Blissful,

 

I feel blissful today. I know very well how this wonderful experience happened to me. Strangely enough, I don't feel that I have done anything for it, although it is of course absolutely true that I have done everything for it. How could anyone write or say such a thing? Very simple: by talking to himself or herself out loud and thereby being able to listen to his or her own voice, which tells him or her that his or her language really is all his or her own.

 

Embodied Language (EL) is appropriating our language for ourselves. This is not about taking a position or having a certain belief, because the irrefutable self-evidence that we experience is possible from the space that we have created with our own language. The battle in which everyone with Disembodied Language (DL) is involved no longer takes place, because our language is really  embodied and so we can remain in the here and now, while speaking, listening, writing or reading.

 

Although there is always something new being said, heard, understood, discovered, explored, revered or  created, there is no identification whatsoever with the words and phrases that by themselves describe what may come. Dissolving our language in the heart-space we are discussing gives an enormous peace that cannot be achieved in any other way.

People often speak of the need for so-called 

calming of our turbulent minds, but those 

who can have EL know that anyone who 

speaks of their language in that way is 

subconsciously living and acting from DL. 

There is simply no mind for those who have

 EL and the settling down, in the language 

that creates space, only became possible 

because the language that occupied 

space has finally ceased.

 

EL is not the opposite of DL, but what happens when DL doesn't take place. Initially, we tend to view DL from our old conditioning with the dualistic DL, in which we always talk about the other, who seems to prevent us from staying with ourselves. Because of EL, we can finally focus on ourselves. In DL the appearance is kept up that we are talking to each other - and therefore never to ourselves - but in EL it is very clear to us, that talking to ourselves makes the real conversation with others possible.

 

Reaching the other with language is always an extension of experiencing ourselves and everything is exactly as it should be. In the absence of verbal attention for our own experience, however, there is always a tendency to fill what may be called our greatest lack. Everyone tries, unnoticed, to fill the void, which is experienced as a negative emotion. Acknowledging and allowing those negative feelings with impunity, in our language, causes an effortless  transformation, making even our most chaotic, evil, fanatical, cramped, confused, bizarre and perverse experiences meaningful and valuable. There is so much that, because of our own DL, has gone unsaid, to ourselves. And, yes, of course, it takes time and conversation to catch up with ourselves, but once we acknowledge the difference between DL an EL, we suddenly find ourselves having both the time and the energy to get into talking with ourselves.

 

Writing about DL and EL has a different function than talking aloud to ourselves. In listening to ourselves, we come into direct contact with what matters to us, in the moment we speak to ourselves, but in writing about it, a process of reasoning takes place that makes us rational, about how we feel.

 

In writing about EL - to ourselves - we become more rational about our emotions, while in speaking to ourselves, about what we experience, we become more and more emotional, because we can really finally experience, what we experience, because our language has become attuned to our experience. Of course this has to do with how we sound and so, in talking to ourselves, we can still sound very ugly, restless, hateful, annoying, paranoia, insensitive, superficial, vulgar, lost and nagging. To ourselves, we would rather never talk about this at all and because others usually did not want to listen to it, we do not want to hear it from ourselves either. In talking to ourselves, however, there is no avoiding this, and we say, albeit begrudgingly, everything that bothers us, however futile, reprehensible, mad, exhausting, unpleasant, ridiculous, against the grain, sad or disturbing. Precisely the expression of what we most dislike makes us step out of our DL.

 

There is often talk of the so-called necessity, which would exist, to simply accept the discomfort and negativity in conversation with others, because the other, so to speak, confronts us with the so-called facts, which we might be inclined to deny. In that case, there is always a power relationship, in which the person, who is supposedly allowed to say it as it supposedly is, takes the lead and with his or her DL dominates the other, who must submissively accept this unquestioningly and basically suck it all up, in order to be able to ‘really’ take responsibility for the negativity, that he or she nevertheless experiences because of the coercive DL of the other person.

 

Rest assured, in speaking to ourselves, the verbal rape, mentioned in the previous paragraph, never takes place, because to ourselves, for ourselves, with ourselves and because of ourselves – with the words we have for it, with the understanding and acceptance that we have about it and with the patience and time we have for this – we have let it be known, that we experience this, because this is the only way to express this verbally to ourselves.

 

Maybe we feel shortchanged? Maybe we are tired of always experiencing the same drama over and over again? Maybe we really don't want DL anymore from now on and because we've said and heard it so many times in all its monstrosity, unconsciousness, impetuosity, resentment, doggedness, guilelessness and unscrupulousness, we're coming to know who we are, who we were and who we will be, if only we could speak – in our own language – about what happened to us. Yes, a great deal of suffering and sorrow has befallen us and we can hear it, if we say it to ourselves. And, we can also write about this and leave it all behind us, because with our EL we surrender to our Language Enlightenment (LE).

 

Gelukzalig,

 

Ik heb vandaag een gelukzalig gevoel. Ik weet heel goed hoe deze prachtige ervaring mij is overkomen. Ik heb, merkwaardig genoeg, niet het gevoel, dat ik er iets voor heb gedaan, ofschoon het natuurlijk absoluut waar is, dat ik er alles voor heb gedaan. Hoe kan iemand zoiets nou schrijven of zeggen? Heel eenvoudig: door hardop met zichzelf te praten en daardoor naar zijn of haar eigen stem te kunnen luisteren, die hem of haar vertelt, dat zijn of haar taal echt daadwerkelijk helemaal van hem of haar is.

 

Belichaamde Taal (BT) is het toe-eigenen van onze taal voor onszelf. Het gaat hier niet om het innemen van een standpunt of het hebben van een bepaald geloof, want de vanzelfsprekendheid die we ervaren is mogelijk vanuit de ruimte, die wij met onze taal hebben gecreerd. De strijd, waarin iedereen met Ontlichaamde Taal (OT) is verwikkeld, vindt niet langer meer plaats, omdat onze taal is belichaamd en wij dus in het hier en nu kunnen blijven, terwijl we spreken, luisteren, schrijven of lezen.  

 

Ofschoon er altijd weer iets nieuws wordt gezegd, gehoord, begrepen, ontdekt, onderzocht, vereerd en gecreerd, is er geen enkele identificatie met de woorden en de zinnen, die vanzelf beschrijven wat er kan komen. Het oplossen van de taal in de ruimte die we bespreken geeft een enorme rust, die op geen enkele andere wijze tot stand kan komen.

 

Men heeft het vaak over het zogenaamde kalmeren van ons woelige denken, maar zij die BT kunnen hebben, weten dat iedereen, die op die manier over  hun taal spreekt, onbewust leeft en handelt vanuit OT. Er is eenvoudigweg geen mind voor hen, die BT hebben en het tot rust komen, in de taal die ruimte creert, werd uitsluitend en alleen mogelijk, doordat de taal, die ruimte innam, eindelijk is opgehouden.

 

BT is niet het tegenovergestelde van OT, maar wat er gebeurt als OT niet plaats vindt. Aanvankelijk, zijn we geneigd, om BT nog te beschouwen vanuit onze oude conditionering met het dualistische OT, waarin we het altijd over de ander blijven hebben, die ons ervan lijkt te weerhouden, om bij onszelf te blijven. Vanwege BT kunnen wij eindelijk alleen met onszelf bezig zijn. In OT wordt de schijn opgehouden, dat wij met elkaar – en dus niet met onszelf – praten, maar in BT is het ons helder, dat met onszelf praten het werkelijke gesprek met anderen mogelijk maakt.

 

Het met taal bereiken van de ander, ligt altijd in het verlengde van het ervaren van onszelf en alles klopt precies. In het ontbreken van de aandacht voor onze eigen ervaring echter, is er altijd een hang naar het opvullen van wat ons grootste gemis kan worden genoemd. Iedereen probeert, ongemerkt, de leegte op te vullen, die als een negatieve emotie wordt ervaren. Het erkennen en het ongestraft toelaten van die negatieve gevoelens – in taal – veroorzaakt een transformative, waardoor zelfs de meest verkrampte, fanatieke, kwaadaardige, verwarde, perverse en chaotische ervaringen betekenisvol en waardevol gaan worden. Er is zoveel dat, vanwege onze eigen OT, ongezegd is gebleven, naar onszelf.

 

Schrijven over OT en BT heeft een andere functie, dan het hardop praten met onszelf. In het luisterend spreken met onszelf komen we meteen in contact met wat er voor ons van belang is, in het moment, dat we met onszelf spreken, maar in het schrijven daarover, vindt er een redenatie proces plaats, dat ons rationeel doet worden, over hoe wij ons voelen.

 

In het schrijven over BT – aan onszelf – worden wij rationeler over onze emoties, terwijl in het spreken met onszelf over wat wij ervaren, worden we steeds emotioneler, omdat wij echt kunnen ervaren, wat we ervaren, omdat onze taal zich naar onze ervaring heeft kunnen voegen. Uiteraard heeft dit te maken met hoe wij klinken en kunnen wij dus, in het praten met onszelf, heel lelijk, onrustig, hatelijk, vervelend, paranoia, ongevoelig, oppervlakkig, platvloers, verloren en drammerig klinken. Naar onszelf willen wij het hier eigenlijk liever helemaal nooit over hebben en omdat anderen hier meestal niet naar wilden luisteren, willen wij daar ook van onszelf niet van horen. In het praten met onszelf, valt hier echter niet omheen te gaan en zeggen we, al is het met tegenzin, toch alles wat ons zogezegd dwarszit, ook al is dit nog zo tot niets leidend, verwerpelijk, waanzinnig, uitputtend, onaangenaam, belachelijk, tegen de keer in, droevig en verontrustend. Het is juist precies het uitspreken van wat ons het meest tegenstaat, dat ons uit onze OT doet stappen.

 

Er wordt vaak gesproken over de zogenaamde noodzaak, die er zou bestaan, om in het gesprek met anderen, het ongemak en de negativiteit maar te eenvoudigweg te accepteren, omdat die ander,  ons zogezegd confronteerd met de zogenaamde feiten, die wij wellicht geneigd zouden zijn, om die te ontkennen. Er is hier dus altijd duidelijk sprake van een machts-verhouding, waarin de persoon, die zogezegd mag zeggen waar het op staat, de leiding neemt en met zijn of haar OT de ander overheerst, die dat zomaar klakkeloos moet accepteren en bij zichzelf moet blijven, om zo verontwoordelijkheid te kunnen nemen, voor de negativiteit, die hij of zij evenwel ervaart vanwege de OT van die ander.

 

In het spreken met onszelf, vindt de in de vorige alinea genoemde verbale verkrachting nooit plaats, omdat wij aan onszelf, voor onszelf, met onszelf en vanwege onszelf – met de woorden, die wij daar voor hebben, met het begrip en de acceptatie, dat wij daarover hebben en met het geduld en de tijd, die wij daarvoor hebben – hebben laten weten, dat wij dit ervaren, omdat dit de enige manier is, om dit verbaal aan onszelf kenbaar te kunnen maken.  

 

Misschien voelen we ons tekort gedaan? Misschien zijn we het zat, om altijd hetzelfde drama opnieuw te ervaren? Misschien willen we vanaf nu echt geen OT meer en omdat we het al zovele malen in al z’n  onstuimigheid, verongelijktheid, verbetenheid, onbewustheid, gewetenloosheid en argeloosheid hebben gezegd en gehoord, komen we eindelijk aan de weet, wie we zijn, waren en kunnen blijven, als wij maar – in onze eigen taal – konden spreken over wat ons is overkomen. Ja, er is ons heel veel leed en verdriet overkomen en we kunnen het horen, als wij het aan onszelf zeggen. En, wij kunnen hier ook over schrijven en alles achter ons laten, omdat wij met BT ons overgeven aan onze Taal Verlichting (TV).  

 

What,

 

There is more going on than meets the eye, with the push for inclusion of non-binary people. Rather than merely being seen, people insist on being heard and in doing so, they demand from others, that they use the words and the language, they want them to use. This phenomenon isn’t anything new, as it describes the way of talking, which has been going on, ever since we became verbal. What is easily forgotten, is that, one day, we were without language, but, at some point in human history, it began to emerge.

 

Our verbal, individual lives are very short, in comparison to the evolution of human language, which is approximately 200,000 years old. It is no exaggeration to say, that our language plays a much more crucial role in our lives than our genes. Each of us is born without language and unless someone repeatedly produces an English or a Dutch sound, we don’t learn how to speak the English or Dutch language. Yet, if we speak intellectually about the origins of language, what we say takes precedent over how we say it, as we keep ignoring the great  importance of how we sound, while we speak. The old saying: it is not what you say, but how you say it, is more relevant than ever, but who is saying this? It is a courageous listener, who had the gall to become a speaker, because he or she didn’t like the sound of that pushy speaker, who dominated and, of course, prevented him or her from also being a speaker.   

 

What is often described as the main characteristic of human language, is that it is compositional, that is, it allows us, as speakers, to express ourselves in sentences, which consist of subjects, verbs and objects – such as ‘I ate my sandwich’ – while using the past, the present (‘I eat my sandwich’) or the future tense (I’m going to eat my sandwich’). What has, however, been missing completely, in all the debates about language, is that compositionality gives us the capacity to endlessly generate new sentences, as we – due to how we sound – become able or unable to combine or recombine sets of words into their subject, verb and object roles.

 

What we are able to say, to each other, but, more importantly – to ourselves – depends on whether we are feeling threatened and fearful or safe and at ease. In the former, we will engage in Disembodied Language (DL), as our autonomic nervous system is in a state of alarm. Unfortunately, most interaction is based on this fight-flight-freeze behavior, which, obviously produces a different sound, than when this biological survival system isn’t elicited. What happens is, the aforementioned compositional and generative aspects of our language are shut down. In Embodied Language (EL), by contrast, we can be socially engaged with each other – and ourselves – as the sound of our voice, produces and maintains the wellbeing, which we express and reciprocate.

 

Everyone can hear what is happening, when we, out of fear, mechanically fight, dominate, manipulate and coerce each other – but, also, ourselves – to talk in a predetermined manner. This acted speech is DL, which sounds and feels terrible and unnatural. EL, on the other hand, sounds and feels good, as we speak effortlessly and without any negative tension. What we will say, when we have stopped our DL, is something to look forward to, as it will be new.   

 

What is the word ‘woman’ supposed to mean, if we are being forcefully told, that it is more inclusive, to use ‘birthing persons’ or ‘persons with uteruses’? Should inclusion of trans and nonbinary individuals result in the exclusion of all women? What is lost in this whole nasty discussion, about what we consider to be our identity, is that – regardless of what and who we believe ourselves to be – our voice always sounds aggravated, as long as we cannot be ourselves.

 

I have worked for many years in mental health and I still feel relieved, I have left that field and teaching psychology for good. Although I may have forgotten most of the professional jargon, what I will never forget, is the energy-draining sounds of all those who suffer. Only a few terms have survived, in my vocabulary, which I still find useful in describing DL and EL. What I can suddenly remember, is the term derealization, which is the experience of feeling separated from our immediate surroundings, but, presumably – and I have always wondered how that is even possible? – without an associated change of consciousness or impaired awareness. Moreover, derealization is often mentioned in conjunction with depersonalization, which, among other things (?), can be described, as a detachment within the self, regarding one’s mind or body, or being a detached observer of oneself. Anyone who is diagnosed with depersonalization, may feel, they have changed and that the world has become vague, dreamlike, less real, lacking in significance or being outside reality while looking in. However, these are typical features of what we are all – unconsciously – experiencing every day, when we engage in our common way of talking, which is DL. Depersonalization – which, not surprisingly, is also prevalent in other dissociative disorders, including dissociative identity disorder – is described as a feeling of being on autopilot and that the person’s sense of individuality or selfhood has been hindered or suppressed. Sounds familiar? In DL, we keep getting carried away by what we say and are seemingly imprisoned our so-called mind.  

 

What nobody wants to know – not even scientists,   psychiatrists, psychologists, therapists, politicians, parents or teachers – is that none of these mental health issues would ever even occur, if we were able to speak with ourselves and listen to ourselves and happily engage in EL. Body-dysphoria – which is one of the features of gender-dysphoria, and which, of course, refers to our autonomic fight-flight-freeze behavior – is felt by everyone, who engages in DL, but nobody ever talks about that. It is only when we engage in EL, that we can say what we want to say.  

 

Pain,

 

In this blog, I write about my Embodied Language (EL). Every word has been said and listened to, by me and, therefore, it could be written, by me, and read by you. However, you haven’t heard me nor have you heard yourself. Most importantly, you’ve never deliberately spoken with yourself, so that you could hear how your voice sounds, when you come to your senses. For you, Disembodied Language (DL) is normal, because you speak with a sound, which is absolutely phony and, quite literally, unheard of.

 

Increasingly, more and more people engage in hefty discussions with each other, about what is going on. The culture wars are ragging, but although everyone gets constantly carried away, about the content of what is being said, simply stated, it is not a political issue, but it is all about whose values are listened to, and whose aren’t. Those who, as we say, control the narrative, always inevitably do so with a demanding voice, which sounds unnatural, acted, rehearsed, phony, shallow, deceitful, incendiary. Unknowingly,  you react to the sound of someone’s horrible voice, in DL. This issue, can only be properly addressed and explored, if you listen to yourself, while you speak, alone with yourself. As long as you don’t do that, you yourself are bound to speak with a voice, which isn’t real, which isn’t yours, which you yourself don’t want to or like to listen to, because it represents all your struggles, problems and pain.

 

Pause and reflect on the undeniable fact, that the sound of your voice – and not just your voice, but everyone’s voice – in DL, totally sucks, as it reflects that we are suffering. It is hard to believe, because it is true, that we consider it to be normal, to speak with a sound, which doesn’t feel good. Therefore, to talk with ourselves and to listen to ourselves, while we speak, is to recognize that we, unconsciously, are hurting ourselves, as long as we engage in DL. Once we do this, our DL stops and then, we engage in EL and must admit, to ourselves, we have been missing out on our bliss: our Language Enlightenment (LE).

 

What has, up till now, been misunderstood about the ever-lasting, insidious, unintelligent battle for the redistribution of social and political power is: it always involves attention- demanding speakers, who force listeners to listen. Enslavement of the listener, is the name of the game for every speaker in DL. Of course, there can only be a few adamant, scripted, manipulative, dramatic, charismatic, specialized speakers, who come out on top of everybody else, who, as passive listeners, readers, viewers, basically end up doing what and believing in what they are told and are, unknowingly, also telling themselves.

 

Once you start talking out loud, alone with yourself, it appears, as if you are talking with someone else – a stranger, you never really talked with – as you have been raised in and conditioned by DL, the way of talking, in which listening to and being obedient to others, is considered to be more important than talking with, listening to and being true to yourself. If you happen to be one of the few speakers, who, are calling the shots, in the daily deluge of people, who all try to have their voices heard, by others, you must know how tiring, exhausting and meaningless your life is, in spite of everything you have achieved. We are coming to terms with humiliation, rejection and loss, when we begin to listen to ourselves, if we don’t have any power, but if we have power, we hold on to it, in any way we can till the very end and we refuse to ever listen to ourselves, as that would imply, we give up on our struggle to remain on top.  

 

Power, as defined by DL, which is happening 24/7, everywhere, around the world, is being listened to and being followed by others. However, power, as redefined by me – or anyone, who is able to engage in ongoing EL –  is to be control of our own language and, thus, to enjoy our LE. Our ongoing EL equals a life without conflict. Another way of describing our LE, is to verbalize and experience an ever-deepening sense of love, beauty, wellbeing and mystery. EL has made us accept and transcend our pain. Tears flow of gratitude, that we have, indeed, found what we have, unknowingly, been looking for our entire life. In effect, with EL, we finally catch up with ourselves.  

   

 Nieuw,

Ben je geïnteresseerd in iets totaal nieuws? Als je antwoord ja is, wil je misschien iets meer doen dan alleen lezen wat ik heb geschreven. Tenzij je met mij praat of met mijn lieve vriendin AnnaMieke, is het voor jou onmogelijk om ooit een duidelijk beeld te krijgen van het grote verschil tussen Belichaamde Taal (BT) en Ontlichaamde Taal (OT). Ik heb hieronder ook enkele van AnnaMieke's geschriften geplaatst. Je kunt het lezen en herkennen, dat ze ook elke dag over haar BT schrijft. Hoewel het  verschilt van mijn schrijven, schrijft ze over dezelfde BT, maar haar uitdrukking ervan is natuurlijk uniek voor wie ze is...en daar gaat het om (ik kon mezelf er niet van weerhouden om dat laatste toe te voegen).

Als je besluit met mij of met haar te praten, laat ons dan alsjeblieft aan het woord en geef ons de kans om onszelf uit te leggen. Je kunt voelen en ervaren, waar we het over hebben en begrijpen wat we zeggen, is slechts van secundair belang. Ervaring komt op de eerste plaats in BT en jou begrip ervan zal voortkomen uit jou ervaring ervan. AnnaMieke en ik hebben een bepaalde kennis, die alleen bekend ontvouwt, als je jezelf openstelt om te ervaren wat het is. Ja, misschien voel je, we stromen met onze taal. Dat is een goed begin, want dat is de essentie van BT. Woorden komen en gaan, maar samen met onze woorden wordt er een geluid gehoord en gevoeld. Het is dankzij onze belichaamde stem dat wat we zeggen belangrijk voor je begint te worden. Zelfs als je deze woorden leest, kun je je al voorstellen hoe ik zou klinken. We klinken niet als iemand die je domineert of manipuleert. We vinden het fijn dat je naar jezelf luistert.

De enige reden om naar mij of AnnaMieke te luisteren, is om te horen hoe iemand met BT klinkt. Je herkent het meteen en je hoeft er geen oefeningen voor te doen. Als je eenmaal het prachtige geluid van BT kunt horen, ervaren en voelen, ben je natuurlijk ook in staat om dit geluid zelf te produceren. Je produceert het door simpelweg te zeggen: ik hoor dat je BT hebt. Er is niets moeilijks aan je onmiddellijke waarneming. Het is zelfs zo'n opluchting, dat er niets van te begrijpen is, omdat je het kunt ervaren. Je begrijpt het echter, omdat u het ervaart.

Meedoen met onze BT zal je leven voor altijd veranderen. We zeggen dat niet om op te scheppen, maar we weten allebei dat dit gaat gebeuren. Nadat je BT hebt verkregen, kunt jij ook nauwkeurig voorspellen wat er gaat gebeuren. Zeker, je oude OT zal af en toe nog steeds opduiken, maar je weet met zekerheid dat je de hoek om bent gegaan, wat betreft je geschiedenis van conditionerende OT. Zodra je begrijpt wat BT is, ben je klaar met OT. Eigenlijk ervaart iedereen dit al, onbewust. Hoewel niemand van ons kennis heeft genomen van het verschil tussen onze OT en BT, weten we het al, maar we hebben het nooit gezegd of gehoord, onze OT heeft zijn tijd gehad en is nu zo goed als afgelopen.

Ook al praat je nooit met mij of met AnnaMieke, je hebt deze woorden gelezen, die een zaadje hebben geplant. Het is al lente en dat zaadje ontkiemt en nu moet je deze nieuwe groei beschermen en koesteren. Maar behalve ik en AnnaMieke is er niemand die je aanmoedigt om dat te doen. Aan je lot overgelaten, zal dit mooie korte verbale moment van hoop en opluchting worden vergeten, zoals het altijd was, wanneer het zich vanzelf aandiende, want dat is gewoon onmiskenbaar wie je bent. Verbazingwekkend genoeg gaat jouw probleem niet over hoe je jezelf kunt zijn, maar over het stoppen van de krankzinnige dingen die je ervan weerhouden jezelf te zijn. BT gaat over luisteren naar jezelf en identificeren wat van jou is en wat niet. Hoewel je het kunt horen, luister je niet naar jezelf, omdat je niet de tijd neemt om met jezelf te praten. Als je met AnnaMieke of met mij praat, weet je, dat je eindelijk de kans hebt om met jezelf te praten.

Dit is het moment waarop alles wordt onthuld. Niets kan anders, dan hoe het is en jouw vermogen om dit met je BT te zeggen en te horen, is jouw Taal Verlichting (TV). Er zit niets anders op dan naar jezelf te luisteren, terwijl je met jezelf spreekt, om BT te hebben en je TV te kennen. Al het andere is middelmatig en schadelijk, in tegenstelling tot je bloeiende BT en je magnifieke TV. Als je denkt dat ik en AnnaMieke dit gewoon verzinnen, dan heb je eigenlijk gelijk, want we hebben dit allemaal op eigen houtje met BT  ontdekt en TV verkend. Zeker, we creëren onze eigen TV-realiteit met onze BT. Onze heerlijke, voortdurende, lange gesprekken werden mogelijk nadat we het bovengenoemde hadden gedaan. We hebben allebei het gevoel dat we, zij het onbewust, altijd met BT bezig zijn geweest en we zeggen, dat dit ook voor jou geldt.

Interessant is dat het woord nieuw ook vaak wordt beschreven als ongehoord. Een ander synoniem is het onbeproefde of het onervaren. Deze zijn perfect van toepassing op onze BT, die slechts kort, onbewust, per ongeluk en inconsistent is gebeurd. Als je eenmaal het verschil kent tussen OT en BT, is er geen twijfel over mogelijk: je wilt meer BT en je wilt stoppen met je betrokkenheid bij OT. En ja, je gaat ermee experimenteren en het echt proberen en ervaren, want dat is de enige manier om BT in je leven uit te nodigen, aangezien niemand anders het je kan geven. Ik of AnnaMieke kan je geen BT geven, maar je hoort het, we hebben het. Door dit te doen, begin je het ook te krijgen.

 

AnnaMieke,

 

Here is another English translation of the beautiful writing of my dear Dutch friend AnnaMieke. Below is the original Dutch version of her text. I feel so grateful to be friends with her. We have weekly conversations, on skype. My skype name is limbicease and everyone is, after having talked with me or her, welcome. We meet every Sunday morning at 4:30am Pacific Standard Time (PST). You can also go directly to hear blog and read her poetic and delightful Dutch texts there. Here blog is called: Ontvouwen in Eigen Taal (which means: unfolding in own language). Just Google it and you will see it pop up on your screen. 

 Transience.

 

The impermanence spreads in my writing, I see what happens in which the consolation of abiding also repercussions in the times of being, that my singularity in performing to be able to listen to myself and write as before, the threads of met the same powerful and can still me in every word I describe. The impermanence is like a day like this, which is forgotten as before, which never returns to the way it was, but from my writing I now see how an impermanence can work, when I read my own writing. It has become as it originated, as a bush can grow, as the trees are wider. As the soup tastes very different from yesterday. As I wake up again today and see that it is raining again, and yesterday had a thought that disappeared again today, then take a walk in another morning. But because of the transience I now see that every moment in my telling is also different and then I can feel how transient everything actually is.

I carry my language in my own writing over the edge of a transience, in which nothing has appeared that the inscrutable abode always finds its way to keep writing. It is an act of enrichment, in my many conversations, then taste my own happiness, and then want to describe that. My times have changed and I am refreshed with my own language. I actually feel the transience as a beauty in my experience, like a butterfly can crawl out of its cocoon, so I free myself in writing my language, which always has something to say about what really matters.

The transience is in the attention I give, in the unfolding of my language, which I feel and also know that tomorrow it will be different again in the residence of my own language. It is my language that can never disappear into nothingness, because there are always words to write about and I find my glow again, where there is no impermanence, in the moment of writing. Shows how every day is different in yesterday's desire, today has more value than just knowing how impermanence can work, in even the layers I saw, which are now gone. To live in this moment, in which I can write , in which my language shows how, so to speak, the old varnish has now flaked a bit and I have to see what remains in my writing. And that is this......

The language I feel is my core of knowing, that the stream I write about is intertwined with the hand, which deftly lets me write and find nothing in the extinct times that don't matter. My waiting for the other is in impermanence, in a totality of stays and I now look differently at my own writing. The filling of my day is a bit milder today in the transience it has. I let myself be guided by my glow and feel the connection that is increasingly present .I experience things differently now, can feel no more personal involvement than my own sharing in the impermanence it has.Today is today and tomorrow is like yesterday, in which the impermanence lies between to ask myself for what purpose this is to keep sharing anyway. It's the impermanence that I feel and settle in this moment of telling, that it could be different if I didn't do this anymore.

I feel the dance and the bliss that keeps unfolding in the attention it has, in the confidence that it can be understood in what I read of myself. I step forward and see something emerge, where the energy starts to flow and I let myself go.

I skip along all the streets like a child, sing a little in my own language, and let what comes happen. has become, but my own state. In which the message I wanted to tell now dissolves into being, of its origin in my language. In which I can only abide, where my language strikes out and my transience for a moment leaves for what it is , my day starts with fresh courage, in which I see that everything is possible, if I just keep writing, in the transience that I can now also feel in this moment, tomorrow it will unfold differently again and I am curious about it.

Vergankelijkheid.

 De vergankelijkheid spreid zich in mijn schrijven,ik zie wat er gebeurd waarin de troost van verblijven ook de weerslag heeft in de tijden van het zijn, dat mijn eigenheid in het presteren om te kunnen luisteren naar mijzelf en te schrijven zoals voorheen,de draden van hetzelfde krachtige ontmoetten en mij stil kan zetten in ieder woord die ik beschrijf.De vergankelijkheid is als een dag als deze, die wordt vergeten zoals daarvoor,die nooit meer terug komt zoals het was,maar vanuit mijn schrijven ik nu zie hoe een vergankelijkheid kan werken ,als ik mijn eigen schrijven lees.Het is geworden zoals het is ontstaan,zoals een struik kan groeien,zoals de bomen breder staan.Zoals de soep heel anders smaakt dan gisteren.Zoals ik vandaag weer ontwaak en zie dat het weer regent,en gisteren een gedachte had die vandaag weer is verdwenen , dan een wandeling maak  in een andere ochtend.Maar door de vergankelijkheid ik nu zie dat ieder moment in mijn vertellen ,ook weer anders is en dan kan  voelen hoe vergankelijk eigenlijk alles is.
Ik draag mijn taal in eigen schrijven over de rand van een vergankelijkheid,waarin niets is gebleken dat het ondoorgrondelijk verblijven steeds haar weg toch vind om te blijven schrijven.Het is een daad van verrijken , in mijn vele gesprekken , mijn eigen geluk dan proef, en dat dan wil beschrijven .Mijn tijden zijn veranderd en laaf mij aan eigen taal.Ik voel de vergankelijkheid eigenlijk als een schoonheid in mijn ervaren , zoals een vlinder uit haar cocon kan kruipen,zo bevrijd ik mijzelf in het schrijven van mijn taal ,die altijd iets heeft te vertellen waar het werkelijk omgaat.
De vergankelijkheid zit in de aandacht die ik geef, in het ontvouwen van mijn taal, die ik voel en ook weet dat het morgen weer anders zal zijn in het verblijven van eigen taal.Het is mijn taal die nooit kan verdwijnen in het niets, omdat er altijd woorden zijn, om over te schrijven en ik mijn gloed weer vindt,waar geen vergankelijkheid  in zit, in het moment van schrijven. Blijkt hoe iedere dag weer anders is  in het verlangen van gisteren, vandaag  meer waarde heeft , dan alleen te weten hoe vergankeljkheid kan werken, in zelfs de lagen die ik zag, die nu zijn  verdwenen.Te leven in dit moment, waarin ik kan schrijven,waarin mijn taal laat zien hoe bij wijze van spreken de oude lak nu wat gebladerd is en ik moet kijken wat er overblijft in mijn schrijven.En dat is dit......
De taal die ik voel is mijn kern van weten,dat de stroom waar ik over schrijf is verweven met de hand ,die handig mij laat schrijven en niets kan vinden in de uitgestorven tijden die er niet toe doen.Mijn wachten op de ander is in  vergankelijkheid neergezet, in een totaliteit van verblijven en ik nu anders kijk naar mijn eigen schrijven.Het vullen van mijn dag is vandaag wat milder in de vergankelijheid die het heeft.Ik laat mij leiden door mijn gloed en voel de verbinding die steeds meer aanwezig is.Ik ervaar de dingen nu anders , geen persoonlijker betrokkenheid kan voelen dan alleen mijn eigen delen in de vergangelijkheid die het heeft.Vandaag is vandaag en morgen is net als gisteren, waarin de vergankelijkheid tussen ligt om mijzelf eens af te vragen met welk een doel dit is om toch te blijven delen.Het is de vergankelijkheid die ik  voel en neerstrijk in dit moment van het vertellen, dat het  anders zou kunnen  worden als ik dit niet meer zou doen.
Ik voel de dans en de verrukking, die alsmaar blijft ontvouwen in de aandacht die het heeft,  in het vertrouwen dat het begrepen kan worden in wat ik van mijzelf lees.Ik doe een stapje naar voren en zie  iets ontstaan ,waarin de energie gaat stromen en ik mezelf laat gaan.
Ik huppel als een kind langs alle straten,zing wat in mijn eigen taal,en laat gebeuren wat er komt.Ik kijk omhoog en zie wat stralen waarin ik in ga staan,mij gelukkig kan voelen hoe het gaat,hoe de weg geen weg meer is geworden, maar mijn eigen staat.Waarin de boodschap die ik wilde vertellen nu oplost  in het zijn , van het ontstaan in mijn taal.Waar ik alleen in kan vertoeven,waar mijn taal naar buiten slaat en mijn vergankelijkheid even laat voor wat het is,  met frisse moed mijn dag begint, waarin ik zie dat alles mogelijk is,als ik maar blijf schrijven,in de vergankelijkheid die ik nu ook kan voelen in dit moment, morgen het weer anders zal gaan ontvouwen en daar benieuwd naar ben.

  

 

AnnaMieke,

 

Here is an English translation of what my friend AnnaMieke has beautifully written about her Embodied Language (EL) and he Language Enlightenment (LE). Below is the original Dutch version of her text. I feel so grateful to be friends with AnnaMieke. We have weekly conversations, on skype. My skype name is limbicease and everyone is after having talked with me or with her welcome. We meet every Sunday morning at 4:30am Pacific Standard Time (PST). You can also go to hear blog and read her poetic and delightful Dutch text there. Here blog is called: Ontvouwen in Eigen Taal (which means: unfolding in own language). You can just Google it and you will see it pop up on your screen.   

Received.

 

The new that arises every day gives the charge of writing such a boost of self-confidence, receiving can seduce me in the hope that my language will make itself even more suitable, in the well-being of feeling, which my glow can give. As if every word finds its way past my face and then drips into my mouth, from the outside now slipping in. And feel the words sink down my throat and are caught by my lungs, it looks very warily at my stomach, to feel that they land in my belly. There is the basis for my receiving in the journey that I can receive again and again. To be able to feel that it sticks in all my fibers of my body. Then I feel the flow of recognition and wiggle back and forth and can start again and again in the language that teaches me. Receiving self-reflection now gets a nice whole, in which the necessary can be written and then I share it. From the admiration in receiving my language, I feel the glow of bringing, which can so clearly define the state in which I come, and through my language I no longer withhold anything than just to tell you that receiving my language can bring this energy and tend to want to go further than sitting still. To see more my peace in receiving my language. The warmth comes towards me and now builds the bridge of exploration back into this moment. I know nothing for sure, but only my own voice, which makes me feel perfect, which makes me feel at home in my own language, which need not build a bridge, but through my words I now see how I proceed. In receiving my own words in understanding my own language.

I listen to my own voice with love, and let it happen as it comes. I write from my glow that always comes when I feel sure that my language feels good in unfolding. The receiving what I mean is to be able to write to myself ,to be able to listen to my own voice and place myself in my position and be moved when I hear what I have to say. Sometimes I surprise myself and read my words from the glow in which I sit and then get back what I I have given myself. Therein lies the key of the language, of listening to myself. Therein lies the connection that I make and therefore can write in this way. Nothing is strange to me in what I feel, but know that all the attention I give to myself, means a lot in the unfolding of my language and the receiving has begun as I close my day, with a word that turns out to be the most important, in receiving myself.....but also from the other..

 

 

 Ontvangen.

Het nieuwe wat iedere dag ontstaat, geeft de lading van het schrijven  zo'n boost van zelfvertrouwen , het ontvangen mij kan verleiden in de hoop dat mijn taal zich nog geschikter maakt, in het welzijn van het voelen, dat door mijn gloed kan ontstaan.Alsof ieder woord langs mijn gezicht is te vinden en dan druppelend mijn mond bereikt , zo vanuit buiten nu naar binnen glijdt.En voel de woorden zakken langs mijn keel en opgevangen worden door mijn longen,deze heel behoedzaam mijn maag aan kijkt, om te voelen dat het land in mijn buik.Daar de basis is voor mijn ontvangen in de reis die ik steeds opnieuw kan ontvangen. Om te kunnen voelen dat het beklijft in al mijn vezels van mijn lijf.Dan voel ik de stroom van herkennen en wiebel wat heen en weer en kan steeds weer opnieuw beginnen in de taal die mij dat leert.Het ontvangen van zelfreflectie krijgt nu een mooi geheel, waarin het nodige kan worden geschreven en ik het dan deel.Vanuit de bewondering in het ontvangen van mijn taal, voel ik de gloed van brengen, dat de staat waarin ik kom, zo helder kan omschrijven en door mijn taal ik niets meer achterhou, dan alleen te vertellen, dat het ontvangen van mijn taal ,deze energie kan brengen en de neiging heeft om verder te willen ,dan stil te zitten .Om meer mijn rust te zien in het ontvangen, van mijn taal .De warmte komt mij tegemoet en slaat de brug van verkennen nu terug in dit moment.Ik weet niets zeker, dan alleen mijn eigen stem, die  mij volmaakt laat voelen, die mij thuis laat komen in mijn eigen taal,die geen brug hoef te slaan, maar door mijn woorden ik nu zie,hoe ik verder ga.In het ontvangen van mijn eigen woorden in het verstaan van mijn eigen taal.
Ik luister met liefde naar mijn eigen stem,en laat gebeuren zoals het komt.Ik schrijf vanuit mijn gloed die altijd komt wanneer ik zeker voel dat mijn taal zich lekker voelt in het ontvouwen.Het ontvangen wat ik bedoel, is te kunnen schrijven naar mijzelf,te kunnen luisteren naar mijn eigen stem en mij kan plaatsen naar mijzelf en in ontroering kan zijn, als ik hoor wat ik te vertellen heb.Soms verras ik mijzelf en lees mijn woorden vanuit de gloed waarin ik zit en krijg dan terug wat ik aan mijzelf gegeven heb.Daar ligt de sleutel van de taal,van het luisteren naar mijzelf.Daar ligt de verbinding die ik maak en daarom zo kan schrijven.Niets is mij vreemd in wat ik voel, maar weet te ervaren dat alle aandacht die ik geef naar mijzelf, veel betekend in het ontvouwen van mijn taal en het ontvangen is begonnen terwijl ik mijn dag afsluit, met een woord wat het belangrijkste blijkt,  in het ontvangen van mijzelf.....maar ook van de ander..