere macht, maar met mezelf en als ik BT met iemand anders kan hebben, dan praten wij met onszelf, terwijl wij echt met elkaar praten.

 

In BT weten we niet wat we zullen gaan zeggen of schrijven, maar in OT spreken we altijd vanuit een herinnering en herhaling. We klinken heel anders, als we zogezegd hardop nadenken, dan wanneer we voordat we iets gaan zeggen, al precies weten wat we gaan zeggen. In het geval, dat we zogezegd dan eindelijk eens niet zogenaamd nadenken over wat we zeggen of schrijven – en dus alleen maar zeggen of schrijven, waartoe wij op dat moment in flow in staat zijn – dan zeggen of schrijven we nieuwe, belangrijke dingen, die we alleen maar kunnen zeggen of schrijven, indien we naar onszelf blijven luisteren of tijdens het schrijven in contact kunnen blijven met onszelf. Eigenlijk is die hele constructie van in het contact zijn met jezelf, een foutieve formulering, die wordt ontmanteld in BT.

 

Er is niemand, die in contact kan zijn met zichzelf, omdat die zogenaamde iemand, die dat contact met zichzelf zegt te willen, zelf al zichzelf is. Het is echter alleen wanneer wij dit met ons moeiteloze, kalme, aangename, luisterend sprekende stem-geluid zeggen of daarover schrijven, dat wij daadwerkelijk uit het eeuwig-durende conflict kunnen stappen, waarin we, als spreker en luisteraar of als schrijver en lezer van elkaar gescheiden lijken te zijn. We zijn dan ook niet, zoals we dan meestal zeggen – een met onszelf – omdat deze oude, verkeerde wijze  van praten of schrijven niet langer terzake doet.

 

Zolang we nog met BT over OT of BT spreken of schrijven, kunnen we ons nog redelijk bedienen van onze gebruikelijke wijze van spreken of schrijven,  maar zodra wij het met onze BT over onze Taal Verlichting (TV) gaan hebben, dan vindt er een verandering van onze BT plaats, omdat TV dat van ons vraagt. Het is heel boeiend om te constateren dat BT nog weer een geheel andere vorm aanneemt zodra onze TV in beeld begint te komen. Het hele idee dat we een persoon zijn, die iets ervaart valt weg. In OT, is de spreker of de schrijver nog steeds de auteur van zijn of haar woorden en zelfs ook als we het met onze BT over BT hebben, dan blijft nog steeds dat agent-schap – van wie we geloven te zijn, ook al neemt het in betekenis af – toch enigszins in stand. Wij zeggen dat wij, als spreker of schrijver,  ofwel OT of BT hebben. Indien wij met OT over onze TV zouden proberen te spreken of te schrijven, dan gaan we allerlei idiote dingen beweren die helemaal niet waar zijn, ofschoon anderen er misschien toch wel intrappen en geloven, dat je het echt hebt over je TV, want ze weten meestal helemaal niets af van TV. Je kan het alleen maar met BT over TV hebben en als je dat dan heel doelgericht en opzettelijk doet, dan merk je, dat jou TV natuurlijk niet van jou  is, maar van iedereen. Iemand die mij hoort praten over TV, kan het alleen begrijpen voorzover hij of zij zelf het verschil tussen OT en BT heeft onderzocht. Het meegaan van de luisteraar – in de verandering, die optreedt, omdat BT direct TV kan verwoorden – is energie-phenomeen, dat moeilijk met woorden is te beschrijven. Het komt hierop neer: de luisteraar, die een spreker met BT hoort spreken over TV, kan niet anders dan direct concluderen dat hij of zij ook verlicht is. We zijn in BT dus altijd samen verlicht.

 

Actually,

 

You may be reading this, but who are you? Are you another coward consumer,  who doesn't dare talk to me, who just reads this, who doesn't do anything about it and who keeps going on with Disembodied Language (DL)? Even though I know that you are and probably always will be a coward, I am writing only for you and not for those with whom I can already have Embodied Language (EL). You won't regret it if you can get over your unjustified fear.

 

Actually, you would marvel and admire yourself, if you talked to me and thus had EL with me. I don't want to be praised by you, but because I would have EL with you, you could finally admit to yourself that you have given yourself over and over again to all sorts of creep, worthless and dangerous people , who were absolutely not worth it. Even if you struggle to speak to me, I assure you, I am worth it.

 

Actually, it is much more important to me to write or to say these words than for you to hear, read or understand these words. I am writing or saying this for my own pleasure, as I already have EL, while you continue to muddle through with your idiotic and problematic DL. It is actually of much greater importance to you that, in addition to reading my text, you start talking to me, than that I change your DL into EL, because that is really not the point. Although you can talk with me about the change from DL to EL, that change depends entirely on you.

 

Actually, EL - and really talking to yourself - is the only real reason for you to start talking to me, because there absolutely isn't anyone else like me who can encourage you to finally listen to yourself. Whether you believe me or not, this is the only way your EL can develop. In other words, I am the only one who – because I already have it myself – knows for sure, that no EL has ever developed in your life.

 

Actually, it's because I've come to enjoy my own Language Enlightenment (LE) so much, because of my EL, that I'm going to say and write this for you - who keep on compulsively wailing, dragging, struggling and whining. Even if you don't want to talk to me, it is of course already clear to me that you only want to talk to those, who maintain your boring DL. Your insensitive, punitive DL goes on automatically, because listening to others is more important to you than listening to yourself.

 

Actually, no matter how you look at it, you are always isolated because of your DL. When people prefer solitude and turn away from others, to supposedly survive, there is this assumption that something wrong with their so-called mental health. There would be psychological or spiritual problems, so to speak, which would then result in them cutting themselves off from all social contact, but when we start having ongoing EL, it turns out, to everyone's great surprise, that we have wasted ourselves and therefore our lives on our isolation, our faith, our work, our family, our addiction, our distraction and our responsibility for whatever, as we really don't feel like having more of the same DL every day.

 

Actually, even though you are day in and day out, wrapped up and thus stuck in the stupid wrangling of DL, you still long to have freedom and, therefore, EL, but as soon as that opportunity arises, because I invite you to join me, you immediately retreat back into your stinking, filthy prison of your own DL. I don’t give a shit. You know I'm available. When you talk with me, you're done with your retarded DL.

 

Eigenlijk,

 

Je leest dit misschien dan wel, maar wie ben je nou eigenlijk? Ben je weer een of andere laffe flap-drol, die niet met mij durft te praten, die dit alleen maar  leest, die daar verder niets mee doet en die verder blijft gaan met Ontlichaamde Taal (OT)? Ook al weet ik, dat jij een bangerik bent en waarschijnlijk altijd zult blijven, toch schrijf ik alleen voor jou en niet voor degene, met wie ik al Belichaamde Taal (BT) kan hebben. Je zult er geen spijt van hebben, indien je je over je onterechte angst heen kunt zetten.

 

Eigenlijk is het zo, dat je jezelf zou verwonderen en bewonderen, wanneer je met mij zou praten en dus BT met mij zou hebben. Ik zit er niet op te wachten om door jou opgehemeld te worden, maar omdat ik samen BT met jou zou hebben, zou je eindelijk eens aan jezelf kunnen toegeven, dat je eigenlijk telkens opnieuw jezelf hebt overgegeven aan en te grabbel hebt gegooid voor allerlei mensen, die dit absoluut niet waard waren. Al kost het je moeite, om met mij te spreken, ik verzeker je, ik ben de moeite waard.

 

Eigenlijk is het voor mij van veel groter belang, om deze woorden te schrijven of te zeggen, dan dat jij mijn woorden hoort, leest of begrijpt. Ik schrijf of zeg dit voor mijn eigen genoegen, want ik heb al BT,  terwijl jij maar blijft door-modderen met je OT. Het is eigenlijk voor jou van veel groter belang, dat je, naast het lezen van mijn tekst, met mij gaat praten, dan dat ik jou OT in BT zou gaan veranderen, want zo zit de vork toch echt niet aan de steel. Ofschoon je met mij over de verandering van OT naar BT kan spreken, hangt die verandering geheel af van jou.

 

Eigenlijk is BT – en echt met jezelf gaan praten – de enige werkelijke reden voor jou, om met mij te gaan praten, omdat er echt niemand anders is, zoals ik, die jou kan stimuleren, om toch eens eindelijk echt naar je zelf te gaan luisteren. Dit is, of je het nou wil geloven of niet, absoluut de enige manier, waarop jou BT zich zou kunnen gaan ontwikkelen. Anders gezegd, ik ben daadwerkelijk de enige, die – omdat ik het zelf al heb – het zeker weet, dat er zich in jou leven nog nooit enige BT heeft kunnen ontwikkelen.

 

Eigenlijk is het, omdat ik vanwege mijn BT zo enorm ben gaan genieten van mijn eigen Taal Verlichting (TV), dat ik dit voor jou – die maar zo dwang-matig blijft door-jammeren, door-drammen, door-slepen, door-worstelen en door-zeiken – schrijf. Ook al wil je dan niet met mij praten, het is mij natuurlijk wel duidelijk, dat je alleen met hen wil praten, die jou OT in stand houden. Jou OT gaat maar automatisch door, omdat het luisteren naar anderen, voor jou, van groter belang is dan het luisteren naar jezelf.

 

Eigenlijk zit je, hoe je het ook wend of keert, altijd in een isolement, vanwege je OT. Wanneer mensen de eenzaamheid verkiezen, zich van anderen afkeren, om zogenaamd te overleven, wordt verondersteld dat er iets mis is met hun zognaamde geestelijke gezondheid. Er zouden, zogezegd, psychologische of spirituele problemen zijn, die dan tot gevolg zouden hebben, dat zij zich afsluiten van elk sociaal contact, maar als wij BT gaan hebben, blijkt tot ieders grote verbazing, dat wij onszelf en dus ons leven hebben  vergooid aan ons isolement, ons geloof, ons werk, onze familie, onze verslaving, onze afleiding en onze verantwoordelijkheid voor wat dan ook, omdat wij eigenlijk geen zin hebben in de OT van anderen.

 

Eigenlijk, ook al ben je dag in dag uit, verwikkeld en zit je dus moervast in het stompzinnige geharrewar van OT, toch verlang je ernaar om BT en vrijheid te hebben, maar zodra zich die gelegenheid voordoet, omdat ik je uitnodig om met mij te spreken, krabbel je weer terug in de stinkende, smerige gevangenis van je eigen OT. Het zal mij een worst wezen. Je weet dat ik beschikbaar ben en dat het dan gedaan is met je achterlijke OT.

 

Over het algemeen,

 

Over het algemeen houden mensen, over de gehele wereld, zich bezig met Ontlichaamde Taal (OT) en slechts af en toe, per ongeluk, en daarom vrij zelden, ervaren ze wat Belichaamde Taal (BT). We hebben evenwel nog steeds, onbewust, wat BT, omdat de menselijke natuur nou eenmaal niet weggaat, ook al leiden we absurde en tragische levens, vanwege de stomme manier waarop we omgaan met onze taal.

 

Over het algemeen hebben mensen geen enkel begrip van het verschil tussen OT en BT, maar toch doen ze alsof ze dit verschil al kennen, terwijl ze eindeloos discussiëren met hun eigen belabberde OT over de onhebbelijke OT van anderen. Als ze van het grote verschil tussen OT en BT hadden geweten, dan zouden ze resoluut ophouden, om OT nog weer een keer met OT aan te proberen te pakken, maar ze zouden, zoals ik hier doe, OT met BT aanpakken.

 

Over het algemeen is al het schrijven gebaseerd op de manier waarop we gewoonlijk spreken. Bijgevolg zijn we, zonder het te weten, niet alleen meestal bezig met saaie OT terwijl we spreken, maar we lezen ook alleen maar dwaze geschriften, die zijn afgeleid van onze gebruikelijke OT. Het is ons niet bekend dat alles wat we lezen gebaseerd is op OT, aangezien geschriften als deze niet kunnen worden geproduceerd door iemand die alleen maar OT kent.

 

Over het algemeen blijft angst de waardeloze basis voor een onintelligente, ongevoelige, oppervlakkige omgang met taal, omdat iemand zoals ik, die in staat is om voortdurend BT te produceren, voortdurend volledig wordt genegeerd door iedereen met OT. In het beste geval wordt ik getolereerd, maar ik word nooit echt geaccepteerd, in die zin van dat anderen zichzelf toestaan ​​om BT met mij te gaan hebben.

 

Over het algemeen vindt de verschuiving van OT naar BT, dat wil zeggen, de verschuiving van angst naar onbevreesdheid, nooit plaats, omdat niemand met OT er eigenlijk iets aan kan doen. Een beroemd iemand zei: het enige waar we bang voor moeten zijn, is de angst zelf, wat mooi mijn punt illustreert, aangezien het duidelijk een voorbeeld is van het aanpakken van OT met meer van hetzelfde OT. Elke dreiging ondermijnt ons verbale vermogen zelf.

 

Over het algemeen realiseren de luisteraars zich helemaal niet eens, dat ze eigenlijk niet graag naar sprekers met OT luisteren, maar enorm genieten van het stem-geluid van een spreker met BT. Ze hebben niet aandachtig, opzettelijk en voortdurend naar zichzelf geluisterd en kunnen dus dit zelden besproken feit niet erkennen. En, belangrijker nog, ze haten het zeer zeker om hun eigen OT te horen.

 

Over het algemeen accepteren of onderzoeken we niet het onuitsprekelijke (grapje) genoegen van het luisteren naar onszelf, terwijl we praten, omdat luisteren naar anderen, dat wil zeggen luisteren naar de dwingende, manipulatieve, dominerende sprekers, als belangrijker wordt beschouwd in OT. Wanneer we op de een of andere manier onze weg vinden naar teksten zoals deze - die zijn afgeleid van BT - zijn we bang om te erkennen wat we lezen.

 

Over het algemeen zijn we bang om naar onszelf te luisteren, omdat we onszelf behandelen alsof we iemand anders zijn. Er zijn veel manieren om dit te beschrijven. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar de zin: ik voel me goed. Er is dan zogenaamd, een ervaarder, het ik en de ervaring, van je goed voelen. We praten dus alsof we afgescheiden zijn van onze eigen ervaring, maar we zijn altijd juist die ervaring.

 

Over het algemeen hebben we vanwege OT alleen gehoord over de denkbeeldige scheiding tussen de spreker en de luisteraar, maar als we naar onszelf luisteren terwijl we spreken, herkennen we in onze eigen BT dat een dergelijke scheiding niet bestaat. Onze zogenaamde strijd – in onszelf – tussen wat we zeggen te denken en voelen, ontstaat niet eens.

 

Over het algemeen is OT, de verdeeldheid zaaiende wijze waarop we taal blijven gebruiken, hopeloos ineffectief. Alleen in geschriften, zoals deze, kunnen we een idee beginnen te krijgen van onze eigen, persoonlijk ervaren, levende waarheid, dat iedere vorm van conflict of inspanning ons er altijd van heeft weerhouden om BT te hebben. Wanneer wij voortgaande BT met onszelf hebben, komen we eindelijk bij van onze lange geschiedenis met OT.

      

 

Generally,

 

Generally speaking, people, everywhere around the world mainly, engage in Disembodied Language (DL) and only occasionally, accidentally, and, therefore,  quite rarely, experience some Embodied Language (EL). We still, sometimes, unconsciously, happen to have some EL, because human nature doesn’t go away, even though we live absurd and tragic lives, due to the way in which we deal with our language.

 

Generally speaking, people have no understanding at all about the difference between DL and EL, yet, they pretend to know about this difference, while they endlessly argue with their own DL over the DL of others. If they had known about the difference between DL and EL, they wouldn’t even attempt to address our general tendency towards DL with DL, but they would, like I do here, address it with EL.

 

Generally speaking, all writing is based on the way in which we habitually speak. Consequently, we are, unknowingly, not only, most of the time, engaging in dull DL as we speak, but we also only read stupid writings, which are derived from our common DL. It isn’t known to us, that everything we read is based on DL, since writings as these, cannot be produced.

 

Generally speaking, fear remains the foundation for our unintelligent, insensitive and superficial way of dealing with language, because, someone like me, who is able to produce ongoing EL, is constantly, completely ignored by everyone with DL. At best, I am tolerated, but I am never accepted, in the sense that others allow themselves to have EL with me.

 

Generally speaking, the shift from DL to EL, that is, the shift from fear to fearlessness, isn’t happening, because it cannot be addressed by anyone with DL. Someone famous once said: the only thing we have to fear is fear itself, which illustrates my point, as it is clearly an example of addressing DL with  more DL. Any threat undermines our verbal ability itself.

 

Generally speaking, listeners don’t realize, that they  don’t like to listen to speakers with DL, but actually enjoy hearing the sound of a speaker with EL. They have not attentively, deliberately, and, continuously  listened to themselves and, therefore, they cannot acknowledge this rarely addressed fact. And, most importantly, surely they hate to hear their own DL.  

 

Generally speaking, we don’t accept or explore the delight of listening to ourselves, while we speak, as listening to others, that is, listening to the coercive, manipulative, dominating speakers, is considered to be more important in DL. When we somehow have found our way to writings as these – which derive from my EL – we fear acknowledging what we read.

 

Generally speaking, because we treat ourselves as if we are someone else, we fear listening to ourselves. There are many ways to describe this. For instance, let’s consider the sentence: I feel good. Presumably, there is the experiencer, the I and the experience of feeling good. We talk as if we are separate from our own experience, but we are always that experience.

 

Generally speaking, due to our usual DL, we have only heard about the imaginary separation between the speaker and the listener, but when we listen to ourselves while we speak, we recognize in our own EL, that such a separation doesn’t exist. Thus, our so-called struggle within ourselves, between what we supposedly feel and think, doesn’t even arise.

 

Generally speaking, DL, the divisive way in which we keep using our language, is hopelessly ineffective. It is only in writings, such as these, that we can begin to get a sense of our own, personally experienced, living truth, that any type of conflict and effort has always prevented us from having EL. In ongoing EL we can finally recover from our long history with DL.

 

Green,

 

We all like to believe, we are in control of our lives, we behave as we do, because we choose to, we want to and we couldn’t conceive of anything else. However, as I was driving down the street, on my way to my job, this morning, I was about to make a left turn on a green light, but before I swung around the corner, I slowed down, because I had recently seen cars running yellow lights multiple times. A big pick-up truck speeded through the red light, with at least fifty-five miles an hour and missed me by only a few inches. I honked, let out a loud scream, but I  was immediately calm again, as nothing had really happened. The truck was already two blocks away.

 

Yes, I could have been dead this morning, but here I am, living another day. Miraculously, it was only just a few days ago, my wife Bonnie and I were having a conversation about precisely that junction, that you must always be careful, even though the light is green. I don’t know what made me slow down, just enough, to miss this pick-up truck t-boning me, as I was kind of in a hurry and worried, that I may arrive late at my work. When I told my colleagues about what had happened or rather, about what didn’t happen, it suddenly struck me, that I could have died today. Also, I could have been forever crippled, brain-damaged or even in a coma. In one instance, everything could have forever changed for me. 

 

Although, luckily, the tragic accident didn’t happen, it certainly could have happened, but, seen in the light of my history with Disembodied Language (DL), it actually already did happen. As long as I still was troubled by my own DL and by the DL of others and my life was one big calamity. Everything was accidental  and I wondered, the first twenty years of my life, if I would ever be happy or satisfied, as everything I did was constantly crashing into a sense of nothingness.

 

I seemed to be on a permanent collision course and, therefore, it was a big surprise to me, that someone like me could be enlightened. A friend had invited me to go and meet with this man, who, presumably, was self-realized. His dismissive, arrogant, punitive   behavior immediately reminded me of my father. When I said this to him, he replied, he was doing his best to act like my father, as that would supposedly help me. I felt challenged, especially since everyone was laughing, while I was merely feeling mistreated.

 

During this very awkward meeting, somehow it had happened: I had died to myself and I knew for sure, after that moment, things would never be the same again. It was so strange, because my behavior was still the same. Apparently, it now had to be adjusted to my new way of being. I called it my new way of being, because, what else can you call it, when you have died, but you are still alive? This self-realized person had acknowledged my enlightenment, but  told me to leave the meeting, as I got what I came for and there was no need to stay longer. I wanted so badly to talk with him, but I couldn’t understand why everyone was laughing. He even threatened to throw me out himself, if I didn’t leave. So, I left and tried to make some sense of what had happened.

 

I knew and felt that I had become enlightened, but I still desperately wanted to ask him, what the hell was I now supposed to do, as an enlightened person? In the short meeting, I had basically told him, my whole life was a freakin’ mess. I had asked him, how was his so-called wisdom going to change all of that? To my surprise, he told me, I understood what he claimed to have realized. I couldn’t believe him and I objected, but he insisted, the transmission had had already happened. I left him unwillingly and felt terribly rejected, but when I came home, I was no longer the same person. Everything was different. I was full of energy and awake. I had never felt like that before and I couldn’t sleep for three nights.

 

I had his phone number and I called him. He picked up only the first time I called and we spoke briefly. I asked him, is this normal, as I couldn’t sleep? What am I to do? He laughed, told me not to worry and was convinced, I would figure things out and then hung up on me. I called him again, but only got his voicemail. I left him many messages, in which I told him I really needed to let talk with him again, but he never answered me. I also knew where he lived. It was far away from my house, in another town, but I went there, multiple times, by train, only to stand there, in front of a closed door. Many people came to talk with him and then left again and told me to go away and that he didn’t want to talk with me.

 

About two years went by. It was crazy, that I did what I did. Why did I do this? I was obsessed with this man and went to his house again. I had bought a bouquet of flowers, which I was going to put at his door. This time, he opened the door and let me into his house. We drank coffee, while we talked and smoked a cigar. He was happy to see me. I told him about my enlightenment and about the weird fact  my behavior was still the same. He praised me and reassured me things would work themselves out.

 

After our meeting was over, I felt like walking on clouds. It was around that time, I found –  in the attic of the house, where my wife and I rented – a gong, in a box. I struck the gong with a little stick with a ball on it. When I heard its resonant sound, I said: that sounds good. That was the first moment,  in which I consciously heard myself speak, because I sounded good myself. After that, I began deliberately exploring what it is like to listen to myself while I speak. Thus, I discovered my Embodied Language (EL). For many years, I still couldn’t believe, I had really discovered something profoundly new. Only recently, I have started to write and speak about the fact that EL is the expression of my Language Enlightenment (LE).

 

It took me many years, to adjust my way of dealing with my own language to my enlightenment, which happened a long time ago. EL can only occur when your sound is attuned to your own experience. In that moment, there is not you and your experience, but there is only experiencing. In other words, the speaker and the listener in EL are one, or rather, our speaking and listening behavior occur at the same rate, simultaneously. In LE, there is absolutely no mind, no private speech or covert verbal behavior.

 

Today, I write about my death. Because of my EL, my death is not what it seems to be to most people, who know only how to have DL. Death is my LE, as my words, will no longer be erased or replaced. I am alive, but I can speak about my death, as there is no longer a place for me to make my case. You can be certain, that you too will die and it doesn’t really matter when. Actually, you have already died, once you begin to consider, with EL, that there really are no words in your brain, only neurons and neurotransmitters. We say or write always only overtly what presumably happens inside of us, covertly. When we die, our overt, audible, visible behavior stops. There is no covert behavior, no soul or inner self, who carries on, as such an imaginary entity has never existed. When we have ongoing EL,  it becomes very apparent, that we are enlightened and that we have always been enlightened, but we only didn't yet have the overt verbal expression for it. Our EL gives the green light for our LE. Those with DL are prone to creating accidents, as they ignore the red light. With EL, we always stop for the red light, but with green light, we cautiously cross the intersection.