You,

 

You can hear by my voice that I am enlightened. However, these words cannot be heard unless you read them out loud to yourself. And, if you do, then you do not hear me, but yourself and that is the only way in which you too can experience the Embodied Language (EL), which lets you know your Language Enlightenment (LE). What you are reading here is not some outlandish, long-winded, chewed-out, tedious story, that emerged from Disembodied Language (DL), in which some speaker always childishly demands the attention of the listener.

 

There is no restraint in my language or in my sound. I know what I'm talking about, because I enjoy my own voice. You can't know what you're talking about until you hear yourself. I'm not saying that my EL sounds like music to my ears. My language is not to be compared to that so-called beautiful music you say you love so much. However, my language is music, which you have never heard. The wonderful thing about my EL, is that I don't experience the sound of my language from my memory either.

 

You and many others have said, written, heard and read about enlightenment, but none of it is true, in my opinion, as no one, like me, enters into – and stays with – language. All the so-called enlightened ones merely play power games with language, but I don't. You expect me to do what has already been done, but that is not how I treat my language.

 

You wanted your enlightened hero or heroine to have an effect on you, so that you could finally let go or transform your thinking. Well, forget it, because that's not how EL works. This illusion, that you or anyone else thinks, arose from DL, which is only said, heard, written or read by you, but not by me.

 

You are as stupid as all those retarded enlightened ones, that you have kept listening to, for you speak of your thinking, as if it were really happening and as if your fantasized mind exists. If you had listened for only one moment to yourself, you would have immediately forgotten about your fake knowledge.

Not I, but you, are, inadvertently, day after day, hallucinating that you can reason and that you have problems, which, on the one hand, are caused by your thinking, but, on the other hand, supposedly, could be resolved by proper, clear, rational, realistic thinking. Language takes no central place in your life and so, you just on keep hating and stamping, drifting, melancholy grinding, baling and whining and complaining and accusing and condemning.

 

You have no energy and you are negative, because, unconsciously, you are completely preoccupied with your own DL. As a result, you fabricate all kinds of concepts, such as freedom, consciousness and insight, which don’t help you at all. You create and you live in your own cramped, anxious, phony reality, but you don't want to admit to yourself that you too can have EL and be without any problems.

 

Whether you want to believe it or not, there are no problems anymore in your EL, because for you too, only your own EL can express your original state, which, therefore, I call LE. In LE, you are without problem, because you are without words, as where you came from, before you were born and learned your language and where you supposedly go when you die, has nothing to do with language at all. You sometimes talk about being conscious, being in the here and now, but what you actually refer to, is your language, which only happens, when you are alive.

 

There can only be language and the consequences of how you deal with language, as long as you live and this realization makes a huge difference in how you live your life. Everyone is wasting their lives on DL, because so many other things supposedly are more important than their language. You are frantically  searching for the deeper meaning of your existence and you boast about your spiritual experiences, but you do not even listen to yourself, because you want others to listen to you or you keep on listening to others, instead of to yourself. As a result, you will always consider the speaker and the listener as two separate entities. In EL, by contrast, you experience that the speaker and the listener are always one.

 

Your worn-out duality (speaker/listener, 

life/death, good/bad) is not the result of 

language as such, but of your DL, 

which prevents you from experiencing

 the oneness of who you are. You too

 can produce that sound, but it happens

 so rarely, so insufficiently and so 

irregularly, you do not know, you 

can follow the sound of your own 

well-being, by listening to it while

 you speak. Your EL doesn’t take 

to your LE, but it reveals, that 

LE can only be expressed and 

heard – after you have 

stopped DL – with your EL. 

Your LE doesn't want DL either and by saying this over and over again and investigating further, you give yourself the opportunity, to speak from your self-knowledge. This text, however, is my language, which is only of interest to me and no one else has to do anything with it or can do anything with it, unless you start listening to the sound of your own language, so you can act on and deliberately begin to pursue, what you have told yourself in this way.

 

It is such a wonderful thing, that since the day before yesterday, I suddenly began to speak and write in Dutch about my LE, because I had never done that before. There is a sense of gentleness in my Dutch language, which eluded me in the English language. You could say that my English language represents more a detached, rational side and my Dutch language represents more my emotional side.

 

In order to have EL, it is important to speak and write much more slowly, sensitively and calmly than we are used to, in our rushed, stressed, chaotic DL. When you start to speak about all your fears, frustrations and defense mechanisms from your rest, patience and acceptance, you can still cry or scream with justified anger or sadness, about what has happened to you, during DL. Since you only talk to yourself alone in EL, there are no complicated consequences of sharing your negativity with others. In EL, we take full responsibility for our own language, so it's also not a question of us, together, with our EL, going against the whole world, against everyone who still has DL, as there are no longer any DL-groups, to which we believed to belong.

 

In EL, you belong only to yourself. When you seek support from others with your trauma, something  disastrous happens, because you continue to live in the delusion, that others play an important role in how you should deal with your past with DL. This social obligation always goes hand in hand with some form of group behavior, but it will fall by the wayside, if you, as an individual – as an indivisible whole – start to express yourself and, subsequently,  dare to set yourself free, by behaving as you want.

 

Nobody has any interest in EL and yet, the future of mankind depends on the few, honest, courageous, intelligent and lively persons, who understand that our DL is completely screwed up. There is no future for our superstitious, compulsive, problematic DL, even though we all, like zombies, unconsciously go on and on with it. Unless a large mass of people - for themselves - discover EL, we will meet our demise. However, this is not a political, spiritual or cultural change, but a personal, verbal, spoken and written  development, which can only happen on a grand scale, if parents, teachers, governments, educational institutions, psychology, psychiatry and behavioral sciences recognize EL, as the primary language of all instruction. You're the one, who will have to make that happen, as I am already doing everything I can.

 

When I was still a psychology instructor at Butte College, I did many successful experiments with all my students, in which I showed them that EL can be learned by anyone. I am still so incredibly happy to have left that teaching position, because I did not receive any support from my colleagues, although I had also organized several very successful seminars for them. Unless I happen to run into you, here or there, and unless you want to talk to me, there's no other way for you to get to know EL. You, reading this, are really the only one I can possibly reach.

 

Jij,

 

Jij kunt aan mijn stem horen, dat ik verlicht ben. Aan deze woorden valt echter niets te horen, tenzij jij ze hardop aan jezelf voorleest. En, als jij dat doet, dan hoor je niet mij, maar jezelf en dat is de enige wijze, waarop ook jij de Belichaamde Taal (BT) kunt gaan beleven, die jou je Taal Verlichting (TV) laat horen. Wat je hier leest, is niet een uit-een-zetting, een lang-draadig, uitgekauwd, vervelend verhaal, dat is voortgekomen uit Ontlichaamde Taal (OT), waarin de spreker altijd de aandacht van de luisteraar eist.   

 

Er is geen terughoudendheid in mijn taal en in mijn klank. Ik weet waar ik het over heb, omdat ik hou van dat geluid. Jij kunt niet weten, waar jij het over hebt, zolang jij jezelf niet hoort. Ik zeg niet, dat mijn BT mij als muziek in de oren klinkt. Mijn taal is niet,  zoals die zogenaamde mooie muziek, waar jij zo van zegt te houden. Mijn taal is muziek, die je nog nooit hebt gehoord. Het wonderlijke van BT, is dat ook ik die klank niet vanuit mijn herinnering beleef. 

 

Jij en vele anderen hebben van alles over verlichting gezegd, geschreven, gehoord en gelezen, maar er is, volgens mij, niets van waar, omdat niemand, net als ik, ingaat op – en geniet van – taal. Alle zogenaamde verlichten spelen stomme macht-spelletjes met taal, maar ik doe dat niet. Jij verwacht van mij, dat ik doe wat al is gedaan, maar zo ga ik niet om met taal.

 

Jij wilde, dat jou verlichte held of heldin een effect op jou zou hebben, waardoor jij zogezegd eindelijk jou denken zou kunnen loslaten of transformeren. Nou, vergeet het maar, want zo zit BT niet in elkaar. De illusie, dat jij of wie dan ook denkt, komt voort uit jou OT, die alleen maar door jou, maar niet door mij, wordt gezegd, gehoord, geschreven of gelezen. 

 

Jij bent net zo stom, als al die achterlijke verlichten, waar je naar bent blijven luisteren, want jij spreekt over jou denken, alsof het echt gebeurd en dat jou belachelijke, verwarde, gefantaseerde mind dus werkelijk bestaat. Als jij zou luisteren naar jezelf, zou je je zogenaamde weten meteen hebben vergeten.

 

Niet ik, maar jij, bent, ongemerkt, dag in dag uit, aan het hallucineren, dat jij kunt redeneren en dat jij problemen hebt, die, aan de ene kant, door jou denken zijn veroorzaakt, maar, die, aan de andere kant, door het juiste, heldere, rationale, realistische denken zouden kunnen worden opgelost. Voor jou staat je eigen taal nog niet centraal en dus blijf je maar drifting en zwaarmoedig malen en balen en zeiken en klagen en beschuldigen en veroordelen. 

 

Jij hebt geen energie en je bent negatief, omdat je, onbewust, volledig in beslag wordt genomen door je eigen OT. Daardoor fabriceer je allerlei concepten, zoals vrijheid, bewustzijn en inzicht, die niet helpen. Jij creert en jij leeft in je eigen verkrampte realiteit, maar je wilt niet aan jezelf toegeven, dat ook jij BT kunt hebben en dan is er geen vuiltje aan de lucht.

 

Er is dus – of jij het nou wil geloven of niet – vanuit jou BT geen enkel probleem en dat is echt zo, omdat ook jij, alleen met je eigen BT, uiting kunt geven aan je oorspronkelijke staat, die ik daarom TV noem. In TV ben je zonder woorden, omdat, waar jij vandaan kwam, voordat jij was geboren en taal had geleerd en waar jij zogenaamd naar toe gaat, als jij de pijp uit gaat, helemaal met taal niets te maken heeft. Je hebt het wel eens over in het hier en nu zijn, maar jou taal – jou BT – gebeurt alleen, als je echt leeft.   

 

Er is alleen maar jou taal en de onvermijdelijke consequenties van jou omgang met jou taal, zolang als dat jij leeft en dit besef maakt een enorm groot verschil, in hoe jij je leven leeft. Iedereen vergooid zijn leven aan OT, omdat andere zaken zogenaamd belangrijker zijn dan hun taal. Jij bent naarstig op zoek naar de diepere betekenis van je bestaan en je schept op over al je spirituele ervaringen, maar jij luistert niet naar je zelf, omdat je wil, dat anderen naar jou luisteren of omdat je naar anderen blijft luisteren, in plaats van naar jezelf. Hierdoor blijf je dus altijd de zogenaamde spreker en de luisteraar als twee afzonderlijke entiteiten beschouwen. In BT, ervaar je, dat de spreker de luisteraar een zijn.

 

Die afgezaagde, aftandse, achterbakse dualiteit (spreker/luisteraar, leven/dood, goed/slecht) is niet het gevolg van taal als zodanig, maar van jou OT, die jou ervan weerhoudt, om de eenheid van jezelf te ervaren. Ook jij kunt dat geluid produceren, maar dat gebeurd zo zeldzaam, zo onvoldoende en zo onregelmatig, dat je niet weet, dat jij de klank van je welzijn, tijdens het luisterend spreken, kunt volgen. Jou BT brengt je dus niet naar jou TV, maar toont aan, dat jou TV alleen met BT van zich laat horen.  

 

Ook jou TV wil geen OT en door dit keer op keer te zeggen en verder te onderzoeken, geef jij jezelf de kans, om te spreken vanuit je zelf-kennis. Deze tekst is echter mijn taal, die uitsluitend en alleen voor mij van belang is en niemand anders hoeft hier iets mee of kan hier iets mee, tenzij jij naar je eigen taal gaat luisteren en daarom kunt gaan handelen vanuit wat jij op deze manier aan jezelf hebt kunnen zeggen.

 

Het is zoiets heerlijks, om, sinds eergisteren, ineens weer het Nederlands over mijn TV te spreken en te schrijven, omdat ik dat nog niet eerder had gedaan. Er is een gevoel van mildheid, die mij in de Engelse taal ontging. Je zou kunnen zeggen, dat Engelse taal meer mijn rationele kant en dat mijn Nederlandse meer taal mijn emotionele kant vertegenwoordigt.

 

Om BT te kunnen hebben, is het altijd van belang om heel veel langzamer, gevoeliger en kalmer te spreken en te schrijven, dan dat wij gewend zijn in onze gehaastte, gestresde, chaotische OT. Als jij eindelijk vanuit jou rust, geduld en acceptatie over jou angsten, frustraties en afweermechanismes gaat spreken, dan kan jij alsnog gaan schreewen, huilen vanuit een terechte woede of verdriet, over wat jou allemaal gedurende OT is overkomen. Aangezien jij in BT met alleen met jezelf praat, zijn er niet langer die nare, gecompliceerde gevolgen, van wanneer jij je negativiteit met anderen deelt. In BT, nemen wij volledige verantwoordelijkheid voor onze eigen taal en daarom is het dus ook geen kwestie van dat wij samen, met onze BT, tegen de hele wereld – tegen iedereen met OT – gaan zijn. Er zijn geen groepen meer, waartoe jij, vanuit OT, geloofde te behoren.

 

In BT behoor jij alleen toe aan jezelf. Wanneer jij vanuit je trauma steun zoekt bij anderen, vindt er iets heel rampzaligs plaats, omdat je daardoor in de waan blijft leven, dat anderen een rol spelen, in hoe jij met je verleden met OT zou moeten omgaan. Dit sociale moeten, gaat altijd samen met de een of andere vorm van groeps-gedrag, maar valt alleen dan pas weg, als jij, als individu – als ondeelbaar geheel – jezelf gaat uiten en, vervolgens, daardoor dus, eindelijk jezelf vrij durft te gaan gedragen.

 

Vooralsnog heeft niemand enige interesse in BT en toch hangt de toekomst van de gehele mensheid af van de weinige, eerlijke, moedige, intelligente en levendige personen, die wel degelijk begrijpen, dat onze OT helemaal op z’n gat ligt. Er is geen toekomst voor bijgelovige, dwangmatige, problematische OT, ook al gaan wij er allemaal, als zombies, onwetend mee verder. Tenzij er een grote mensen massa – voor zichzelf – BT gaat ontdekken, gaan wij onze ondergang tegemoet. Dit is echter geen politieke, spirituele of culturele verandering, maar een persoonlijke psychologische ontwikkeling, die alleen tot stand kan worden gebracht, als de regeringen, de onderwijs-instellingen, de psychologie, de psychiatrie en de gedrags-wetenschappen, BT als voertaal gaan erkennen. Jij bent jij degene, die dat zal gaan bewerkstelligen, want ik doe al wat ik kan.  

 

Toen ik nog psychologie leraar was bij Butte College, heb ik met al mijn studenten vele zeer geslaagde experimenten gedaan, waarin ik heb aangetoond, dat BT voor iedereen te leren is. Ik was blij om dat leraarschap weer achter mij te laten, omdat ik geen enkele steun kreeg van mijn collega’s, ofschoon ik ook voor hen diverse succesvolle seminars had georganiseerd. Tenzij ik jou toevallig hier of daar tegen het lijf loop en tenzij jij met mij in gesprek wil gaan, is er voor jou geen andere mogelijkheid, om kennis te nemen van BT. Jij die dit leest, bent de echt enige, die ik nog eventueel weet te bereiken.     

 

Therefore,

 

Because my language began almost sixty-five years ago in the Netherlands, it is important to me, after twenty-five years of living in America, to speak and write about, at this retirement age, in my mother's tongue, about my enlightenment. It is precisely for this reason, that it is of such enormous importance, because I have actually only recently, because of my Embodied Language (EL), been able to express myself satisfyingly and therefore fully, about my Language Enlightenment (LE). So far, I had only expressed my LE in English, but now that I speak and write about it in Dutch, a new phase has begun.

 

I am enlightened and therefore I can consciously have EL, which no longer eludes me, as it does with others, who do not yet know the difference between EL and Disembodied Language (DL). For me, my EL always goes further, because it's not a fluke that I have it. Those who do not even realize, that they are participating in DL, because of their conditioning history - but against their own will - can experience only fleeting moments of EL, as they don’t possess the ability to skillfully and consciously engage in EL.

 

Gaining the dexterity and ease to have EL every day requires us to pay attention to whatever demands our attention, by talking about it aloud to ourselves, so that we can identify the accompanying voice, which indicates whether we are in DL or EL. The difference is clearly audible and very tangible. We can only stop our DL if we recognize it as such. It will stop on its own and therefore there is no point in trying to have EL. We always only want to have EL,  because we have DL, but don't yet recognize it.

 

Experience has taught me, that if I pay attention to what demands my attention, by listening to myself, as I tell myself what is going on, then, whatever was  in my attention dissolves itself. It therefore comes down to staying with my own words, my own pace and rhythm and to say what is important to me and thereby produce the voice-sound, that allows me to create and understand my reality. I know – because I have done this so many times before – what I want say and therefore can say, will only be said by me, if I take all the time of the world, to speak patiently with myself and listen to my sound or my vibration. Therefore, for anyone who can have EL, speaking to themselves becomes more important than speaking with others, and someone who can distinguish DL from EL, naturally no longer participates in DL.

 

Our life's energy is constantly drained and wasted, because of the unconscious way we have continued to deal with our language. It's amazing we haven't started talking to ourselves about the difference between DL and EL. This is why we experience the transition from DL to EL as beneficial, because we can feel the energy flowing back into us. You hear and know immediately, you are on the right track.

 

I have had increasingly EL and decreasingly DL for many years, but I still couldn't properly talk about my LE, as I hadn't talked to myself about it in Dutch yet. However, that has suddenly changed yesterday and I therefore now have the feeling, I want to continue in Dutch. Whenever one talks about consciousness, it is always about being some sort of imaginary spectator of one's own thoughts. This is, of course, pure nonsense, because there are no thoughts and there is no spectator-self-consciousness-whatever inside of our head, as there is only language, which can be spoken, heard, written or read. What we, with DL, have called consciousness, is, in EL, simply what we want to and can say to ourselves. In other words, we are unconscious, as long as we have not spoken to ourselves, because the conversation with others was supposedly more important. Therefore, the moment, when we hear the immense difference between DL and EL is also the realization of our LE.

 

All our problems stem from and are always linked to our automatic participation in DL and so we keep repeating ourselves, with the inevitable result that our life situation will completely deteriorate and spirals out of control. This only really turns around when DL starts to decrease, so that our EL begins to increase. Surely, this fascinating and benevolent process occurs because we pay attention to our language. It is immediately and effortlessly clear to us that, in the moment of passing from DL to EL, we are being freed from a gigantic burden, we have hitherto been carrying around with us. This finding in itself is our LE, but the fact still remains, we have not yet spoken at length about our conditioning history with DL and, therefore, we unconsciously lose track of our EL, time and time again.

 

Noticeable increase of our EL depends on whether we have discriminated and therefore learned how our DL works. However, there is nothing to know about our EL, as it happens by itself. Although our description to ourselves of what DL has done, is a profoundly emotional healing process, we can be  light-hearted about this transformation, because, through the speaking and hearing of our EL, we have begun express and act on own intelligence. In EL, we do not speak or write from our memory, but from what is happening now and, therefore, our language or what we used to call our attention can easily flow with our ever-changing experiences.

 

The knowing, which unfolds, as our EL increases, is a different knowing than what we obtained with great difficulty, with DL. Our so-called knowledge is worthless compared to what we irrevocably learn about ourselves with our EL. Our new, energizing, EL-acquired self-knowledge goes against all other DL-acquired knowledge, as that forceful, harmful knowledge, has always denied our spontaneous, natural, happy and self-evident self-knowledge.

 

Since my emigration to the United States in 1999, I have never been back to my country of origin, but in this Dutch today writing about my LE, it feels as if I am reconnecting with everything I have left behind.  I do not feel sentimental about this, therefore, I do not travel by plane, but with EL. After writing and reading all this, I am in awe and without language. When I stop typing on my keyboard, when I no longer speak, hear or read anything, I experience a deep silence, in which everything is resolved.

 

Daarom,

 

Omdat mijn taal, bijna vijf en zestig jaar geleden, in  Nederland begon, is het voor mij van belang, om na vijf en twintig jaar in Amerika te hebben geleefd, op deze gepensioneerde leeftijd, in mijn moeder’s taal, over mijn verlichting te spreken en te schrijven. Het is juist daarom van zo’n enorom belang, omdat ik eigenlijk onlangs pas, vanwege mijn Belichaamde Taal (BT), in staat ben geraakt, om mij tevreden en dus volledig te uiten, over mijn Taal Verlichting (TV).

 

Ik ben verlicht en daarom kan ik dus bewust BT hebben, die mij niet meer – zoals bij anderen, die het grote verschil tussen BT en Ontlichaamde Taal (OT) nog niet kennen –  zomaar ineens ontglipt. Voor mij gaat mijn BT altijd verder, omdat het geen toevals-treffer is, dat ik het heb. Zij, die niet eens in de gaten hebben, dat ze, vanuit hun conditionerings geschiedenis – maar tegen hun wil – meedoen met OT, kunnen slechts korstondige momenten van BT ervaren, omdat ze nog niet over het vermogen beschikken, om vaardig en bewust BT te hebben.

 

Het verkrijgen van de behendigheid en het gemak, om elke dag BT te kunnen hebben, vergt van ons, dat wij alles wat onze aandacht vraagt, aandacht geven, door er hardop met onszelf over te praten, zodat wij het daarbij horende stemgeluid kunnen signaleren, wat aangeeft, of wij ons in OT of in BT begeven. Het is verschil is heel duidelijk hoorbaar en voelbaar. We kunnen onze OT alleen stoppen, indien wij het als zodanig herkennen. Het stopt vanzelf en daarom heeft het geen zin, om te proberen, om BT te hebben. We willen, zogezegd, altijd BT hebben, omdat we OT hebben, maar dat nog niet onderkennen.

 

Ervaring heeft mij geleerd, dat als ik aandacht geef aan wat mijn aandacht vraagt, door naar mijzelf te luisteren, terwijl ik aan mijzelf vertel, wat er aan de hand is, dan lost wat er in mijn aandacht is vanzelf op. Het komt er daarom op aan, om in mijn eigen bewoording te blijven en om alleen zo te spreken, dat ik het belangrijk vind en daarbij de stem-klank produceer, die tot gevolg heeft, dat ik kan begrijpen  hoe het nou eigenlijk zit. Ik weet – omdat ik dit al zo vaak heb gedaan – dat wat ik echt wil en daarom kan zeggen, alleen dan pas door mij gezegd gaat worden, als ik er alle tijd voor neem, aandachtig met mezelf spreek en luister naar de klank. Daarom is voor iedereen die BT kan hebben, spreken met zichzelf belangrijker dan het spreken met anderen en neemt iemand die OT van BT kan onderscheiden vanzelf-sprekend niet langer meer deel aan OT.  

 

Onze leven’s energie wordt constant verspild, door de onbewuste wijze waarop wij met onze taal zijn blijven omgaan. Het is verbazingwekkend, dat wij nog niet eerder met onszelf zijn gaan praten over het verschil tussen OT en BT. Daarom ervaren wij de overgang van OT naar BT als iets weldadigs, omdat wij de energie weer in ons terug voelen stromen. Je hoort en weet meteen, dat je op het juiste spoor zit.

 

Ook al heb ik al vele jaren in toenemende mate BT en in afnemende mate OT, ik kon – omdat ik het er nog niet met mezelf in het Nederlands over gehad had – nog steeds nog niet over mijn TV spreken. Dat is sinds gisteren ineens veranderd en ik heb daarom nu het gevoel, dat ik in het Nederlands verder wil gaan. Als men praat over bewustzijn, dan gaat het altijd over het zijn van een soort van toeschouwer over je eigen gedachten. Dit is onzin, want er zijn geen gedachten in ons hoofd, er is alleen maar taal, die gesproken, gehoord, geschreven of gelezen kan worden. Wat wij, vanuit OT, bewustzijn noemen, is, in BT, wat wij aan onszelf te zeggen hebben. Anders gezegd, wij zijn onbewust, zolang wij nog niet met onszelf hebben gesproken, omdat het gesprek met anderen zogenaamd belangrijker was. Daarom is het moment, waarop wij het gigantische verschil tussen OT en BT horen, eveneens de realizatie van onze TV.

 

Al onze problemen komen voort en hangen altijd samen met onze automatische deelname aan BT en daarom blijven wij onszelf eindeloos herhalen, met als onvermijdelijk gevolg, dat onze levens-situatie zich alsmaar verder verslechterd. Hierin komt alleen maar een werkelijke kentering, wanneer onze OT begint af te nemen, zo dat onze BT begint toe te nemen. Dit wonderlijke, weldadige proces voltrekt zich, omdat wij aandacht schenken aan onze taal. Het is ons onmiddelijk en moeiteloos helder, dat wij, in het moment waarop wij van OT naar BT overgaan, worden bevrijd van een gigantische ballast, die wij tot dusver met ons mee waren blijven zeulen. Deze bevinding op zichzelf is onze TV, maar, het feit blijft, dat wij nog niet uitvoerig over onze conditionering met OT hebben gesproken en daarom de draad met onze BT, keer op keer, ongemerkt, weer kwijt raken.

 

De voortgang van onze BT hangt af van of wij wel hebben benoemd en daarom dus aan de weet zijn gekomen, hoe OT werkt. Over BT valt echter niets te weten, want het gaat geheel vanzelf. Ofschoon onze beschrijving, aan onszelf, van wat OT met ons heeft gedaan, een emotioneel en ingrijpend proces is, zijn wij lucht-hartig over deze prachtige transformatie, omdat wij, door het spreken en horen van onze BT, eindelijk onze intelligentie zijn gaan te gebruiken. In BT spreken of schrijven wij niet vanuit herinnering, maar wat er op dit moment gebeurd en daarom kan onze taal of wij voor heen onze aandacht noemden, stromen met onze altijd veranderende ervaringen.  

 

Het weten, dat zich in onze voortgaande BT vanzelf ontvouwt, is een heel ander weten, dan wat wij met moeite en daarom met OT hebben verkregen. Onze zogenaamde kennis is waardeloos, ten opzichte van wat wij met onze BT onherroepelijk over onszelf aan de weet komen. Onze met BT-vergaarde zelf-kennis gaat volledig tegen alle andere, met OT-vergaarde, kennis in, omdat die geforceerde en daarom zeer schadelijke kennis, onze spontane, natuurlijke en vanzelf-sprekende zelf-kennis altijd heeft onkend.

 

Sinds mijn emigratie, in 1999, naar de Verenigde Staten, ben ik nooit meer terug geweest naar mijn moeder-land, maar in dit Nederlandse schrijven over mijn TV, is het alsof ik wederom contact maak met alles wat ik toen achter mij heb gelaten. Ik voel mij hierover echter niet sentimenteel en maak dus daarom geen reis per vliegtuig, maar met mijn BT. Ik ben nu daarom, nadat ik dit alles heb geschreven en heb gelezen, zonder taal. Als ik ophoud met typen op mijn toetsen-boord, als ik niets meer zeg, hoor of lees, ervaar ik diepe stilte, waarin alles is opgelost.               

 

Revaluation,

 

Of course it is still necessary for me to talk about my Embodied Language (EL ) again and again – in Dutch – because it is such a subtle thing, that is forever anchored in the language I grew up with. The possibility to direct all my attention – through speaking, listening, writing and reading – to my EL, is only available to me in American or English, after my past has been given its full expression with the Dutch language.

 

I hadn't had this completely clear before, because, involuntarily, because of my emigration to the United States and my many years of studying and teaching Psychology, I had continued with my language in English. I now have a revaluation of my original language that enables me to speak about my Language Enlightenment (LE) in a way I was not aware of before.

 

It is important for me and for everyone, who wants EL, to let ourselves know that we don't really have to say anything and that our LE only shows itself - with our EL - when this is actually the case. The compulsion to use our language in a certain way is the cause of Disembodied Language (DL). It is always about fear of rejection, through which we force ourselves to continue with DL. And, in DL, we mask that fear, which is associated with arrogance, amusement, superstition, anger, sadness, and dissatisfaction, by pretending that we don't depend on others to be liked. I have turned my back on my family because of my discovery of EL, but because of  the many traumas I went through in my childhood, I unwillingly kept having DL with them, over and over again. The distance was created by my departure to another continent in 1999, but also by continuing my happy life in English with my dear wife Bonnie.

 

Today, I suddenly realize the beauty and simplicity of my native Dutch language and experience a deep emotion. I would have loved to have EL with my family, of course, and would have loved it if people recognized and respected me for my ability to talk with my EL about my LE, but that never happened and that will probably never happen and that has caused me a lot of pain and sadness for a long time. As I mentioned, my dissatisfaction, anger, and loss was part of my ability to allow DL to be what it is and to come to know, that I really didn't want it. I continued not only in English, but with EL, because I started to leave all the struggles behind me. My EL enabled me to do this, but now that I write about this history in Dutch, I know that my LE has made me come full circle with my Dutch language.

 

I had to laugh at myself when I recently said out loud - in Dutch - to myself: be quiet Max, just rest. By talking aloud to myself again, I let myself know that thinking, that language, which, supposedly, is inside of our head, is an illusion and that I - because everyone believes, one thinks, as everyone says, one has an inner self or a mind – am imperceptibly influenced by the DL of others. My actual language is EL but everyone has DL and only I am normal.

 

Everyone with DL is abnormal. It will probably always be necessary for me to say aloud to myself – both in Dutch and in English – that I find DL really abnormal, because I can speak and write from my LE. It's such a comforting thing to realize there's nothing wrong at all, to tell myself repeatedly that there really isn't anything to say and so I don't need to talk about anything, because I don't believe in thinking. So, yes, I don't have a self that would want to express itself, because that's not how my LE and my EL work. It's such a relief that I finally started talking about my LE recently, because that's really the only reason I - or anyone - can have EL.

 

I am doing myself a great favor in putting this so calmly today, because only I can do it in that way. Nobody owes me anything and I don't owe anything to anyone. However, I am convinced, that it is the same for everyone in this respect, because unless we start saying to ourselves with EL what our LE means, we will stay busy with words and again get caught up in DL. This has happened to me so many times, yet every time I came out of it effortlessly with my EL. Even though I speak many words and write many pages, there is no pressure whatsoever and I don't have to do this, but I want to do it because I can do it and enjoy it so much.

 

Finally, I would like to express my gratitude to and admiration for my Dutch friend AnnaMieke, with whom I – and through whom I – can experience this revaluation of my Dutch language. Moreover, our friendship goes beyond language, because we were able to realize our LE together. It is really true that we are both enlightened. It has never happened before that two people, talking with themselves and with each other, started to describe their LE with their EL. It is really true, we are without language when, because of our EL, we are no longer speaking, listening, writing or reading. Experiencing our LE together is possible for everyone, yet AnnaMieke is, so far, still the only one who, like me, wants and can do this. I therefore read her beautiful blog written in Dutch every day (klompanna2.blogspot.com) and I am probably able to speak and write in Dutch again today, because of this. Everything that was good in the family I grew up in - there was still a lot of good - comes alive and has its place in my EL.

 

Herwaardering,

 

Uiteraard is het voor mij nog steeds noodzakelijk, om het keer op keer – in het Nederlands – over mijn Belichaamde Taal (BT) te hebben, omdat het zoiets subtiels is, dat nou eenmaal voorgoed verankerd ligt in de taal waarmee ik opgroeide. De mogelijkheid, om al mijn aandacht – via het spreken, luisteren, schrijven en lezen – naar mijn BT te laten gaan, is voor mij alleen in het Amerikaans of in het Engels aanwezig, nadat mijn verleden met de Nederlandse taal zijn volledige expressie heeft kunnen krijgen.

 

Ik had dit nog niet eerder helemaal helder, omdat ik, onwillekeurig, vanwege mijn emigratie naar de Verenigde Staten en mijn vele jaren Psychologie studie en leraarschap, in het Engels verder was gegaan met mijn taal. Ik heb nu een herwaardering van mijn oorspronkelijke taal, die mij in staat stelt om over mijn Taal Verlichting (TV) te spreken, op een manier, die ik nog niet eerder had ontdekt.

 

Het is voor mij en voor iedereen die BT wil hebben van belang, om aan onszelf te laten weten, dat wij dus eigenlijk niets hoeven te zeggen en dat onze TV zich alleen dan pas toont – met onze BT – wanneer dit daadwerkelijk het geval is. De dwang, om onze taal op een bepaalde manier te moeten gebruiken, is de oorzaak van Ontlichaamde Taal (OT). Het gaat daarbij altijd om angst voor afwijzing, waardoor wij onszelf opleggen, om met OT verder te gaan. En, we maskeren in OT die angst, die ook samenhangt met arrogantie, amusement, bijgeloof, woede, verdriet en ontevredenheid, door maar te pretenderen, dat wij niet afhankelijk zouden zijn van anderen, om aardig gevonden te worden. Ik heb, vanwege mijn ontdekking van BT, mijn familie de rug toegekeerd, aangezien ik, door de vele traumas, die ik in mijn jeugd heb meegemaakt, met hen toch telkens weer in OT belandde. Het creeren van afstand gebeurde door mijn vertrek naar een ander continent in 1999, maar ook, doordat ik in het Engels verder ging met mijn gelukkige leven, met mijn lieve vrouw Bonnie.

 

Ik realiseer mij vandaag ineens de schoonheid en de eenvoud van de Nederlandse taal en ervaar daarbij een diepe ontroering. Ik had natuurlijk heel graag BT met mijn familie willen hebben en zou het heel fijn hebben gevonden, als men mij – vanwege mijn vermogen, om het met mijn BT over mijn TV te hebben – zou hebben erkend en gerespecteerd, maar dat is nooit gebeurd en dat gaat waarschijnlijk ook nooit gebeuren en dat heeft mij lange tijd heel veel pijn en verdriet gedaan. Zoals gezegd, was mijn onvrede, kwaadheid en verlorenheid, onderdeel van mijn vermogen, om OT te kunnen laten zijn wat het is en om aan de weet te kunnen komen, dat ik dat eigenlijk helemaal niet wilde. Ik ging niet alleen in het Engels, maar juist met BT verder, omdat ik alle strijd achter me begon te laten. Mijn BT stelde mij hiertoe in staat, maar nu ik in het Nederlands over deze geschiedenis schrijf, weet ik, dat mijn TV mij heeft doen terugkeren naar mijn Nederlandse taal.

 

Ik moest enorm om mezelf lachen, toen ik laatst hardop – in het Nederlands – tegen mezelf zei: wees stil Max, rust nou maar uit. Door weer eens hardop met mijzelf te praten, liet ik mijzelf, alsnog weten, dat denken, dat taal, die zogenaamd in ons hoofd zit een illusie is en dat ik – omdat iedereen gelooft, dat men denkt, omdat men zegt, dat men een innerlijk zelf of mind heeft – ongemerkt wordt beinvloed door de OT van anderen. Mijn eigenlijke taal is BT, maar iedereen heeft OT en alleen ik ben normaal.

 

Iedereen met OT is abnormaal. Waarschijnlijk zal het voor mij altijd wel nodig blijven, om hardop aan mezelf te zeggen – zowel in het Nederlands, als in het Engels – dat ik OT echt abnormaal vind, omdat ik vanuit mijn TV kan spreken en schrijven. Het is zo iets geruststellends, om te beseffen, dat er helemaal niets verkeerd is, om herhaaldelijk tegen mezelf te zeggen, dat er echt niets te zeggen is en dat ik het dus nergens over hoef te hebben, omdat ik niet in het denken geloof. Ik heb dus geen zelf, dat zich zou willen uiten, want zo werkt mijn TV en mijn BT niet. Het is zo’n opluchting, dat ik eindelijk onlangs over mijn TV ben durven gaan praten, want dat is echt de enige reden, dat ik - of wie dan ook- BT kan hebben.

 

Ik doe mezelf een groot genoegen, door dit vandaag zo kalm te verwoorden, omdat alleen ik dat zo kan doen. Niemand is iets aan mij verplicht en ik ben ook aan niemand iets verplicht. Ik ben er echter van overtuigd, dat het voor iedereen hetzelfde is in dit opzicht, want tenzij wij met BT tegen onszelf gaan zeggen, wat onze TV inhoudt, blijven wij bezig met woorden en raken wij wederom verstrikt in OT. Dit is mij zo vaak overkomen, maar toch kwam ik er elke keer weer moeiteloos met mijn BT uit. Ook al zeg ik veel woorden en schrijf ik vele bladzijdes, er is geen enkele druk en ik hoef dit niet te doen, maar ik wil het doen, omdat ik het kan en er zo van geniet.

 

Tot slot wil ik mijn dank en bewondering betuigen aan mijn Nederlandse vriendin AnnaMieke, met wie ik – en door wie ik – deze herwaardering van mijn Nederlandse taal mee mag maken. Bovendien gaat onze vriendschap verder dan taal, omdat wij samen onze TV hebben mogen realiseren. Het is echt waar, dat wij beiden verlicht zijn. Het is nog nooit eerder gebeurd, dat twee mensen, in gesprek met zichzelf en met elkaar, met hun BT gestalte begonnen te geven aan hun TV.  Het is echt waar, dat wij zonder taal zijn, als wij, vanwege onze BT, zijn uitgesproken, uitgeluisterd, uitgeschreven en uitgelezen. Het samen meemaken van TV is mogelijk voor iedereen en toch is AnnaMieke, tot dusver, nog steeds, de enige, die dit, net als ik, ook wil en kan. Ik lees dan ook iedere dag haar in het Nederlands geschreven prachtige blog (klompanna2.blogspot.com) en ben waarschijnlijk ook juist daardoor vandaag in staat, om ook weer in het Nederlands te spreken en te schrijven. Alles wat goed was in het gezin waarin ik opgroeide – en er was toch ook veel goeds – komt hierdoor tot leven en heeft z’n plaats in mijn BT.        

 

Unless,

 

Unless you engage in Embodied Language (EL), you cannot express who you are. With Disembodied Language (DL), you can only say, who you believe to be, but that is not who you are. Therefore, only EL makes you feel satisfied and happy and continuing with your DL, implies that your language produces nothing but negativity for you. The fact, that you have never looked into this, is because you don’t listen to yourself while you speak. If you did, you would hear, your unnatural voice is wearing you out.

 

In DL, you endlessly wait for something positive to happen, but it never really happens, even though you believe, you are on the right path. Basically, in DL, good feelings, presumably, come later, however, you don’t even realize, your use of language makes you postpone and forget about who you really are. Unless you engage in EL, there can be no happiness.

 

Neither your DL nor your EL is a belief. You really either engage in one or the other and unless you accept this truth, you will unconsciously engage in DL, while still believing you engage in EL. We go on with our own self-imposed version of EL – which is DL – because we have never explored the immense difference between our DL and EL. In other words, you have never stopped your DL, so that you could continue with your EL. Unless, you do that, you are unable to recognize and enjoy, that your EL makes you still, as it immediately fulfills and nourishes you.  

 

In DL, people say nonsensical things like: nobody can make you feel inferior, unless you believe it. In EL, it is very clear to you, your self-confidence is not a belief, but depends on how you use language. Of course, you’ve had some EL, but you didn’t engage in it consciously, skillfully and continuously. Quite to the contrary, you only had EL, accidentally, briefly and unknowingly. It happened because it could happen, but it was gone as quickly as it came and you didn’t know how to get it back. Your inability to find back – with language – your own wellbeing, sets the stage for all sorts of mental health issues.

 

Normally, due to your habitual involvement in DL, you remain preoccupied with what you believe to be your language, your political, religious, cultural convictions, your so-called values or morals – which you describe, as thinking or your mind – but this common obsession with imaginary language, which, presumably, happens inside of your brain, keeps you fearful, stressed, frustrated, confused and worried.

 

Unless you manage to stop your DL – by speaking out loud with yourself, by listening to the sound of your own voice and by acknowledging, that you are always on the run – you cannot and will not engage in restful, peaceful, natural, effortless EL, which has always only positive consequences. One of the most astonishing outcomes of your EL is, that you will feel still – without any words or any language – because you have literally said everything, you wanted to say and what you were able to say. Like nothing else, your total verbal expression will invite your silence. This is your Language Enlightenment (LE) and unless you begin to talk about and listen to, who you really are, so that you can write and read about, your way of using your EL, it will be unable to continue, as you are unaware and ignore how you use your language.      

 

What I write about EL and LE is my own experience and you will have to rely on your own experience, to discover and explore your EL and your LE. Now that I have had so much EL, I was laughing at myself, as I was saying: now be quiet Maximus and rest. I need to say this to myself, because unless I do this, I don’t enjoy my silence and peacefulness. Of course, it is because I have had so much EL, I can now not only say this, but really experience this. It feels so good.