Aandacht,
De zogenaamde
onvolledigheid van aandacht wordt altijd beseft vanuit aandacht en als we iets
missen, is dat altijd vanuit een gewaarwording, dat alles er kan zijn en dat er
niets wordt gemist. Uiteraard is daar een bepaalde taal bij nodig – in plaats van ons huidige taalgebruik – dat ik
Belichaamde Taal (BT) noem, die alles laat zijn wat het is en kan zijn.
Iedereen kan
met aandacht met zichzelf spreken en naar zichzelf luisteren en dan gaan horen,
dat er een verschil is tussen BT en de Ontlichaamde Taal (OT), die de alledaagse
wijze van spreken is. Als je hardop aandachtig met jezelf praat – niet om iets
te zeggen te hebben of om iets over jezelf te begrijpen, maar om je eigen spreek-stem
te kunnen ervaren – vindt er een plotselinge verandering plaats in je klank. Je
voelt de opluchting, dat wat je zegt nergens over hoeft te gaan en toch
produceer je het geluid, dat bij jou past, omdat het jou ontspanning en vrede
is.
Je was onbewust
met OT bezig, omdat je niet naar de klank van je stem luisterde, maar zodra je
dat weer doet, heb je weer moeiteloos en vanzelf BT. Ineens ben je vol met
aandacht en zeg je belangrijke dingen, die je zonder aandacht niet zou hebben
kunnen zeggen. Het allerbelangrijkste van wat je met BT aan jezelf te vertellen
hebt, is dat je al verlicht bent en dat het dus je Taal Verlichting (TV) is,
die tot gevolg heeft, dat je BT wil en geen OT.
Over en weer
wordt er voordurend beweert, door allerlie elkaar bestrijdende groepen, dat men
liegt, dat het gedrukt staat, maar het is de taal, die we op zodanige manier
gebruiken, dat de werkelijkheid niet kan worden verwoord, waardoor de pot de
ketel blijft verwijten, dat ie zwart ziet. We weten inmiddels wel dat de aarde niet
plat is en niet het midden is van het zonnestelsel, maar wat onze taal betreft,
tasten wij volledig in het duister, aangezien wij onszelf en elkaar nog niet in
de gelegenheid brachten, om te onderzoeken, wat er gebeurt, als wij met intelligente,
sensitieve, bewuste BT verder gaan, in plaats van met onze suffe, automatische OT.
We zouden zo
langzamerhand toch wel eindelijk moeten
weten, waar onze gebruikelijke manier van doen – met name hoe wij met taal
omgaan – toe leidt, want alle chaos en conflicten komen natuurlijk niet zomaar
uit de lucht vallen. Hoe je het ook wendt of keert, het zijn wij, de aard-bewoners,
die met onze OT, de naarstige situaties creeren, die zich over de gehele wereld
voordoen. Iedereen is even verantwoordelijk voor hoe het allemaal helemaal de
soep in loopt. OT wordt door iedereen geaccepteerd alsof het niet te veranderen
is, maar als wij er eens eindelijk aandacht aan geven, dan blijkt BT geheel
vanzelf te gebeuren. We gaan echter pas aandacht geven aan wat de aandacht
vraagt, als wij erkennen, dat ons domme taalgebruik de spuigaten uitloopt.
Niemand
bekommert zich om OT, die ten grondslag ligt aan alle ellende, die alsmaar
groter, duidelijker en steeds opdringeriger wordt. Het gaat helemaal niet om
dit land of dat land, om communisme of kapitalisme, om deze partij of die
partij of om dit geloof of dat geloof, want alles wordt verwoord met OT. Als
wij BT gaan hebben – en dus aandacht gaan schenken aan onze eigen taal – dan
vallen allerlei grenzen weg, omdat die met OT werden gecreerd en in stand werden
gehouden. Ja, wij organiseren met onze BT een hele andere realiteit, waarin
alles wat met OT tot stand kwam overboord wordt gezet.
Iedereen
doet wel heel druk, dat het allemaal alleen maar gaat om gelijkheid,
diversiteit en inclusie of om de economie, wapens, wetenschap, creativiteit, vriendelijkheid, bewustzijn, liefde,
democratie of de zogenaamde vrijheid van meningsuiting, maar niemand heeft aandacht
voor BT, omdat men niet eens weet dat het mogelijk is. Naar mij wordt niet
geluisterd. Lange tijd maaktte ik mij hierover veel zorgen,
omdat ik, ondanks mijn eigen conditionering met OT, toch wel begreep, dat alles
zich alleen maar verder zou verslechteren, omdat niemand met mij wilde praten,
op de manier zoals ik dat wilde en kan.
Nu ik, ten
lange leste, met BT over mijn TV ben gaan spreken en schrijven, maak ik mij
niet meer bezorgd, want mijn TV is voor mij een feit, dat ik elke dag aan
mijzelf tot uiting breng. Het zal mij een zorg wezen of de wereld ontploft of
dat anderen niets over mijn BT willen horen, want ik hoor het, omdat ik het
tegen mezelf zeg. Bovendien is met mezelf praten mogelijk geworden, omdat praten met mijzelf,
door mij belangrijker wordt gevonden dan praten met anderen. Dat praten met
anderen houdt altijd OT in en ik doe niet meer mee met die waanzin.
Iedereen
zoekt het maar uit met hun aftandse OT, want ik zit goed met mijn weldadige BT
en ik ben voor niemand verantwoordelijk. Mijn aandacht is mijn vrijheid,
vanwege mijn BT. En, als jij dit leest, dan wil ik, dat jij weet, dat het van
jou taal-gebruik afhangt of jij je eigen leven en dat van anderen blijft
verpesten met je dwangmatige OT of niet. Ik heb de sprong in BT genomen en kan
je alleen maar zeggen, dat het de moeite waard is en dat je niet weet wat je
mist, ofschoon ook jij dit aan de weet kan komen.
Als iemand,
die zo gestressed, gefrustreerd, dwaas, verward en verloren was zoals ik – door
simpel met mezelf te praten en naar mijzelf te luisteren – met aandacht mijn OT
kon stoppen en daarna met BT verder kon gaan, dan kan iedereen het. Ik heb geen
uitzonderlijke gaves of talenten – ofschoon ik
mijn eigen humor toch wel heel grappig vind – en ik ben in alle opzichten net
zo’n kluns of druif als iedereen.
Het is
jammer voor jou, dat je niet kunt lachen om mijn taal, want het is echt heel
leuk, als je eindelijk BT gaat hebben. Ik hoop natuurlijk, dat dit alsnog gaat gebeuren,
maar, zoals ik al zei, ik zit er niet op te wachten en ik zal er ook niet
minder om lachen. Ik zit er niet mee, dat jij geen BT hebt en dus niet om
jezelf kunt lachen. Eigenlijk heeft jou gebrek aan humor op mij een lachwekkend
effect. Ik weet wel dat het pijnlijk is dat ik lach om al je drama en strijd,
maar wat kan ik anders doen? Ik lach je nooit in je gezicht uit, want dat zou nadelige
gevolgen voor mij kunnen hebben, omdat jij dan kwaad wordt op mij.
Ik heb heel
vaak mezelf moeten redden uit situaties, waarin ik het belachelijke inzag van
wat men deed of beweerde en waarin ik dus lachtte om anderen, maar dat doe ik tegenwoordig
niet meer. Het is voor mij voldoende en ook aangenamer, om aan mezelf te zeggen,
hoe rampzalig iedereen toch bezig is met OT en ik lig helemaal in een deuk met
mezelf, dat ik wel beter weet. Al val ik soms terug in mijn oude gewoonte, dan lach
ik om mijn eigen stommiteit.
Er is geen
ontkomen aan in BT – want niets ontgaat onze aandacht – dat de keizer zonder kleren,
dat OT, volledig in z’n hemd wordt gezet en het is hoog tijd dat dit gebeurt. BT
blijft echter een persoonlijke aangelegenheid, omdat het niet gaat om luisteren
naar anderen, maar om luisteren naar onszelf. Er staat je dus nog heel wat
leuks te wachten, mocht je besluiten, om de stoute-aandacht-schoenen aan te trekken,
om eens echt met jezelf te spreken, zodat je naar jezelf kan luisteren. Ik zal –
als het ooit zover zal komen – met je meelachen en mocht ik al de pijp zijn uitgegaan,
dan zal ik bij wijze van spreken, graag nog even, van plezier, wat rond-rollen
in mijn graf.