Verschil,

 

Er is een groot verschil tussen Ontlichaamde Taal (OT) en Belichaamde Taal (BT), maar dat verschil gaat pas ervaren, opgemerkt en benoemd worden, als wij BT, in plaats van OT, gaan hebben. Iedereen probeert op zijn of haar manier wel een duit in het zakje te doen, maar welbeschouwd, voegt men niets toe en steelt men alleen elkaars aandacht, omdat men, ongemerkt, met manipulatieve OT bezig blijft.  

 

Lees nog eens, die zojuist geschreven – uit slechts twee zinnen bestaande – eerste alinea, die aantoont dat ik degene ben, die het verschil kent, tussen zijn eigen OT en zijn eigen BT. Uiteraard bestaat voor jou dat verschil ook, maar het is geheel aan jou, om daar eens eindelijk aandacht en gehoor aan te geven.

 

Natuurlijk heb ook jij pogingen ondernomen, om op jou manier OT van BT te onderscheiden, maar je bent nog nooit daarin geslaagd, aangezien je zelfs niet in staat bleek te zijn, om met jou versie van BT verder te gaan. Indien dat echter wel het geval zou zijn geweest, dan zou je, vroeg of laat, alsnog het werkelijke enorme verschil tussen je eigen OT en BT zijn gaan uitspreken, horen, schrijven en lezen.

 

Juist omdat men – wat betreft het grote verschil tussen OT en BT – zo de plank mis blijft slaan, wordt, overal ter wereld, de chaos en het conflict alsmaar groter en staat alles steeds meer op springen, want, hoe iedereen het ook wendt of keert, we willen, ook al zitten we allemaal moervast in OT, toch verder met BT.

 

Voor de een is BT – van anderen – rechtse politiek, maar voor de ander – die net als de ander, ook altijd maar bezig blijft met de ander – is BT meer een kwestie van linkse politiek. Hele volksstammen geloven, ofschoon ze altijd met afschuwelijke OT verder zijn blijven gaan, stellig, dat hun zogenaamde uitzonderlijke BT zou afhangen van hun sexuele voorkeur, religie, land, cultuur, taal en kennis, maar dat is helemaal niet zo.  

 

Iedereen zou – vanwege mijn schrijven op mijn blog of door het luisteren, naar wat ik zeg en zing op mijn You Tube kanaal – tot besef van het verschil tussen zijn of haar eigen OT en BT hebben moeten komen, maar, aangezien mijn woorden, door bijna niemand serieus worden genomen, is Taal Verlichting (TV), die alleen met BT kan worden geuit, schijnbaar niet relevant genoeg, om er eens met mij over te gaan praten.

 

Dit schrijven – maar ook wat ik, over mijn BT en mijn TV, op mijn You Tube kanaal, zing en vertel – is voor mijn eigen genoegen, want zolang als jij er nog niet bent, zodat wij samen van onze BT en TV kunnen genieten, ga ik gewoon verder met waar ik goed in ben, zin in heb en waarvanuit ik heel gelukkig en tevreden leef.

 

Het onomstotelijke verschil tussen jou en mij, is dat ik – met mijn BT – besef, hoe jij, met jou OT, in de war bent, over je ware natuur en daardoor op allerlei manieren wanhopig blijft proberen, om iets te zijn, wat je niet bent. Ik weet dat mijn BT alleen maar gaat over wie ik werkelijk ben en in dat opzicht is er geen enkel verschil tussen mijn BT en de BT van jou.

 

Over het algemeen gesproken, heb je meestal geen enkele moeite, om het duidelijke verschil tussen dag en nacht te erkennen, omdat je lichaam, je nou eenmaal laat weten, dat het weer tijd is, om te gaan slapen of om weer op te staan, maar, zoals je ook waarschijnlijk wel ervarend zult hebben begrepen, heeft de verstoring van je natuurlijke biologische ritme, verregaande negatieve psychische gevolgen.

 

Iedereen weet wel degelijk, dat het alle verschil van de wereld uitmaakt of je met je eigen taal positief of negatief omgaat en toch blijft iedereen, onbewust, bezig met OT, omdat men nog nooit – door kalm te spreken met zichzelf en door aandachtig te luisteren naar zichzelf – het verschil heeft opgemerkt, tussen de alomtegenwoordige, halsstarrige conditionering met OT en de bevrijdende werking van de eigen BT.

 

Het is algemeen bekend, dat het verstoren van het slaap-waak ritme, een rol speelt in het ontstaan van psychiatrische ziektes – die dus eigenlijk helemaal absoluut geen ziektes zijn – maar vanwege onze OT, hebben we nog nooit aandacht kunnen geven, aan het door iedereen, individueel ervaren emotionele, intellectuele en sociale verschil tussen OT en BT.

 

Welbeschouwd – met BT – blijft het onverbiddelijke verschil tussen OT en BT buiten beeld, omdat wij het niet horen. Enkel wanneer wij gaan praten met en luisteren naar onszelf, merken wij dit verschil op, in de klank van onze eigen stem. Eveneens worden wij, vanwege de herhalende, manipulatieve, dwingerige, hypnotiserende en overweldigende werking van OT voortdurend heen en weer geslingerd, tussen iets wat eventjes mondjes-maat appeleert aan onze  onvervulde behoefte aan BT, om ons vervolgens nog meer OT door de strot te duwen en te verkopen.

 

Iemand die steelt, die kent het verschil niet tussen mijn en dein. Het vervagen en opheffen van allerlei voorheen bestaande grenzen, dat in de hand wordt gewerkt en versterkt door de technology, heeft ook een escalerende werking op onze strijdvaardige OT. BT is de, voor het grootste deel, nog onontgonnnen taal van het individu, maar het is eveneens de taal van de eigen begrenzing, omdat wij eindelijk met BT gaan erkennen, dat OT gewelddadig groeps-gedrag bewerkstelligt, dat onze BT onmogelijk maakt.

 

Men zegt, woorden zijn dwergen, maar daden zijn bergen. Hiermee wordt bedoeld, dat woorden er weinig toe doen, en dat alleen daden echt verschil uit maken. De reden echter, dat onze woorden ons tegen houden, om zogezegd te doen wat juist is - wat noodzakelijk is en wat eigenlijk mogelijk is - is omdat wij onbewust bezig zijn gebleven met OT. In BT, doet wat wij zeggen er meer toe vanwege hoe wij het zeggen en bestaat het verschil dus niet meer tussen woorden en daden, omdat wij congruent zijn en daadwerkelijk woord bij daad zijn gaan voegen. Aldus maakt TV zich kenbaar, omdat wij voort blijven gaan met onze BT.  

 

Fire,

 

When you experience, recognize and understand the big difference between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL), you are on fire, because you know, everyone is, unconsciously, stuck with their DL, while you are now the only one, who is able to have EL. You are alarmed, because things are really not going well with our usual way of dealing with language. Urgent change is needed and yet, everyone seems to be verbally totally asleep.

 

Perhaps, you have heard or read, that shouting fire - when there is no fire - in a crowded theater, is not protected free speech in the United States. It is ironic – but also significant, to notice – that the First Amendment of the United States Constitution, considers it imminent lawless action, to create a panic, or to put it more mildly, to disturb, intimidate, startle, upset or shock people. I believe, we should extend this, to DL, our usual way of talking, which puts fear into everyone and falsely creates the impression, that we are threatened. We are constantly gas-lighted, but, of course, there is still real danger. 

 

If there really is a fire in a crowded theatre, then shouting fire isn’t punishable under the law. While it may not be a legally problematic event, to say or to write, that the world is on fire – due to the mechanical, unintelligent, coercive way, in which human beings communicate and, thus, deal with their language – nobody is going to listen, because everyone believes to be okay with their usual DL. There is no danger of causing a stampede, by saying or even by yelling, our common use of language is the fire, which is burning everything to the ground. As you can see on my blog, nobody comes, to take action. However, although I am, apparently, the only person, noticing the calamity, which is unfolding, I don’t see any use for preaching about EL anymore.

 

When I first noticed the difference between DL and EL, I felt like screaming about it, as I was absolutely sure as hell, I had discovered something of immense importance, but my fire turned people off. Who was I, to disturb people, while they were watching a stupid movie, to distract themselves from the tragic reality, which they themselves created with their way of talking? I was often cited for my so-called disorderly conduct, as I couldn’t keep my mouth shut about the dangers of our catastrophic DL.

 

I no longer shout fire, because it would imply, that I try to address DL with DL, but that is what everyone is doing. Surely, I know better than that, because I am able to address DL with my EL. When there is an actual fire, however, this is as true and as dangerous for you, as it is for me and I can tell you  – with my sixty-five years of experience – DL is as destructive for me, as it is for you. All Americans basically know, that in the realm of political speech, no words are off limits, regardless of how disgusting, nasty, mean, vile or evil they are. It is precisely this freedom of speech, which allows us to say and discriminate the difference between DL and EL and, by doing so, we  hold our civil society together. If we are not able to make this crucially important distinction, there are basically no rules and then, there is no free society.

 

There is currently a lot of empty talk going on about the so-called hate-speech, the public speech, that expresses hate or encourages violence, to a person or group based on their race, religion, sex or sexual orientation. This contentious issue of hate-speech, in my opinion, is often – actually all the time – used as a red herring, as it distracts us from addressing the real issue, which is, of course, the gigantic difference between DL and EL. To call a spade a spade, or to yell fire, when there really is a fire, is to view our DL as the misleading elephant in the room.  This becomes all the more apparent in the legalistic inability of university and college presidents, to unequivocally condemn Hamas brutality, that was followed by the massive outbreak of antisemitism. I want to end this writing today, by saying that speech is conduct, as there is a direct effect of any speaker on any listener. This effect is either positive or negative. In DL it is always negative, but in EL it is always positive.      

 

Instruct,

 

Few people seem to comprehend, that the primary function of language is to instruct. However, there is a great difference between the instruction, which is given with Disembodied Language (DL) and the  instruction, which is given with Embodied Language (EL). With the former, those who are instructed, will perform under a sense of pressure, because they fear punishment, which results from not obeying or doing as they are told, but with the latter, there is flawless performance, as the instruction results in the behavior, which is beneficial to the instructed as well as the instructor. With EL, the instructor and the instructed are on the same page, but with DL, the instructor always dominates the instructed and demands him or her, to follow his or her orders.

 

You may not view it that way, but these words, like all words, were meant to instruct. Every time we engage in language, we either understand others or others understand us. However, this text makes it clear to you, that understanding only occurs in EL. We are, unknowingly, but almost permanently, engaging in DL, in which we do not and cannot understand each other, since we do not and cannot understand ourselves with the forceful language, which disconnects us from our own experience.  

 

As I was saying, it makes an enormous difference whether we are instructed, by someone with DL or EL. This difference is so gigantic, because someone who instructs with DL, is boring, because they are on automatic pilot, whereas someone who instructs with ongoing EL, is engaging, connecting, interesting and stimulating, because he or she is enlightened. If someone gives the right instruction, which results in the increase of the right behavior, this always results in a sense of euphoria, victory and success, which I call Language Enlightenment (LE). Only someone, who him or herself has mastered some skill, is able to determine, if someone else has mastered it. And, then, there are two masters, who with their EL can share LE with each other. It is tremendously joyful.

 

I am enlightened and, yes, I use my language very differently than you. Of course, this text is aimed at those, who don’t know EL, who are unconsciously stuck in their own DL. To me, there is no language, which randomly overtakes me, as I am in charge of it, always. I am not a control-freak, to the contrary, I let things happen and I enjoy what my LE is telling me with my EL. I am bi-lingual and my words may sometimes change from English to Dutch or from Dutch to English, but I don’t know the language of basketball, politics, physics or religion. I know my own EL, which is the language that creates space.

 

While these words have an instructional effect, this effect is not something, which I expect. If they result in your exploration of the difference between your DL and your EL, it would be wonderful, but it is not because I expect you to do that. As a matter of fact, due to my ongoing EL, my LE has taught me, to not expect anything from anyone, not even myself. I instruct only myself and you can, in principle, also instruct yourself with EL, instead of with DL. Surely, because others have instructed you with DL, you are used to instructing yourself with DL as well. This is why you are not happy or successful, as DL means, you are beating yourself up and forcing yourself, to do all kind of things, you don’t want to do, if you would listen to what you say to yourself with EL.

 

I feel no urge to change my EL, as I am very happy and satisfied with it. Unlike your involvement with  DL, I don’t fantasize or fabricate phony constructs. To me, language is like furniture, which makes my life comfortable. I don’t imagine, that I have inner language, as I know, such a belief is the inevitable outcome of our involvement in DL. By now, my DL has practically been reduced to nothing, as I have EL almost all the time. This certainly wasn’t always the case, but I have made it so. Consequently, I feel very proud, that I am able to instruct myself in this way.  

 

As you can tell, for me language is something active,  which I do, consciously, joyfully, effectively and consistently. For anyone with EL, speech is conduct and, yes, how we talk sets the stage for how we deal with our language, as well as our other behaviors, but in DL, we get it all wrong, if we make it seem, as if there is a difference between our language and our conduct. Moreover, of course, our language is conduct, as it is always – relationally – targeted at individuals, who can understand us. We have never acknowledged the difference between DL and EL, but once we get a sense of what EL is, we realize EL is action, but DL has psychologically paralyzed us, as it has prevented us from acting. With DL, is seems as if language happens passively, thus it appears as if your so-called mind has a life of its own. I don’t have a mind, as my EL occurs only where I speak it, when I hear it, where I write it and when I read it.

 

My EL is in the here and now, but your DL is all over the place and, therefore, it prevents you from being where you are. How can you be who you are, if your language doesn’t allow you to be where you are and you do not embody your language? Of course, you don’t know who you are, as you constantly act out of fear. You fear to fail the demanding instructions of your own DL, which generalizes to every aspect of your life. You fear to be alone with yourself, you fear to lose your job, you fear you are not loved, you fear you will die one day. Your fear ruins everything, as it makes life into a meaningless and dreadful struggle.

 

You have tried to instruct yourself, to overcome your fear and other problems, but the fact is, none of your self-instructions work, as long as you engage in DL. There were also a few self-instructions, which have worked, because you came to your senses, you calmed down and you were able to have some EL, albeit, unknowingly. Yes, you had some moments of EL, but you never had EL skillfully, deliberately and consistently and this is why every form of self-help is always self-defeating. The only thing you are good at, with your inconsiderate, insensitive, impatient DL, is pretend you are not afraid, pretend you don’t have any problem, pretend you are strong, pretend you are certain and pretend you know who you are, while in reality, you are consumed by fear, anxiety, stress, worry, jealousy and frustration. DL keeps you running and your language literally drives you mad.

 

Whether you believe it or not, your DL results into your depression, your confusion, your distraction, your inferiority complex, your chaos, your conflict, your eternal victimhood and your exhaustion. You have no awareness, no attention, no energy for how you use your language and you create your own living hell. When you read these words, there is only one thing you can do: understand them and admit it is true. Take your life into your own hands, by paying attention to how your DL determines what you do or don’t do. Your life, is how you instruct yourself.

 

When you engage in EL, instead of DL, you realize that EL isn’t a choice, but a possibility, which was created by you, after you had stopped your DL. The issue of choice is completely misunderstood in DL, as it always seems, as if you choose, but in EL, you find, there is no you – inside of you – who behaves, therefore, there is also no you, who chooses. Stated differently, in EL there is only possibility or potential, which I call LE. Your possibilities with your language are endless, if you listen to the sound of your voice while you speak. It is amazing what you are able to come up with, when EL flows freely and naturally.

 

I instruct you, to stop instructing yourself with your DL, so you can begin to instruct yourself with your EL instead, because your EL is the expression of your LE, which is your wellbeing. This hasn’t happened, not because it couldn’t happen, but because you didn’t know it could happen. Your ignorance about language, is a matter of being stuck with worthless concepts, which prevent you from exploring what your language means to you. As long as you remain afraid, you don’t explore, who you are without fear.

 

Telling yourself to not be afraid has never worked, but letting yourself know, why you feel afraid, is the first step into making your self-exploration with your own EL possible. The moment, you, accurately, in your own way, in your own words, calmly describe to yourself why language works against instead of for you and why you fear your own authority, your fear will disappear. You hear it in the sound of your voice, you can’t miss it, as in that precious moment everything changes by itself, as your EL immediately reveals what you have always been, but what you couldn’t be before, with your DL. With EL, you find, that your language fits with your experience and this match is truly the gift that keeps on giving.

 

With ongoing EL, you instruct yourself into your own freedom. Now you can put an end to the fear, which has undermined your life, by preventing you from doing what you could do and had wanted to do. Also, in the absence of this fear, you will be able to stop what you did, but didn’t want to do, but you did it, as you were conditioned to do it. There will be a selective reorganization of your behavioral repertoire, because of your EL, due to which only what works remains. 

My life is happy, satisfying and uncomplicated, but it can only be this way, because of how I deal with my language. This is not because I am exceptionally smart, skillful or creative, but because I don’t fear my own language anymore. I say it, I listen to it, I write it, I read it and I instruct myself to achieve what I am capable of achieving. I hear it is true and I experience the positive consequences of my own behavior right away as well as later on.             

 

Middelmatig,

 

Het risico van het niet lachen is ofwel hoog, laag of middelmatig. Volgens mij is het heel hoog, maar volgens de meeste mensen, is het tamelijk laag. Omdat ik Belichaamde Taal (BT) heb, schat ik het algemeen heersende onvermogen tot lachen in als een groot probleem, maar aangezien iedereen zich schijnbaar alleen maar wil bezighouden met saaie,  zeikerige, tergende Ontlichaamde Taal (OT), mist men, over het algemeen gesproken, het lachen niet of nauwelijks. Het middelmatig gevaar, van het niet kunnen of willen lachen, is echter zwaar onderschat.

 

Wie vraagt zich nog af: valt er nog wat te lachen? Ik weet zeker, dat alleen iemand, die werkelijke kennis heeft of die in ieder geval een vermoeden heeft van BT, in staat is om deze belangrijke vraag bevestigend te beantwoorden. Voor iemand zoals ik, valt er van alles te lachen, maar het lachen is iedereen vergaan, die gewoontegetrouw met OT blijft doorzaniken. Ja, hoe komt dat nou toch? Met OT blijft onwillekeurig iedereen te serieus bezig met mensen, die, zoals zij zelf, in pure onzin geloven. Je mag dit niet zeggen, laat me niet lachen, omdat dit religieuze kwetsbare gemoederen doet opschudden, maar ieder geloof is natuurlijk net zo belachelijk, als ieder ander geloof.

 

Lachen is natuurlijk geen geloof. Je lacht niet, omdat je in de humorist gelooft of omdat je gelooft dat iets grappig is. Waarom lach je dan wel? Omdat het echt leuk is. Ja, maar wanneer is iets dan echt leuk? Iets is echt leuk, omdat je meteen en moeiteloos moet lachen. Het directe gevolg van iets leuks is, dat je lacht, omdat een andere reactie eigenlijk onmogelijk is. Ofschoon je dus moet lachen, gebeurd het geheel vanzelf en is er dus van moeten lachen geen enkele sprake. Als je niet meteen die blije reactie voelt, dan weet je, dat het niet leuk was, maar, soms, bij een vrij zeldzame vorm van humor, gaat er enige tijd overheen, waarna je ineens moet lachen, vanwege het boomerang-effect, dat je onverwachts overvalt.  

 

Er is uiteraard ook het wachten op het effect van iets grappigs, waar de meeste mensen helaas te ongeduldig voor zijn. Het staat echter niet vast of dit effect zich zal gaan voordoen, maar als het gebeurd,  heeft dit een lachversterkend effect. Het uitblijven van dit effect, toont aan dat er niets te lachen viel. Als je dus na een tijdje nog steeds niet hebt kunnen lachen, dan doe je de lachkennis op, dat het effect schijnbaar niet voldoende was en dat er eigenlijk een schepje bovenop moet worden gedaan, om aan het lachen te raken. Soms is een klein extra schepje al voldoende, maar andere keren is het een kwestie van flink opscheppen en het er dik bovenop leggen.

 

Het dichtgooien van een graf vergt energie. Daar is niets aan te lachen of te janken en dat rouwen, over wie er is doodgegaan, dat moet maar even wachten, totdat de kist is bedekt met aarde. Aldus bereiden wij onszelf grondig voor, om ons naderhand dood te kunnen lachen. We lachen er dus lekker op los. We blijven er zogezegd in en ook al is het misschien wel met onze laatste adem, het begint eindelijk ergens op te lijken, want wie het laatst lacht, lacht immers het beste. We gedragen ons ineens niet meer zo stijf en we laten horen, dat er toch nog wat leven in ons zat, omdat iemand anders de pijp uitging en ons liet weten, dat wij, om de dooie dood niet hoeven te wachten, totdat wij aan de beurt zijn om te sterven.

 

We zingen ook ineens een toontje hoger, in plaats van een toontje lager en we geven ons over aan een groter, ruimer en luider geluid, dat het lachen ten goede komt. Er bestaat grote verwarring over wat het lachen bevordert en wat het lachen tegenhoudt. We lachen zo weinig, omdat we doen dat iets leuk is, wat eigenlijk niet leuk is en we houden onszelf en elkaar tegen, om te lachen als het eigenlijk helemaal van de gekke is. Een stuip krijgen van het lachen, is iets waar we beschaamd over zijn, want stel je eens voor, dat anderen ons een aap zien lachen? Dat zou een afgang zijn voor onze reputatie, die gebaseerd is op humorloosheid. Deze kwalijke houding is zeer ondermijnend en het is van groot belang, dat alle aandacht eens eindelijk daadwerkelijk mag gaan naar het enorme ongemak, wat wij voelen, over het lachen zelf, omdat wij het niet meer gewend zijn.  

              

Om te kijken of iets echt leuk is, moet je het eerst zeggen of schrijven, zodat je ernaar kan luisteren of kan lezen en dan kan je ervaren of je lacht of niet. Als het lachbaar is, dan wil je het nog eens herhalen of nog eens uitvoeriger beschrijven en kijken of het nog meer lachen opwekt, maar als het niet lachbaar is, kun je beter van onderwerp veranderen, want dan werkt herhalen absoluut niet. Onvoorstelbaar, hoe vaak niet leuke dingen, toch nog weer worden herhaald, alsof ze leuk zouden zijn, terwijl iedereen wel degelijk donders goed weet, dat het helemaal niet leuk is. We doen allemaal toch maar mee met die onzin en er is eigenlijk bijna nooit eens iemand, die eerlijk zegt: wacht nou eens even, wat jij daar zegt, is helemaal niet leuk, dus waarom zit iedereen hier daar nu zo meesmuilend om te lachen? Wat is dit voor een waanzin? Het moet eindelijk maar eens ophouden en afgelopen zijn met die nep-humor, die ons opzadelt met een gevoel van verplicht lachen.

 

Als je echt gaat lachen, dan ga je helemaal door het lint, maar met onecht lachen, zit je altijd maar een beetje halfbakken te gniffelen. De doorsnee lach is te fatsoenlijk en middelmatig, om van betekenis te zijn. Angst voor uitersten, ontneemt ons het lachen.  Er is daarom grote noodzaak aan een beoordelings commissie, die bepaalt, dat het ontoelaatbaar is, dat er gelachen wordt, om zaken die niet leuk zijn. De persoon, die buiten het conflict staat, maar die profiteert van de uitkomst – als lachende derde –  die kan zijn lol wel op, als hij of zij beseft, dat zijn of haar humor vals bleek te zijn. Alleen echt lachen, is het beste medicijn, maar lachen zonder echt blij te zijn, is lachen als een boer met kiespijn. Het is van algemeen belang, dat er een duidelijke definiering gaat komen, van alles was niet leuk is, zodat wij het, zonder enige moeite, kunnen onderscheiden van wat wel leuk is. Wij zijn zoveel leuks misgelopen, omdat we, zonder het te weten, bezig zijn gebleven met het eten van droge koek. Het was dus niet het lachen, waarvan wij buikpijn kregen. Deze nare situatie verdient vanaf heden de hoogste prioriteit, want het is zo lang geleden, dat wij echt de slappe lach hebben gehad, dat wij niet eens meer kunnen herinneren, dat dit ooit heeft plaatsgevonden.

 

Ons gemiddelde aantal lachwekkende momenten per jaar is slechts een of twee keer. Dit is beneden pijl en onacceptabel. Het ziet er niet naar uit, dat hierin op korte termijn verandering gaat komen, aangezien niemand zich wil inzetten, om zich een  ongeluk of een deuk te lachen. Ik ben niet alleen bereid, maar vanwege mijn BT, ook kundig, in het bewerkstelligen van een lach toename. Ik neem deze, mij op het lijf geschreven, taak graag op me, omdat ik het vermogen heb om het tij – waarin het huilen ons nader staat dan het lachen – te keren.  

Ik ben me er terdege van bewust, dat vele anderen het al hebben geprobeerd, maar er niet in zijn geslaagd en laat me daardoor niet uit het veld slaan. Integendeel, ik ben vol goede moed en heb mijzelf als doel gesteld, om het jaarlijkse lachgemiddelde met een punt te verhogen. Het is niet veel, maar het verschil zal voor iedereen meteen merkbaar zijn, aangezien ik dit ene punt in verbinding zal brengen met die andere twee momenten van goedlachsheid. Er zal dus, vanwege de aaneenschakeling van drie lachwekkende momenten, een versnelling ontstaan. Uit dit bescheiden domino effect zullen ongebruikte uitvorm geraakte lachspieren worden geactiveerd, op een wijze, die nog niet eerder is geprobeerd. Dit lachspier activatie effect zal van doorslaggevende aard zijn, in het opwekken van wat lacherigheid, die door iedereen zal worden gewaardeerd, omdat ons middelmatig verlangen om te lachen wordt vervuld.             

 

Suffered,

 

As a retired psychology instructor, I have something  important to say, about the disgusting fact, that higher education has become a threat to America. I left the teaching profession, because I really felt, I had suffered enough. As a white, hetero-sexual male, who is intelligent enough, to discriminate between the dumb, woke, pretentious Disembodied Language (DL), which is going on everywhere and the delightful, energizing, meaningful Embodied Language (EL) – which I am so fortunate, to be able to engage in – I felt as if I had a target painted on my back and it was only a matter of time, before they would come after me. My departure prevented that.

 

Without any doubt, these crazy, radical, left-wing ideologies – purported by armies of fanatical social justice warriors – have swept all over of the nation’s educational and governmental institutions, whose essential functions have been undermined and have greatly suffered, as a result. Currently, chaos rules in   government as well as in higher education. I find it quite scandalous, but also understand the workings of DL, which nobody seems to be willing to address.

 

Mankind has suffered immensely and our problems are inevitably escalating, because, when it comes to how we deal with our interactions and relationships, we – as individual human beings – can’t seem to get our act together. DL is ubiquitous and sucks the very life out us, while no attention is ever given to our EL. I studied and worked many years in psychology, but I am glad, I’ve said: enough is enough. My suffering is over, since I gave up teaching anyone about what I know. I write like this and I talk like this, for those who can handle it, as I know why I have suffered.

 

You will only be able to radically step out of your DL and go on with your EL, if you acknowledge, how much you have suffered and admit, that finding your EL is the only thing, which could bring meaning to your suffering. Indeed, only by transcending your  suffering, your Language Enlightenment (LE) is going to be revealed to you, by your ongoing EL. Surely, to leave behind your own suffering, is to leave behind everyone’s suffering, as anything less just won’t do.   

 

Everyone has suffered tremendously, due to their unconscious engagement in DL. It is entirely up to you, if you suffer some more or if you will stop it, so that you can engage in EL. This is the quintessential issue of your life. Everyone is in the same boat. You look at and listen to, how others have suffered, to make yourself believe, you have suffered less, you are better than the rest, but the fact is, you have neither suffered more or less, as you have suffered, you are suffering, just as much as everyone else.

 

People say, they deserve our attention, as they have suffered trauma, however, everyone went through the same trauma of our conditioning with DL. Our trauma is, that we can never be ourselves, with our common use of language. It appears, as if the oppressed suffered more, than the oppressors, but  the reality is – and has always been – the presumed powerful have suffered just as much as the so-called powerless. Only with EL, do we recognize this truth.

 

Those who have tried to express themselves, have always suffered the same backlash. Speaking up and speaking out or speaking so-called truth to power, isn’t EL, but DL and this is how our DL perpetuated itself. To stop our DL, is to stop our fight, struggle or conflict, by stepping out of fear and by instructing ourselves to have EL, instead of DL. We can only do that, if we have faith in the fact, that our EL is the expression of who we truly are. I know my EL is the expression of my LE. I have suffered, to understand this and that is why my suffering was not in vain.

 

It has so often casually been said, that a country has suffered a war, that a town has suffered a tornado, that a religion has suffered discrimination, that a team has suffered a loss, that a race has suffered hatred, that the economy has suffered a recession or that the climate has suffered from pollution, but there are only always individual people, who are suffering. We don’t suffer as a group, although we pretend to, with our phony language. Although we have all suffered equally, we have only imagined, we were suffering together. It is because we fear to suffer alone and take full responsibility for our own experience, that we have kept our DL going.    

 

Bevrijd,

 

Ik voel me bevrijd van de zware plicht die ik, onbewust, op mezelf had genomen, om de wereld te veranderen, omdat ik nou eenmaal in staat ben geraakt, om mijn Taal Verlichting (TV) te uiten met mijn Belichaamde Taal (BT). Mensen die zich nog onbewust bezighouden met onwerkelijke, botte, ongevoelige, onnatuurlijke, problematische Ontlichaamde Taal (OT) zijn niet geïnteresseerd in BT of in de natuurlijke, moeiteloze uitdrukking van onze TV. Ze zullen doen wat mensen met OT altijd hebben gedaan: ze creëren conflicten en chaos.

 

Als mensen bij hoog en bij laag beweren bevrijd te zijn, dan hebben ze meestal OT, maar met mij is dit niet het geval. Degenen die het meest spreken over hun zogenaamde vrijheid, zijn helemaal niet vrij, omdat ze het verschil tussen OT en BT niet kennen. Mensen zijn vaak door elkaar gevangen gezet of tot slaaf gemaakt en daarna zijn ze, zogenaamd, op een gegeven moment bevrijd, maar met OT zijn ze nooit uit hun zelfopgelegde taalgevangenschap gekomen.

 

Er is geen andere vrijheid dan TV en de enige taal van de vrijheid is onze BT. Uiteraard zijn zowel onze BT als onze TV persoonlijke en individueel bepaalde zaken. Daarom is ieder mens werkelijk uniek. In OT doet iedereen echter zo zijn best, om speciaal te zijn en om de aandacht van anderen te trekken, maar het is altijd meer hetzelfde middelmatige, saaie, repetitieve taalgebruik. Zonder BT is er inderdaad geen originaliteit, maar ook geen realiteits-besef.

 

Mensen hebben door de eeuwen heen geprobeerd zichzelf te bevrijden van wat hen sociaal of cultureel door hun samenlevingen werd opgelegd, maar ze zijn er nooit echt in geslaagd, zichzelf te bevrijden van de taal, die hen uiteraard heeft geconditioneerd. Zonder de de-conditionering van onze dwingende OT en de re-conditionering met BT, is het hele idee van bevrijding zeker slechts een luchtkasteel.

 

Zolang we blootgesteld blijven aan bedreigende prikkels, kunnen we niet bevrijd worden, want de biologie doet gewoon z’n werk en wij handelen daardoor voornamelijk defensief. Dankzij onze OT blijven we op onze hoede, zelfs als de kust veilig is. We blijven – uit gewoonte – altijd met elkaar bezig en naar buiten gericht, ook als dat niet nodig is. We kunnen alleen daadwerkelijk bevrijd worden door de stroom van onze eigen BT, die onze TV onthult, waarin we bij onszelf kunnen zijn en blijven.

 

Hoewel niemand dit wil geloven of serieus wil overwegen – door er met zichzelf en met mij over te praten – kunnen we alleen bevrijd worden van alle complete onzin, die we geloven vanwege de OT die ons is opgedrongen, door onze OT radicaal stop te zetten en door te doen wat noodzakelijk is om onze betrokkenheid bij BT te verlengen. Elke keer dat we BT kunnen hebben in plaats van OT, voelen we ons bevrijd, maar tenzij we voortdurende BT kunnen  hebben, blijft onze TV buiten beeld. Eigenlijk horen we onze TV niet en tenzij we voortdurend BT gaan hebben, kunnen we onze TV niet horen en worden we ons er niet echt van bewust, ook al hebben we het verschil tussen onze OT en onze BT herkend.

 

Als we de gruwelijke verhalen van de bevrijde gegijzelden horen en de enorme opluchting zien van de familieleden, vrienden en landgenoten, die zich zorgen maakten over hun welzijn, krijgen we een beetje een idee van hoe geweldig en noodzakelijk het is om ons veilig en gerespecteerd te voelen.  Hoewel Nederland en Europa werden bevrijd door de geallieerde strijdkrachten – die, zoals we vaak vergeten, ook uit Russen bestonden – resulteerde dit nooit in de consolidatie van de taal van het individualisme, die ik BT noem.

 

Er wordt veel aandacht besteed aan het vormgeven van een of ander verhaaltje, dat we allemaal moeten geloven en dus, aan het bepalen waar anderen wel of niet over moeten of mogen praten, maar niemand blijft trouw, aan waar ze met zichzelf over zouden willen praten. Bovendien, als we echt gaan luisteren naar wat we met onszelf te bespreken hebben, dan bepalen we niet vooraf wat we zeggen. We hebben, in het praten met onszelf, nooit enige gescripte, pretentieuze, valse, automatische, dwangmatige, manipulatieve, defensieve, dominante OT, maar we houden ons juist alleen dan pas bezig met intelligente, spontane, levendige, humoristische, effectieve BT. We zijn bevrijd – dit is onze TV – en we kunnen pas zeggen wie we werkelijk zijn, als onze BT door kan blijven gaan. Onze BT is de verbale uitdrukking van ons welzijn.

 

Mist,

 

Ik hou van de mist, omdat die alles in een deken van stilte hult. Tijdens het rijden door de heuvels ging ik soms de mist in en uit. Ook verschijnt en verdwijnt de zon soms, waardoor de mist het karakter krijgt van een kruipende sluier over het land. Het is prachtig om te zien hoe de mist in de lager gelegen gebieden blijft en verdwijnt, als je hoger de bergen in gaat en er van bovenaf naar kunt kijken.

 

Wanneer we spreken over gedachten, overtuigingen of ideeën, waardoor onze geest zogenaamd zou worden vertroebeld, proberen we onbewust, maar slagen we er niet in, om aan te pakken, dat we ons zijn blijven bezighouden met Ontlichaamde Taal (OT). Wanneer we echter door met onszelf te spreken, aandachtig naar onszelf gaan luisteren, dan houden we ons ineens bewust en moeiteloos bezig met Belichaamde Taal (BT). Bovendien, als we erin slagen onze BT voort te zetten, wordt onze Taal Verlichting (TV) onthuld. Wie we werkelijk zijn, werd schijnbaar verborgen onder een dikke deken van woorden. In OT verbergen we onszelf.

 

Met OT doen we alsof we gelukkig, sterk, capabel, deskundig, moreel of bewust zijn, maar de realiteit is, dat onze waarheid door woorden wordt bedekt.  Deze mist is niets vrijwilligs, daarom moeten we grote voorzichtigheid betrachten, bij het navigeren door de gevaren van de zogenaamde communicatie in ons dagelijks leven. Onze vrijwillige BT is een grote opluchting, want het gevaar is dan geweken. De toekomst is voorspelbaar en we kunnen verder weg kijken, omdat BT de realiteit zichtbaar maakt.  

 

Misschien heb je wel eens gehoord van oorlogsmist. Het wordt vaak genoemd in de context van het rechtvaardigen van het doden van onschuldige burgers. Het is duidelijk dat er tijdens oorlog altijd sprake is van grote onzekerheid in het situationele bewustzijn van degenen die betrokken zijn bij de militaire operaties. Er is natuurlijk angst om te sterven, omdat men niet zeker is van de eigen opties of de mogelijkheden en bedoelingen van de vijand.

 

Wanneer mist het zicht beperkt tot minder dan tien meter, is het heel gevaarlijk om te rijden en is het absoluut noodzakelijk om onze snelheid te verlagen. Als we het echter over OT hebben, dan hebben we het over de mist, waardoor we niet kunnen horen wat er wordt gezegd. Er zit zogezegd watten in onze oren. We horen van alles behalve BT. Er is niets te zien in OT en wat er getoond wordt, is slechts een afleiding van wat verborgen gehouden wordt. Door bezig te zijn met wat zichtbaar is, kunnen we dus niet luisteren, wat zou onthullen wat niet gezien kan worden. Het is duidelijk dat de dichte mist van OT ervoor zorgt dat we altijd de nadruk leggen op visuele, geschreven stimuli, maar dat we auditieve, vocale stimuli onderschatten. Langzamer spreken zorgt er niet per se voor dat we gaan luisteren, maar luisteren naar onszelf – terwijl we spreken – wel.

 

We zijn nog steeds helemaal ondergesneeuwd door onze, eigen, oude, mens-onterende OT en we zijn er niet in geslaagd om echte zelfkennis te verwerven. In feite hebben we alles en onszelf verborgen onder het klamme, smerige, stinkende dekentje van onze taal, waaraan wij krampachtig vasthouden en zijn we niet in staat om verstandig, eerlijk, volwassen en realistisch over onze eigen ervaringen te praten, omdat OT – onze gebruikelijke manier van spreken en omgang met taal – ons ongemerkt loskoppelt en dissocieert van onze gevoelens. De mist rondom onze zogenaamde gedachten, lijkt alsmaar zwaarder te worden, zolang we er niet in slagen, om onze eigen OT te stoppen.

 

Mensen praten over een mist van twijfel, maar het lukt hen nooit, om hun emoties nauwkeurig uit te drukken met hun OT. BT impliceert de afwezigheid van twijfel en de absolute zekerheid, dat men zijn eigen taal uitdrukt, dat wil zeggen, onze TV. Ook wordt de mist van verlangen vaak genoemd, omdat we dag in dag uit bezig zijn met OT, maar als we dat eenmaal weten, dan drukken we onze TV uit, met onze BT en is er geen enkele sprake van verlangen. Integendeel, met EL, drukken we alleen onze volledigheid en gelukzaligheid uit.

 

Je kunt jezelf niet zien in een beslagen, mistige spiegel. Tenzij je het schoonveegt, krijg je op zijn best de vage contouren te zien van wie je bent. Dit is een perfecte metafoor voor OT. Pas als je overstapt van OT naar BT, krijg je eindelijk duidelijkheid. Hier is nog een andere verwijzing naar de zogenaamde ondoordringbare mist is in je hoofd.  Natuurlijk heb je geen goed gevoel over jezelf, zolang je OT je, onbewust, verhindert jezelf te zijn. Er is echter niets mis met je hersenen, maar er is iets mis met je taalgebruik. Op de zelfde manier, dat een en een, niet drie is, maar twee, is OT incorrect taal gebruik en BT is correct taal gebruik. Als je jezelf traag, wazig of vertroebeld voelt, praat dan hardop met jezelf, luister naar je stem, totdat je het geluid produceert, dat je graag hoort. Zo stap je over van je OT naar je BT. Alleen jij bepaalt voor jezelf, wat jou OT of jou BT is.