Probably,

 

You probably cannot believe, that in my extensive writing, I am revealing, that I have written these words solely and exclusively for myself. Perhaps you wonder in amazement, why do I keep talking about you again and again, when I only talk with  myself? While it is of course a question, that you will have to answer for yourself – if you have the guts to ask yourself that question at all – I am very happy to answer that question, which is extremely relevant, as far as I am concerned. I am writing to encourage you, to finally take courage, to really talk to yourself and really listen to yourself.

 

Of course, you can only really listen to yourself, if you really speak to yourself. That is why it is best to start with this reading and understanding of what must be done. I use that word, must, because there are certain conditions, that need to be met, in order for you to really talk to yourself, so that you actually connect and start listening to yourself.

 

I've already done my homework and know what I'm talking about. You can easily understand what you are reading, for it deals, in a clear way, with what you have been struggling with for many years. It's about time you acknowledged for yourself, that what you've been trying to change about yourself hasn't worked at all and that you've only made things harder for yourself, instead of easier.

 

Perhaps it is a comfort to you to realize, that everyone is, more or less, doing the same as you and only creating more, rather than less, problems. It may be a relief to you, to begin by acknowledging, you are just like any other human being in this. Everyone is always busy to change themselves or others and to achieve, in one way or another, more optimal results, but no one seems to want to realize or admit, that they are completely stuck in the illusion of who they believe themselves to be.

 

Generally speaking, most people prefer to escape  themselves, to forget themselves in their work, in their family, in their studies, in their faith, in their sports, in their distractions or in their so-called passion. However, when this begins to be talked about, only then an improving change takes place, because only then could a different sound be heard.

 

A different sound can finally be produced by each of us, the moment we let ourselves know, that we have had enough of the martyrdom that we, because of our language, have imposed on ourselves. So, at the same time, we are masochists, since we continue to identify with our own toil and suffering, which are supposedly necessary to achieve what we want, but on the other hand, we are sadists, as we are proud on our ability to put ourselves over our feelings, so that we can continue to control ourselves.

 

Why are you trapped, in what you keep calling your thinking or your mind, when, of course, you could always talk or write about it, with yourself? You create your own illusion, because you simply cannot do otherwise, with your current understanding of your language. That understanding, of course, comes from previous experiences, which you have never honestly discussed with yourself before.

 

Nothing just suddenly happens by itself, as far as your handling of your language is concerned. It is not in human nature, to be able to walk, speak or read immediately after birth. The same gradual development takes place with your language. Also being honest and having the courage to admit that you are, to put it bluntly, a chaos and are constantly defined by all your conflicts, obsessions, fears and tensions, is something that can only manifest itself if you have really become wiser through your own  experience.

 

As long as we have not spoken at length, with full attention, repeatedly to ourselves—rather than to others—we are doomed to repeat what we have done so many times before. No matter how harmful what we have continued to do out of habit, it only stops when we give ourselves the right instructions.

 

I have experienced all this myself and you too could agree with all this, if you could stick to your own experience, because of your own language. It doesn't matter at all what you call it for yourself. I call it Embodied Language (EL), which liberates us, and Disembodied Language (DL), when we talk about unconscious, automatic, reactive, primitive, insensitive, unintelligent, conditioned behavior.

 

I have determined for myself – without any approval from others – that the progress of my EL makes, for me, my Language Enlightenment (LE) known. I have also let myself know, that I really know this, even though hardly anyone actually wants to talk about it and learn something about it. I know, however, others cannot know this until they have spoken to themselves in their own language.

 

This writing is for me an even further release from others, who, as they read this, may come to realize that they are - even only for a brief moment - really with themselves, but have normally always been preoccupied with others. I couldn’t seem to write or say this until now, and yet I'm sure it came from my ignorance. Wonderful, how my ignorance produces knowledge, while that knowledge always remains limited and, therefore, is not experienced, by me, as a prison. On the contrary, my limited knowledge, which is really true, is my liberation, because my language can continue to adjust to the experiences I am having right now, which I couldn’t have before. My language, so to speak, is up to date or rather, timeless, because everything dissolves in my LE.

 

 

Waarschijnlijk, 

Je kunt waarschijnlijk niet geloven, dat ik met mijn uitvoerige schrijven uit de doeken doe, dat ik deze woorden, uitsluitend en alleen voor mezelf heb geschreven. Wellicht vraag je je verbijsterd af, waarom ik het toch keer op keer over jou heb, terwijl ik, alleen maar met mezelf praat? Ofschoon het natuurlijk een vraag is, die jij zelf zult moeten beantwoorden – indien je het lef hebt, om jezelf uberhaubt die vraag te stellen – , wil ik heel graag antwoord geven op die vraag, die wat mij betrefd zeer relevant is. Ik schrijf om jou aan te moedigen, om eindelijk eens de moed te vatten, om eens echt met jezelf te praten en echt naar jezelf te luisteren.

 

Uiteraard kun je alleen dan pas echt naar jezelf luisteren, indien je echt met jezelf spreekt. Vandaar dat je het beste met dit lezen en begrijpen van wat er moet gebeuren kunt beginnen.  Ik gebruik dat woord, moet, omdat er aan bepaalde voorwaarden moet worden voldaan, om echt met jezelf te kunnen praten, zodat je echt naar je naar gaat luisteren.

 

Ik heb mijn huiswerk al gedaan en weet waar ik het over heb. Je kunt wat je leest gemakkelijk begrijpen, want het handelt, op een heldere manier, over waar jij al vele jaren mee hebt gezeten. Het is hoog tijd, dat je eens, voor jezelf, gaat erkennen, dat wat je, aan jezelf, hebt proberen te veranderen, niet heeft gewerkt en dat je het alleen maar moeilijker voor jezelf hebt gemaakt, in plaats van gemakkelijker.  

 

Misschien is het een troost voor je, om te beseffen, dat iedereen, min of meer, hetzelfde doet als jij en  alleen maar meer, in plaats van minder, problemen creert. Het zou een opluchting voor je kunnen zijn, om te beginnen met het erkennen, dat je hierin net bent als iedere andere mens. Iedereen is en blijft maar bezig, om zichzelf of anderen te veranderen en om, op de een of andere manier, optimalere resultaten te behalen, maar niemand lijkt te willen beseffen of te kunnen toegeven, dat ze volledig zijn vastgelopen in de illusie van wie ze geloven te zijn.

 

Over het algemeen gesproken verliezen de meeste mensen zich het liefst in hun werk, in hun familie, in hun studie, in hun geloof, in hun sport, in hun afleiding of in hun zogenaamde passie. Wanneer dit echter ter sprake begint te komen, dan pas vindt een verbeterende verandering plaats, omdat alleen dan een ander geluid gehoord zou kunnen worden.

 

Er kan door ieder van ons eindelijk een andere klank worden geproduceerd, op het moment, dat wij aan onszelf laten weten, dat we schoon genoeg hebben van de martelaarschap, die wij, vanwege onze taal, onszelf hebben opgelegd. Wij zijn dus, tegelijkertijd, enerzijds, een masochist, aangezien wij ons blijven  identificeren met ons eigen zwoegen en lijden, dat zogenaamd nodig is, om te kunnen bereiken wat we willen, maar aan de andere kant, zijn we sadistisch, omdat wij belachelijk trots zijn op ons vermogen, om onszelf over ons gevoel heen te zetten, zodat we, onszelf in bedwang kunnen blijven houden.      

 

Waarom zit je gevangen, in wat je je denken of je mind blijft noemen, terwijl je er natuurlijk altijd over zou kunnen praten of schrijven, met jezelf? Je creert je eigen illusie, omdat je nou eenmaal niet anders kunt, met je huidige begrip van je taal. Dat begrip komt natuurlijk voort uit eerdere ervaringen, die je nog nooit eerder eerlijk met jezelf hebt besproken.

 

Niets gebeurd zomaar ineens vanzelf, wat betrefd jou omgang met jou taal. Het is niet in de menselijke natuur, om direct na de geboorte te kunnen lopen, spreken of lezen. Eenzelfde geleidelijke ontwikkeling vindt plaats met jou taal. Ook dat eerlijk zijn en dat moed vergaren, om toe te geven, dat je, wel-gezegd,  een chaos bent en voortdurend wordt bepaald door al je conflicten, obsessies, angsten en spanningen, is iets, wat zich alleen kenbaar kan maken, indien je werkelijk door jou ervaring wijzer bent geworden.  

 

Zolang als dat wij nog niet uitvoerig, met volledige aandacht, herhaaldelijk met onszelf – in plaats van met anderen – hebben gesproken, zijn we gedoemd om te blijven herhalen, wat we al zo vaak eerder hebben gedaan. Ook al is wat wij uit gewoonte zijn blijven doen nog zo schadelijk, het houdt enkel op, wanneer wij aan onszelf de juiste instrukties geven.

 

Ik heb dit alles zelf meegemaakt en ook jij zou dit alles kunnen beamen, indien je bij je ervaring zou kunnen blijven, vanwege je eigen taal. Het maakt helemaal niets uit, hoe jij dat voor jezelf benoemt. Ik noem het Belichaamde Taal (BT), die ons bevrijdt en Ontlichaamde Taal (OT), wanneer wij het hebben over, onbewust, automatisch, reactief, primitief, insensitief, onintelligent, geconditioneerd gedrag.

 

Ik heb – zonder enige goedkeuring van anderen – voor mijzelf bepaald, dat de voortgang van mijn BT, voor mij, mijn Taal Verlichting (TV) kenbaar maakt. Ik heb eveneens aan mezelf laten weten, dat ik dit werkelijk weet, ook al wil eigenlijk bijna niemand hier over spreken en iets van gaan weten. Anderen kunnen dit niet weten, zolang als zij nog niet met zichzelf hebben gesproken, in hun eigen taal.

 

Dit schrijven is voor mij een nog verder loslaten van anderen, die, terwijl ze dit lezen, misschien tot het besef komen, dat ze – ook al is het maar even – echt bij zichzelf zijn, maar normaal gesproken altijd met anderen bezig zijn gebleven. Ik kan dit schijnbaar nu pas schrijven of zeggen en toch weet ik zeker, dat dit uit mijn onwetendheid is voortgekomen. Prachtig, hoe de onwetendheid de wetendheid voortbrengt, terwijl die wetendheid toch altijd beperkt blijft en daardoor niet als een gevangenis wordt ervaren. In tegendeel, mijn beperkte kennis, die echt waar is, is mijn bevrijding, omdat mijn taal zich kan blijven voegen naar de ervaringen die ik nu heb, maar die ik nog nooit eerder kon hebben. Mijn BT is bij de tijd of eigenlijk, tijdloos, omdat alles in mijn TV oplost.

 

Naturally,

 

Everyone is, in one way or another, always busy, with a lot of pain and effort, doing this or that, in the hope that this (or that) will lead to better results. In that way, however, no real improvement can ever take place, because our ingrained, obsessive tendency to want to change something all the time and, therefore, to maintain the illusion of control, no matter what, holds back the change.

 

Change which improves our lives happens naturally, but change for the worse, is the always the result of Disembodied Language (DL), our habitual, phony,  energy-consuming, experience-negating way of speaking. In contrast, Embodied Language (EL), happens all by itself, and the changes that result from it have exactly the same, natural, effortless, dignified and simple character.

 

The fascinating fact that EL reveals our Language Enlightenment (LE) in an organic, understandable and self-evident way, does not mean that LE can be acquired by chance. On the contrary, LE becomes clear to us only when we focus all our attention on our ability to have EL. There is no effort involved in EL, but many efforts must be made to stop our DL.

 

Whenever we could – while listening and speaking and intently considering our experiences – step out of our conditioning with DL and then, effortlessly, engage in EL, with ourselves, by ourselves, welcome consequences of our temporary EL are tangible and perceptible. All of a sudden, many things are much easier for us. However, these out of the ordinary  changes are so subtle and minimal, we hardly notice them because of our expectation of a major change.

 

Ongoing EL is only possible when we let go of all our expectations. This would mean, that, although we repeatedly talk with ourselves, we do absolutely nothing about the acknowledged and accepted fact that we feel, for example, dissatisfied, angry, lonely, depressed, jealous, addicted, forgetful, victimized, sexually-twisted or emotionally feeling confused. Of course, this could also mean, we consider ourselves to be more important than others, we would like to tell others what to do, we want power or we are ashamed to admit our need for safety, simplicity, peace, love, beauty and… attention.

 

When we talk with EL about our DL, we can finally understand that all our previous attempts to talk to DL about our DL, were doomed to failure and we have therefore, unconsciously, given up trying to map out and explore, why we repeatedly keep talking, in the mechanical way, that we usually do. In other words, before we came to recognize the stark difference between our DL and EL, our imposed, rehearsed, compulsive, hypocritical DL was never before been stopped by our own skill. Successfully stopping our own DL will irrevocably progress our EL.

 

As mentioned, only then will our DL be stopped - and thus all related, self-denying, self-defeating, self-confident and so-called self-assured behaviors truly come to an end and we don't have to wait (hahaha ) anxiously, until we have perished, to rest finally in peace – when we continue to focus all our attention and energy on how we actually use our own language. Although it may not seem so at first, EL is not a one-time, ephemeral issue, but a lasting change, that will continue to challenge us to stop being content with our conditioning with DL, which can only be effectively uprooted by our EL.

 

Solitude is a very valuable quality. Someone who is psychologically mature is self-sufficient and likes to be alone. From DL, however, there is a big judgment towards those who don’t participate, who therefore prefer to be left alone. They are looked down upon and described as monotonous, self-absorbed, people-shy, introverted and anti-social, but when we have EL, it turns out to be precisely these people who joyfully realize, that EL is synonymous with freedom, comfort, authenticity and openness.

 

Our ongoing EL can only come about when we catch ourselves, again and again - as often as necessary - that we have DL again. By acknowledging and by accepting that this is really so, our DL stops and then turns into EL. We do ourselves a great favor every time we experience this and begin to embody our true nature in this ecstatic way. Certainly, it's a miracle, that our LE, naturally allows us to come out of our long history of conditioning with DL.

 

Vanzelf,

 

Iedereen is, op de een of andere manier, altijd bezig, om, met heel veel pijn en moeite, dit of dat te doen, in de hoop, dat dit (of dat) dan tot betere resultaten zal gaan leiden. Op die manier, kan er echter nooit enige echte verbetering plaatsvinden, omdat onze ingebakken, obsessievelijke neiging, om telkens iets te willen veranderen en om, hoe dan ook, de illusie van controle behouden, de verandering tegenhoudt.

 

Verbeterende verandering gebeurt geheel vanzelf, maar verslechterende verandering is het gevolg van  Ontlichaamde Taal (OT), onze gebruikelijke, onechte, energie-verslindende, eigen-ervaring-ontkennende  wijze van spreken. Daarentegen, Belichaamde Taal (BT), gebeurt geheel vanzelf en de veranderingen, die daaruit voortkomen, hebben precies hetzelfde, natuurlijke, moeiteloze, waardige, simpele karakter.  

 

Het feit, dat BT, op een organische, begrijpelijke en vanzelf-sprekende wijze onze Taal Verlichting (TV) openbaart, betekent evenwel niet, dat TV zomaar, bij toeval, kan worden verworven. Integendeel, TV wordt ons enkel pas duidelijk, wanneer wij al onze aandacht naar BT brengen. Er is geen sprake van moeite doen, om BT te hebben, maar er moet wel degelijk moeite worden gedaan, om OT te stoppen.

 

Iedere keer, als wij – terwijl wij luisterend spreken en aandachtig onze ervaringen beschouwen – even uit onze conditionering met OT konden stappen en daarna moeiteloos BT konden ervaren, dan zijn de  welkome gevolgen van onze tijdelijke BT ervaarbaar en waarneembaar. Ineens gaan allerlei zaken veel gemakkelijker. De verandering is echter zo subtiel en minimaal, dat we er – vanwege onze verwachting op een grote verandering – nauwelijks acht op slaan.

 

BT is alleen mogelijk, als wij al onze verwachtingen  laten varen. Dit zou dus kunnen betekenen, dat we   met onszelf spreken, maar absoluut helemaal niets doen aan het door ons erkende en geaccepteerde feit, dat we ons bijvoorbeeld, ontevreden, kwaad, eenzaam, depressief, jaloers, verslaafd, onzeker, sexueel-verknipt of emotioneel verward voelen. Het zou natuurlijk ook kunnen inhouden, dat wij onszelf belangrijker vinden dan anderen, dat wij de leiding zouden willen nemen, dat wij de macht willen of dat wij ons schamen, voor onze behoefte aan veiligheid, eenvoud, rust, liefde, schoonheid en… aandacht.

 

Wanneer wij met BT over onze OT praten, begrijpen we eindelijk, dat al onze pogingen, om met OT over onze OT te spreken, tot mislukken waren gedoemd en dat we daarom, ongemerkt, hebben opgegeven, om in kaart te brengen, waarom we toch herhaaldelijk blijven praten, op de mechanische manier, zoals wij dat doen. Anders gezegd, voordat wij het grote verschil tussen onze OT en BT zijn gaan erkennen, was onze opgelegde, ingestudeerde, dwangmatige, huichelachtige OT, nog nooit eerder door onszelf met vaardigheid gestopt. Het succcesvol stoppen van OT, leidt onherroepelijk tot voortgang met BT.

 

Zoals reeds eerder vermeld, kan onze OT alleen dan pas worden gestopt – en kan er dus eindelijk een einde komen aan al het daarmee samenhangende , zelf-verloochende, zelf-ondermijnende, eenzelvige en zogenaamde zelf-verzekerde gedrag en hoeven wij dus niet (hahaha) angstig te wachten, totdat we de pijp zijn uitgegaan, om eens te kunnen rusten in vrede – wanneer wij al onze aandacht en energie blijven brengen, naar hoe wij nou eigenlijk met onze taal omgaan. Ook al lijkt dit aanvankelijk misschien zo, BT is niet een eenmalige, kort-stondige kwestie, maar een blijvende verandering, die ons zal blijven uitdagen, om niet langer genoegen te nemen met onze conditionering met OT, die uitsluitend en alleen door onze BT kan worden ontworteld.

 

Eenzelvigheid is eigenlijk een waardevolle kwaliteit. Iemand die eenzelvig is, heeft gewoon genoeg aan zichzelf en is daardoor graag alleen. Vanuit OT is er altijd een gigantisch oordeel naar mensen, die niet meedoen en die dus het liefst door anderen met rust willen worden gelaten. Men kijkt op hen neer en beschrijft hen als eentonig, in-zichzelf-gekeerd, mensen-schuw, introvert, een-kennig en a-sociaal, maar als we BT hebben, dan blijken precies juist deze mensen het te zijn,  die zich realiseren, dat BT  synoniem is voor vrijheid, echtheid en openheid.

 

Onze voortgaande BT kan alleen tot stand komen, wannneer wij, keer op keer – zovaak als het maar nodig is – onszelf erop betrappen, dat we weer OT hebben. Door te erkennen en te accepteren, dat dit zo is, stopt onze OT en verandert dan in BT. Wij doen onszelf een groot genoegen, iedere keer als wij dit meemaken en op deze extatische manier onze ware natuur beginnen te belichamen. Het is een wonder, dat onze TV, ons werkelijk en dus geheel vanzelf, uit onze tragische conditionering met OT laat komen.          

         

 

Naturally,

 

Of course, there is an explanation for the fact, that at the moment, there are suddenly so many boys, who believe they are female and women, who believe they are male. One can argue, that it has to do with the social pressure, that individuals of that young age group simply exert on each other, but that does not really explain the true cause and so it remains for most so-called cis-gender people a great mystery, why this craze is spreading worldwide.

 

The transgender trend, like any other political, spiritual, cultural, social, economic, psychological trend, obviously has to do with how people talk to each other. Even though this is never properly explained, it is the inevitable reaction, of many young people, to the usual loveless way of talking, which is, so to speak, as old as the world.

 

Simply put, each previous generation has had its own form of reactivity and criticism of society, supposedly changing and, as many would have themselves and others believe, improving it. However, nothing could be further from the truth, because awareness about our habitual, demanding, insensitive, mechanical way of talking has been pushed even further into the background by all the arguments and struggles for power than before.

 

We are not at all aware, that our conventional way of speaking – and therefore also our listening, our writing, our reading and what we call our thinking – is characterized by dissociation. Nevertheless, how we deal with language is entirely determined by how we talk.

 

Not even the brightest minds pay any attention to the hitherto undiscussed and thus increasingly urgent fact, that all over the world, in every community and in every language, people speak exactly the same way. Even though this global, traditional way of speaking has killed millions, no one has ever really cared about it, because we don't listen to ourselves when we speak. And so, in the common conversations which are going on everywhere, only the listeners listen to the speaker, but the speaker himself or herself never listens to him or herself.

 

Even though everyone, in the most ideal situation, has at least received some love and attention from their parents as a child, no one has been able to teach their child listening speech, because the huge difference between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL), for all our thousands of wars and conflicts, has never become clear.  Whether we talk about hippies, transgender people or believers in transendental meditation or Scientology, it was and always is about our justified dissatisfaction with DL.

 

Throughout history, people have unknowingly, endlessly, dominated, exploited and cheated each other by claiming - even if not saying so - that they had the solution to all the misery caused by DL. Involuntarily, we make each other believe and – despite all our failed attempts – we give each other hope again, that human suffering really could come to an end.

 

At best, transgenderism provides a moment of EL, but the inevitable emphasis placed on language and on all sorts of new terms (cis, queer, bisexuality, transsexuality, etc.), does nothing, as far as the cessation of conditioning with DL. To the contrary, in DL we have always remained fixated and obsessed with what we say, but also busy with others and therefore engaged in a struggle.

 

From the point of view of the possibility and necessity, of actually stepping out of DL's course - and thus not just experiencing a brief, chance and awkward moment of EL, but to continue with it, skillfully and happily - it is quite remarkable, that gender-dysphoria is characterized by a feeling of dissatisfaction with our bodies. In EL, we are addressing the real cause of dysphoria and naturally parents should teach this to their children.

 

 

Natuurlijk,

 

Natuurlijk is er een verklaring voor het feit, dat er momenteel ineens zoveel jongens zijn, die geloven dat ze een vrouw zijn en vrouwen, die geloven dat ze een man zijn. Men kan dan wel beweren, dat het te maken heeft met sociale druk, die individuen van die jeugdige leeftijds groep nou eenmaal op elkaar uitoefenen, maar daarmee wordt niet echt de ware oorzaak uitgelegd en blijft het dus voor de meeste zogenaamde cis-gender mensen een groot raadsel, waarom deze rage wereld-wijd om zich heen grijpt.

 

De transgender-trend heeft, net als iedere andere, politieke, spirituele, culturele, sociale, economische, psychologische tendens, uiteraard te maken met hoe mensen met elkaar praten. Ook al wordt dit nooit op de juiste wijze eenvoudig en helder uiteengezet, het is de onvermijdelijke reaktie, van vele jonge mensen, op de gebruikelijke liefdeloze wijze van communiceren, die, zogezegd, zo oud is als de wereld.

 

Simpel gezegd, heeft iedere vorige generatie altijd zijn eigen vorm van reaktiviteit en kritiek gehad op de maatschappij, die daardoor, zogenaamd, zou zijn veranderd en, zoals velen zichzelf en anderen zouden willen doen geloven, verbeterd. Niets is echter minder waar, want onze gewoonte-getrouwe, ongevoelige, mechanische manier van praten, is, door al het geargumenteer en strijd om de macht, nog verder naar de achtergrond gedrongen dan voorheen.

 

Wij zijn ons er helemaal niet van bewust, dat onze conventionele wijze van spreken – en daardoor dus ook ons luisteren, ons schrijven, ons lezen en wat wij ons denken noemen – wordt gekarakteriseert door dissociatie. De wijze waarop wij omgaan met taal, wordt dus geheel bepaald door hoe wij praten.  

 

Zelfs de meest knappe koppen hebben geen enkele aandacht voor het tot dusver onbesproken gebleven en dus steeds urgenter wordende feit, dat overal ter wereld, in iedere gemeenschap en in elke taal, er op precies dezelfde wijze wordt gesproken. Ook al heeft deze mondiale, traditionele wijze van spreken miljoenen slachtoffers, niemand heeft zich hierover ooit echt kunnen bekommeren, omdat wij niet naar onszelf luisteren, terwijl wij spreken. Het is dus zo, dat in de oppervlakkige gesprekken, die overal gaande zijn, alleen de luisteraar luistert naar de spreker, maar de spreker zelf, luistert nooit naar zichzelf.

 

Ook al kreeg iedereen, in de meest ideale situatie, als kind, liefde en aandacht van z’n ouders, niemand heeft aan z’n eigen kind luisterend spreken kunnen laten horen, omdat het gigantische verschil tussen Ontlichaamde Taal (OT) en Belichaamde Taal (BT), ondanks al onze duizenden oorlogen en conflicten,  nog nooit boven de tafel is gekomen. Of we het nou hebben over hippies, transgenders of gelovigen in transendentale meditatie of scientology, het ging en het gaat altijd over onze terechte onvrede met OT.  

 

Door de gehele geschiedenis heen, hebben mensen elkaar onbewust, eindeloos, overheerst, uitgebuit en belazerd, door – ook al noemde men het niet zo – te beweren, dat zij de oplossing zouden hebben, voor de alle ellende, die, of we het nou toegeven of niet, door onze OT wordt veroorzaakt. Onwillekeurig doen we elkaar geloven en geven wij – ondanks alle onze mislukte pogingen – elkaar toch weer opnieuw hoop, dat er werkelijk een einde zou kunnen komen, aan de het lijden van de mens.

 

Op z’n best voorziet het transgenderisme in een kort ogenblik van BT, maar de onvermijdelijke nadruk, die er wordt gelegd op taal, op allerlei nieuwe termen (cis, queer, bisexualiteit, transsexualiteit, etc.), doet absoluut niets, wat betrefd het stoppen van de conditionering met OT. Integendeel, in OT zijn wij altijd gefixeerd en geobsedeerd gebleven door wat we zeggen, maar ook bezig gebleven met anderen en daardoor altijd betrokken in een strijd.

 

Gezien vanuit de mogelijkheid en noodzaak, om daadwerkelijk uit het kurslijf van OT te stappen – en om dus niet slechts een vluchtig, toevallig en onwennig moment van BT te beleven, maar om er vaardig en gelukkig mee voort te gaan – is het heel opmerkelijk, dat genderdysforie wordt gekenmerkt door een gevoel van onvrede met ons lichaam. In BT doen we wat aan de echte oorzaak van dysforie en ouders zouden dit natuurlijk aan hun kinderen moeten leren.

 

Fine,

 

Everyone somewhere knows, we make a big mess together. With our usual way of talking, we all do our part and therefore, constantly, unconsciously, we contribute to the creation of the great chaos, about which we complain and keep fussing.

 

Even though we are, of course, somewhat aware of the enormous suffering, which is undoubtedly caused by us, so we can to feel, supposedly, fine, safe, healthy, rich, free, intelligent and better than others, yet no one really ever does anything about it, because what needs to be done – and what can be done – is simply too personal and too painful.

 

I know you don't want to read this, much less hear from yourself and admit that you are really the cause of all the misery. It really is all about you, who day after day, wastes your life on Disembodied Language (DL) and burdens others with your false way of talking. You can't harm me with it, since I - because of my Language Enlightenment (LE ) – only have Embodied Language (EL) and therefore stay far away from your obnoxious DL as far as possible.

 

You keep pretending that everything is possible, as if everything should be possible, but the undeniable fact will continue to haunt you, that no matter what, you will always experience the bad consequences of your own behavior. Even though you try to avoid or deny those consequences by acting like a victim and always blaming others for your conflicts, confusion and discontent, you are and you remain unhappy, insensitive and unaware of why you, mechanically, continue to act as if what you say has any meaning.

 

You never find out with your DL, there are many other possibilities for you that can only manifest themselves if you stop speaking in your usual way. It doesn't matter how you do it, but that's what needs to be done. If you've actually stopped your DL, then you’ll know it and if you're still not sure about it, then you can bet, you haven't managed to stop your DL yet. You know for sure you’ve stopped your DL when you hear yourself having EL. EL is completely different from DL, so different, you're perplexed, you’ve waited so long to stop your DL.

 

When we say someone is – so to speak – disturbed, as he or she believes religiously in something, which, however, is not true, we assume that – so to speak – is not meant literally , while it is precisely our obtrusive, unintelligent, stupid way of speaking that has caused this religious frenzy.

 

Let's consider a few sentences in which this saying (another interesting word) – so to speak – occurs, so that we come to realize, once and for all, however you look at it, is always about how we talk to each other – and, therefore, also to ourselves. Take the following short sentence: I tasted blood, so to speak. Leave aside for a moment, whether I actually tasted blood or whether this was just a metaphor, a figure of speech (nice word). Undoubtedly, these words were, at some point, said or heard by someone.

 

Now take this sentence: This should have helped him move forward, so to speak. Clearly, there was some talk about what someone did and that talk could be taken positively or negatively. If it didn't help (which should have helped him forward), it was talking that didn't help, but if it helped, an instructive way of speaking had a positive, desired or correct effect.

 

Let's look at one more sentence with – so to speak – in it. What I was trying to say, so to speak, was that I was right and those others hadn't understood. So here there can be no doubt, that it is about our way of speaking. I just mentioned the word metaphor, but the fact remains, we talk about a guy, who is tall like a tree, we talk to each other about how big someone is. No one is tall without any language and if we write or read about Alexander the Great, it is because this historical figure has lived and made a lot of people talk about him therefore many people have heard about him. And, if you've never heard of this man, it's because you either never read any history book or you were asleep in history class.

 

People wonder in despair, why human beings do such horrible things to each other, but no one draws the line to how we talk with each other and certainly not to how you talk to ourselves. You don't ever notice this, because you seem to be always talking to others and thus keeping busy with others, but, even if you never look at it this way, whatever you say to another, you say to yourself, of course.

 

What you say is who you are, with you head split in two, with you head against the wall, tomorrow you will be sour. This is what we used to say as a child, when someone said ugly things about you. We do not see what we are doing to ourselves with our judgment of the other, as speaking is supposedly always only about speaking to others, but never about speaking with ourselves. The rhyme portrays  we are insensitive and unconscious about ourselves and thus – through our language – we feel separated from that so-called other. Because of how we handle language, there is division and conflict between you and me. You judge others, without realizing, your language sets you apart from others, from the world, but also from love, freedom and truth.

 

As long as others continue to do what we want them to do, we can of course - with our DL - continue to believe we are certainly very civilized, polite, kind, reasonable and conscious people, but when others do not do what they are told (by us), when they do not abide by the laws and rules of our culture, when they do not respect us, by working for us, by pulling the coals out of the fire for us, by showing their loyalty to us, prove and show, we can trust them, then none of our spurious ways of speaking appear to be true. The old saying, actions speak louder than words, implies that others should feel indebted to us, to do what we want them to do for us. So, forget about all your talk, you know what you have to do.

 

Your so-called conscience is the reason you have forgotten, that your usual language splits you in half. The blame you place on the other, because he or she does something that you don't agree with, because you are supposedly better than he or she, causes your separation from who you really are. You are not only separate from the other person, but also from yourself. You have always looked up to some saint, sage, mystic or enlightened one, someone of whom it was said: what he says, is us ourselves, but your faith, has never, because of your prayers, rituals and meditations, led to a revaluation of the sound experience of your voice while speaking. When you can step out of the self-created hell of your meaningless DL, as you've heard your own vibration, there will be liberation and forgiveness.