Now,

 

I immigrated to the United States in 1999. It was the best decision I have ever made. Upon my arrival, I wrote a poem, which predicted how my life was going to be. Although it is now twenty-four years later, I happily say, I have accomplished my goal.   

 

Now that I am here

I know that for year after year

I have been avoiding my fear

 

Now that I agree

I say what is true for me

I let it come out and be free

 

Now that I know

My struggle was just a big show

I can finally let it all go

 

Now that I feel

It is not a very big deal

I calmly step out of the wheel

 

I assume everyone, who reads this blog, has heard about enlightenment. Most people believe it to be something out of reach, only for some, supposedly, highly developed spiritual persons, but I am here to tell you, that Language Enlightenment (LE) is for everyone, in the same way, you can already speak, listen, read and write. My version of enlightenment isn’t anything you have ever heard about: listening to the sound of your own voice, while you speak.

 

In this writing, you read about the great difference between when we hear our sound, while we speak and when this is not the case. The former is called Embodied Language (EL), the latter Disembodied Language (DL). You engage, without knowing it, day in day out, in DL. I know you don’t believe me, but, perhaps, you can, for now, suspend your disbelief? I know what I write is very simple and redundant, but if you stop your DL and follow along with my EL, you will be surprised what happens, especially, if you do as I say: start reading this text aloud, from the very beginning and listen to your voice while you read. If you do that, you will be able to notice the important  difference, between your own DL and your own EL.

 

The more I write about my EL and my LE, the more I realize, people are not getting it, because they want it to be something special. When you hear your own voice saying it, you can let yourself know, that both EL as well as LE are very normal. However, DL isn’t normal, it is, pardon my French, fucked up. You are always feeling stressed out, anxious, dissatisfied, depressed, frustrated, confused, distracted and lonely with DL and, yes, this is how you usually feel, because you usually engage, unconsciously, in DL.

 

If you would continue to engage in EL, you would be expressing, as I do, LE and feel confident, satisfied, happy, energized, caring, nourished, calm, hopeful, relaxed or relieved. So, yes, all there is to the great difference between DL and EL, is that you either use your language in a negative or in a positive manner. Obviously, when you keep using your language in a positive way, you are able to experience your LE.

 

DL is abnormal, as in DL, you always pretend to be someone special, but you are just another human being and yes, one day, like everyone else, you will die. I know you are afraid of death and that is why your way of talking and, subsequently, dealing with language, makes you fantasize about eternal life, but there is no such thing. If you engage in EL, as you hopefully are, right now, you grow up and you let go of all your childish, nonsensical demands.  

 

Now that you are hearing your own voice, while you are reading my writing, you can acknowledge, I am not trying to sell you on EL or LE. It wouldn’t work anyway. You can be sold and – whether you admit or not – you are sold, hook, line and sinker, again and again on DL. I love the simplicity, which I can have because of my EL. You could say, that my LE, is the simplicity and sensitivity, expressed by my EL.

 

Although it is true, that sensitivity and simplicity are characteristics of our EL and LE, there more to it, than judgmental people with DL admit. With EL, we can be verbal, vocal, logical and hilarious about the workings of DL as well as EL. These two opposing, mutually exclusive ways of dealing with language have their own logic. However, if we consider the workings of DL with EL, we express very different implications about DL, than when we, as we usually – in vain – try to do, talk with our DL about our DL.

 

These days, people talk a lot about trans-genderism. In colleges and in universities, whole departments are set up to facilitate this hype. Parents, teachers, doctors, psychologists and therapists promote this idea, which, presumably, is about being your real self. Not coincidentally, we are being told to change our language, but the possibility of EL is completely covered up. All we hear is another version of DL. It is very clear to anyone with EL, as long as we can’t have EL – because we don’t yet know about it – we have no other choice, than talk with DL about DL.

 

Even though people around the world are involved in it, it isn’t possible to talk with DL about our DL. All we do, is pretend with our DL, as if our way of dealing language is better than DL itself. Surely, we keep coming up with more manipulative, scheming, complicated, purple-hair-splitting DL, but it is still DL and, consequently, our DL never stops, so that our EL could start. DL must stop before EL can begin.

 

Even if, by chance, we manage to temporarily stop our DL and have some EL, we don’t know how to continue with it and ongoing EL or world-peace, is merely an unachievable ideal, dream or belief, for which we, inadvertently, fanatically, desperately, but above all, unintelligently, are willing to sacrifice just about anything. EL shows us DL’s grim reality.

 

Ongoing EL is only going to happen, after we have had so much of it, that we can recognize our LE and begin to have faith in the irrevocable fact, that we always unknowingly wanted EL and not DL. It is our natural state (LE), which tells us to have EL instead of DL, but due to our conditioning history with DL, we misunderstand our natural state, and, therefore, we keep acting out of fear. DL, our outdated way of dealing with our language, illustrates this sad fact.    

 

 

Memoir,

 

Why do famous people write a memoir? It is to set the record straight. They still want to express something, they feel wasn’t seen or heard. They want to reveal, at least for once, who they really are. This also, of course, may involve revenge, as they wish to get back at those, who have wronged them. They want to explain, mostly to themselves, why they did what they did. Even those, who feel like failures, attempt to use their language, to feel better about themselves. They write journals and if they kill others and go on to kill themselves, they often leave behind a manifesto for others to read.

 

I will never write a memoir, as I have Embodied Language (EL). Writing a memoir, is a desperate act which derives from Disembodied Language (DL). I write this blog about my Language Enlightenment (LE), which has made me realize, that DL and EL don’t mix. EL can only be understood by someone with EL. I can only address all those, who have DL, by insisting, they are absolutely under-performing.

 

Surely, when I put my finger on the horrible fact, that mechanical DL is everywhere, that there has never been and that there will never be, a way in which we are ever going to be able to address it and stop it with our DL, I am still having EL. I even have EL, if I say or write that your DL is dumb, disgusting, superficial, unacceptable, boring and very harmful.

 

Memoirs, presumably, are factual written accounts of what someone, as always, selectively remembers about certain events and people. However, there can’t be anything factual that is a product of our DL. We are dealing with written, not spoken language, as there was never any time or opportunity to speak about it. Without knowing it, we are pushed into creating written accounts, as coercive DL rules, everywhere. I write with the full knowledge, that you, who have DL, are unable to engage with me in EL. I don’t feel pushed into writing because of DL, to the contrary, it is because of LE, I can now express my EL in writing. Besides, I already have EL with one person and that is sufficiently satisfying to me.

 

Anyone, who has had enough EL, to become aware about their LE, will produce writings, such as these, in which they victoriously put DL in its dark place. They do this out of a sense of pride and joy, as they know very well EL-writing is, of course, as needed as EL-speaking. Stated differently, anyone who knows about the immense difference between DL and EL, recognizes the insidious fact, that all books and writings are derived from the DL, which the authors have been unconsciously involved in, their entire lives. There are no writings about EL and although, this writing may never be read by anyone, I have written it, because I am able to write it and read it.       

 

Intelligence,

 

I heard someone on TV, annoyingly, repeatedly talking about the supposedly important book he had written, about intelligence. He said in a tone of importance “What I talk about in my book is that intelligence begins with acknowledging reality.” He wasn't talking about intelligence, of course, but about what we have continued to pretend to be intelligence because of our commonplace, disembodied way of talking. Disembodied Language (DL) not only causes us to converse unintelligently with each other and with ourselves, but also causes us to engage in all sorts of other ludicrous acts that we would immediately stop if we spoke from our intelligence and engaged in Embodied Language (EL). Everyone has their own intelligence when we speak with EL instead of DL.

 

With our EL we readily admit that nothing is ever actually said in a book. No one talks about anything in what he or she has written, including me, in this text, which is most likely being read silently by you. However, if you were to read this text aloud, you would begin to talk to yourself about what I have written and you would be able to hear what I have written, but you would not hear me, but yourself. Only when you talk to me, can you hear me. I hope this writing encourages you to do so. You can send me an email and make an appointment. There is no cost attached,  as I do this because I enjoy this. Here is my email address: mpeperkamp@sbcglobal.net

 

Even if you listened to me, in the same way, as I listened to that attention-seeking, pedantic man, who was trying to promote his book on intelligence, even then, you wouldn’t really hear me, because this man, he doesn't really talk, as he is only selling his so-called message about intelligence. He has DL and so, he only pretends to talk, because he hopes we will buy his book. In English language "to-buy-into" is the same as believing what someone says. If someone says, he or she is not interested in reading New Age books, he or she says: "I-don't-buy-into-it", which means, he or she does not believe in those books. When someone says, "I don't buy into all that New Age crap," that person is rejecting not just one single idea, but "a whole set of ideas," and that's exactly what we do when we stop doing our DL.

 

You and I can, of course, talk to each other about what was written in some book, but even if, as millions of people do, we talk with each other about the was written in the Bible, the Upanishads, or the Torah, we never have a real conversation, for our conversation is limited by what was written. This, in short, is the sordid history of the written or printed word. Once the printing press was invented, we started talking from what was written by others. It is very important to take a closer look at this incredible change, because it has caused us to neglect and forget the sound of our own language.

 

When I discovered EL, I called it the rehabilitation of our sound-experience of our language. Talking intelligently is only possible if we embody our language and speak about our direct experience of our talking. I still find it inconceivable no one really pays any attention to this, because that attention just keeps going, to all sorts of other things, that seem to be more important. So everyone keeps pretending that what is written in books would determine our intelligence and we all, in that unintelligent way of dealing with language, put the cart (our language) before the horse (our voice).

  

When we have come to experience the immense difference between DL and EL, we know that our intelligence can only arise, be generated or revived by how we talk with each other. Recognizing and acknowledging the reality, which we, individually, create for ourselves, with our spoken-and-heard language, I call our Language Enlightenment (TV). Written language, such as this text, cannot but be preceded by spoken language. Much EL preceded these words. In other words, we cannot write about what we have not yet been able to say. As a result, we all – the writers and the readers – live under the illusion that, by reading, we are taking part in a conversation, which in reality is nothing more than the inevitable fantasy, born of our unfulfilled and unconscious desire for sincere communication.

 

All those praised speakers who, because they have written books, give lectures, make podcasts and or videos or have their own radio or TV program, in which they apparently tell it like it is, are only pretending to have a conversation with others or with themselves, while none of them— so-called leaders and authorities, so highly regarded by so many, because they are supposedly so intelligent—listens to themselves. In order to talk about what we really experience, we must listen to ourselves, but this does not happen, because listening to others and being heard and being acknowledged, by others, always proves to be more important than hearing ourselves, consciously and recognizing ourselves. We are and we remain unconscious of ourselves, as long as we are engaged in DL.

 

Although it is certainly deeply sad that no one is able to have EL, it is fortunate enough to be able to share it with one or two people. For those who have come to know EL, it's a matter of accepting the fact that this is the reality. However, the big shock this brings is mitigated, as we recognize the difference between DL and EL. As a result, the few who have come to experience EL, are no longer distracted by DL and a self-reinforcement of EL takes place that could never have happened without this insight.

 

Because of EL, all strife and discontent about DL is suddenly allowed and coming into our awareness, because it is understood that strife and discontent is the very essence of DL. We forgive both ourselves and each other because we simply didn't know any better with DL, than to act from old conditioning, which was undeniably associated with primitive, survival-oriented impulses. There is no time to lose in regretting all the stupidities we have committed with DL, on the contrary, once we have EL, we are finally free and have solid ground under our feet.

 

It is very poignant that we have been unconsciously engaged with DL for many years, but EL takes us to a reality that we will never forget, even though we still occasionally fall victim to our old conditioning with DL. When we realize the enormous difference between these opposing modes of communication, we feel blessed and saved from colossal calamity, because we know, everyone is imprisoned by DL, without realizing it, while we ourselves, somehow, miraculously, escaped from this dance of the dead.

 

Our certainty about our future is diametrically opposed to the uncertainty we continued to have with DL. It's unbelievable, but at the same time, precisely because no one else seems to really believe it, that it's such an incredible reassurance, that what we believe is true. Those few people who discover EL and thus, go on with it, they feel chosen, but not in the stupid way, as one also feels special, because of a belief in a non-existent higher power or some grandiose self-image. EL truly makes us believe in ourselves and allows us to start living from our own intelligence.

 

 

 

Intelligentie,

 

Ik hoorde op TV iemand, die het op irritante wijze, herhaaldelijk had over het zogenaamd belangrijke boek wat hij had geschreven, over intelligentie. Hij zei op gewichtige toon: “waar ik over praat in mijn boek, is dat intelligentie begint bij het erkennen van de werkelijkheid.” Hij had het natuurlijk niet over intelligentie, maar over dat wat wij zijn blijven doen alsof het intelligentie is, vanwege onze alledaagse, ontlichaamde wijze van praten. Ontlichaamde Taal (OT) maakt niet alleen, dat wij op een onintelligente manier met elkaar en eveneens onzelf converseren,  maar heeft ook tot gevolg, dat wij allerlei andere  belachelijke handelingen verrichten, waarmee we direct zouden ophouden, indien wij vanuit onze intelligentie zouden spreken en Belichaamde Taal (BT) zouden hebben. Iedereen blijkt intelligentie te hebben, wanneer wij met BT i.p.v. met OT spreken. 

 

Met BT geven wij onmiddelijk toe, dat er in een boek nooit echt iets daadwerkelijk wordt gezegd. Niemand praat ergens over in wat hij of zij heeft geschreven, ook ik niet, in deze tekst, die hoogst waarschijnlijk door jou stil wordt gelezen. Wanneer jij echter deze tekst hardop zou gaan lezen, dan zou jij beginnen te praten met jezelf, over wat ik heb geschreven en je zou dan kunnen horen, wat ik heb geschreven, maar je zou niet mij horen, maar jezelf. Alleen als je met mij praat, dan kun je mij horen. Ik hoop dat dit schrijven je daartoe aanzet. Je kunt me een email sturen en een afspraak maken. Hier is mijn email adres: mpeperkamp@sbcglobal.net

 

Zelfs al zou je naar mij luisteren, zoals ik luisterde naar die aandacht-vragende, pedante man, die zijn boek over intelligentie probeerde te promoten, ook dan, hoor je mij niet echt, want deze man, die praat niet echt, omdat hij alleen maar zijn zogenaamde boodschap over intelligentie aan het verkopen is. Hij heeft zogezegd OT en doet dus alsof hij praat, omdat hij hoopt, dat wij zijn boek gaan kopen. In de Engelse taal, is “to-buy-into” precies hetzelfde als geloven wat iemand zegt. Als iemand zegt, dat hij of zij niet geinteresseert is in het lezen van New-Age boeken, dan zegt hij of zij “I-don’t-buy-into-it”, wat betekend, dat hij of zij niet gelooft in die literatuur. Wanneer iemand zegt: “I don’t buy into all that New Age stuff”, dan verwerpt die persoon niet slechts een enkel idee, maar “a whole set of ideas” en dat is precies wat wij doen, als wij ophouden met OT.

 

Jij en ik kunnen natuurlijk met elkaar praten over wat er in een of ander boek stond geschreven, maar ook indien wij, zoals miljoenen mensen doen, met elkaar over de Bijbel, de Upanishads of de Torah spreken, dan hebben wij nooit een echt gesprek, want onze conversatie wordt beperkt door wat er staat geschreven. Dit is, in het kort, de geschiedenis van het geschreven of gedrukte woord. Nadat de druk pers was uitgevonden, zijn wij gaan praten aan de hand van wat er door anderen was geschreven. Het is heel belangrijk, om deze verandering nader te beschouwen, omdat wij hierdoor de klank van de onze eigen taal zijn gaan verwaarlozen en vergeten.

 

Toen ik in eerste instantie BT ontdektte, noemde ik het, het eerherstel van onze klank-beleving van taal. Op een intelligente manier praten, is alleen mogelijk als wij onze taal belichamen en met elkaar spreken vanuit onze directe ervaring van het praten. Ik vind het nog steeds onvoorstelbaar, dat niemand hier eigenlijk werkelijk aandacht voor heeft, omdat die aandacht altijd maar blijft gaan, naar alllerlei andere zaken, die zogenaamd belangrijker schijnen te zijn. Iedereen blijft dus maar doen alsof wat er in boeken geschreven staat onze intelligentie zou bepalen en we spannen allemaal, op die onintelligente manier, het paard (de klank) achter de wagen (onze taal).

 

Wanneer wij het verschil tussen OT en BT zijn gaan ervaren, dan weten we, dat onze intelligentie alleen kan ontstaan of kan worden opgewekt, door hoe wij met elkaar praten. Het herkennen en erkennen van de werkelijkheid, die wij, ieder individueel, voor ons zelf, creeren, met de door ons gesproken-gehoorde taal, noem ik Taal Verlichting (TV). Geschreven taal, zoals deze tekst, kan niet anders dan vooraf worden gegaan door gesproken taal. Er ging veel BT vooraf aan deze woorden. Anders gezegd, wij kunnen niet schrijven over wat wij nog niet hebben kunnen zeggen. Daardoor leven we allemaal ongemerkt  – de schrijver en de lezer – vanuit de illusie, dat wij, door te lezen, deel nemen aan een gesprek, dat in werkelijkheid niets anders is dan de onvermijdelijke fantasie, die is ontstaan vanuit ons onvervulde en onbewuste verlangen naar oprechte communicatie.

 

Al die opgehemelde sprekers, die, omdat ze boeken hebben geschreven, lezingen geven, podcasts en of  videos maken of een eigen radio of TV programma hebben, waarin ze ogenschijnlijk zeggen waar het op staat, doen slechts alleen maar alsof ze een gesprek hebben met anderen of met zichzelf, terwijl geen van hen – wiens zogenaamde leiderschap of authoriteit door velen zo hoog wordt aangeslagen, omdat ze zogenaamd zo intelligent zijn – naar zichzelf luistert. Om te kunnen praten over wat wij werkelijk ervaren, dienen wij allereerst naar onszelf te luisteren, maar dit gebeurt niet, omdat luisteren naar anderen en het gehoord en erkend worden, door anderen, altijd weer zogenaamd belangrijker blijkt te zijn, dan onszelf horen, bewust worden en dus onszelf erkennen. Wij zijn en blijven onbewust van onszelf, zolang als wij ons met OT bezighouden.

 

Ook al is het zonder meer diep treurig, dat niemand in staat is om BT te hebben, het volstaat gelukkig al om het met een of twee personen te kunnen delen. Voor hen die BT hebben leren kennen, is het een kwestie van genoegen nemen met het feit, dat dit de realiteit is. De grote schok die dat teweeg brengt wordt echter verzacht, omdat we erkennen hoe het  zit met het verschil tussen OT en BT. Hierdoor zijn de enkelingen, die BT zijn gaan beleven, niet langer afgeleid door OT en vindt er een bekrachtiging van BT plaats, die zonder dit inzicht nooit kon gebeuren.

 

Vanwege BT is alle strijd en onvrede over OT ineens toegestaan, omdat het is begrepen, dat die strijd en onvrede de essentie van OT is. We vergeven zowel onszelf als elkaar, omdat we eenvoudigweg met OT niet beter wisten, dan te handelen vanuit de oude conditionering, die ontegenzeggenlijk samenhing met primitieve, op overleving-gerichtte impulsen. Er is geen tijd te verliezen met spijt te hebben over alle stommiteiten, die we hebben begaan met onze OT, integendeel, als wij BT hebben, dan zijn wij eindelijk vrij en hebben wij vaste grond onder onze voeten.

 

Het is zeer aangrijpend, dat wij jarenlang, onbewust bezig zijn bleven met OT, maar BT neemt ons mee naar een realiteit, die we nooit meer vergeten, ook al zijn wij nog af en toe slachtoffer van onze oude conditionering met OT. Wanneer wij het verschil beseffen tussen deze tegenovergestelde wijzes van communiceren, voelen wij ons gezegend en gered van een enorme rampspoed, omdat wij weten dat iedereen ongemerkt gevangen zit in OT, terwijl wij zelf, op een of andere wonderlijke manier, aan deze doden-dans zijn ontsprongen. Onze zekerheid over onze toekomst staat lijnrecht tegenover de onzekerheid, die we bleven houden met OT. Het is ongelovelijk, maar tegelijkertijd is het, juist omdat verder schijnbaar niemand anders het echt geloofd, zo’n geruststelling, dat wat wij geloven echt waar is. Die paar mensen, die BT ontdekken en er dus mee doorgaan, voelen zich uitverkoren, maar niet op de domme manier, zoals men zich ook wel speciaal voelt, vanwege het geloof in een niet-bestaande hogere macht of een grandioos zelf-beeld. BT doet ons echt geloven in onszelf en daardoor beginnen wij te leven vanuit onze eigen intelligentie.         

 

Wacht,

 

Wacht nou toch eens even, met al je bekrompen vooroordelen. Laat deze woorden nou toch eens eindelijk tot je doordringen, want ze zijn echt voor jou bedoeld. Natuurlijk heeft iemand zoals ik schijt aan het feit, dat iedereen, zoals jij, maar eindeloos blijft doen alsof Ontlichaamde Taal (OT) nodig en belangrijk is. Jij bent het, die de slechte gevolgen van jou gebruikelijke, domme, dwangmatige wijze van spreken ervaart, terwijl ik alleen maar de positieve gevolgen ervaar van mijn natuurlijke, moeiteloze, intelligente Belichaamde Taal (BT).

 

Er worden tegenwoordig een hoop woorden vuil gemaakt (grapje), over het blijkbaar zeer urgente feit, dat we nieuwe, schonere, milieu-vriendelijke energie zouden moeten hebben, in plaats van olie, aardgas of kolen, maar niemand spreekt met een woord over de psychische vervuiling, die door onze zogenaamde communicatie wordt veroorzaakt.

 

Aangezien jij blijkbaar alleen giftige OT kan en wil  produceren en niet eens bereid bent, om eens de mogelijkheid te onderzoeken, of je in staat zou zijn om BT te hebben, is jou omgang met anderen totaal verziekt. Al je relaties zijn frustrerend, omdat je niet kan spreken over wat je echt ervaart. Niemand van  je familie, je vrienden, je kennissen of je collegas is in staat om BT met je te hebben. Onze BT heeft helemaal niets te maken met iemand’s mening of geloof, want het gaat om spreken met volledige aandacht.

 

Alles wat met BT gezegd wordt, komt voort uit stilte en verdwijnt daarna ook weer in onze stilte en het begrijpen van onszelf en elkaar is dus een kwestie van overgave, om verder te gaan dan de woorden, die we spreken. De woorden die wij spreken maken het mogelijk of onmogelijk om verder te gaan dan waar wij het in vorige gespreken over hadden. In BT zijn wij altijd nieuw, maar dit is geen ideaal, wat we nastreven, maar een feit, dat wij kunnen ervaren.

 

Indien je eindelijk BT begint te hebben, dan weet je, dan erken je het pijnlijke en problematische feit, dat je, in OT, altijd moervast hebt gezeten. Problemen lossen niet enkel op in BT, maar bestaan niet meer. Sta er maar eens bij stil, dat er wel degelijk een manier van praten bestaat, waarin er absoluut geen problemen, angsten of spanningen zijn. Zelfs zonder BT kan je al beseffen, dat je deze mogelijkheid bent  misgelopen. Je onvrede, onrust en ongeduld tonen aan dat je jezelf ervan weerhoudt om BT te hebben.

 

BT illustreert je Taal Verlichting (TV), een andere staat van bewustzijn, die jij nog niet hebt durven, mogen, kunnen of willen verwoorden, omdat alles, ja, echt alles, totaal anders is dan wat je voorheen geloofde. Het afscheid van wie je veronderstelde te zijn, vanuit je onbewuste deelname aan OT, is zeer ontroerend, want je was lange tijd opgezadeld met een probleem, dat niet eens meer blijkt te bestaan. Er zit met BT niets anders op dan toe te geven, dat jij jezelf en ook anderen verkeerd had begrepen. In OT hield je vast aan wie je geloofde te zijn, maar in BT geef je toe, dat er niets te weten is over jezelf.

 

Ook al weet je zeker dat twee en twee vier is, toch kan je niet zo over jezelf spreken, want je bent niet de woorden, die je je op een bepaalt moment kunt herinnneren en je bent ook niet die paar ervaringen, die je altijd selectief herinnerd en zegt te zijn. Ook al creer je, met jou taal, de illusie van wie je bent, dat betekent niet, dat je daarom bent wie je zogezegd denkt te zijn. Denken verwijst altijd naar het feit dat je nog niet hebt kunnen spreken. Als je eindelijk zegt wat je zogenaamd denkt, dan zeg je echt iets, maar je denkt helemaal niets. Zolang je het niet zei, bleef je maar bezig met de illusie van het denken.

 

Zodra je dus aan jezelf laat horen, wat je zegt te denken, verdwijnt dat denken en is er alleen stilte. Die stilte is liefde, aandacht, energie, overgave en ook aktie, want alles wat in jou aandacht komt kan door jou worden verwoord. Je reageerd niet meer op wat je zegt, omdat je luisterend spreken je in staat stelt om jezelf te kennen. Alleen op zeldzame momenten heb je zo gesproken. Alleen als er vanuit liefde een noodzaak is om niet vanuit defensiviteit, aggressie, vrees of verwarring te spreken, ben je in staat om niet meer te herhalen wie je dacht te zijn.

 

Een stille stem fluistert mij zacht

Waar heb je jezelf heengebracht

Hoe raakte je gewend

Aan het zinloos argument

Je hebt de liefde nooit gekend

Je hebt de liefde nooit bedacht

Zo hield je je afgewend

Van de liefde die je bent

 

 

Sensitive,

 

I am a very sensitive person and I believe everyone is just like me very sensitive. However, we all, with our accepted, biased, mechanical way of talking, pretend that we aren’t. I call that Disembodied Language (DL). It took me many years and many so-called friendships and relationships before I could understand that I cannot or will not have DL. When it became clear to me that I wanted and could have Embodied Language (EL), I still felt judged, because others usually didn't want to join me and continued to have DL with me. Even though I explained over and over, that there is a big difference between DL and EL, even though I admitted why I and everyone  have big problems, because of our usual way of talking, there were only a few friends who wanted to continue with EL and who I could therefore be myself with. Of course, this is also true for them.

 

If you were to compare my and, thus, also your own ability or gift to talk about the gigantic difference between DL and EL with all the other things that we pay attention to today, it becomes clear that we are unconsciously, over and over again, trying to talk about DL with DL, when that's not even possible and therefore causes even more problems than we already have. So what I previously considered my own problem is everyone's problem, even if people are not aware of it. When we become aware of our unhealthy, dissociative, energy-consuming, but common way of speaking, there is an undeniable shift in attention, as we suddenly know, we don't want DL at all and we have always wanted EL.

       

The change from DL to EL takes occurs when we suddenly hear the difference between the two. If we ask ourselves the irrevocable question, why we didn't hear that difference before, the answer, that we didn't listen to ourselves, self-evidently appears. As long as we will have DL, we create and inhabit our  auditory illusion. You've probably seen images of optical illusions. You then see things in a way that your brain, so to speak, fools you. These visual illusions are also described as sense-delusions. However, in DL - because we listen to others and not ourselves - we have to deal with auditory illusions, created by speakers, who, like magicians, divert the attention of others in order to cover up  the perception - through hearing - of the real thing: prevention of noticing their verbal activity. Simply put, in DL we are always unconsciously giving our attention away to whatever demands our attention. Yes, in DL we always surrender our freedom.

 

Our unconscious, unintentional, forced participation in DL best be mapped in a physical or scientific way. Observation through listening to ourselves is not considered objective, but subjective. Everyone in DL is endlessly preoccupied with what someone else says, has said or has written and this has prevented us from paying attention to what we ourselves do with our language and thus from becoming aware of ourselves. Listening to what others say and reading their writings is a different process than listening to what we have to say and write to ourselves.

 

If we were to put together a jury of people who can tell the difference between DL and EL, it turns out,  that we unanimously prefer EL over DL, because we agree that EL is better and that DL actually destroys us. I have done many experiments in which people of all backgrounds, after hearing my explanation of DL and EL, verified with each other whether it was true. I have never failed to express myself to a group  of (teachers, police officers, parents, couples, representatives, nurses, dancers, singers, soldiers, but also criminals, football players, people with schizophrenia, bipolar, depression or suicidal tendencies), that they can have EL instead of DL. Everyone was always amazed at how true, simple and revealing their own EL was.

 

Of course, EL isn't about proving that it is possible. EL literally goes without saying. The fact, that we wouldn't be able to have EL instead of DL is just as absurd as saying, we couldn't stop at red light and only continue when it's green. Our ability to stop at red is, because red is really red and green is really green. Exactly the same is the case with DL and EL. From our conditioning with DL, however, we are unable to objectively consider DL as DL, but if we start to listen to ourselves subjectively, it turns out that we indeed can, but have never done so, because others have claimed to have EL with their DL. So, we also believe in the illusion, we are already familiar with EL, when this is absolutely not the case.

 

 

Gezegd,

 

Tijdens Ontlichaamde Taal (OT) houdt iedereen zich bezig met wat een ander heeft gezegd of geschreven, maar niemand let op hoe ze zelf omgaan met hun eigen taal. Hoe gebruik jij je taal eigenlijk? Dat heb je je waarschijnlijk nog nooit afgevraagd? Hoogstwaarschijnlijk heb je vaak het gevoel dat je taal jou gebruikt. Het komt veel vaker voor dan we willen toegeven, dat we ons in wezen bezeten voelen door onze eigen taal. In feite hebben we daardoor vele zelf-ingebeelde problemen met wat we ons denken noemen. Het lijkt wel alsof ons denken nooit stopt en het enige wat je kunt doen, is jezelf weer afleiden door tv te kijken, sociale media te consumere of door te luisteren naar een podcast van een zogenaamd goed geïnformeerde, grappige, heilige, mooie, beroemde spreker, die natuurlijk altijd belangrijker, bewuster of machtiger is dan jij.

 

Wanneer was eigenlijk de laatste keer dat je zei, wat je echt voelde? Het is natuurlijk niet waar dat je niet over je gevoelens kunt praten, maar je bent er zeker niet aan gewend, omdat je daarvoor Belichaamde Taal (BT) nodig hebt. Je gelooft waarschijnlijk dat je al kunt praten over je zogenaamde gevoelens of gedachten, maar als je eenmaal in staat bent om stabiele BT te hebben en niet slechts een vluchtig, af en toe, toevallig moment ervan, dan is het je heel duidelijk, dat waar je het vroeger over had , wat je vroeger als je gevoelens beschouwde, heeft niets te maken met wat je werkelijk voelt en wat je als jou denken beschouwde heeft helemaal niets, maar dan ook helemaal niets te maken, met wie je werkelijk bent. Wanneer je over je zogenaamde gevoelens spreekt, is het altijd negatief. Zelfs als je positieve gevoelens zou hebben, dan was het nog steeds zo, dat je vanwege OT er nooit aan toe komt erover te praten. Bovendien ben je – vanwege je onvermogen om met jezelf en anderen te praten over oprecht gevoelde positieve emoties – eindeloos dommer dan je jezelf ooit had kunnen voorstellen.  

 

Ik heb psychologie gestudeerd, ik heb therapie

 gegeven en ik heb jarenlang psychologie-lessen

 gegeven en ik heb voortdurend geconstateerd 

dat  alle mensen die ik heb ontmoet er geen 

idee van  hebben, van wat ze nou eigenlijk 

voelen. Wanneer mensen, dankzij mijn uitleg

 en hints, eindelijk eens wat BT gaan hebben, 

zijn ze verbijsterd door het feit dat ze uitdrukken 

wat ze altijd hebben gevoeld, maar nooit in hun

 eigen woorden hebben kunnen zeggen. Zelfs 

in het best mogelijke scenario, als ze dus even

 heel kort de overweldigend trieste en diep 

problematische waarheid erkennen van wat ik 

zeg,  gaan ze daarna direct weer regelrecht terug

 naar hun kinderachtige, veeleisende, mechanische

 OT, door te laten lijken alsof ze hebben altijd 

geweten wat ze nu heel kort eventjes zeggen en

 door BT te  vergelijken, met waar zo al bekend 

mee waren. In plaats van echt te spreken vanuit 

hun gevoel, zijn ze alleen in staat om onzinnig 

en gevoelloos te praten over de herinnering van 

wat ze misschien ooit eens gevoeld hebben. 

Kortom, ze missen eenvoudigweg de vaardigheid

 en het bewustzijn, om hun gevoelens nauwkeurig

 en vreugdevol verbaal te uiten.

 

Iemand zoals ik, die het verschil kent tussen OT en BT, die dus over de noodzakelijke vaardigheden beschikt, om over zijn positieve gevoelens te kunnen praten, wordt behandeld en beschouwd als de vijand, door hen die dit vermogen niet hebben. Niemand verwerft per ongeluk de vaardigheid die ik heb. Ik heb mijn BT niet leren kennen omdat ik psychologie heb gestudeerd, maar ik heb het verworven, omdat ik tot het besef kwam dat OT nooit voor mij heeft gewerkt. Bovendien, aangezien ik me heb teruggetrokken uit mijn eigen OT en uit de OT van anderen, omdat ik alleen verder wilde gaan met mijn eigen BT, moest ik het moeilijke feit onder ogen zien dat, hoewel iedereen tegen mij is, ik dat niet ben tegen wie dan ook. Gelukking slaagde ik erin om kogelvrij te worden tegen al de ontkenning van BT en stoptte ik met het vechten tegen OT.

                                 

Ik overdrijf niet: jij bent mijn tegenstander, want of je het nu weet of niet, toegeeft of niet, je ervan bewust bent of niet, jij probeert altijd mijn BT te stoppen. Negeer me maar, wijs me maar weer af, maak me maar belachelijk of plaats jezelf weer op de een of andere manier boven me, ik ga je er niet meer mee in de haren zitten, daar ik liever doe wat ik kan, om permanent bij je uit de buurt te blijven. Ik ben niet bezig met wat ook wel bekend staat als Geweldloze Communicatie. Zo'n valse manier van praten beschouw ik als OT. Het kan me niet schelen, want ik heb de waarheid altijd aan mijn kant, omdat ik BT heb. Ik ben me er wel terdege van bewust, dat mensen vele mislukte pogingen hebben gedaan om BT te hebben, maar er nog nooit, zoals ik, in zijn geslaagd. Als ze erin waren geslaagd, dan zouden ze met me komen praten, maar iedereen die weer een bepaalde invalshoek heeft over hoe we zogenaamd zouden moeten praten, praat nooit graag met mij.

 

Ik vind het eigenlijk heel interessant dat degenen met OT altijd degenen met BT overweldigen, maar nooit een echt gesprek met hen aangaan, omdat dat hun bedrog zou blootleggen. Hoewel de mensen met OT ieder aspect van het sociale leven overal in elke samenleving domineren, hebben ze, zoals ik eerder zei, geen enkel contact met hun eigen gevoelens en  worstelen ze dus altijd met wie ze werkelijk zijn. Het is natuurlijk irrationeel dat een deel van hen vecht met een ander deel en dat hun zogenaamde denken in strijd zou zijn met hun gevoelens. Dit is echter de gecompliceerde realiteit die iedereen elke dag creëert en leeft, met hun OT. Als ze echter ooit eens de tijd zouden nemen om naar zichzelf te luisteren, zou het moeiteloos duidelijk worden dat dit conflict zelfopgelegd en denkbeeldig is.

 

Het zou inderdaad een enorme opluchting zijn om BT te hebben, voor degenen die gewend zijn aan OT. Toch heb ik het opgegeven, om deze mogelijkheid te bieden, want ik wil het alleen maar op deze manier beschrijven. Als iemand die heel goed weet hoe zijn BT verder gaat, kom ik niet meer in de buurt, zoals vroeger, bij iemand met OT, omdat ik dan weer bij OT betrokken zou raken. Ik ben hierover realistisch, aangezien ik dat proces vele malen heb doorlopen. Het was ondraaglijk verontrustend voor mij, maar ik ben eindelijk gaan begrijpen, dat ik het me niet kan veroorloven om met iemand met OT te praten. Pas recentelijk merk ik dat ik daartoe in staat ben. Jaren lang geprobeerde ik anderen te veranderen, terwijl ik mezelf constant over het hoofd zag.

 

Meestal zien we de balk in onze eigen oog over het hoofd, omdat we proberen de splinter uit het oog van iemand anders te verwijderen. Hypocriet als we zijn, zien we alleen de gebreken van anderen, maar we niet, wat christenen noemen, onze eigen zonden. Het negeren van onze eigen problemen verwijst er meestal naar, dat er iets mis met ons. We blijven liever bezig met het slechte gedrag van anderen, dan om onze eigen fouten toe te geven. Bij mij is dat echter absoluut niet het geval. Ik heb het hier over over-horen, niet over over-zien. In OT luisteren we nooit naar onszelf, omdat we constant worden gemanipuleerd en gedwongen om naar anderen te luisteren. Daarom missen we in OT niet wat er mis met ons is, maar juist wat goed is, dat wil zeggen, we lopen altijd onze positieve gevoelens mis.

 

In BT kunnen we het feit niet missen, dat we ons natuurlijke, gelukkige, authentieke zelf uitdrukken. Zolang ik nog steeds probeerde om het evangelie van BT te prediken aan hen die OT hadden, miste ik het genieten van mijn eigen Taal Verlichting (TV). Anders gezegd, elke keer dat ik nog de ijdele hoop koesterde, om jou OT in BT te veranderen, gooide ik mijn eigen TV weg, omdat ik toch weer elke keer OT met jou had. Gelukking kan ik dit nu herkennen en daarom probeer ik ook niet langer het feit over mijn leven te veranderen, dat ik dus vele vijanden heb. Ik ben er eigenlijk heel trots op. Ik ben geen roepende dwaas in de woestijn, want ik heb BT met hen met wie ik van mijn TV kan genieten. Ze zijn er, maar jij,  die blijkbaar nog steeds wil dat ik negatieve OT met jou blijf hebben, behoort niet tot hen.