Activisme,

 

Waarom zijn mensen betrokken bij sociaal/politiek activisme, maar niet bij zichzelf? Hoe groter, zogenaamd belangrijker, bestraffender, moreler, fanatieker of idealistischer het doel – waaraan ze bereid zijn hun hele leven te wijden – hoe meer ze geen aandacht schenken aan hun eigen persoonlijke ellende. Als mijn woorden je iets kristalhelder kunnen maken, kunnen ze je ook op een dwaalspoor brengen en als mijn schrijven saai en stom voor je zou zijn, zou het ook grappig en interessant kunnen zijn.

 

Hoewel ik af en toe het nieuws kijk of lees, open sta voor verschillende bronnen en perspectieven en dus, bij wijze van spreken, weet wat er, zogezegd, aan de hand is, heb ik geen enkele behoefte om me ermee bezig te houden. Ik creëer liever mijn eigen verhaal en heb er geen enkel probleem mee om daarbij te blijven, aangezien ik mijn eigen verwoordingen – over mijn vreugdevolle en succesvolle leven – veel belangrijker vind, dan die van wie dan ook, die mijn aandacht opeisen. Ik vraag jou aandacht niet, daarom kan ik elke dag, aan mezelf, schrijven op deze blog. Het is aan jou om het te lezen, te begrijpen en te waarderen of om het onverschillig te verwerpen.

 

Ik sta versteld van de vele positieve gevolgen van wat ik verbaal blijf produceren. Jij zou het ook kunnen doen, maar je doet het niet. Mijn taal is levend en altijd nieuw, maar jij herhaalt jezelf altijd en dat is natuurlijk de reden waarom je leven zo deprimerend en zinloos is. Voor mij is wat niet grappig is, grappig, aangezien ik duidelijk ben over wat niet duidelijk is voor jou en voor de meeste mensen. Hoe zou ik met mezelf kunnen leven als iedereen van me wegloopt? Ik doe niets om iemand bang te maken, maar jij bent bang voor me, omdat ik door je verbale rookgordijn heen kijk, omdat ik je pretentieuze leugens kan horen. Ik houd je uit mijn leven, zodat jij met jezelf bezig kunt gaan.

 

Mijn taal is duidelijk en eenvoudig en daar hou 

ik van. Bovendien kan ik precies zo zeggen wat

 ik wil en op mijn eigen manier uitdrukken wat

voor mij belangrijk is. Zoals je misschien wel 

hebt gemerkt, maakt het mij helemaal niets uit 

wat voor jou belangrijk is, maar – misschien 

begin je er eindelijk een besef van te krijgen – dat wat

voor mij belangrijk is, is voor jou eigenlijk 

heel belangrijk, ook al geef je dat niet toe.  

Het kan me niet schelen, dat je niet bevestigt 

wat ik zeg, want ik valideer mezelf. Ik zal 

blijven zeggen wat alleen ik kan zeggen, 

aangezien ik hierdoor zowel directe als 

langdurige positieve resultaten ervaar. Ik 

ben me er terdege van bewust, dat je in 

Ontlichaamde Taal (OT) een groot oordeel

hebt over je behoefte aan onmiddellijke

 gratificatie.  Natuurlijk wil jij ook  

meteen een goed gevoel over je taal hebben. 

Als het niet meteen gebeurt, wanneer gaat

het dan ooit gebeuren? Het gebeurt nooit. 

Je blijft maar eindeloos uitstellen, omdat je niet 

beseft dat je taal niet voor je werkt, maar tegen je.

 

Vergeet je mind en stop toch eens met dat onzinnige gepraat over wat  jij of iemand anders denkt, want gedachtes bestaan ​​gewoon eenvoudigweg niet. Zeg maar eens wat alleen jij kunt zeggen en schrijf maar eens wat alleen jij kunt schrijven en realiseer je dan, eens en voor altijd, dat jou echte taal altijd openlijk, zichtbaar of hoorbaar is en nooit verborgen, in denkbeeldige, innerlijke, persoonlijke spraak. Er zijn vele zogenaamde meditatieve mensen geweest, die spraken over dit krankzinnige concept van getuige zijn van jezelf, maar het Oosten heeft het Westen nooit ontmoet. Meditatie is een Oosters, collectivistisch begrip, dat nooit het echte, Westerse, individualistische doel bereiktte, namelijk: zeggen wat je echt wilt zeggen en wat alleen jij kunt zeggen, zowel tegen jezelf en als anderen. Boeddhistische personen kunnen nooit werkelijk hun taal loslaten – wat ten onrechte wordt opgevat als de mind – omdat ze nooit hardop hebben gesproken, met zichzelf, met als enig doel om naar zichzelf te luisteren.

Zelfs als een persoon met zichzelf zou praten, 

zou hij of zij dit nooit doen met voldoende 

aandacht, zorg en gevoeligheid, om rustig en 

vredig te worden, door middel van verbaal te zijn. 

Integendeel, het hele idee dat iemand hardop

met zichzelf zou praten, wordt altijd meteen  

beschouwd als een symptoom van psychose,

terwijl het natuurlijk de sleutel is tot onze 

verbale geestelijke gezondheid. En, aangezien 

geen enkele psychiater, psycholoog, therapeut, 

priester, goeroe, politicus, leraar of ouder 

weet van het grote verschil tussen OT en 

Belichaamde Taal (BT), is er helemaal niemand

 – behalve ik – die consequent, samenhangend 

en liefdevol aanstuurt op het rustig met onszelf praten. 

 

Elk spiritueel pad druist volledig in tegen onze taal, aangezien geen enkele methode of praktijk inhoudt, dat we met onszelf gaan spreken en naar onszelf gaan luisteren terwijl we spreken. Zeker, BT is niet een of andere stomme truuk of techniek, want het is natuurlijk. Je laat je verbale fixatie alleen maar los als je je eigen OT hebt herkend en daarom dus hebt gestopt. BT is alleen mogelijk als je bereid bent te luisteren naar de verwarring, angst, haat, verdriet, frustratie, zinloosheid, hopeloosheid, wantrouwen en onwaardigheid van je eigen OT. Die hele smiechtige praktijk van het meditatief getuige zijn van je verzonnen gedachten, is enorm schadelijk, omdat het geen enkele verbale betrokkenheid van jou vereist. In feite leef je alleen maar in bijgelovige fantasieën over een of andere zogenaamde religieuze ervaring, waarin je praat met een hogere macht, in plaats van met jezelf. Spiritualiteit – maar ook natuurlijk sociaal activisme voor rechtvaardigheid, diversiteit en inclusiviteit – is het bezig te blijven met iets dat zogenaamd belangrijker, groter of beter is dan jijzelf.

 

Aan welke gewichtige zaak we ons hele leven 

ook wijden, het is slechts een achterlijk excuus, 

om maar niet te hoeven omgaan met ons 

meelijwekkende, gekwelde, gefragmenteerde, 

conflicterende zelf. Momenteel neemt dit 

bestraffende, verplichte, verbale vergeten en

in de steek laten van onszelf de vorm aan 

van mannen, die geloven dat ze vrouw zijn

 en vrouwen, die geloven dat ze mannen zijn. 

Degenen die BT kennen en kunnen hebben, 

geven echter niets om deze sociale bewegingen,

 die niettemin echte vormen van massa-psychoses

 zijn. Dit veranderen van het verhaal is al een

hele lange tijd aan de gang, maar het is altijd een 

groepsding, dat het individu absoluut vermorzelt. 

OT kan nooit iets  produceren dat ons gelukkig

 en gezond zou maken, integendeel, het heeft 

ons alleen maar gekker en gekker gemaakt en

 in nog meer ellende gesleept.

 

Iedereen die voortdurend in het nieuws weet te komen, omdat hij of zij iets onbenulligs heeft gezegd of gedaan, is persoonlijk een grote contradictie, een mislukkeling en een totale chaos. Het is zielig, dat jij naar naar deze dwazen luistert, maar niet naar jezelf en je energie en dus je macht geeft aan hen, maar niet aan jezelf. Hoewel ze goed zijn in het blijven opeisen van jou aandacht, hebben ze niet, zoals ik, de leiding over hun eigen leven. In OT zijn we allemaal, onbewust, aandachtstrekkers en komen we onwillekeurig vast of gevangen te zitten in een verhaal, dat niet het onze is. Degenen die voor anderen een verhaal blijven creëren, om hun leven naar te leven, doen dit altijd ten koste van zichzelf. Zij offeren zichzelf liever op op het altaar van een stomme zaak, dan hun eigen taal te verkennen, waardoor ze OT zouden stoppen, zich zouden bezighouden met BT en hun Taal Verlichting (TV) zouden realiseren.