Sensitive,

 

I am a very sensitive person and I believe everyone is just like me very sensitive. However, we all, with our accepted, biased, mechanical way of talking, pretend that we aren’t. I call that Disembodied Language (DL). It took me many years and many so-called friendships and relationships before I could understand that I cannot or will not have DL. When it became clear to me that I wanted and could have Embodied Language (EL), I still felt judged, because others usually didn't want to join me and continued to have DL with me. Even though I explained over and over, that there is a big difference between DL and EL, even though I admitted why I and everyone  have big problems, because of our usual way of talking, there were only a few friends who wanted to continue with EL and who I could therefore be myself with. Of course, this is also true for them.

 

If you were to compare my and, thus, also your own ability or gift to talk about the gigantic difference between DL and EL with all the other things that we pay attention to today, it becomes clear that we are unconsciously, over and over again, trying to talk about DL with DL, when that's not even possible and therefore causes even more problems than we already have. So what I previously considered my own problem is everyone's problem, even if people are not aware of it. When we become aware of our unhealthy, dissociative, energy-consuming, but common way of speaking, there is an undeniable shift in attention, as we suddenly know, we don't want DL at all and we have always wanted EL.

       

The change from DL to EL takes occurs when we suddenly hear the difference between the two. If we ask ourselves the irrevocable question, why we didn't hear that difference before, the answer, that we didn't listen to ourselves, self-evidently appears. As long as we will have DL, we create and inhabit our  auditory illusion. You've probably seen images of optical illusions. You then see things in a way that your brain, so to speak, fools you. These visual illusions are also described as sense-delusions. However, in DL - because we listen to others and not ourselves - we have to deal with auditory illusions, created by speakers, who, like magicians, divert the attention of others in order to cover up  the perception - through hearing - of the real thing: prevention of noticing their verbal activity. Simply put, in DL we are always unconsciously giving our attention away to whatever demands our attention. Yes, in DL we always surrender our freedom.

 

Our unconscious, unintentional, forced participation in DL best be mapped in a physical or scientific way. Observation through listening to ourselves is not considered objective, but subjective. Everyone in DL is endlessly preoccupied with what someone else says, has said or has written and this has prevented us from paying attention to what we ourselves do with our language and thus from becoming aware of ourselves. Listening to what others say and reading their writings is a different process than listening to what we have to say and write to ourselves.

 

If we were to put together a jury of people who can tell the difference between DL and EL, it turns out,  that we unanimously prefer EL over DL, because we agree that EL is better and that DL actually destroys us. I have done many experiments in which people of all backgrounds, after hearing my explanation of DL and EL, verified with each other whether it was true. I have never failed to express myself to a group  of (teachers, police officers, parents, couples, representatives, nurses, dancers, singers, soldiers, but also criminals, football players, people with schizophrenia, bipolar, depression or suicidal tendencies), that they can have EL instead of DL. Everyone was always amazed at how true, simple and revealing their own EL was.

 

Of course, EL isn't about proving that it is possible. EL literally goes without saying. The fact, that we wouldn't be able to have EL instead of DL is just as absurd as saying, we couldn't stop at red light and only continue when it's green. Our ability to stop at red is, because red is really red and green is really green. Exactly the same is the case with DL and EL. From our conditioning with DL, however, we are unable to objectively consider DL as DL, but if we start to listen to ourselves subjectively, it turns out that we indeed can, but have never done so, because others have claimed to have EL with their DL. So, we also believe in the illusion, we are already familiar with EL, when this is absolutely not the case.

 

 

Gezegd,

 

Tijdens Ontlichaamde Taal (OT) houdt iedereen zich bezig met wat een ander heeft gezegd of geschreven, maar niemand let op hoe ze zelf omgaan met hun eigen taal. Hoe gebruik jij je taal eigenlijk? Dat heb je je waarschijnlijk nog nooit afgevraagd? Hoogstwaarschijnlijk heb je vaak het gevoel dat je taal jou gebruikt. Het komt veel vaker voor dan we willen toegeven, dat we ons in wezen bezeten voelen door onze eigen taal. In feite hebben we daardoor vele zelf-ingebeelde problemen met wat we ons denken noemen. Het lijkt wel alsof ons denken nooit stopt en het enige wat je kunt doen, is jezelf weer afleiden door tv te kijken, sociale media te consumere of door te luisteren naar een podcast van een zogenaamd goed geïnformeerde, grappige, heilige, mooie, beroemde spreker, die natuurlijk altijd belangrijker, bewuster of machtiger is dan jij.

 

Wanneer was eigenlijk de laatste keer dat je zei, wat je echt voelde? Het is natuurlijk niet waar dat je niet over je gevoelens kunt praten, maar je bent er zeker niet aan gewend, omdat je daarvoor Belichaamde Taal (BT) nodig hebt. Je gelooft waarschijnlijk dat je al kunt praten over je zogenaamde gevoelens of gedachten, maar als je eenmaal in staat bent om stabiele BT te hebben en niet slechts een vluchtig, af en toe, toevallig moment ervan, dan is het je heel duidelijk, dat waar je het vroeger over had , wat je vroeger als je gevoelens beschouwde, heeft niets te maken met wat je werkelijk voelt en wat je als jou denken beschouwde heeft helemaal niets, maar dan ook helemaal niets te maken, met wie je werkelijk bent. Wanneer je over je zogenaamde gevoelens spreekt, is het altijd negatief. Zelfs als je positieve gevoelens zou hebben, dan was het nog steeds zo, dat je vanwege OT er nooit aan toe komt erover te praten. Bovendien ben je – vanwege je onvermogen om met jezelf en anderen te praten over oprecht gevoelde positieve emoties – eindeloos dommer dan je jezelf ooit had kunnen voorstellen.  

 

Ik heb psychologie gestudeerd, ik heb therapie

 gegeven en ik heb jarenlang psychologie-lessen

 gegeven en ik heb voortdurend geconstateerd 

dat  alle mensen die ik heb ontmoet er geen 

idee van  hebben, van wat ze nou eigenlijk 

voelen. Wanneer mensen, dankzij mijn uitleg

 en hints, eindelijk eens wat BT gaan hebben, 

zijn ze verbijsterd door het feit dat ze uitdrukken 

wat ze altijd hebben gevoeld, maar nooit in hun

 eigen woorden hebben kunnen zeggen. Zelfs 

in het best mogelijke scenario, als ze dus even

 heel kort de overweldigend trieste en diep 

problematische waarheid erkennen van wat ik 

zeg,  gaan ze daarna direct weer regelrecht terug

 naar hun kinderachtige, veeleisende, mechanische

 OT, door te laten lijken alsof ze hebben altijd 

geweten wat ze nu heel kort eventjes zeggen en

 door BT te  vergelijken, met waar zo al bekend 

mee waren. In plaats van echt te spreken vanuit 

hun gevoel, zijn ze alleen in staat om onzinnig 

en gevoelloos te praten over de herinnering van 

wat ze misschien ooit eens gevoeld hebben. 

Kortom, ze missen eenvoudigweg de vaardigheid

 en het bewustzijn, om hun gevoelens nauwkeurig

 en vreugdevol verbaal te uiten.

 

Iemand zoals ik, die het verschil kent tussen OT en BT, die dus over de noodzakelijke vaardigheden beschikt, om over zijn positieve gevoelens te kunnen praten, wordt behandeld en beschouwd als de vijand, door hen die dit vermogen niet hebben. Niemand verwerft per ongeluk de vaardigheid die ik heb. Ik heb mijn BT niet leren kennen omdat ik psychologie heb gestudeerd, maar ik heb het verworven, omdat ik tot het besef kwam dat OT nooit voor mij heeft gewerkt. Bovendien, aangezien ik me heb teruggetrokken uit mijn eigen OT en uit de OT van anderen, omdat ik alleen verder wilde gaan met mijn eigen BT, moest ik het moeilijke feit onder ogen zien dat, hoewel iedereen tegen mij is, ik dat niet ben tegen wie dan ook. Gelukking slaagde ik erin om kogelvrij te worden tegen al de ontkenning van BT en stoptte ik met het vechten tegen OT.

                                 

Ik overdrijf niet: jij bent mijn tegenstander, want of je het nu weet of niet, toegeeft of niet, je ervan bewust bent of niet, jij probeert altijd mijn BT te stoppen. Negeer me maar, wijs me maar weer af, maak me maar belachelijk of plaats jezelf weer op de een of andere manier boven me, ik ga je er niet meer mee in de haren zitten, daar ik liever doe wat ik kan, om permanent bij je uit de buurt te blijven. Ik ben niet bezig met wat ook wel bekend staat als Geweldloze Communicatie. Zo'n valse manier van praten beschouw ik als OT. Het kan me niet schelen, want ik heb de waarheid altijd aan mijn kant, omdat ik BT heb. Ik ben me er wel terdege van bewust, dat mensen vele mislukte pogingen hebben gedaan om BT te hebben, maar er nog nooit, zoals ik, in zijn geslaagd. Als ze erin waren geslaagd, dan zouden ze met me komen praten, maar iedereen die weer een bepaalde invalshoek heeft over hoe we zogenaamd zouden moeten praten, praat nooit graag met mij.

 

Ik vind het eigenlijk heel interessant dat degenen met OT altijd degenen met BT overweldigen, maar nooit een echt gesprek met hen aangaan, omdat dat hun bedrog zou blootleggen. Hoewel de mensen met OT ieder aspect van het sociale leven overal in elke samenleving domineren, hebben ze, zoals ik eerder zei, geen enkel contact met hun eigen gevoelens en  worstelen ze dus altijd met wie ze werkelijk zijn. Het is natuurlijk irrationeel dat een deel van hen vecht met een ander deel en dat hun zogenaamde denken in strijd zou zijn met hun gevoelens. Dit is echter de gecompliceerde realiteit die iedereen elke dag creëert en leeft, met hun OT. Als ze echter ooit eens de tijd zouden nemen om naar zichzelf te luisteren, zou het moeiteloos duidelijk worden dat dit conflict zelfopgelegd en denkbeeldig is.

 

Het zou inderdaad een enorme opluchting zijn om BT te hebben, voor degenen die gewend zijn aan OT. Toch heb ik het opgegeven, om deze mogelijkheid te bieden, want ik wil het alleen maar op deze manier beschrijven. Als iemand die heel goed weet hoe zijn BT verder gaat, kom ik niet meer in de buurt, zoals vroeger, bij iemand met OT, omdat ik dan weer bij OT betrokken zou raken. Ik ben hierover realistisch, aangezien ik dat proces vele malen heb doorlopen. Het was ondraaglijk verontrustend voor mij, maar ik ben eindelijk gaan begrijpen, dat ik het me niet kan veroorloven om met iemand met OT te praten. Pas recentelijk merk ik dat ik daartoe in staat ben. Jaren lang geprobeerde ik anderen te veranderen, terwijl ik mezelf constant over het hoofd zag.

 

Meestal zien we de balk in onze eigen oog over het hoofd, omdat we proberen de splinter uit het oog van iemand anders te verwijderen. Hypocriet als we zijn, zien we alleen de gebreken van anderen, maar we niet, wat christenen noemen, onze eigen zonden. Het negeren van onze eigen problemen verwijst er meestal naar, dat er iets mis met ons. We blijven liever bezig met het slechte gedrag van anderen, dan om onze eigen fouten toe te geven. Bij mij is dat echter absoluut niet het geval. Ik heb het hier over over-horen, niet over over-zien. In OT luisteren we nooit naar onszelf, omdat we constant worden gemanipuleerd en gedwongen om naar anderen te luisteren. Daarom missen we in OT niet wat er mis met ons is, maar juist wat goed is, dat wil zeggen, we lopen altijd onze positieve gevoelens mis.

 

In BT kunnen we het feit niet missen, dat we ons natuurlijke, gelukkige, authentieke zelf uitdrukken. Zolang ik nog steeds probeerde om het evangelie van BT te prediken aan hen die OT hadden, miste ik het genieten van mijn eigen Taal Verlichting (TV). Anders gezegd, elke keer dat ik nog de ijdele hoop koesterde, om jou OT in BT te veranderen, gooide ik mijn eigen TV weg, omdat ik toch weer elke keer OT met jou had. Gelukking kan ik dit nu herkennen en daarom probeer ik ook niet langer het feit over mijn leven te veranderen, dat ik dus vele vijanden heb. Ik ben er eigenlijk heel trots op. Ik ben geen roepende dwaas in de woestijn, want ik heb BT met hen met wie ik van mijn TV kan genieten. Ze zijn er, maar jij,  die blijkbaar nog steeds wil dat ik negatieve OT met jou blijf hebben, behoort niet tot hen.

 

Said,

 

During Disembodied Language (DL), everyone keeps busy with what someone else has said or written, but no one pays attention, to how they themselves deal with their own language. How do you actually use your language? You have probably never even wondered about that? Most likely, you often feel as if your language is using you. It is more common than we are willing to admit, that we basically feel possessed by our own language. In effect, we have many imaginary problems with what we call our thinking. It may seem as if thinking never stops and all you can do, is distract yourself, by watching TV, social media or by listening to some podcast of a supposedly knowledgeable, funny, holy, beautiful,  famous speaker, who is more important than you.

 

When was the last time, you said, what you really felt? Of course, it is not true, that you cannot talk about your feelings, but you are certainly not used to it, as doing so, would require you to engage in Embodied Language (EL). You may believe, you can talk about your so-called feelings or thoughts, but once you are able to have steady EL and not just a fleeting, occasional, accidental moment of it, it is very clear, that what you used to talk about, what you used to consider as your feelings, has nothing to do with what you truly feel. Whenever you speak about your so-called feelings, it is always negative. Although it is doubtful, you are able to have them,  even if you did have some positive feelings, with DL, you simply cannot speak about them. Moreover, you are much more stupid, than you believe to be, because of your inability, to talk with yourself and with others about genuinely felt positive emotions.

 

I have studied psychology, I have given therapy and I have taught psychology classes for many years and I have consistently found, with all the people I have met, they have no idea about what they feel. When people, because of my explanations and hints finally have some ongoing EL, they are baffled by the fact, that they are expressing what they have always felt, but were never able to express in their own words. And, even in the best possible scenario, even if they  shortly acknowledge the overwhelmingly sad and profoundly problematic truth of what I am saying,  they go right back to their childishly-demanding, stupid, mechanical, DL, by making it seem, as if they have always known, what they are briefly saying, as they compare it, to what they already supposedly know. Instead of really being able to say what they feel, they can only talk about what it felt like, to say what they feel. They lack the skill and awareness to verbally, accurately, joyfully, express their feelings.

 

Someone like me, who knows about the difference between DL and EL, who possesses the necessary skill-set, to be able to talk about positive feelings, is treated as the enemy, by those who lack this ability. Nobody acquires the skill I have accidentally. I didn’t learn about EL because I studied psychology, but I acquired it, because I came to the realization that my DL has never worked for me. Moreover, since I have withdrawn from my own DL and from the DL of others, because I only wanted to continue with my own EL, I had to come to terms with the difficult fact, that, although everyone is against me, I am not against anyone. I managed to become bullet-proof against the denial of EL and stopped fighting DL.

 

I am not going to lie about it: you are my adversary, because whether you know it or not, admit it or not or are aware of it or not, you always try to stop my EL. Ignore me, reject me, ridicule me or in one way or another put yourself above me, I don’t get into your face anymore about this, as I rather do what I can, to permanently stay away from you. I am not into what is known as Non-Violent Communication. Such a phony way of talking, I consider as DL and I don’t care about it, because I have the real deal, as I know, I have EL. I am well-aware, people have made many failed attempts at EL, but never succeeded. If they had succeeded, they would want to talk with me, but anyone with some kind of angle, on how we supposedly should talk, never likes to talk with me.

 

I find it very interesting, that those with DL always overpower those with EL, but would never get into a real conversation with them, as that would expose their trickery. While those with DL dominate every aspect of social life, in every society, they are not, as I have previously mentioned, in touch with their feelings and, therefore, they are always struggling with who they really are. It is, of course, irrational,  that one part of them is fighting with another part and that, presumably, their thoughts are in conflict with their feelings. However, this is the complicated  reality everyone creates and lives in every day, with their DL. If they would ever take the time to listen to themselves, it would become effortlessly clear, that this conflict is self-imposed and imaginary.

 

Indeed, it would be a tremendous relief, to have EL, for those who are used to DL. Yet, I have given up on providing this possibility, as all I can do is write like this. As someone, who knows very well how his EL continues, I don’t get close anymore, as I used to, to anyone with DL, as that would get me involved in DL again. I’m being realistic, as I have gone through that process many times. It was always excruciating disturbing to me, but I have, at long last, come to understand, I cannot afford to speak with anyone with DL anymore. It is only in recent days, that I find myself capable of doing that, as for many years, I tried to change others, while overlooking myself.

 

Usually, we overlook the beam in our own eyes, as we are, so to speak, trying to remove the splinter from someone else’s eye. Hypocritically, we only see the flaws of others, but we don’t see our own, what Christians have called, sins. Usually, when we say that we ignore our own problems, we refer to the fact that something is wrong with us. We rather remain busy with the bad behavior of others, than admit our own mistakes. However, nothing like that is the case with me. I am talking about over-hearing, but not about over-looking. In DL, we never listen to ourselves, as we are constantly manipulated into listening to others. Therefore, what we miss out on in DL, is not what is wrong with us, but what is right, that is, we always miss out on our positive feelings.

 

In EL, we can’t miss the fact that we are expressing our natural, happy, authentic self. As long as I was still trying to preach the gospel of EL, to those with DL, I was missing out on enjoying my own Language Enlightenment (LE). Stated differently, each time I was entertaining the idle hope of changing your DL into EL, I threw away my own LE, as I again ended up having DL with you. I feel happy I can recognize this and that is why, I no longer try to change the fact about my life, that I have many enemies. I am proud about it. I am not some fool screaming in the desert, as I have EL only with those with whom I can enjoy my LE. They are there, but you, who want me to have negative DL with you, are not one of them.                                       

 

Gevoelig,

 

Ik ben een heel gevoelig iemand en volgens mij is eigenlijk iedereen heel gevoelig. We doen echter allemaal, met onze geaccepteerde, vooringenomen, mechanische manier van praten alsof dit niet zo is. Ik noem dat Ontlichaamde Taal (OT). Het heeft me vele jaren en vele zogenaamde vriendschappen en relaties gekost, voordat ik kon begrijpen, dat ik geen OT kan of wil hebben. Toen het mij duidelijk werd dat ik Belichaamde Taal (BT) wilde en kon hebben,  voelde mij nog steeds veroordeeld, omdat anderen meestal niet met mijn mee wilden doen en gewoon OT met mij bleven hebben.  Ook al legde uit, dat er een groot verschil is tussen OT en BT, ook al gaf ik toe, waarom ik - en volgens mij iedereen - grote problemen heeft, vanwege onze gebruikelijke wijze van praten, toch waren er maar een paar vrienden, die met BT verder wilden gaan en met wie ik dus mijzelf kon zijn. Natuurlijk is dit ook voor hen zo.

 

Als je mijn – en daarom ook je eigen – vermogen of gave, om over het gigantische verschil tussen OT en BT te praten, zou vergelijken met alle andere zaken, waar wij vandaag de dag aandacht aan geven, dan wordt het duidlijk, dat we ongemerkt, keer op keer, met OT over OT proberen te praten, terwijl dat niet eens mogelijk is en daarom nog meer problemen veroorzaakt, dan dat we al hebben. Wat ik dus voorheen als mijn eigen probleem beschouwde, is ieder’s probleem, ook al is men zich er niet bewust van. Indien we zogezegd bewust worden van onze ongezonde, dissociatieve, energy-verslindende, maar alledaagse wijze van spreken, dan vindt er een ontegenzeggelijke verschuiving van aandacht plaats, omdat wij ineens weten, dat we helemaal geen OT willen en dat we eigenlijk altijd BT hebben gewild.

 

De plotselinge verandering, van OT naar BT, vindt plaats, nadat wij ineens het verschil tussen die twee hebben kunnen horen. Als wij de onherroepelijke vraag stellen, waarom wij dat verschil voorheen niet hoorden, dan komt het antwoord, dat wij niet naar onszelf luisterden, als vanzelfsprekend naar voren. Zolang we OT hebben, leven we in een auditieve illusie. Je hebt waarschijnlijk wel eens afbeeldingen gezien van optische illusies. Je ziet de dingen dan op een manier, waarop jou hersenen, dan zogezegd jou kijken voor de gek houdt. Die visuele illusies worden ook als zins-begoocheling beschreven. Wij hebben echter in OT – omdat wij naar anderen luisteren en niet naar onszelf – te maken met auditieve illusies, die worden gecreeerd door sprekers, die net als goochelaars, de aandacht van anderen afleiden, om de waarneming – via het horen – van de werkelijke verbale activiteiten te voorkomen. Simpel gezegd, in OT zijn wij altijd onbewust al onze aandacht aan het geven aan wat onze aandacht eist. Met andere woorden, in OT leveren wij altijd onze vrijheid in.

 

Onze onbewuste, ongewilde, gedwongen deelname aan OT, zou dus het beste op een natuurkundige of wetenschappelijke wijze in kaart moeten worden gebracht. Observatie door middel van luisteren naar onzelf wordt niet als objectief, maar als subjectief beschouwd. Iedereen is in OT eindeloos bezig met wat iemand anders zegt, zei of heeft geschreven en dit heeft ons ervan weerhouden, om aandacht te geven aan wat wij zelf doen met onze taal en om dus bewust te worden van onszelf. Luisteren naar wat anderen zeggen en hun geschriften lezen, is een totaal ander proces, dan het luisteren naar wat wij aan onszelf te zeggen en te schrijven hebben.

 

Als wij een jury zouden samenstellen van mensen, die het verschil tussen OT en BT kunnen horen, dan blijkt dat wij unaniem BT over OT verkiezen, omdat wij het roerend met elkaar eens zijn, dat BT better is en dat OT ons ten gronde richt. Ook al zul je mij hierin vooralsnog op mijn woord moeten geloven, ik heb vele experimenten gedaan, waarin mensen van allerlei kom-af, nadat ze mijn uitleg over OT en BT hadden gehoord, met elkaar verifieerden of het waar was. Ik heb nooit gefaald, om aan een groep – van leraren, politie-agenten, vertegenwoordigers, ouders van kinderen, verplegers, dansers, zangers, psychology studenten, soldaten, maar ook criminelen, voetballers, mensen met schizophrenie, bipolar, depressie of suicidale tendencies – kenbaar te maken dat ook zij, in plaats van OT, BT kunnen hebben en iedereen was keer op keer perplex van hoe waar en onthullend dit was.

 

Natuurlijk gaat het er in BT niet om te bewijzen dat het mogelijk is. BT is letterlijk vanzelfsprekend. Het feit, dat wij niet in staat zouden zijn, om BT in plaats van OT te hebben, is net zo absurd als beweren, dat we niet voor rood zouden kunnen stoppen en alleen doorrijden wanneer het groen is. Ons vermogen om voor rood te stoppen komt, omdat rood echt rood is en groen echt groen. Precies hetzelfde is het geval met OT en BT. Vanuit de conditionering met OT zijn wij echter niet in staat om objectief OT als OT te beschouwen, maar als wij subjectief naar onszelf gaan luisteren, dan blijkt, dat wij dat wel degelijk kunnen, maar dit nooit gedaan hebben, omdat anderen met hun OT beweerden BT te hebben. We hebben dus eveneens in de illusie geloofd, dat we al bekend waren met BT, terwijl dit absoluut niet het geval was.          

 

Self-Awareness,

 

Embodied Language (EL) is about self-awareness, but also about self-love. Our ability to love others begins with our ability to love ourselves. Moreover,  a sense healthy self-esteem remains the very basis for all relationship, throughout our lives. However, since we don’t listen to the sound of our own voice, while we speak, we unconsciously, mainly engage in Disembodied Language (DL), every day. Therefore, our ability to truly care for ourselves, is undermined by the insensitive way in which we habitually speak. Moreover, since DL remains, unknowingly, our usual way of talking, we consider the process of stopping our DL and engaging in EL, as an act of narcissism.

 

Although we don’t know, how to even begin to talk about the difference between DL and EL, there are, of course, very serious psychological consequences to the over-development of our self-love impulse. Since we can never succeed in loving ourselves with DL, it is an urgent, unaddressed necessity, that we begin to talk, as conscious human beings, with EL, about the absence of self-love in our lives. With DL, we keep wanting and demanding all sorts of things and we consider others merely as instruments to be used in the gratification of our own ends. No matter how often we succeed, in having our way, in doing  whatever the hell we want, in believing whatever we supposedly freely chose to believe, we are never really satisfied. We cannot be fulfilled, as long as we keep mechanically engaging in DL. What we have called our spiritual needs, can only be accomplished by EL, a different way of dealing with our language.  

 

Once we have acknowledged the great difference between DL and EL, it is shockingly clear, that none of our emotional, intellectual, spiritual or aesthetic  needs were ever met or could ever be met, by our common way of talking (DL), which sets the stage for how we treat our language, ourselves and, therefore, all our other behavior. Since we were raised by parents, who didn’t know anything about the difference between DL and EL, we have all been raised with punitive DL and only with brief, sporadic moments of EL. As a result, we lack self-awareness.

 

When we begin to have ongoing, stable, deliberate, skillful EL – rather than only a few, haphazard, brief moments of it – we are inevitably going to discover our Language Enlightenment (LE). In doing so, we find, our self-adoration is enjoyable and needed. However, our genuine admiration for and devotion to ourselves, doesn’t involve posting of selfies on social media, but is about having meaningful and healthy conversations and relationships, that make us happy, alive, productive and proud of ourselves.

 

From the moment that we for the first time become aware about the difference between DL and EL, we only want EL, as we realize that DL – that is, the way in which everyone, everywhere talks –  never could give us what we had really wanted. Since we know that EL fulfills us, we only want EL. Although, in the beginning, it is frustrating for us, to fully admit the truth of our LE – because we keep having DL, which cannot express it – as we withdraw from DL, we are less and less effected by it and we engage more and more in EL. Our EL develops a new self-awareness, which prevents us from getting drawn into DL and we don’t expect others to fulfill our expectations, as we know that DL has forever lost all its glamour.  

 

New,

 

I have founded a new faith and call it my Embodied Language (EL). Even though of course you don't believe this to be the case, it really is a new thing, to talk to yourself and to listen to yourself as you talk to yourself. You start listening while you speak and it is completely natural and easy and you know for sure that you have EL because you feel so incredibly different than when you have Disembodied Language (DL) and talk in your usual way.

 

I have written a hymn to the beautiful music of G.F. Handel and feel satisfied with the lyrics I made up to this beautiful, well-known song. If you should decide to talk to me, I will sing it to you and play it on my ukulele. Suddenly the spiritual aspect of EL makes itself known again and I feel elevated and grateful. Actually, this is my normal way of doing things, but because I have just sung that beautiful melody several times, I want to write about it now. That link between EL and inging is very important.

 

 

 

I took singing lessons years ago and even once toyed with the idea of ​​becoming an opera singer. I've always loved singing. Because I was so passionate about it at the time, I listened to my voice and tried to sound as beautiful as possible. When I discovered EL, however, it wasn't my singing voice, but my speaking voice that I started to listen to and, most importantly, I wasn’t trying to sound nice. I was perplexed that listening to my own speaking voice was so beneficial and enjoyable so I continued, even though no one else listens to their own speaking voice in DL. I am sure that many people will associate this with prayer, but I am not talking to some higher power, but to myself and if I can have EL with someone else then we are talking to ourselves, while we actually talk to each other.

 

In EL we don't know what we are going to say or write, but in DL we always speak from memory and repetition. We sound very different when we think aloud, so to speak, than when we know exactly what we are going to say before we say anything. In the event that, so to speak, we don't actually think about what we say or write - and therefore only say or write what we are capable of at that moment - then we say or write new, important things, which we can only say or write, if we keep listening to ourselves or can keep in touch with ourselves while we are writing. Actually, that construction of being in touch with yourself is a mis-phrasing, which is being dismantled in EL.

 

There is no one who can be in contact with himself, because the so-called someone who claims to want that contact with himself is already himself. However, it is only when we say or write about this in our effortless, calm, pleasant, listening-speaking voice, that we can step out of the perpetual conflict in which we, as speaker and listener or as writer and reader of appear to be separated. We are therefore not, as we usually say, one with ourselves, because this old, wrong way of talking or writing is no longer relevant to us.

 

As long as we speak or write with EL about our DL or EL, we can still reasonably use our usual way of speaking or writing, but as soon as we start talking with our EL about our Language Enlightenment (LE), a change of our EL takes place because LE asks us to make this change. It is very exciting to note that EL takes on a completely different form once our LE comes into the picture. The whole idea that we are a person, who is experiencing something, falls away. In DL, the speaker or writer is still the author of his or her words and even if we talk about EL with our EL, that agency - who we believe we are, even if it has already diminished in meaning – is still somewhat maintained. We say that we, as a speaker or writer, engage in DL or in EL. If we were to try to speak or write about our LE with DL, we would be making all sorts of idiotic claims, that aren't true at all, although others might fall for it anyway and believe you're really talking about your LE, because usually don’t know anything about LE. You can only talk with EL about your LE and if you do that purposefully and deliberately, then you will notice that your LE is not yours, of course, but everyone's. Someone who hears me talk about LE can only understand it insofar as he or she has examined for himself the difference between DL and EL. The listener is going along with the change that occurs because EL can articulate LE directly, as an  energy phenomenon, which is difficult to describe in words. The bottom line is this: the listener, hearing a speaker talk about LE with EL, cannot help but immediately conclude that he or she is also enlightened. So, we are always enlightened together in EL.

 

 

Nieuw,

 

Ik heb een nieuw geloof gesticht en noem het mijn Belichaamde Taal (BT). Ook al geloof je natuurlijk niet dat dit zo is, het is echt een nieuw iets, om met jezelf te praten en om naar jezelf te luisteren terwijl je met jezelf praat. Je gaat geheel vanzelf luisterend spreken en je weet zeker, dat je BT hebt, omdat je je zo anders voelt, dan wanneer je Ontlichaamde Taal (OT) hebt en op je gebruikelijke manier praat.

 

Ik heb een hymne geschreven op de prachtige muziek van G.F. Handel en ben tevreden met de tekst, die ik verzon bij dit mooie, welbekende lied. Als je mocht besluiten om mij te praten, dan zal ik het voor je zingen en op mijn ukulele spelen. Ineens maakt het spirituele aspect van BT zich weer eens kenbaar en voel ik me heel verheven en dankbaar. Eigenlijk is dit mijn normale manier van doen, maar doordat ik zojuist diverse malen die mooie melodie heb gezongen, wil ik daar nu over schrijven. Die link tussen mijn BT en mijn zang is van groot belang.

 

Ik heb lang geleden jaren zangles gehad en speelde zelfs ooit met het idee, om opera zanger te worden. Ik heb altijd enorm van zingen gehouden. Doordat ik daar indertijd zo bezield mee bezig was, luisterde ik naar mijn stem en probeerde ik zo mooi mogelijk te klinken. Toen ik BT ontdekte, was het niet naar mijn zang-stem, maar mijn spreek-stem, waarnaar ik begon te luisteren. Ik stond perplex, dat luisteren naar mijn eigen spreek-stem zoiets weldadig was en daarom ging ik ermee door, ook al luisterd niemand naar z’n eigen spreek-stem in OT. Ik ben er vast van overtuigd, dat vele mensen dit in verband zullen brengen met bidden, maar ik praat niet met een of andere een hogere macht, maar met mezelf en als ik BT met iemand anders kan hebben, dan praten wij met onszelf, terwijl wij echt met elkaar praten.

 

In BT weten we niet wat we zullen gaan zeggen of schrijven, maar in OT spreken we altijd vanuit een herinnering en herhaling. We klinken heel anders, als we zogezegd hardop nadenken, dan wanneer we voordat we iets gaan zeggen, al precies weten wat we gaan zeggen. In het geval, dat we zogezegd dan eindelijk eens niet zogenaamd nadenken over wat we zeggen of schrijven – en dus alleen maar zeggen of schrijven, waartoe wij op dat moment in flow in staat zijn – dan zeggen of schrijven we nieuwe, belangrijke dingen, die we alleen maar kunnen zeggen of schrijven, indien we naar onszelf blijven luisteren of tijdens het schrijven in contact kunnen blijven met onszelf. Eigenlijk is die hele constructie van in het contact zijn met jezelf, een foutieve formulering, die wordt ontmanteld in BT.

 

Er is niemand, die in contact kan zijn met zichzelf, omdat die zogenaamde iemand, die dat contact met zichzelf zegt te willen, zelf al zichzelf is. Het is echter alleen wanneer wij dit met ons moeiteloze, kalme, aangename, luisterend sprekende stem-geluid zeggen of daarover schrijven, dat wij daadwerkelijk uit het eeuwig-durende conflict kunnen stappen, waarin we, als spreker en luisteraar of als schrijver en lezer van elkaar gescheiden lijken te zijn. We zijn dan ook niet, zoals we dan meestal zeggen – een met onszelf – omdat deze oude, verkeerde wijze  van praten of schrijven niet langer terzake doet.

 

Zolang we nog met BT over OT of BT spreken of schrijven, kunnen we ons nog redelijk bedienen van onze gebruikelijke wijze van spreken of schrijven,  maar zodra wij het met onze BT over onze Taal Verlichting (TV) gaan hebben, dan vindt er een verandering van onze BT plaats, omdat TV dat van ons vraagt. Het is heel boeiend om te constateren dat BT nog weer een geheel andere vorm aanneemt zodra onze TV in beeld begint te komen. Het hele idee dat we een persoon zijn, die iets ervaart valt weg. In OT, is de spreker of de schrijver nog steeds de auteur van zijn of haar woorden en zelfs ook als we het met onze BT over BT hebben, dan blijft nog steeds dat agent-schap – van wie we geloven te zijn, ook al neemt het in betekenis af – toch enigszins in stand. Wij zeggen dat wij, als spreker of schrijver,  ofwel OT of BT hebben. Indien wij met OT over onze TV zouden proberen te spreken of te schrijven, dan gaan we allerlei idiote dingen beweren die helemaal niet waar zijn, ofschoon anderen er misschien toch wel intrappen en geloven, dat je het echt hebt over je TV, want ze weten meestal helemaal niets af van TV. Je kan het alleen maar met BT over TV hebben en als je dat dan heel doelgericht en opzettelijk doet, dan merk je, dat jou TV natuurlijk niet van jou  is, maar van iedereen. Iemand die mij hoort praten over TV, kan het alleen begrijpen voorzover hij of zij zelf het verschil tussen OT en BT heeft onderzocht. Het meegaan van de luisteraar – in de verandering, die optreedt, omdat BT direct TV kan verwoorden – is energie-phenomeen, dat moeilijk met woorden is te beschrijven. Het komt hierop neer: de luisteraar, die een spreker met BT hoort spreken over TV, kan niet anders dan direct concluderen dat hij of zij ook verlicht is. We zijn in BT dus altijd samen verlicht.