Vooroordeel,

 

Alle vooroordelen ten aanzien anderen, de neiging om de eigen groep te bevoordelen boven andere groepen, worden in stand gehouden door wat ik Ontlichaamde Taal (OT) noem. Daarom is het niet onze vooringenomenheid naar de eigen groep – die uiteraard een product is van onze gebruikelijke manier van praten – die onze perceptie en ons gedrag ten opzichte van anderen beïnvloedt, zodat we een voorkeursbehandeling geven aan de leden van onze eigen groep, terwijl andere groepen worden uitgesloten, maar het is onze OT oftewel de taal van de groep of de taal van de ander, die discrimineerd. In onze Belichaamde Taal (BT) spreken we daarentegen met de taal van onze  individualiteit. Historisch gezien is onze BT aangetast of grotendeels onmogelijk gemaakt door onze conditioneringsgeschiedenis met OT. Als we uit onze zogenaamde genetisch overgeërfde vooroordelen ten aanzien van andere groepen willen stappen, dan moeten we een einde maken aan onze eigen OT, zodat we BT kunnen hebben.

 

Er bestaat absoluut niet zoiets als cognitieve vooringenomenheid, omdat taal geen verborgen, maar een openlijk fenomeen is. De enige manier waarop iemand naar een dergelijk gefantaseerd en daarom dus problematisch concept kan verwijzen of er kennis van kan nemen, is door te spreken, te luisteren, te schrijven of te lezen. We moeten het hiermee eens zijn, op dezelfde manier dat we het er nu over eens kunnen zijn dat ziekten niet door boze geesten worden veroorzaakt, maar door bacteriën, maar onze onbewuste OT verhindert dit.

 

Als je eenmaal met één leugen begint, kom je onvermijdelijk met meer leugens op de proppen, om de aanvankelijke leugen te ondersteunen. De basis leugen van OT – die, zoals ik al eerder heb geschreven, de sociaal dwingende taal van de groep is – is dat we een interne prive taal zouden hebben, verborgen, innerlijke, stille spraak, gedachten, een geest, herinneringen, associaties, ideeën, een zogenaamd gedrags-controlerend, eeuwig zeurend,  commentariserend, dwalend, bekritiserend op het zelf of op het innerlijk wezen, maar natuurlijk ook vooroordelen over de anderen, etnocentriciteit, racisme, enz., enz. Zonder het ooit te merken, zijn we, sinds we verbaal zijn geworden, doorgegaan met onze zogenaamde eigen versie van OT, die ten alle tijden gebaseerd is op onze overtuiging, dat zowel het vermoedelijk positieve gedrag van de eigen groep, als het negatieve gedrag van de andere groep stabiele kenmerken zouden zijn. Met andere woorden: we hebben onze vooroordelen altijd gerechtvaardigd met onze behoefte om, zogenaamd, de wereld te kunnen begrijpen. Feit is en blijft echter, dat OT ons niet eens toestaat om enig inzicht in onszelf te krijgen, laat staan in een ander, omdat het ons niet toestaat om correct over ons eigen individuele gedrag te praten. In OT komt onze eigen ervaring op de achterbank van ons dwangmatige, plichtmatige groepsgedrag, met andere woorden: in OT zijn we bevooroordeeld ten opzichte van onszelf.

 

Onze BT gaat werkelijk alle leugens ontkrachten, die eindeloos door onze OT zijn beweerd. Dit is inderdaad een heel persoonlijke kwestie, waarin we onze eigen pijn, ellende, mislukking en schaamte zullen gaan erkennen. Iedereen die een houding aanneemt, deugd signaleert en doet alsof, met enige vorm van zogenaamde morele hoogheid, zal worden ontmaskerd, vanwege de manier waarop hij of zij over zichzelf of haarzelf heeft gelogen. Het maakt helemaal niets uit of we het nou voor de zoveelste keer verdoezelen met onpersoonlijke professionaliteit, onze onmenselijke, ethische houding, ons luidruchtige amusement, onze dwingende, onbevooroordeelde wetenschap, onze respectloze, walgelijke, maar  gewelddadige heiliger-dan-jij-religies, onze saaie, smerige, stomme, afstompende, dreinerige humor, onze ineenschrompelende, betekenisloze politiek, onze haarklovende en competitieve psychologie, onze oppervlakkige, ongezonde handel, onze lelijke kunst of onze verrotte cultuur. Als we BT gaan hebben, dan zullen wij dit alles de rug toe keren.

  

Alle chaos en conflict dat overal ter wereld plaats vindt, waar tirannieke regeringen niet langer in staat zijn om de ontevreden, opstandige massa te onder controle te houden – uiteraard met legers en met technologieën – wordt slechts door één ding veroorzaakt: onze OT ligt op zijn sterfbed. Ofwel we gaan echt stoppen met onze OT en erkennen we dat we op een geheel andere manier kunnen en moeten communiceren, ofwel we gaan door met onze eindeloze conflicten, die escaleren en nog slechtere situaties bewerkstelligen, die wij zelf hebben gecreëerd, met hoe wij hebben om zijn blijven gaan met onze taal.

 

Er bestaat echt niet zoiets als cognitieve, innerlijk bias of zogenaamd groepsdenken. Het is altijd het individu, dat het verlangen heeft naar harmonie in welke groep dan ook, en het is ook altijd iemand, die zichzelf als een belangrijker individu beschouwt dan anderen, die aandringt op conformiteit met de groep, wat dan dus altijd weer betekent, dat het is niet toegestaan ​​om je individuele ingevingen te volgen. Hoe komen we achter al deze verzinsels? Er wordt ons iets verteld, we luisteren naar iemand en vervolgens vermijden we straf, door te doen wat ons wordt opgedragen. Wij houden ons aan allerlei  regels, die voorgeschreven zijn, die als de wet worden gehandhaafd door handhavers van de wet. De rechter leest het vonnis voor, wij lezen uit de tien geboden of uit een ander book, we bestuderen de literatuur en we citeren alleen door vakgenoten beoordeelde geschreven woorden. Bovendien kleineren en verwaarlozen we altijd onze gesproken interactie, omdat de gedrukte woorden worden verondersteld belangrijker te zijn. Het gepraat over die verborgen cognitieve informatieverwerking, de onzin die wij het denken noemen, is niets meer dan een goedkope babbel-truc. Telkens wanneer we verbieden wat iemand zegt of schrijft, kan het ons niets schelen wat hij of zij denkt, omdat we alleen zijn of haar openlijke woorden en zinnen willen voorkomen, die kunnen worden gelezen of gehoord.

 

Het is interessant, om op te merken dat er altijd wordt aangenomen, dat er sprake is van zogenaamd groepsdenken, wanneer er sprake is van tijdsdruk en individuen persoonlijke twijfels opzij moeten zetten, zodat een project vooruitgang kan boeken. Waar het om gaat is de druk, spanning en angst, die altijd gepaard gaat met het komen vanuit een individueel perspectief, terwijl voor het grootste deel iedereen het altijd met OT eens is en dus met de meerderheid meehobbeld. Ook al lijken mensen binnen OT er heel verschillende meningen op na te houden, toch gaan ze allemaal steevast met OT door, maar helemaal nooit met BT. Met andere woorden, wat groepsdenken wordt genoemd, is eigenlijk OT. De kuddementaliteit is het onvermijdelijke gevolg van de volledig genegeerde realiteit, dat we niet eens de tijd meer nemen om eens echt te praten.

 

Zoals we al zo vaak hebben gehoord en gelezen, lijkt het zogenaamde groepsdenken ook vaak voor te komen, wanneer een vermoedelijk belangrijk en machtig individu – een zogenaamde leider – het besluitvormingsproces domineert, waardoor anderen ertoe worden aangezet om hem of haar te volgen. Hier hebben we het ook over het beruchte bandwagon-effect. Dit belachelijke concept wil ons doen geloven dat onze hersenen de neiging zouden hebben, om te concluderen dat iets wenselijk en dus waar moet zijn, omdat andere mensen ernaar verlangen. Hoe zouden we er anders naar kunnen gaan verlangen, indien iemand het niet eerst zei en dat anderen het hoorden of dat iemand het eerst schreef, zodat anderen het – zoals deze tekts hier – konden lezen? Er bestaat absoluut niet zo'n mysterieus, aangeboren hersenverlangen naar wat anderen verlangen, omdat het allemaal gewoon een kwestie is van hoe we onze taal zijn blijven gebruiken.

 

Als we het hebben over de neiging van individuen om geen twijfels of oordelen te uiten of het niet eens te zijn met de consensus, dan hebben we het, zonder het zelfs maar te beseffen, altijd over het verschil tussen OT en BT. OT is de taal van de groep, maar BT is de taal van het individu. Ik weet het, het is bijna niet te geloven, maar ik vraag je niet om in mij te geloven, ik vraag je alleen om eens eindelijk te overwegen, dat ik gelijk heb. Hoewel miljoenen mensen hebben geleefd en weer zijn gestorven in westerse beschavingen, waar mensen – na heel veel strijd en opoffering – individuele rechten hebben verworven, is er nooit een duidelijk begrip of een definitie geweest van BT, de onmisbare taal van het individu. Als mensen in de westerse samenlevingen zich geen zorgen blijven maken over BT, dan zal OT op de een of andere manier – zoals het nu eigenlijk al volop doet – al onze individuele rechten terzijde gaan schuiven en daarmee gepaard gaand, keren wij weer terug naar de donkere middeleeuwen. Meer dan ooit is er grote behoefte aan moedige vooroordelen, die dus de BT van het individu vertegenwoordigen.

 

Bias,

 

All in-group bias, the tendency to favor one’s own group over other groups, is maintained by what I call Disembodied Language (DL). Therefore, it is not our in-group bias – which, of course, is merely a product of our usual way of talking – which affects our perception and behavior towards others, so that we give preferential treatment to the members of our own group, while excluding other groups, but it is our DL, or the language of the group or the other. In Embodied Language (EL), by contrast, we speak the language of our own individuality. However, historically, our own EL has always been impaired or mostly made impossible by our own conditioning history with DL. If we want to step out of our what is believed to be genetically-inherited in-group bias, we must end our own DL, so that we can have EL.  

 

There is no such a thing as cognitive bias, because language isn’t a covert, but an overt phenomenon. The only way anyone can refer to or know about such an imaginary, therefore, problematic concept, is by speaking, listening, writing or reading. We  should agree with this, in the same way, that we can now agree that diseases aren’t caused by evil spirits, but by bacteria, yet unconscious DL, prevents this.

 

Once you start with one lie, you inevitably are going to come up with more lies, to support the initial lie. The initial lie of DL – which, as I have stated, is the socially coercive language of the group – is that we have internal language, covert, inner, silent speech, thoughts, a mind, memories, associations, ideas, a behavior-controlling, rambling, nagging, criticizing, self or inner being, but also, of course, out-group bias, ethnocentricity, racism, etc., etc. Without ever noticing it, we have, ever since we became verbal, continued with our version of DL, which is based on our belief, that the presumably positive behaviors of the ingroup as well as the negative behaviors of the outgroup, are stable characteristics. In other words, we have always justified our biases, with our need to, supposedly, make sense of the world. The fact is, however, DL doesn’t allow us to make any sense of ourselves, as it doesn’t permit us, to talk correctly about our own individual behavior. In DL, our own experience takes the back-seat to group-behavior, in other words, in DL we are biased against ourselves.   

 

Our EL is going to debunk all the lies, which have endlessly been purported by our DL. This is, indeed, a very personal matter, in which we own up to our own pain, misery, failure and shame. Anyone who is posturing, virtue-signaling and pretending with any kind of so-called moral high ground, is going to be exposed, for the way in which they have lied about themselves. It doesn’t matter, whether we cover it up with impersonal professionality, our inhuman ethical stance, our noisy amusement, our coercive, presumably, non-biased science, our disrespectful, disgusting, violent holier-than-thou religions, our boring, nasty, stupid humor, our cringe-worthy and utterly meaningless politics, our hair-splitting and competitive psychology, our superficial, unhealthy commerce, our ugly art or our rotten culture. When we are going to have EL, we will be against all of it.

 

The chaos and conflict we witness everywhere around the world, where tyrannical governments are no longer able of controlling and oppressing – with armies and technologies – the dissatisfied, revolting masses, is caused by one thing only: DL is on its deathbed. Either we are going to stop our DL and acknowledge, that we can and really need to communicate in an entirely different way or we are going to escalate our conflicts further and end up in worse and worse situations, which we ourselves have created, with how we deal with our language. 

 

There is no such thing as cognitive bias or so-called  groupthink. It is always the individual, who has the desire for harmony in any group and, likewise, it is always someone, who perceives him or herself to be a more important individual than others, who insists on conformity to the group, which means, that one is not allowed to follow one’s individual inclinations. How do we find out about all these fabrications? We are being told, we listen to, and then, we avoid punishment by doing as we are told. We keep to the rules, which are written, as law and enforced by enforcers of the law. The judge reads the verdict, we read from the ten commandments, we study the literature, and we quote only peer-reviewed written words. Moreover, we disparage our spoken interaction, since, presumably, the printed words are more important. This talk about covert cognitive information processing nonsense, we refer to as thinking, is an oral sleight of hand trick. Whenever we cancel what someone says or writes, we couldn’t care less about what he or she thinks, as we are only keen to prevent his or her overt words and sentences, which can be read or heard. 

 

It is interesting to note, so-called groupthink always is believed to occur, when there is a time constraint and individuals put aside personal doubts, so that a project can move forward. What is indicated, is the pressure, tension and fear, that is always involved in coming from an individual perspective, while for the most part, everyone always agrees with DL and thus goes along with the majority. Even if people may seem to have different opinions within DL, they still continue with it, but never with EL. In other words, what is called groupthink is DL. This so-called herd mentality is the inevitable effect of the completely ignored reality, that we don’t take the time to talk.

 

As we have heard already million times, so-called groupthink also often seems to occur, when one, presumably, important and powerful individual, a so-called leader, dominates the decision-making process, thus leading others to follow in his or her footsteps. Here we are talking about the infamous bandwagon-effect. This ridiculous concept would have us believe, that our brains tend to conclude that something must be desirable, because other people desire it. How else would we desire it, if it wasn’t for the fact, that someone was saying it and others were hearing it, when someone was writing it and others were reading it? There is absolutely no such mysterious, innate brain-desire for what others desire, as it is all a matter of how we use language.

 

When we talk about the tendency of individuals, to refrain from expressing doubts and judgements or disagreeing with the consensus, we are, without even realizing it, always talking about the difference between DL and EL. DL is the language of the group, while EL is the language of the individual. I know, it is hard to believe, but I don’t ask you to believe me, I simply ask you to consider, that I am right. While millions of people have lived and died in Western civilizations, where people have acquired – after a lot of struggle and sacrifice – individual rights, there has never been a clear understanding or definition of EL, the much-needed language of the individual. If people in Western societies continue to remain unconcerned about EL, as they currently still clearly are, then, in one way or another, DL – as it is already doing – will overrule all our individual rights and along with it, there will be a return to the dark ages. More than ever, there is a great need for brave bias, which represents our individual EL.            

 

Birthplace,

 

As I write this, I'm waiting for my bowl of tea to cool. Once I have drunk that delicious, caffeine-free warm, licorice tea, I go to bed nice and early. I'm already quite tired, because it was a cold, dark day and I was still recovering from the sudden crying fit I had yesterday.

 

Although I don't use social media myself, Bonnie, my wife, has a tablet with Facebook, which she rarely or never looks at. Every now and then I follow the news of what is happening in our area and sometimes I also read about what is going on in Holland. Yesterday, I came across all kinds of information about my birthplace The Hague, where I grew up in the Vrede-rust district.

 

I suddenly couldn't stop looking at many cute and moving photos of families with children from the sixties and seventies, which people who had also lived there in the past had posted. People usually responded very pleasantly to each other's photos and memories and agreed how nice it was to have grown up there, although the neighborhood had deteriorated enormously.

 

My old neighborhood, also called Den Haag Zuid-West, was actually a very special neighborhood, which was literally built from the ground up shortly after the end of that horrible five-year Second World War. After the liberation from the Nazis, a hopeful time of reconstruction and solidarity began. Since there was a great housing shortage, they managed to meet the need for affordable, single-family rental homes in a short time.

 

Blocks of houses with balconies and fairly large windows, with porches, three or four levels high, alternated with galleries and low rows of houses, with their own small gardens. Everything was set up in such a way that everyone used the communal  backyards and there were many grassy areas with fragrant roses and flowering shrubs. Each neighborhood had its own name and shopping center, where many small entrepreneurs had their business. For example, we had a shoe shop, butcher's shop, grocer, drugstore, bakery, French fries and ice cream shop and flower shop within walking distance and, a little further, a bicycle shop, a toy shop and a hairdresser. This social housing offered plenty of space for numerous communal activities, churches, schools, boy scouts,  playgrounds and sports clubs. I now realize how pleasant and safe it was to grow up there.

 

I read they are doing everything to breathe new life into my old, impoverished neighborhood, but much has already been demolished and replaced with new homes. Apparently, where I used to live and play has become an attraction for the poorer, older and unemployed part of the population, with second and third generations, many who have come to the Netherlands from other countries. At that time there was still a homogeneous population, in which everyone worked and had a family and an average income. There were hardly any cars then and, in my family, we walked everywhere, rode our bikes or took the bus or tram, if necessary. There were still plenty of empty meadows and public gardens, where many children played every day. Yes, that's how I grew up. Suddenly, I was overcome by sadness and nostalgia, for what was actually a very happy childhood, which is now - I am sixty-five - very far behind me.

 

Since my Catholic parents had four, and later a fifth and a sixth, children, they qualified for a four-room ground level housing unit, where the string hung from the letterbox flap in the door and you could always easily enter as a child. When I looked at all those photos, I realized that we actually, broadly speaking, lived in exactly the same comfortable way as a lot of other people did at that time. I am so grateful for that. Despite painful memories, I was extremely lucky to have been able to spend my first years there.

 

My intense sadness was because of a belated Christmas card that I received from my dear old mother, which was written by my helpful sister. She said things weren't going well for her and Dad. She is blind and completely disabled due to osteoporosis, but fortunately she still listens to beautiful music. I know, from previous sporadic messages, that my parents, at least, happily live together in the same nursing home, but they are tired and sad in their final days.

 

I have had little or no contact with them for many years - and have never returned to the Netherlands since my emigration to the United States in 1999 - because I continued with my Embodied Language (EL) and because they or my other family members, apparently had no interest whatsoever. I wanted so badly to share my EL with them, but I couldn't. My two brothers and three sisters have failed me and every time I tried to interact with them again, I felt re-traumatized and judged about all the things, that had happened in the past, but were never really addressed - with EL – and I inadvertently ended up having Disembodied Language (DL) with them.

 

At a certain point, purely out

 of self-preservation, I decided

 to hold off and never be 

heard from again. I had 

never wanted it that way

 and, for a long time, I didn't

 even believe, I would be 

able to do it, but I felt 

compelled to do so. 

Rejecting my own family

 was and still is something

 I have never really been 

able to get over.

 

My great sadness also has to do with admitting to myself, that I have not managed to be on good terms with my family. I chose to have no contact rather than surrender to how they wanted me to be. I wanted and I still want, to continue my way and I don't feel any respect from them - because I always seemed to be the problem - for my way of life.

 

When I received that sad, sweet card from my mother, who says she thinks about me very often, I also felt something like a reproach: where are you, you abandoned us. I know, that I let them down and I cried too, to be able to forgive myself, because I just want what I want and that is absolutely okay.

 

In the past, when - before I, because of my complicated, on the one hand, happy, but on the other hand, painful family past - I fell into my old shame, resentment and sadness for the umpteenth time, it was always as if the whole world had collapsed before me and I had to start all over again, rebuilding myself. Fortunately, this time things are very different.

 

Although I definitely had a big emotional outburst, I didn't feel like everything had fallen apart again. On the contrary, I actually cried, because I knew very well what I did and why I did it – that we decided not to create a family and have children – and that I will continue with what I do, because I want to . It probably also has something to do with my own old age, that I finally could let go of the great sense of guilt, that I had failed, as the eldest son, as a brother, as an uncle, but also as a person, who actually always had wanted to talk to everyone about everything, but who knows and accepts that things will never be different, in his family.

 

Of course, I still had hoped for a long time, that something would happen, but I did myself a disservice by continuing to hope for this. It also took many years, before I could really believe, that I really had discovered my EL and that everyone – not only my family – continues to unconsciously suffer with DL. My motivation also comes from a sense of responsibility, that I, as the eldest son have   caused everyone so much trouble with my inappropriate and wayward behavior. I now finally forgive myself, that I am just who I am and that I am within my rights, to continue with my own way of life, even if they don't want that. I feel freed from a burden, that I apparently still carried with me.

 

In my hometown, there was a place, where I liked to go. There were quite a few low trees there, which I could easily climb and from which I could see all the houses. As a child, I had to come home to eat as soon as the streetlights came on. It was actually already time to go home, but I was sitting there, so comfortably, on that branch. Suddenly, I heard a blackbird singing and I started to cry, because it sounded so beautiful, and I seemed to experience eternity. I stretched out on that branch, and I lay there so still and it was like I was in a wonderful bed. It was a first realization of my Enlightenment, which I now call my Language Enlightenment (LE) and describe here, on this blog, with my BT.

 

Geboorteplaats,

 

Terwijl ik dit schrijf, wacht ik tot mijn kom met thee is afgekoeld. Als ik dan die heerlijke, caffeine-vrije warme, zoethout-thee heb opgedronken, dan ga ik lekker vroeg naar bed. Ik ben al behoorlijk moe, want het was een koude, donkere dag, waarin ik nog steeds aan het bijkomen was, van de enorme plotselinge huilbui, die ik gisteren had.

 

Ofschoon ik zelf niet op aan social media doe, heeft Bonnie, mijn vrouw, een tablet, met Facebook, waar ze eigenlijk zelden of nooit naar kijkt. Af en toe, volg ik daarop het nieuws, van wat er in onze omgeving gebeurt en lees ik soms ook wel eens over wat er in Holland aan de hand is. Gisteren stuitte ik op allerlei informatie over mijn geboorteplaats Denhaag, waar ik opgroeide in de wijk Vrederust.  

 

Ik kon ineens niet stoppen met kijken, naar tal van ontroerende fotos, van families met kinderen, uit de zestiger en zeventiger jaren, die mensen, die daar ook vroeger hadden gewoond, hadden geplaatsd. Men reageerde meestal heel aangenaam op elkaars fotos en herinneringen en beaamde hoe fijn het was, om daar te zijn opgegroeid, ofschoon de buurt wel enorm achteruit was gegaan.

 

Mijn oude buurt, ook wel Denhaag Zuid-West werd genoemd, was eigenlijk een heel speciale wijk, die, vlak na het beindigen van die afgrijzelijke vijf jaar durende Tweede Wereld oorlog, letterlijk uit de grond werd gestampt. Na de bevrijding van de Nazies, brak een hoopvolle tijd van wederopbouw en samenhorigheid aan. Aangezien er grote woningsnood was, slaagde men er in korte tijd in, om te voorzien in de behoefte aan betaaldbare, eensgezins huur-woningen.  

 

Blokken met huizen met balkonnetjes en tamelijk grote ramen, met portieken, die drie of vier hoog waren, werden afgewisseld met galerijen en lage rijtjes huizen, met eigen kleine tuintjes. Alles was zodanig opgezet, dat iedereen gebruik maakte van de gemeenschappelijke achtertuinen en er was een groenvoorziening met geurige rozen en bloeiende struiken. Iedere buurt had zijn eigen naam en winkel centrum, waar veelal kleine ondernemers hun zaak hadden. Zo hadden wij binnen loopbereik een schoenenwinkel, slagerij, kruidenier, drogist, bakkerij, patat en ijs winkel en bloemen zaak en iets verder, een fietsenwinkel, een speelgoedwinkel en een kapper. Deze sociale woningbouw bood volop ruimte voor tal van gemeenschappelijke activiteiten, kerken, scholen, padvinderij, speeltuinen en sportclubs. Ik realiseer me nu, hoe aangenaam en veilig het was, om daar op te kunnen groeien.

 

Inmiddels doet met er van alles aan om mijn ouwe, verpauperde buurt weer nieuw leven in te blazen, maar veel werd er al afgebroken en vervangen door nieuwe woningen. Schijnbaar is waar ik vroeger heb gewoond en gespeeld, een trekpleister geworden voor het armere, oudere en werkeloze deel van de bevolking, met tweede en derde generaties, van veel die uit andere landen naar Nederland zijn gekomen. Toendertijd was er nog een homogene bevolking, waarin iedereen werkte en een gezin en modaal inkomen had. Er waren toen nog maar nauwelijks autos en in mijn familie, liepen wij overal naar toe, reden wij met onze fietsen of gingen wij met bus of tram, indien nodig. Er waren nog volop lege weilanden en plantsoenen, waar, iedere dag, tal van kinderen speelden. Ja, zo groeide ik op. Ineens werd ik overvallen door verdriet en nostalgie, naar wat eigenlijk een heel gelukkige jeugd was, die nu – ik ben vijfenzestig – heel ver achter me ligt.

 

Aangezien mijn Katholieke ouders, vier, en later nog een vijfde, en een zesde kind hadden, kwamen zij in aanmerking voor een vierkamer rijtjeshuis, waar het touwtje uit de brievenbusklep in de deur hing en je zo, als kind naar binnen kon. Toen ik zo al die fotos allemaal bekeek, besefde ik, dat wij eigenlijk, in grote lijnen, op precies dezelfde manier leefden, als een heleboel andere mensen, in die tijd. Ik ben daar zo dankbaar voor. Ondanks pijnlijke herinneringen, was ik een enorme geluksvogel, om daar zo mijn eerste levens jaren door te hebben mogen maken.

 

Mijn intense verdriet was vanwege een verlate Kerst kaart, die ik van mijn lieve oude moeder mocht ontvangen, die door mijn behulpzame zus was geschreven. Ze zei, dat het niet goed ging met haar en met Pa. Ze is blind en helemaal invalide vanwege de osteopose, maar ze luistert gelukkig nog wel naar mooie muziek. Ik weet, uit eerdere sporadische berichten, dat mijn ouders, in iedere geval, gelukkig bij elkaar in hetzelfde verzorgings tehuis wonen, maar ze zijn beiden, zogezegd, aan het einde van hun Latijn.

 

Ik heb al vele jaren geen of nauwelijks contact meer met hen – en ben sinds mijn emigratie naar de Verenigde Staten in 1999 nooit meer teruggekeerd naar Nederland – omdat ik met Belichaamde Taal (BT) verder ging en omdat zij of mijn andere familie leden, daar klaarblijkelijk geen enkele interesse in hadden. Ik wilde het zo graag met hen delen, maar het ging niet. Mijn twee broers en drie zussen lieten het afweten en iedere keer als ik weer probeerde, om met hen om te gaan, voelde ik mij opnieuw getraumatiseerd en veroordeeld, over wat er vroeger allemaal was gebeurd, maar waar nooit echt – met BT – over werd gesproken en belandde ik onwillekeurig weer in de Ontlichaamde Taal (OT).

 

Op een gegeven moment, puur uit zelf-behoud, ben ik de boot gaan afhouden en liet ik nooit meer van me horen. Ik had het nooit zo gewild en geloofde lange tijd niet eens, dat ik daartoe in staat zou zijn, maar ik zag mij genoodzaakt, om dat te doen. Mijn eigen familie af te wijzen, was en is nog steeds iets, waar ik nooit echt overheen heb kunnen komen.

 

Mijn grote verdriet heeft eveneens te maken met het aan mezelf erkennen, dat het mij niet is gelukt, om met mijn familie op goede voet te zijn. Ik koos ervoor, om liever geen contact te hebben, dan om mij over te geven aan hoe zij het wilden. Ik wilde en ik wil nog steeds op mijn manier verder en voel van hen – omdat ik altijd het probleem leek te zijn – geen enkel respect voor mijn manier van leven.  

 

Met het ontvangen van die droevige, lieve kaart van mijn moeder, die zegt, heel vaak aan mij te denken, voel ik toch ook weer iets van een verwijt: waar ben je nou, je hebt ons laten stikken. Ik weet, dat ik hen in de steek heb gelaten en ik huilde ook, om mezelf te kunnen vergeven, omdat ik nou eenmaal wil wat ik wil en dat dat echt helemaal okay is.

 

Vroeger, toen ik – voordat ik, vanwege mijn gecompliceerde, aan de ene kant, gelukkige, maar, aan de andere kant, ook zeer pijnlijke familie verleden – voor de zoveelste keer in mijn oude schaamte, verongelijktheid en verdriet schoot, dan was het altijd alsof de hele wereld voor mij instortte en ik helemaal van voren af aan moest beginnen, met het opnieuw opbouwen van mezelf. Gelukkig is het dit keer anders.

 

Ofschoon ik zonder meer een emotionele uitbarsting had, voelde ik mij niet alsof alles weer in duigen was gevallen. Integendeel, ik huilde eigenlijk, omdat ik heel goed wist, wat ik gedaan heb, waarom ik het gedaan heb – dat ik met Bonnie besloot om geen kinderen te hebben – en dat ik door zal gaan met wat ik doe, omdat ik dat zo wil. Waarschijnlijk heeft het met mijn eigen ouderdom te maken, dat ik eindelijk het grote schuldgevoel, dat ik gefaald zou hebben, als oudste zoon, als broer, als oom, maar ook als persoon, die eigenlijk over alles met iedereen had willen praten, maar die weet, dat het nooit anders zal zijn, zoals het is met zijn familie.

 

Ik had natuurlijk lange tijd toch nog de hoop, dat er iets zou gebeuren, maar ik heb mezelf daarmee te kort gedaan, door dit te blijven hopen. Het heeft ook vele jaren lang geduurd, voordat ik echt kon geloven, dat ik BT had en dat iedereen, en dus niet alleen mijn eigen familie, ongemerkt met OT verder blijft stumperen. Mijn motivatie komt ook uit een gevoel van verantwoordelijkheid, dat ik als oudste zoon heb en het feit dat ik iedereen zoveel last heb bezorgd met mijn onaangepastte en eigenzinnige gedrag. Ik vergeef mezelf nu eindelijk, dat ik gewoon ben wie ik ben en dat ik in mijn volste recht sta, om met mijn levenswijze verder te gaan, ook al willen zij dat niet. Ik voel me bevrijd van een last, die ik schijnbaar nog steeds met mij had meegedragen.           

 

In mijn geboorteplaats, daar was een plek, waar ik graag kwam. Er waren daar aardig wat bomen, waar ik gemakkelijk in kon klimmen en vanwaaruit ik alle huizen kon zien. Als kind, moest ik thuiskomen, om te eten, zodra de lantaren palen aangingen. Het was eigenlijk al tijd om naar huis te gaan, maar ik zat daar zo lekker, op die tak. Ineens, hoorde ik een merel zingen en begon ik te huilen, omdat het zo mooi klonk en ik de eeuwigheid leek te ervaren. Ik strekte me uit op die tak en ik lag daar zo stil en het was net alsof ik in een heerlijk bed lag. Het was een eerste realizatie, van wat ik mijn Taal Verlichting (TV) noem, die ik hier met mijn BT beschrijf.   

 Voortzetting,

 

Mijn incidentele gevoelens van droefheid, over het feit dat eigenlijk niemand geïnteresseerd is in Belichaamde Taal (BT), duidt op de voortzetting ervan. Ik zou niet verder kunnen met mijn BT, als ik niet af en toe dit diepe gevoel van verdriet zou ervaren, omdat ik nou eenmaal weet wat mogelijk is, maar wat alleen gebeurt voor mij en de weinige mensen met wie ik mijn leven echt deel.

 

Elke keer als ik huil – wat vroeger vaak gebeurde, maar dat steeds minder is geworden, naarmate ik ouder werd – zijn mijn tranen als een ontmoeting met een oude vriend. Het is omdat ik zo diep ontroerd kan zijn, dat ik de voortzetting van mijn BT ervaar, wat zodoende mijn Taal Verlichting (TV) is. Hoewel ik mijn BT en TV vele jaren geleden heb ontdekt, leer ik er nog steeds mee te leven. Ondanks de moeilijkheden die het voortzetten van mijn BT met zich meebrengt, ben ik dankbaar dat ik mijn eigen uitdagingen en problemen heb.

 

Een van de belangrijkste redenen waarom mensen niet bereid zijn, om de mogelijkheid van hun eigen BT en TV te overwegen, is dat de voortzetting van hun BT volledig van hen zelf afhangt. Hoewel we BT met anderen kunnen hebben en hoewel dit iets buitengewoon moois is, kan niemand ons helpen om BT te hebben. Bovendien moeten we heel veel achterlaten, om onze BT te kunnen voortzetten. De continuatie van onze BT impliceert dat we onze Ontlichaamde Taal (OT) en alles en iedereen die daarmee geassocieerd is, definitief achter ons laten.

 

De voortzetting van onze BT is een vrijwillige, natuurlijke, moeiteloze daad, die een groot bewustzijn, gevoeligheid, verantwoordelijkheid, eerlijkheid, doorzettingsvermogen, liefde en geduld vereist. Onze OT daarentegen is een onvrijwillige, krampachtige, energieverslindende, onnatuurlijke handeling, waarbij we geen voeling meer hebben met onze eigen ervaring. Hoewel we al van OT naar BT zouden kunnen overschakelen, is onze lange conditionerings geschiedenis met OT zo krachtig, dat de voortzetting van onze BT op elk moment en door wat dan ook kan worden belemmerd. Ik schaam me hier absoluut niet voor, omdat ik heel goed weet dat er nergens ondersteuning is voor mijn BT en ik ook gewoon maar een mens ben, met zijn beperkingen en zijn gevoeligheden.

 

Zelfs na al die jaren dat ik van mijn BT heb genoten, ervaar ik nog steeds momenten zoals deze, waarin ik er niets aan kan doen, dat ik de trieste realiteit ervaar van de voortzetting van mijn eigen OT. Maar, ik weet dat ik, net als iedereen, getraumatiseerd ben door mijn betrokkenheid bij OT. Het valt niet te ontkennen, dat alleen mijn tranen dit gevoel van kwetsbaarheid kunnen uiten en eigenlijk voel ik me heel goed, dat ik er nogmaals over kan huilen. Er schuilt zo’n schoonheid in mijn verdriet, die niet tegen mensen of zelfs tegen mezelf is gericht. Ik huil alleen omdat mijn leven nou eenmaal is zoals het is.

 

Toen ik voor het eerst ontdekte, dat ik BT kon hebben in plaats van OT, werd ik er elke keer weer enorm verdrietig van, hoe vaak ik weer terugviel in mijn OT. Ik bleef heen en weer schakelen tussen OT en BT en telkens wanneer ik het geluk weer had, om de voortzetting van mijn BT te ervaren, leek het alsof ik mijn OT volledig was vergeten. Iedere keer dat ik weer terugviel in mijn oude gewoonte, om weer OT te hebben, had ik het gevoel dat ik was neergestort, maar deze keer voelt het als een zachte landing. Zeker, mijn episodes van OT werden zowel korter als schaarser, terwijl de voortzetting van mijn BT, bijna ongemerkt, alsmaar langer duurde.

 

De voortzetting en de viering van 

mijn TV met mijn BT, was voor

 mij inmiddels zo gewoon

 geworden, dat je zou kunnen

 zeggen dat ik de belichaming 

was geworden van Prometheus,

 die al het menselijke streven 

en de zoektocht naar

 wetenschappelijke waarheid 

en kennis ging vertegenwoordigen. 

Ik overdrijf echter niet en

ik wil nog steeds verder met

 BT, want ik ga alweer verder

 mijn BT, waar het mij ook 

naartoe zal nemen. Ik ga 

verder, voor zover ik kan,

 hoewel ik me, op een dag als

 vandaag, verlies in 

een gevoel van melancholie

 en verdriet. Deze gevolgen 

zijn niet onbedoeld of onbekend, 

want ik weet goed, dat ik mijn

 familie heb achtergelaten en 

zelf geen gezin heb gesticht, 

omdat ikzelf dus echt belangrijker

 ben dan wat of wie dan ook. 

Ik heb gedaan wat ik deed en 

ik doe nog steeds wat ik doe, 

om de voortzetting van mijn 

BT mogelijk te maken. Ik zeg

 niet dat anderen zouden moeten

 doen, wat ik heb gedaan, 

maar ze zouden zeer zeker 

eveneens alles moeten doen, 

wat door hen nodig is en gedaan 

moet worden, om de voortzetting

 van hun eigen BT veilig te stellen.

 

Continuation,

 

My occasional feelings of sadness, about the fact that basically nobody is interested in Embodied Language (EL), signifies its continuation. I wouldn’t be able to continue with EL, if I didn’t periodically experience this profound sense of sorrow, because I know what is possible, but what only happens for me and the few people, I really share my life with.

 

Whenever I cry - which used to be often, but which has become less and less, as I got older - my tears are like meeting with an old friend. It is because I can be so deeply moved, that I experience the continuation of my EL, which is my Language Enlightenment (LE). Although I discovered my EL and LE many years ago, I am still learning how to live with it. In spite of the difficulty, which comes with the continuation of my EL, I feel grateful about having my own challenges.

 

One of the main reasons, why people aren’t willing to consider the possibility of their own EL and LE, is that the continuation of their EL depends entirely on them. Although we can have EL with others and although this is something exquisitely beautiful, no one can help us to have EL. Moreover, we have to leave behind a lot, in order to be able to have EL. The continuation of our EL, implies we permanently leave behind our Disembodied Language (DL) and everything and everyone that is associated with it.

 

The continuation of our EL is a voluntary, natural, effortless act, which requires great awareness, sensitivity, responsibility, honesty, persistence, love and patience. Our DL, by contrast, is an involuntary, forceful, energy-draining unnatural act, in which we are out of touch with our own experience. While we can switch from DL to EL, our conditioning history with DL is so powerful, that the continuation of our EL can be impaired at any moment, by anything. I feel absolutely no shame about this, as I know very well that there is no support anywhere for my EL.

 

Even after all these years, that I have enjoyed my EL, I still experience moments like this, in which I can’t help, but feel the sad reality of the continuation of my own DL. However, I know, very well, I am, like everyone else, traumatized by my involvement in DL. It is undeniable, that only my tears can express this sense of vulnerability and, actually, I feel really good I am able to cry about it. There is such beauty in my sadness, which isn’t addressed at people or even at myself. I just cry, because my life is as it is.

 

When I first discovered, I could have EL, instead of DL, it saddened me greatly, how often I was again falling back into my DL. I kept going back and forth between DL and EL and whenever I was fortunate enough to experience the continuation of my EL, it seemed as if I had completely forgotten about my DL. Yet, each time I regressed into my old habit of having DL again, I felt I had crashed, but this time, it feels like a soft landing. Surely, my episodes of DL, became shorter and scarcer, but the continuation of my EL lasted longer and longer.

 

The continuation and celebration of my LE with my EL had become so common for me, that you could say, I had become the embodiment of Prometheus, who came to represent all human striving and the quest for scientific knowledge. However, I am not over-reaching and I still want to – and I am going to – take my EL even further, as far as I can, although on a day like today, I feel this sense of melancholy and loss. These consequences are not unintended, as I know very well, I have left behind my family and I didn’t create a family, because I am truly more important than anyone or anything. I have done what I did, and I do what I do, to make the continuation of my EL possible. I am not saying that others would have to do what I did, but they surely would have to do whatever needs to be done, by them, to secure the continuation of their EL.