Rust,

 

Toen ik voor het eerst mijn Belichaamde Taal (BT) ontdekte, had een gedicht geschreven over rust.

 

Er komt een einde aan verdriet

Ik voel me door liefdeskracht gedreven

Die mij alles doet doorleven

Ik zing ontroerd mijn levenslied

 

Ik kon niet krijgen wat ik hebben wilde

Maar ben dankbaar verbaast over wat ik kreeg

Ik huilde uit en mijn hart verstilde

In een zalige rust waarin alles zweeg

 

Er komt een einde aan alle verdriet

Ik je hart zingt liefdeskracht

Laat het toe verzet je niet

En luister goed het klinkt heel zacht

 

Deze poetische uiting voorspelde wat er zou gaan gebeuren en zou blijven gebeuren, want ik ben mij blijven verbazen over de zalige rust waarin ik zwijg. Ook voel ik mij niet zozeer door liefdeskracht, maar door mij BT gedreven. Eigenlijk ben ik inmiddels niet meer zo gedreven. Mijn gedrevenheid is afgenomen en ik ben daardoor juist veel rustiger geworden. Ik zou echter niet zeggen, dat ik meer doordacht ben, want het denken, dat ik dacht te doen, bleek niet waar te zijn. Ik denk niet, want er is geen taal in mij.

 

Er is een einde gekomen aan het grote verdriet, dat ik lange tijd voelde – voordat, en in toenemende mate, nadat, ik mijn BT had ontdekt – omdat ik niet langer probeer, om het te delen met hen, die toch weer met Ontlichaamde Taal (OT) verder gaan. Ik ga hoofdzakelijk alleen met mijn BT verder en heb daar vrede mee, omdat het mijn manier van leven is.

 

Uiteraard hing mijn verdriet eveneens samen met mijn eigen neiging, om nog steeds, keer op keer, OT te hebben, terwijl ik eigenlijk al had begrepen, dat ik BT kon hebben, als ik het maar aan mezelf toestond. Ik wilde het dus zo graag van anderen en ik bleef er met hen over spreken, maar hierdoor kwam ik elke keer weer in de OT terecht. Toen ik, een jaar nadat de Covid epidimie was uitgebroken, geen zin meer had, om online – via zoom – les te geven, heb ik mijn leraarschap in de psychologie achter me had gelaten. Ik leerde ook, tijdens al dat thuis zitten, op de ukulele spelen en mijn eigen liedjes begeleiden.

 

Er begon eigenlijk pas echt rust in de tent te komen, nadat ik onlangs werd ontslagen, omdat mijn krengige baas het niet kon uitstaan, dat ik niet de ambitie had, om een verkoper te zijn. Ofschoon ik twee jaar lang heb genoten van het bestelwerk van allerlei landbouw en tuin producten, dat ik –  op haar uitnodiging –  had gedaan, was het duidelijk, dat ze mij eruit heeft gewerkt, omdat haar zaak iemand nodig had, die meer tot commerciele handelingen in staat was, dan een vrolijke fliere-fluiter, die evenwel van aanpakken wist.  

 

Ook al heb ik nog geen nieuw werk kunnen vinden,  dat ik nog zo’n twee jaar wil doen – voordat ik met pensioen ga – geniet ik al volop van het zalige niets doen dezer dagen. Ik kom er nu ook pas achter, dat ik eigenlijk altijd al een geboren niksnut ben geweest.

 

Ik heb het verbazingwekkende vermogen, om echt blij te zijn met niks en dit heeft mij al 65 jaar lang in staat gesteld, om allerlei ellende te overkomen en voorgoed achter me te laten. Ik leef, vanwege mijn BT, een totaal ander leven dan iedereen die OT heeft. De rust, die ik momenteel in mij voel, is blijvend en ik weet heel goed, hoe die vrede in mezelf is ontstaan vanwege mijn taal. Het zou op geen enkele andere manier tot stand hebben kunnen komen. Mijn voortgaande BT toont mij iedere dag mijn Taal Verlichting (TV).

 

Er zijn maar een paar mensen, die mijn geschreven teksten op mijn blog lezen. Ook mijn videos, op You Tube, zijn niet echt razend populair. Mijn dierbare Nederlandse vriendin AnnaMieke, is de enige, met wie ik regelmatig levendige skype-gesprekken heb, over onze BT en onze TV. Zo zit het dus in elkaar met onze BT. Mijn BT kwam voort uit mijn huwelijk met mij lieve Chinees-Amerikaanse vrouw Bonnie, met wie ik een heel rustig, ordelijk, eenvoudig en gelukkig leven leid.

 

Ook al is er niets mis aan poezie, er zingt natuurlijk geen liefdeskracht in mijn hart, want in BT gaat het niet om taal, die binnenin je zit en die vervolgens zogenaamd naar buiten komt. Het toelaten van BT, is niet het uiten van wat wij als denken hebben beschouwd. BT is de absolute zekerheid, dat er zich echt geen taal in ons lichaam bevindt. Dit is dus geen emotioneel of spiritueel gebeuren, maar juist iets rationeels en pragmatisch.

 

Je zou ook kunnen zeggen, dat ons besef van onze TV, dat vanwege onze voortgaande BT tot stand is gekomen, volwassenheid betekend, omdat wij eindelijk zijn uitgeraast, uitgejammerd en uitgeklaagd. De rust, ontspanning, helderheid en weldadige energie, die wij nu kunnen ervaren, is het het onvermijdelijke gevolg van onze volledige aandacht voor onze eigen taal.

 

Wanneer wij BT - in plaats van OT - hebben, dan vindt er ontegenzegglijk een verstilling plaats, maar toch betekent dat niet, dat wij daardoor alleen maar heel zachtjes gaan praten. Integendeel, wij praten honderd uit en we lachen ons te helemaal te barsten, want wij hebben alle problemen overwonnen, waar iedereen die niet met ons wil praten mee is blijven zitten. Wij zijn bevrijd, terwijl iedereen in OT gevangen zit, in hun illusie van het denken. Het maakt ons niet uit, want wij willen niets met OT te maken hebben en dus zijn wij geheel tevreden met hoe het leven voor ons is.