Natuurlijk,

 

Natuurlijk is er een verklaring voor het feit, dat er momenteel ineens zoveel jongens zijn, die geloven dat ze een vrouw zijn en vrouwen, die geloven dat ze een man zijn. Men kan dan wel beweren, dat het te maken heeft met sociale druk, die individuen van die jeugdige leeftijds groep nou eenmaal op elkaar uitoefenen, maar daarmee wordt niet echt de ware oorzaak uitgelegd en blijft het dus voor de meeste zogenaamde cis-gender mensen een groot raadsel, waarom deze rage wereld-wijd om zich heen grijpt.

 

De transgender-trend heeft, net als iedere andere, politieke, spirituele, culturele, sociale, economische, psychologische tendens, uiteraard te maken met hoe mensen met elkaar praten. Ook al wordt dit nooit op de juiste wijze eenvoudig en helder uiteengezet, het is de onvermijdelijke reaktie, van vele jonge mensen, op de gebruikelijke liefdeloze wijze van communiceren, die, zogezegd, zo oud is als de wereld.

 

Simpel gezegd, heeft iedere vorige generatie altijd zijn eigen vorm van reaktiviteit en kritiek gehad op de maatschappij, die daardoor, zogenaamd, zou zijn veranderd en, zoals velen zichzelf en anderen zouden willen doen geloven, verbeterd. Niets is echter minder waar, want onze gewoonte-getrouwe, ongevoelige, mechanische manier van praten, is, door al het geargumenteer en strijd om de macht, nog verder naar de achtergrond gedrongen dan voorheen.

 

Wij zijn ons er helemaal niet van bewust, dat onze conventionele wijze van spreken – en daardoor dus ook ons luisteren, ons schrijven, ons lezen en wat wij ons denken noemen – wordt gekarakteriseert door dissociatie. De wijze waarop wij omgaan met taal, wordt dus geheel bepaald door hoe wij praten.  

 

Zelfs de meest knappe koppen hebben geen enkele aandacht voor het tot dusver onbesproken gebleven en dus steeds urgenter wordende feit, dat overal ter wereld, in iedere gemeenschap en in elke taal, er op precies dezelfde wijze wordt gesproken. Ook al heeft deze mondiale, traditionele wijze van spreken miljoenen slachtoffers, niemand heeft zich hierover ooit echt kunnen bekommeren, omdat wij niet naar onszelf luisteren, terwijl wij spreken. Het is dus zo, dat in de oppervlakkige gesprekken, die overal gaande zijn, alleen de luisteraar luistert naar de spreker, maar de spreker zelf, luistert nooit naar zichzelf.

 

Ook al kreeg iedereen, in de meest ideale situatie, als kind, liefde en aandacht van z’n ouders, niemand heeft aan z’n eigen kind luisterend spreken kunnen laten horen, omdat het gigantische verschil tussen Ontlichaamde Taal (OT) en Belichaamde Taal (BT), ondanks al onze duizenden oorlogen en conflicten,  nog nooit boven de tafel is gekomen. Of we het nou hebben over hippies, transgenders of gelovigen in transendentale meditatie of scientology, het ging en het gaat altijd over onze terechte onvrede met OT.  

 

Door de gehele geschiedenis heen, hebben mensen elkaar onbewust, eindeloos, overheerst, uitgebuit en belazerd, door – ook al noemde men het niet zo – te beweren, dat zij de oplossing zouden hebben, voor de alle ellende, die, of we het nou toegeven of niet, door onze OT wordt veroorzaakt. Onwillekeurig doen we elkaar geloven en geven wij – ondanks alle onze mislukte pogingen – elkaar toch weer opnieuw hoop, dat er werkelijk een einde zou kunnen komen, aan de het lijden van de mens.

 

Op z’n best voorziet het transgenderisme in een kort ogenblik van BT, maar de onvermijdelijke nadruk, die er wordt gelegd op taal, op allerlei nieuwe termen (cis, queer, bisexualiteit, transsexualiteit, etc.), doet absoluut niets, wat betrefd het stoppen van de conditionering met OT. Integendeel, in OT zijn wij altijd gefixeerd en geobsedeerd gebleven door wat we zeggen, maar ook bezig gebleven met anderen en daardoor altijd betrokken in een strijd.

 

Gezien vanuit de mogelijkheid en noodzaak, om daadwerkelijk uit het kurslijf van OT te stappen – en om dus niet slechts een vluchtig, toevallig en onwennig moment van BT te beleven, maar om er vaardig en gelukkig mee voort te gaan – is het heel opmerkelijk, dat genderdysforie wordt gekenmerkt door een gevoel van onvrede met ons lichaam. In BT doen we wat aan de echte oorzaak van dysforie en ouders zouden dit natuurlijk aan hun kinderen moeten leren.