Gelukkig,

 

Ik ben gelukkig. Ik heb een heerlijk weekend achter de rug en ga zo dadelijk naar de sport club, om mijn  dagelijkse cardio- en-gewichtshef routine te doen. Het is nog vroeg, maar ik heb al genoeg geslapen en laat met deze woorden, mijn Belichaamde Taal (BT) en mijn dag beginnen. Ver weg hoor ik het getoeter van een trein. Het is koel en de herfst zit in de lucht.

 

Je kunt BT niet verzinnen. Het is geen geloof, maar een zekerheid, omdat je weet dat het kan. Ik vertel wat er gebeurd en het is goed zoals het is. Dadelijk ga ik koffie zetten en wat eten. Ik ben stil en schrijf rustig verder, om te kunnen lezen, wat mijn taal mij laat weten. Ik weet het niet van tevoren en ben benieuwd wat mijn BT mij vandaag gaat brengen.

 

Iedere dag is een zegen, vanwege mijn BT, die nu de volwassenheid van mijn Taal Verlichting (TV) is gaan  beschrijven. De koffie smaakt zo goed en ik heb er een lekker spekulaasje bij gegeten. Ik ga binnenkort wat videos opnemen, waarin ik ga zeggen waarover ik het in dit schrijven heb. Het zal voor de lezer dan nog duidelijker worden, dat onze ware natuur alleen met BT kan worden beleefd, maar dat we dat lange tijd, vanwege Ontlichaamde Taal (OT), niet konden.

 

Uiteraard moest ook mijn OT eerst door mij worden gestopt, voordat ik ongehinderd met mijn BT verder kon gaan. Gisteren had ik een prachtig gesprek met een oud collega, die, net als ik, psychologie les heeft gegeven bij Butte College. Hij was gefascineerd over wat ik zei, over mijn TV en mijn BT en sprak lachend de hoop uit, dat hij het kon begrijpen. Ik verzekerde hem, dat hij het echt had begrepen, omdat hij het ervaardde wat ik zei en wij waren samen zo blij met ons gesprek, dat zo goed onze passie verwoordde.  

 

In ons gesprek kwam het ter sprake, dat onze TV, die met behulp onze BT kon worden gezegd – net als het slaan van spijkers in een plank, het harken van de herfst bladeren in mijn tuin, of het wassen van de boorden en het bestek, nadat ik heb gegeten – eigenlijk iets heel onpersoonlijks is. In BT, hanteren wij onze woorden niet als egos of als denkers, maar als geinteresseerde, objectieve, nieuwgierige, maar ook tevreden, welwillende, wijze wetenschappers.

 

Omdat wij in BT alleen maar uiting geven aan onze positieve emoties, kunnen wij eindelijk, heel kalm en gestaag, vanuit onze rationaliteit en intelligentie spreken over alles, waarover wij in OT, ongemerkt, nog op een emotionele manier spraken. Spreken op een emotionele wijze, hangt dus altijd samen met de negatieve emoties, die wij vanwege onze omgang met OT blijven ervaren. Het is juist daarom, dat wij blijven eisen, om gehoord te worden en als spreker, de aandacht van de luisteraar moeten domineren.  

 

OT is dus de onvolwassen, emotionele, ineffectieve, dwangmatige manier van omgang met taal, waarin sprekers – als puntje bij paaltje komt – de luisteraars altijd blijven overheersen. Wanneer wij het contrast leren kennen tussen OT en BT, valt ons direct op, dat wij, als spreker, geen enkele moeite hoeven te doen, om de aandacht van de luisteraar te krijgen. In BT, gaat zowel het spreken, als het luisteren en het begrijpen, van onszelf en elkaar, ons moeiteloos af.

 

Ik ben zo gelukkig vandaag, omdat ik dit alles kan zeggen en schrijven, met de wetenschap, dat ik dit niet denk, maar zeg, schrijf, hoor en lees. Voor mij bestaat het denken niet en is er alleen maar BT. Er is geen taal binnenin ons. Ik weet, dat iedereen, die OT heeft, in het denken geloofd en er nooit aan toe zal komen, om BT te hebben en ik zie hun probleem heel anders, dan zoals zij dat zien. Voor hen die, onbewust, OT hebben, lijkt het altijd alleen te gaan, om nog geweldadigere, nog strijdvaardigere, nog confronterende, nog meer aandacht-vergende, nog arrogantere, nog meer van hetzelfde en dus nog overheersende manier van spreken, terwijl er voor hen die BT hebben, geen vuiltje aan de lucht is. Ik zeg en schrijf dit alles moeiteloos en met liefde.