Attitude,

 

When you finally tell yourself, with your Embodied Language (EL), that it is really true, that your language never takes place inside you, but always outside you, then you suddenly have a different attitude towards yourself. This new attitude is still strange to you, because with your Disembodied Language (DL) you have always believed that you can think and have a conversation with yourself internally, without any sound.

 

Although, because of our usual DL, we are not used to talking out loud about our language with ourselves, it is, of course, out of the question, that there exists such a thing as covert, inner language or private speech. The way we deal with language - which came about through our DL - makes us, to put it squarely, fantasize there are words, images, sentences, texts inside our heads and we also say, we have so much going on in our mind, that our head explodes.

 

This writing is not intended to convince any reader that what I say is true. I am writing this solely for myself, to let myself know, with the words I possess, what I have only just come to know. It is of enormous importance to know that language always only takes place outside us, as this is the correct attitude towards language, which has become clear through EL. The narrow-minded attitude of DL has made everyone believe that language is within us.

 

Anyone who has ever taken a biology or neurology class knows, our brains contain about 86 billion neurons and about as many other cells. Our brain activity is made possible by the interconnections of those neurons and release of neurotransmitters in response to nerve impulses. It is said that these neurons communicate with each other, but this is a matter of electrical and chemical processes. So, there are absolutely no words involved at all.

 

Due to the way of speaking, which I call DL, we still talk – if we talk at all – to our own detriment, mainly about the functioning of our brains, in metaphorical terms. We speak about storing something in our  memory, as if there were a cupboard with drawers in which what you know would be kept. We also constantly say, we have images or pictures in our heads or that we have a belief, a memory, an idea or an ideal. That there should be language in our heads is a madness which is caused and maintained by our usual, considered to be normal way of speaking.

 

An electrician knows that a voice can be amplified with the help of a microphone and come out of speakers. The sound waves are converted in the microphone into an electrical signal, which travels through the cable and is converted back into sound via an amplifier on the other end, which then comes out of the speakers. So there is no voice, language or words in that electricity cable, because there is only an electrical or a digital signal, which will only have any meaning, if it is converted back into language.

 

Of course, comparing language and our brain, with electricity, microphones and speakers, is also only a metaphorical construction, but our ears do have something in common with the microphone and our brains have something in common with the amplifier and our vocal cords, mouth and tongue, have something in common with the speaker. Just as the microphone converts the sound of the voice into electricity, our ears convert the sound we hear into a wordless, neuro-electro-chemical process,  which we can only take note of, if we can talk about it and, therefore, can hear it and understand it.

 

Because we have unconsciously continued to engage in DL, it has never been properly discussed, that we do not think, but that we only talk in a way, which has created the illusion, that language would take place in us and, therefore, we believe we think. This is – with EL - an understandable attitude, but with our DL, we act frantically about our thinking, as if it were true that we could think. Since time immemorial, we have continued to hold on to the false belief, that we are thinking beings.

 

Renee Descartes (1648) was a famous French philosopher and mathematician, who made the statement, cogito, ergo sum, I think, therefore, I am. His approach to the problem of scientific knowledge and the so-called nature of the human mind - which still exists, due to our unconscious involvement in DL – played an exceptionally important role in philosophy, because he managed to achieve the necessary separation between religion and science.

 

Although Descartes was undoubtedly one of the most important founders of the Western scientific revolution, it is partly because of him, that we are still stuck with the madness, that we think. Like him, I am firmly convinced, we should only concern ourselves with matters about which certain and undoubted knowledge is possible. My attention to the major difference between DL and EL is based on the undeniable fact that language has absolutely nothing to do with thinking, because it is an audible, readable and objectively observable phenomenon.

 

Of course, Descartes too could, only because of his use of language, systematically doubt everything and continue to do so, until he could come to certain conclusions. It is remarkable that his philosophy of rationalism, because of DL, is dualistic, and based on the separation between body and mind. Continued EL, however, always results in the unmistakable, joyful unification-experience, which I call Language Enlightenment (LE), which will also have many scientific implications. Yet, to this very day, all of science is still automatically based on DL and I am alone in advocating the great importance of spoken, rather than written, scientific language. It is because of this quasi-scientific attitude, that the printed and written word is, supposedly, more important than the spoken word, that all of humanity is still saddled with, on the one hand, thinking, which doesn’t exist, but on the other hand, with the unintelligent, unnatural, forceful handling of language (DL), which causes us nothing but gigantic problems.

 

Our usual attitude towards language is completely ridiculous. We talk, day in, day out, in a spurious, nonsensical way, because DL – in which we pretend to think and therefore experience language as a belief within us – is diametrically opposed to our sensory perception. With EL, we finally come to know, for good, that our language has nothing to do with an inner, inaudible process, but is a matter of speaking and listening, to the astonishing fact, that language actually only exists, if it can be said, heard, written and read. It is straightforward and simple, because, if nothing is said, then nothing can be heard and if nothing is written, nothing can be read.

 

I have been writing for hours and I am perplexed by what I have written. I feel enormous power in my words, because I am aware, that what I write has far-reaching consequences. My attitude towards language has changed forever, now that I know with certainty, that there never was or is language inside of me. Furthermore, I can give my full attention to my language because my illusion of inner language – thinking – has dissolved. This also means, that any form of belief in something that came about through my old conditioning with DL – and which, therefore, does not actually exist – has disappeared as well.

 

I insist, we never bring our language from within to the outside, when we express ourselves and we are, with our language, always outside of ourselves. I mean this quite literally, for it cannot be repeated often enough, that there is no language in us. This conditioning has had many negative consequences because what we have heard and learned was not true. The fact that millions of people believe they think - that they can manipulate concepts in their minds, they have ideas, they decide, conclude, are confused or confident in their faith, morals or identity, that they supposedly consult with an inner self, which is supposed to regulate and even cause their behavior – does not mean that it is true.

 

It is as idiotic to claim that you think, as it is to say the earth is flat, as it isn’t true. When, with our new attitude to language, with our EL, we experience a different perspective or perception, it becomes clear, that there is always a difference between our language and our experience. However, this is not a dualism, but a fact, which is as true as the difference between a table and a chair. However, with EL, our experience is described correctly, and we benefit from this, but with DL, our experience is always described incorrectly and, consequently, we have all kinds of problems. Moreover, with EL, our language no longer stands in the way of our experience, as it always did with DL. As a result, we are attentive to what happens in the moment and not entangled in an involuntary jumble of words, which doesn't make any sense.

 

I like to emphasize once more that embodying our language does not in any way imply language takes place within us. On the contrary, the embodiment of our language is possible, because the experience that accompanies our language, which is outside of us, is fully realized and is not, as in DL, distorted, denied, forgotten or repressed. In EL our language flows without any fear or restraint and we can therefore say or write anything that our language allows us to. Of course, if we deem it necessary, we can introduce new terms, to clarify what we are talking about, but it is not necessary to adopt the verbal constructions of others. In EL we can stay with ourselves, because we have found our own way with our own language, to speak and write about our own experience. Here it is important to mention, that our understanding of ourselves is not an insight, but something which takes place outside of us. When we listen to ourselves while we speak, we hear our voice from the outside, while we feel what the experience of resonance is like. Surely, insofar we have written something, we can read what we have said.

 

Our writing and reading make visible or visual what we say and hear and that is awareness. Something also happens to our sense of time when we finally begin to experience our language, as outside of us, rather than within us. We have suddenly ended up in eternity, where our lives happen, like a flickering light in the darkness. There is not a moment for us to lose, because everything is now expressed, heard, and everything is written, read and understood, by us, with our own language. So, we are completely ourselves with our EL, which is the right attitude.

  

With DL we always walked crooked, but with our EL, we walk upright. These metaphors refer our body, which produces, sees, hears, reads and understands language. Embodied understanding this is a very active process, because with EL we are - not thinking but - talking with ourselves, which literally means, we speak out loud with ourselves and we can, therefore, hear ourselves or that we write to ourselves, so we can read our own writing. Our attitude keeps us focused on ourselves and we remain focused on ourselves, as our EL is audible and visible and our language is always alive and new, because we experience the pleasure of saying and writing our own words. Of course, we will have EL with others, who, like us, have started to make the distinction between their own DL and their own EL. EL is the language of the future of mankind.

 

When we are done speaking and writing, we are at peace. We know without words, without thinking, without understanding, this bliss and clarity is the essence of EL. With EL, we never return to our old conditioning with DL, which has kept us so restless, conflicted and unhappy. Our new attitude towards language is a transformation of who we are. With EL, we immediately witness our LE, and it is crystal clear to us, what we, supposedly, thought we were, was not true, as we didn’t yet talk about talking and we had not yet written about our new attitude.

 

Houding,

 

Wanneer je, uiteindelijk, met je Belichaamde Taal (BT), aan jezelf gaat vertellen, dat het echt waar is, dat je taal nooit binnenin je plaats vindt, maar altijd buiten je, dan heb je ineens andere houding naar jezelf. Die nieuwe houding is nog vreemd voor je, omdat je met je Ontlichaamde Taal (OT) altijd hebt geloofd, dat je kunt nadenken en innerlijk, zonder enig geluid, een gesprek met jezelf kunt hebben.

 

Ofschoon wij, vanwege onze gebruikelijke OT, er aan gewend zijn, om er op die manier over te praten, is er geen enkele sprake, dat innerlijke taal bestaat. De wijze waarop wij met taal omgaan – die tot stand is gekomen door OT – maakt dat wij, simpel gezegd, fantaseren dat er woorden, beelden, zinnen, teksten in ons hoofd zitten en dat wij, zoals wij ook zeggen, iets uit ons hoofd zouden hebben kunnen geleerd.

 

Dit schrijven is niet bedoeld, om een eventuele lezer ervan te overtuigen, dat wat ik zeg waar is. Ik schrijf dit uitsluitend voor mijzelf, om, met de woorden die ik heb, aan mezelf te laten weten, wat ik nog maar net aan de weet ben gekomen. Het is van gigantisch groot belang, om te weten, dat taal dus altijd alleen maar buiten onszelf plaatsvindt, omdat dit dus de correcte houding ten aanzien van taal is, die door BT is duidelijk geworden. De bekrompen houding van OT heeft iedereen doen geloven, dat taal in ons zit.

 

Iedereen die wel eens een klas heeft genomen in biologie of neurologie, weet dat onze hersenen zo’n 86 miljard neuronen bevatten en ongeveer evenveel andere cellen. Onze hersen-activiteit wordt mogelijk gemaakt door de onderlinge verbindingen van die neuronen en hun afgifte van neurotransmitters als reaktie op zenuwimpulsen. Er wordt wel gezegd, dat die neuronen met elkaar communiceren, maar dit alles is een kwestie van electrische en chemische processen. Er komt dus geen woord bij aan te pas.

 

Door de wijze van spreken, die ik OT noem, praten wij, ongemerkt, over de werking van onze hersenen, in metaphorische termen. Zo heeft men het over, iets opslaan in je geheugen, alsof er een kastje met laden is, waarin wat je weet zou worden bewaard. Ook zeggen wij voortdurend, dat wij beelden in ons hoofd zouden hebben of dat wij een geloof hebben, een herinnering, een idee of een ideaal. Dat er taal in ons hoofd zou zitten, is een waanzin, die wordt veroorzaakt door onze gewone wijze van spreken.

 

Een elektronisch vakkundig iemand weet, dat een stemgeluid, met behulp van een microfoon, kan worden versterkt en uit geluidsprekers kan komen. De geluids golven worden in de microfoon omgezet in een electrisch signaal, dat door de kabel gaat en dat via een versterker aan de andere kant, weer wordt omgezet in het geluid, dat vervolgens uit de luidsprekers komt. Er zit dus in die elektriciteits kabel geen stemgeluid, taal of woorden, want er is enkel een electrisch of digitaal signaal, dat alleen betekenis heeft, als het weer wordt omgezet in taal.

 

Uiteraard is het vergelijken van taal en hersenen, met elektriciteit, microfoons en luidsprekers, ook slechts een metaforische constructie, maar, oren hebben wel degelijk iets gemeen met de microfoon en hersenen, hebben iets gemeen met de versterker en stembanden, mond en tong, hebben iets gemeen met de luidspreker. Net zoals de microfoon het stemgeluid omzet in electriciteit, zo zetten oren het geluid, dat wij horen, om in een woordeloos neuro-elektro-chemisch verwerking’s proces, waarvan wij alleen maar kennis kunnen nemen, indien wij erover kunnen praten en het daarom dus kunnen horen.

 

Omdat wij onbewust zijn blijven praten vanuit OT, is het nooit op de juiste wijze ter sprake gekomen, dat wij niet denken, maar dat wij slechts praten op een manier, die de illusie creerde, dat er taal in ons zou plaatsvinden en dat wij dus zouden kunnen denken. Het is – vanuit BT – een begrijpelijke houding, maar vanuit OT, doen we heel krampachtig, alsof het waar zou zijn, dat wij zouden kunnen denken, omdat wij, sinds mensen-heugenis, aan het geloof zijn blijven vasthouden, dat wij denkende wezens zijn. Renee Descartes (1648) was een beroemde Franse filosoof en wiskundige, die de uitspraak deed, cogito, ergo sum, ik denk en daarom ben ik er. Zijn benadering van het – vanwege OT nog steeds bestaande – probleem van de wetenschappelijke kennis en de zogenaamde aard van de menselijke geest, speelde een uitzonderlijk belangrijke rol in de filosofie, omdat hij de noodzakelijke scheiding wist te bewerkstelligen tussen godsdienst en wetenschap.

 

Ofschoon Descartes zonder meer een van de belangrijkste grondleggers is geweest van de wetenschappelijke revolutie, zijn wij mede vanwege hem blijven hangen in de waanzin, dat wij denken. Ik ben er overigens net als hem stellig van overtuigd, dat wij ons eigenlijk alleen maar zouden moeten bezighouden, met zaken waarover zekere en onbetwijfelbare kennis mogelijk is. Mijn aandacht voor het grote verschil tussen OT en BT, is gebaseerd op het onmiskenbare feit, dat taal absoluut niets te maken heeft met denken, omdat het een hoorbaar, leesbaar en objectief waarneembaar fenomeen is.

 

Ook Descartes kon natuurlijk alleen vanwege zijn gebruik van taal, systematisch aan alles twijfelen en daarmee doorgaan, totdat hij tot zekere conclusies kon komen. Het is heel opmerkelijk dat zijn filosofie, vanwege OT, dualistisch is, en gebaseerd is op de scheiding tussen lichaam en geest. Voortgaande BT echter resulteert in de onmiskenbare eenwoordings ervaring, die wij Taal Verlichting (TV) noemen en die eveneens velerlei wetenschappelijke implicaties zal gaan hebben. Tot op de dag van vandaag, is alle wetenschap nog steeds onopgemerkt gebaseerd op OT en ben ik de enige, die pleit voor het grote belang van gesproken, in plaats van geschreven wetenschappelijk taalgebruik. Het is vanwege deze quasi-wetenschappelijke houding, dat het gedrukte en geschreven woord, zogenaamd belangrijker is dan het gesproken woord, en hierdoor zit dus de gehele mensheid opgezadeld met, aan de ene kant, het denken, dat niet waar is, maar aan de andere kant, met de onintelligente, onnatuurlijke omgang met taal (OT), die niets dan problemen veroorzaakt.

 

Onze gebruikelijke houding ten aanzien van onze taal is volkomen belachelijk. We praten, dag in, dag uit, op een onechte, onzinnige manier, omdat ons ontlichaamde taalgebruik – waarin wij pretenderen te denken en dus taalbeleving binnenin ons geloven te hebben – lijnrecht ingaat tegen onze zintuigelijke waarneming. Met BT komen wij eindelijk voorgoed aan de weet, dat onze taal niets van doen heeft met een  innerlijk, onhoorbaar proces, maar een kwestie is van spreken en luisteren naar het verbluffende feit, dat taal eigenlijk alleen bestaat, indien het kan worden gezegd, gehoord, geschreven en gelezen. Het is heel simpel, want, als er niets wordt gezegd, dan kan er ook niets worden gehoord en als er niets werd geschreven, kon er ook niets worden gelezen.  

 

Ik ben uren aan het schrijven en sta perplex van wat ik heb geschreven. Ik voel enorme kracht in mijn woorden, omdat ik me ervan  bewust ben, dat wat ik schrijf verregaande gevolgen heeft. Mijn houding ten aanzien van taal is voorgoed veranderd, nu ik met absolute zekerheid weet, dat er nooit taal in mij was of is. Ik kan volledige aandacht geven aan taal, omdat mijn illusie van innerlijke taal – het denken – is opgelost. Daarmee is eveneens iedere vorm van geloof, in iets wat door OT tot stand was gekomen en wat dus eigenlijk niet eens bestaat, verdwenen.

 

Wij brengen onze taal nooit van binnen naar buiten, als wij ons uiten en zijn, met onze taal, altijd buiten onszelf. Ik bedoel dit heel letterlijk, want het kan niet vaak genoeg worden herhaald, dat er geen taal in ons zit. Deze conditionering had vele negatieve gevolgen, omdat het niet waar was wat wij hebben geleerd. Het feit, dat miljoenen mensen geloven, dat ze denken – dat ze concepten in hun gedachten kunnen manipuleren, dat ze ideen hebben, dat ze besluiten, concluderen, verward zijn of vertrouwen hebben in hun geloof, moraal of identiteit, dat ze zogenaamd consulteren met een innerlijk zelf, dat wordt verondersteld hun gedrag te reguleren en zelfs te veroorzaken – betekent niet dat het waar is.

 

Het is net zo idioot om te beweren, dat je denkt, dan om te zeggen, dat de aarde plat is, want het is gewoonweg niet waar. Wanneer wij dus, met onze nieuwe houding naar taal, met BT, een totaal ander perspectief gewaar worden, dan blijkt duidelijk, dat er altijd een verschil bestaat tussen onze taal en onze ervaring. Dit is echter geen dualisme, maar een feit, dat net zo waar is als het verschil tussen een tafel en een stoel. Onze ervaring kan echter, met BT, op de juiste wijze worden beschreven en wij doen daar ons voordeel bij, maar met OT, wordt onze ervaring op onjuiste wijze beschreven en daardoor hebben wij allerlei problemen. Met BT, staat onze taal onze ervaring niet langer meer in de weg, zoals dat altijd met OT het geval was. Hierdoor zijn wij aandachtig in het moment en niet verstrikt in een onvrijwillige woorden-brij, die kant nog wal raakt, die nergens op slaat en waar kop nog staart aan zit.  

 

Ik wil nogmaals opnieuw benadrukken, dat het belichamen van taal, geenszins betekent, dat onze taal zich binnenin ons zou afspelen. Integendeel, de belichaming van onze taal is mogelijk, omdat de ervaring, die samengaat met taal, die buiten ons is, geheel tot zijn recht komt en niet, zoals in OT, wordt verdraaid, ontkent, vergeten of verdrongen. In BT stroomt onze taal zonder enige terughoudendheid en kunnen wij daardoor alles zeggen of schrijven, waartoe wij met onze taal in staat zijn. Uiteraard kunnen wij, indien wij dat nodig vinden, nieuwe termen introduceren, om duidelijk te maken waar wij het over hebben, maar het is niet noodzakelijk, dat wij de verbale constructies van anderen over nemen. In BT blijven wij bij onszelf, omdat wij onze eigen manier hebben gevonden met onze taal, om over onze ervaring te spreken en te schrijven. Hier is het zogenaamde begrijpen van onszelf geen inzicht, maar uitzicht. Het heeft met kijken natuurlijk alleen maar te maken, in zoverre wij hebben geschreven en daardoor kunnen lezen, wat wij hebben gezegd.

 

Schrijven en lezen is dus het zichtbaar of visueel maken van wat wij zeggen en horen en dat is dus eveneens onze zogenaamde bewustwording. Er gebeurt ook iets met ons besef van tijd, als wij eindelijk onze taal gaan ervaren, als buiten ons, in plaats van binnen ons. Wij zijn plotsklaps in de eeuwigheid belandt, waarin ons leven, als flikkerend licht in de duisternis geschiedt. Er is geen moment voor ons te verliezen, want alles wordt verwoord, gehoord, alles wordt geschreven, gelezen en begrepen, door ons met onze eigen taal. Wij zijn dus helemaal onszelf met BT, die de juiste houding is.  

 

Je zou ook kunnen zeggen, dat wij met OT altijd scheef liepen, maar met BT lopen wij rechtop. Deze beeldspraken referen aan ons lichaam, dat taal produceert, ziet, hoort, leest en begrijpt. Dit begrijpen is een zeer actief gebeuren, want wij zijn met onze BT – niet aan het denken maar – altijd in gesprek met onszelf, wat dus letterlijk inhoudt, dat wij ofwel hardop met onszelf spreken en dus naar onszelf kunnen luisteren of dat wij naar onszelf schrijven en ons eigen schrijven lezen. Onze houding maakt, dat wij volledig op onszelf zijn gericht en op onszelf gericht kunnen blijven, omdat onze taal altijd hoorbaar en zichtbaar is en omdat onze taal altijd levend en nieuw is, omdat wij het genoegen ervaren van het eigen zeggen en het eigen schrijven.  Uiteraard gaan wij BT hebben met hen, die net als wij het onderscheid zijn gaan maken tussen OT en BT. BT is de taal van de toekomst van de mensheid.  

 

Wanneer wij zijn uitgesproken en uitgeschreven, dan zijn wij vredig en weten wij zonder woorden, zonder denken, zonder begrip, dat deze rust en helderheid de essentie is van onze BT, die nooit meer terugkeert naar onze oude conditionering met OT, die ons zo ongedurig en ongelukkig deed zijn. Onze nieuwe houding ten aanzien van taal is een transformatie van wie wij zijn. Met BT nemen wij direct onze TV waar en is het ons duidelijk, dat wat wij dachten te zijn niet waar was, omdat wij nog niet konden praten over het praten en nog niet hadden geschreven over onze nieuwe houding.

 

Know2,

 

It is something wonderful to know and experience that my knowledge continues to increase and renew itself. Why can I know what it means to be myself and why have you forgotten that? Of course you can certainly know what you have obviously forgotten because of your language. If you only listened to yourself, because you finally spoke to yourself, then you could hear, who you are and have always been.

 

The disappearance of your words is like dying, but also like coming back to life or being reborn. Every spoken and written word is a release of a stuck text, which was rusted, because you have never written or said before, who you really are. You are and you were not yourself, because of your language, which was not true. The truth of what you say or write is not like your fake awareness, which could never mean that you could really be yourself.

 

Consciousness is the language that you have spoken and written with total self-confidence, because you can hear and read it. And, yes, sometimes it is more important to write about yourself, than to speak about yourself, because reading has a different effect on you than hearing. Your so-called intelligence is your handling of your language, which is very different in writing than in speaking.

 

While you write you are silent and the words flow effortlessly from your pen, instead of from your mouth. They appear before you and you watch them come into being, through your voluntary movement. When you talk, however, you produce a voice, that you experience as the sound that fits in your body, as a resonant space, like a violin or a cello.

 

Your voice is yours and that is why you speak your language and not in a distracting energy, which deprives you of your experience. You like to listen to your own sound, because producing that sound feels good, because it makes you know what you want to know. One is ignorant, because one does not want to know what one already knows, but you know what you want to know and wanting to know ensures, that you no longer forget what you know.

 

Is it strange that it is never possible, to give in to not wanting to know and that we always seem to remain saddled with involuntary knowing? Your writing to you and your speaking to you, tells you why this was the case for a long time. What you said or wrote was not yet your own. Because you said or wrote it for others, you did not know what you could and would want to know for yourself, if you used your language in the way that only you can. Appropriating your own language is knowing yourself, but refusing or denying your language, for the sake of others, is your biggest problem.

 

Of course you can listen to yourself and speak with and for yourself and you can also write what you want to read and what you want to know and that is mastery of your language. You are the boss of your language and language will never get away from you again, because it is yours, just as your hand that holds the writing pen is yours, and just as the sound of your voice is yours. This penetration into your own language is a solemn entry into your domain, in which you can be completely yourself, because your language can finally happen. By taking the time, you give yourself permission to hear it and to read it.

 

How could you ever detect your own language, if you had not yet heard or read it? Now it is possible, because you said it and wrote it. The knowledge that makes itself known, is like sitting comfortably in a chair, you purchased because you liked that chair so much. When you bought that chair, you already knew, your pleasant future was guaranteed. Even then, you took the time to feel what it was and would be like, to stay in the position that chair allowed you to have. You could already sit and wait then, because you had already sat on so many other chairs - during the musical chairs - and therefore you could know that this chair would help you find and remain true to your own language.

 

Your language surrounds your body, 

but it is never inside you and when

 you use your language in this 

way, it is like being massaged, 

while you know that you have 

learned something new. 

Expressing your language 

is therefore not bringing your

 language out from within, 

but always remaining outside. 

Your language is really only 

ever outside of yourself and 

being outside yourself, with

 your language, is the essence

 of being yourself. In other 

words, your language is free, 

it is no longer locked up in 

the fantasy you called 

thinking. Your language

 can finally go where it 

naturally goes, because 

you let it. You no longer

 stand in the way of your

 language by believing 

or claiming that it was

 you, who did it.

 

Although you learned your language from others and you speak the same language with them, your own language is not caused by others, but also not by anything within you, so-called thinking, inner self, your mind, your ego or your feelings. Just like breathing, your language happens naturally. This knowing is natural and is adapted to the tangible and observable reality revealed by your language.

 

You know that new things are constantly being known and your old knowledge will be forgotten without any hesitation. There is no fear in your knowing, because it is always new and the old clinging to what you knew has been erased by your words. You are amazed and intrigued what you say and write, because it is true and it is your surrender to all the words, that you have always possessed, but that you have not used in this way before.

 

Your flow of language is oceanic, it encompasses everything. It is airy, spacious and continuous, because there is no longer any restraint, because language has made the other person one with you. You are one with the other, since your language has unlimited reach, reducing time to a surreal painting. There is no time, but eternity, in which you, in the flesh, may and can say or write what is going on.

 

What a great gift, what an enormous joy and what a deep gratitude that everything could fall into place through your language. Now that you know that you no longer have to keep this knowledge, because it will not expire, you do not have to save it and you can give it away freely, because you can live a little longer. People say, life is short, but you have no need for eternal life, because it has been given to you, to truly experience your own language. Others will continue with what they have determined to be their language, when you are gone and you know that their progress, just like your experience, will mean to them, the importance of their knowledge.

 

Writing and breathing the breath, which knowledge has spoken and heard, you go on as long as you can. Today is a day, that provided the language, in the evening, in which you could dissolve, before going to sleep. Nothing to do, but close your eyes and feel the warm blankets that cover you, until the morning when you open your eyes again. Then you will come out from under your covers and leave your bed again, to go where the day will take you. Your made bed is knowledge and when the evening comes, you  return to the place of your peace and rest.

 

Weten2,

 

Ik noem dit schrijven, weten2, omdat ik al eerder over weten had geschreven en er kennenlijk nog meer over wilde vertellen. Als je wilt weten, wat ik schreef in weten1, type dan het woord weten in het hokje links boven aan de blog, en dan kun je mijn eerdere schrijven van Vrijdag, 17 Februarie, 2023 lezen en vergelijken, met wat ik er gisteren avond over schreef. Ik heb het zelf net nagelezen en ik raad iedereen aan, om eerst weten1 te lezen, omdat het een puntgave inleiding is voor mijn schrijven van nu. Het iets geweldigs, om te weten en te ervaren, dat mijn weten alsmaar toeneemt en zich vernieuwd.

 

 

Waarom kan ik weten, wat het betekent, om mezelf te zijn en waarom ben jij dat vergeten? Natuurlijk kan jij wel degelijk weten, wat jij uiteraard vanwege je taal bent vergeten. Als je maar eens naar jezelf luisterde, omdat je eindelijk eens met jezelf sprak, dan kon je horen, wie je bent en altijd bent geweest.

 

Het verdwijnen van je woorden is als een doodgaan, maar eveneens een opnieuw tot leven komen. Elk gesproken en geschreven woord, is een loslaten van een vastgeplakte tekst, die zat vastgeroest, omdat jij nog nooit eerder schreef of zei, wie jij nou eigenlijk echt bent. Jij bent en je was niet jezelf, vanwege je taal, die niet waar was. Het waar zijn van wat je zegt of schrijft, is niet zoals jou nep gewaarzijn, dat nooit tot gevolg kon hebben, dat jij echt jezelf kon zijn.   

 

Bewustzijn is de taal, die jij met zelfverzekerheid hebt gezegd en geschreven, omdat jij die kunt horen en lezen. En, soms is het belangrijker, om over jezelf te schrijven, dan over jezelf te spreken, omdat het lezen nou eenmaal een ander effect op je heeft dan het horen. Je zogenaamde intelligentie, is je omgang met taal, die schrijvend heel anders is, als sprekend.

 

Terwijl je schrijft ben je stil en vloeien de woorden moeiteloos uit je pen, in plaats van uit je mond. Ze verschijnen voor je en je kijkt ernaar, hoe ze tot stand komen, door jou vrijwillige beweging. In het praten produceer jij het geluid, dat jij ervaart als de klank, die in jou lichaam past, als resonante ruimte.

 

Jou stem is van jou en daarom spreek jij jou taal en niet in een energie, die jou ervaring tekort doet. Jij luistert graag naar je eigen klank, want het produceren van dat geluid voelt goed, omdat het maakt, dat jij aan de weet komt, wat jij wil weten. Men is onwetend, omdat men niet wil weten wat men al weet, maar jij weet wat jij wilt weten en het willen weten zorgt, dat je niet meer vergeet wat je weet.  

 

Merkwaardig, dat er nooit kan worden toegegeven, aan het niet willen weten en dat we altijd schijnbaar moeten blijven opgezadeld met onvrijwillig weten? Jou schrijven en jou spreken vertellen je waarom dit lange tijd zo was. Wat je zei of schreef, was nog niet van jezelf. Omdat je het zei of schreef voor anderen, wist je niet, wat jij voor jezelf zou kunnen en willen weten, als jij jou taal zou hanteren, op de manier zoals alleen jij dat kan. Het toe-eigenen van jou taal, is jou weten en weigeren en ontkennen van jou taal, omwille van anderen, is jou allergrootste probleem.

 

Natuurlijk kan jij naar jezelf luisteren en voor jezelf spreken en kan ook jij schrijven, wat jij wil lezen en wil weten en dat is jou meesterschap. Jij bent de baas over jou taal en taal gaat nooit meer met je aan de haal, want het is van jou, zoals ook jou hand, die de schrijf-pen vasthoudt van jou is, en zoals de klank van jou stem van jou is. Dit doordringen in je taal, is een plechtig binnengaan in je eigen domein, waarin jij volledig jezelf kan zijn, omdat jou taal kan gebeuren. Doordat jij er de tijd voor neemt, geef jij jezelf toestemming, om het te horen en te lezen.

 

Hoe kon jij nou ooit je eigen taal ontwaren, indien je het nog niet hoorde of las? Nu is het mogelijk, want jij hebt het gezegd en geschreven. Het weten dat zich kenbaar maakt, is een comfortabel zitten in een stoel, die jij hebt aangeschaft, omdat jij die stoel zo lekker vond zitten. Toen jij die stoel kocht, wist je al dat jou aangename toekomst was gegarandeerd. Ook toen al, nam jij de tijd, om te voelen, hoe het was en zou gaan zijn, om te verblijven in de houding die die stoel jou liet hebben. Jij kon toen al zitten en wachten, omdat je al op andere stoelen had gezeten – tijdens de stoelen-dans – en daarom kon je weten, dat deze stoel, jou zou helpen om jou taal te vinden.

 

Jou taal omsluit jou lichaam, maar is nooit binnenin je en wanneer je op die manier je taal hanteert, dan is het alsof je wordt gemasseerd, terwijl je weet dat je iets nieuws hebt geleerd. Het uiten van je taal is dus niet het van binnen naar buiten brengen van je taal, maar het altijd buiten blijven. Jou taal is echt altijd alleen maar buiten jezelf en het buiten jezelf zijn, met je taal, is het jezelf zijn. Anders gezegd, je taal is vrij, het is niet meer opgesloten in de fantasie die jij het denken noemde. Je taal kan eindelijk gaan waar het vanzelf naartoe gaat, als jij het toelaat. Jij staat jou taal niet meer in de weg, door te geloven of te beweren, dat jij het was, die het had gedaan.

 

Ofschoon jij jou taal van anderen hebt geleerd en met hen dezelfde taal spreekt, is jou eigen taal niet door anderen veroorzaakt, maar ook niet door iets binnenin jezelf, je zogenaamde denken, je innerlijke zelf, je mind, je ego of je gevoel. Net zoals ademen, gebeurd jou taal vanzelf. Dit weten is natuurlijk en is aangepast aan de tastbare en waarneembare werkelijkheid, die door jou taal wordt geopenbaard.

 

Je weet dat er voortdurend nieuwe dingen worden geweten en het oude weten kan en mag daarom zonder enige schroom worden vergeten. Er is geen enkele angst in je weten, omdat het altijd nieuw is en het oude vasthouden aan wat je wist, is met jou woorden uitgewist. Je staat versteld en verwonderd over wat je zegt of schrijft, omdat het waar is en je overgave is aan alle woorden, die jij altijd al bezat, maar die je nog niet eerder op deze manier gebruikte.

 

Het stromen van jou taal is oceanisch, want jou taal omvat alles. Het is luchtig, ruimtelijk en doorgaand, omdat er geen terughoudendheid meer is, want taal heeft die ander een gemaakt met jou. Jij bent een met die ander. Jou taal heeft onbeperkt bereik, die de tijd tot een surrealistisch schilderij reduceert. Er is geen tijd, maar eeuwigheid, waarin jij, in levende lijve, mag en kan zeggen of schrijven hoe het zit.

 

Wat een groot geschenk, wat een enorme vreugde en wat een diepe dankbaarheid, dat alles door jou taal op z’n plaats kon komen te zitten. Nu jij weet, dat jij dit weten niet meer hoeft te bewaren, omdat het niet zal verjaren, hoef je het niet op te sparen en kan je het vrijelijk weggeven, omdat je nog even wat langer mag leven. Men zegt, dat het leven maar kort is, maar met jou taal, heb jij geen behoefte aan een eeuwig leven, want het is jou gegeven, om jou eigen taal te beleven. Anderen zullen te zijner tijd verder gaan met hun taal, als jij er niet meer bent en jij weet, dat hun voortgang, net als jou beleving, voor hen het belang van hun weten zal betekenen.

 

Terwijl je schrijft en de adem ademt, die het weten heeft gezegd en gehoord, ga je voort, zo lang je kan. Vandaag is het een dag, die in de avond de taal gaf, waarin jij mocht zijn, wie je kon zijn, voor het slapen gaan. Niets anders te doen, dan je ogen te sluiten en de warme dekens te voelen, die jou toedekken, tot de ochtend, waarin jij je ogen weer open doet. Dan kom jij weer onder je dekens uit en zul je weer je bed verlaten, om te gaan naar waar de dag je zal brengen. Het opgemaakte bed is je weten en als het weer avond is, keer je terug naar je vrede en je rust.          

 

Religion,

 

Those who have the courage, to explore the great difference between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL), will have to admit, that all of religion is complete nonsense. It is because of our unconscious involvement in DL, that we keep giving a free pass to religion, which has created – which continuous to create – gigantic problems for human beings. People talk about climate change, injustice or the need for diversity, equity and inclusion, but nobody objects to the stupidity and human tragedy, which is maintained by our belief in a higher power.

 

The future of mankind is not in religion, but in the sense of individuality, which will forever abandon prayer, as the hallucination of talking with unseen others. EL is the language of individualism, but DL is based on our fear of social retaliation, that is, we behave as we do, because others, in one way or another, force us to behave a certain way. DL is group-behavior, which makes it seem, as if there is no need for EL. DL has always judged, ridiculed, disrespected and rejected any attempt at EL and mankind is where it is today, because, to my knowledge, only two people - me and my dear Dutch friend AnnaMieke - have investigated and experienced, what it is like to continue with EL.  

 

Astonishingly, only two people, in the whole wide world, are able to speak and write about their Language Enlightenment (LE), because they possess the skill, that is necessary to continue with EL, but this skill has nothing to do with religion. In fact, all religion has made us literally believe, everything will be okay without this skill, and this is precisely, why we are ignorant about our EL and, inadvertently, engage in superstitious, grandiose, ineffective DL. As I was talking with someone this morning, I received the common feed-back, anyone who criticizes religion is bound to get. Supposedly, we have to be respectful of a person’s religion. Of course, it makes no sense to get ourselves in trouble, by opposing those, by exposing those or by arguing with those, who believe in a none-existent deity, which, supposedly, is more important than their own existence. While the person was willing to talk with me, he accused me of being negative towards people with religion.

 

Anyone who, like me, has become aware – with his or her EL – about his or her LE, anyone whose own language has revealed his or her own true nature, will have, what can perhaps best be described as positive negativity. Of course, I describe it this way, so that the reader, who unknowingly engages in DL, begins to understand, I am against all religion, as I am in favor of EL. I am not against DL, however, but I am against the products of DL, which can only be prevented if our DL is stopped. Being against DL has prevented us from becoming conscious about how we interact with each other. I cannot stop your DL, since you must do this yourself and you will never be able to experience the positive outcomes of your EL, if you refuse to acknowledge and then stop your own DL. Religion basically gives you another excuse, to go on with your unintelligent, dull, coercive DL.

 

Obviously, the imaginary conversation with some non-existent deity has always distracted people from having EL with each other, but if we look at religion more closely, there is no denying, it wasn’t this so-called higher power, which prevented us from EL, but other people. Actually, anyone who really goes into exploring, what it is like to have continuous EL, cannot avoid the realization, that it isn’t others, who were preventing us from EL, but it is we, ourselves. In other words, it is our identity or who we believe ourselves to be, which prevents us from having EL and once we have ongoing EL, our belief in who we believed to be dissolves. Therefore, our false belief in a mystical higher power – like our belief in a fabricated, behavior-causing, inner self or a mind – evaporates the moment we begin to value talking with ourselves, as more important than talking with others. Stated differently, others always are the so-called identity-priests, who both instill as well as reinforce our belief in who we appear to be.

 

Who we are is not a religion. It is only in absence of our EL, that we conjure constructs about ourselves, which are absolutely wrong. We are in denial of our mortality and still imagine, that we have an eternal soul, which lives on, after death or which is reborn in a different form. All of this is merely to maintain the notion of some sort of immortality. Surely, it is with DL, that we remain fearful of death and hang on to these superstitions. Presumably, the test of religion is its effect on conduct, but this is putting the horse behind the wagon. Once we focus on our conduct, on how we deal with our language, we discover that religion, as well as, an inner self or a mind, are constructs, which came about because we were forced to have DL and were never able to discover, acknowledge, explore and enjoy our EL, which reveals our LE.

 

 

Match,

 

When you discover – for yourself – the difference between your Disembodied Language (DL) and your Embodied Language (EL), you are faced with a great challenge. Although it is instantly clear to you, that you prefer your EL over your DL, your history of conditioning with DL can only be dismantled, to the extent, that you will be able to continue your EL. In order to continue your EL, you will have to stop your DL and to be able to accomplish this, you have to be upfront with yourself about behaviors, which are a match with your DL and those behaviors that match with your EL. Unless you correctly instruct yourself, to let go of those self-defeating behaviors, which were created and maintained by your DL, you will not be able to continue your EL and the whole behavioral repertoire, which matches with your EL.

 

Once you have admitted – to yourself – the great difference between your negative DL and your positive EL, you know very well, it is not up to you, to arrange a match between your own problematic behavior and your DL or between your liberating behavior and your EL. You either accept it, as it is, or you reject it. Most likely, you will do the latter. Due to your history of conditioning with DL, you will inevitably pretend, defend, believe and assert, all kinds of total nonsense, but the troubling reality of the rigid match between your supposedly normal behavior and your DL cannot be avoided. However, when you consider the match between your EL and the behaviors, which belong to it, you can’t help but feel uncertain, overwhelmed and confused, as you have never consciously paid attention, to those behaviors, which you absolutely need to be happy.

 

The only way in which you are going to be able, to match your EL with the behaviors, which fit with the language of your individuality, is if you surrender to the unfolding of your own EL, but this isn’t anything you have ever experienced before with your DL. As a matter of fact, you can only have EL, when your DL is completely stopped – as often as it takes – by you. Sometimes you may succeed, but often times you just can’t seem to do it, since you don’t know why you continue with your DL, as you haven’t talked enough about it with yourself. It makes no sense simply guessing, which behaviors fit with your EL and trying to have EL doesn’t work either.

 

During EL it is self-evident, what you should do or shouldn’t do, to have it. Obviously, you shouldn’t have DL and as you begin to hear and listen to your own self-instructions with your EL, you will actually begin to do all the things you have said to yourself, you would do. You will be so amazed and delighted, that you can follow through and that you achieve many positive consequences, which you have never experienced before. Although there will, of course, be setbacks, as you keep falling back into your habit of having DL again, this is necessary, because it makes you aware about the behaviors which match with your DL and the behaviors which match with your EL. You will be surprised about the behaviors which match with your EL, because they steer you into your aloneness, independence and freedom.

 

You will, in due course, discover this by yourself, your EL is not about your stress, anxiety, sadness, jealousy, frustration, fear, anger, confusion or lies, but about your wellbeing, relaxation, understanding, truth and happiness. All your dreadful, problematic, arrogant, automatic, insensitive, unnatural, dumb, superficial, meaningless behavior is a match with your stubborn DL. Neither I nor you made it so, this is a fact of life, which with EL you finally accept, say and hear. Moreover, you like to hear your EL, but of course, you don’t like to hear your DL and that is why you continue your EL and stop your DL. Why would you continue with DL, if it keeps so many of your ineffective troublesome behaviors going, which you no longer want to be involved in?

 

There is no way around it, when you begin to listen to your voice while you speak, you either notice the match or the mismatch between your language and your behavior. The former is your EL, the latter is your DL. Stated differently, you like and enjoy how you behave in EL, but you dislike and dread it, when you engage in DL. You never noticed this before, as you didn’t do the experiment, in which you listen to yourself while you speak and determine for yourself what is DL and EL. Look up cymatics, the science which investigates how sound waves create patterns in matter. Your voice is your sound, which creates all the behavioral patterns of your life. After you have stopped your DL and can continue with your EL, because you truly enjoy what you hear and when you allow yourself, to do what you like, you will experience your Language Enlightenment (LE).

 

The behaviors, which match and, therefore, support your EL and reveal your LE, have never occurred, because they are always new. In other words, your speaking voice is a vibration, which creates new behavioral patterns. However, this only occurs, if you speak with yourself and if you keep listening to how you sound and say what you say, so that you remain attuned to the frequency, which renews you.  EL is a match made in heaven, because you live in extasy, due to your sound and your behavior. At a practical level, you tell yourself what it is like to be enlightened and how to behave like an enlightened human being. You predict what you say and do, as you now listen to the previously missing frequency. You were conditioned to listen to others and, thus, you have never continuously listened to yourself.

 

Although you did not know this, DL is no match for you. With DL, you are not listening to the sound of your own wellbeing and as a result of that, you speak with a voice, which isn’t yours. Yes, you will speak with a different voice in EL and that voice is the sound of your LE. Everything will fall into place and there is no longer any need for you to match, because you are experiencing the flow of your EL. While all of this is beautiful and fascinating, you will only meet your match with someone, who, like you, has ongoing EL. Sadly, except myself and my dear Dutch friend AnnaMieke, there isn’t anyone else around, who knows about EL and LE. So, this means - although you can talk with us and have a lot of fun with us - you will need to come to terms with your aloneness or your own death, as everything dissolves in your EL. Ultimately, EL matches with your LE, which, in turn, matches with your nothingness.