To give in,

Of course, you don't want to give in, talk to me and admit, there is a huge difference between Embodied Language (EL) and Disembodied Language (DL), because you feel embarrassed, as it would expose your DL. In fact, you are ashamed, you have always been unconsciously busy with deplorable, stupid, obsessive, reactionary DL. Annoyingly, EL is such an obvious thing and yet, you have totally missed it.

 

When you read these words, you involuntarily feel a sensation of discontent, insult and humiliation, since somehow you know, it is exactly as I say it is. You are caught by me, in the madness, which I call DL, but which you have continued to regard as normal. You never got to EL because you don't want to admit, you are ignorant of your own language. You feel cheated, even though you know very well,  I have nothing to do with the lies you were saddled with, first by others and then by yourself. Yes, you would even accuse me of holding you back from EL.

 

You can't get over your hesitation to finally throw the door of your EL all the way open, by talking to me. I know, it's a big step, because there's no going back once you talk to me. Once you continue with EL, your DL will be over. You know, I will continue with my EL, in spite of your reservations.

 

Everything you give as a reason not to talk to me, not to call me, not to meet with me on a skype call (my skype name is limbicease), is proof of the fact that you choose to continue with DL. Ridiculous that – after all these years of living and experiencing how problematic your usual handling of language is – you still cannot admit that you have created the illusion, for yourself, that you already have EL. You may have had a very small amount of EL, but you never went through with it, because you simply didn't know how that would work.

 

Admitting your ignorance is a mixture of misplaced pride, hurt and doggedness. Is it really true, that truly being yourself isn’t possible for you? Talking to me doesn’t make you my follower, and yet you keep having such a feeling, until you have applied yourself to your language and reclaimed it. You may say something vaguely like, you want to do your own thing or that you want to go your own way – and, therefore, you absolutely don’t want to do my thing or go my way - but what is your thing or your way, if you can’t speak or write about it with EL?

 

However you look at it, you have no idea what fits with you - what is, therefore, truly yours - because you never stopped your automatic participation in DL. Your absurd belief in going your own way, is a fixed idea because you want to be someone special. It doesn't make you different from others, that you know there's only one like you, but it would make a big difference, if your handling of language reflected that. If you take responsibility to move forward with your EL, you must know, acknowledge and accept that everyone has, unknowingly, been stuck in DL. If you have ongoing EL, then you are always new in  your language, but this isn’t the case yet. Even if you say you want to be new, that doesn't make you new.

 

When will you finally admit, there is a big difference between wanting something and doing what you have to do, to achieve what you want? You have wanted so many things, but you have always forgotten, because of your language. Like everyone else, you keep pretending, that it will eventually happen, but in reality, you keep putting it off and so much time has already passed with all kinds of lies.

 

There is also a sense, while reading my words, you have stopped – yourself – from continuing with EL as you have continued with DL. It is unpleasant to admit this to others, for it is an obvious sign that, as far as you are concerned, you have completely missed the mark. So, you want to pretend to others that you know what it is, but to yourself, you nevertheless know that this is not true. Admitting to yourself, this is so, is not enough to have EL with me, because in order to have EL with me – or with anyone else – you will have to be able to admit to others, what you have admitted to yourself. Time after time, you have been denying yourself, you have given yourself away and thus you have harmed yourself while you were overtaken again by DL. You have always described this self-abuse incorrectly.

 

You may sometimes admit, to others, that you were, so to speak, stuck in your head or in your mind, but that is not correct, as far as handling of language is concerned. Something very different is taking place than your usual descriptions. What is it, when you say and hear, that you think something? You say it, you hear it, but there is no such thing, as thinking at all. What is it, when you write, that you supposedly think? You write it and you can write it, because thinking doesn't exist at all. Someone with EL never experiences a writer’s block. The only proof - which is of course not a proof at all - that your so-called thinking really exists, is that you say it or write it, so that it can be heard or read. If in the end that should ever be the case, that you started saying what only you could say and wrote what only you could write – to yourself – then you know, that your handling of language has changed and made it irrefutably clear , that your thinking or having a mind doesn’t exist. In other words: there is no such thing as finding or going your own way. We all go exactly the same way, because we all just die one day.

 

EL is the awareness of impermanence expressed in language. We simply cannot turn away from the fact of our death, as we have come to recognize death with our language and regard it as something that happens during our communication. So, we really solve our fear of death during EL. It is not sad, but very uplifting and revealing, for we no longer put off living because of our fear of death, which is lifted by our EL. With our EL, we will not only say what we can and want to say, but we will also do everything that we can and want to do. So, it is absolutely inconceivable, someone with EL would not want to talk to someone else who also has EL, because they both know, they are the only few individuals who are capable of doing this. This gives us a grateful feeling, that lasts forever, as it is preserved because we remain loyal to EL, continue to share it with each other and, therefore, also make it known to others.

          

 

Toegeven,

 

Natuurlijk wil je niet met mij praten en toegeven, dat er een gigantisch groot verschil bestaat tussen Belichaamde Taal (BT) en Ontlichaamde Taal (OT), want je voelt je in je hemd gezet, omdat dat jou OT zou aantonen. Eigenlijk schaam je je dood, dat je dus altijd onbewust met je armoedige, domme OT bent bezig gebleven. BT is zoiets voor de hand liggends en toch ben je het helemaal misgelopen.

 

Als je deze woorden leest, voel je onwillekeurig een sensatie van onvrede, belediging en vernedering, aangezien je ergens heus wel weet, dat het precies zo zit, zoals ik het zeg. Je wordt door mij betrapt op de waanzin, die ik OT noem, maar die jij als normaal bent blijven beschouwen. Je bent nooit toegekomen aan BT, omdat je niet wil toegeven, dat je onwetend bent over je taal. Je voelt je bedrogen, ook al weet je donders goed, dat ik niets te maken heb, met de leugens, waarmee je, eerst door anderen en daarna, door jezelf werd opgezadeld. Ja, je zou mij ervan willen beschuldigen, dat ik jou BT zou tegenhouden.

 

Je kunt maar niet over je schroom heenkomen, om eens eindelijk de deur van je BT helemaal open te gooien, door eens met mij te praten. Ik weet het, het is een hele stap, want er is geen weg terug, als je eenmaal met mij praat. Wanneer je doorgaat met BT, is afgelopen met je OT en je weet, dat ik doorga met BT, ook al heb jij je zogenaamde bedenkingen.

 

Alles wat je opwerpt, als reden, om maar niet met mij te praten, om mij niet op te bellen, om mij niet te ontmoeten tijdens een skype-gesprek (mijn skype naam is limbicease), is een bewijs van het feit, dat je ervoor kiest, om met OT verder te gaan. Belachelijk, dat je – na al die jaren, dat je hebt geleeft en hebt ervaren, hoe problematisch je gebruikelijke omgang met taal is – nog steeds niet kan toegeven, dat je, voor jezelf, de illusie hebt gecreeerd, dat je al BT zou hebben. Je hebt misschien wel een heel klein beetje BT gehad, maar je bent er nooit mee doorgegaan, want je wist eenvoudigweg niet hoe dat werkt.

 

Het toegeven van je onwetendheid is een mengeling van misplaatste trots, gekwetsheid en verbetenheid. Is het echt waar, dat jezelf zijn niet voor jou zou zijn  weggelegd? Met mij praten maakt jou niet tot mijn volgeling en toch blijf je zo’n gevoel houden, zolang jij je nog niet op je taal hebt toegelegd en jou taal hebt toegeeigend. Je zegt dan misschien wel zoiets vaags van, dat je je eigen ding wilt doen of dat je je eigen weg wil gaan – en dus absoluut niet mijn ding of mijn weg – maar wat is jou ding of jou weg dan, als je het niet eens kan zeggen of schrijven met BT?

 

Hoe je het ook wendt of keert, je hebt geen flauw benul van wat echt bij jou past – en wat daarom van jou is – omdat je nog nooit bent opgehouden met je automatische deelname aan OT. Jou absurde geloof in het gaan van je eigen weg, is een idee-fixe, omdat je speciaal wilt zijn. Het maakt jou niet anders dan anderen, dat je weet je, dat er maar een iemand is zoals jij, maar het zou wel een groot verschil maken, als jou omgang met taal dat echt zou weergeven. Als jij verantwoordelijkheid neemt, om met BT verder te gaan, kan het niet anders, dan dat je weet, erkent en volledig accepteerd, dat iedereen, ongemerkt, in OT is blijven hangen. Als jij BT hebt, dan ben je altijd nieuw in je taal, maar dat is nog niet zo. Ook al zeg je dat je nieuw wilt zijn, daarom ben je het nog niet.

 

Wanneer geef je nou eens eindelijk toe, dat er een groot verschil is tussen iets willen en het doen wat je te doen staat, om te bewerkstelligen wat je wil? Je hebt zovaak van alles gewild, maar je bent het toch telkens weer vergeten. Net als iedereen, blijf je doen alsof het er uiteindelijk wel van gaat komen, maar in werkelijkheid, blijf je het uitstellen en er is al zoveel tijd heengegaan met allerlei leugens.

 

Er doet zich, tijdens het lezen van mijn woorden, ook een gewaarwording voor, dat jij jezelf hebt tegengehouden, om met BT verder te gaan, omdat je met OT bleef doorgaan. Het is enorm onprettig omdat aan anderen toe te geven, want het is een overduidelijk teken, dat jij, wat jezelf betrefd, de plank faliekant hebt misgeslagen. Je wilt dus naar anderen doen voorkomen, alsof jij wel weet, hoe het zit, maar naar jezelf weet je desalniettemin, dat dit niet waar is. Het aan jezelf toegeven, dat dit zo is, volstaat niet om BT met mij te hebben, want om met mij – of met wie dan ook – BT te hebben, zal je in staat moeten zijn en blijven, om, wat je aan jezelf hebt toegegeven, ook aan anderen toe te geven, dat je dus, keer op keer jezelf verloochend, weggeeft en dus geweld aandoet, wanneer je weer door OT bent overgenomen. Je hebt dit altijd verkeerd benoemd.

 

Je geeft misschien wel eens toe, naar anderen, dat je zogezegd in je kop of in je mind bleef zitten, maar dat is niet correct, wat betreft je omgang met taal. Er vindt iets heel anders plaats, dan je gebruikelijke beschrijvingen. Wat is het, als je zegt en hoort, dat je iets denkt? Je zegt het, je hoort het, maar er is helemaal niet zoiets als het denken. Wat is het, als je schrijft, wat je zogenaamd denkt? Je schrijft het en je kunt het schrijven, omdat denken helemaal niet eens bestaat. Iemand met BT heeft nooit een schrijf blokkade. Het enige bewijs – dat natuurlijk helemaal geen bewijs is – dat jou zogenaamde denken echt zou bestaan, is dat jij het zegt of schrijft, zodat het kan worden gehoord of gelezen. Als dat uiteindelijk ooit het geval mocht zijn, dat jij bent gaan zeggen, wat alleen jij kon zeggen en bent gaan schrijven, wat alleen jij kon schrijven – aan jezelf – dan weet je, dat jou omgang met taal is veranderd en omonstotelijk heeft helder gemaakt, dat dat denken of het hebben van een mind niet bestaat. Met andere woorden: er is dus ook helemaal niet zoiets, als het vinden of het gaan van je eigen weg. We gaan allemaal precies dezelfde weg, want we gaan allemaal een keer gewoon dood.

 

BT is dus het besef van vergankelijkheid uitgedrukt in taal. Wij kunnen ons eenvoudigweg niet afkeren van de dood, aangezien wij met onze taal de dood zijn gaan erkennen en zijn gaan beschouwen als iets dat tijdens onze communicatie gebeurd. Wij lossen dus werkelijk op tijdens BT. Het is niet treurig, maar  heel opwekkend en openbarend, want wij stellen ons leven niet langer meer uit, vanwege onze angst voor de dood, die is opgeheven in BT. We gaan met onze BT niet alleen zeggen, wat wij kunnen en willen zeggen, maar wij gaan ook echt alles doen, wat wij kunnen en willen doen. Het is dus absoluut  onvoorstelbaar, dat iemand met BT, niet zou willen praten met iemand anders, die ook BT heeft, omdat zij beiden weten, dat zij de enigen zijn die dit doen. Dit geeft een uitverkoren gevoel, dat eindeloos blijft voortduren en wordt behouden, omdat wij trouw blijven aan BT, het met elkaar blijven delen en het daardoor ook aan anderen kenbaar kunnen maken.            

  

 

Herhalen,

 

Waarom herhaal je zinloos wat je al een miljoen keer hebt gedaan, maar waar je niet blij van wordt? Kortom, je bent ongelukkig, omdat je je eigen ongeluk blijft herhalen. Om gelukkig te zijn, moet er een einde komen aan deze herhaling. Het lijkt er echter op dat je je mechanische, zinloze, onbewuste gedrag niet kunt stoppen. Natuurlijk zou je niet doen wat je blijft doen, als je wist dat je het deed, maar dat is nou juist het probleem: je weet niet waarom je al je ellende blijft herhalen.  

 

Je herhaalt je problemen en je bent vast blijven zitten in een stressvolle, rusteloze, chaotische, wrede, neurotische, saaie, oppervlakkige, tegenstrijdige, gefragmenteerde, en inspannende manier van leven, omdat je nooit hebt toegestaan ​​of toegelaten, dat je taal zich naar je toe keert. Integendeel, je hebt je voorgesteld dat je jezelf zou kunnen wenden tot je zogenaamde geest, tot je zogenaamde mind, tot je zogenaamde gedachten en zo heb je je overtuiging gecreëerd over wie je bent, wat dus duidelijk helemaal niet waar is, aangezien het is eigenlijk onmogelijk is om vast te houden aan je grandioze waanidee en pretentie. Vanwege je zelf-beeld ben je verkrampt.  

 

Je energie raakt uitgeput door, zogenaamd, jezelf te zijn en je mist enige motivatie voor iets dat geen deel uitmaakt van je repetitieve, gebruikelijke, rigide repertoire. Bovendien gaat je angst en bezorgdheid niet over wat je niet durfde te doen, maar over bestaand gedrag, wat je niet durfde te stoppen. Alleen door je ineffectieve gedrag te identificeren en radicaal te stoppen, zult je de energie of de zogenaamde motivatie ervaren om gedragingen aan te gaan die moeiteloos, nieuw en effectief zijn, omdat ze positieve resultaten hebben.

Inspannend gedrag is repetitief en onbewust, 

maar moeiteloos gedrag is nieuw en bewust.

 Het was je nooit echt duidelijk dat je geluk

 eigenlijk voortkomt uit moeiteloos en

 natuurlijk zijn. Als dit het geval was 

geweest, zou je, net als ik, het belang

 van je zogenaamde gedachten vergeten

 en gewoon je taal laten uiten, door met

 jezelf te praten en naar jezelf te luisteren. 

Bovendien, door – aan jezelf – te schrijven 

over dit proces van herontdekking, 

terugvordering, herbestemming, 

herbevestiging, heropleving en 

hertoeëigening van je eigen taal, 

zou je ook je eigen geschriften lezen,

 ermee instemmen en begrijpen en weten,

 dat het waar is, dat taal naar je toe kan 

komen en als dat uiteindelijk gebeurd, 

dan is je overschatte denken plotseling verdwenen.

 

Een andere reden waarom je jezelf zo lang, zo vasthoudend, zo dom, zo ongevoelig hebt herhaald, is dat je aandacht voortdurend werd getrokken naar andere dingen, die schijnbaar belangrijker waren dan je taal. Met andere woorden, je hebt nooit voorrang gegeven aan je taal en daarom spreek je in Ontlichaamde Taal (OT) bijna elke dag – zonder het te beseffen – met een stem die – als je er eenmaal naar luistert – niet eens klinkt als jij.

 

Wanneer je als het ware je eigen OT onderschept en stopt en overschakelt naar Belichaamde Taal (BT), dan voel en weet je meteen, dat je het goed hebt gedaan, omdat je jezelf niet meer herhaalt en je iets nieuws zegt of schrijft. Bovendien blijft BT nieuw en daar wordt je heel blij van. Je kunt het nieuwe niet herhalen, maar verrassend genoeg zit je in een stroom van taal, die een nieuwe betekenis onthult aan wat je momenteel ervaart of in het verleden hebt ervaren. Ik beschrijf het soms als een vorm van verbale archeologie, omdat je kunt praten over alles waar je over wilt praten en dankzij je BT is er een nieuw begrip over hoe je voorheen hebt geleefd, wat heeft geresulteerd in hoe je nu leeft.

 

Dit alles is waarschijnlijk nog ongelovelijk

 voor jou, omdat je zo gewend bent om 

betrokken te zijn bij OT, maar je 

gebruikelijke manier van omgaan met 

taal kan worden gestopt, als je je realiseert

 dat je het forceerde, het verwachtte, 

het hoopte en ervoor bad en, zeker, in OT verzin 

je gewoon dingen. Zelfs als het je lukt om slechts een kortstondig 

moment van BT te hebben, ervaar je al de enorme opluchting dat 

je niet doet, wat je tot dan toe deed.

 

Je krijgt BT als je je overgeeft aan wat je echt wilt zeggen. Zelfs zonder iets te weten over het verschil tussen OT en BT, had je al enkele korte, spontane momenten van BT. Meestal zouden mensen dit omschrijven als: woorden kwamen gewoon in me op. Dat deden ze en dat doen ze, maar alleen als we dit niet voorkomen met de klank van onze nepstem. Bij OT spreek je met een geluid dat je zelf niet prettig vindt en daarom ook niet wilt horen. Dit wordt echter nooit duidelijk in een gesprek met anderen, maar alleen als je een gesprek met jezelf voert.

 

Terwijl je een gesprek met jezelf voert, kom je er snel achter dat er geen jij is en ook niet kan zijn, een jij die gescheiden is van het gesprek. Anders gezegd, een gesprek met onszelf voeren betekent, dat we gewoon hardop praten - alleen - en onszelf horen, dat wil zeggen, de spreker is de luisteraar. Met andere woorden, er is alleen taal, geproduceerd, ontvangen en ervaren door jou. Dezelfde persoon ervaart – naast gelijktijdig spreken en luisteren – positieve of negatieve gevoelens over wat hij of zij zegt. Individueel, komt van het Latijnse in-dividuus, in – niet, tegengesteld aan + dividuus, deelbaar, dividere, verdeel.

 

Verrassend genoeg, als we eenmaal BT hebben in plaats van OT, merken we dat het niet – zoals we altijd hebben aangenomen – moeilijker of harder is om naar onze eigen negatieve emoties te luisteren, dan naar onze eigen positieve emoties. Maar, dat zeggen we terecht – over andere mensen – want het is inderdaad heel vermoeiend, om naar iemand te luisteren, die niet naar zichzelf luistert en daardoor onbewust onze aandacht opeist met zijn of haar drama en problemen. We kunnen gemakkelijk luisteren naar onze eigen problemen, stressoren, angsten of hartzeer, omdat we in BT in staat zijn om onze verbale aandacht te geven aan alles wat onze aandacht vraagt.

 

Met onze BT geven we een nieuwe betekenis aan onze OT en horen we dat alles duidelijk wordt. Als we eindelijk met onszelf praten en naar onszelf luisteren, horen en erkennen we echt wat waar is en wat niet. Omdat we herkennen en zeggen wat goed voelt en wat slecht voelt, kunnen we stoppen met ons slecht te voelen en ons blijvend goed gaan voelen. Naarmate onze BT doorgaat en OT steeds verder wordt achtergelaten, merken we dat we een ander leven leiden, omdat we niet alleen onze OT hebben gestopt, maar ook elk ander negatief gedrag, omdat we onszelf hebben opgedragen dit te doen.

 

Onze zelfkennis bloeit in onze eigen taal en onze Taal Verlichting (TV) is de uitdrukking van wie we altijd zijn geweest, maar niet konden uitdrukken met OT. Dus, in BT, ofschoon we met dezelfde woorden blijven spreken - en niet ineens, als een wonder, in een nieuwe taal gaan spreken - herhalen we onszelf nooit, omdat we uit de geschiedenis van onze conditionering zijn gestapt. Niets stoort ons meer, want in BT wordt alles precies verwoord zoals het is of was. Daarom, als onze OT dan wordt uitgedrukt, ervaren en begrepen - met BT - vindt er een transformatie plaats, waardoor alles op zijn plaats valt. Onze TV is het besef dat alles betekenis voor ons heeft, omdat we het kunnen uiten met onze BT. Als we niet meer herhalen, geven we onze eigen unieke betekenis aan ons leven, met onze taal.

 

Repeat,

 

Why do you senselessly repeat, what you have done a million times, but which doesn’t make you happy? Basically, you are unhappy, as you keep repeating your own unhappiness. To be happy, this repetition must come to an end. However, you can’t seem to stop your mechanical, meaningless, unconscious behavior. Of course, you wouldn’t do what you keep doing, if you knew you were doing it, but that’s the issue: you don’t know, why you repeat your misery.

 

You repeat your problems and you have remained stuck in a stressful, restless, chaotic, cruel, neurotic, boring, superficial, conflicted, fragmented, dull and effortful way of life, as you have you never allowed your language to turn towards you. To the contrary, you have imagined, that you could turn yourself to your so-called mind, to your so-called thoughts and, thus, you have created your belief about who you are, which, obviously, isn’t true, as it is impossible to hang on to your grandiose delusion and pretention.  

 

Your energy is exhausted by, supposedly, being you and you lack any motivation for anything, that isn’t part of your repetitive, habitual, rigid repertoire. Moreover, your fear and anxiety, is not about what you didn’t have the guts to do, but about what you didn’t dare to stop doing. Only by identifying and by radically stopping your ineffective behavior, will you  experience the energy or the so-called motivation, to engage in behaviors, which are effortless, new and effective, because they have positive outcomes.

 

Effortful behavior is repetitive and unconscious, but effortless behavior is new and conscious. It never was clear to you, that your happiness derives from being effortless and natural. Had this been the case, you would, like me, forget about the importance of your so-called thoughts and simply begin to allow your language to be expressed by speaking with and listening to yourself. Furthermore, by writing – to yourself – about this process of rediscovering, reclaiming, repurposing, reaffirming, reviving and reappropriating your own language, you would also read, agree with and understand, your own writings and know, that it is true, that language can come to you and that your overrated mind has disappeared.

 

Another reason, you have repeated yourself for so long, so tenaciously, so stupidly and so insensitively, is that your attention was constantly drawn to other things, which, presumably, were more important than your language. In other words, you have never given priority to your language and, therefore, in Disembodied Language (DL), you speak – without even realizing it – every day, with a voice, which – once you listen to it – doesn’t even sound like you.  

 

When you, so to speak, catch and stop your own DL and switch to Embodied Language (EL), you instantly feel and know, that you got it right, because you no longer repeat yourself, you express something new. What’s more, EL keeps being new and this gives you great joy. You can’t repeat the new, yet, surprisingly,  you are in a flow of language, which reveals a new meaning to whatever you currently experience or have experienced in the past. I sometimes describe it, as a form of verbal archeology, because you can talk about anything you want to talk about and due to your EL, there is new understanding of how you have lived, which resulted into how you live today.

 

All of this, probably, is inconceivable to you at this moment, as you are so used to being involved in DL, but your usual way of dealing with language can be stopped, when you realize, that you were pushing it, forcing it, expecting it, hoping and praying for it and, certainly, in DL you are just making things up. Even if you succeed in only having a brief instance of EL, you already experience the tremendous relief of not doing what you, until that moment, had been doing.

 

You will have EL, when you surrender yourself to what you really want to say. Even without knowing anything about the difference between DL and EL, you already had some brief, spontaneous moments of EL. Usually people would describe this as: words just came to me. They did and they do, but only if we are not preventing this with our phony voice. In DL, you speak with a sound, you yourself don’t like and, therefore, don’t want to hear. However, this never becomes clear in a conversation with others, but only if you have a conversation with yourself.

 

While having a conversation with yourself, you will quickly find out, that there is not and there cannot be, a you, who is separate from the conversation. Stated differently, having a conversation with ourselves means, we are simply talking out loud – alone – and hearing ourselves, that is, the speaker is the listener. In other words, there is only language, produced, received and experienced by you. The same individual – in addition to simultaneously speaking and listening – is experiencing positive or negative feelings, about what he or she is saying. Individual, comes from Latin in-dividuus, in – not, opposite of + dividuus, divisible, dividere, divide.

 

Surprisingly, once we have EL instead of DL, we find that isn’t – as we have always assumed – harder or more difficult, to listen to our own negative, than to our own positive emotions. However, we justifiably say that – about other people – as it is indeed very tiring to listen someone, who isn’t listening to him or herself, who, therefore, unconsciously, demands our attention with his or her drama and problems. We can easily listen to our own troubles, stressors, fears or heartaches, as, in EL, we are able, to give our verbal attention, to whatever asks our attention.

 

With our EL, we give new meaning to our DL and we can hear that everything becomes clear. When we finally speak with and listen to ourselves, we really hear and acknowledge what is true and what is not. Since we recognize and say what feels good and what feels bad, we can stop feeling bad and start feeling good. As our EL continues and DL is further and further left behind, we find ourselves living a different life, because we have not only stopped our DL, but we have also stopped any other negative behavior, since we instructed ourselves to do this.

 

Our self-knowledge blossoms in our language and our Language Enlightenment (LE), is the expression of who we have always been, but couldn’t express with DL. Thus, in EL, although we keep speaking the same words – and don’t become miraculously fluent in a new language – we never repeat ourselves, as we have stepped out of our history of conditioning. Nothing bothers us any longer, as, in EL, everything is verbalized exactly as it is or was. Therefore, as our DL is expressed, experienced and understood – with our EL – a transformation happens, due to which everything falls into place. Our LE is the awareness that everything has meaning to us, because we can express it with our EL. When we don’t repeat, we  give our own meaning to our life, with our language.     

 

Activisme,

 

Waarom zijn mensen betrokken bij sociaal/politiek activisme, maar niet bij zichzelf? Hoe groter, zogenaamd belangrijker, bestraffender, moreler, fanatieker of idealistischer het doel – waaraan ze bereid zijn hun hele leven te wijden – hoe meer ze geen aandacht schenken aan hun eigen persoonlijke ellende. Als mijn woorden je iets kristalhelder kunnen maken, kunnen ze je ook op een dwaalspoor brengen en als mijn schrijven saai en stom voor je zou zijn, zou het ook grappig en interessant kunnen zijn.

 

Hoewel ik af en toe het nieuws kijk of lees, open sta voor verschillende bronnen en perspectieven en dus, bij wijze van spreken, weet wat er, zogezegd, aan de hand is, heb ik geen enkele behoefte om me ermee bezig te houden. Ik creëer liever mijn eigen verhaal en heb er geen enkel probleem mee om daarbij te blijven, aangezien ik mijn eigen verwoordingen – over mijn vreugdevolle en succesvolle leven – veel belangrijker vind, dan die van wie dan ook, die mijn aandacht opeisen. Ik vraag jou aandacht niet, daarom kan ik elke dag, aan mezelf, schrijven op deze blog. Het is aan jou om het te lezen, te begrijpen en te waarderen of om het onverschillig te verwerpen.

 

Ik sta versteld van de vele positieve gevolgen van wat ik verbaal blijf produceren. Jij zou het ook kunnen doen, maar je doet het niet. Mijn taal is levend en altijd nieuw, maar jij herhaalt jezelf altijd en dat is natuurlijk de reden waarom je leven zo deprimerend en zinloos is. Voor mij is wat niet grappig is, grappig, aangezien ik duidelijk ben over wat niet duidelijk is voor jou en voor de meeste mensen. Hoe zou ik met mezelf kunnen leven als iedereen van me wegloopt? Ik doe niets om iemand bang te maken, maar jij bent bang voor me, omdat ik door je verbale rookgordijn heen kijk, omdat ik je pretentieuze leugens kan horen. Ik houd je uit mijn leven, zodat jij met jezelf bezig kunt gaan.

 

Mijn taal is duidelijk en eenvoudig en daar hou 

ik van. Bovendien kan ik precies zo zeggen wat

 ik wil en op mijn eigen manier uitdrukken wat

voor mij belangrijk is. Zoals je misschien wel 

hebt gemerkt, maakt het mij helemaal niets uit 

wat voor jou belangrijk is, maar – misschien 

begin je er eindelijk een besef van te krijgen – dat wat

voor mij belangrijk is, is voor jou eigenlijk 

heel belangrijk, ook al geef je dat niet toe.  

Het kan me niet schelen, dat je niet bevestigt 

wat ik zeg, want ik valideer mezelf. Ik zal 

blijven zeggen wat alleen ik kan zeggen, 

aangezien ik hierdoor zowel directe als 

langdurige positieve resultaten ervaar. Ik 

ben me er terdege van bewust, dat je in 

Ontlichaamde Taal (OT) een groot oordeel

hebt over je behoefte aan onmiddellijke

 gratificatie.  Natuurlijk wil jij ook  

meteen een goed gevoel over je taal hebben. 

Als het niet meteen gebeurt, wanneer gaat

het dan ooit gebeuren? Het gebeurt nooit. 

Je blijft maar eindeloos uitstellen, omdat je niet 

beseft dat je taal niet voor je werkt, maar tegen je.

 

Vergeet je mind en stop toch eens met dat onzinnige gepraat over wat  jij of iemand anders denkt, want gedachtes bestaan ​​gewoon eenvoudigweg niet. Zeg maar eens wat alleen jij kunt zeggen en schrijf maar eens wat alleen jij kunt schrijven en realiseer je dan, eens en voor altijd, dat jou echte taal altijd openlijk, zichtbaar of hoorbaar is en nooit verborgen, in denkbeeldige, innerlijke, persoonlijke spraak. Er zijn vele zogenaamde meditatieve mensen geweest, die spraken over dit krankzinnige concept van getuige zijn van jezelf, maar het Oosten heeft het Westen nooit ontmoet. Meditatie is een Oosters, collectivistisch begrip, dat nooit het echte, Westerse, individualistische doel bereiktte, namelijk: zeggen wat je echt wilt zeggen en wat alleen jij kunt zeggen, zowel tegen jezelf en als anderen. Boeddhistische personen kunnen nooit werkelijk hun taal loslaten – wat ten onrechte wordt opgevat als de mind – omdat ze nooit hardop hebben gesproken, met zichzelf, met als enig doel om naar zichzelf te luisteren.

Zelfs als een persoon met zichzelf zou praten, 

zou hij of zij dit nooit doen met voldoende 

aandacht, zorg en gevoeligheid, om rustig en 

vredig te worden, door middel van verbaal te zijn. 

Integendeel, het hele idee dat iemand hardop

met zichzelf zou praten, wordt altijd meteen  

beschouwd als een symptoom van psychose,

terwijl het natuurlijk de sleutel is tot onze 

verbale geestelijke gezondheid. En, aangezien 

geen enkele psychiater, psycholoog, therapeut, 

priester, goeroe, politicus, leraar of ouder 

weet van het grote verschil tussen OT en 

Belichaamde Taal (BT), is er helemaal niemand

 – behalve ik – die consequent, samenhangend 

en liefdevol aanstuurt op het rustig met onszelf praten. 

 

Elk spiritueel pad druist volledig in tegen onze taal, aangezien geen enkele methode of praktijk inhoudt, dat we met onszelf gaan spreken en naar onszelf gaan luisteren terwijl we spreken. Zeker, BT is niet een of andere stomme truuk of techniek, want het is natuurlijk. Je laat je verbale fixatie alleen maar los als je je eigen OT hebt herkend en daarom dus hebt gestopt. BT is alleen mogelijk als je bereid bent te luisteren naar de verwarring, angst, haat, verdriet, frustratie, zinloosheid, hopeloosheid, wantrouwen en onwaardigheid van je eigen OT. Die hele smiechtige praktijk van het meditatief getuige zijn van je verzonnen gedachten, is enorm schadelijk, omdat het geen enkele verbale betrokkenheid van jou vereist. In feite leef je alleen maar in bijgelovige fantasieën over een of andere zogenaamde religieuze ervaring, waarin je praat met een hogere macht, in plaats van met jezelf. Spiritualiteit – maar ook natuurlijk sociaal activisme voor rechtvaardigheid, diversiteit en inclusiviteit – is het bezig te blijven met iets dat zogenaamd belangrijker, groter of beter is dan jijzelf.

 

Aan welke gewichtige zaak we ons hele leven 

ook wijden, het is slechts een achterlijk excuus, 

om maar niet te hoeven omgaan met ons 

meelijwekkende, gekwelde, gefragmenteerde, 

conflicterende zelf. Momenteel neemt dit 

bestraffende, verplichte, verbale vergeten en

in de steek laten van onszelf de vorm aan 

van mannen, die geloven dat ze vrouw zijn

 en vrouwen, die geloven dat ze mannen zijn. 

Degenen die BT kennen en kunnen hebben, 

geven echter niets om deze sociale bewegingen,

 die niettemin echte vormen van massa-psychoses

 zijn. Dit veranderen van het verhaal is al een

hele lange tijd aan de gang, maar het is altijd een 

groepsding, dat het individu absoluut vermorzelt. 

OT kan nooit iets  produceren dat ons gelukkig

 en gezond zou maken, integendeel, het heeft 

ons alleen maar gekker en gekker gemaakt en

 in nog meer ellende gesleept.

 

Iedereen die voortdurend in het nieuws weet te komen, omdat hij of zij iets onbenulligs heeft gezegd of gedaan, is persoonlijk een grote contradictie, een mislukkeling en een totale chaos. Het is zielig, dat jij naar naar deze dwazen luistert, maar niet naar jezelf en je energie en dus je macht geeft aan hen, maar niet aan jezelf. Hoewel ze goed zijn in het blijven opeisen van jou aandacht, hebben ze niet, zoals ik, de leiding over hun eigen leven. In OT zijn we allemaal, onbewust, aandachtstrekkers en komen we onwillekeurig vast of gevangen te zitten in een verhaal, dat niet het onze is. Degenen die voor anderen een verhaal blijven creëren, om hun leven naar te leven, doen dit altijd ten koste van zichzelf. Zij offeren zichzelf liever op op het altaar van een stomme zaak, dan hun eigen taal te verkennen, waardoor ze OT zouden stoppen, zich zouden bezighouden met BT en hun Taal Verlichting (TV) zouden realiseren.