Behoefte,

 

Heb je wel eens de behoefte gehad, om te zeggen waar het op staat? Ook heb je natuurlijk wel eens dorst gehad of honger? En, je bent waarschijnlijk ook wel eens dood-moe geweest en dan verlangde je naar rust? Maar, nu vraag ik mij af, of je wel eens ooit de behoefte hebt gehad, om te lachen en om iets leuks te zeggen? Stel je eens iemand voor, die zo’n gewaarwording heeft, maar die niets leuks weet te zeggen? En, stel je eens voor, je hebt dorst, maar er is niets te drinken? Je hebt honger, maar er is niets te eten? Nu heb je behoefte om te lachen, maar je weet niets leuks? Het enige dat erop zit, is om op zoek te gaan, naar iets drinkbaars, naar iets eetbaars, naar iets lachwekkends. Ik neem aan dat je wel enige moeite wil doen, om te kunnen lachen.

 

Ik doe, in dit schrijven, alleen maar alsof ik niets te lachen zou hebben, want ik heb altijd wel iets om te lachen. Jij kan mijn humor niet verdragen, omdat ik lijk te lachen, om jou Ontlichaamde Taal (OT), maar er valt over jou OT niet te lachen, zolang jij die nog niet, net als ik, achter je heb gelaten. Als je echt zo graag zou willen lachen – wat dus helemaal niet zo is – dan maak je eens contact met mij en dan heb je Belichaamde Taal (BT) samen met mij. Mijn skype naam is limbicease en het is gratis en vrijblijvend.

 

Jij wil om een ander lachen, maar niet om jezelf. Jou valse, harde schatter-lach is jou bewapening, maar mijn echte, aanstekelijke lach is ontwapenend. Er zit voor jou niets anders op, dan om op te houden met lachen om anderen – en, in dit geval, om mij – en om eens om jezelf te gaan lachen, door hardop met jezelf te gaan praten, over wat er allemaal met jou aan de hand is. Waarschijnlijk krijg je tranen van het lachen, maar ook tranen van verdriet en ontroering, omdat je, vanwege je intelligente verlangen, geheel tot jezelf bent gekomen, met – je eigen taal – jou BT.

 

De taal van het heerlijke onbezonnen lachen, jou BT, heeft nog niet eerder bewust plaats gevonden en je zult wat vaker heen en weer moeten gaan – tussen je eigen OT en je eigen BT – alvorens je begint toe te geven aan en kunt genieten van de humor van je BT. Aanvankelijk lijkt het allemaal heel serieus, omdat het natuurlijk een hele pijnlijke, nare zaak is, dat je, onbewust, met je OT, altijd je taal tegen jezelf hebt gebruikt, maar zodra jij begint door te krijgen, dat jij het tij kan keren, door naar jezelf te luisteren en dus door daadwerkelijk leuke dingen tegen jezelf te zeggen, dan ga je steeds vaker lachen. Het is heerlijk om met BT vrij-uit te spreken en om te lachen om jezelf, om je problemen, om je eigenaardigheden en om de reden, waarom je tegen van alles en nog wat bent, wat jou ervan weerhoudt, om gelukkig te zijn.

 

Wanneer jij het eindelijk zegt, dan heb je, zogezegd, je ei gelegd. Met OT kun je echter je ei niet kwijt en blijf je dus zitten op je shit. Het is ook weer niet zo, dat je met BT al je negativiteit er klakkeloos uitgooit, want dat verandert niets aan jezelf. Met BT beschrijf je op een duidelijkere en meer lachwekkende wijze, hoe je met jezelf in gevecht bent gebleven, omdat je  zo bijgelovig was, dat je in het denken geloofde en dat er woorden en zinnen binnenin je zouden zitten.  

 

Er zit geen taal in je hoofd – boem – en dus is al je gezijk over jou denken flauwe kul, want je denkt helemaal nooit iets en je hebt nooit iets gedacht. Ja, je zegt wel eens wat, je hoort en je leest van alles en misschien schrijf je wel eens wat, over wat anderen hebben gezegd of geschreven, maar je schrijft nooit met jezelf, voor jezelf en over jezelf en je praat nooit met jezelf, om te kunnen lachen, om jezelf. Je lacht niet om jezelf, omdat dat niet mag, van jezelf en je gaat pas lachen, om jezelf, als je volhoudt, dat je wel mag lachen, om jezelf. Als je dit maar vaak genoeg aan jezelf zegt, dan kom je aan de weet, dat jij jezelf inderdaad toestemming kunt geven, om te praten met jezelf, om te lachen om jezelf, maar ook, dat je eigenlijk heel erg moet lachen om jezelf, omdat jij jezelf echt veel leuker vindt, dan iedere comediant.  

 

Luidruchtige, snel-pratende, vloekende grappen makers vertellen altijd een of ander verhaaltje, met een zogenaamde conclusie – de kloe – waar jij dan om moet lachen. Let wel, het is echt de bedoeling dat jij lacht. Je moet dus lachen, anders staat de humorist voor schut. Als jij niet lacht, dan is dat een  afgang, maar als het lukt, om jou lachen te forceren en te provoceren, dan is het zogenaamd heel leuk.

 

Wanneer je BT hebt en om jezelf lacht, dan lach je om je eigen taal, om wat jij tegen jezelf zegt, om wat je jezelf hoort zeggen, als jij plezier hebt in je eigen taal. Anders gezegd, jou taal is de grap en de kloe. In de gebruikelijke, eenzijdige lachen-op-bevel humor van OT, doet de kloe er eigenlijk niet eens toe, want de komiekeling gaat altijd aan de haal met jou taal. Bovendien is hij of zij altijd zogenaamd leuker dan jij, daarom luister jij naar hem of haar en niet naar jezelf. Hij of zij is er wel degelijk bij gebaat, om jou klein te houden en de mond te snoeren, zodat hij of zij het hoogste woord kan blijven voeren. Met andere woorden, de humor, waaraan jij gewend was, heeft altijd te maken met de dood-vervelende competitie van wie er zogenaamd het leukste is. Als jij om jezelf lacht, dan is er geen concurrentie meer.

 

Je behoefte om om jezelf te kunnen lachen, is net als je behoefte aan veiligheid, stabiliteit en rust, een kwestie van eraan toekomen vanwege jou taal. Met OT loop je alles wat aangenaam en lachwekkend is mis, omdat je nooit de tijd neemt, om het aan jezelf te zeggen. Niemand kan jou zeggen, wat alleen jij tegen jezelf kunt zeggen en niemand kan jou aan het lachen brengen, zoals alleen jij dat zelf kan. Jij hebt duidelijk behoeftes, die alleen door jou vervuld kunnen worden, maar OT voorziet in geen enkele van jou behoeftes. Jou behoefte aan humor toont aan, dat de meeste van jou onvervulde behoeftes  zinloos zijn en jou echte behoeftes in de weg staan.         

 

Difference,

 

There is an enormous difference between Embodied Language (EL) and our common, unconscious use of language, which I call Disembodied Language (DL). A lot of problems could be prevented, if people would listen to me, rather than to attention-demanding idiots, who perpetuate DL. I provide the necessary experience, to differentiate between DL and EL.

 

We have said so ourselves and have heard others say stupid nonsense like this a million times: despite our differences, I have enormous respect for her or for him. Supposedly, we are not bothered by these petty differences and, we don’t even need to talk about them, because, presumably, we get along just fine, as long as we don’t talk about politics or religion.

 

You also repeatedly, mechanically, manipulatively, deceptively say: it doesn’t make any difference to me, while, in fact, everyone knows, it makes a big fucking difference, but, again, we pretend it is true, because by saying, it doesn’t make any difference to me, we are basically told not to talk about it. Surely, we don’t want to talk about our supposedly private feelings, as we get immediately angry, frustrated, impatient and upset.

 

Certainly, it would make a gigantic difference, if we would engage in a way of talking, in which we could enjoy, express and continue our positive emotions. When we stop our DL and have some EL, we know that a huge difference has occurred, because we are no longer the same person. In other words, we have changed, we are new and the difference between what was and what is, is of great significance.

 

When you read these words, you may wonder: what is the difference? The difference is, that these words derive from my ongoing EL, which is the expression of my Language Enlightenment (LE). You are used to and are expecting spoken or written words, which derive from DL. In other words, these words don’t fulfill your expectation and they confront you with your DL, which determines, that your life is full of chaos and conflict. I am not responsible, you are.

 

The difference between DL and EL, is that in EL, you finally take responsibility for how you use language. If you listen to yourself while you speak, you would hear the difference in the sound of your own voice, because you weren’t listening to yourself while you engaged in DL. Funny how, in DL, you don’t realize, that you absolutely don’t want to listen to yourself while you speak and, that is why you don’t do it, but in EL, you want to do it and that is why you do it.

 

In DL, you have said or heard others say: why even see him or her, why should I talk with him or her, it makes no difference. Actually, you are right, in DL, we are always repeating the same. Nobody wants to talk about this, but all our problems – including our so-called mental health problems – are problems of repetition. We only stop repeating, once we have EL instead of DL and solve our problems. You talk a lot of empty words about making a real difference, but you never managed, to change your own DL in EL.

 

Imagine the difference, if we had ten billion healthy, well-educated, happy, capable people, who would engage in EL and share their LE, instead of DL! We would organize our societies very differently, because we live in them. The increasing homeless population holds up a mirror, in which the not homeless people see themselves reflected. You may not be homeless, but you too, are living in your own filth and trash. All DL is verbal garbage, linguistic rubbish, oral diarrhea, written hogwash, double-talk and senseless drivel.  

 

You don’t like to admit this, but your usual way of talking is DL and prevents you from noticing the difference between what is beneficial for you and what undermines you. Without EL, your perception of yourself is flat-out delusional, as you believe yourself to be what you are not. When you see someone pushing a shopping cart full of junk, it is you, who is pushing ideas and concepts on yourself and on others, which have no relationship to reality.

 

Our so-called difference of opinion always sets us apart and makes relationship impossible. Actually, any belief separates us from ourselves. Due to our DL, we never get to see this clearly. Surely, we live in falsehoods, due to how we are conditioned. We are obsessed with what we say, we think, but we never take ownership of our language, by saying out loud to ourselves and realizing, our so-called mind, is nothing, but involuntary language, running amok.

 

A lot has been said and written about the so-called difference between thinking and feeling, but once we engage in EL, we realize this difference doesn’t even exist, as it is the inevitable waste-product of our coerced DL, in which we can’t talk about our own experiences. Presumably, to be objective, we must suppress our subjectivity, but this ridiculous ideal of being, supposedly, non-biased, goes hand in hand with the hair-splitting rigidity of our language.  

 

Spijker,

 

Ik sla, met mijn Belichaamde Taal (BT), heel vaardig, altijd de spijker op z’n kop. Indien jij, eindelijk eens ophoudt met je achterlijke Ontlichaamde Taal (OT), zou ook jij, het eenige gereedschap dat je schijnbaar  bezit – als je alleen een hamer hebt, neig je ernaar elk probleem als een spijker te zien – in ieder geval, op de juiste wijze gaan hanteren. Die spijker is niet jou probleem natuurlijk, maar jou perceptie van de realiteit is, door jou omgang met taal, vervormd.

 

Al is de spijker nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. Haha, hoe komt hij erop? Ja, zoiets, kan dus ineens de oplossing zijn, met BT, omdat je dan  plotseling een extatisch aha-moment kunt ervaren, waardoor je weer eens mag en dus kan lachen. Met jouw lompe klauw-hamer, kun jij ten lange leste al die zware, dikke deuren openbreken, die jij met jouw dwangmatige OT, zo fanatiek, angstvallig en achterdochtig had dicht-gespijkerd. Het is een heel karwei, om al die vele jaren-geleden dicht-geramde deuren weer open te krijgen en uiteraard zul jij, ook al ben je dan nog zo goed bezig, die deuren zwaar hebben beschadigd. De toegang tot wat zich achter die deuren bevindt is echter van groter belang dan die gehavende deuren, dus je kunt ze er net zo goed helemaal uithalen, want ze hebben geen doel meer.

 

Vergeet het nou maar, om die spijker op zijn kop te willen slaan, want het komt, wat betreft jou lelijke OT, simpelweg op sloopwerk aan. Jij moet dus jou oude hamer heel anders leren gebruiken, om al die roestige spijkers eruit te kunnen krijgen. Gelukkig had je er verbazingwekkend veel krom-geslagen en daar heb je nu dus profijt van. Je kunt met je klauw, die spijkers gemakkelijk van het hout afpulluken en het wordt daardoor ineens bijna een sport, om die krengen eruit te jennen. Terwijl je, met toenemende tevredenheid, deur na deur hebt geopend, wordt je je tevens bewust van de enorme plaat, die je al die jaren voor je kop had hangen. Het is nu werkelijk zover, dat je nu, niet langer, die plank meer misslaat.  

 

Onze spreek stem vergelijkt zich tot onze taal, als een hamer tot een spijker. Het enige juiste gebruik van onze stem, is door onze taal tot z’n recht te laten komen, door dus voortdurend iedere spijker op z’n kop te slaan. Met BT zijn wij niets aan het dicht-spijkeren, maar we hameren er heerlijk op los, omdat we er zo goed in zijn. Het herinnerd ons aan de succesvolle momenten uit onze kinder-jaren, waarin het hammertje-tik een spel was, waar we goed in waren. Ook herinneren wij een jeugd held, die kleine Bam-Bam van de lawaaige Flintstones, die overal, met zijn knuppel, zo lustig op los sloeg.

 

Het is onze intelligentie waardoor wij geen OT meer willen hebben, maar BT. Wij worden voortdurend bedreigd door OT en de juiste manier, om daarmee om te gaan, is om niet aan OT deel te nemen en om BT te hebben. Zolang als wij nog met OT meedoen, zijn wij onze eigen grootste vijand en slaan wij voor de zoveelste keer met onze hamer op onze duim.

 

Niemand weet eigenlijk, dat het taal-gebruik dat wij erop na zijn blijven houden er de oorzaak van is, dat wij met onszelf en elkaar in conflict zijn. Dit maakt dat wij hoofdzakelijk met negatieve emoties bezig zijn, ook al houden wij de schijn op, dat wij positieve emoties zouden hebben. Natuurlijk verliezen wij,  door onze negativiteit, veel energie, die niet meer beschikbaar is, om bewust van onszelf te zijn. Door ons gebrek aan energie, zijn en blijven we onbewust en onze zogenaamde bewust-wording, is dan ook niets anders, dan dat wij in de gaten gaan krijgen, dat wij onze levens-kracht verspillen aan onze OT.

 

Ik heb altijd energie, maar ik hoor heel vaak van anderen dat ze ergens geen energie voor hebben, dat ze moe zijn of zich uitgeput voelen. Als ik even luister naar hoe ze klinken – bijvoorbeeld Joe Biden – terwijl ze praten, dan weet ik meteen al hoe laat het is. Ze zijn constant aan het opscheppen, pretenderen, klagen, kritiseren, argumenteren, imiteren en fantaseren. Ik doe niets van dit alles, want ik blijf mezelf en mijn taal is alleen voor mij. Zij die, net als ik, ook hun BT hebben gewaarborgd, zijn de enige met wie ik betrokken raak, want ik laat iedereen met OT links liggen. Ik doe dit uit zelf-behoud, want indien ik, vanwege mijn conditionering, toch nog weer eens wat van anderen met OT zou willen, dan loop ik alsnog weer helemaal leeg. Ik heb op die mezelf op die manier menig keer te grabbel gegooid, maar ik ben daar eindelijk mee opgehouden. Ik hou nu de eer aan mijzelf. Eigenlijk is het niet zo dat ik ermee ben opgehouden, want ik ben in staat geraakt, om iets anders, iets beters te doen. Mijn BT is beter voor mij, dan mijn OT. Daardoor ga ik er vanzelf mee door en stelt mijn conditionering niets meer voor.

 

Toen ik nog naarstig probeerde, om mijn OT te laten ophouden, bleef het maar doorgaan, maar toen ik eenmaal had begrepen, dat ik met BT verder wilde, hield mijn OT vanzelf op. Aangezien ik mij geheel op taal heb gericht, gaat het altijd over een ervarend begrijpen.  Met OT proberen wij ook te begrijpen, maar zonder te ervaren. Het zogenaamde begrip dat wij opdoen met OT of de veel-geroemde kennis, die wij vergaren, is iets wat ons van onszelf vervreemd.

 

Vanuit OT opgedane kennis is een zware last, die wij ons leven lang met ons meeslepen, maar met onze BT onstaat licht-voetige, werkelijke zelf-kennis, die gebaseerd is op onze eigen ervaring, die met volle aandacht en toewijding onder woorden is gebracht. Onze eigen ervaring komt in BT altijd op de eerste plaats en de daaruit voortvloeiende taal, doet ons de aktie ondernemen, die goed voor ons is. Wij zijn dus, vanwege BT, in staat om te doen wat wij willen en kunnen doen en daardoor zijn we succesvol en altijd vol met energie. Onze perceptie van wie wij werkelijk zijn wordt bepaald door onze uitvoerige, juiste beschrijvingen van onze eigen ervaringen.  

 

Het is heerlijk, om taal te kunnen gebruiken op een manier, die moeiteloos is. En, als er geen woorden komen, dan is er volledige stilte, waarin wij zelfs niet meer wachten, op iets, om te zeggen of te schrijven, want we zijn, zonder taal, opgelost in oneindigheid. Met taal, althans, met onze bewuste taal, met BT, spreken we altijd over relatieve, tijdelijke zaken en zonder zulke taal, belanden wij in de eeuwigheid. Anders gezegd, met BT spreken of schrijven we echt over van alles wat ons bezighoudt, maar zonder BT, houdt niets ons meer bezig. Zo werkt dus onze Taal Verlichting (TV). De stiltes, zonder woorden, kunnen toeslaan, als een donderslag bij heldere hemel. Het meegaan in die stiltes, is even aangenaam als het meegaan met de energie-stroom van BT, want op deze wijze wordt onze TV alsmaar verder onthuld. Anderen kunnen geen getuige zijn op dezelfde wijze als dat wij dat zelf zijn. Ook zij kunnen hun eigen TV bewust worden, maar alleen zij weten, hoe het voor hen werkt en niemand anders. Als wij onze TV met onze BT aan elkaar kenbaar maken, dan worden wij niet bewust van elkaar’s TV, maar van onze eigen TV.

 

Het is wonderlijk, hoe alles met BT blijkt te passen en op het juiste moment naar voren komt. Dit gebeurt, omdat alles gezegd en geschreven kan worden en, omdat alles wat gehoord, gelezen en begrepen kan worden, daadwerkelijk wordt gezegd, geschreven, gehoord, gelezen en begrepen. Deze volledigheid produceert de eenheids-ervaring, die ik TV noem, die ieder keer een verdieping van de stilte met zich mee brengt. Het hernieuwde bezig zijn met BT – na die stilte – is een herboren worden in een nieuwe mogelijkheid, die al sprekende, schrijvende, luisterende of lezende wordt gerealizeerd. Diepe rust maakt zich van ons meester, die ook wordt meegenomen in slaap, die vredig en verkwikkend is. Al slaap ik, tijdens mijn pauze, soms maar een paar minuten, toch voelt het, alsof ik onmiddelijk een kosmische kracht belichaam, die mij doet beseffen, dat de natuur mij als spreekbuis kan nemen. En, oh ja, dat spijkers op laag water zoeken heeft helemaal afgedaan. Ik laat dat aan anderen over.         

 

Acting,

 

I had an uncle, who was a stage actor and who was also on Dutch TV in various shows. Whenever he would show up at a family gathering, all attention was on him, as he always had some wild stories, which made everyone laugh. He took a liking in me. I went with him to the theater, where he performed and to the studios, where they made TV shows and movies. According to my parents, he bragged, but he loved to act and he was successful and wealthy.

 

For a long time, I didn’t know, what I wanted to be. I had been in a play and in a musical at school. At one point, I believed, I wanted to become an actor, like my uncle, but in acting school, I found out, I didn’t want to act, I just wanted to be myself. My uncle had never gone to any school. However, I’ve always liked to dramatically express myself, as I felt there was magic in that. I would say or do something, with which I would surprise myself, because it was totally new.

 

In retrospect, I had no clue, back then, why I was so enthralled with expressing myself and, later, in the disco, I was – after smoking something – dancing like a madman, because I loved to move my body to the rhythm of the music and find a girl, to have sex with. For a while, it seemed, as if life was only about dancing and having sex. I went on like this, but then I did a therapy group, in which I met Bonnie, who became my wife. We have been happily married for 38 years. Initially, I still continued my old ways, but I wanted to be true to her and so, I had to change my ways. I knew, that it was either one or the other.

 

Bonnie and I didn’t create any children, but due to our relationship, I discovered Embodied Language (EL). When people miss out on love – something, which happens all the time – it is because they are unable to talk honestly about their feelings. It was very important to me, to be able to communicate, as I experienced abuse, betrayal and abandonment, while I was young. I felt so unworthy and conflicted, but I was able to heal, due to my love for Bonnie and her love for me, but mostly, due to her love of herself.

 

When you find out about your own EL, you will have stopped – to your own surprise – your Disembodied Language (DL). This doesn’t mean, however; you are now done with your conditioning history with DL. To the contrary, it is the very beginning of your journey, to liberate yourself, from who you believed yourself to be. With EL, you are going to find out, that you are not, who you have said to be. In other words, as the way in which you use your language changes, everything will change. This beautiful transformational process is with you for the rest of your life, as your EL, is bound to reveal your Language Enlightenment (LE).

 

With DL, we have learned to act in ways, which are not true, to who we really are. To have EL, we have to stop acting. This is why you hardly don’t have any EL: you keep pretending, to have what you consider to be EL. If you really had EL, you would stop acting as immaturely and stupidly, as you do, because that is what it takes. In acting-school, some arrogant jerk of a teacher told me, to act like a boiled egg, but I refused. I told him, I just couldn’t do it, as I didn’t want to. He was infuriated, that I blatantly defied his instructions and angrily blurted out the truth: may be, you just don’t want to act? Everybody laughed, but was silent, when I thanked him, as I walked out and said, in a dead-serious tone, that he was right.

 

People everywhere, unknowingly, mechanically act as if they are intelligent, truthful, accepting, aware, open, caring, friendly or patient, but they just put up a show. My ability to express myself and really be myself – which I always had, since childhood – had been overruled, by the coercive DL of the people I grew up with, even by my beloved actor uncle. Only my German grandmother could feel, who I really was and remembering her brings tears of joy. I went to visit her so many times, as I felt always welcome.

 

When I still fantasized about being an actor, I went to see many plays in the theater. I saw my uncle, in his act on the stage, back-stage and, at home, where he commanded and domineered his wife and children. I am reminded of the big, old theater, in my hometown, The Hague. Above the stage, there was this carved out banner, with the Latin saying: vox populi, vox dei, which means, the voice of the people, is the voice of god. This maxim became the very basis of democratic governments. Another interpretation of the saying is: the best judge of the acting, is the audience. I disagree fundamentally with this, as in my view, I know best what is right for me, not someone else.

 

People have described listening to themselves while they speak – the operational definition of EL – as a spiritual act. Likewise, people have  misinterpreted talking with themselves, which is a real thing, with talking with their so-called god, which, is merely a fantasy. Sadly, spirituality has taken the place of our ability to talk with ourselves and each other. It will have to go, if we want to have EL, in which we can talk with each other, in the same way as we talk with ourselves. When we have EL, it is very clear, we share our LE, but this has nothing to do with any spiritual ritual or act, as we are simply expressing our own wellbeing. The blissful expression of our enlightenment is not a matter of acting.             

 

Aforism,

 

My Embodied Language (EL) consists of concise, terse, laconic, memorable expressions. People with Disembodied Language (DL) call those formulations aphorisms. Their lives are a complete mess, because they don’t listen to themselves, while they speak. Also, in science, people define things as precisely as sharply as possible, this is called Ockham’s Razor. However, this term is based on the problem-solving principle that recommends searching for explanations with the smallest set of elements. Listening to yourself while you speak consists of two behaviors, which occur simultaneously and at the same rate. You do not really listen to yourself, while you speak – and engage EL – if you speak too much and listen too little or if you listen too much and speak too little.

 

The popularity of short, meaningful, appropriate verbalizations, is due to the fact, that in DL, people get endlessly carried away by their verbosity. We appreciate the simplest explanation, because, not coincidently, it is usually the best one. DL makes everything unnecessary complicated, because it creates a smoke-screen of words. This is the case, because we are not truthful and conscious, during our usual way of talking. Instead, we are constantly fighting, arguing, pretending, defending, distracting and fantasizing. Fantasy or imagination is overrated, as it is a temporary escape from our DL. Of course, this never results in the change from DL to our EL.

 

While I was still studying psychology, I often came across the term parsimony, which is the term, which refers to the notion, that the simplest explanation is also the most useful. Parsimony is always preferred,  because it leaves out any extraneous factors, as it only pays attention to the most impactful, effective evidence and data. Well, this is my experience: in all the years, that I have studied, worked in and taught psychology, I haven’t met anyone, who showed any interest in EL, because it is just, too good to be true. People reject EL, because it is too simple and their conditioning history with DL demands complexity and predicts chaos.

 

In EL, we can be very complex with our language, as our way of dealing with our words, is based on our own direct experience. While it can be said, that we are in touch with our feelings, there is absolutely no one inside of us, who has feelings. In other words, there is no me, who has an experience. Therefore, our language in EL can flow freely and joyfully, as it is unimpeded by the fallacy that there is a speaker, a listener, a writer or a reader. Yes, there is speaking, listening, writing and reading going on, but there is nobody who does it. EL happens spontaneously and effortlessly, because – when, for the lack of a better word, the speaker listens to him or herself, when he or she realizes, that he or she, as so-called speaker, is his or her own so-called listener – it can happen.

 

What was previously stated, about the wrong verbal construct of being in touch with ourselves, also, of course, applies to, having thoughts, as there is no me, inside of me, who has these illusive thoughts. In EL, we find out, there is only language, which we speak, hear, write or read, that is, there is only overt language, as there can’t be any language inside of us. It is an indisputable fact, there are no sentences inside our brains. Thus, so-called thinking is merely a figure of speech. However, it is a product of DL, in which we don’t talk with ourselves about our own experiences and accept what we can let ourselves know, if we listen to ourselves, while we speak.

 

Another meaning of parsimony is the quality of being careful with money or recourses. Thriftiness or frugality is also a version of not letting anything go to waste and of conserving energy. Due to our unconscious involvement in DL, we waste most of our energy on language - usually referred to as our mind - which doesn’t work for us but is against us. We suddenly feel, we are flooded with energy, when we shift from DL to EL. This is because we finally express our Language Enlightenment (LE) with our EL. In DL, we say that we express ourselves, but in EL, there is no self to be expressed. We express what we are capable of expressing in EL and that happens to be our LE.            

 

Leeftijd,

 

Nu ik bijna vijfenzestig jaar ben, ben ik volwassen geworden. Het is een comfortabel gevoel, dat niets te maken heeft met je oud voelen, maar met plezier hebben en wijs zijn. Ik weet waar ik het over heb en dit schrijven is om je te laten weten, dat we in het tijdperk van Taal Verlichting (TV) leven. Ook al lijkt niemand dit te beseffen, onze Ontlichaamde Taal (OT) – die de dominante manier is gebleven, waarop wij onze taal zijn blijven gebruiken – bezorgt ons zoveel ellende en veroorzaakt zoveel problemen, dat het bijna onmogelijk is, om er nog mee door te gaan. Alleen met groot risico, met enorme moeite en met steeds hogere kosten, kunnen we doorgaan met onze ongeadresseerde conditioneringsgeschiedenis, die – zoals de werkelijkheid van onze oppervlakkige wijze van leven aantoond – rampzalig is gebleken. De complete chaos en het onvermijdelijke verval zijn overal hoorbaar en zichtbaar. Onze enige optie is, om onze eigen OT te stoppen, zodat we eindelijk voordurend Belichaamde Taal (BT) kunnen gaan hebben, die onze TV, onze ware natuur, onthult.

 

Allerlei spirituele goeroes en diepzinnige filosofen hebben gesproken over de noodzaak, om bewust te worden, maar geen van hen heeft ooit het belang genoemd, van het bezig zijn en blijven met onze eigen taal. Ja zeker, jij hebt jou eigen taal. Jouw natuurlijke, originele manier – jouw TV – zorgt ervoor, dat jij jouw taal op zo’n manier gebruikt, dat jij er altijd profijt van hebt. Met dit schrijven, laat ik jou iets weten, over hoe ik van mijn taal geniet en hoe ik daardoor mijn taal gebruik. Tegenwoordig ga je óf eindelijk je TV ontdekken met je BT, óf je zakt weg in het moeras van OT. Het gebeurt al. Als je eerlijk tegen jezelf bent, dan weet je, dat de taal niet van jou is en daardoor niet voor jou kan werken.

 

Of je me nu gelooft of niet, me accepteert of niet, of me serieus neemt of niet, in de realiteit van vandaag de dag, ervaren we allemaal de afgrijzelijke laatste fase, de onafwendbare slotsom, de niets-ontziende  escalatie van onze gezamelijk OT. Alles komt tot een hoogtepunt, maar ik blijf buiten schot, omdat ik mij slechts met mijn eigen BT bezig hou. Voor mij is jou taalgebruik – OT – irrelevant, omdat ik de overstap naar BT al het gemaakt. Daarom kan ik zo schrijven of spreken. Mijn woorden kondigen een toekomst aan, die heel anders is dan je ooit had voorgesteld. Het is echter aan jou, om die toekomst te creëren, aangezien ik of iemand anders niet in staat is, om het voor jou te doen. Ofwel je neemt nu je je leven in eigen handen, door radicaal te stoppen met je eigen dwangmatige OT, ofwel je zult nooit aan je eigen taal toekomen en van je TV gaan genieten met je BT.

 

Ik kan dit nadrukkelijk zeggen of schrijven, omdat ik er absoluut zeker van ben, waar ik het over heb. Het tijdperk van de profeten is voorgoed voorbij. Niemand heeft mij verteld wat ik over mezelf te weten ben gekomen, door met mezelf te praten en door naar mezelf te luisteren. Wat ik weet, kan iedereen weten, als ze, net als ik, met zichzelf gaan praten en gaan luisteren naar het geluid van hun eigen stem, terwijl ze spreken. Ik geloof nog steeds dat mijn ontdekking bekend en gevierd zal gaan worden, zolang er mensen in leven blijven, op deze prachtige aarde. Jij bent niet in een donkere tijd geboren, waarin we niet de juiste woorden hebben voor deze fantastische transformatie, die nu mogelijk en noodzakelijk is. Dit is niet langer de tijd van een of andere Mozes of Mohammed, omdat wij gaan komen tot het besef, dat wij – in onze BT – praten en dus omgaan met taal, als niemand: wij zullen massaal gaan spreken met onze eigen BT over onze eigen TV.

 

Wat heeft het voor zin, een hoge leeftijd te bereiken, als je er niet van kunt genieten? Wanneer jij jou BT ontdekt, dan weet je en geef je volledig toe, dat jij eigenlijk nog nooit van jou taal hebt genoten. Er zal eerst groot verdriet zijn, over het verlies van tijd en kansen, maar die droefheid zal spoedig verdwijnen en ruimte maken voor luchthartigheid. In BT zeg je niet langer wat anderen jou hebben opgedragen om te zeggen – spreek je niet zoals je hoort te spreken, luister je niet zoals je geacht wordt te luisteren, lees je niet, om uitsluitend en alleen maar zogenaamd te begrijpen wat anderen jou hebben gedwongen te begrijpen en schrijf je niet voor anderen, maar voor jezelf – omdat je trouw blijft op jouw manier, aan jouw eigen ritme, aan jouw welzijn. Jou stem geluid wordt gevoeld als energie, die een glimlach op je gezicht tovert. Jou BT gaat altijd over je eigen gelukzalige acceptatie en begrip. Zelfs als je al oud bent, weerhoudt jou leeftijd je er niet van, om jou BT te verwerven en om alsnog de vruchten te gaan plukken van jou eigen taal.

 

In onze moderne, technologische tijd, draait alles nog steeds om taal, maar onze gemeenschappelijke met de pap-lepel ingegeven OT heeft helemaal afgedaan, ook al proberen we nog steeds, onbewust, elkaar te domineren met onze OT. Dit is uiteraard niet de toekomst van de mensheid, dit kan eenvoudigweg niet zo zijn. BT is dus ons bewuste taalgebruik, dat ons bewuste gedrag bepaalt. Op dit moment kan jou OT alleen maar tot gevolg hebben, wat altijd resulteert in onbewust gedrag, conflicten en verwarring. Positieve verandering kan snel plaatsvinden dankzij BT. Eigenlijk zijn de resultaten van BT onmiddellijk en voorspellend voor nog meer positievere resultaten in de toekomst.

 

In de Griekse mythologie had men het

 al over de Gouden Eeuw, een periode

 van oorspronkelijke vrede, harmonie,

 stabiliteit en welvaart aan. Hoewel 

ik elke dag werk, ervaar ik het niet 

als werk, omdat ik het graag doe en 

me daar goed bij voel. Door mijn 

voortdurende BT gebeuren  dingen 

geheel vanzelf en alles waar ik me 

vroeger zorgen over maakte of waar 

ik stress over had met OT, heeft me

 op de een of andere manier verlaten. 

Ik word nog steeds af en toe even 

herinnerd aan mijn oude 

conditionering, maar er is geen

 enkele betrokkenheid meer bij

 OT en ik ga er dus bijna nooit

 echt meer in mee.  

 

Mensen met OT geloven dat ze last hebben van nare gedachtes, maar voor mij is dat zogenaamde denken van geen enkel belang, omdat ik mijn taal effectief gebruik. Ik heb alles wat ik wil. Ik verlang niets wat ik niet hebben kan. Ik kan met mijn BT in het moment leven en ik ben iedere dag erg dankbaar voor mijn gelukkige levensstijl. Ja, ik ben uit de donkere middeleeuwen van mijn eigen OT gekomen en ik weet heel goed hoeveel je lijdt, omdat ik vroeger ook leed, toen ik DL had. Als je met mij praat of eens naar mijn YouTube-video's en  liedjes luistert, zul je hopelijk geïnspireerd raken om echt uit te proberen wat ik zeg. Heb je genoeg van je eigen en van ieders OT en heb je nu, net als ik, ook de leeftijd bereikt, dat je niet langer die luidruchtige, oppervlakkige, betekenisloze, saaie, ellendige, neurotische, zelfvernietigende, onnatuurlijke, walgelijke, onintelligente, onzin wilt verdragen??

 

Age,

 

Now that I am almost sixty-five, I have come of age. It is a comfortable sense, which has nothing to do with feeling old, but with having fun, with being mature and being wise. I know what I am talking about and this writing, is to let you know, we live in the age of Language Enlightenment (LE). Although nobody seems to realize this, our Disembodied Language (DL) – which, until now, has been the dominant way in which we have been using our language – is giving us so much trouble and has been causing us so many problems, that it is almost impossible to continue with it. Only at great peril and increasingly higher cost, can we continue with our unaddressed conditioning history, which has been proven to be utterly disastrous. The chaos and decline are audible and visible everywhere and our only option is, to stop our own DL, so that we can have Embodied Language (EL), which reveals our LE.

 

Gurus and philosophers have talked about the need to become conscious, but none of them have ever mentioned, the importance of being busy with our own language. Yes, you have your own language. Your natural, original way – your LE – makes you  use your language in such a manner, that it always benefits you. This writing is how I enjoy using my language. At this day and age, you are either finally going to discover your LE with your EL or you will end up being destroyed, by the quagmire of DL. It is already happening. If you are honest with yourself, you know, that your language isn’t working for you.

 

Whether you believe me or not, accept me or not, or take me serious or not, in today’s reality we are experiencing the final stages of escalation of our DL. Everything is coming to a crescendo, but I keep my eye on the ball, which is my own EL. To me, your language, which DL, is unimportant. I have already made the switch to EL and that is why I can write or speak like this. My words herald a future, different from what you have ever imagined. However, it is up to you, to create that future, as I or someone else is incapable of doing it for you. You either take your life into your own hands, by radically stopping your own dumb DL or you will never be able to master your language and to enjoy your LE with EL.

 

I can be this emphatic, because I am absolutely sure about what I am talking about. The age of prophets is over, for good. Nobody told me, what I have come to know about myself, by talking with myself and by listening to myself. What I know, can be known by everyone, if they, like me, talk with themselves and listen to the sound of their own voice, while they speak. I believe, my discovery will be known and celebrated, as long as human beings remain alive, on this beautiful earth. I insist, you were not born in that age, in which we didn’t have the right words for the fantastic change, that is now necessary and possible. This isn’t any longer the age of some guy named Moses or Muhammad, as this is the age of talking as a nobody, that is, of your LE and your EL.

 

What is the point of living to a ripe old age, if you can’t enjoy yourself? When you discover your EL, you will know and you will fully admit, that you have never enjoyed your language. There will be great sadness about the loss of time and opportunity, but soon this sadness will subside and make room for lightheartedness. In EL, you no longer say what someone else has told you to say – speak as you are supposed to speak, listen as you are expected to listen, read to only understand, what others have forced you to understand – as you will remain true to your own way, to your own rhythm, to your own wellbeing. Your sound is felt like energy, which brings a smile to your face. Your EL is always about your own blissful understanding. Even if you are already old, age doesn’t prevent you from acquiring your EL and reaping the fruits of your own language.

 

In our modern age, everything is about language, but your common DL isn’t cutting it. Unconsciously, we endlessly try to dominate each other with our DL, but, obviously, this isn’t – this cannot be – the future of mankind. Thus, EL is our conscious use of language, which sets the stage conscious behavior. Right now, your DL creates and maintains more and more unconscious behavior, which results in conflict and confusion. Positive change can happen rapidly due to EL. Actually, the results of EL are immediate and predictive of more positive results in the future.

 

The Golden Age comes from Greek mythology and denotes a period of primordial peace, harmony, stability and prosperity. Although I work every day, I don’t feel it as work, as it is something I like to do and feel good about. Due to ongoing EL everything just happens by itself and anything I used to worry or stress about with DL has somehow left me. I still occasionally am reminded of my old conditioning, but there is no involvement in it anymore and DL never really catches a hold of me.

 

People with DL believe to be troubled by their mind or by what they believe to be their thoughts, but to me, there is no mind and there are no thoughts, as I deal with my language effectively. I have everything I want. I don’t desire anything I can’t have. At this day and age, I can live in the moment and I feel very grateful each day with my happy lifestyle. Yes, I have come out of the dark ages of my own DL and I know very well how much you are suffering, because I used to suffer too, while I was having DL. If you talk with me or listen to my You Tube videos and songs, you will hopefully feel inspired, to try out what I say. Have you had enough of your own and everyone’s  DL and have you reached that age, that you simply no longer want to put up with that noisy, superficial, meaningless, miserable, neurotic, self-defeating, unnatural, disgusting, unintelligent, boring crap?