One,

 

I feel one with myself and look back with relief and satisfaction on the time when this was not yet the case. When I was still small and people sometimes asked me what I wanted to be, I answered, I want to be big, which is synonymous with being an adult. Because I've come to understand who I am, better and better, getting older – I'm now sixty-four – is very pleasant for me. After discovering that I could talk with myself – and listen to myself while I speak – in my twenties, I started creating my own reality with what I now call Embodied Language (EL).

 

My ever-increasing self-knowledge, has only began to blossom recently, when I finally completely gave up explaining EL to others. I got into my Language Enlightenment (LE) after I had stopped talking with other people, who, still unconsciously, due to their conditioning, are only able to have Disembodied Language (DL). This long overdue insight enabled me to settle for those few people, with whom I can effortlessly have EL. Until recently, this wasn't the case, as I believed I could educate others about the difference between DL and EL and so, my LE came second place and was only there in the background.

 

When I was hoping to let others know about EL – as talking immediately about my enlightenment seemed less realistic – my LE wasn't, as it is now, fully in my attention. Right now, writing about my LE is more real to me, than talking about my EL.  Everything became more concrete, now that I trust my self-knowledge of the realization, that LE causes EL (as opposed to EL leading to LE). As my LE is now in the foreground and both EL and DL are in the background, a new perspective is unfolding.

 

In the Dutch language, nouns, such as, chicken, egg (or perspective), are denoted by an article, such as the, it or one. The, it or one, refers to the directness,  unambiguous, plainness, comprehensibility, clarity  of what something is. Reality is understandable, so to speak, because a book is a book and a cat is a cat. That word enlightenment, which has the word light in it, comes into its own very differently in the short metaphorical sentence: I have seen the light. What is peculiar here, is that it is about something that can be seen. In LE, however, it is about a sound – the sound of our own voice, while we speak – which is heard and coincides with the silence, from whence it came and into which it disappeared. Thus, EL is the appearance and disappearance of our resonant sound, creating a new reality and through our new way of speaking – EL instead of DL – we can be very verbal, very explicit, very tangible about our LE, as we hear our vibration and our words, undeniably, express, a totally different sense of who we are.

 

Anyone who reads my writing about my LE can already have an experience of EL, as these lucid words are felt. This is a completely different text than the text, that was written and read because of someone’s participation in DL. There is another sensation, which is an invitation to a conversation with yourself, in which the crystallization of what is written here can begin to take place in the reader.

 

Een,

 

Ik voel me een met mezelf en kijk met tevredenheid terug op de tijd, dat dit nog niet het geval was. Toen ik nog klein was en men wel eens vroeg, wat wil ik wilde worden – later –  dan antwoordde ik, dat ik het liefst groot wilde worden. Omdat ik steeds beter ben gaan begrijpen wie ik ben, is voor mij het ouder worden – ik ben inmiddels vierenzestig – iets heel aangenaams. Nadat ik, in mijn twintiger jaren, het praten met mijzelf – luisterend spreken – had ontdekt, begon ik met het creeren van mijn eigen realiteit, met wat ik Belichaamde Taal (BT) noem.

 

Mijn alsmaar toenemende zelf-kennis, is echter onlangs pas tot werkelijke bloei gekomen, toen ik het uitleggen van BT aan anderen eindelijk volledig heb opgegeven. Ik ben in mijn Taal Verlichting (TV) terecht gekomen, nadat ik ben opgehouden, om BT ter sprake te brengen, bij mensen, die, onbewust, vanuit hun conditionering, alleen maar in staat zijn om Ontlichaamde Taal (OT) te hebben. Door dit inzicht, dat lang op zich heeft laten wachten, ben ik in staat om genoegen nemen, met die paar mensen, met wie ik moeiteloos BT kan hebben. Tot voor kort geleden, was dit nog niet het geval en probeerde ik, door erover te praten, mensen in te lichten over het enorme verschil tussen OT en BT, maar mijn TV kwam hierdoor altijd op de tweede plaats.

 

Toen ik nog zo verwoed bezig was, om mijn BT aan anderen kenbaar te maken, was mijn TV niet zoals nu volledig in mijn aandacht. Alles is veel concreter geworden, aangezien ik nu de zelf-kennis vertrouw, van het besef, dat mijn TV, dus mijn BT veroorzaakt.  Het is een nieuw perspectief, dat zich nu ontvouwt.

 

In de Nederlandse taal, worden zelfstandige naam woorden, zoals, kip, ei (of perspectief), aangeduid met een lidwoord, zoals de, het of een. Het gaat  om de ondubbelzinnige of duidelijke aanduiding, ook wel een-duidigheid genoemd, van wat iets is. De realiteit is zogezegd be-grijpbaar, omdat een boek, een boek is en een kat, een kat. Dat woord verlichting, komt heel anders tot zijn recht in de zin: ik zie een licht. Opmerkelijk hier, is dat het gaat, om iets wat gezien kan worden. In TV gaat het echter om een geluid – de klank van onze stem, terwijl we spreken – dat gehoord wordt en dat samenvalt met een stilte, vanwaaruit het voortkwam en waarin het weer verdween. BT is het verschijnen en verdwijnen van een geluid, dat een nieuwe realiteit creert. Door een nieuwe wijze van spreken – BT in plaats van OT – komen we, heel verbaal, heel expliciet, heel tastbaar, omdat we een geluid horen en omdat onze woorden, ontegenzegelijk, onze TV tot uiting brengen, in een totaal ander besef van wie we zijn.

 

Iedereen die leest wat ik schrijf over mijn TV, kan al een ervaring van BT hebben, omdat deze woorden echt zijn geschreven. Dit is een heel andere tekst, dan de tekst, die vanwege deelname aan OT werd geschreven en gelezen. Uiteraard is er een andere gewaarwording, die een uitnoding is tot een gesprek met jezelf, waarin een kristalisatie kan plaatsvinden van wat hier geschreven staat.        

        

 

Pleased,

 

Of course, like everyone else, I could also complain and lament about how things are going in the world, but I live, yes, only once, in my own beautiful reality, which I create myself with my language. I take full responsibility and therefore no longer have to concern myself with the superficial, superstitious, stupid Disembodied Language (DL) of others, because I can always have Embodied Language (EL), even, if necessary, alone with myself.

 

 Since I have EL, I can understand and accept how phenomenal it is that I am able to do this, when almost no one is interested in it. Apart from my loving wife Bonnie and my dear Dutch friend AnnaMieke, there is actually no one at all who enters into the relationship with me, that has become possible because of my EL.

 

 Others, as I have often heard, have trouble with me, but for a long time, I was also having trouble with myself, as I wasn’t able to accept, that my life really is the way it is. Yet, because of my EL, by talking to myself out loud and by listening to myself, I have come to know that it is perfectly good as it is. I live a wonderful life, in the reality, I create with my EL.

 

I have always been a loner, but can only now articulate why this is so. Even though I didn't know about DL and EL what I know now, I was always who I still am today. As I started to connect the dots with EL, I found out, with my own language, that I must have been born enlightened. I do not mean to say that I am special, because I believe everyone is born enlightened. The only difference with others is that, because of my EL, I was able to realize my own Language Enlightenment (LE). Despite all my traumas, conflicts and problems, I am convinced that I am truly enlightened, because I can, may and want to talk, write and sing about it with myself.

 

Nowadays I mainly write about my LE, because talking about it is hardly possible. Only those who, like me, have EL with themselves can have EL with me. Although I admit, I have tried many times in vain to talk to others about it, I no longer believe I can cause EL in others. Paradoxically, I have taught psychology for many years and before that I gave hundreds of groups, seminars, lectures and sessions because I still vehemently believed then that others could have learned EL from me.

 

I admit that AnnaMieke is the only one who really does what I do. Even my beloved wife, who makes it possible for me to live the way I live, is not inclined to talk with me about DL, EL and LE. She becomes restless when, as I have done so many times, I talk with her about that. Because of her I have not gone screaming mad, but, after making the same mistake thousand times, I have finally learned, to keep my EL more and more to myself.

 

I feel so happy, as I no longer seem to embody the pressure and stress, which I, apparently, as the eldest son, had acquired in my family. I don't bother anyone to have EL anymore, but I always did before, because I hadn't quite understood yet, that I create my own reality with my language. Now that that has actually become the case, I don't care about others who don't want to get involved, as I continue with EL myself anyway. I used to always continue with it, but that was never as clear to me as it is today.

  

Living my own life only became clear to me after AnnaMieke let me be completely myself in EL. In the past, others have also allowed me to be more or less myself, but with AnnaMieke I can talk and write at length, because she also sees the value of this and, like me, is completely absorbed in it. It is amazing that this can be so. It feels totally okay that Bonnie is busy with other things, which I can't do. I am unable to do what she does and I am very grateful that she will and can, because I will and cannot. I used to have a feeling of inadequacy about Bonnie that I wasn't worthy of her, because I didn't want children, but she let me know, she wanted to be with me, I also felt ashamed about always being so passionate and preoccupied about my EL. So, it has come to the point, that I can now embrace my LE.

 

The physical work I do, five days a week, 

keeps both of my feet on the ground and 

allows me to use my enormous energy in

 a productive way. Unlike all my previous

 jobs, in my current job, as a delivery driver,

 I never mention anything about EL. When I

 die, my behavior will be over for good, but

 as long as I live, I will continue to express 

my LE with my EL, although probably mainly

 in my writing, such as here. It's so nice to be

 able to say or write this. What a privilege it 

is, to be able to do this, because, apart from

 AnnaMieke, others cannot. To others, who 

are still muddling along with their DL, my

 situation is understandingly ridiculous and 

unimaginable. I now fully get it that most 

people, even my wife Bonnie, are barely able

 to consider the gigantic implications of the 

fact that everyone has been conditioned to have

 DL – that is, to talk with others, instead of 

with themselves – while together with AnnaMieke, 

I am  the only one, who has consciously explored

 ongoing EL and who has thus become aware about

 my LE…

  

AnnaMieke and I talk to each other every week and read each other's writing about our EL and LE every day. Of course her language is very different from mine, but we speak and we write about the same thing. It is such a blessing to be able and to be allowed to do this. Apparently, we both know nothing better to do. All our other behaviors are aligned with and based on our EL and LE.

  

What I always wanted – EL with others – is now finally behind me. A dream has become reality. The most important thing was and still is, that I have EL with myself and am therefore no longer bothered by the DL of others. Even though I can't talk about it explicitly with her most of the time, I still have EL with my wife most of the time. Incidentally, that has helped and stimulated me enormously, to have and explore EL with myself. I'm feeling so good Bonnie's letting me do my thing. If I don't bother her with my passion to talk about EL all the time, then all is well. Everything has settled into place and I'm so glad it's Friday again and the weekend is just around the corner. I pause to write this last sentence, while being aware this ecstatic sensation of completeness and peace is buzzing through my entire being.

                  

 

  

 

Blij,

 

Ik zou natuurlijk, net als iedereen, ook kunnen klagen en jammeren, over hoe het toch allemaal gaat in de wereld, maar ik leef nou eenmaal, ja, echt maar eenmaal, in mijn eigen prachtige realiteit, die ikzelf creer. Ik neem de verantwoordelijkheid en hoef me daarom niet meer bezig te houden met de oppervlakkige, bijgelovige, domme Ontlichaamde Taal (OT) van anderen, want ik kan altijd, desnoods alleen met mezelf, Belichaamde Taal (BT) hebben.

 

Omdat ik BT heb, kan ik begrijpen en aanvaarden hoe phenomenaal het is, dat ik hiertoe in staat ben, terwijl er nagenoeg niemand  is, die geinteresseerd is daarin. Behalve mijn lieve vrouw Bonnie en mijn dierbare Nederlandse vriendin AnnaMieke, is er eigenlijk helemaal niemand, die met mij de relatie aangaat, die mijn vanwege BT mogelijk is geworden.

 

Anderen hebben, zoals ik vaak heb gehoord, moeite met mij, maar ik heb ook zelf lange tijd niet kunnen accepteren, dat mijn leven is zoals het is. Toch ben ik, vanwege mijn BT, door hardop met mijzelf te praten en naar mijzelf te luisteren, aan de weet gekomen, dat het goed is, zoals het is. Ik leef een heerlijk leven, in de realiteit, die ik creer met BT.

 

Ik ben altijd al een einzelganger geweest, maar kan nu pas verwoorden, waarom dit zo is. Ook al wist ik nog niet van OT en BT wat ik nu weet, toch was ik altijd al, wie ik vandaag nog steeds ben. Omdat ik, met BT, de puntjes op de i ben gaan zetten, ben ik er, met mijn eigen taal, achter gekomen, dat ik dus verlicht geboren was. Ik wil hiermee niet beweren, dat ik speciaal ben, want volgens mij is iedereen  verlicht geboren. Het enige verschil met anderen is dat ik, vanwege mijn BT, mijn Taal Verlichting (TV) heb kunnen realizeren. Ondanks al mijn trauma’s, conflicten en problemen, ben ik er van overtuigd dat ik echt verlicht ben, omdat ik er met mezelf over kan, mag en wil praten, schrijven en zingen.

 

Tegenwoordig schrijf ik hoofdzakelijk over mijn TV, omdat praten erover nauwelijks mogelijk is. Alleen zij die, net als ik, BT met zichzelf hebben, kunnen BT met mij hebben. Ook al geef ik toe, dat ik vele malen tevergeefs heb geprobeerd, om er met anderen over te praten, ik geloof nu niet meer, dat ik BT in anderen kan veroorzaken. Paradoxaal genoeg heb ik jarenlang psychologie les gegeven en daarvoor gaf ik honderden groepen, seminars, lezingen en sessies, omdat ik toen nog geloofde, dat anderen BT van mij zouden hebben kunnen leren.

 

Ik kan niet anders dan toegeven, dat AnnaMieke, de enige is, die echt doet wat ik doe. Zelfs mijn geliefde vrouw, die het voor mij mogelijk maakt, om te leven zoals ik leef, is niet geneigd om met mij over OT, BT en TV te praten. Ze wordt ongedurig, als ik, zoals ik dat enorm vaak heb gedaan, weer daarop aanstuur. Door haar voel ik mij geaccepteerd en ben ik dus niet schreeuwend gek ben geworden, maar heb ik, na honderd duizend keer weer in de fout te gaan, geleerd, om BT steeds meer voor mezelf te houden.

 

Ik voel me zo blij, omdat ik niet meer de druk voel, die ik kennelijk, als oudste zoon, in mijn familie had opgedaan. Ik doe voor niemand meer moeite om BT met ze te hebben, maar heb dat voorheen altijd wel gedaan, omdat ik nog niet goed had begrepen, dat ik mijn eigen realiteit creeer met mijn taal. Nu dat  werkelijk het geval is geworden, bekommer ik mij niet meer om anderen, die zich niet met BT willen inlaten, omdat ik er, hoe dan ook, zelf mee verder ga. Ik ging er vroeger ook altijd al mee verder, maar dat was nog niet eerder zo duidelijk zoals het nu is.  

 

Het leven van mijn eigen leven, werd me pas helder nadat AnnaMieke mij helemaal mezelf liet zijn in BT. In het verleden, hebben anderen mij ook wel, min of meer mezelf laten zijn, maar met AnnaMieke kan ik uitvoerig praten en schrijven, omdat zij ook de waarde hiervan inziet en er dus, net als ik, helemaal in opgaat. Het is wonderlijk dat dit zo is en kan zijn. Het voelt helemaal okay, dat Bonnie met andere dingen bezig is, die ik niet kan doen. Ik ben niet in staat om te doen wat zij doet en ben heel dankbaar dat zij dat wil en kan, want ik wil en kan het niet. Ik had naar Bonnie vroeger een besef, dat ik haar niet waard was, omdat ik geen kinderen wilde, maar zij liet me weten, dat ze toch met mij wilde zijn, ook voelde ik me vaak gebrekkig, omdat ik nou eenmaal  zo bevlogen ben met mijn BT. Zo is het dan toch zover gekomen, dat ik mijn TV nu kan omhelzen.  

 

Door het fysieke werk dat ik doe, vijf dagen per week, blijf ik met beide voeten op de grond en kan ik mijn enorme energie op een productieve manier gebruiken. In tegenstelling tot al mijn vorige banen,  heb het op mijn huidige werk, als delivery-driver, nooit over BT. Als ik, te zijner tijd, het loodje leg, is het voorgoed afgelopen met mijn gedrag, maar zolang ik nog leef, zal ik met mijn BT blijven jubelen over mijn TV en er voornamelijk in mijn schrijven, zoals hier, uiting aan geven. Het zo fijn om dit te kunnen zeggen of schrijven. Wat een voorrecht, om dit te kunnen, want, behalve AnnaMieke, kunnen anderen dit niet. Voor anderen, die nog met OT aan het modderen zijn, is mijn situatie belachelijk en onvoorstelbaar. Ik begrijp nu volledig dat men, zelfs ook mijn vrouw Bonnie, nauwelijks in staat is, om de  gigantische implicaties te overwegen van het feit, dat iedereen is geconditioneerd om OT te hebben, terwijl ik met AnnaMieke echt de enige ben, die heel bewust met BT verder is gegaan en zo dus gestalte zijn gaan geven aan onze TV…

 

AnnaMieke en ik praten elke week met elkaar en lezen iedere dag elkaars schrijven, over onze BT en TV. Uiteraard is haar taalgebruik heel anders dan het mijne, maar we spreken en we schrijven over hetzelfde gebeuren. Het is zo’n zegen om dit te kunnen en mogen doen. Kennelijk weten we beiden  niets beters te doen. Al onze andere handelingen zijn afgestemd en gebaseerd op onze BT en TV.

 

Dat wat ik altijd wilde – BT met anderen – ligt nu eindelijk achter me. Een droom is werkelijkheid geworden. Het allerbelangrijkste was en is, dat ik BT met mezelf heb en dat ik daardoor geen last meer heb van de OT van anderen. Ook al kan ik het daar meestal niet expliciet met haar over hebben, toch heb ik meestal BT met Bonnie. Overigens, heeft mij dat juist enorm geholpen en gestimuleerd, om BT met mijzelf te hebben en te onderzoeken. Ik ben voel me zo goed, dat Bonnie mij mijn gang laat gaan. Als ik haar niet lastig val, met mijn passie om het altijd over BT te hebben, dan is alles goed. Alles is op zijn plaats komen te zitten en ik ben zo blij dat het weer Vrijdag is en dat het weekend voor de deur staat. Ik wacht even met het schrijven van deze laatste zin en ben me ervan bewust, dat deze extatische gewaarwoording van volledigheid en vrede door mijn gehele wezen heen gonst.                     

 

Vrij,

 

Als je op zoek bent naar mooie verklaringen, dan zijn mijn woorden niet voor jou, maar als je deze blog leest, kun je je net zo goed afvragen: waarom lees ik dit eigenlijk? Wat probeer ik uit andermans woorden te halen? Ben ik niet aan het lezen, omdat ik hoop iets te weten te komen dat ik niet wist? Is het niet waar, ik mis iets in mezelf, maar ik weet niet wat het is, daarom blijf ik doen, wat ik altijd al deed, maar ik word steeds banger, ik zal nooit mezelf leren kennen, wie ik werkelijk ben?

 

Laten we eerlijk zijn en laten we het horen - zoals je je kunt voorstellen, ben jij degene die zegt wat je tegen jezelf leest - als je mijn tekst hebt bereikt, ben je op de een of andere manier aan het einde van je Latijn. Ja, je bent al gefrustreerd, teleurgesteld, verward en je walgt van Ontlichaamde Taal (OT). Iets zegt je (ik was het niet), dat ik gelijk heb, om erop te staan ​​om naar jezelf te luisteren, in plaats van naar anderen, zodat je Belichaamde Taal (BT) met jezelf kunt hebben. Ja, je bent op de juiste plek: ik heb het over luisteren naar jezelf, terwijl je spreekt, over luisterend spreken.

 

Voor de duidelijkheid, ik heb het niet over iets heiligs, iets religieus, iets spiritueels of iets diepzinnigs. Ik schrijf ook niet over meditatie. Waarom zeg ik specifiek tegen jou dat ik het daar niet over heb? Het is omdat verheven onzin je OT voor altijd heeft bestendigd en daarom verhinderde dat je BT hebt. Je kunt geen BT hebben, zolang je nog steeds doorgaat met OT. Ik zie geen enkel doel voor al je gebeden, je rituelen of je zogenaamde hogere zelf, omdat het je alleen maar afleidt van wie je bent. Ga maar ergens anders heen, als je daarmee vermaakt wilt worden, want ik hou er niet van.

 

Mijn woorden drukken een andere realiteit uit dan je gewend bent. Zelfs als je jezelf beschouwt als een ontwikkelde, atheïstische, agnostische persoon, blijf je nog bezig met de woorden van anderen, omdat je geen echte connectie of relatie hebt met je eigen taal. Met BT zou je onmiddellijk, moeiteloos en natuurlijk je Taal Verlichting (TV) gewaar zijn. Wie geeft er nou om boeddhistische -, mindfulness-, transcendente-, visualisatie-, mantra-, ademhalings-, zen-, geleide- of mededogen-meditatie, als je je al pratende een weg kunt banen naar je verlichting?

 

Als je enig bewustzijn hebt, zul je de behoefte voelen om verder te gaan dan je gebruikelijke ellendige, chaotische, valse, tegenstrijdige, stressvolle, betekenisloze realiteit. Het is aan jou om deze stappen te nemen. Eerst moet je je eigen OT identificeren en stoppen. Ten tweede wordt je je bewust van je eigen BT – aangezien je BT pas kan optreden als je OT is gestopt – eerst alleen, door hardop met jezelf te praten en dan door het er met anderen over te hebben, die natuurlijk hetzelfde hebben gedaan als jij en ook zijn gestopt met hun eigen OT. Ten derde, met voortdurende BT realiseer je je TV. Alle goeroes en mystici hebben je verboden om je met je eigen taal betrokken te laten raken.

 

Historisch gezien heeft iedereen, die als verlicht wordt beschouwd, ons altijd weer verteld om toch vooral verder te gaan dan ons bekrompen denken, maar het feit dat ze spreken over en verwijzen naar de mind, laat zien en toont aan dat ze helemaal geen begrip hebben van hun BT, laat staan ​​van TV. Hun stomme anti-taal-verlichting heeft alleen maar meer, niet minder OT bevorderd, en kon bijgevolg nooit enig BT produceren. De essentie van OT is: niemand let op hoe we nou eigenlijk omgaan met onze eigen taal. Verbazingwekkend genoeg is zelfs in de academische wereld of in de wetenschap niemand in staat om duidelijk over BT te spreken en te schrijven. Praten met OT over OT slaat als een tang op een varken, maar dit is het enige waartoe ze in staat zijn. Het is helemaal niet overdreven om te stellen dat iedereen dus ondermaats presteert, aangezien dit flagrante gebrek aan verbale vaardigheid alomtegenwoordig is. Bij gebrek aan enige echte kennis over BT, kan iedereen alleen maar doen alsof hij or zij betere OT heeft dan anderen. OT is en blijft echter OT en daarom horen we steeds vaker en meer van hetzelfde.

 

BT kan niet gebeuren als OT nog niet is gestopt. Waarom praat niemand over het stoppen van OT, zoals ik dat doe? We blijven maar eindeloos praten over het stoppen van allerlei soorten ongewenst gedrag, maar nooit over het stoppen van onze OT, die dit gedrag notabene veroorzaakt en in stand houdt. We praten over en bewijzen lippendienst aan het zogenaamd verbeteren van de communicatie, maar we zijn of worden ons niet bewust van het verschil tussen OT en BT. OT komt dus overal voor, maar is totaal onopgemerkt en ongeadresseerd.

 

In BT zijn we vrij, maar in OT zijn we vooraf bepaald door onze conditionerings geschiedenis. De vraag is dus: wanneer ga je nou eens eindelijk stoppen met je zelf-ondermijnende conditionering? Niets anders doet ertoe. Natuurlijk kun je wel lekker doorgaan met je OT, zoals je altijd hebt gedaan, maar wat zou er gebeuren als je eens niet deed wat je normaal gesproken doet? Ga dat nou eens gewoon doen en ontdekken en horen wat er gebeurt. Laat het jezelf maar eens weten, dat je wel degelijk kunt stoppen met je gebruikelijke gedrag en ontdekken wat er dan zal gebeuren. Als je niet doet wat je gewoonlijk doet, probeer je niet anders te praten. Het gebeurt, je zegt iets nieuws, alleen wanneer het mogelijk is.

 

Stoppen met je OT gaat niet over het bewerken, beoordelen of bekritiseren van jezelf. Je spreekt zoals je spreekt, maar je hoort je eigen geluid terwijl je spreekt en dan merk je ineens, dat je niet meer herhaalt wat je al eerder vele malen hebt gezegd. Ironisch genoeg, als je dus jezelf hoort, dan doen je woorden er meer toe, omdat ze er niet toe doen. Je woorden zijn altijd hetzelfde, daar is geen probleem mee, want je kunt alleen de woorden hebben, die je kent, maar je nieuwe manier van praten is zo zalig, waarheidsgetrouw en samenhangend. Je voelt je verbaasd, trots en energiek, dit ben jij, omdat je gevoelig, intelligent en in controle over jezelf kunt zijn. Als je jezelf dit hoort zeggen, dan ben je verlicht en dan drukt je BT het uit. Je herkent het, je bent altijd zo geweest, maar nu pas zeg je het.

 

Free,

 

If you are looking for fancy explanations, my words are not for you, but if you happen to read this blog, you might as well ask yourself: why do I even read this? What am I trying to get out of someone else’s words? Am I not reading, because I hope to find out about something, which I didn’t know? Isn’t it true, I miss something in myself, but I don’t know what it is, that’s why I keep doing, what I’ve always been doing, but I’m becoming more and more afraid, I’ll never find out about myself, who I really am?

 

Let’s face it and let’s hear it – as you can imagine, you are the one, who is saying what you are reading to yourself – when you’ve reached my text, you must be, in one way or another, at the end your line. Yes, you are already frustrated, disappointed, confused and disgusted by Disembodied Language (DL). Something tells you (it wasn’t me), that I am right, to insist on listening to yourself, instead of to others, so you can have Embodied Language (EL), with yourself. Yes, you are in the right place: I’m talking about listening to yourself, while you speak.

 

To be clear, I’m not talking about something sacred, something religious, something spiritual, something holy or something profound. I’m also not writing about meditation. Why do I, specifically mention to you, I’m not talking about any of that? It is because  lofty bullshit has forever perpetuated your DL and, therefore, prevented you from having EL. You can’t have EL, as long as you still continue with DL. I don’t see any purpose for any of your prayers, your rituals or your so-called higher self, as it only distracts you from who you are. Go somewhere else, if you want to be entertained with that, because I’m not into it.

 

My words express a different reality, than the one you are used to. Even if you consider yourself to be an educated, atheistic, agnostic person, you remain busy with the words of others, as you don’t have a genuine connection or relationship with your own language. With EL, you would go to your Language Enlightenment (LE), immediately, effortlessly and naturally. Who cares about Buddhist, Mindfulness, Transcendental, Visualization, Mantra, Breathing, Zen, Guided or Compassion Meditation, when you can simply talk your way into your enlightenment?

 

If you have any awareness at all, you’ll feel the need to go beyond your usual miserable, chaotic, phony, conflicted, stressful, meaningless reality. It is up to you to take these steps. First, you must identify and stop your own DL. Second, you become aware of your own EL – as your EL can only occur, once your DL has been stopped – first alone, by talking aloud with yourself and then by having it with others, who have done the same as you did and also stopped their own DL. Third, with ongoing EL, you’ll realize your LE. All the gurus and mystics have prohibited you from getting involved into your own language.

 

Historically, anyone, considered to be enlightened, has told us to go beyond our thinking, but the fact, they speak about and refer to the mind, shows, they have no understanding at all about EL, let alone, LE.  Their stupid anti-language-enlightenment has only promoted more, not less DL, and consequently,  could never produce any EL. The essence of DL is: nobody is paying attention to how we deal with our own language. Astonishingly, even in academia or in science, nobody is able to speak and write clearly about EL. Talking with DL about DL, is all they are capable of. It is no exaggeration to say, everyone is under-performing, as this blatant lack of verbal skill is ubiquitous. In absence of any real knowledge about EL, all anyone can do, is assume and pretend to have better DL than others. However, DL is DL and, therefore, we keep hearing more of the same.

 

EL cannot happen, if DL hasn’t been stopped. Why is nobody talking about stopping DL, like I do? We keep talking about stopping all sorts of undesirable behaviors, but never about stopping our DL, which gives rise to these behaviors and keeps them going. We talk about and pay lip-service to improving our communication, but have remained unaware about the difference between DL and EL. Thus, DL occurs  everywhere, totally unnoticed and unaddressed.  

 

In EL, we are free, but in DL, we are predetermined by our conditioning history. So, the question is: are you going to stop your conditioning? Nothing else matters. Surely, you can continue with your DL, as you have always done, but what would happen, if you didn’t do what you usually do? Just do it and find out and hear what happens. Let yourself know, you can stop your usual behavior and explore what will then occur. If you don’t do what you usually do, you are not trying to speak differently. It happens, you are saying something new, when it is possible.

 

Stopping with your DL is not about editing, judging or criticizing yourself. You speak how you speak, but you hear your own sound, while speak and, then, suddenly, you notice, you no longer repeat what you have said before. Ironically, when you hear yourself, your words matter more, because they don’t matter. Your words are always the same and there is no problem with that, because you can only have the words that you know, but your new way of talking is so blissful, truthful and coherent. You feel amazed, proud and energized this is you, as you can be sensitive, intelligent and in control of yourself. If you hear yourself saying this, you are enlightened and your EL expresses it. You recognize, you have always been this way, but only just now, you say it.  

 

Grace,

 

There is absolutely no way around it: with Embodied Language (EL) we can celebrate our Language Enlightenment (LE). It's such a wonderful thing and it never ends. Once it has come to the point that we have started observing our LE with our EL, then we continue in amazement with what we have to tell ourselves with our EL.

 

Never before has it been said in this way, that the person who realizes his LE is always only talking to himself. So, if you've finally come to recognize the difference between your Disembodied Language (DL) and your EL, it's time for a big party, because then we can celebrate your enlightenment together.

 

Those who have already recognized the difference between DL and EL already know what a gift it is to be able to experience and express LE. Of course, it is possible to take back the energy that was taken from you because of your DL. Your conditioning has made you let it all happen, that you weren't allowed to be yourself and that it's even a very shameful thing to want to.

 

It feels like you are a thief, who knows how to cheat the business in a cunning way. Surely, this is also exactly the case, as you are, because of your EL, outsmarting everyone. Because you only continue with your EL, you live an in-cognito life, because no one knows who you are, what you experience and how actually create and perceive your own reality.

           

It goes without saying that someone who has EL will find anyone with DL stupid and meaningless.  However, this is not betrayal or arrogance, but it is indeed a matter of the fact that you are truly above it, so to speak, for you no longer engage in DL, as you keep your EL to yourself and for yourself.

 

Others can't give you what you want and that's why you have to dare to take it all for yourself. It is not stealing, but taking care of yourself, in order to be enlightened. LE also has nothing to do with denying the beliefs that others believe in, because for you there is no higher power, other than who you really are. Even that whole idea of ​​being yourself is entirely different for you than for everyone with DL. Certainly, your way of being is against no one.

 

Since others are just incapable of continuing your EL, it's a necessity for you to just be yourself. This is, however, a revolutionary thing. Even though people talk about it a lot, no one, with DL, knows how to make it happen.

 

A crowning takes place because of your EL and the ceremony will last for the rest of your life. You are literally ordained. The word ordain comes from Latin ordinare, which means, put in order, arrange, dispose or appoint. Your LE is your grace and you act very dignified because of it, while everyone is left with a gigantic inferiority complex, because their DL goes on unnoticed. People need, so they argue, all kinds of things, which you do not find necessary and therefore ignore. So you always let others have what they supposedly want, because you don't even want it. There is no question of being competitive with anyone, because your goals are very different from everyone with DL.

 

You simply continue to make sure that your

 EL can continue. You can, while others cannot,

 because they are not aware of the difference

 between their DL and EL. The only way in 

which they can ever come to realize this difference

 really exists and is of great importance is when,

 by reading a text like this, they start to experiment 

listening to themselves while speaking and find 

out for themselves that everything written by me, 

turns out to be true.

 

It is true, you are enlightened, if you can continue your EL because you have stopped your DL. It is  true, you can stop your conditioning with DL and therefore, stop doing all the other behaviors that don't suit you, but that you participated in because you believed you had to. It's true, you completely misunderstood who you really are. You are not that frustrated, stressed, frightened, unreliable, inferior, fake person with an negative attitude, with some posture, who frantically pretends that he or she already knows how things are with him or her.

 

It is true, with your DL you have remained ignorant of yourself because your dealings with language prevented you from knowing yourself and acting from that awareness. You kept doing all sorts of  things without knowing why you did them because you couldn't speak to yourself and admit to yourself that you always seem to get results you don't want. Even if you claim high and low, you already know it and even if try so hard to keep up the appearances to others, that you always only do what you want, when you have EL, instead of DL, you’ll know better.

 

In summary, with DL you chase all sorts of goals, which in the end only make you feel empty and exhausted, because your energy has been wasted on superficial things, which have kept you preoccupied again and again. However, when you listen to the sound of your own voice, as you speak aloud to yourself, alone, about who you are and how you feel about yourself, all the energy you lost in DL flows back to you and you will enjoy your LE. You'll never make the mistake of throwing this away again. Only those who can also have EL by themselves can talk to you about this, because they are the only ones who enjoy it.