Lies,

 

When you watch and listen to the so-called news, everyone is constantly talking about whether people are, so to speak, telling the truth or whether they are knowingly lying and want it in print. People accuse each other of spreading and perpetuating lies. It is also sometimes said that an animal does not need words because it does not intend to lie. This implies a condemnation of language as such.

 

Lies are constantly told by everywhere. No matter how fast the lie, the truth will catch up with her. We should believe, that sooner or later, the lie, which is apparently feminine, will eventually be caught and everything will supposedly work itself out, when the truth is finally revealed or when we get to have a taste of our own medicine. What a joke.

 

I believe, so many stupid books are written, because it validates our lies in print. It is much more difficult to lie in conversation than on paper. However, it is clear that all of us, unknowingly, day in and day out, because of the unconscious, automatic way in which we use our language, have continued to regard written language as more important than spoken language. Without ever noticing, it is constantly made to appear as if what was written by a writer would be the same as what someone says, but, although we all believe that, of course it is not so.

 

The written lie, too, is perpetuated 

in the name of freedom of speech 

and freedom of the press. It is, so

 to speak – just kidding – in a 

democratic society, a fundamental right, 

to express our feelings and our 

thoughts. In the name of superstitious

 tradition, it is assumed that a 

nonverbal process (feelings) 

and a verbal process (thoughts), 

at the same time, take place inside

 of us. And, yes, those so-called 

feelings, it is said, are very often

 in conflict with what we, in our 

head, in our thoughts, would say 

to ourselves. This utter nonsense

has been going on since time

immemorial and this is said, 

claimed and therefore also 

written and read everywhere. 

We have no choice, but to write

 about how we speak and – even 

though everyone pretends 

otherwise – our speaking 

has never changed because 

of what was written. 

 

We can continue to believe it, but it is and remains a gigantic lie, we started to speak differently because of what was written. Surely, the only way speaking can change is through a different way of speaking. Censorship is a much-discussed topic in the media, because it is erroneously and fanatically assumed, that one should not speak about what was written. However, we are never free, as long as our so-called freedom means, we can or may speak about what was written. We are only really free, if we can and are allowed to talk about talking with ourselves.

 

If someone is silent in all languages, that silence has nothing to do with writing and reading. We can all continue to pretend, that someone, who does not send a letter or a text, says nothing and, therefore, does not speak, but the reality is: there is nothing to read. When that person finally writes something again, then we get to know or understand what was written, but not what was said or heard.

 

With Disembodied Language (DL), we can’t help but  pretend to know. We may say: honesty is the best policy, but that is of course a big lie. One achieves absolutely nothing in the world by telling the truth, because one will dissolve in anonymity. The word anonymity comes from the Greek word anonymia, which literally means nameless or unnamed. Only during our Embodied Language (EL) do we realize the opulence, beauty and blessing of our true identity. Language Enlightenment (LE) is not for those who still want to become famous or known if necessary. For them, DL is merely a means to an end. Having a predetermined goal gets in the way of real conversation and is always a lie. In EL we can speak freely and discover what we want to say.

 

Because we, as speakers, have been caught up in the struggle for the listener's attention, the basis of our everyday, accepted language use is based on what is essentially a threatening situation. We manage to rescue ourselves from this negative circumstance with our acted lies, but in this way we continue, unconsciously, to deal with a language in which we always fight, flee and dissociate. Furthermore, in the progression of DL, who we are never becomes clear.

 

That we, because of DL, have not yet discovered, we can speak of ourselves differently than we have been accustomed to, makes us lie. There is, of course, no language in our head and there are no sentences or words to be found anywhere in our brain. Everyone should fully accept this obvious truth. Moreover, there is no me, inside of me, who has an inner dialogue with himself. All of this nonsense is a lie, which was inevitably based on our conditioning history with DL. However, in EL every form of duality dissolves. We stop asking ourselves questions and as a result, we stop telling lies.

 

Leugens,

 

Als je naar het zogenaamde nieuws kijkt en luistert, dan heeft iedereen het er voortdurend over of we, dan wel, zogezegd, de waarheid spreken of dat er, willens en wetens, wordt gelogen, dat het gedrukt staat. Over en weer beschuldigt men elkaar van het verspreiden en in stand houden van leugens. Men zegt ook wel eens, dat een dier geen woorden nodig heeft, omdat het niet van plan is te liegen. Dit houdt dus zelfs een veroordeling in van de taal als zodanig.

 

Er wordt overal voortdurend van alles gezegd over leugens. Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald haar wel. In dit geval, zouden we er dus in moeten geloven, dat vroeg of laat, de leugen, die schijnbaar vrouwelijk is, wordt achterhaald en dat het allemaal vanzelf zogenaamd wel weer goed gaat komen, wanneer de waarheid eindelijk boven tafel of de aap uit de mouw komt. Wat een lachertje.  

 

Er worden, volgens mij, zoveel boeken geschreven, omdat het ons in staat blijft stellen, om te liegen dat het gedrukt staat. In een gesprek is het moeilijker om te liegen, dan op papier. Het staat echter als een paal boven water, dat wij allemaal, ongemerkt, dag in dag uit, vanwege de onbewuste, automatische manier, waarop wij onze taal gebruiken, geschreven taal als belangrijker zijn blijven beschouwen, dan gesproken taal. Men doet het, zonder daar ooit bij stil te staan, voortdurend voorkomen, alsof wat er door een schrijver werd geschreven, hetzelfde zou zijn, als wat iemand zegt, maar, ook al geloven we dat allemaal, daarom is het natuurlijk nog niet zo.

 

De geschreven leugen, wordt eveneens, in de naam van de vrijheid van meningsuiting en persvrijheid in stand gehouden. Het is, zogezegd – grapje – in een democratische samenleving, een grondrecht, om gevoelens en gedachten kenbaar te maken. Men gaat er daarbij, gemakshalve, vanuit, dat er, in ons, tegelijkertijd, een nonverbaal proces (gevoelens) en verbaal proces (gedachten) plaats vindt. En, ja, die zogenaamde gevoelens, zijn dan, zo wordt beweerd, heel vaak weer in strijd, met wat wij, in ons hoofd, in gedachten, tegen onszelf zouden zeggen. Deze volslagen flauwe kul, is al sinds mensen-heugenis gaande en dit wordt overal gezegd, beweerd en dus ook weer geschreven en gelezen. We kunnen niet anders, dan schrijven over hoe wij spreken en – ook al doet iedereen wel alsof – ons spreken is daardoor dan ook nog nooit veranderd, door ons schrijven.

 

We kunnen het allemaal wel blijven geloven, maar het is en blijft een gigantische leugen, dat we anders zijn gaan spreken, vanwege wat er is geschreven. De enige manier, waarop ons spreken kan veranderen, is door een andere wijze van spreken. Censuur is een veel-besproken onderwerp in de media, omdat  er foutief en dom vanuit wordt gegaan, dat men niet mag spreken over wat er werd geschreven. We zijn echter nooit vrij, zolang als onze zogenaamde vrijheid inhoudt, dat wij kunnen of mogen spreken over wat er was geschreven. Wij zijn alleen echt vrij, indien wij kunnen en mogen praten over ons praten.  

 

Als iemand dus zwijgt in alle talen, dan laat hij of zij niets van zich horen en dat zwijgen, heeft daarom niets te maken met het schrijven en het lezen. We kunnen wel allemaal blijven doen alsof iemand, die geen brief of text stuurt, niets zegd en dus niets van zich laat horen, maar er is in dat geval slechts niets te lezen. Als die persoon eindelijk weer eens iets schrijft, dan geloven en begrijpen wij, wat er was geschreven, maar niet wat werd gezegd of gehoord.

 

Vanuit Ontlichaamde Taal (OT), doen we allemaal alleen alsof we het weten. We zeggen: eerlijkheid duurt het langst, maar dat is natuurlijk een grote leugen. Men bereikt helemaal niets in de wereld, met het zeggen van de waarheid, want men lost op in anonimiteit. Het woord anonimiteit komt van het Griekse woord anonymia, wat letterlijk zonder naam of ongenoemd betekent. Alleen gedurende onze  Belichaamde Taal (BT), beseffen wij de weelde, schoonheid en zegen van onze ware identiteit. Taal Verlichting (TV) is niet weggelegd voor hen, die nog zo nodig beroemd of bekend willen worden. Voor hen is OT slechts een middel om een bepaald doel te bereiken. Het hebben van een vooringenomen uitgangspunt, staat een echt gesprek in de weg en is altijd een leugen. In BT kunnen wij spreken vanuit vrijheid en ontdekken wat wij te zeggen hebben.

 

Omdat wij, als sprekers, zijn blijven hangen in de strijd om de aandacht van de luisteraar, is de basis van ons dagelijkse, als normaal geaccepteerde taal gebruik, nog steeds gebaseerd op een, in essentie, dreigende situatie. Wij weten ons met geacteerde leugens uit deze negatieve omstandigheid te redden, maar we zetten op die manier, ongemerkt,  een omgang met taal voort, waarin we altijd blijven vechten, vluchten en dissocieren. Bovendien, wordt wie we zijn, in de voortgang met OT, nooit duidelijk.

 

Dat wij, vanwege onze OT, nog niet hebben ontdekt, dat wij anders over onszelf kunnen spreken, dan dat wij tot dusver gewend waren, maakt dat wij liegen. Er is geen taal in ons hoofd en er zijn geen zinnen of woorden te vinden in ons brein. Er is ook niemand, in ons, die een innerlijke dialoog met zichzelf heeft. Dit alles is een leugen, die onvermijdelijk gebaseerd was op onze conditionerings geschiedenis met OT. In BT lost iedere vorm van dualiteit op. Wij stellen wij onszelf niet langer meer vragen en als gevolg, houden wij op met het vertellen van leugens.    

 

Phrases,

 

In this sentence, I pass through a resounding gate, and I speak in such a way that the whole may be heard, from the end to the beginning.

 

Where then do I get my language, other than from the tap, which I leave open, because with ear and mouth I let what comes flow and can understand.

 

I am not a question to myself today, but an answer, for I always go unperturbed, sometimes very quickly, but also very gladly, very slowly.

 

Go ahead and worry, go to pieces, because with your stupid language and so-called pomp you have forgotten what you innocently knew.

 

A family, with a father and a mother and some children, has so far never been able to stop the ridiculous fight, because they all lost their way.

 

Of course nothing is lost, if you are reborn with hanging ears and can start from the beginning.

 

By walking in seven, eight, or even nine ditches at a time, I acquired what you couldn't buy, what you wouldn't believe or hear and couldn't achieve because you kept whining about the known road.

 

Embodied Language (BT) apparently is abnormal, because one does not, as in Disembodied Language (OT), remain hungry after having stuffed oneself with a whole meal. Today, obesity is so prevalent because of the absence of lightness. The ungainly weight is literally written on every serious face.

 

You can't make this up as long as you still believe in an inner or outer reality. Everything has to do with your language and can only be touched with your phrases. You cannot have your own language, because for you, language is but a damp, rotten old blanket, full of stinking words and cunning tricks, which kill your happiness again and again. Yes, it is fine, these words don’t rhyme, but give you time.

 

Just waking up in the middle of the night, to write this and to keep up with the times and to know that after my yawning, I will soon go back to sleep. I have no dreams of what has happened to me and my rest is always deep and conscious.

 

You don't have this, you don't sing a song, but I produce every moment and every time, another day, a new sensation, another feeling, because only I know with my language, what I mean by that.

 

Zinnen,

 

In deze zin, ga ik door een welklinkende poort en kom ik zodanig aan het woord, dat het geheel kan worden gehoord, vanaf het eind tot aan het begin.

 

Waar haal ik dan mijn taal vandaan, anders dan uit de kraan, die ik laat open staan, omdat ik met oor en mond, wat komt, laat stromen en kan verstaan.

 

Ik ben voor mijzelf geen vraag vandaag, maar een antwoord, want ik ga altijd onverstoord voort, soms heel snel, maar ook heel graag, heel traag.

 

Maak jij je maar druk, loop jij je maar stuk, omdat jij met je domme taal en zogenaamde pracht en praal bent vergeten, wat je onschuldig hebt geweten.  

 

Een familie, met een vader en een moeder en met wat kinderen, heeft tot dusver nog nooit kunnen verhinderen, dat zij de belachelijke strijd eindelijk staakten, omdat ze allemaal de weg kwijt raakten.

 

Uiteraard is er niets verloren, als je met hangende oren wordt herboren en kan beginnen bij van voren.

 

Door in zeven, acht of zelfs negen sloten tegelijk te lopen, heb ik verworven, wat jij niet kon kopen, wat jij niet wilde geloven of horen en niet kon bereiken, omdat jij maar over de bekende weg bleef zeiken.

 

Belichaamde Taal (BT) is schijnbaar heel abnormaal, omdat men niet, zoals in Ontlichaamde Taal (OT), nog steeds hongerig blijft, nadat men zichzelf heeft volgevreten, met een heel maal. Tegenwoordig is zwaarlijvigheid zo wijd verspreid, vanwege de afwezigheid van lichtvoetigheid. Het lompe gewicht  staat letterlijk geschreven op ieder serieus gezicht.

 

Je kunt dit niet verzinnen, zolang je nog gelooft in het hebben van een buiten of een binnen. Alles heeft met je taal te maken en is alleen met jou taal aan te raken. Jij kan je eigen taal niet schrijven of spreken, want voor jou is taal slechts een klamme deken, vol met oude, stinkende woorden en sluwe streken, die telkens weer jou geluk vermoorden.

 

Even, in het midden van de nacht, wakker worden, om dit te schrijven en bij de tijd te blijven en om te weten, dat ik, na mijn gapen, zodadelijk verder ga met slapen. Ik heb geen dromen, over wat mij is overkomen en mijn rust is altijd diep en bewust.

 

Jij hebt dit niet, jij zingt geen lied, maar ik produceer elk moment en iedere keer, een andere dag, een nieuwe gewaarwoording, een ander gevoel, omdat alleen ik met mijn taal weet, wat ik daarmee bedoel.     

 

Peace,

 

The peace, which you so very badly need, can only be found, if you listen to yourself, while you speak and engage in Embodied Language (EL), instead of Disembodied Language (DL). You have always been  in such denial of your unfulfilled desire for security, stability, tranquility and truth. Of course, all of these go hand in hand, but due to your usual, fragmented, conflicted, way of dealing with language – which is DL – you believe, they can be separately achieved.

 

You’ve have never asked yourself: how can I be safe without stability? How can I be peaceful without truth? Or, how can I have any positive experience at all, without the right language, which is necessary to bring it about and to maintain it? And, now that you read this, are you just going to read about it, or are you going to talk with me, so that you can actually experience, that such a language exists, not only on paper, but in reality? I am absolutely sure, there is no else, except me, with whom you can discover and explore this magnificent language of peace, which makes you realize, that the language you’ve been used to, could never fulfill or satisfy you.

 

It seems odd to say or write this, as I don’t have any stake in running anyone else’s life. I’ve lived my life for sixty-four years and spoken and written about EL a lot, yet people haven’t paid attention, to what I’ve found. It has nothing to do with me, but with how you live your life. I hear and experience, you don’t know about EL. I wish you did, but my longing, to have EL with you, hasn’t resulted in us having EL.

 

You are further away from me, than ever before and my well-intended attempts, to reach you, have all back-fired. Now that I’ve given up trying to reach you, perhaps, there’s a small chance, you might read this and say: I’ve got to talk with this unusual man.  

 

If you talked with me, you would be so happy and I would be so happy, because you would be so happy. We would be happy together, because our language would support our happiness. Currently, with your DL, language prevents your happiness. How are you supposed to be happy, if your language doesn’t in any way reflect that? Your happiness is secured, if you are going to acquire the language, which invites it and enhances it. This is not just some theoretical issue, some therapeutic issue, some academic issue, some idealistic issue, some political issue or some spiritual or moral issue, but this is a verbal issue.

 

If you don’t speak the sounds, the words, the love, the knowledge, the meanings of peace, you will not experience it in your life. However, if you begin to speak the language of your happiness, which is EL, it will come into your life and inform all of your other behaviors. The absence of positive experiences, in your life, is not that you don’t have them, but that you don’t talk about them, out loud, with yourself.

 

Even if you, miserly, hesitantly, rarely, briefly, talk a tiny little bit, with yourself, about things going well with you, you know already, it is not nearly enough. You are uncertain about your ability to have fun, to enjoy, the remain peaceful and be happy, because  you hardly dare to talk about it with yourself.

 

You really need some encouragement, to talk with yourself – instead of with others – about your own  positive experiences, because without such support, you simply don’t do it and then it seems – even if  you have some constructive good experiences – as if everything is depressing, upsetting, troubling and problematic. You must have noticed yourself, that nobody is interested in your positive experiences.

 

As you read this text, you probably wonder: is this man capable of enhancing, reinforcing, prolonging and understanding my longing for peace, happiness, truth, love, relaxation and fun? My answer is: yes, I am. I am the person, who wrote this and I could also say this, so that you could hear this, experience this and then respond to this. Even while you read this, you can already get a taste of what EL is, as you can tell that nothing is imposed on you. EL is absolutely free and can only be experienced voluntarily.

 

What would language and talking with each other be like, if we are free to say what want to say and to say it, exactly in the way we would like to say it? My writing makes you consider that possibility. To me this is not a question, as I know the answer, but you still need to let yourself know: EL is both possible as well as wanted. Yes, and I say to you: you want EL, not DL. When you let yourself know, you will have, like me, peace, every day. Moreover, you will not forget about it – like everyone else, who engages in DL – because you remember who you are with EL.

 

Here is a small poem, I wrote many years ago, when I had my first glimpse of my EL, which, of course, represents my Language Enlightenment (LE).

 

This is myself originally me

There’s nothing that I try to be

Just being is the key

 

Only now I am having the choice

To scream or to sing with my voice

 

This goodness and peace that I feel

That is my nature I know it for real

 

The only thing I like to do

Is to share my heart with you

Own,

 

The only language that has meaning is our own language. No one has Embodied Language (EL), because it is completely discontinuous with the  Disembodied Language (DL), everyone is engaged in because of their conditioning. Even though we experience the negative consequences of it daily, we have never concluded, that our own DL - and not the DL of others - is a huge problem for us.

 

As far as our own language is concerned, putting the hand in our own bosom is a matter of listening to ourselves as we speak, alone, to ourselves about what is happening to us. This is our own process, in which we dissolve, because no one else is speaking but ourselves and no one is listening but ourselves.

 

If we take the time and have the guts, to be our own authority and thus to judge for ourselves whether what we say makes sense or if it is nonsense, then it will immediately become apparent, we are quite capable of recognizing, OT is not our own language, even though, we are, by habit, used to pretending that it is. This realization has far-reaching positive consequences, which we will experience with EL.

 

Having established – for ourselves – the undeniable, great, immediate difference between our own DL and our own EL, we cannot help, but admit, to ourselves, that, because of our old habit, we are constantly mechanically and unconsciously dealing with our language. In fact, we are ignorant, heedless and insensitive about everything, because of our own DL, which immediately stops, as soon as we let ourselves know this with our own resonant sound.

 

Actually is an adverb, which

 also means factually or really. 

So, we each - by nature – possess 

the quality to have EL, but, 

because we live so unnaturally, 

we always go against it with our

 DL. Although this is definitely 

our conditioning, it hasn't 

fundamentally changed us. So, 

it's actually exactly the same for

 everyone and we all face the same

 life-and-death decisive challenge,

 as we all still have that innate 

quality, which, because of our 

DL, we can't get to. 

 

Only when we come to realize the seriousness of our participation in stressful, anxious, dissociative, malignant DL - and finally stop doing so, only to then, reassured, relaxed, amazed and energized, we will transform into our own, creative, meaningful, conscious, self-evident, effortless EL – our lives will take the turn we secretly longed for. We do this in our own interest and can only do this for ourselves.

 

Owning our own language, means that with EL – our new way of dealing with language – we literally and figuratively become a different person, because who we were, or supposedly, who we thought we were, has disappeared. Even though our conditioning with DL will continue to remind us of our old ways, this remembrance reinforces our own experience of EL.  There's really no going back after we've discovered who we really are and remain with our EL.

 

The way our own well-being triumphs over all our problems is caused by our EL, which instructs us to stop worrying about DL, as everyone else does. This implies, we always keep following our own energy - even if we are completely alone in this - as we keep talking to ourselves about and listening to what we cannot discuss with others, but what happens to us.

 

Having our own language solidifies our 

Language Enlightenment (TV), from 

which not only our own unique 

verbal behavior, but also, all of 

our other behavior seems to emerge.

 As all of this takes place, a 

realization arises, that our own 

enlightenment is something 

entirely different from what 

we have heard or read. In the 

, DL-derived explanation of 

enlightenment, it was always 

about, supposedly, going beyond 

language.

This ridiculous effort of

 trying to lift of ourselves, 

by our own shoelaces, 

has never – as was claimed – 

transcended the duality, which,

 presumably, was the root 

cause of all our struggles, 

conflicts and problems. However, 

our DL  could finally be understood 

through our own EL, thus dissolving

 the illusion we called our mind.

  

 

Eigen,

 

De enige taal, die betekenis heeft is onze eigen taal. Niemand heeft Belichaamde Taal (BT), omdat het helemaal los staat van de Ontlichaamde Taal (OT), waar iedereen vanuit de conditionering mee bezig blijft. Ook al ervaren wij er dagelijks de negatieve gevolgen van, we zijn nog nooit tot de conclusie gekomen, dat onze eigen OT – en dus niet de OT van anderen – een enorm probleem voor ons is.

 

Wat onze eigen taal betreft, is het steken van de hand in eigen boezem, een kwestie van luisteren naar onszelf, terwijl wij hardop, alleen, met onszelf spreken, over wat er met ons aan de hand is. Dit is ons eigen proces, waarin wij oplossen, omdat er niemand anders aan het woord is, dan wijzelf en waarin er niemand anders luistert, dan wijzelf.

 

Als wij de tijd nemen en het lef hebben, om onze eigen authoriteit te zijn en om dus te beoordelen of wat wij zeggen, zin heeft of kant noch wal raakt, dan blijkt onmiddelijk, dat wij heel goed in staat zijn, om te erkennen, dat OT, niet onze eigen taal is, ook al zijn we, vanuit gewoonte gewend, om te doen alsof dit zo zou zijn. Deze realisatie heeft verstrekkende positieve gevolgen, die wij met BT gaan meemaken.

 

Nadat wij – voor onszelf – het onomstotelijke, grote, onmiddelijke verschil hebben vastgesteld, tussen onze eigen OT en onze eigen BT, dan kunnen wij niet anders dan aan onszelf toegeven, dat wij, vanwege onze gewoonte, voortdurend mechanisch en dus onbewust met onze taal zijn blijven omgaan. Eigenlijk is het zo, dat we onwetend, onachtzaam en ongevoelig zijn, vanwege onze eigen OT, die direct stopt, zodra wij dit, met onze eigen klank, aan onszelf, laten weten.

 

Eigenlijk is een bijvoegelijk naamwoord, dat ook  zowaar, daadwerkelijk, feitelijk of echt betekent. Wij hebben dus ieder – van nature – de kwaliteit om BT te hebben, maar, omdat we zo onnatuurlijk leven, gaan we daar, met onze OT, telkens weer tegenin. Ook al is dit zonder meer onze conditionering, toch zijn wij hierdoor niet fundamenteel veranderd. Het is dus eigenlijk voor iedereen precies hetzelfde en we staan allemaal voor dezelfde, leven-en-dood beslissende uitdaging, want we hebben allemaal nog steeds, die aangeboren eigenschap, waar we, vanwege onze OT, maar niet aan toe kunnen komen.

 

Alleen wanneer wij de ernst gaan beseffen, van onze deelname aan stress-volle, angstige, dissociatieve, kwaadaardige OT – en er daardoor eindelijk mee ophouden, om dan, gerustgesteld, ontspannend, verwonderd en vol met energie, te transformeren, naar onze eigen, creative, betekenisvolle, bewuste, vanzelf-sprekende, moeiteloze BT – zal ons leven de andere wending nemen, waar wij heimelijk zo naar hebben verlangd. Uiteraard doen wij dit uit eigen belang en kunnen wij dit alleen voor onszelf doen.

 

Eigenlijk betekent eveneens, dat wij met BT – onze nieuwe omgang met taal – letterlijk en figuurlijk een ander persoon zijn geworden, omdat wie wij waren of zogezegd dachten te zijn, is verdwenen. Ook al zal onze conditionering met OT aan onze oude manier van doen blijven herinneren, deze herinnering zal onze eigen ervaring met BT alleen maar versterken. Er is dus eigenlijk geen weg terug, nadat wij hebben ontdekt, wie wij werkelijk zijn en blijven met BT.

 

De wijze waarop ons eigen welzijn het wint van al onze problemen, wordt veroorzaakt door BT, die ons instrueert om ons niet meer, zoals iedereen doet, druk te maken over OT. Dit impliceert, dat wij altijd eigen energie blijven volgen – ook al zijn wij hierin helemaal alleen – aangezien wij met onszelf blijven spreken over en luisteren naar wat wij met anderen niet kunnen bespreken, maar wat met ons gebeurt.

 

Het hebben van onze eigen taal, zetelt ons in onze Taal Verlichting (TV), vanwaaruit niet alleen ons eigen uniek verbale gedrag, maar ook, gaandeweg, al onze andere gedragingen blijken voort te komen. Terwijl dit alles zich voltrekt, ontstaat er een besef, dat onze eigen verlichting iets heel anders is als wat wij hebben gehoord of gelezen. In de uit OT onstane uitleg van verlichting ging het ogenschijnlijk altijd over het voorbij gaan aan taal. Maar dit belachelijke optillen van onszelf, bij onze schoenveters, heeft ons nooit, zoals dat wordt beweerd, doen onstijgen aan de dualiteit, die werd verondersteld de oorzaak te zijn van al onze strijd en problemen. Het was echter onze OT, die eindelijk met behulp van onze eigen BT kon worden begrepen, waardoor de illusie, die we onze mind of ons denken noemen, kon oplossen.