Zeker,

 

Ik ben er zeker van dat er een tijd zal gaan komen, dat iedereen het verschil zal erkennen tussen Ontlichaamde Taal (OT) en Belichaamde Taal (BT). Dit verschil is net zo belangrijk als dat de aarde plat of rond is. Bovendien ben ik er eveneeens zeker van dat de lezer die dit leest al op de hoogte is van dit verschil, maar het nooit grondig heeft onderzocht en volledig heeft toegegeven, omdat hij of zij niet in staat was om verder te gaan met BT.

 

Ik ben zeker van de vele positieve gevolgen van mijn BT, omdat ik die elke dag ervaar. Bovendien komt mijn geluk of mijn Taal Verlichting (TV) tot uiting in de liedjes die ik graag zing. Ik schrijf mijn eigen teksten op bestaande melodieen en speel mijn ukelele. Je kunt mijn liederen vinden op You Tube, door mijn naam Maximus Peperkamp in te typen. Als ik een bekende, mooie melodie hoor, die ik kan spelen, weet ik zeker, dat ik binnen enkele minuten een nieuwe tekst voor dit nummer heb, omdat ik altijd schrijf en graag zing over OT, BT en TV.

 

Ik ben er zeer zeker van, dat als je eenmaal het grote verschil tussen je OT en BT herkent, als je eenmaal beseft, dat je je geluk alleen kunt uiten met je BT – en dus niet met OT – dat je dan, net als ik, eerst je OT zult stoppen en de rest van je leven zult gaan toewijden aan het vertalen en interpreteren met je BT van alles wat je hebt gezegd, gehoord, gelezen of geschreven met je OT. Deze ommekeer en herwaardering van je taalgebruik is mogelijk en  onvermijdelijk, aangezien je BT voor je begint te werken, terwijl je OT tegen je werkt. Deze revisie is absoluut noodzakelijk en daarom ga je het doen.

 

Hoewel je met OT regelrecht ingaat tegen je eigen  conditionerings geschiedenis – en ook natuurlijk tegen de conditionerings geschiedenis van anderen – weet je zeker, dat je dit wilt en kunt doen, omdat er niets belangrijker is in je leven, nadat je TV hebt geproefd met je BT. Je kunt er zeker van zijn, dat je eerste stappen in BT prachtig, maar ook frustrerend zijn, omdat je met je OT steeds weer terugvalt in je oude toestand. Tenzij het je lukt, om je BT voort te zetten, zul je ongelukkig blijven, omdat je er zeker van bent geworden, dat je welzijn volledig afhangt van je eigen taalgebruik.

 

Je moet je BT testen. Door ermee door te gaan – en door de aangename resultaten op te merken van je nieuwe omgang met je taal – wordt je er niet alleen zeker van dat je het kan, maar ook dat je het echt wil doen, omdat je gemotiveerd bent. Ondanks je geschiedenis van conditionering zul je het blijven doen. Bovendien zal, als je erin slaagt om je OT op te geven, je oude zelf-concept volledig veranderen.

 

Terwijl je heerlijk je TV viert met je BT, weet je zeker dat er niet zoiets bestaat als je wens-denken. Je BT is geen kwestie van dingen verzinnen. In OT echter, fantaseerde je er voortdurend op los over van alles en nog wat. Eigenlijk heeft iedereen in OT waanvoorstellingen, omdat we er allemaal heilig in geloven, dat we denken of een innerlijk zelf hebben, die ons gedrag bepaald. Jij bent er – met je BT – zeker van dat dit hele bolwerk een creatie van angst is. Je weet zeker dat je OT gebaseerd was op angst, want zodra je je met je BT bezighoudt, is je angst ineens verdwenen.

 

We houden ons naarstig bezig met OT, omdat we ons bedreigd voelen, maar zodra we naar het geluid van onze stem beluisteren, terwijl we spreken, dan horen we een duidelijke verandering in ons geluid, omdat we de juiste omstandigheid – voor onszelf – hebben gecreëerd, om zonder angst te spreken. Vanaf dat moment genieten we van onze BT, omdat we goed klinken en we verafschuwen de klank van  onze OT, omdat die verschrikkelijk klinkt. We weten ook ineens zeker, waarom niemand in OT naar iemand wil luisteren, omdat in OT niemand zichzelf graag wil horen. Wij kunnen wel zeggen dat hij of zij zichzelf graag hoort spreken, maar het tegendeel is waar. Sprekers, die anderen domineren, horen zichzelf niet graag spreken en als het onder hun aandacht wordt gebracht – hé spreker, het gaat er niet om wat je zegt, maar hoe je het zegt – zijn ze woedend, omdat hun zwendel in duigen valt. Je weet zeker dat de OT, die overal voortdurend aan de gang is, altijd gebaseerd is op overheersing, intimidatie, uitbuiting, dissociatie, manipulatie of afleiding. Het is helemaal geen communicatie.

 

Met BT weet je het zeker, dat je je bewust bent van je taalgebruik, je bent er niet langer mechanisch mee bezig, zoals je bij OT gewend was. Je zult iets nieuws kunnen zeggen of schrijven, omdat je niet langer meer in de religie van het denken gelooft. Je hebt je eigen dingen te zeggen, je eigen waarheden. Je moet het beluisteren, je eigen begrip. En, het is enorm verhelderend om over je BT te schrijven en jezelf daarmee te instrueren, door je eigen teksten te lezen. Soms ben je verbaasd, dat je plotseling zo zeker kunt over jezelf kunt zijn, terwijl je voorheen zoveel twijfels hebt gehad.

 

Met BT weet je het zeker, dat je bent teruggekeerd naar je eigen bewustzing, naar je roots, naar wie je werkelijk bent en je had het niet anders kunnen doen dan met je taal. Je drukt echt je TV uit met je BT. Dit is zo'n overwinningsgevoel, omdat je hebt overwonnen waar iedereen nog, onbewust, mee worstelt. Je weet zeker wat je wilt zeggen, omdat je niet langer reageert. OT is de taal van reactiviteit. Je OT gaat altijd over overleven, maar er is meer in je leven dan overleven. De kwaliteit van je leven wordt bepaald door veilige en stabiele omgevingen, waarin jou BT kan stromen en als jou BT eenmaal stroomt, dan weet je zeker, dat je iets doet waar je direct, maar ook later, profijt van hebt.

 

Certain,

 

I am certain, there will come a time, everyone will acknowledge the difference between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL). This difference is as important as the earth being flat or round. Moreover, I am certain, that the reader, who reads this, already knows about this difference, but has never thoroughly explored and fully admitted it, since he or she was incapable of continuing with EL.  

 

I am certain of the many positive consequences of my EL, as I experience them every day. Moreover, my happiness or my Language Enlightenment (LE), is expressed in the songs, I love to sing. I write my own texts to existing songs and play my ukulele. You can find all my songs on You Tube, by typing in my name Maximus Peperkamp. When I hear a famous, nice melody, which I can play, I am certain, that within minutes, I have a new text for this song,  because I always write and like to sing about DL, EL and LE.

 

I am very certain, once you recognize the difference between your DL and EL, once you realize that you can only express your happiness with your EL – and not with DL – you will, just like me, stop your DL and spend the remaining part of your life re-interpreting everything you have said, heard, read or written with DL with your LE. This re-appraisal of your language is inevitable, since your language begins to work for you in EL, but is against you in DL. This over-haul is absolutely necessary, that is why you will do it.

 

Although you will be going against your conditioning history with DL – as well as against the conditioning history of others –  you are certain, you want to and you can do this, as there is nothing, that is more important in your life, after you have tasted your LE with your EL. You can be certain, your first steps in EL, are exhilarating and frustrating, since you keep falling back into your old condition with DL. Unless you manage to continue your EL, you will remain unhappy, because you have become certain, that your wellbeing entirely depends on your language.

 

You must test your EL. By continuing with it – and by  noticing the wonderful results of your new of way of dealing language – you become certain, not only, that you can do it, but that you want to do it, that you are motivated to do it and that, in spite of your history of conditioning, you will continue to do it. Furthermore, as you succeed, in abandoning your DL, your old self-concept will completely change.

 

While celebrating your LE with your EL, you become certain, there is no such thing as wishful thinking. EL is not a matter of making things up. In DL, you were constantly fantasizing about everything. Actually, in DL, everyone is delusional, as we all, in one way or another believe, we are thinking or having a mind. You are sure, this entire bulwark is a creation of fear. You are certain, your DL was based on fear, because once you engage in EL, you notice, your fear is gone.

 

We engage in DL, because we feel threatened, but once we listen to the sound of our voice, while we speak, we hear a distinct change in our sound, as we have created the circumstance – for ourselves – to speak without fear. From that moment on, we enjoy our EL, because we sound good and we abhor our DL, because it sounds horrible. We are certain, why nobody wants to listen to anyone in DL, because in DL, nobody likes to hear themselves. We may say, he or she likes to hear him or herself speak, but the fact is just the opposite. Speakers, who dominate others, don’t like to hear themselves speak and if it is brought to their attention – hey, speaker, it is not what you say, but how you say it – they are enraged, because their scam falls apart. You are certain, the DL, that is going on everywhere, is always based on domination, intimidation, exploitation, dissociation, manipulation or distraction. It’s not communication.

 

With EL, you are certain, you are conscious about your use of language, you no longer mechanically engage in it, as you were used to in DL. You will be able to say or write something new, because you no longer believe in the religion of thought. You have your own things to say, your own truths. You need to hear, your own understanding. You need to write about EL and instruct yourself with it, by reading your own writing. At times, you are amazed, you can be this certain, while you have had so many doubts.

 

With EL, you are certain, you have returned to your senses, to your roots, to who you really are and you couldn’t have done it any other way, than with your language. You express your LE with your EL. This is such a victorious feeling, as you have overcome what everyone, unknowingly, is struggling with. You are certain how to respond, as you no longer react. DL is the language of reactivity. Your DL is always about survival, but there is more to your life, than surviving. The quality of life is determined by safe and stable environments, in which your EL flows and once it flows, you are certain, that you are doing something, which is immediately beneficial to you.                    

 

Apparently,

 

Apparently, some people read my work, but what is the use of reading my texts, if you never talk with me? I don’t write for anyone, who doesn’t talk with me and suggest, you stop reading my words, which, apparently, don’t mean that much to you anyway.

 

Apparently, you just want to read about it, but you don’t want to do it. You don’t really want to have Embodied Language (EL), but by reading about it, you imagine, that you are learning about it. No way. You are fooling yourself, as have millions of people, who tenaciously believe, their spoken language can change because of something, that was written.

 

Apparently, your belief is more important than EL, which, first and foremost, is about speaking with yourself and listening to yourself and hearing the sound of your own voice, while you speak. As long as you don’t do that, you engage, inadvertently, in Disembodied Language (DL), the way of talking, in which you believe to be right, while you are wrong.

 

I emphasize spoken language, because how we talk sets the stage for how we deal with our language. If you want to change the way in which you deal with your language, you must acknowledge, the change in the sound of your voice, when you shift from DL to EL. Unless you experience this shift, again and again, nothing changes. You chip away at your long history of conditioning with DL, each time you experience this shift. This is how your EL increases.

 

Apparently, you still believe, someone else is going to do for you, what you refused to do for yourself. If I believed, I could do it for you, I would be teaching EL to you, but I don’t believe that, although I used to. With EL, we each go our own journey and this is beautiful, as it is the blossoming of our individuality.

 

Going our own way is scary, because stepping away from the group-behaviors, you have been used to your whole life, is absolutely necessary. You have acquired many self-defeating, neurotic behaviors, which have to be stopped by you, before you can confidently continue with your EL. It is a matter of you taking charge of your life, by increasing what you want and by abandoning what you don’t want.  

 

When you hear yourself, explain to yourself, the big important difference between DL and EL, you admit to yourself that, apparently, you were wrong about what you believed about yourself. Your overrated  identity instantly vanishes, as you realize you never talked like this before. Apparently, you have always put yourself last, while others were more important.

 

Apparently, your DL was never properly addressed, as it was never talked about with EL. If you had done what I am writing about, you would have experienced Language Enlightenment (LE), the moment you began to have EL. Of course, you would like to share your LE with your EL, but, like me, you’ll find, there is no one to share it with, as everyone only has DL. This challenges you to go on,  on your own, by talking out loud with yourself.

 

Apparently, you are never going to do, what it takes to experience your LE. If you don’t know how have ongoing EL, how are you supposed to experience a sense of wellbeing? Yes, LE is simply your wellbeing, which is either maintained and stimulated by your language, or it is undermined by it. With DL, you do the latter and, as I was saying, you must stop that.

 

When you take your first steps in EL, you will laugh and cry about your own stupidity. Apparently, with your DL, you have become very good, at increasing your own problems. The more EL you being to have, the more you have to acknowledge, none of what you have said was true, you were only imagining.

 

Apparently, it is not your so-called mind or thinking, which made your life as meaningless and miserable as it is, but how you deal with your language. How you deal with language depends on four things: 1) speaking, 2) listening, 3) writing and 4) reading. You know, when you engage in these. Apparently, your so-called mental activities, are just imaginary waste products of your DL, because in EL, they do not even occur. By bringing all your attention to your EL, you can solve any of your so-called mental health issues.

 

The word, apparently, which means, indisputable, clearly understood, easily seen or perceived – and can be traced to the French word (1400), aparant, which means, evident, obvious, visible – derives from Latin, apparentem, which means, visible, manifest, present participle of apparere, to appear or come in sight. What is not so apparent about this  word – which emphasizes visual stimuli – is that it  doesn’t mention auditory stimuli, which are heard.

 

We have all heard or read the saying, that someone, apparently, could not refrain from expressing his thoughts, that had suddenly occurred to him. What  goes unnoticed in this expression, is that he was merely saying something. Every day, everywhere, people say: I think, we should do it like this, but all that happens, is that they say something, and, yes, they repeatedly say it and believe, that they think.

 

When someone has EL, he or she says the wisest things. Moreover, he or she is very pleased by what he or she has said, as it paves the way for positive consequences. Apparently, with EL, everyone is a genius, because it expresses our LE. Apparently, the self-knowledge, that one acquires with EL, perfectly matches what we have come to know scientifically. Apparently, EL is scientifically relevant, as it doesn’t allow any bias of conditioned and cherished beliefs.

 

Apparently, you believe, you aren’t ready or willing to talk with me, but I say to you, you are ready and willing, but you are holding yourself back because of conditioning. If you talk with me, you will talk with someone, who can express his LE with EL. You need to hear and experience this, to be able to stop your DL, have ongoing EL and realize your LE. You are as good as you can be and any time is the right time. Contact me on skype. Limbicease is my skype name. You can also type in my name Maximus Peperkamp on You Tube and listen to my songs about EL and LE.    

 

Familie,

 

Mijn familie weigert om Belichaamde Taal (BT) met mij te hebben. Hoewel ze, net als iedereen, mijn blog  kunnen lezen en aan de weet kunnen komen, hoe ik leef en waar ik het over heb, ze verwachten nog steeds dat ik Ontlichaamde Taal (OT) met hen heb en dat ik dat goed vind. Nee, daar ben ik niet mee akkoord. Eigenlijk zou ik moeten zeggen, dat ik het daar niet meer mee eens ben. Het is moeilijk voor mij geweest, maar nadat ik mij mijn hele leven door mijn familie afgewezen had gevoeld, kwam ik uiteindelijk tot de conclusie, dat ik ze moest afwijzen.

 

Ik kon het niet geloven, ik moest dit doen. Ik kon het gewoonweg niet geloven, dat ik dit kon en zou gaan doen. Ik wilde zo graag geaccepteerd worden, dat ik bleef hopen, dat ze mij op een of andere manier, op een dag, zouden gaan erkennen en begrijpen. Dit is echter nooit gebeurd en ik geloof niet langer dat dit ooit nog zal gaan gebeuren. Ik hoor van niemand in mijn familie, omdat ik ze de duidelijke boodschap heb gegeven: óf je bent bereid om BT met mij te verkennen, óf ik wil niets met je te maken hebben. Het is een kwestie van zelfbehoud. Ik had al zo lang geleden. Mijn BT zei tegen mij: genoeg is genoeg.

 

Voor zover ik weet leven mijn vader en moeder nog en heb ik drie zussen en twee broers, maar geen van hen is oprecht genoeg, om contact met mij op te nemen en met mij te praten over waarom ik moest doen wat ik gedaan heb. Ontkenning en pretentie was en is nog steeds hun laffe manier, om met het misbruik om te gaan, dat in onze familie plaatsvond, maar ik overwon mijn trauma met mijn BT. Je zou kunnen zeggen, dat ik heel gefascineerd ben geraakt door communicatie, omdat ik ontdekte, dat ik met mezelf kon praten en mezelf alles kon vertellen, wat ik niet tegen hen kon zeggen. Zeker, daarna – nadat ik BT had ontdekt – wilde ik met anderen praten, op dezelfde manier waarop ik met mezelf praatte.

 

Ik heb met niemand in mijn 

familie meer contact. 

Hoewel mijn familie een 

grote teleurstelling voor 

mij is geweest, heb ik 

hierdoor een andere manier

 geleerd, om met taal om

 te gaan. Bovendien is 

mijn BT – die zo ongelooflijk

 anders is dan de stressvolle, 

gefrustreerde, angstige, 

deprimerende, angstige OT, 

waarmee ik ben opgegroeid – 

ook de voortzetting van alles 

wat goed was in mijn familie. 

Ja, niet alles was slecht. Eigenlijk 

waren er vele prachtige dingen,

 die het des te pijnlijker en 

verwarrender maakten dat er 

sprake was van verraad aan 

de gevoeligheid, schoonheid, 

vreugde, warmte en saamhorigheid. 

Ik vatte ook alles heel persoonlijk op, 

alsof er met mij iets verkeerd was 

en handelde daar ook naar. 

 

Misschien kwam het doordat ik de oudste zoon was, dat ik me emotioneel verantwoordelijk voelde, maar in mijn familie kon ik nooit iets goed doen. Er was een tijd, dat ik spijt van had, dat ik geen eigen gezin had gesticht, maar vandaag ben ik zo blij, dat ik dat niet heb gedaan. Ik ben gelukkig getrouwd en leid een betekenisvol, vredig leven met mijn lieve vrouw Bonnie. Ik heb een hele hechte band met mijn Chinese schoonfamilie en heb enorm genoten van mijn schoonvader, toen hij nog leefde. Hij accepteerde mij en we maakten connectie. Ik ben zo gelukkig dat ik deze geweldige man heb ontmoet. Terwijl ik deze woorden schrijf, ben ik dankbaar voor zijn invloed.

 

Hoewel BT tot veel geweldige ontwikkelingen heeft geleid, zijn de recente resultaten voor mij het meest bevredigend, aangezien ik zonder aarzeling ben begonnen te spreken en schrijven over mijn Taal Verlichting (TV). Als ze deze blog lezen, denken mijn familieleden waarschijnlijk dat ik gek ben, maar dat kan me niets schelen. Ik heb nu een andere kijk op waarom niemand van mijn familie bereid is om BT met mij te verkennen. Ze zijn bang voor hun eigen BT, omdat deze ook hun TV zal onthullen en dit zal alles totaal veranderen.

 

In november vier ik mijn 

vijfenzestigste verjaardag. 

Ik ben nooit meer terug geweest

 bij mijn familie in Nederland, 

sinds ik in 1999 emigreerde en

 Amerikaans staatsburger werd. 

Ik kan me er niet veel meer van 

herinneren en ik vind dit een 

heel prettig effect van het ouder 

worden. Vandaag wilde ik over 

mijn familie schrijven, omdat 

ik toch hoop dat ze dit lezen. 

Ik schrijf dit, om mezelf een 

plezier te doen zonder hen. Ja, 

dat is wat ik doe. Ik geef niet 

meer om ze, net zoals zij niet 

meer om mij geven.

 

Hoewel ik goed overweg kan met de familie van mijn vrouw, is daar ook niemand geïnteresseerd in het verkennen van BT. Familie is een eeuwenoud concept, dat het groepsgedrag vertegenwoordigt dat OT tot op de dag van vandaag in stand heeft gehouden. Eigenlijk staat geen enkel gezin toe dat de kinderen echt zichzelf zijn. Ja, elke ouder indoctrineert zijn kinderen. Ik vraag me af wat er zou gebeuren, als we onze kinderen met BT zouden opvoeden en ze zouden behandelen als de verlichte wezens die ze werkelijk zijn? Natuurlijk zouden wij ook al verlicht zijn en zouden we weten waar we het over hadden, omdat we meester over onze eigen taal zijn geworden. Als we onze taal bewust gaan gebruiken, zal alles volkomen anders zijn.

 

BT overstijgt het gezin, omdat het gemeenschap creëert. Het doet dit omdat we individuen worden, vanwege onze nieuwe manier om met taal om te gaan. Mensen houden ervan om veel met dat woord  gemeenschap te gooien, maar zolang we geen individuen met BT zijn, kan er geen gemeenschap zijn. Er bestaat alleen een valse veronderstelling van saamhorigheid, waaraan iedereen zich mechanisch en onbewust conformeert. Bovendien maken we het onmogelijk om als individuen authentiek te praten, omdat de groep zogenaamd  belangrijker is. Dit is al een eeuwigheid aan de gang. In de BT-gemeenschap is iedereen dus verlicht. Om deel uit te maken van die tot dusver tamelijk kleine gemeenschap moet je al je ellende achter je laten.

 

Family,

 

My family refuses to have Embodied Language (EL) with me. Although they can, like everyone else, read my blog and know exactly what I am about, they still expect me to have Disembodied Language (DL) with them and be okay with that. No, I am not okay with that. Actually, I should say, I am no longer okay with that. It has been difficult for me, but, after having felt rejected by my family – my whole life – I finally came to the conclusion, that I had to reject them.

 

I couldn’t believe, I had to do this. I couldn’t believe, I could and would do this. I wanted to be accepted so badly, I kept hoping, they would, somehow, one day, acknowledge and understand me. However, this never happened and I no longer believe, it is ever going to happen. I don’t hear from anyone in my family anymore, because I gave them the clear message: either you are willing explore EL with me, or I don’t want to have anything to do with you. It is a matter of self-preservation. I had already suffered, for so long. My EL instructed me: enough is enough.   

 

As far as I know, my father and my mother are still alive and I have three sisters and two brothers, but none of them are sincere enough, to get in touch with me and talk with me, about why I had to do as I have done. Denial and pretention was and is their way of dealing with the abuse, that went on in our family, but I overcame my trauma with my EL. You could say, I became fascinated with communication, because I discovered, I could talk with myself and tell myself everything, I couldn’t say to them. Surely, after that, after I discovered EL, I wanted to talk with others, in the same way, I was talking with myself.  

 

I am not close with anyone in my family. Although my family has been a big disappointment to me, it is  because of this, I’ve learned about another way of dealing with language. Moreover, my EL – which is so incredibly different from the stressful, frustrated, anxious, depressing, fearful DL, I grew up with – is also the continuation of everything, that was good in my family. Yes, not everything was bad. Actually, there were many wonderful things, which made it all the more painful and confusing, that there was this betrayal of the sensitivity, beauty, joy, warmth and togetherness. I took everything very personal.

 

Perhaps, it was because I am the oldest son, I felt emotionally responsible, but in my family, I could never do anything right. There was a time, I deeply regretted, I didn’t create my own family, but today, I am so glad, that I didn’t. I am happily married and live a meaningful, peaceful life with my sweet wife Bonnie. I am very close with my Chinese in-laws and have greatly enjoyed my father-in-law, when he was still alive. He accepted me and we connected. I am so fortunate, to have met this wonderful man. As I write these words, I feel grateful for his influence.

 

While EL has led to many great developments, the recent results are the most satisfying to me, since I have started to speak and write without hesitation about my Language Enlightenment (LE). If they read this blog, my family members probably believe I am crazy, but I don’t care. I now have a different take on why no one of my family is willing to explore EL with me. They are afraid of their own EL, because it will also reveal their LE and this will change everything.

 

In November, I celebrate my sixty-fifth birthday. I’ve never been back to my family in the Netherlands, since I emigrated in 1999 and became a US citizen. I don’t remember much about them and I find this a very pleasant effect of getting older. Today, I wanted to write about my family, because I hope they read this. I write this, to please myself without them. Yes, that is what I do. I don’t care about them anymore, in the same way, that they don’t care about me.

 

Although I get along well with my wife’s family, no one there is interested in exploring EL either. In my view, family is an ancient concept, which represents the group-behavior, that has perpetuated DL, until this very day. Basically, no family allows its children to be themselves. Yes, every parent indoctrinates their children. I wonder, what would happen, if we would raise our children with EL and treat them like the enlightened beings they are? Of course, we  would be enlightened as well and we would know what we are talking about, as we have become the master over our own language. When we use our language consciously, everything will be different.

 

EL transcends the family, as it creates community. It does this because, we become individuals, due to our new way of dealing with language. People like to toss – community – around a lot, but, as long as we are not individuals, with EL, there can’t be any community. There is merely this phony assumption of togetherness, to which everyone, mechanically and unconsciously conforms. Moreover, we make it impossible to talk authentically as individuals, because, presumably, the group is more important. This has been going on forever. In the EL-community everyone is enlightened. To be part of that community you must leave behind your misery.                   

 

Happy,

 

I'm happy. I have had a wonderful weekend and will soon go to the sports club, to do my daily cardio and weight lifting routine. It's still early, but I've already gotten enough sleep and with these words, my Embodied Language (EL), I let my day begin. Far away I hear the honking of a train. It is cool weather and autumn is in the air.

 

You can't make up EL. It is not faith, but a certainty, because you know it is possible. I tell you what happens and it's fine the way it is. I'm going to make coffee and eat something soon. I am very quiet and continue to write calmly, in order to be able to read what my language tells me. I don't know in advance and I'm curious what my EL will bring me today.

 

Every day is a blessing, because of my EL, which has now come to describe the maturity of my Language Enlightenment (LE). The coffee tastes so good and I ate a delicious cookie with it. I'm going to record some videos soon, on which I'll talk about what I'm talking about in this writing. It will then become even clearer to the reader that our true nature can only be experienced with EL, but for a long time we were unable to do so because of our Disembodied Language (DL).

 

Of course, I also had to stop

 my DL first, before I could 

continue with my EL 

unhindered. Yesterday 

I had a wonderful conversation

 with a former colleague who,

 like me, taught psychology at

 Butte College. He was 

fascinated by what I was

 saying, about my LE and 

my EL and laughingly expressed

 the hope that he could 

understand it. I assured him 

that he had really understood

 it, because he experienced 

what I was saying and we 

were so delighted together 

with our conversation, which

 expressed our passion for 

psychology so well.

 

In our conversation, it came up that our LE, which could be said with the help of our EL – just like hammering nails into a plank, raking the autumn leaves in the garden, or washing the dishes after dinner – is actually something very impersonal. In EL, we use our words not as egos or as thinkers, but as interested, objective, curious, but also satisfied, benevolent scientists.

 

Since in EL, we only express our positive emotions, we can finally, very calmly and steadily, speak from our rationality and intelligence about everything that we unknowingly talked about in an emotional way in DL. Speaking in an emotional manner is always related to the negative emotions, which we continue to experience, because of our dealings with DL. It is precisely for this reason, that we continue to demand that in order to be heard, as speakers, we dominate the listener's attention.

 

Surely, DL is the immature, emotional, ineffective, compulsive way of dealing with language, in which speakers - when push comes to shove - always continue to oppress the listeners. When we get to know the contrast between DL and EL, however, we immediately notice we, as speakers, do not have to make any effort to get the listener's attention. In EL, speaking, listening and understanding ourselves and each other comes effortlessly.

 

I am so happy today because I can say and write all this, with the knowledge, that I am not thinking this, but I am only saying, writing, hearing and reading it. For me, thinking doesn’t exist, as there’s only EL. There is no language within us. There is no me inside of me who writes this. I know everyone who has DL believes in thinking and probably will never get around to having EL, but I see their problem very differently than they do. For those who, unconsciously, have DL, it always seems to be about even more violent, even more combative, even more confrontational, even more attention-requiring, even more arrogant, even more of the same and, therefore, even more dominant way of speaking, while for those who have EL, there is no problem at all. I say and write this effortlessly and with love.

 

Gelukkig,

 

Ik ben gelukkig. Ik heb een heerlijk weekend achter de rug en ga zo dadelijk naar de sport club, om mijn  dagelijkse cardio- en-gewichtshef routine te doen. Het is nog vroeg, maar ik heb al genoeg geslapen en laat met deze woorden, mijn Belichaamde Taal (BT) en mijn dag beginnen. Ver weg hoor ik het getoeter van een trein. Het is koel en de herfst zit in de lucht.

 

Je kunt BT niet verzinnen. Het is geen geloof, maar een zekerheid, omdat je weet dat het kan. Ik vertel wat er gebeurd en het is goed zoals het is. Dadelijk ga ik koffie zetten en wat eten. Ik ben stil en schrijf rustig verder, om te kunnen lezen, wat mijn taal mij laat weten. Ik weet het niet van tevoren en ben benieuwd wat mijn BT mij vandaag gaat brengen.

 

Iedere dag is een zegen, vanwege mijn BT, die nu de volwassenheid van mijn Taal Verlichting (TV) is gaan  beschrijven. De koffie smaakt zo goed en ik heb er een lekker spekulaasje bij gegeten. Ik ga binnenkort wat videos opnemen, waarin ik ga zeggen waarover ik het in dit schrijven heb. Het zal voor de lezer dan nog duidelijker worden, dat onze ware natuur alleen met BT kan worden beleefd, maar dat we dat lange tijd, vanwege Ontlichaamde Taal (OT), niet konden.

 

Uiteraard moest ook mijn OT eerst door mij worden gestopt, voordat ik ongehinderd met mijn BT verder kon gaan. Gisteren had ik een prachtig gesprek met een oud collega, die, net als ik, psychologie les heeft gegeven bij Butte College. Hij was gefascineerd over wat ik zei, over mijn TV en mijn BT en sprak lachend de hoop uit, dat hij het kon begrijpen. Ik verzekerde hem, dat hij het echt had begrepen, omdat hij het ervaardde wat ik zei en wij waren samen zo blij met ons gesprek, dat zo goed onze passie verwoordde.  

 

In ons gesprek kwam het ter sprake, dat onze TV, die met behulp onze BT kon worden gezegd – net als het slaan van spijkers in een plank, het harken van de herfst bladeren in mijn tuin, of het wassen van de boorden en het bestek, nadat ik heb gegeten – eigenlijk iets heel onpersoonlijks is. In BT, hanteren wij onze woorden niet als egos of als denkers, maar als geinteresseerde, objectieve, nieuwgierige, maar ook tevreden, welwillende, wijze wetenschappers.

 

Omdat wij in BT alleen maar uiting geven aan onze positieve emoties, kunnen wij eindelijk, heel kalm en gestaag, vanuit onze rationaliteit en intelligentie spreken over alles, waarover wij in OT, ongemerkt, nog op een emotionele manier spraken. Spreken op een emotionele wijze, hangt dus altijd samen met de negatieve emoties, die wij vanwege onze omgang met OT blijven ervaren. Het is juist daarom, dat wij blijven eisen, om gehoord te worden en als spreker, de aandacht van de luisteraar moeten domineren.  

 

OT is dus de onvolwassen, emotionele, ineffectieve, dwangmatige manier van omgang met taal, waarin sprekers – als puntje bij paaltje komt – de luisteraars altijd blijven overheersen. Wanneer wij het contrast leren kennen tussen OT en BT, valt ons direct op, dat wij, als spreker, geen enkele moeite hoeven te doen, om de aandacht van de luisteraar te krijgen. In BT, gaat zowel het spreken, als het luisteren en het begrijpen, van onszelf en elkaar, ons moeiteloos af.

 

Ik ben zo gelukkig vandaag, omdat ik dit alles kan zeggen en schrijven, met de wetenschap, dat ik dit niet denk, maar zeg, schrijf, hoor en lees. Voor mij bestaat het denken niet en is er alleen maar BT. Er is geen taal binnenin ons. Ik weet, dat iedereen, die OT heeft, in het denken geloofd en er nooit aan toe zal komen, om BT te hebben en ik zie hun probleem heel anders, dan zoals zij dat zien. Voor hen die, onbewust, OT hebben, lijkt het altijd alleen te gaan, om nog geweldadigere, nog strijdvaardigere, nog confronterende, nog meer aandacht-vergende, nog arrogantere, nog meer van hetzelfde en dus nog overheersende manier van spreken, terwijl er voor hen die BT hebben, geen vuiltje aan de lucht is. Ik zeg en schrijf dit alles moeiteloos en met liefde.