Doe,

 

Dit is wat ik doe. Ik spreek en ik hoor het geluid van mijn welbevinden. Dit is een totaal andere manier van redeneren, dan te spreken, zonder te kunnen genieten van mijn eigen stem. Een taal-filosofie, die gebaseerd is op luisterend spreken, laat ons weten, dat wij bewuste wezens zijn, die dus een heel ander gesprek zouden kunnen hebben, dan ons normale,  automatische, domme gezanik, dat zich dag in dag uit, tegen beter weten in, maar blijft herhalen.

 

Het is schandelijk, dat jij, die dit leest – ook al heb je nog zoveel gelezen en gestudeerd, ook al ben je nog zo intelligent, zo gekultiveerd, zo gerespecteerd, zo gelovig, zo zedelijk, zo rechtvaardig en zogenaamd zo recht voor z’n raap – nooit naar jezelf luistert, terwijl je spreekt. Het is onvoorstelbaar, dat jij je nog nooit hebt bezig gehouden, met het spreken met een stemgeluid, dat vrij is van angst en stres, maar dit is helaas de banale realiteit, die jij creert.

 

Doe nou maar eens wat ik je vraag, trek maar eens de stoute schoenen aan en praat maar eens met mij en kom er dan maar eens eindelijk achter, dat jij het allerbelangrijkste in je leven, tot dusver volledig bent misgelopen. Het spreken met jezelf en het luisteren naar jezelf – en het verkennen van wat jij  aan jezelf te zeggen hebt, met je eigen klank, die natuurlijk en ontspannen klinkt – is de enige manier, om echt kennis te nemen van je eigen intelligentie.

 

Al het andere, wat je over taal hebt gehoord, valt in het niet, bij wat jij aan jezelf te zeggen hebt. Praten met jezelf is oneindig veel interessanter, dan praten met anderen, die, net als jij, ook schijnbaar nooit de moed hebben gehad, om eens aandachtig, eerlijk, vanzelfsprekend, met zichzelf te spreken, over wat voor hen van belang is. Ik doe wat ik beschrijf en mijn teksten gaan altijd daarover. Het is beslist niet zomaar vanzelf, dat ik mij niet meer, zoals iedereen, bezighoud met wat anderen zeggen of schrijven of beweren en dat ik me dus daardoor helemaal heb toegelegd op en overgegeven aan mijn eigen taal.  

 

Wat ik doe, wat ik zeg en wat ik beschrijf, is niet te verzinnen. Het eerherstel van de klankbeleving van je eigen stemgeluid tijdens het spreken met jezelf, vindt plaats, omdat jij je richt op hoe jij omgaat met jou taal. Je krijgt hierdoor onherroepelijk toegang tot je eigen belevingswereld en je komt alles aan de weet wat je wil weten en kan weten, omdat je hebt losgelaten wat niet van jou is. Je kunt precies horen of het bij jou past. Als je nog twijfelt, dan heeft het niets met jou te maken en loslaten is dan dit begrip.

 

Wanneer jij gaat doen wat ik doe, dan valt er niet meer omheen te gaan, dat niemand op die manier bij zichzelf is, zoals dat alleen mogelijk is, wanneer wij verbaal de muziek mogen volgen, van onze eigen spreek stem. Het toestaan van dit gebeuren, is een openbaring, een geboorte in klank en taal, die ons ervan overtuigt, dat wij dit uitsluitend en alleen aan onszelf te danken hebben. Alles wat er is gezegd en geschreven over ons zogenaamde denken, heeft ons ervan weerhouden om met onszelf te spreken, met het geluid, dat wij wilden horen en waarnaar wij dus eindelijk zijn gaan luisteren en zijn gaan handelen.

 

Gedrags-verandering en gedrags-verbetering vindt enkel dan pas plaats, indien wij het helemaal met onszelf eens zijn. Het uitblijven positieve resultaten toont altijd aan, dat wij nog niet het gesprek met onszelf hebben gehad, dat absoluut noodzakelijk is, om die transformatie te bewerkstelligen. Ik doe dit, omdat ik – vanwege de verbinding tussen mijn taal en mijn moeiteloze, belichaamde klank – mijn eigen authoriteit ben. Alleen ik kan voor mijzelf horen en  daardoor dus waarnemen en vervolgens selecteren, welke gedragingen voor mij van belang zijn. Wat ik doe – en wat ik hier schrijf – is geen keuze, maar de vervulling van wat voor mij mogelijk is geworden.

 

 

 

Enemy,

 

I am only writing these words to please myself. If you happen to read them, I hope you realize, that I consider you my enemy, because you keep engaging in Disembodied Language (DL), while I write about Embodied Language (EL). You are not my friend. I don’t want you to feel comfortable, while reading my words. To the contrary, you should feel upset, I address you so directly. Of course, you are feeling frustrated, that I call you out and that you can’t say anything back. This writing is meant to put you in your place. Your way of talking is negative and you know it, but you will never admit it, I say it. I know what the difference between DL and EL is about.

 

You may not say so directly, but you indirectly claim to have the moral upper hand. You are manipulative in how you talk and you never show your real face. I know you, as I know DL. Your DL holds no secret to me, no matter how defensive or controlled you are. I can hear and feel, that you are determined to push anyone out of the conversation, who exposes what you do. I write this to you, as this is the best way to get to you and to let you know, your old ugly way of talking isn’t working. There is no way, I will ever talk with you again, as I don’t see any purpose in it. Yes, I have abandoned you and this makes you feel stupid.

 

I don’t play by your rules, as I know how to continue with my EL, without you. I don’t accept you, I don’t respect you, I don’t want to listen to you, as there is nothing you say, which is of any interest to me. No, I will not even give you the benefit of the doubt. You are out of my life and I have cast you out. Although, I know, you are trying to get back in, underneath my skin, I let you know, with my words, that you are not welcome on my platform. Yes, I have my own world, which I have created and in which I live and you are not part of it. I have decided, you are not part of EL.   

 

When I say, that you are my enemy, this means, I am opposed to your hostility. I don’t even try to be with you anymore, as you always try to harm and weaken me, but I wouldn’t let you. Surely, I have outsmarted you and now you sound like a complainer, who is not having his or her way. I don’t even want to hear you, as I rather listen to my own victorious sound, which ridicules your arrogance. I am not going to lie about your disrespect, which is telling me about how you deal with yourself. It is no problem for me, to say to you, that you are full of shit, but I know for sure, it is a problem to you, to admit, what a pretender you are.

 

My writing is not about what I want to say to you, but about what you – if you were honest – would say to yourself. You still have that opportunity, as long as you are alive, so let’s hear it and show us what you’ve got. We have only heard you say what you believed you were supposed to say, but we haven’t heard anything authentic. Of course, you too could say something new, but, in order to do so, you would have to stop repeating your old program.

 

You are used to not being contradicted, as you can’t stand any opposition to your idiotic fabrications, but in this writing, you can’t miss, there is another way of viewing things, than your forceful ideas. I don’t live by your standards and since my concepts of DL and EL make more sense than your superficial,  political, cookie-cutter nonsense, you are a merely a revengeful loser, who wishes to ignore someone like me, whose knowledge is actually better than yours.

 

You may have been able, to avoid and deny, up till now, anything that goes against your moronic belief, but there can be no doubt, that this writing sets the record straight. You are not the intelligent, assertive, important, powerful, untouchable, superior person, you have imagined yourself to be. To the contrary, you are unconscious, unnatural and mediocre. It is about time, you read words such as these, which will straighten you out, which will call your bluff and which will make fun of your stupidity and total bias.

 

Ultimately, how you deal with your language is, of course, a scientific matter. Ask yourself the obvious question: what percentage of the population is engaged in DL or EL? Is the proportion 90:10, 95:5, 99:1 or 99.9:0.1? You get the picture. DL is going on everywhere, twenty-four-seven. The reality of how we actually talk with each other is so grim, that you shiver to admit it. There is no research, as it is just too embarrassing and unpopular, to acknowledge  that we still don’t know anything about ongoing EL.

 

It should upset you a great deal, when push comes to shove, you don’t know anything about how to talk with your so-called significant other, with your children or with your family or your friends. This expression – when push comes to shove – says it all. It is the definition of dumb DL. How much more explicit do you need to be, before you understand, that in EL, in genuine human interaction, there is no such thing, as push coming to shove. All this pushing and shoving is out of the question in EL, period.

 

You are my enemy, if you refuse to admit, that EL is not about domination, manipulation, exploitation, distraction or fear. I have no problem admitting that I hate your guts and I am not a racist for hating you, because I am a humanist. If you try to accuse me, I will confront you with the horrific consequences of callous, coercive, phony, insensitive way of talking. I declare you to be the enemy of mankind, with your superstitious, superficial, sanctimonious, sordid DL.    

 

Problems,  

 

When I first noticed, I was enlightened, it was a big surprise. Until that shocking moment, I had always believed and hoped – if it would happen – I would be without any problems. I don’t know, how I could have been, for so long, so sure about that, yet, at the turbulent time of my self-realization, I was having so many problems, that my desperate search for some relief, naturally resulted in the assumption that my enlightenment would be the end of all my problems. However, this was not at all the case.

 

I know this may sound strange, but it really is how it happened or how I experienced my enlightenment, back then. Immediately, I was harshly confronted with the seemingly impossible challenge of how to communicate with others about my transformation. Since I had discovered enlightenment while talking out loud with myself, I wanted nothing else, then to talk with others, in the same way, as I was talking with myself. However, others weren’t inclined to talk with themselves and to listen to themselves, like I was and during the many years of exploring how to change that, it was only me, who got better and better, in talking with himself and listening to himself, as others became less and less important.

 

Nowadays, we hear a lot about men, who come out as women or about women, who come out as men. Currently, transgenderism is, so to speak, the talk of the town. I view this new social trend, as another failed attempt, at addressing and changing the way in which we talk. Our usual unenlightened way of talking is disembodied, that is, we forget about our body while we speak. In Embodied Language (EL), however, we can precisely, calmly and thoroughly express our own experience. My EL made me hear and recognize my Language Enlightenment (LE), but  the way in which I was conditioned to deal with my language, which I call Disembodied Language (DL), could never have done that. Surely, no matter how much I wanted to, initially, I felt totally incapable of coming out with my LE, as I was still having DL, out of my old habit. Each time I tried to talk about EL, I was having DL and I only created more problems for myself. Eventually, I gave up trying convey to others what happened to me, some forty-five years ago.

 

It is hilarious, to look back and realize, that I myself just couldn’t believe it, that it had really happened. I wondered, how could someone like me, who had so many problems, be enlightened? I set out to prove to myself, that I had just been exaggerating, as I had been doing all along, from a young age. As a child, I was always lying. I couldn’t believe or understand, why I was doing that again and again, as I always got caught lying red-faced. I was punished for it so many times and yet, somehow, I ended up lying again.

 

I have always been a terrible liar. I felt, I was cursed, as with me, people immediately seemed to notice, if I was lying. Whenever I lie, it is, so to speak, written all over my face. I probably kept doing it, to get some attention. Only now it is clear to me, why I couldn’t stop myself from lying. I have always been willing to give people what they wanted to hear. I knew, that as long as I did that, they would at least tolerate me and not send me away, as they did, so many times. In other words, I knew how others wanted me to behave, but every time I forgot to lie, I got myself in trouble. It seemed so unfair, others always got away with their lies, while I never did.

 

At some point, after the fifth-millionth time feeling rejected for my EL, by people with DL, I knew, that for myself, I wasn’t lying about my enlightenment, but, to get any kind of response from others, I had to weave some kind of story around it. Basically, I have in vain tried to water down my enlightenment, as I noticed, again and again, others simply couldn’t handle it. My problems didn’t go away, as after my enlightenment, they increased even more. At this point in my life, I don’t care that much about others anymore, as I have come into my own. Besides, to me, others are always what I make them out to be.

 

Although I have been accused of it many times, I am happy to say, I never felt like being a guru or having a following of disciples. While I studied psychology and philosophy of science for many years, I am so glad, I never became a psychologist. I feel relieved, I am no longer teaching at the college and have left academia. Yes, I did have the urge to talk about my enlightenment, as I knew, that it was possible to talk with people, in the exact same way I was capable of talking with myself. After I left teaching psychology, I also left teaching about my EL and EL. In retrospect, it all became clear to me, that, in my lying-teaching, I had unknowingly continued my own DL, although, paradoxically, I was and I still am enlightened.

 

These days, I can’t help but admit, all my so-called problems were just exaggerations, not to get some attention, but to distract myself from my own DL. Since I can now give myself the attention I want, I no longer crave the attention of others, which, mostly, is a kind of attention, I don’t want anyway. My skill, to verbally take care of myself, could only develop,  as I became capable of continuing my own EL. In the meantime, I’ve also learned to play the ukulele and I can now accompany my songs with my instrument.

 

Who could have known, that I would develop this musical ability, which gives me such great pleasure, as it symbolizes a sense of completion. All my songs are about my DL, EL and my LE. I never get tired of creating and singing them. Sometimes, I sing a song I haven’t sung for a while. When I sing it, it makes me feel so accomplished, grateful and satisfied.

 

I believe it was Wednesday, I suddenly noticed, it doesn’t make any difference for me anymore, if I sing or not. It doesn’t matter, what I do or where I am, as I am always myself, I am enlightened. Even now, I am still amazed by my enlightenment, which began so many years ago and stimulated me to stop my DL, so that I could have EL. Anyone who comes to know about the difference between DL and EL, arrives at the same conclusion: DL is only stopped by having faith, not in your so-called higher power, not in your higher self, but in your LE, that is, in your natural self, which doesn’t lie and, thus, wants you to do that. Your EL goes on beautifully, by itself, as it reveals your LE, in spite of all your problems, which disappear, often without you even noticing it.                        

 

Probably,

 

You probably cannot believe, that in my extensive writing, I am revealing, that I have written these words solely and exclusively for myself. Perhaps you wonder in amazement, why do I keep talking about you again and again, when I only talk with  myself? While it is of course a question, that you will have to answer for yourself – if you have the guts to ask yourself that question at all – I am very happy to answer that question, which is extremely relevant, as far as I am concerned. I am writing to encourage you, to finally take courage, to really talk to yourself and really listen to yourself.

 

Of course, you can only really listen to yourself, if you really speak to yourself. That is why it is best to start with this reading and understanding of what must be done. I use that word, must, because there are certain conditions, that need to be met, in order for you to really talk to yourself, so that you actually connect and start listening to yourself.

 

I've already done my homework and know what I'm talking about. You can easily understand what you are reading, for it deals, in a clear way, with what you have been struggling with for many years. It's about time you acknowledged for yourself, that what you've been trying to change about yourself hasn't worked at all and that you've only made things harder for yourself, instead of easier.

 

Perhaps it is a comfort to you to realize, that everyone is, more or less, doing the same as you and only creating more, rather than less, problems. It may be a relief to you, to begin by acknowledging, you are just like any other human being in this. Everyone is always busy to change themselves or others and to achieve, in one way or another, more optimal results, but no one seems to want to realize or admit, that they are completely stuck in the illusion of who they believe themselves to be.

 

Generally speaking, most people prefer to escape  themselves, to forget themselves in their work, in their family, in their studies, in their faith, in their sports, in their distractions or in their so-called passion. However, when this begins to be talked about, only then an improving change takes place, because only then could a different sound be heard.

 

A different sound can finally be produced by each of us, the moment we let ourselves know, that we have had enough of the martyrdom that we, because of our language, have imposed on ourselves. So, at the same time, we are masochists, since we continue to identify with our own toil and suffering, which are supposedly necessary to achieve what we want, but on the other hand, we are sadists, as we are proud on our ability to put ourselves over our feelings, so that we can continue to control ourselves.

 

Why are you trapped, in what you keep calling your thinking or your mind, when, of course, you could always talk or write about it, with yourself? You create your own illusion, because you simply cannot do otherwise, with your current understanding of your language. That understanding, of course, comes from previous experiences, which you have never honestly discussed with yourself before.

 

Nothing just suddenly happens by itself, as far as your handling of your language is concerned. It is not in human nature, to be able to walk, speak or read immediately after birth. The same gradual development takes place with your language. Also being honest and having the courage to admit that you are, to put it bluntly, a chaos and are constantly defined by all your conflicts, obsessions, fears and tensions, is something that can only manifest itself if you have really become wiser through your own  experience.

 

As long as we have not spoken at length, with full attention, repeatedly to ourselves—rather than to others—we are doomed to repeat what we have done so many times before. No matter how harmful what we have continued to do out of habit, it only stops when we give ourselves the right instructions.

 

I have experienced all this myself and you too could agree with all this, if you could stick to your own experience, because of your own language. It doesn't matter at all what you call it for yourself. I call it Embodied Language (EL), which liberates us, and Disembodied Language (DL), when we talk about unconscious, automatic, reactive, primitive, insensitive, unintelligent, conditioned behavior.

 

I have determined for myself – without any approval from others – that the progress of my EL makes, for me, my Language Enlightenment (LE) known. I have also let myself know, that I really know this, even though hardly anyone actually wants to talk about it and learn something about it. I know, however, others cannot know this until they have spoken to themselves in their own language.

 

This writing is for me an even further release from others, who, as they read this, may come to realize that they are - even only for a brief moment - really with themselves, but have normally always been preoccupied with others. I couldn’t seem to write or say this until now, and yet I'm sure it came from my ignorance. Wonderful, how my ignorance produces knowledge, while that knowledge always remains limited and, therefore, is not experienced, by me, as a prison. On the contrary, my limited knowledge, which is really true, is my liberation, because my language can continue to adjust to the experiences I am having right now, which I couldn’t have before. My language, so to speak, is up to date or rather, timeless, because everything dissolves in my LE.

 

 

Waarschijnlijk, 

Je kunt waarschijnlijk niet geloven, dat ik met mijn uitvoerige schrijven uit de doeken doe, dat ik deze woorden, uitsluitend en alleen voor mezelf heb geschreven. Wellicht vraag je je verbijsterd af, waarom ik het toch keer op keer over jou heb, terwijl ik, alleen maar met mezelf praat? Ofschoon het natuurlijk een vraag is, die jij zelf zult moeten beantwoorden – indien je het lef hebt, om jezelf uberhaubt die vraag te stellen – , wil ik heel graag antwoord geven op die vraag, die wat mij betrefd zeer relevant is. Ik schrijf om jou aan te moedigen, om eindelijk eens de moed te vatten, om eens echt met jezelf te praten en echt naar jezelf te luisteren.

 

Uiteraard kun je alleen dan pas echt naar jezelf luisteren, indien je echt met jezelf spreekt. Vandaar dat je het beste met dit lezen en begrijpen van wat er moet gebeuren kunt beginnen.  Ik gebruik dat woord, moet, omdat er aan bepaalde voorwaarden moet worden voldaan, om echt met jezelf te kunnen praten, zodat je echt naar je naar gaat luisteren.

 

Ik heb mijn huiswerk al gedaan en weet waar ik het over heb. Je kunt wat je leest gemakkelijk begrijpen, want het handelt, op een heldere manier, over waar jij al vele jaren mee hebt gezeten. Het is hoog tijd, dat je eens, voor jezelf, gaat erkennen, dat wat je, aan jezelf, hebt proberen te veranderen, niet heeft gewerkt en dat je het alleen maar moeilijker voor jezelf hebt gemaakt, in plaats van gemakkelijker.  

 

Misschien is het een troost voor je, om te beseffen, dat iedereen, min of meer, hetzelfde doet als jij en  alleen maar meer, in plaats van minder, problemen creert. Het zou een opluchting voor je kunnen zijn, om te beginnen met het erkennen, dat je hierin net bent als iedere andere mens. Iedereen is en blijft maar bezig, om zichzelf of anderen te veranderen en om, op de een of andere manier, optimalere resultaten te behalen, maar niemand lijkt te willen beseffen of te kunnen toegeven, dat ze volledig zijn vastgelopen in de illusie van wie ze geloven te zijn.

 

Over het algemeen gesproken verliezen de meeste mensen zich het liefst in hun werk, in hun familie, in hun studie, in hun geloof, in hun sport, in hun afleiding of in hun zogenaamde passie. Wanneer dit echter ter sprake begint te komen, dan pas vindt een verbeterende verandering plaats, omdat alleen dan een ander geluid gehoord zou kunnen worden.

 

Er kan door ieder van ons eindelijk een andere klank worden geproduceerd, op het moment, dat wij aan onszelf laten weten, dat we schoon genoeg hebben van de martelaarschap, die wij, vanwege onze taal, onszelf hebben opgelegd. Wij zijn dus, tegelijkertijd, enerzijds, een masochist, aangezien wij ons blijven  identificeren met ons eigen zwoegen en lijden, dat zogenaamd nodig is, om te kunnen bereiken wat we willen, maar aan de andere kant, zijn we sadistisch, omdat wij belachelijk trots zijn op ons vermogen, om onszelf over ons gevoel heen te zetten, zodat we, onszelf in bedwang kunnen blijven houden.      

 

Waarom zit je gevangen, in wat je je denken of je mind blijft noemen, terwijl je er natuurlijk altijd over zou kunnen praten of schrijven, met jezelf? Je creert je eigen illusie, omdat je nou eenmaal niet anders kunt, met je huidige begrip van je taal. Dat begrip komt natuurlijk voort uit eerdere ervaringen, die je nog nooit eerder eerlijk met jezelf hebt besproken.

 

Niets gebeurd zomaar ineens vanzelf, wat betrefd jou omgang met jou taal. Het is niet in de menselijke natuur, om direct na de geboorte te kunnen lopen, spreken of lezen. Eenzelfde geleidelijke ontwikkeling vindt plaats met jou taal. Ook dat eerlijk zijn en dat moed vergaren, om toe te geven, dat je, wel-gezegd,  een chaos bent en voortdurend wordt bepaald door al je conflicten, obsessies, angsten en spanningen, is iets, wat zich alleen kenbaar kan maken, indien je werkelijk door jou ervaring wijzer bent geworden.  

 

Zolang als dat wij nog niet uitvoerig, met volledige aandacht, herhaaldelijk met onszelf – in plaats van met anderen – hebben gesproken, zijn we gedoemd om te blijven herhalen, wat we al zo vaak eerder hebben gedaan. Ook al is wat wij uit gewoonte zijn blijven doen nog zo schadelijk, het houdt enkel op, wanneer wij aan onszelf de juiste instrukties geven.

 

Ik heb dit alles zelf meegemaakt en ook jij zou dit alles kunnen beamen, indien je bij je ervaring zou kunnen blijven, vanwege je eigen taal. Het maakt helemaal niets uit, hoe jij dat voor jezelf benoemt. Ik noem het Belichaamde Taal (BT), die ons bevrijdt en Ontlichaamde Taal (OT), wanneer wij het hebben over, onbewust, automatisch, reactief, primitief, insensitief, onintelligent, geconditioneerd gedrag.

 

Ik heb – zonder enige goedkeuring van anderen – voor mijzelf bepaald, dat de voortgang van mijn BT, voor mij, mijn Taal Verlichting (TV) kenbaar maakt. Ik heb eveneens aan mezelf laten weten, dat ik dit werkelijk weet, ook al wil eigenlijk bijna niemand hier over spreken en iets van gaan weten. Anderen kunnen dit niet weten, zolang als zij nog niet met zichzelf hebben gesproken, in hun eigen taal.

 

Dit schrijven is voor mij een nog verder loslaten van anderen, die, terwijl ze dit lezen, misschien tot het besef komen, dat ze – ook al is het maar even – echt bij zichzelf zijn, maar normaal gesproken altijd met anderen bezig zijn gebleven. Ik kan dit schijnbaar nu pas schrijven of zeggen en toch weet ik zeker, dat dit uit mijn onwetendheid is voortgekomen. Prachtig, hoe de onwetendheid de wetendheid voortbrengt, terwijl die wetendheid toch altijd beperkt blijft en daardoor niet als een gevangenis wordt ervaren. In tegendeel, mijn beperkte kennis, die echt waar is, is mijn bevrijding, omdat mijn taal zich kan blijven voegen naar de ervaringen die ik nu heb, maar die ik nog nooit eerder kon hebben. Mijn BT is bij de tijd of eigenlijk, tijdloos, omdat alles in mijn TV oplost.

 

Naturally,

 

Everyone is, in one way or another, always busy, with a lot of pain and effort, doing this or that, in the hope that this (or that) will lead to better results. In that way, however, no real improvement can ever take place, because our ingrained, obsessive tendency to want to change something all the time and, therefore, to maintain the illusion of control, no matter what, holds back the change.

 

Change which improves our lives happens naturally, but change for the worse, is the always the result of Disembodied Language (DL), our habitual, phony,  energy-consuming, experience-negating way of speaking. In contrast, Embodied Language (EL), happens all by itself, and the changes that result from it have exactly the same, natural, effortless, dignified and simple character.

 

The fascinating fact that EL reveals our Language Enlightenment (LE) in an organic, understandable and self-evident way, does not mean that LE can be acquired by chance. On the contrary, LE becomes clear to us only when we focus all our attention on our ability to have EL. There is no effort involved in EL, but many efforts must be made to stop our DL.

 

Whenever we could – while listening and speaking and intently considering our experiences – step out of our conditioning with DL and then, effortlessly, engage in EL, with ourselves, by ourselves, welcome consequences of our temporary EL are tangible and perceptible. All of a sudden, many things are much easier for us. However, these out of the ordinary  changes are so subtle and minimal, we hardly notice them because of our expectation of a major change.

 

Ongoing EL is only possible when we let go of all our expectations. This would mean, that, although we repeatedly talk with ourselves, we do absolutely nothing about the acknowledged and accepted fact that we feel, for example, dissatisfied, angry, lonely, depressed, jealous, addicted, forgetful, victimized, sexually-twisted or emotionally feeling confused. Of course, this could also mean, we consider ourselves to be more important than others, we would like to tell others what to do, we want power or we are ashamed to admit our need for safety, simplicity, peace, love, beauty and… attention.

 

When we talk with EL about our DL, we can finally understand that all our previous attempts to talk to DL about our DL, were doomed to failure and we have therefore, unconsciously, given up trying to map out and explore, why we repeatedly keep talking, in the mechanical way, that we usually do. In other words, before we came to recognize the stark difference between our DL and EL, our imposed, rehearsed, compulsive, hypocritical DL was never before been stopped by our own skill. Successfully stopping our own DL will irrevocably progress our EL.

 

As mentioned, only then will our DL be stopped - and thus all related, self-denying, self-defeating, self-confident and so-called self-assured behaviors truly come to an end and we don't have to wait (hahaha ) anxiously, until we have perished, to rest finally in peace – when we continue to focus all our attention and energy on how we actually use our own language. Although it may not seem so at first, EL is not a one-time, ephemeral issue, but a lasting change, that will continue to challenge us to stop being content with our conditioning with DL, which can only be effectively uprooted by our EL.

 

Solitude is a very valuable quality. Someone who is psychologically mature is self-sufficient and likes to be alone. From DL, however, there is a big judgment towards those who don’t participate, who therefore prefer to be left alone. They are looked down upon and described as monotonous, self-absorbed, people-shy, introverted and anti-social, but when we have EL, it turns out to be precisely these people who joyfully realize, that EL is synonymous with freedom, comfort, authenticity and openness.

 

Our ongoing EL can only come about when we catch ourselves, again and again - as often as necessary - that we have DL again. By acknowledging and by accepting that this is really so, our DL stops and then turns into EL. We do ourselves a great favor every time we experience this and begin to embody our true nature in this ecstatic way. Certainly, it's a miracle, that our LE, naturally allows us to come out of our long history of conditioning with DL.

 

Vanzelf,

 

Iedereen is, op de een of andere manier, altijd bezig, om, met heel veel pijn en moeite, dit of dat te doen, in de hoop, dat dit (of dat) dan tot betere resultaten zal gaan leiden. Op die manier, kan er echter nooit enige echte verbetering plaatsvinden, omdat onze ingebakken, obsessievelijke neiging, om telkens iets te willen veranderen en om, hoe dan ook, de illusie van controle behouden, de verandering tegenhoudt.

 

Verbeterende verandering gebeurt geheel vanzelf, maar verslechterende verandering is het gevolg van  Ontlichaamde Taal (OT), onze gebruikelijke, onechte, energie-verslindende, eigen-ervaring-ontkennende  wijze van spreken. Daarentegen, Belichaamde Taal (BT), gebeurt geheel vanzelf en de veranderingen, die daaruit voortkomen, hebben precies hetzelfde, natuurlijke, moeiteloze, waardige, simpele karakter.  

 

Het feit, dat BT, op een organische, begrijpelijke en vanzelf-sprekende wijze onze Taal Verlichting (TV) openbaart, betekent evenwel niet, dat TV zomaar, bij toeval, kan worden verworven. Integendeel, TV wordt ons enkel pas duidelijk, wanneer wij al onze aandacht naar BT brengen. Er is geen sprake van moeite doen, om BT te hebben, maar er moet wel degelijk moeite worden gedaan, om OT te stoppen.

 

Iedere keer, als wij – terwijl wij luisterend spreken en aandachtig onze ervaringen beschouwen – even uit onze conditionering met OT konden stappen en daarna moeiteloos BT konden ervaren, dan zijn de  welkome gevolgen van onze tijdelijke BT ervaarbaar en waarneembaar. Ineens gaan allerlei zaken veel gemakkelijker. De verandering is echter zo subtiel en minimaal, dat we er – vanwege onze verwachting op een grote verandering – nauwelijks acht op slaan.

 

BT is alleen mogelijk, als wij al onze verwachtingen  laten varen. Dit zou dus kunnen betekenen, dat we   met onszelf spreken, maar absoluut helemaal niets doen aan het door ons erkende en geaccepteerde feit, dat we ons bijvoorbeeld, ontevreden, kwaad, eenzaam, depressief, jaloers, verslaafd, onzeker, sexueel-verknipt of emotioneel verward voelen. Het zou natuurlijk ook kunnen inhouden, dat wij onszelf belangrijker vinden dan anderen, dat wij de leiding zouden willen nemen, dat wij de macht willen of dat wij ons schamen, voor onze behoefte aan veiligheid, eenvoud, rust, liefde, schoonheid en… aandacht.

 

Wanneer wij met BT over onze OT praten, begrijpen we eindelijk, dat al onze pogingen, om met OT over onze OT te spreken, tot mislukken waren gedoemd en dat we daarom, ongemerkt, hebben opgegeven, om in kaart te brengen, waarom we toch herhaaldelijk blijven praten, op de mechanische manier, zoals wij dat doen. Anders gezegd, voordat wij het grote verschil tussen onze OT en BT zijn gaan erkennen, was onze opgelegde, ingestudeerde, dwangmatige, huichelachtige OT, nog nooit eerder door onszelf met vaardigheid gestopt. Het succcesvol stoppen van OT, leidt onherroepelijk tot voortgang met BT.

 

Zoals reeds eerder vermeld, kan onze OT alleen dan pas worden gestopt – en kan er dus eindelijk een einde komen aan al het daarmee samenhangende , zelf-verloochende, zelf-ondermijnende, eenzelvige en zogenaamde zelf-verzekerde gedrag en hoeven wij dus niet (hahaha) angstig te wachten, totdat we de pijp zijn uitgegaan, om eens te kunnen rusten in vrede – wanneer wij al onze aandacht en energie blijven brengen, naar hoe wij nou eigenlijk met onze taal omgaan. Ook al lijkt dit aanvankelijk misschien zo, BT is niet een eenmalige, kort-stondige kwestie, maar een blijvende verandering, die ons zal blijven uitdagen, om niet langer genoegen te nemen met onze conditionering met OT, die uitsluitend en alleen door onze BT kan worden ontworteld.

 

Eenzelvigheid is eigenlijk een waardevolle kwaliteit. Iemand die eenzelvig is, heeft gewoon genoeg aan zichzelf en is daardoor graag alleen. Vanuit OT is er altijd een gigantisch oordeel naar mensen, die niet meedoen en die dus het liefst door anderen met rust willen worden gelaten. Men kijkt op hen neer en beschrijft hen als eentonig, in-zichzelf-gekeerd, mensen-schuw, introvert, een-kennig en a-sociaal, maar als we BT hebben, dan blijken precies juist deze mensen het te zijn,  die zich realiseren, dat BT  synoniem is voor vrijheid, echtheid en openheid.

 

Onze voortgaande BT kan alleen tot stand komen, wannneer wij, keer op keer – zovaak als het maar nodig is – onszelf erop betrappen, dat we weer OT hebben. Door te erkennen en te accepteren, dat dit zo is, stopt onze OT en verandert dan in BT. Wij doen onszelf een groot genoegen, iedere keer als wij dit meemaken en op deze extatische manier onze ware natuur beginnen te belichamen. Het is een wonder, dat onze TV, ons werkelijk en dus geheel vanzelf, uit onze tragische conditionering met OT laat komen.