Violence,

 

The undeniable fact that everyone – including those who practice so-called Non-Violent Communication, (NVC) – has remained unconsciously, unintelligently stuck with Disembodied Language (DL), determines that M. Rosenberg’s popular  textbook “Non-Violent Communication: A Language Of Life” is still treated, by many, as the final word, on how we presumably  can have a better relationship. The concept itself is stupid. Certainly, there is violence masquerading as communication, but NVC has only perpetuated this phony business, in the name of interaction. There is absolutely no need for a method, which is based on the principles of non-violence. Surely, such method, on how to communicate, is itself a form of violence.

 

Indeed, Embodied Language (EL) is not – like NVC – a method for creating self-empathy, for listening attentively, for connecting with or receiving what others are saying, for understanding from the heart or for expressing ourselves honestly. Simply stated, EL is the expression of our Language Enlightenment (LE), that is, who we really are. Therefore, there is the pretention, the acting or the false belief, that we are speaking and listening and there is really speaking, which always goes hand in hand with really listening. A big deal keeps being made about becoming better listeners, but the bottom-line is, we neither want to hear DL from others nor from ourselves. Due to our DL, we have never looked into the astonishing fact, that in our usual way of talking, we speak, unknowingly, with a sound, we ourselves don’t want to produce and also don’t want to hear.

 

You can lead a horse to the water, but you cannot make him or her drink. In other words, you can show to someone, that something will benefit him or her, but you cannot force him or her to accept it. This is, of course, the problem of NVC, but not of EL, as in EL, we don’t make anyone with DL accept our EL. To the contrary, we are only able to continue with and remain with our EL, as long as we are not busy trying to change the DL of others or the DL of ourselves. Initially, it appears, as if there is lack of motivation, but once we know about the immense difference between our DL and EL, we can recognize that being aware of this great difference determines our motivation to stop our DL and continue with EL. Moreover, our continuing EL makes clear to us, it was always our LE – our natural way of being with our language – that made us want to have EL in the first place and that allows us to permanently step out of our dreadful conditioning-history with DL.

 

Regardless of the culture we grew up in, we receive all the exact same message: talking and listening to others, is presumably more important, than talking  and listening to ourselves. Consequently, even if we attempt to talk with ourselves, it is frustrating, as it is, as if we are talking with someone else. We are not used to talking with ourselves, which is seen as a sign, as if there is something wrong. This is why we speak, unconsciously with a noxious sound, we don’t want to hear. Stated differently, we want others to listen, but don’t want to hear ourselves.   

 

EL doesn’t make problems about the fact the we are selfish, since we each create with our language our own reality. Unless we know how to speak with and listen to ourselves, we remain oblivious about the reality, which we individually, create with our DL. NVC, by contrast, is unrealistic, as it makes us do something, which is unnatural and contradicting who we truly are. Stated differently, NVC is a form of piety or masochism, which conflicts with the practitioner’s own needs. Also Roger’s therapeutic stance of unconditional positive regard, is a recipe for depression, burn-out and empathy-fatigue.

 

People involved in NVC, are constantly busy trying to reach or change others, but those, who find out about the difference between DL and EL, are not trying to change themselves, as they naturally prefer to have EL and are able to stay with themselves, like I do. In EL we consider our relationship with our language and since EL is the expression of our LE, there are no problems for us with EL, but those who have DL or NVC are martyrs, as they are always involved with problems and conflicts. EL is absolutely not about reaching others, but about having the language skill to enjoy being yourself. Once one can be enough to him or herself, everything is different. In DL, we just  don’t know how to use our language optimally.

 

Having studied, worked in and taught psychology myself, for many years, I have experience with the extraordinary determination to bring about social transformation, but to my amazement, I found out, nobody is interested in EL. On various occasions, I have talked with NVC people, but they struck me as inauthentic, holier- than-thou and incapable of admitting, that NVC perpetuates DL and, therefore, does the exact opposite as it claims to do.  

 

Senseless,

 

While you may have nothing but doubts – about who you really are, about your so-called true identity, about who you believe to be – there is simply no doubt about one thing: you just feel hopeless, helpless, and distraught . If you start talking to yourself out loud and keep listening to the sound of your own voice, then you can and then you will say all kinds of things that you have never said, but that you can and want to say and that are true for you and of immense importance.

 

You can only humbly, honestly and sensitively admit to yourself that you feel negative all the time, because this unusual, pleasant and sincere way of speaking and therefore this new, innovative, interaction with and entrance into your own language - with others - is almost never possible. Simply put, for yourself it is very easy to have Embodied Language (EL), but with others this free, unique, valuable, rational, candid way of speaking is not or hardly ever feasible. With others, your language is constantly getting out of your hands, because we, unnoticed, habitually always get bogged down in Disembodied Language (DL) with each other.

 

Of course, you cannot help but behave unreasonably or irrationally, as long as our usual, generally accepted and required way of speaking is characterized by dissociation. I call our habitual way of speaking DL, because, due to the lack of attention to the sound of our own voice, we cannot be aware of our bodies. In other words, if we hear our sound as we speak and thus speak listeningly, then we embody, experience, acknowledge and feel really, what we say to ourselves.

 

It is undoubtedly true that all chaos and conflict is  always accompanied by a certain type of verbal behavior. Every human being, with his or her use of language, creates his or her own individual reality. It is undeniably and also inevitably true that as long as we cannot continue to listen to ourselves – while speaking to each other – we will engage in all sorts of other foolish, stupid, useless, rash, pointless, ill-advised, unwise, unwanted, unconscious behaviors.

 

Since we never return or travel back, with our language, to the origin of our language – to the sound perception of our voice – we are, without realizing it and without having suffered brain damage, aphasic. Aphasia is usually understood as a language disorder resulting from an acquired brain injury, but when we come to recognize the vast difference between DL and EL, we irrevocably realize that our conditioned, learned, compulsive, forced, stressful, but colloquial speech (DL) is the cause of generalized language aphasia. DL can be heard everywhere.

 

People with DL always have difficulty with speaking sincerely, attentive listening, genuine understanding, calm reading and joyful writing. However, EL is an effortless, joyful, energizing way of speaking, that gives individual or deeper meaning to our use of language. Although all of humanity is constantly engaged in DL - because no matter how intelligent people are supposed to be, they don't even know the difference between DL and EL - we all feel helpless, hopeless and lost, in our use of language. .

 

There is no significant attention to EL anywhere and this is setting us all up - whether we want to know it or not - into more destructive, escalating, bigger catastrophes. There is no point in having faith in the so-called authorities (scientists, CEOs, politicians, priests, generals, etc.), who, all in an unscrupulous, manipulative, but also unconscious way, know how to use the fact, that one usually feels hopelessly lost. Order has never been brought about by their contribution, which has only brought about the progress of DL. The future of humanity looks grimmer than ever before. We cannot afford to fool ourselves and each other any longer with our lying, manipulative, idiotic, superstitious DL. Only and only with EL is it possible to get out of our malaise.

 

Anyone who – despite all the violence, who despite all the distractions, who despite all the negativity caused and sustained by DL – has managed to retain some sensitivity and sanity can hardly help feeling distraught. The inevitable, overwhelming sense of our desperation, finally brought to the table by EL, awakens us to the undeniable, unspoken fact that, despite pretending otherwise, we all feel hopeless, fearful and desperate.

 

Even though we will shed many a tear when, at long last, we begin to speak to and listen to ourselves – rather than to others – we can experience the benefits of EL right away, untrained. There is a tremendous power in our EL that immediately makes us aware of who we really are and who, despite all our suffering, we have continued to be.  The wonderful transformational effect of EL lies in the fact that we can talk with others exactly as we have come to talk with ourselves. In EL everyone comes directly to themselves and that is why I call it Language Enlightenment (LE).

 

Redeloos,

 

Ook al heb je natuurlijk niets dan twijfels – over wie je nou eigenlijk echt bent, over je zogenaamde ware identiteit, over wie je geloofd te zijn – over een ding valt eenvoudigweg zeker niet te twijfelen: je voelt je nou eenmaal redeloos, reddeloos en radeloos. Als je hardop met jezelf begint te praten en naar de klank van je eigen stem blijft luisteren, dan kan je en dan ga je allerlei dingen zeggen, die je nog nooit hebt gezegd, maar die je wel degelijk kan en wil zeggen en die voor jou waar zijn en van groot belang zijn.

 

Je kunt niet anders dan nederig, eerlijk en gevoelig aan jezelf erkennen, dat je je voortdurend negatief voelt, omdat deze ongebruikelijke, aangename en oprechte wijze van spreken en dus deze nieuwe, vernieuwende, omgang met en ingang in taal, met anderen nagenoeg nooit mogelijk is. Simpel gezegd, voor jezelf is het is heel eenvoudig om Belichaamde Taal (BT) te hebben, maar met anderen is deze vrije, unieke, waardevolle, rationale, openhartige manier van spreken niet of nauwelijks haalbaar. Met anderen loopt je taal voortdurend uit je handen, omdat we, ongemerkt, gewoontegetrouw met elkaar altijd in Ontlichaamde Taal (OT) verzanden.  

 

Natuurlijk kan je niet anders, dan je redeloos of irrationeel gedragen, zolang als onze gebruikelijke, algemeen-geaccepteerde en vereist wijze van spreken gekarakteriseerd wordt door dissociatie. Ik noem onze gewoonte-getrouwe wijze van spreken OT, omdat je we, vanwege het gebrek aan aandacht voor de klank van onze eigen stem, ons niet bewust kunnen zijn van ons lichaam. Met andere woorden, indien wij onze klank horen, terwijl we spreken en dus luisterend spreken, dan belichamen, ervaren en voelen wij, werkelijk, wat we tegen onszelf zeggen.

 

Het is ongetwijfeld waar, dat alle chaos en conflict altijd samengaat met een vooraf bepaald verbaal gedrag. Ieder mens creert, met zijn gebruik van taal, zijn individuele realiteit. Het is ontegenzeggelijk en ook onvermijdelijk waar, dat zolang als dat wij niet naar onszelf kunnen blijven luisteren – tijdens het spreken met elkaar – wij allerlei ander dwaas, dom, nutteloos,  onbezonnen, zinloos, onverstandig, onwijs, ongewild, onbewust gedrag gaan vertonen.

 

Aangezien we nooit terugkeren of terugreizen, met onze taal, naar de oorsprong van onze taal – naar de klank-beleving van onze stem – zijn we, zonder daar erg in te hebben en zonder dat wij een hersen beschadiging hebben opgelopen, afasisch. Afasie wordt meestal begrepen als een taal-stoornis, die het gevolg is van een niet aangeboren hersenletsel, maar als wij het enorme verschil gaan erkennen tussen OT en BT, beseffen we onherroepelijk, dat onze geconditioneerde, aangeleerde, dwangmatige, geforceerde,  stressvolle, maar alledaagse wijze van spreken (OT) de veroorzaker is van een algemeen voortkomende taal-afasie. OT is overal hoorbaar.

 

Mensen met OT hebben altijd moeite met spreken, luisteren, begrijpen, lezen en schrijven. BT is echter een moeiteloze wijze van spreken, die individuele of diepere betekenis geeft aan ons gebruik van taal. Ofschoon de gehele mensheid voortdurend met OT bezig is – omdat men, ook al is men zogenaamd nog zo intelligent, het verschil niet eens weet, tussen OT en BT – voelen wij ons, wat betrefd onze gebruik van taal, allemaal reddeloos, hopeloos en verloren.

 

Er is geen enkele noemenswaardige aandacht voor BT en hierdoor stevenen wij allemaal af – of we het nou willen weten of niet – op nog destructievere, escalerende, grotere catastrophes. Het heeft geen enkele zin om nog vertrouwen te hebben, in de zogenaamde autoriteiten (wetenschappers, CEOs,  politicie, priesters, generaals, etc.), die, allemaal op gewetenloze, manipulatieve, maar ook onbewuste wijze gebruik weten te maken van het feit, dat men zich doorgaans reddeloos verloren voelt. Er is nooit orde gekomen door hun bijdrage, die alleen maar de voortgang van OT heeft bewerkstelligd. De toekomst van de mensheid ziet er grimmiger uit dan ooit tevoren. We kunnen ons niet veroorloven, om onszelf en elkaar nog langer voor de gek te houden met onze leugenachtige, manipulatieve, idiote en bijgelovige OT. Uitsluitend en alleen met BT is het mogelijk om werkelijk uit onze malaise komen.

 

Iedereen die – ondanks al het geweld, die ondanks alle afleiding, die ondanks alle negativiteit, die door OT werd veroorzaakt en in stand werd gehouden – nog enige gevoeligheid heeft kunnen behouden, kan bijna niet anders, dan zich radeloos te voelen. De onvermijdelijke, overweldigende gewaarwording van onze wanhoop, die door BT eindelijk boven de tafel kan komen, maakt dat wij ons bewust worden van het onmiskenbare, onbesproken feit, dat we, ook al pretenderen we het tegenovergestelde, ons allemaal hopeloos, angstig en vertwijfeld voelen.

 

Ook al zullen we menige traan gaan laten, wanneer wij, ten lange leste, echt met onszelf gaan spreken en naar onszelf gaan luisteren – in plaats van naar anderen – toch kunnen wij direct al, ongeoefend, de heilzame werking van BT ervaren. Er is een enorme kracht in onze BT, die ons meteen gewaar maakt van wie we werkelijk zijn en die we, ondanks al ons leed, zijn gebleven. De prachtige transformerende werking van BT, ligt in het feit, dat wij met anderen precies zo kunnen praten, zoals wij met onszelf zijn gaan praten. Iedereen komt in BT direct aan zichzelf toe en ik noem dat daarom Taal Verlichting (TV).

 

One,

 

I feel one with myself and look back with relief and satisfaction on the time when this was not yet the case. When I was still small and people sometimes asked me what I wanted to be, I answered, I want to be big, which is synonymous with being an adult. Because I've come to understand who I am, better and better, getting older – I'm now sixty-four – is very pleasant for me. After discovering that I could talk with myself – and listen to myself while I speak – in my twenties, I started creating my own reality with what I now call Embodied Language (EL).

 

My ever-increasing self-knowledge, has only began to blossom recently, when I finally completely gave up explaining EL to others. I got into my Language Enlightenment (LE) after I had stopped talking with other people, who, still unconsciously, due to their conditioning, are only able to have Disembodied Language (DL). This long overdue insight enabled me to settle for those few people, with whom I can effortlessly have EL. Until recently, this wasn't the case, as I believed I could educate others about the difference between DL and EL and so, my LE came second place and was only there in the background.

 

When I was hoping to let others know about EL – as talking immediately about my enlightenment seemed less realistic – my LE wasn't, as it is now, fully in my attention. Right now, writing about my LE is more real to me, than talking about my EL.  Everything became more concrete, now that I trust my self-knowledge of the realization, that LE causes EL (as opposed to EL leading to LE). As my LE is now in the foreground and both EL and DL are in the background, a new perspective is unfolding.

 

In the Dutch language, nouns, such as, chicken, egg (or perspective), are denoted by an article, such as the, it or one. The, it or one, refers to the directness,  unambiguous, plainness, comprehensibility, clarity  of what something is. Reality is understandable, so to speak, because a book is a book and a cat is a cat. That word enlightenment, which has the word light in it, comes into its own very differently in the short metaphorical sentence: I have seen the light. What is peculiar here, is that it is about something that can be seen. In LE, however, it is about a sound – the sound of our own voice, while we speak – which is heard and coincides with the silence, from whence it came and into which it disappeared. Thus, EL is the appearance and disappearance of our resonant sound, creating a new reality and through our new way of speaking – EL instead of DL – we can be very verbal, very explicit, very tangible about our LE, as we hear our vibration and our words, undeniably, express, a totally different sense of who we are.

 

Anyone who reads my writing about my LE can already have an experience of EL, as these lucid words are felt. This is a completely different text than the text, that was written and read because of someone’s participation in DL. There is another sensation, which is an invitation to a conversation with yourself, in which the crystallization of what is written here can begin to take place in the reader.

 

Een,

 

Ik voel me een met mezelf en kijk met tevredenheid terug op de tijd, dat dit nog niet het geval was. Toen ik nog klein was en men wel eens vroeg, wat wil ik wilde worden – later –  dan antwoordde ik, dat ik het liefst groot wilde worden. Omdat ik steeds beter ben gaan begrijpen wie ik ben, is voor mij het ouder worden – ik ben inmiddels vierenzestig – iets heel aangenaams. Nadat ik, in mijn twintiger jaren, het praten met mijzelf – luisterend spreken – had ontdekt, begon ik met het creeren van mijn eigen realiteit, met wat ik Belichaamde Taal (BT) noem.

 

Mijn alsmaar toenemende zelf-kennis, is echter onlangs pas tot werkelijke bloei gekomen, toen ik het uitleggen van BT aan anderen eindelijk volledig heb opgegeven. Ik ben in mijn Taal Verlichting (TV) terecht gekomen, nadat ik ben opgehouden, om BT ter sprake te brengen, bij mensen, die, onbewust, vanuit hun conditionering, alleen maar in staat zijn om Ontlichaamde Taal (OT) te hebben. Door dit inzicht, dat lang op zich heeft laten wachten, ben ik in staat om genoegen nemen, met die paar mensen, met wie ik moeiteloos BT kan hebben. Tot voor kort geleden, was dit nog niet het geval en probeerde ik, door erover te praten, mensen in te lichten over het enorme verschil tussen OT en BT, maar mijn TV kwam hierdoor altijd op de tweede plaats.

 

Toen ik nog zo verwoed bezig was, om mijn BT aan anderen kenbaar te maken, was mijn TV niet zoals nu volledig in mijn aandacht. Alles is veel concreter geworden, aangezien ik nu de zelf-kennis vertrouw, van het besef, dat mijn TV, dus mijn BT veroorzaakt.  Het is een nieuw perspectief, dat zich nu ontvouwt.

 

In de Nederlandse taal, worden zelfstandige naam woorden, zoals, kip, ei (of perspectief), aangeduid met een lidwoord, zoals de, het of een. Het gaat  om de ondubbelzinnige of duidelijke aanduiding, ook wel een-duidigheid genoemd, van wat iets is. De realiteit is zogezegd be-grijpbaar, omdat een boek, een boek is en een kat, een kat. Dat woord verlichting, komt heel anders tot zijn recht in de zin: ik zie een licht. Opmerkelijk hier, is dat het gaat, om iets wat gezien kan worden. In TV gaat het echter om een geluid – de klank van onze stem, terwijl we spreken – dat gehoord wordt en dat samenvalt met een stilte, vanwaaruit het voortkwam en waarin het weer verdween. BT is het verschijnen en verdwijnen van een geluid, dat een nieuwe realiteit creert. Door een nieuwe wijze van spreken – BT in plaats van OT – komen we, heel verbaal, heel expliciet, heel tastbaar, omdat we een geluid horen en omdat onze woorden, ontegenzegelijk, onze TV tot uiting brengen, in een totaal ander besef van wie we zijn.

 

Iedereen die leest wat ik schrijf over mijn TV, kan al een ervaring van BT hebben, omdat deze woorden echt zijn geschreven. Dit is een heel andere tekst, dan de tekst, die vanwege deelname aan OT werd geschreven en gelezen. Uiteraard is er een andere gewaarwording, die een uitnoding is tot een gesprek met jezelf, waarin een kristalisatie kan plaatsvinden van wat hier geschreven staat.        

        

 

Pleased,

 

Of course, like everyone else, I could also complain and lament about how things are going in the world, but I live, yes, only once, in my own beautiful reality, which I create myself with my language. I take full responsibility and therefore no longer have to concern myself with the superficial, superstitious, stupid Disembodied Language (DL) of others, because I can always have Embodied Language (EL), even, if necessary, alone with myself.

 

 Since I have EL, I can understand and accept how phenomenal it is that I am able to do this, when almost no one is interested in it. Apart from my loving wife Bonnie and my dear Dutch friend AnnaMieke, there is actually no one at all who enters into the relationship with me, that has become possible because of my EL.

 

 Others, as I have often heard, have trouble with me, but for a long time, I was also having trouble with myself, as I wasn’t able to accept, that my life really is the way it is. Yet, because of my EL, by talking to myself out loud and by listening to myself, I have come to know that it is perfectly good as it is. I live a wonderful life, in the reality, I create with my EL.

 

I have always been a loner, but can only now articulate why this is so. Even though I didn't know about DL and EL what I know now, I was always who I still am today. As I started to connect the dots with EL, I found out, with my own language, that I must have been born enlightened. I do not mean to say that I am special, because I believe everyone is born enlightened. The only difference with others is that, because of my EL, I was able to realize my own Language Enlightenment (LE). Despite all my traumas, conflicts and problems, I am convinced that I am truly enlightened, because I can, may and want to talk, write and sing about it with myself.

 

Nowadays I mainly write about my LE, because talking about it is hardly possible. Only those who, like me, have EL with themselves can have EL with me. Although I admit, I have tried many times in vain to talk to others about it, I no longer believe I can cause EL in others. Paradoxically, I have taught psychology for many years and before that I gave hundreds of groups, seminars, lectures and sessions because I still vehemently believed then that others could have learned EL from me.

 

I admit that AnnaMieke is the only one who really does what I do. Even my beloved wife, who makes it possible for me to live the way I live, is not inclined to talk with me about DL, EL and LE. She becomes restless when, as I have done so many times, I talk with her about that. Because of her I have not gone screaming mad, but, after making the same mistake thousand times, I have finally learned, to keep my EL more and more to myself.

 

I feel so happy, as I no longer seem to embody the pressure and stress, which I, apparently, as the eldest son, had acquired in my family. I don't bother anyone to have EL anymore, but I always did before, because I hadn't quite understood yet, that I create my own reality with my language. Now that that has actually become the case, I don't care about others who don't want to get involved, as I continue with EL myself anyway. I used to always continue with it, but that was never as clear to me as it is today.

  

Living my own life only became clear to me after AnnaMieke let me be completely myself in EL. In the past, others have also allowed me to be more or less myself, but with AnnaMieke I can talk and write at length, because she also sees the value of this and, like me, is completely absorbed in it. It is amazing that this can be so. It feels totally okay that Bonnie is busy with other things, which I can't do. I am unable to do what she does and I am very grateful that she will and can, because I will and cannot. I used to have a feeling of inadequacy about Bonnie that I wasn't worthy of her, because I didn't want children, but she let me know, she wanted to be with me, I also felt ashamed about always being so passionate and preoccupied about my EL. So, it has come to the point, that I can now embrace my LE.

 

The physical work I do, five days a week, 

keeps both of my feet on the ground and 

allows me to use my enormous energy in

 a productive way. Unlike all my previous

 jobs, in my current job, as a delivery driver,

 I never mention anything about EL. When I

 die, my behavior will be over for good, but

 as long as I live, I will continue to express 

my LE with my EL, although probably mainly

 in my writing, such as here. It's so nice to be

 able to say or write this. What a privilege it 

is, to be able to do this, because, apart from

 AnnaMieke, others cannot. To others, who 

are still muddling along with their DL, my

 situation is understandingly ridiculous and 

unimaginable. I now fully get it that most 

people, even my wife Bonnie, are barely able

 to consider the gigantic implications of the 

fact that everyone has been conditioned to have

 DL – that is, to talk with others, instead of 

with themselves – while together with AnnaMieke, 

I am  the only one, who has consciously explored

 ongoing EL and who has thus become aware about

 my LE…

  

AnnaMieke and I talk to each other every week and read each other's writing about our EL and LE every day. Of course her language is very different from mine, but we speak and we write about the same thing. It is such a blessing to be able and to be allowed to do this. Apparently, we both know nothing better to do. All our other behaviors are aligned with and based on our EL and LE.

  

What I always wanted – EL with others – is now finally behind me. A dream has become reality. The most important thing was and still is, that I have EL with myself and am therefore no longer bothered by the DL of others. Even though I can't talk about it explicitly with her most of the time, I still have EL with my wife most of the time. Incidentally, that has helped and stimulated me enormously, to have and explore EL with myself. I'm feeling so good Bonnie's letting me do my thing. If I don't bother her with my passion to talk about EL all the time, then all is well. Everything has settled into place and I'm so glad it's Friday again and the weekend is just around the corner. I pause to write this last sentence, while being aware this ecstatic sensation of completeness and peace is buzzing through my entire being.

                  

 

  

 

Blij,

 

Ik zou natuurlijk, net als iedereen, ook kunnen klagen en jammeren, over hoe het toch allemaal gaat in de wereld, maar ik leef nou eenmaal, ja, echt maar eenmaal, in mijn eigen prachtige realiteit, die ikzelf creer. Ik neem de verantwoordelijkheid en hoef me daarom niet meer bezig te houden met de oppervlakkige, bijgelovige, domme Ontlichaamde Taal (OT) van anderen, want ik kan altijd, desnoods alleen met mezelf, Belichaamde Taal (BT) hebben.

 

Omdat ik BT heb, kan ik begrijpen en aanvaarden hoe phenomenaal het is, dat ik hiertoe in staat ben, terwijl er nagenoeg niemand  is, die geinteresseerd is daarin. Behalve mijn lieve vrouw Bonnie en mijn dierbare Nederlandse vriendin AnnaMieke, is er eigenlijk helemaal niemand, die met mij de relatie aangaat, die mijn vanwege BT mogelijk is geworden.

 

Anderen hebben, zoals ik vaak heb gehoord, moeite met mij, maar ik heb ook zelf lange tijd niet kunnen accepteren, dat mijn leven is zoals het is. Toch ben ik, vanwege mijn BT, door hardop met mijzelf te praten en naar mijzelf te luisteren, aan de weet gekomen, dat het goed is, zoals het is. Ik leef een heerlijk leven, in de realiteit, die ik creer met BT.

 

Ik ben altijd al een einzelganger geweest, maar kan nu pas verwoorden, waarom dit zo is. Ook al wist ik nog niet van OT en BT wat ik nu weet, toch was ik altijd al, wie ik vandaag nog steeds ben. Omdat ik, met BT, de puntjes op de i ben gaan zetten, ben ik er, met mijn eigen taal, achter gekomen, dat ik dus verlicht geboren was. Ik wil hiermee niet beweren, dat ik speciaal ben, want volgens mij is iedereen  verlicht geboren. Het enige verschil met anderen is dat ik, vanwege mijn BT, mijn Taal Verlichting (TV) heb kunnen realizeren. Ondanks al mijn trauma’s, conflicten en problemen, ben ik er van overtuigd dat ik echt verlicht ben, omdat ik er met mezelf over kan, mag en wil praten, schrijven en zingen.

 

Tegenwoordig schrijf ik hoofdzakelijk over mijn TV, omdat praten erover nauwelijks mogelijk is. Alleen zij die, net als ik, BT met zichzelf hebben, kunnen BT met mij hebben. Ook al geef ik toe, dat ik vele malen tevergeefs heb geprobeerd, om er met anderen over te praten, ik geloof nu niet meer, dat ik BT in anderen kan veroorzaken. Paradoxaal genoeg heb ik jarenlang psychologie les gegeven en daarvoor gaf ik honderden groepen, seminars, lezingen en sessies, omdat ik toen nog geloofde, dat anderen BT van mij zouden hebben kunnen leren.

 

Ik kan niet anders dan toegeven, dat AnnaMieke, de enige is, die echt doet wat ik doe. Zelfs mijn geliefde vrouw, die het voor mij mogelijk maakt, om te leven zoals ik leef, is niet geneigd om met mij over OT, BT en TV te praten. Ze wordt ongedurig, als ik, zoals ik dat enorm vaak heb gedaan, weer daarop aanstuur. Door haar voel ik mij geaccepteerd en ben ik dus niet schreeuwend gek ben geworden, maar heb ik, na honderd duizend keer weer in de fout te gaan, geleerd, om BT steeds meer voor mezelf te houden.

 

Ik voel me zo blij, omdat ik niet meer de druk voel, die ik kennelijk, als oudste zoon, in mijn familie had opgedaan. Ik doe voor niemand meer moeite om BT met ze te hebben, maar heb dat voorheen altijd wel gedaan, omdat ik nog niet goed had begrepen, dat ik mijn eigen realiteit creeer met mijn taal. Nu dat  werkelijk het geval is geworden, bekommer ik mij niet meer om anderen, die zich niet met BT willen inlaten, omdat ik er, hoe dan ook, zelf mee verder ga. Ik ging er vroeger ook altijd al mee verder, maar dat was nog niet eerder zo duidelijk zoals het nu is.  

 

Het leven van mijn eigen leven, werd me pas helder nadat AnnaMieke mij helemaal mezelf liet zijn in BT. In het verleden, hebben anderen mij ook wel, min of meer mezelf laten zijn, maar met AnnaMieke kan ik uitvoerig praten en schrijven, omdat zij ook de waarde hiervan inziet en er dus, net als ik, helemaal in opgaat. Het is wonderlijk dat dit zo is en kan zijn. Het voelt helemaal okay, dat Bonnie met andere dingen bezig is, die ik niet kan doen. Ik ben niet in staat om te doen wat zij doet en ben heel dankbaar dat zij dat wil en kan, want ik wil en kan het niet. Ik had naar Bonnie vroeger een besef, dat ik haar niet waard was, omdat ik geen kinderen wilde, maar zij liet me weten, dat ze toch met mij wilde zijn, ook voelde ik me vaak gebrekkig, omdat ik nou eenmaal  zo bevlogen ben met mijn BT. Zo is het dan toch zover gekomen, dat ik mijn TV nu kan omhelzen.  

 

Door het fysieke werk dat ik doe, vijf dagen per week, blijf ik met beide voeten op de grond en kan ik mijn enorme energie op een productieve manier gebruiken. In tegenstelling tot al mijn vorige banen,  heb het op mijn huidige werk, als delivery-driver, nooit over BT. Als ik, te zijner tijd, het loodje leg, is het voorgoed afgelopen met mijn gedrag, maar zolang ik nog leef, zal ik met mijn BT blijven jubelen over mijn TV en er voornamelijk in mijn schrijven, zoals hier, uiting aan geven. Het zo fijn om dit te kunnen zeggen of schrijven. Wat een voorrecht, om dit te kunnen, want, behalve AnnaMieke, kunnen anderen dit niet. Voor anderen, die nog met OT aan het modderen zijn, is mijn situatie belachelijk en onvoorstelbaar. Ik begrijp nu volledig dat men, zelfs ook mijn vrouw Bonnie, nauwelijks in staat is, om de  gigantische implicaties te overwegen van het feit, dat iedereen is geconditioneerd om OT te hebben, terwijl ik met AnnaMieke echt de enige ben, die heel bewust met BT verder is gegaan en zo dus gestalte zijn gaan geven aan onze TV…

 

AnnaMieke en ik praten elke week met elkaar en lezen iedere dag elkaars schrijven, over onze BT en TV. Uiteraard is haar taalgebruik heel anders dan het mijne, maar we spreken en we schrijven over hetzelfde gebeuren. Het is zo’n zegen om dit te kunnen en mogen doen. Kennelijk weten we beiden  niets beters te doen. Al onze andere handelingen zijn afgestemd en gebaseerd op onze BT en TV.

 

Dat wat ik altijd wilde – BT met anderen – ligt nu eindelijk achter me. Een droom is werkelijkheid geworden. Het allerbelangrijkste was en is, dat ik BT met mezelf heb en dat ik daardoor geen last meer heb van de OT van anderen. Ook al kan ik het daar meestal niet expliciet met haar over hebben, toch heb ik meestal BT met Bonnie. Overigens, heeft mij dat juist enorm geholpen en gestimuleerd, om BT met mijzelf te hebben en te onderzoeken. Ik ben voel me zo goed, dat Bonnie mij mijn gang laat gaan. Als ik haar niet lastig val, met mijn passie om het altijd over BT te hebben, dan is alles goed. Alles is op zijn plaats komen te zitten en ik ben zo blij dat het weer Vrijdag is en dat het weekend voor de deur staat. Ik wacht even met het schrijven van deze laatste zin en ben me ervan bewust, dat deze extatische gewaarwoording van volledigheid en vrede door mijn gehele wezen heen gonst.