Natuurlijk,

 

Natuurlijk is er een verklaring voor het feit, dat er momenteel ineens zoveel jongens zijn, die geloven dat ze een vrouw zijn en vrouwen, die geloven dat ze een man zijn. Men kan dan wel beweren, dat het te maken heeft met sociale druk, die individuen van die jeugdige leeftijds groep nou eenmaal op elkaar uitoefenen, maar daarmee wordt niet echt de ware oorzaak uitgelegd en blijft het dus voor de meeste zogenaamde cis-gender mensen een groot raadsel, waarom deze rage wereld-wijd om zich heen grijpt.

 

De transgender-trend heeft, net als iedere andere, politieke, spirituele, culturele, sociale, economische, psychologische tendens, uiteraard te maken met hoe mensen met elkaar praten. Ook al wordt dit nooit op de juiste wijze eenvoudig en helder uiteengezet, het is de onvermijdelijke reaktie, van vele jonge mensen, op de gebruikelijke liefdeloze wijze van communiceren, die, zogezegd, zo oud is als de wereld.

 

Simpel gezegd, heeft iedere vorige generatie altijd zijn eigen vorm van reaktiviteit en kritiek gehad op de maatschappij, die daardoor, zogenaamd, zou zijn veranderd en, zoals velen zichzelf en anderen zouden willen doen geloven, verbeterd. Niets is echter minder waar, want onze gewoonte-getrouwe, ongevoelige, mechanische manier van praten, is, door al het geargumenteer en strijd om de macht, nog verder naar de achtergrond gedrongen dan voorheen.

 

Wij zijn ons er helemaal niet van bewust, dat onze conventionele wijze van spreken – en daardoor dus ook ons luisteren, ons schrijven, ons lezen en wat wij ons denken noemen – wordt gekarakteriseert door dissociatie. De wijze waarop wij omgaan met taal, wordt dus geheel bepaald door hoe wij praten.  

 

Zelfs de meest knappe koppen hebben geen enkele aandacht voor het tot dusver onbesproken gebleven en dus steeds urgenter wordende feit, dat overal ter wereld, in iedere gemeenschap en in elke taal, er op precies dezelfde wijze wordt gesproken. Ook al heeft deze mondiale, traditionele wijze van spreken miljoenen slachtoffers, niemand heeft zich hierover ooit echt kunnen bekommeren, omdat wij niet naar onszelf luisteren, terwijl wij spreken. Het is dus zo, dat in de oppervlakkige gesprekken, die overal gaande zijn, alleen de luisteraar luistert naar de spreker, maar de spreker zelf, luistert nooit naar zichzelf.

 

Ook al kreeg iedereen, in de meest ideale situatie, als kind, liefde en aandacht van z’n ouders, niemand heeft aan z’n eigen kind luisterend spreken kunnen laten horen, omdat het gigantische verschil tussen Ontlichaamde Taal (OT) en Belichaamde Taal (BT), ondanks al onze duizenden oorlogen en conflicten,  nog nooit boven de tafel is gekomen. Of we het nou hebben over hippies, transgenders of gelovigen in transendentale meditatie of scientology, het ging en het gaat altijd over onze terechte onvrede met OT.  

 

Door de gehele geschiedenis heen, hebben mensen elkaar onbewust, eindeloos, overheerst, uitgebuit en belazerd, door – ook al noemde men het niet zo – te beweren, dat zij de oplossing zouden hebben, voor de alle ellende, die, of we het nou toegeven of niet, door onze OT wordt veroorzaakt. Onwillekeurig doen we elkaar geloven en geven wij – ondanks alle onze mislukte pogingen – elkaar toch weer opnieuw hoop, dat er werkelijk een einde zou kunnen komen, aan de het lijden van de mens.

 

Op z’n best voorziet het transgenderisme in een kort ogenblik van BT, maar de onvermijdelijke nadruk, die er wordt gelegd op taal, op allerlei nieuwe termen (cis, queer, bisexualiteit, transsexualiteit, etc.), doet absoluut niets, wat betrefd het stoppen van de conditionering met OT. Integendeel, in OT zijn wij altijd gefixeerd en geobsedeerd gebleven door wat we zeggen, maar ook bezig gebleven met anderen en daardoor altijd betrokken in een strijd.

 

Gezien vanuit de mogelijkheid en noodzaak, om daadwerkelijk uit het kurslijf van OT te stappen – en om dus niet slechts een vluchtig, toevallig en onwennig moment van BT te beleven, maar om er vaardig en gelukkig mee voort te gaan – is het heel opmerkelijk, dat genderdysforie wordt gekenmerkt door een gevoel van onvrede met ons lichaam. In BT doen we wat aan de echte oorzaak van dysforie en ouders zouden dit natuurlijk aan hun kinderen moeten leren.

 

Fine,

 

Everyone somewhere knows, we make a big mess together. With our usual way of talking, we all do our part and therefore, constantly, unconsciously, we contribute to the creation of the great chaos, about which we complain and keep fussing.

 

Even though we are, of course, somewhat aware of the enormous suffering, which is undoubtedly caused by us, so we can to feel, supposedly, fine, safe, healthy, rich, free, intelligent and better than others, yet no one really ever does anything about it, because what needs to be done – and what can be done – is simply too personal and too painful.

 

I know you don't want to read this, much less hear from yourself and admit that you are really the cause of all the misery. It really is all about you, who day after day, wastes your life on Disembodied Language (DL) and burdens others with your false way of talking. You can't harm me with it, since I - because of my Language Enlightenment (LE ) – only have Embodied Language (EL) and therefore stay far away from your obnoxious DL as far as possible.

 

You keep pretending that everything is possible, as if everything should be possible, but the undeniable fact will continue to haunt you, that no matter what, you will always experience the bad consequences of your own behavior. Even though you try to avoid or deny those consequences by acting like a victim and always blaming others for your conflicts, confusion and discontent, you are and you remain unhappy, insensitive and unaware of why you, mechanically, continue to act as if what you say has any meaning.

 

You never find out with your DL, there are many other possibilities for you that can only manifest themselves if you stop speaking in your usual way. It doesn't matter how you do it, but that's what needs to be done. If you've actually stopped your DL, then you’ll know it and if you're still not sure about it, then you can bet, you haven't managed to stop your DL yet. You know for sure you’ve stopped your DL when you hear yourself having EL. EL is completely different from DL, so different, you're perplexed, you’ve waited so long to stop your DL.

 

When we say someone is – so to speak – disturbed, as he or she believes religiously in something, which, however, is not true, we assume that – so to speak – is not meant literally , while it is precisely our obtrusive, unintelligent, stupid way of speaking that has caused this religious frenzy.

 

Let's consider a few sentences in which this saying (another interesting word) – so to speak – occurs, so that we come to realize, once and for all, however you look at it, is always about how we talk to each other – and, therefore, also to ourselves. Take the following short sentence: I tasted blood, so to speak. Leave aside for a moment, whether I actually tasted blood or whether this was just a metaphor, a figure of speech (nice word). Undoubtedly, these words were, at some point, said or heard by someone.

 

Now take this sentence: This should have helped him move forward, so to speak. Clearly, there was some talk about what someone did and that talk could be taken positively or negatively. If it didn't help (which should have helped him forward), it was talking that didn't help, but if it helped, an instructive way of speaking had a positive, desired or correct effect.

 

Let's look at one more sentence with – so to speak – in it. What I was trying to say, so to speak, was that I was right and those others hadn't understood. So here there can be no doubt, that it is about our way of speaking. I just mentioned the word metaphor, but the fact remains, we talk about a guy, who is tall like a tree, we talk to each other about how big someone is. No one is tall without any language and if we write or read about Alexander the Great, it is because this historical figure has lived and made a lot of people talk about him therefore many people have heard about him. And, if you've never heard of this man, it's because you either never read any history book or you were asleep in history class.

 

People wonder in despair, why human beings do such horrible things to each other, but no one draws the line to how we talk with each other and certainly not to how you talk to ourselves. You don't ever notice this, because you seem to be always talking to others and thus keeping busy with others, but, even if you never look at it this way, whatever you say to another, you say to yourself, of course.

 

What you say is who you are, with you head split in two, with you head against the wall, tomorrow you will be sour. This is what we used to say as a child, when someone said ugly things about you. We do not see what we are doing to ourselves with our judgment of the other, as speaking is supposedly always only about speaking to others, but never about speaking with ourselves. The rhyme portrays  we are insensitive and unconscious about ourselves and thus – through our language – we feel separated from that so-called other. Because of how we handle language, there is division and conflict between you and me. You judge others, without realizing, your language sets you apart from others, from the world, but also from love, freedom and truth.

 

As long as others continue to do what we want them to do, we can of course - with our DL - continue to believe we are certainly very civilized, polite, kind, reasonable and conscious people, but when others do not do what they are told (by us), when they do not abide by the laws and rules of our culture, when they do not respect us, by working for us, by pulling the coals out of the fire for us, by showing their loyalty to us, prove and show, we can trust them, then none of our spurious ways of speaking appear to be true. The old saying, actions speak louder than words, implies that others should feel indebted to us, to do what we want them to do for us. So, forget about all your talk, you know what you have to do.

 

Your so-called conscience is the reason you have forgotten, that your usual language splits you in half. The blame you place on the other, because he or she does something that you don't agree with, because you are supposedly better than he or she, causes your separation from who you really are. You are not only separate from the other person, but also from yourself. You have always looked up to some saint, sage, mystic or enlightened one, someone of whom it was said: what he says, is us ourselves, but your faith, has never, because of your prayers, rituals and meditations, led to a revaluation of the sound experience of your voice while speaking. When you can step out of the self-created hell of your meaningless DL, as you've heard your own vibration, there will be liberation and forgiveness.

 

 

Fijn,

 

Iedereen weet wel, dat we er samen een zooitje van maken, dat we, met onze gebruikelijke manier van praten, allemaal ons steentje bijdragen en dus wel degelijk, constant, maar onbewust, een bijdrage leveren, aan het creeren van de grote misstanden, waarover we klagen en ons druk blijven maken.  

 

Ook al zijn we ons gewaar, van het gigantische leed, dat zonder meer door ons wordt veroorzaakt, zodat wij ons, zogenaamd, fijn, veilig, gezond, rijk, vrij, intelligent en beter dan anderen, kunnen blijven voelen, toch doet helemaal niemand er iets aan, omdat, wat er gedaan moet worden – en wat er gedaan kan worden – nou eenmaal te persoonlijk is.

 

Ik weet dat je dit niet wilt lezen, laat staan van jezelf wilt horen en toegeven, dat jij werkelijk de oorzaak bent van alle ellende. Het gaat namelijk alleen maar om jou, want jij bent het, die dag in dag uit, je leven vergooit aan Ontlichaamde Taal (OT) en die anderen opzadeld met jou onechte manier van praten. Mij kun je er niet mee deren, omdat ik – vanwege mijn Taal Verlichting (TV) –  Belichaamde Taal (BT) heb en daardoor ver weg blijf van jou onhebbelijke OT.

 

Jij blijft maar doen, alsof het allemaal kan, alsof het allemaal moet kunnen, maar het onmiskenbare feit zal je blijven achtervolgen, dat je hoe dan ook, altijd de gevolgen zult ervaren van je eigen gedrag. Ook al probeer je die gevolgen te ontlopen of te onkennen, door je te gedragen als een slachtoffer en anderen altijd de schuld te geven van jou conflict, verwarring en onvrede, je bent en blijft ongelukkig, ongevoelig en onbewust, over waarom je, iedere dag, maar blijft doen, alsof wat jij zegt enige betekenis heeft.

 

Je komt er met je OT nooit achter, dat er echt vele andere mogelijkheden voor jou zijn, die zich alleen maar kunnen manifesteren, indien je ophoudt met jou gebruikelijke wijze van spreken. Het maakt niet uit hoe je het doet, maar dat is wat moet gebeuren. Als je je OT werkelijk hebt gestopt, dan weet je dat en als je er nog niet zeker over ben, dan kun je er gif op innemen, dat je het nog niet hebt klaargespeeld om je OT te stoppen. Je weet zeker, dat je je OT hebt gestopt, omdat je jezelf BT hoort hebben. BT is totaal anders dan OT, zo anders, dat je perplex staat dat je zolang hebt gewacht, om je OT te stoppen.  

 

Als wij zeggen, dat iemand – bij wijze van spreken – gestoord is, doordat hij of zij, zogezegd, heilig, in iets geloofd, dat evenwel absoluut niet waar is, dan veronderstellen we, dat – bij wijze van spreken – niet letterlijk is bedoeld, terwijl het juist precies onze opdringerige, onintelligente wijze van spreken is, die die geloofs-waanzin heeft veroorzaakt.

 

Laten we eens een paar zinnen beschouwen, waarin dit gezegde (ook een interessant woord) – bij wijze van spreken – voorkomt, zodat we, eindelijk, eens en voor altijd, gaan beseffen, dat het eigenlijk, hoe je het ook wendt of keert, altijd gaat over hoe wij met elkaar – en dus eveneens met onszelf – praten. Neem de volgende korte zin: ik proefde bloed, bij wijze van spreken. Laat even buiten beschouwing of ik echt bloed proefde of dat het hier slechts ging om een beeldspraak (ook een mooi woord). Het staat als een paal boven water, dat deze woorden, op een bepaald moment, door iemand werden gezegd.

 

Neem nu deze zin: Dit zou hem vooruit hebben  moeten helpen, bij wijze van spreken. Er werd dus gepraat over wat iemand deed en dat praten, zou positief of negatief kunnen worden opgevat. Als het  niet hielp (wat hem dus vooruit zou hebben moeten helpen), dan was het praten, dat niet hielp, maar als het hielp, had een instructieve wijze van spreken, een positieve, gewensde of juiste uitwerking.  

 

Laten we nog een andere zin met – bij wijze van spreken – bekijken: Wat ik probeerde te zeggen, bij wijze van spreken, was dat ik gelijk had en dat die anderen er niets van hadden begrepen. Hier kan er dus geen twijfel bestaan, over het feit, dat het gaat over onze wijze van spreken. Ik gebruikte daarnet het woord beeldspraak, maar het feit blijft, dat we spreken over een boom van een vent, we praten met elkaar over hoe groot iemand is. Iemand is dus nooit groot zonder taal en als we schrijven of lezen over Alexander de Grote, dan is dat, omdat deze historische figuur heeft geleefd en veel van zich heeft doen spreken en dus heeft laten horen. Als je nooit van deze man hebt gehoord, is dat omdat je of nog nooit een geschiedenis boek hebt gelezen of omdat je zat te slapen tijdens de geschiedenis les.

 

Men vraagt zich vaak vertwijfeld en wanhopig af, waarom de mensen toch zulke gruwelijke dingen doen, maar niemand trekt de lijn door, naar hoe wij met elkaar praten en al helemaal niet, naar hoe jij nou eigenlijk met jezelf praat. Je hebt dit niet in de gaten, omdat je ogenschijnlijk altijd met anderen praat en dus met anderen bezig blijft, maar, ook al beschouw je het nooit op deze manier, alles wat je tegen een ander zegt, zeg je natuurlijk tegen jezelf.

 

Wat je zegt ben jezelf, met je kop door de helft, met je kop door de muur, ben je morgen lekker zuur. Dit zeiden we als kind, wanneer iemand lelijke dingen over een ander zei. We zien niet, wat we met ons oordeel over die ander onszelf aandoen, omdat het spreken zogenaamd altijd alleen maar gaat over het spreken met anderen, maar nooit over het spreken met onszelf. Het oude rijmpje beeldt goed uit, dat we ongevoelig en onbewust zijn over onszelf en ons dus – door onze taal – afgescheiden voelen van die zogenaamde ander. Vanwege hoe wij omgaan met onze taal, is er altijd verdeeldheid en conflict tussen jou en mij. Jij veroordeelt de ander, zonder te beseffen, dat je taal je apart zet van anderen, van de wereld en ook van liefde, vrijheid en waarheid.   

 

Zolang anderen blijven doen, wat wij van ze willen, dat ze doen, kunnen wij natuurlijk – met onze OT – blijven doen, alsof we beslist toch zeer beschaafde, beleefde, vriendelijke, redelijke en bewuste mensen zijn, maar wanneer anderen niet doen wat er (door ons) gezegd wordt, wanneer zij zich niet houden aan de wetten en regels van onze cultuur, wanneer zij ons niet respecteren, door voor ons te werken, door voor ons de kolen uit het vuur te halen, door hun trouw aan ons te bewijzen en te tonen, dat wij hen kunnen vertrouwen, dan blijkt er niets waar te zijn van onze onechte wijze van spreken. Het oude  gezegde, geen woorden, maar daden, houdt dus in, dat anderen aan ons verplicht zouden zijn, om te doen wat ze van ons en voor ons moeten doen: vergeet al je gepraat, je weet wat je te doen staat.  

 

Je zogenaamde geweten is de reden, dat je bent vergeten, dat je door je gebruikelijke taal dwars door midden wordt gespleten. De schuld, die je legt in de ander, omdat hij of zij, iets doet, waar jij het,  niet mee eens bent, omdat jij zogenaamd beter bent dan hij of zij, veroorzaakt jou afgescheidenheid van wie je echt bent. Je staat niet alleen los van die ander, maar ook van jezelf. Je hebt altijd opgekeken naar de een of andere heilige, wijsgeer, mysticus of verlichte, waarvan werd gezegd: wat hij zegt, dat zijn wij zelf, maar je zogenaamde geloof, heeft nog nooit, vanwege je gebeden, rituelen en meditaties geleid tot een herwaardering van de klank-beleving van je stem tijdens het spreken. Wanneer je uit de zelf-gecreerde hel van je trieste, zinloze OT kunt stappen, omdat je eindelijk je eigen vibratie hebt gehoord, dan kom je tot inkeer, dan is vergeving.

Violence,

 

The undeniable fact that everyone – including those who practice so-called Non-Violent Communication, (NVC) – has remained unconsciously, unintelligently stuck with Disembodied Language (DL), determines that M. Rosenberg’s popular  textbook “Non-Violent Communication: A Language Of Life” is still treated, by many, as the final word, on how we presumably  can have a better relationship. The concept itself is stupid. Certainly, there is violence masquerading as communication, but NVC has only perpetuated this phony business, in the name of interaction. There is absolutely no need for a method, which is based on the principles of non-violence. Surely, such method, on how to communicate, is itself a form of violence.

 

Indeed, Embodied Language (EL) is not – like NVC – a method for creating self-empathy, for listening attentively, for connecting with or receiving what others are saying, for understanding from the heart or for expressing ourselves honestly. Simply stated, EL is the expression of our Language Enlightenment (LE), that is, who we really are. Therefore, there is the pretention, the acting or the false belief, that we are speaking and listening and there is really speaking, which always goes hand in hand with really listening. A big deal keeps being made about becoming better listeners, but the bottom-line is, we neither want to hear DL from others nor from ourselves. Due to our DL, we have never looked into the astonishing fact, that in our usual way of talking, we speak, unknowingly, with a sound, we ourselves don’t want to produce and also don’t want to hear.

 

You can lead a horse to the water, but you cannot make him or her drink. In other words, you can show to someone, that something will benefit him or her, but you cannot force him or her to accept it. This is, of course, the problem of NVC, but not of EL, as in EL, we don’t make anyone with DL accept our EL. To the contrary, we are only able to continue with and remain with our EL, as long as we are not busy trying to change the DL of others or the DL of ourselves. Initially, it appears, as if there is lack of motivation, but once we know about the immense difference between our DL and EL, we can recognize that being aware of this great difference determines our motivation to stop our DL and continue with EL. Moreover, our continuing EL makes clear to us, it was always our LE – our natural way of being with our language – that made us want to have EL in the first place and that allows us to permanently step out of our dreadful conditioning-history with DL.

 

Regardless of the culture we grew up in, we receive all the exact same message: talking and listening to others, is presumably more important, than talking  and listening to ourselves. Consequently, even if we attempt to talk with ourselves, it is frustrating, as it is, as if we are talking with someone else. We are not used to talking with ourselves, which is seen as a sign, as if there is something wrong. This is why we speak, unconsciously with a noxious sound, we don’t want to hear. Stated differently, we want others to listen, but don’t want to hear ourselves.   

 

EL doesn’t make problems about the fact the we are selfish, since we each create with our language our own reality. Unless we know how to speak with and listen to ourselves, we remain oblivious about the reality, which we individually, create with our DL. NVC, by contrast, is unrealistic, as it makes us do something, which is unnatural and contradicting who we truly are. Stated differently, NVC is a form of piety or masochism, which conflicts with the practitioner’s own needs. Also Roger’s therapeutic stance of unconditional positive regard, is a recipe for depression, burn-out and empathy-fatigue.

 

People involved in NVC, are constantly busy trying to reach or change others, but those, who find out about the difference between DL and EL, are not trying to change themselves, as they naturally prefer to have EL and are able to stay with themselves, like I do. In EL we consider our relationship with our language and since EL is the expression of our LE, there are no problems for us with EL, but those who have DL or NVC are martyrs, as they are always involved with problems and conflicts. EL is absolutely not about reaching others, but about having the language skill to enjoy being yourself. Once one can be enough to him or herself, everything is different. In DL, we just  don’t know how to use our language optimally.

 

Having studied, worked in and taught psychology myself, for many years, I have experience with the extraordinary determination to bring about social transformation, but to my amazement, I found out, nobody is interested in EL. On various occasions, I have talked with NVC people, but they struck me as inauthentic, holier- than-thou and incapable of admitting, that NVC perpetuates DL and, therefore, does the exact opposite as it claims to do.  

 

Senseless,

 

While you may have nothing but doubts – about who you really are, about your so-called true identity, about who you believe to be – there is simply no doubt about one thing: you just feel hopeless, helpless, and distraught . If you start talking to yourself out loud and keep listening to the sound of your own voice, then you can and then you will say all kinds of things that you have never said, but that you can and want to say and that are true for you and of immense importance.

 

You can only humbly, honestly and sensitively admit to yourself that you feel negative all the time, because this unusual, pleasant and sincere way of speaking and therefore this new, innovative, interaction with and entrance into your own language - with others - is almost never possible. Simply put, for yourself it is very easy to have Embodied Language (EL), but with others this free, unique, valuable, rational, candid way of speaking is not or hardly ever feasible. With others, your language is constantly getting out of your hands, because we, unnoticed, habitually always get bogged down in Disembodied Language (DL) with each other.

 

Of course, you cannot help but behave unreasonably or irrationally, as long as our usual, generally accepted and required way of speaking is characterized by dissociation. I call our habitual way of speaking DL, because, due to the lack of attention to the sound of our own voice, we cannot be aware of our bodies. In other words, if we hear our sound as we speak and thus speak listeningly, then we embody, experience, acknowledge and feel really, what we say to ourselves.

 

It is undoubtedly true that all chaos and conflict is  always accompanied by a certain type of verbal behavior. Every human being, with his or her use of language, creates his or her own individual reality. It is undeniably and also inevitably true that as long as we cannot continue to listen to ourselves – while speaking to each other – we will engage in all sorts of other foolish, stupid, useless, rash, pointless, ill-advised, unwise, unwanted, unconscious behaviors.

 

Since we never return or travel back, with our language, to the origin of our language – to the sound perception of our voice – we are, without realizing it and without having suffered brain damage, aphasic. Aphasia is usually understood as a language disorder resulting from an acquired brain injury, but when we come to recognize the vast difference between DL and EL, we irrevocably realize that our conditioned, learned, compulsive, forced, stressful, but colloquial speech (DL) is the cause of generalized language aphasia. DL can be heard everywhere.

 

People with DL always have difficulty with speaking sincerely, attentive listening, genuine understanding, calm reading and joyful writing. However, EL is an effortless, joyful, energizing way of speaking, that gives individual or deeper meaning to our use of language. Although all of humanity is constantly engaged in DL - because no matter how intelligent people are supposed to be, they don't even know the difference between DL and EL - we all feel helpless, hopeless and lost, in our use of language. .

 

There is no significant attention to EL anywhere and this is setting us all up - whether we want to know it or not - into more destructive, escalating, bigger catastrophes. There is no point in having faith in the so-called authorities (scientists, CEOs, politicians, priests, generals, etc.), who, all in an unscrupulous, manipulative, but also unconscious way, know how to use the fact, that one usually feels hopelessly lost. Order has never been brought about by their contribution, which has only brought about the progress of DL. The future of humanity looks grimmer than ever before. We cannot afford to fool ourselves and each other any longer with our lying, manipulative, idiotic, superstitious DL. Only and only with EL is it possible to get out of our malaise.

 

Anyone who – despite all the violence, who despite all the distractions, who despite all the negativity caused and sustained by DL – has managed to retain some sensitivity and sanity can hardly help feeling distraught. The inevitable, overwhelming sense of our desperation, finally brought to the table by EL, awakens us to the undeniable, unspoken fact that, despite pretending otherwise, we all feel hopeless, fearful and desperate.

 

Even though we will shed many a tear when, at long last, we begin to speak to and listen to ourselves – rather than to others – we can experience the benefits of EL right away, untrained. There is a tremendous power in our EL that immediately makes us aware of who we really are and who, despite all our suffering, we have continued to be.  The wonderful transformational effect of EL lies in the fact that we can talk with others exactly as we have come to talk with ourselves. In EL everyone comes directly to themselves and that is why I call it Language Enlightenment (LE).

 

Redeloos,

 

Ook al heb je natuurlijk niets dan twijfels – over wie je nou eigenlijk echt bent, over je zogenaamde ware identiteit, over wie je geloofd te zijn – over een ding valt eenvoudigweg zeker niet te twijfelen: je voelt je nou eenmaal redeloos, reddeloos en radeloos. Als je hardop met jezelf begint te praten en naar de klank van je eigen stem blijft luisteren, dan kan je en dan ga je allerlei dingen zeggen, die je nog nooit hebt gezegd, maar die je wel degelijk kan en wil zeggen en die voor jou waar zijn en van groot belang zijn.

 

Je kunt niet anders dan nederig, eerlijk en gevoelig aan jezelf erkennen, dat je je voortdurend negatief voelt, omdat deze ongebruikelijke, aangename en oprechte wijze van spreken en dus deze nieuwe, vernieuwende, omgang met en ingang in taal, met anderen nagenoeg nooit mogelijk is. Simpel gezegd, voor jezelf is het is heel eenvoudig om Belichaamde Taal (BT) te hebben, maar met anderen is deze vrije, unieke, waardevolle, rationale, openhartige manier van spreken niet of nauwelijks haalbaar. Met anderen loopt je taal voortdurend uit je handen, omdat we, ongemerkt, gewoontegetrouw met elkaar altijd in Ontlichaamde Taal (OT) verzanden.  

 

Natuurlijk kan je niet anders, dan je redeloos of irrationeel gedragen, zolang als onze gebruikelijke, algemeen-geaccepteerde en vereist wijze van spreken gekarakteriseerd wordt door dissociatie. Ik noem onze gewoonte-getrouwe wijze van spreken OT, omdat je we, vanwege het gebrek aan aandacht voor de klank van onze eigen stem, ons niet bewust kunnen zijn van ons lichaam. Met andere woorden, indien wij onze klank horen, terwijl we spreken en dus luisterend spreken, dan belichamen, ervaren en voelen wij, werkelijk, wat we tegen onszelf zeggen.

 

Het is ongetwijfeld waar, dat alle chaos en conflict altijd samengaat met een vooraf bepaald verbaal gedrag. Ieder mens creert, met zijn gebruik van taal, zijn individuele realiteit. Het is ontegenzeggelijk en ook onvermijdelijk waar, dat zolang als dat wij niet naar onszelf kunnen blijven luisteren – tijdens het spreken met elkaar – wij allerlei ander dwaas, dom, nutteloos,  onbezonnen, zinloos, onverstandig, onwijs, ongewild, onbewust gedrag gaan vertonen.

 

Aangezien we nooit terugkeren of terugreizen, met onze taal, naar de oorsprong van onze taal – naar de klank-beleving van onze stem – zijn we, zonder daar erg in te hebben en zonder dat wij een hersen beschadiging hebben opgelopen, afasisch. Afasie wordt meestal begrepen als een taal-stoornis, die het gevolg is van een niet aangeboren hersenletsel, maar als wij het enorme verschil gaan erkennen tussen OT en BT, beseffen we onherroepelijk, dat onze geconditioneerde, aangeleerde, dwangmatige, geforceerde,  stressvolle, maar alledaagse wijze van spreken (OT) de veroorzaker is van een algemeen voortkomende taal-afasie. OT is overal hoorbaar.

 

Mensen met OT hebben altijd moeite met spreken, luisteren, begrijpen, lezen en schrijven. BT is echter een moeiteloze wijze van spreken, die individuele of diepere betekenis geeft aan ons gebruik van taal. Ofschoon de gehele mensheid voortdurend met OT bezig is – omdat men, ook al is men zogenaamd nog zo intelligent, het verschil niet eens weet, tussen OT en BT – voelen wij ons, wat betrefd onze gebruik van taal, allemaal reddeloos, hopeloos en verloren.

 

Er is geen enkele noemenswaardige aandacht voor BT en hierdoor stevenen wij allemaal af – of we het nou willen weten of niet – op nog destructievere, escalerende, grotere catastrophes. Het heeft geen enkele zin om nog vertrouwen te hebben, in de zogenaamde autoriteiten (wetenschappers, CEOs,  politicie, priesters, generaals, etc.), die, allemaal op gewetenloze, manipulatieve, maar ook onbewuste wijze gebruik weten te maken van het feit, dat men zich doorgaans reddeloos verloren voelt. Er is nooit orde gekomen door hun bijdrage, die alleen maar de voortgang van OT heeft bewerkstelligd. De toekomst van de mensheid ziet er grimmiger uit dan ooit tevoren. We kunnen ons niet veroorloven, om onszelf en elkaar nog langer voor de gek te houden met onze leugenachtige, manipulatieve, idiote en bijgelovige OT. Uitsluitend en alleen met BT is het mogelijk om werkelijk uit onze malaise komen.

 

Iedereen die – ondanks al het geweld, die ondanks alle afleiding, die ondanks alle negativiteit, die door OT werd veroorzaakt en in stand werd gehouden – nog enige gevoeligheid heeft kunnen behouden, kan bijna niet anders, dan zich radeloos te voelen. De onvermijdelijke, overweldigende gewaarwording van onze wanhoop, die door BT eindelijk boven de tafel kan komen, maakt dat wij ons bewust worden van het onmiskenbare, onbesproken feit, dat we, ook al pretenderen we het tegenovergestelde, ons allemaal hopeloos, angstig en vertwijfeld voelen.

 

Ook al zullen we menige traan gaan laten, wanneer wij, ten lange leste, echt met onszelf gaan spreken en naar onszelf gaan luisteren – in plaats van naar anderen – toch kunnen wij direct al, ongeoefend, de heilzame werking van BT ervaren. Er is een enorme kracht in onze BT, die ons meteen gewaar maakt van wie we werkelijk zijn en die we, ondanks al ons leed, zijn gebleven. De prachtige transformerende werking van BT, ligt in het feit, dat wij met anderen precies zo kunnen praten, zoals wij met onszelf zijn gaan praten. Iedereen komt in BT direct aan zichzelf toe en ik noem dat daarom Taal Verlichting (TV).

 

One,

 

I feel one with myself and look back with relief and satisfaction on the time when this was not yet the case. When I was still small and people sometimes asked me what I wanted to be, I answered, I want to be big, which is synonymous with being an adult. Because I've come to understand who I am, better and better, getting older – I'm now sixty-four – is very pleasant for me. After discovering that I could talk with myself – and listen to myself while I speak – in my twenties, I started creating my own reality with what I now call Embodied Language (EL).

 

My ever-increasing self-knowledge, has only began to blossom recently, when I finally completely gave up explaining EL to others. I got into my Language Enlightenment (LE) after I had stopped talking with other people, who, still unconsciously, due to their conditioning, are only able to have Disembodied Language (DL). This long overdue insight enabled me to settle for those few people, with whom I can effortlessly have EL. Until recently, this wasn't the case, as I believed I could educate others about the difference between DL and EL and so, my LE came second place and was only there in the background.

 

When I was hoping to let others know about EL – as talking immediately about my enlightenment seemed less realistic – my LE wasn't, as it is now, fully in my attention. Right now, writing about my LE is more real to me, than talking about my EL.  Everything became more concrete, now that I trust my self-knowledge of the realization, that LE causes EL (as opposed to EL leading to LE). As my LE is now in the foreground and both EL and DL are in the background, a new perspective is unfolding.

 

In the Dutch language, nouns, such as, chicken, egg (or perspective), are denoted by an article, such as the, it or one. The, it or one, refers to the directness,  unambiguous, plainness, comprehensibility, clarity  of what something is. Reality is understandable, so to speak, because a book is a book and a cat is a cat. That word enlightenment, which has the word light in it, comes into its own very differently in the short metaphorical sentence: I have seen the light. What is peculiar here, is that it is about something that can be seen. In LE, however, it is about a sound – the sound of our own voice, while we speak – which is heard and coincides with the silence, from whence it came and into which it disappeared. Thus, EL is the appearance and disappearance of our resonant sound, creating a new reality and through our new way of speaking – EL instead of DL – we can be very verbal, very explicit, very tangible about our LE, as we hear our vibration and our words, undeniably, express, a totally different sense of who we are.

 

Anyone who reads my writing about my LE can already have an experience of EL, as these lucid words are felt. This is a completely different text than the text, that was written and read because of someone’s participation in DL. There is another sensation, which is an invitation to a conversation with yourself, in which the crystallization of what is written here can begin to take place in the reader.