Verheugd, 

 

Ook al schrijf ik deze woorden alleen voor mezelf, ik ben er vrij zeker van, dat veel mensen zich kunnen identificeren met waar ik het over heb. Iedereen heeft – in meer of mindere mate – ervaren hoe het is om zich afgewezen te voelen, terwijl je tegen alle verwachtingen in eerlijk probeert te zijn, maar er toch niet in slaagt, ofschoon je donders goed weet dat iedereen – ook jijzelf – continu aan het liegen is, dingen onder het tapijt aan het vegen is, een overdreven drama aan het opvoeren is of anderen proberen to imponeren met, een pompeuze show, een saaie lezing of een afleidend verkooppraatje. Met andere woorden, we weten precies hoe het is om ons niet geaccepteerd, niet erkend of niet gerespecteerd te voelen, voor wie we werkelijk zijn.

 

Niemand wordt meer afgewezen, geweigerd, genegeerd, uitgesloten, vermeden en beledigd, dan   een zeldzaam, uniek, authentiek mens, zoals ik, die in staat is om door te gaan met zijn Belichaamde Taal (BT), die niet vast zit in waar iedereen in vast zit, in Ontlichaamde Taal (OT) en wat vasthoudend blijft beschreven als ons denken. Dus voor mij is het volkomen natuurlijk, begrijpelijk en realistisch, om me afgewezen te voelen en hypergevoelig te zijn over die gehele kwestie van afwijzing als zodanig, want ik word nou eenmaal iedere dag, overal en dus voortdurend door iedereen afgewezen. In plaats van dit als mijn trauma te beschouwen, behandel ik het als een vermomde zegen. Ik heb me mijn hele leven zo gevoeld, omdat ik altijd al BT wilde hebben.

 

Iedereen die het verschil tussen OT en BT herkent, wil met BT verder en voelt zich vervolgens, net als ik, afgewezen, omdat behalve een andere oprechte, zeldzame, intelligente, moedige persoon, helemaal niemand erin geïnteresseerd is. Ik weet, dat jij dit niet kunt geloven, dat dit waar is, maar dat is dus omdat jij het verschil tussen OT en BT niet kent. Bovendien wil je natuurlijk ook helemaal niets weten van dit onthutsende verschil, omdat je er doodsbang voor bent. Als je deze woorden leest, dan kun je – net zoals je je eigen sterfelijkheid niet kan ontkennen – niet ontsnappen aan de waarheid van wat ik zeg. Je wijst me dan wel af en praat nooit met me, maar dit heeft bevestigd wat ik altijd al heb gezegd: zodra je eenmaal het verschil gaat erkennen tussen OT en BT, ga je onherroepelijk stoppen met je OT, om door te kunnen gaan met BT, omdat je jezelf herkent en verheugd over je Taal Verlichting (TV), waardoor je je gedraagt zoals je doet.

 

Al die dingen, die ik hiervoor heb beschreven, gebeuren echter niet in de tijd, opeenvolgend, maar direct, gelijktijdig en continu. Je zult werkelijk versteld staan ​​hoe verbluffend je nieuwe ervaring met je taal zal zijn, nadat je herboren bent als een ander mens.  Terwijl je oude conditionering natuurlijk nog steeds doorwerkt, ben je al blijvend veranderd in iemand die altijd nieuw is. Je kunt nog steeds huilen, klagen en een paar belachelijke beweringen maken over - wat dan ook - zoals je altijd al gewend was, maar de bodem is er echt uit gevallen, je kunt niet meer terug en je kunt niet meer doen alsof je niet weet wat je, over jezelf, aan de weet bent gekomen, aangezien je BT echte zelfkennis heeft onthult, die - in één klap - alle valse veronderstellingen over jezelf heeft uitwist.

 

Het maakt helemaal niets uit, of je nou zogenaamd dacht, dat je beter was dan anderen, succesvoller, capabeler, moreler, activer, sterker, creativer, spiritueler, intellectueler, of praktischer, of dat je slechter af was dan wie dan ook, het grootste slachtoffer, de meest hopeloze, zwakker verliezer -  wiens behoeften alleen door anderen zou kunnen worden vervuld, maar niet door jezelf - geen van deze ideeën en concepten over jezelf zijn waar. Terwijl je dit leest, heb je waarschijnlijk nog steeds de indruk – die je altijd al hebt gehad - dat jij jezelf al kent en dat er voor jou eigenlijk niets anders te weten valt, dan wat je al weet. Je herhaalt dit aftandse patroon, omdat jij jou taal nooit alleen voor jezelf hebt overwogen, door – alleen – hardop met jezelf te spreken en door dus echt te luisteren naar wat jij tegen jezelf te zeggen hebt.

 

Zeker, jou gebrek aan controle over je taal heeft je eindeloos opgezadeld met niets dan onzin, maar jij bent er heilig van overtuigd dat al die waanzin jou identiteit zou zijn. In die zin, is iedereen met OT dus een ongelovelijke zeikerd, die, op de een of andere manier, altijd maar alle aandacht van anderen blijf opeisen en helemaal nooit iets positiefs bijdraagt. Integendeel, in naam van OT – onze gebruikelijke, ongeadresseerde manier van omgaan met taal – zijn we allemaal onbewust doorgegaan met domheid, dwangmatigheid, wreedheid, perversie en bijgeloof. Hoe kan jou gebrek aan zelfkennis, jou zogenaamde onbewustheid – jou eindeloos herhalende, valse, oppervlakkige, energieverslindende manier van omgaan met spreken, luisteren, lezen en schrijven – een wenselijk resultaat hebben? Dat kon het niet hebben en dat gaat het ook nooit hebben. Je wilt het niet geloven, maar je gaat, net als iedereen, toch een keertje dood. Evenzo, net als iedereen, die BT gaat ontdekken, ga ook jij je niet verontrust voelen over het onomstotelijk feit, dat je door vrijwel iedereen wordt afgewezen, omdat jij je verheugd in je TV.

 

 

Rejoice,

 

Even though I write these words only for myself, I am quite sure, many people can identify with what I’m addressing. Everyone has – to a greater or lesser extent – experienced what it is like, to feel rejected, when you are, against all odds, trying to be honest, but not succeeding, although you know damn well, that everyone – including yourself – is continuously lying, sweeping things under the rug, putting up an exaggerated drama, a pompous show, a boring lecture or a distracting sales-pitch. In other words, we all know, what it is like, to feel not accepted, not recognized or not respected for who we really are.

 

Nobody gets more turned down, refused, ignored, excluded, overruled, discounted and disrespected, than some rare and unique human being, like me, who is capable of and vocal about continuing with  Embodied Language (EL), rather than being trapped by Disembodied Language (DL), in what everyone  vehemently describes as their so-called mind. So, for me, it is perfectly natural, understandable and realistic, to feel rejected and to be hyper-sensitive about the issue of rejection, because I am rejected every day. Instead of considering this as my trauma, I treat it as a blessing in disguise. I’ve felt this way  my entire life, as I have always wanted to have EL.

 

Anyone who recognizes the difference between DL and EL, wants EL and, subsequently, feels rejected, because, except for some other sincere, intelligent,  courageous individual, nobody is interested in it. I know, that you can’t believe this to be true, since you don’t know the difference between DL and EL. Moreover, you don’t want to know about this great difference, as it scares you to death. However, in the same way, you can’t deny your own mortality, when you read these words, you cannot escape from the truth of what I say. You reject me and you never talk with me, but this has actually confirmed, what I’ve been saying all along: once you know the difference between DL and EL, you will stop your DL, continue with EL and recognize and rejoice in your Language Enlightenment (LE), which makes you act as you do.

 

The things I just described don’t happen over an extended period of time, sequentially, but instantly, simultaneously and continuously. You are going to be amazed, by how absolutely mind-blowing your new experience with your language will be, after you have been reborn, as a different person. While your old conditioning, will, of course, still continue to have its effects, you have already permanently changed into someone, who is always new. You may still cry, complain and demand about – whatever – as you were used to, but the bottom has fallen out, you can’t go back and you can’t pretend anymore, you don’t know, what you’ve come to know, as your EL reveals real self-knowledge, which obliterates – in one stroke – all false assumptions about yourself.

 

Whether you believed yourself to be better than others, more successful, capable, moral, creative, spiritual, intellectual or practical or whether you imagined yourself as worse off than anyone else, the greatest victim, the most hopeless loser – the one, whose needs, presumably, can only be fulfilled by others, but not by yourself – none of these ideas and concepts about yourself are valid. As you read this, you probably still have a strong notion – which you have always had – you know yourself already and that there is really nothing else to know beyond what you already know. You repeat this old pattern, as you have never considered your language only for yourself, by yourself, by speaking out loud with yourself and by listening to what you say to yourself.

 

Certainly, your lack of control over your language has endlessly burdened you with nothing but crap, yet, you still consider that to be your identity. In that sense, everyone with DL, is a drag, who – in one way or another – always demands attention, but doesn’t contribute anything positive. To the contrary, in the name of our DL – our common, but unaddressed way of dealing with language – we have continued with stupidity, cruelty, perversion and superstition. How can your lack of self-knowledge, your so-called unconsciousness – that is, your repetitive, phony, superficial, energy-draining way of dealing with speaking, listening, reading and writing –  have a desirable outcome? It hasn’t, it never had and it is never going to. You may not want to believe it, but you are going to die, like everyone else. Likewise, like everyone else, who is going to discover EL, you don’t feel troubled, by the fact, you are rejected by basically everyone, as you will rejoice in your LE.

 

Response,

 

This is my response, to those, who only know how to react: I feel fortunate, I am not like you. Although I was like you, I am no more like that. Things have changed for me in ways you are unable to imagine. I don’t see any problem, comparing myself with you, as it is very clear to me, why I am so different from everyone else. With my Embodied Language (EL), I create and maintain my own reality, while you, with your Disembodied Language (DL), create, live in and are imprisoned by, your own so-called psychological nightmare. It feels really good to write about this, as my EL makes me happy, but DL makes you suffer the negative consequences of your own reactions.

 

The creative, response-able, sensitive, novel act, which is the very essence of my delightful EL, is completely absent in your mechanical, dreadful, primitive DL. You always react to me, as if I have done something wrong, because I can’t help being aware of what you are doing. You don’t want to be or talk with me, because my presence makes you uncomfortable, since you begin to feel, that you are not what you pretend to be. For a long time, I felt responsible, that I – even if I didn’t want to – was  having that effect on you, but I have changed. I don’t take any responsibility for your DL, as I am only responsible for my EL. Moreover, I can afford to do this because of my Language Enlightenment (LE).

 

I sense, you are infuriated, that my words are never about you, but always about me. You believe, I owe it to you, that my words validate your existence, but I reject you, as my EL and your DL don’t coexist. You can’t stand it, but I live by this absolute truth. Unlike you, I stay with myself, even though, of course, I can feel all your confusion, conflict and madness. I can’t do anything about it – only you can – and that’s why only you can come to me, when you acknowledge, I actually represent what you have always wanted.

 

My LE makes me continue with my EL, even though everyone engages in DL. It is so powerful, to know  this, that my heart, so to speak, transcends all the problems, which are created by your DL. I don’t have any problems, as my EL creates order, which is natural and indestructible. I don’t even need to be protected from your DL, as I know what it is, but you seem to have to defend yourself against my EL, by acting more extreme and outrageous than before.

 

The saying, actions speak louder than words, is used when people are more inclined to take action rather than just talk about it. This is exactly what you and everyone with DL does. You just talk, but your way of dealing with language undermines the kind of action, which is needed to create your wellbeing. The phrase is also used to point out the hypocrisy of someone, who talks about doing something good or morally right, but then doesn’t actually do it themselves. Again, this defines the empty promises of your meaningless DL, you never do as you say, to the contrary, all your talk about love, respect and togetherness is make-believe. Another meaning of the proverb is to acknowledge someone who did a good deed without bragging about it. Why is would it be considered wrong, to let others know, that you did a good deed? Why would it be wrong for me to tell you, I have EL, while you are stuck in your DL? It is because your dumb, forceful, fragmented, dull DL, expects and requires me, to deny that we could actually engage together in EL and celebrate our LE.

 

Why are actions said to speak more truthfully or louder than words? Obviously, it is because of the self-defeating idea, promoted by your unintelligent DL, that your language presumably is not a behavior and that your words, supposedly, are not an action. And, surely, the argument can be made, that words are actually louder than actions, because let’s face it, we hear DL, everywhere, twenty-four-seven. Yet,  someone like me, who knows how to consciously have ongoing EL, creates and maintains his own environment. I am not getting involuntarily sucked into your DL anymore, as that is my LE.

 

Somber,

 

Het is zonder meer heel somber, dat iedereen alleen maar schijnt te weten, hoe ze Ontlichaamde Taal (OT) kunnen hebben, dat we allemaal, zo'n beetje levenslang, verkracht en genaaid worden en dat de hele verdomde wereld (ja want, we blijven steeds maar meer mensen creëren) naar de klote gaat. Sinds ik Belichaamde Taal (BT) heb en af weet van mijn Taal Verlichting (TV), kan ik gelukkig lachen om deze droevige, ellendige vertoning. Misschien stimuleert mijn grote gevoel voor humor je, om je hete hoofd eens eindelijk uit je reet te halen en met jezelf te gaan praten, in plaats van met anderen.

 

Feit is, zolang je anderen wilt overtuigen van jou waarheid, jou mening, jou humor, jou moraal of jou  politiek, dan praat je nooit met jezelf. Met lachen wordt dit pas goed duidelijk, want het is altijd iemand anders, die zogenaamd grappig voor jou doet, maar jij lacht nooit om jezelf. Als de optelsom niet klopt, dan zeggen we: de berekening klopt niet, maar dit is een verkeerde uitdrukking, want alles de afrekening klopt precies, waarom je zo ongelukkig bent en waarom je oppervlakkige, krampachtige leven zo’n sombere, saaie, rampzalige puinhoop is.

 

Naar mijn mening is het immoreel, om te lachen, om je hopeloos ontoereikende en onvermijdelijk frustrerende manier van communiceren, die alleen nog maar meer problemen veroorzaakt. Verwacht geen grappen van mij. Ik heb iets heel anders voor je, dat het vloerkleed onder je voeten vandaan zal trekken. Deze woorden zijn namelijk verweven tot een metaforisch tapijt. Door somige weg te laten en anderen naar voren te halen en te mengen en door ze aan elkaar aan te passen, kan ik, zoals ze zeggen, een beetje aan je verstand peuteren. Ik zou het geen hersenspoeling noemen, maar een verklanking en een uitdrukking, van alles waarvan jij belachelijk  bleef geloven, dat het in je hoofd zat. Als je met me zou praten, zou je het letterlijk kunnen horen, maar aangezien je alleen mijn schrijven leest, zul je me op mijn woord moeten geloven. Je moet natuurlijk helemaal niets, maar omdat je hopelijk moet lachen, kun je er misschien toch niet helemaal omheen.

 

Ik geloof niet, dat deze woorden ergens anders zijn dan waar jij ze kunt lezen of horen. Ze komen naar je toe, omdat ze dat nou eenmaal kunnen en ik wil dat ze dat doen. Tot jou komen, betekent simpelweg dat jij ze begrijpt en dat een andere manier van leven mogelijk wordt. Ik ben ervan overtuigd, dat ik heb meer plezier heb dan jij. Mijn humor heeft de potentie, om van jou iemand te maken, die echt om zichzelf gaat lachen. Ja, je zult jezelf moeten zijn, om om jezelf te kunnen lachen. Je lijkt geen gevoel voor humor te hebben, omdat je eraan gewend bent, om niet jezelf en dus onecht te zijn. Telkens wanneer je iets doet, zegt of begint, wat ook maar enigszins in overeenstemming is met wie werkelijk bent, begin je meteen zenuwachtig en verontschuldigend te lachen, want je weet het heel goed, dat je niet mag  lachen, om je eigen dwaasheid. Je toont zogezegd, dat je heel braaf bent, door niet om jezelf te lachen.

 

Vermoedelijk moet je jezelf nog serieuzer gaan nemen en berouw gaan hebben voor je al enorme zonden, want lachen om je mislukte idiote onzin, je verkeerde waanvoorstellingen en je onuitvoerbare zielige grandioze plannen wordt als gek beschouwd. Maar, wacht eens? Je zult de eerste, de laatste, maar waarschijnlijk ook de enige zijn die lacht, als je stopt om jezelf ervan langs te geven, over alles wat er zogenaamd mis met je is. Bovendien kun je altijd zelf heel goed horen of wat je zegt grappig is of niet. Zo niet, ga dan gewoon eens door, wees eens niet zo laf, miezerig en bekrompen, geef eens niet zo snel op. Je zult uiteindelijk iets lachwekkends zeggen, maar je moet het natuurlijk wel bij jezelf houden. Ga niet voor dat goedkope vermaak van anderen, die je alleen maar duffe voorgekauwde moppen kunnen tappen, waarin je jezelf zogenaamd kunt herkennen. Dat is allemaal zo’n stomme, bijgelovige leugen.

 

Humor, zoals je het kent, heeft nog nooit echt de bevrijdende eigenschappen gehad, die je altijd dacht dat het had, omdat jij jezelf er alleen maar even mee kon vergeten. Als je eindelijk om jezelf begint te lachen, weet je, hoe vol met stront je werkelijk zit en dat je die shit toch op de een of andere manier kwijt moet. En ik ben niet degene die dit zegt, maar je zult dit tegen jezelf gaan zeggen, omdat jij je eigen zinloze drama en problemen beu bent geworden.

 

Ik doe al wat ik beschrijf. Ik doe het elke dag en ik hoef niet lang te wachten, tot er iets grappigs voor mij langskomt. Ik lach meteen om alles wat ik zeg. Ik vind mezelf erg grappig en jouw onvermogen, om mijn triomphantelijke humor te begrijpen, maakt mijn plezier nog groter. Eerlijk gezegd kan het me geen ene moer schelen, dat je mij niet snapt. Dat is de enige manier, om verder te gaan. Jij komt door mij wellicht aan de weet, dat jij helemaal geen ene zak van je eigen leven snapt, snap je? Je bent nog niet eens begonnen met lachen om jezelf. Je eis, dat iemand of iets jou zou moeten komen opvrolijken, betekent, dat je het plezier met jezelf eindeloos uitstelt. Jezelf zijn, daar zit de lol in, dus ja, je zult eerst volledig moeten erkennen, dat je echt niet om jezelf kunt gaan lachen, zolang je maar blijft janken,  zeiken, schreeuwen, beschuldigen en klagen.

              

 

Dismal,

 

It is dismal, that everyone only knows how to have Disembodied Language (DL), that we are all, pretty much, screwed for life and that the whole fucking world (because, yes, we keep creating more and more people) is going to hell in a hand basket. Since I have Embodied Language (EL) and know about my Language Enlightenment (LE), I can laugh about this shit-show. Perhaps, my great sense of humor might stimulate you to get your head out of your ass and start talking with yourself, instead of with others.

 

The fact is, that as long as you want to convince others about your truth, your view, your humor,  your morals or your so-called intelligence, you never talk with yourself. With laughter, this gets very clear, because it is always someone else who supposedly is funny, but you never laugh about yourself. When things aren’t right, people say: it doesn’t add up, but, this is a wrong expression, because everything adds up exactly, about why you are unhappy and why your life is a gloomy, dreary, disastrous mess. 

 

In my opinion, it is immoral, to laugh about your hopelessly, inadequate and inevitably frustrating way of communicating, which creates nothing but problems. Don’t expect any jokes from me. I have something else for you, that will pull the rug from under your feet. You see, these words are woven into a metaphorical carpet. By tweaking some of them, I am able, as they say, to mess with your brain. I wouldn’t call it brain-washing, but rather brain-sounding, as I express what you ridiculously believe to be in your brain. If you would talk with me, you could hear it, but since you are only reading my writing, you’ve got to take my word for it.  

 

I don’t believe these words are anywhere else, then where you can read them or hear them. They get to you, because they can and I want them to. Getting to you, simply means, that you understand them and that another way of life becomes possible. I am convinced, I have more fun than you. My humor has the potential to transform you into someone, who can laugh about him or herself. Yes, you will have to be yourself, to be able to laugh about yourself. You don’t seem to have a sense of humor, because you are used to not being yourself. Whenever you do or say something, which is remotely in line with who really are, you immediately start laughing nervously and apologetically, because you know, you are not allowed to laugh about your own foolishness.  

 

Presumably, you need to take yourself more serious and repent for your evil sins, as laughing about your failed, idiotic nonsense, your, mistaken, delusional catastrophes and your pathetic, grandiose schemes is considered crazy. Guess what? You’ll be laughing all the way to the bank, if you stop beating yourself up over whatever is supposedly wrong with you. Moreover, you can tell for yourself, if what you say is funny or not. If it is not, just continue, don’t be such a coward, don’t give up so easily. You will eventually say something hilarious, but you’ve got to stick it out with yourself. Don’t go for cheap entertainment provided by others, who only tell you jokes, in which you supposedly recognize yourself. All that is a lie.

 

Humor, as you have known it, never really had the liberating qualities, you always believed it had, as it only allowed you to forget about yourself, for a few moments. When you finally begin to laugh about yourself, you’ve come to know how full of shit you really are. And, I’m not the one who is saying, but you’ll be saying this to yourself, as you’ve become tired of your own meaningless drama and problems.

 

I do what I describe. I do it every day and I don’t need to wait long for something funny to come along. I laugh right away at about anything I say. I find myself very funny and your inability to get my humor, is making my fun even better. Frankly, I don’t care if you don’t get it. That is the only way to move on. You need to know, that you’re not getting it, don’t you get it? You haven’t even started laughing about yourself and your demand for someone or something to lift your spirits, means you endlessly postpone having fun with yourself. Being yourself, that’s where the fun is, so yes, you first will have to fully acknowledge, you can’t laugh, as long as you’re still crying, screaming, blaming and complaining.                  

 Indeed,

 

I talk with myself and what you read here, is the writing of someone, who has dissolved in his Language Enlightenment (LE). Although I can share with you my written Embodied Language (EL), you cannot have my LE, which stays with me. These words are all I have, to convey to you, what has happened. I am no longer putting any effort in trying to find you or come to you. You’ll have to come to me, if you are ready, but most likely, you’re not ready and that is why you stay away.

 

Naturally, you too can arrive at your LE with your EL, but to do that, you’ll have to stop your Disembodied Language (DL). DL represents not only your history of conditioning with language, but with your entire behavioral repertoire. Therefore, to stop your DL, is to step out of your whole conditioning history. This means, you must forget about your culture, religion, country, upbringing, education and your trauma of not being able, to be who you really are. Perhaps, this last one is the biggest reason, why you don’t listen to yourself and acknowledge, the struggle, confusion and chaos, you experience, every day.

 

Indeed, with DL, you have never truly been yourself, as your language took you for a ride. I don’t want you to listen to me. I don’t make you listen to me, as that would be a waste of my and your time. You need to listen to yourself and the only way you are going to be able to do that, is if you speak out loud with yourself, about whatever you want to and need to talk about. You’ll listen, once you say to yourself what matters to you, once you stop playing games and express what is really going on. Yes, there are things you need to know and your only way to come to know them, is to say them and to listen to them.

 

You need time, to be away from others, so you can speak alone with yourself. This is not some stupid prayer, like a child crying for its parent, but mature, healthy, intelligent, necessary conversation, about everything you cannot talk about with others. Of course, you can, in principle, talk about it with others, but, only with those, who have done the same as you have been doing. Obviously, I have already done what I’m writing about and when you talk with me, there is no possibility to deny that. In fact, I only talk with those, who do as I do, who face the great challenge of taking care of their own needs, by listening to themselves, while they speak. 

 

Although I have a regular job and interact with folks at work, I never talk with them about EL of my LE. It took me sixty-four years to acknowledge, I need to have this incognito life-style, to be able to not get involved in anyone’s DL. To me, too much time and energy has already been wasted, on the common, superficial, dumb way in which people deal with their language. However, I am who I am, because of what I have done. Talking with myself is much more important to me than talking with you. I don’t crave, as I used to, your attention, as your attention isn’t any good to me. I get right attention from myself.

 

Once people talk out loud with themselves, they’ll suddenly hear something new, which isn’t part of their repetitive habit. This is also when, at long last, they give, as well as receive, themselves the right kind of attention. However, as long we don’t listen to ourselves while we speak, we are out of touch with ourselves, as our attention is always busy with others. Furthermore, in DL, we deal with ourselves, as if we are someone else. Indeed, there is always some conflict going on between what we say, we think or feel or who we are and were meant to be.

 

You weren’t meant to be anything and all the things you’ve told yourself to be, were totally false. They weren’t true, as you gave yourself the wrong kind of attention, in which your fragmentation, your chaos, your forcefulness and your superstitious, superficial  nonsense continued, which made you part of some group, race, culture, ethnicity, politics or country.

 

When you die, you are none of the things, you have been talking about your whole life, so the right kind of attention, is to die, while you are still alive, which simply means, to let go of your words and to listen to your own voice. Only then something new can be said, only then will what you say be done, only then is there congruence and harmony, between what you say and how you say it. You are going to die, this is absolutely certain. Your denial of your own death and your idiotic belief in some sort of after-life or in reincarnation, indicates that you are not really alive, as you hang on to everything, even though you can’t and shouldn’t. With DL, you live like a zombie, but with EL, you come alive, as you have raised yourself from the death, from your involvement in DL. And,  you do this for yourself, but not for someone else.    

 Inderdaad,

 

Ik praat met mezelf en wat je hier leest, is het schrijven van iemand, die is opgelost in zijn Taal Verlichting (TV). Hoewel ik mijn geschreven Belichaamde Taal (BT) met je kan delen, kun je mijn TV niet hebben, die blijft bij mij. Deze woorden zijn alles wat ik heb om je te vertellen wat er is gebeurd. Ik doe geen moeite meer om je te vinden of naar je toe te komen. Je zult naar mij moeten komen als je er klaar voor bent, maar hoogstwaarschijnlijk ben je er niet klaar voor en blijf je daarom weg.

 

Natuurlijk kun jij ook met je BT bij je TV aankomen, maar daarvoor moet je eerst je Ontlichaamde Taal (OT) stoppen. OT vertegenwoordigt niet alleen je geschiedenis van conditionering met taal, maar met je gehele gedragsrepertoire. Daarom is het stoppen van je OT eigenlijk een kwestie van in een keer uit je gehele conditioneringsgeschiedenis stappen. Dit betekent dat je je cultuur, religie, land, opvoeding, opleiding en je trauma van het niet kunnen zijn wie je werkelijk bent moet vergeten. Misschien is dit laatste wel de grootste reden, waarom je niet naar jezelf luistert en de zinloze strijd, verwarring en chaos erkent, die je wel degelijk elke dag ervaart.

 

Inderdaad, met OT ben je nooit echt jezelf geweest, omdat je taal je voor de gek hield. Ik wil niet dat je naar mij luistert. Ik dwing jou niet, ik manipuleer jou niet, om naar me te luisteren, want dat zou zonde zijn van mijn en jouw tijd. Je moet naar jezelf luisteren en de enige manier waarop je dat kunt doen, is door hardop met jezelf te praten, over alles waar je over wilt en moet praten. Je zult luisteren, zodra je tegen jezelf zegt wat belangrijk voor je is, zodra je stopt met het spelen van woord spelletjes  en eindelijk uitdrukt wat er echt met je aan de hand is. Ja, er zijn dingen die je moet weten en de enige manier om ze te leren kennen, is door ze te zeggen en door ernaar te luisteren.

 

Je hebt tijd nodig, om weg te zijn van anderen, 

zodat je alleen met jezelf kunt praten. Dit is 

niet een of ander stom gebed, zoals een kind

 dat huilt om zijn ouder, maar een volwassen, 

gezond, intelligent, noodzakelijk gesprek, over 

alles waarover je niet met anderen kon praten. 

Natuurlijk kun je er in principe met anderen 

over praten, maar alleen met degenen die 

hetzelfde hebben gedaan als jij. Het is duidelijk,

 dat ik al heb gedaan waar ik over schrijf en 

als je met me praat, is er geen mogelijkheid 

om dat te ontkennen. In feite praat ik alleen 

nog met degenen, die doen zoals ik en die 

dus de uitdaging aanvaarden, ​​om in hun 

eigen behoeften te voorzien door naar zichzelf

 te luisteren terwijl ze spreken.

 

Hoewel ik een vaste baan heb en met mensen op het werk omga, praat ik nooit met hen over BT of mijn TV. Het kostte me vierenzestig jaar om te erkennen dat ik deze incognito levensstijl nodig heb, om niet meer betrokken te raken bij iemands OT. Voor mij is er al te veel tijd en energie verspild aan de gewone, oppervlakkige, domme manier waarop mensen met hun taal omgaan. Ik ben echter wie ik ben en zijn kan, door wat ik heb gedaan. Praten met mezelf is veel belangrijker voor mij dan praten met jou. Ik hunker niet, zoals vroeger, naar jou aandacht, omdat jou aandacht niet goed voor me is. Ik krijg de juiste aandacht alleen van mezelf.

 

Zodra mensen hardop met zichzelf praten, horen ze plotseling iets nieuws, wat geen deel uitmaakt van hun repetitieve gewoonte. Dit valt samen met het moment, waarop ze zichzelf eindelijk de juiste aandacht geven en ontvangen. Zolang we echter niet naar onszelf luisteren terwijl we praten, hebben we geen contact met onszelf, omdat onze aandacht altijd met anderen bezig is. Bovendien gaan we in OT met onszelf om, alsof we iemand anders zijn. Er is inderdaad altijd een conflict gaande tussen wat we zeggen te denken of te voelen of tussen wie we zijn en wie we zogenaamd bedoeld waren te zijn.

 

Jij was nooit voorbestemd om te zijn wie je zei dat je was. Al die dingen, die jij jezelf hebt aangepraat zijn totaal onwaar. Ze waren niet waar, omdat jij jezelf de verkeerde aandacht gaf, waarin je fragmentatie,  chaos, dwang en bijgelovige, oppervlakkige onzin doorging en je geloofde deel uit te maken van een groep, ras, cultuur, etniciteit, politiek of land.

 

Als je dood gaat, ben je geen van de dingen, waar je al je hele leven over praat. De juiste aandacht is dus om te sterven terwijl je nog leeft, wat simpelweg betekent, dat je je woorden loslaat en luistert naar je eigen stem. Alleen dan kan er iets nieuws worden gezegd, alleen dan wordt er echt gedaan wat je zegt, want alleen dan is er congruentie en harmonie tussen wat je zegt en hoe je het zegt. Je gaat dood, dit is absoluut zeker. Je ontkenning van je eigen dood en je idiote geloof in een soort hiernamaals of  reïncarnatie, geeft aan dat je niet echt leeft, omdat je aan alles vasthoudt, ook al kan dat niet en zou je dat niet hoeven te doen. Met OT leef je als een zombie, maar met BT kom je tot leven, omdat jij opstaat uit de dood van je betrokkenheid bij OT. En, dat doe je geheel voor jezelf, maar niet voor een ander.