Orde,

 

Dit zijn fantastische tijden voor mij. Voorheen wist ik niet, dat ik, net als iedereen, onbewust en ongewild, meedeed aan Ontlichaamde Taal (OT), maar nu ik dat niet meer doe, gaat mijn Belichaamde Taal (BT) onverstoord verder en wordt mijn Taal Verlichting (TV) steeds verder geprononceerd. Toen ik nog heen en weer slingerde, tussen af en toe een adempauze met BT, maar meestal OT, was alles heel chaotisch, maar naarmate mijn BT begon toe te nemen, viel alles op zijn plaats en kwam er orde in mijn leven.

 

Ik voel me enorm dankbaar voor iedereen die ik heb ontmoet en voor alles wat ik heb meegemaakt, want alles heeft bijgedragen tot waar en hoe ik nu ben, in dit gelukkige schrijf-moment. De wijsheid, die vergaarde met BT is alweer oud nieuws, omdat ik mij niet baseer op wat was, maar op wat zich op dit moment aandient en kenbaar maakt. Ook is er geen enkele interesse meer in die zogenaamde toekomst, omdat het hele tijdsbeeld, dat gebaseerd was op het vastzitten aan het verleden, overboord is gezet. Eigenlijk was ik altijd alleen maar verontrust, gedreven, maar onzeker over mijn toekomst en ben ik blij, dat er rust in mij is gekomen en dat ik mij geen zorgen meer maak, over wat er nog allemaal staat te gebeuren. Het gaat heel goed en het zal nog beter gaan, daar heb ik volledig vertrouwen in.

 

Mijn optimisme heeft te maken met mijn ervaring, observatie en inschatting van hoe dun-gezaaid de mogelijkheden voor BT voor de meeste mensen zijn. Het in eerst instantie moeilijk te accepteren feit, dat iedereen zich afkeert van BT, doet me geen verdriet meer, omdat ik het niet meer verwacht. Men zegt wel eens, dat je geen verwachtingen moet hebben, omdat je dan bedrogen uit zou komen, omdat niets is zoals jij verwachtte, maar die manier van praten, is duidelijk van OT afkomstig. Het is alleen in OT zo, dat niets is wat we geloven dat het is, maar in BT, weten we dat ons gedrag goeie resultaten heeft.

Ook al kan ik nog steeds met de meeste mensen geen BT hebben, dit deert mij niet, want ik weet en accepteer, dat dit helaas voor de meeste mensen de werkelijkheid is. De enkeling, echter, die wel BT met mij kan hebben, heeft al mijn aandacht, aangezien ik zo enorm veel inspiratie put uit die ervaring. Ik leef uitsluitend en alleen voor hen, die BT met mij willen hebben en laat iedereen, die dit niet wil, ook heel duidelijk weten, dat het geen enkele zin heeft, om hierover te harre-warren. Ik heb zelf heel wat tijd en energie verdaan, met het proberen om mensen te bereiken, die in werkelijkheid onbereikbaar waren.

 

Gelukkig kon ik ophouden mijn zelf-ondermijnende verlangens en werd het mij duidelijk, dat niemand mijn passie schijnt te missen. Dit is maar goed ook, want het zou me waarschijnlijk weer doen geloven in het bereiken van het onmogelijke. Het is zo’n enorme verworvenheid, om reeel te kunnen zijn en  niet langer op sleep-touw te worden genomen in een al dan niet gezamelijk-gedeeld geloof van wat er gaat gebeuren. Ik sta van niets meer verbaasd en ben nergens meer over teleurgesteld, omdat ik inmiddels wel weet, hoe OT werkt.

 

Bijna niemand zal ooit geinteresseerd zijn in BT en toch blijf ik moeiteloos doorgaan met het vertalen, vanuit mijn eigen opvatting, van wat er gebeurd. Die vertaling is noodzakelijk, zolang als dat er niemand is om BT mee te hebben. Zodra we echter iemand ontmoeten, die BT met ons kan hebben, dan is die vertaling niet meer nodig, want wij spreken dan samen uit, wat er werkelijk aan de hand is. Zo’n ontmoeting is een waar genoegen, omdat het zo zelden gebeurd. Ook al moet er natuurlijk van alles gebeuren, om het te kunnen laten plaats vinden, de zeldzaamheid, van het kunnen hebben van BT met anderen, maakt het tot zoiets waardevols en unieks.

 

Het komt er simpel gezegd op neer, dat we ons hele leven ten doel van BT moeten stellen, anders dan gebeurd er helemaal niets. Onze problemen nemen alleen maar toe, zolang we nog gefrustreerd, ongeduldig en dwangmatig blijven verwachten dat BT eens eindelijk gebeurd. Als we echter met onszelf of met elkaar BT hebben, dan lachen we ons rot en zijn we opgelucht, dat het niet was zoals we geloofden dat het was. We geloven, want we kunnen het niet ervaren. We proberen altijd in iets te geloven, wat we niet kunnen voelen en zijn dus machteloos, als wij twijfels hebben. Die twijfels verdwijnen als sneeuw voor de zon, als we BT hebben. Als we toekomen aan onze ervaring van BT, vindt er een ontnuchterings-proces plaats, dat nodig is om te herstellen van onze voorgeschiedenis met OT.

 

Ons zenuw-gestel was natuurlijk geconditioneerd door onze deelname aan OT en daardoor reageerde ons lichaam in tegenovergestelde richting van onze taal. Het wordt wel vaak gezegd, dat er een groot verschil is tussen iets zeggen en iets doen, maar dit heeft alleen betrekking op OT. In BT is er geen verschil tussen zeggen en doen, omdat zeggen hetzelfde is als doen. Het is absurd, dat dit nooit eerder ter sprake is gekomen, maar in BT is het kristal-helder. Het is zo duidelijk, omdat wij niet langer kunnen ontkennen, dat wij, van nature, onze TV kenbaar willen maken. Wij komen hier eindelijk met BT aan toe. We zijn verguld, dat wat wij zeggen echt waar is voor ons en dus alleen maar positieve gevolgen heeft. Echte orde, is gedrag dat werkt, dat effectief is en dat niet hoeft te worden veranderd.   

 

 

Resistance,

 

What escapes everyone, who has ever heard of The Language That Creates Space, Listening While You Speak, Sound Verbal Behavior or Embodied Language (EL), but never really got into it, is that they miss the opportunity to talk to me. It's not that people don't want to talk to me, it's that they simply refuse to admit – to themselves – that our usual Disembodied Language (DL) makes absolutely no sense and is completely dwarfed, once we are able to have EL with one another.

 

Even if it seems as if people are refusing to talk to me, what really is going on, is that people have resistance to talking to themselves. In EL, talking with others is based on talking with ourselves. EL with others becomes possible, if our conversation with ourselves is not stopped by our so-called conversation with others. I am convinced everyone has some sort of conversation with themselves, even though they are, day in and day out, in DL, but that so-called conversation with ourselves is highly problematic and certainly no fun, because we remain in DL, even though we talk to ourselves, always preoccupied with others.

 

There’s a lot of talk going on, about how to talk and be more considerate about others, but our inability to disregard others in our conversation with ourselves, results in a phony conversation with ourselves. Actually, because of our preoccupation with others, we never really talk with ourselves.  In EL, however, we have no problem talking with  ourselves, as we have come to recognize talking with ourselves as more important than talking with  others. This turnaround took place because our EL made it clear, that hardly anyone is able to have EL with us. Out of necessity, we ended up having EL with ourselves, by ourselves. At first, we were still a little offended, that this is the way it is, but after we confidently continued talking out loud by ourselves and listening to the sound of our voice long enough, we had to come to the conclusion, there is no way around it, that everyone, unknowingly, continues with DL and is not skilled enough to engage in EL.

 

Of course, it is in principle possible for 

anyone to have EL, but that possibility

 cannot become a reality as long as 

we still continue to deny, that we 

are constantly preoccupied with 

others and, therefore, with DL. 

Since everyone unconsciously 

participates in DL, we are incapable 

of doing anything other than 

pretending to have EL. We 

might not call it that, but that's 

what it comes down to. People

 seem to find it  humiliating to

 admit, they have no idea, 

whatsoever, how they actually

 deal with language. To admit 

that we automatically, habitually, 

from our conditioning and thus, 

involuntarily, participate in DL, 

means we are not free and we 

are trapped in the straitjacket 

of our habit of how we deal 

with our language. 

 

Talking with me is only possible from behind the bars of your DL. Even if we talk about freedom and even if you are able to admit, you are imprisoned by your DL and recognize, only this acknowledgment can make your EL possible, you will have to start with the real work – talking with yourself – after we are finished talking. I or anyone else can't take you out of your DL, because only you can. Not only is there this so-called misunderstanding of whether or not I have explained it correctly, but, above all, there is the great resistance to my claim, that what you are telling to yourself and have obviously been telling yourself all along, isn’t true at all. Moreover, talking with me makes that resistance even bigger, because you keep pretending that it is not there.

 

My ability to strike the right chord carries with it the possibility to make people extremely angry. I  often had to do my utmost not to fall victim to my ability to see right through people and infuriate them with my surefire words. I then said exactly what it was and the flame hit the pan. Although I am still capable of this, I no longer want to do so.

 

I never changed my so-called mind and what I hated then, I still hate right now. In fact, I'm increasingly disgusted by everyone's ridiculous, destructive DL and I'm more than ever convinced this is perfectly justified. It feels very comfortable, to be right, when everyone just keeps pretending, they know it all so well. My ability to continue with my EL on my own, if necessary, has resulted in me not getting involved with your DL anymore, as it never did me any good. The only way to talk with to me, is to talk with yourself, so that we can have EL together. If you don't want to, then you are unimportant to me. Yes, I reject your and everyone else’s DL, because I really detest, that you live your deplorable life like this.

 

Weerstand,

 

Wat iedereen die ooit van Luisterend Spreken of van Belichaamde Taal (BT) heeft gehoord, maar er nooit echt op in is gegaan, ontgaat, is dat men de kans laat liggen, om met mij te praten. Het gaat er niet om, dat men niet met mij wil praten, maar dat men het eenvoudigweg vertikt, om aan zichzelf toe te geven, dat onze gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT) absoluut nergens op slaat en volledig in het niet valt, als wij BT met elkaar gaan hebben. 

 

Ook al lijkt het alsof men weigerd, om met mij in gesprek te gaan, waar het eigenlijk om gaat, is dat men weerstand heeft, om met zichzelf in gesprek te gaan. In BT is het praten met anderen gebaseerd op het praten met onszelf. BT met anderen is mogelijk, omdat het gesprek met onszelf niet wordt stopgezet door ons zogenaamde gesprek met anderen. Ik ben ervan overtuigd, dat iedereen een gesprek met zich zelf heeft, ook al begeven wij ons, dag in dag uit, in OT, maar dat zogenaamde gesprek met onszelf is beslist geen pretje, want wij blijven in OT, ook al praten wij met onszelf, altijd met anderen bezig. 

 

Ons onvermogen, om in het gesprek met onszelf, de ander buiten beschouwing te laten, heeft tot gevolg dat er van een gesprek met onszelf geen ene moer terecht komt. In BT is er geen enkel problem, om met onszelf in gesprek te gaan, aangezien wij het praten met onszelf belangrijker zijn gaan vinden, dan het praten met anderen. Deze omslag vond plaats, omdat BT aan ons duidelijk heeft gemaakt, dat nagenoeg niemand in staat is om BT met ons te hebben. Daardoor besloten wij dus, uit noodzaak, om BT met onszelf te hebben. Aanvankelijk waren we nog wat verongelijkt, dat de vork dus kennelijk zo aan de steel zat, maar indien we lang genoeg door gaan met het hardop praten met onszelf en met het  luisteren naar onze eigen stem, dan komen we maar al gauw tot de conclusie, dat er niet omheen is te gaan, dat iedereen, ongemerkt, OT voortzet en niet vaardig genoeg is om BT te hebben.

 

Natuurlijk is het in principe voor iedereen mogelijk om BT te hebben, maar die mogelijkheid kan geen werkelijkheid worden, zolang wij blijven ontkennen, dat wij iedere keer weer in beslag worden genomen door OT. Aangezien iedereen onbewust deelneemt aan OT, zijn wij tot niets anders in staat, dan alleen maar te doen alsof we BT hebben. We noemen het misschien niet zo, maar daar komt het wel op neer. Men vindt het schijnbaar zeer vernederend, om toe te geven, dat men er geen flauw idee heeft, van hoe men eigenlijk met taal omgaat. Toegeven dat we automatisch, gewoonte-getrouw, vanuit onze conditionering en dus, onvrijwillig, deelnemen aan OT, betekent, dat wij niet vrij zijn en onwillekeurig gevangen zitten in het keurslijf van onze gewoonte.

 

Praten met mij, gaat alleen van achter de tralies van je OT. Ook al praten wij over vrijheid en al ben je in staat om toe te geven, dat je opgesloten zit in je OT en dat deze erkenning BT mogelijk maakt, toch zul je met het echte werk – praten met jezelf – moeten beginnen, nadat wij zijn uitgepraat. Ik of wie dan ook kan jou niet uit OT halen, want dat kan alleen jijzelf. Er is niet alleen sprake van een zogenaamd misverstand, over of ik het wel of niet goed heb uitgelegd, maar er is vooral een grote weerstand tegen mijn bewering, dat wat jij tegen jezelf zegt helemaal niet waar is. Die weerstand, maak ik nog groter, omdat jij blijft doen alsof die er niet is.

 

Mijn vermogen om de juiste snaar te raken, draagt  de mogelijkheid met zich mee, om mensen heel kwaad te maken. Ik heb vaak mijn uiterste best moeten doen, om niet het slachtoffer te worden van mijn vermogen, om dwars door mensen heen te zien en hen met mijn trefzekere woorden woedend te maken. Ik zei dan precies waar het op stond en daarna sloeg de vlam in de pan. Ofschoon ik nog steeds daartoe in staat ben, doe ik dat nu niet meer.

 

Ik ben nooit van mening veranderd en waar ik toen een hekel aan had, daar heb ik nu nog steeds een hekel aan. Eigenlijk walg ik steeds meer van ieder’s  belachelijke OT en ben ik meer dan ooit van mijn eigen gelijk overtuigd. Het voelt heel comfortabel, om het bij het rechte eind te hebben, terwijl iedereen maar blijft doen alsof ze het allemaal zo goed weten. Mijn vermogen om indien nodig alleen verder te gaan met BT, heeft tot gevolg gehad, dat ik me niet meer in laat met jou OT, want dat leverde mij nooit iets goeds op. De enige mogelijkheid om met mij te praten, is om met jezelf te praten, zodat we samen BT kunnen hebben. Als je dat niet wil, dan ben je voor mij onbelangrijk. Ja, ik wijs jou OT af, omdat ik echt verafschuw, dat jij zo je leven leeft.

 

Important,  

 

Why is Embodied Language (EL) so important that I've devoted my entire life to it? Was it a gamble, I put all my cards on what I once discovered and realized, I was actually - and still am - the only one who could handle his language in a different way than the unconscious, usual, ubiquitous, coercive Disembodied Language (DL)? Why was I - despite all the adverse consequences - permanently against the grain and, why, to this day, is there virtually no one who can or wants to have EL with me? My answer to those now unimportant questions is blissful: my Language Enlightenment (LE)—which, even before I made that great discovery—decided that I should go alone on the path I still walk.

 

EL is important because I am important. I know this is a huge taboo. My language allows me to be really important, but your DL just doesn't allow that. I am not important to others, but to myself. In other words, I no longer have any problem with others considering me unimportant, because I consider myself important. Because of my language, I can and do consider myself important and that has nothing to do with arrogance or comparing myself to others. As long as you still compare yourself to others and want to be considered important in the eyes or ears of others, you are still not important to yourself.

 

Being important, valuable and open to yourself – with EL – is a very pleasant, loving and profound experience, because your language can finally turn all the way to you. This also has nothing to do with imagining something about yourself. As long as you're still trying to imagine something, you're apparently not important enough, to be sincere with the words you own and the way of speaking, which matters to you.

 

People get very busy with DL, 

which is based on a competition

 for the attention of others, 

because they - presumably – 

believe themselves to be so 

important, but when push 

comes to shove, during EL, 

it turns out that this tendency, 

to be important for others has 

its origins in the staggering

 fact that they don't even 

believe in their own pretense.

 

I'm important because my LE reminds me that I've always wanted EL and don't have to convince anyone, not even myself. The less people thought I was important, the more important I became to myself. So, basically all the rejection I've been through and that others didn't think that I was important was a kind of confirmation that I'm important. Even though I, like everyone else, have tried this in vain for years, I have, by nature, no ambition whatsoever, to be important in the eyes or ears of others. I was expected to have something to offer them, but I have absolutely nothing to offer to anyone. What others want from me, they can only give to themselves, for I have not what they desire.

 

In DL, we imperceptibly project all our desires onto others, but I live up to none of those expectations, even though I've made all sorts of frantic efforts to get it right. It's crazy with me, because I'm very easily distracted from what I'm doing, because I'm always influenced by others. I could become very confused because I was completely overtaken by the overwhelming and intimidating influence and energy of others. Because I couldn't or didn't dare to set my own boundaries, I let everything happen and consequently was abused many times because of this. My trauma kept repeating itself, as people ran off with my openness. For a long time, I was a plaything in the hands of others, because I couldn't control myself. All this started to change, after I discovered the difference between DL and EL.

 

It's a miracle nothing bad ever

 happened to me that caused 

me permanent damage. Although

 I have been psychologically 

injured, all those wounds have

 healed by now. I have changed

 because I no longer let others

 - with their DL - overwhelm 

and abuse me. I mean this, 

literally, in the broadest sense 

of the word, because I myself

 determine, with my own language, 

what is important to me in my life.

 

No one has ever used, like me, language in such a way that he or she could completely be him or herself. I'm amazed that, probably because of all my traumas, I've become so important to myself. Old age is a blessing, as everything becomes better, more beautiful, easier and quieter for me. That last one is fantastic. Since I am so sensitive, I was often preoccupied with all sorts of things that did not suit me at all, yet I have stopped doing the behaviors that were never my own, which came about because others supposedly were more important than me.

 

Although I had no control over myself, I often spoke and articulated exactly what others did not dare or could not say. I firmly believed that I spoke on behalf of others, but that was not true. No one can speak for others. The fact that everyone believes this, because of DL, is a disastrous lie. Every person has his or her own voice, which he or she can hear while he or she speaks. That's the essence of EL. It inevitably evokes our blessed sense of LE, where we have really said what we had always wanted to say and then we become peaceful, energized and silent. Silence is very important, but we can never be silent with our DL.

 

 

Belangrijk,

 

Waarom is Belichaamde Taal (BT) zoiets belangrijks, dat ik er mijn hele leven aan hebt gewijd? Was het een gok, dat ik al mijn kaarten zette, op wat ik ooit ontdektte en mij realiseerde, dat ik daadwerkelijk degene was – en dus nog steeds ben – die op een totaal andere wijze met zijn taal kon omgaan, dan  de onbewuste,  gebruikelijke, alom-tegenwoordige Ontlichaamde Taal (OT)? Waarom was ik – ondanks alle nadelige gevolgen – blijvend tegen de keer in en is er, tot op de dag van vandaag, vrijwel niemand, die BT met mijn kan en wil hebben? Mijn antwoord op die inmiddels onbelangrijk geworden vragen, is zalig-makend: Taal Verlichting (TV) – die, zelfs al voor ik die ondekking deed – bepaalde dat ik alleen de weg moest gaan, die ik nog steeds bewandel.

 

BT is belangrijk, omdat ik belangrijk ben. Ik weet dat dit een enorm taboe is. Mijn taal staat mij toe om echt belangrijk te zijn, maar jou OT laat dat nou eenmaal niet toe. Ik ben niet belangrijk ten aanzien van anderen, maar ten aanzien van mijzelf. Met andere woorden, ik heb er geen enkel probleem meer mee, dat anderen mij onbelangrijk vinden, want ik vind mijzelf belangrijk. Vanwege mijn taal, kan ik en mag ik mijzelf belangrijk vinden en dat heeft helemaal niets te maken met arrogantie of met mezelf vergelijken met anderen. Zolang alsdat je jezelf nog vergelijkt met anderen en in de ogen of oren van anderen belangrijk wilt worden gevonden, dan ben je nog steeds niet belangrijk voor jezelf.

 

Belangrijk, waardevol en open zijn voor jezelf – met BT – is een zeer aangenaam, liefdevol en diepzinnig gevoel, omdat je taal zich eindelijk helemaal naar jou kan keren. Dit heeft ook niets van doen met jezelf iets inbeelden. Zolang je nog iets probeerd in te beelden, ben je schijnbaar niet belangrijk genoeg om oprecht te zijn met de woorden, die jij bezit en de wijze van spreken, die voor jou van belang is.

 

Mensen doen heel druk met OT, die gebaseerd is op een strijd om de aandacht van anderen, omdat ze zichzelf – schijnbaar – zo belangrijk vinden, maar als puntje bij paaltje komt, gedurende BT, dan blijkt, dat die neiging, om door anderen belangrijk gevonden te worden, zijn oorsprong heeft in het onthutsende feit, dat ze niet eens geloven in hun eigen pretentie.

 

Ik ben belangrijk, omdat mijn TV mij ingeeft, dat ik altijd BT heb willen hebben en niemand hoef te overtuigen, ook mezelf niet. Hoe minder mensen mij belangrijk vonden, hoe belangrijker ik werd voor mijzelf. Eigenlijk was dus alle afwijzing, die ik heb doorgemaakt en dat anderen mij niet belangrijk vonden, een soort van bevestiging geweest, dat ik belangrijk ben. Ook al heb ik dit, net als iedereen, jarenlang tevergeefs geprobeerd, ik heb, van nature, geen enkele ambitie, om in de ogen of de oren van anderen belangrijk te zijn. Men verwachtte van mij, dat ik hen iets te bieden zou hebben, maar ik heb helemaal niets te bieden aan anderen. Wat anderen van mij willen, kunnen ze alleen maar aan zichzelf geven, want ik heb het niet, waar zij naar verlangen.

 

In OT, projecteren we ongemerkt al onze verlangens op anderen, maar ik voldoe aan geen enkele van die verwachtingen, ook al heb ik allerlei krampachtige pogingen gedaan, om het goed te doen. Het is gek met mij, want ik ben heel gauw afgeleid, van wat ik  doe, omdat ik zo beinvloedbaar ben door anderen. Ik kon enorm in de war raken, omdat ik volledig in beslag werd genomen, door de overweldigende, intimiderende invloed en energie van anderen. Ik liet – omdat ik geen begrenzing kon of durfde aan te geven – van alles maar gewoon gebeuren en werd hierdoor vele malen misbruikt. Mijn trauma bleef zich herhalen, want mensen gingen aan de haal met mijn openheid. Ik was lange tijd een speelbal in de handen van anderen, omdat ik geen controle over mezelf kon hebben. Dit alles begon te veranderen, nadat ik het verschil tussen OT en BT had ontdekt.  

 

Het is een wonder, dat er nooit iets slechts met mij is gebeurd, dat blijvende schade heeft opgeleverd. Al ben ik psychisch verwond geweest, al die wonden zijn genezen. Ik ben veranderd, omdat ik mij niet meer door anderen – met OT – laat overrompelen en misbruiken. Ik bedoel dit, letterlijk, in de meest ruime zin van het woord, want ik bepaal zelf, met mijn taal, wat voor mij belangrijk is in mijn leven.

 

Niemand heeft, zoals ik, de taal ooit zo gehanteerd, dat hij of zij hierdoor volledig zichzelf kon zijn. Ik sta er versteld van, dat ik, waarschijnlijk dankzij al mijn traumas, zo belangrijk ben geworden, voor mezelf. Ouderdom is een enorme zegen, omdat alles voor mij beter, mooier, makkelijker en stiller wordt. Dat laatste is zoiets fantastisch. Omdat ik zo gevoelig ben, werd ik vaak in beslag genomen, door allerlei zaken, die helemaal niet bij mij paste, maar ik ben toch opgehouden met gedragingen, die nooit van mij waren en tot stand kwamen vanwege anderen, die zogenaamd belangrijker waren dan ikzelf.

 

Al had ik geen controle over mezelf, ik heb vaak juist datgene uitgesproken en verwoord, wat anderen niet durfden of konden zeggen. Ik geloofde heilig dat ik namens anderen sprak, maar dat was niet waar. Niemand kan voor anderen het woord doen. Het feit dat iedereen hierin, vanwege DL, gelooft, is een rampzalige leugen. Ieder mens heeft zijn eigen stem, die hij of zij kan horen terwijl hij of zij spreekt. Dat is de essentie van BT en dat roept onvermijdelijk het gezegende besef van TV op, waarin we helemaal uitgesproken, vredig, vol energie en stil zijn. Stilte is belangrijk, maar we kunnen nooit stil zijn met OT.     

 

Blame,

 

My whole life, I have been blamed for who I am, for how I behave, for what I want, for what I know and, for what I am capable of saying. Only now, at age sixty-four, do I no longer feel bad about this, as I know exactly, why this is the case. Although people blame me, I don’t blame anyone. Oddly, I accepted the blame and always believed, I was at fault. Yet, I am enlightened today, in spite of all of this. I write these words from my Language Enlightenment (LE), my natural way of being, which is maintained and enjoyed, by the way in which I use my language.   

 

My acceptance of myself, stands in stark contrast to the total lack of self-knowledge and self-respect of others. One cannot have the former without the latter. Actually, I have always been who I am today, but in the past, I wasn’t able to express myself as clearly. However, my Embodied Language (EL) made me realize, that everyone, unconsciously, day in day out, engages in Disembodied Language (DL) and, therefore, unknowingly, blames others for all their problems. Thus, my problem was not – as I used to believe – my family or how I grew up, because DL is happening everywhere, regardless of culture.

 

I don’t care, if you believe me or not. We all engage in DL every day. The left blames the right and the right blames the left. The same is true for any other opposites. The, presumably, rich, powerful, good, moral, smart people, blame the, supposedly, poor, powerless, bad, immoral, ignorant people and vice versa. DL rules every realm of every society around the world. Although people don’t know anything about EL, they always have their own contradictory, superstitious, superficial, idiosyncratic formulation of what language should look or sound like, when there would be something like genuine relationship.

 

While I discovered my LE and EL in my mid-twenties,  until recently, I was still feeling frustrated about why nobody with DL ever wanted to talk with me about EL, but, miraculously, somehow, this has changed. Strangely, as I apparently gave up on everyone with DL, I myself no longer feel blamed for having EL. As long as I still wanted to have EL with anyone – who didn’t know anything about EL – I felt blamed for my inability to join the stupid DL conversation. I tried, but I never succeeded and it always back-fired.

 

I don’t blame you or anyone with DL, but I can’t participate in that so-called conversation, which, to me, isn’t a conversation at all, but merely a struggle for attention. Nobody blames me, for trying to get them to pay attention to EL, as I have – to my own big surprise – really stopped doing that. Blame is the  name of the game in DL, but in ongoing EL, we no longer behave so childishly. A child may throw a temper tantrum, if it doesn’t get the attention, but adults, unconsciously, continue to do the same if they engage in DL, in which the effortful voice of a speaker, demands the attention of the listener.

 

The problem of DL could never become clear – not to me or to anyone else – as long as we would still continue to say, there is enough or plenty of blame to go around. Presumably, if the blame were to be distributed – which, of course, it never is – there is plenty for all of us and each of us would receive a share of the blame. However, whether we blame each other or ourselves, we engage in DL. There is no culprit, as no one is guilty of a crime or a fault. Culprit derives from the Latin verb culpare, meaning to blame. In Anglo-French it became cul-prit, where cul meant guilty, as prest or prit is an abbreviation that indicated readiness, thus, a culprit is literally someone who is ready to be proven guilty. In English culprit is someone, who is accused of a wrongdoing.

 

There is no blaming or complaining going on in EL and if there is, this simply means, we unknowingly still engage in DL. This is not an accusation, but a fact. However, I would say DL is a wrongdoing, as we don’t use our language effectively. EL is delightful, because we can feel and experience positive energy in every word we speak or write. Once we are more used to listening to ourselves in EL – rather than listening to others in DL – we unanimously agree EL is the proper way to use our language, as we can all hear and recognize, in the sound of the speaker’s voice, that he or she is expressing his or her LE.         

 

Enough,

 

When you discover, you can engage in Embodied Language (EL) instead of Disembodied Language (DL), there is no more time to lose. You have been unknowingly involved in DL your whole life, but enough is enough, you want to move on, although you don’t know, where EL will take you. Your jump of faith is going to pay off, but, initially, you have absolutely no idea, what your EL will bring to you.

 

Once you have given EL a chance more often, you know it brings you only positive experiences, but, if you reluctantly admit to yourself, that your DL never did you any good, your EL isn’t going to have much of an effect. If you only allow a miserly little bit of EL, this will create nothing but trouble for you. Either you have EL wholeheartedly, by continuing with it and enjoying it or you try to cherish some sort of special, contrasting experience, which turns your world upside down and, thus, you immediately go back again, to your old DL ways. EL isn’t going to deliver you from your long history of conditioning.

 

I myself have come a long way with my EL. At this moment, there is hardly anyone, with whom I can share my EL, but that’s perfectly fine with me. It used to make me feel rejected and sad, but these days, it fills me with a sense of dignity and victory. I have overcome my own negative reactions, to what was and is happening. EL was and still continues to be disregarded, as people haven’t had enough of their DL. To the contrary, they are convinced, their DL matters more, than the few, short moments of EL, they have had. At best, their EL is a peculiarity to them, because they cannot put it into context. Their EL doesn’t continue, as they don’t view it, as the expression of their Language Enlightenment (LE). 

 

I had to become more protective of myself, because  in my enthusiasm and eagerness to share my LE and EL with others, I was giving myself away, again and again. I don’t write these long, seemingly repetitive, texts, with a deliberate purpose, to turn people off, but am well aware, my dense writings can have this selective effect, as people need to make an effort, to understand what I am trying to convey. In the past, I was trying so hard to reach people, but now people will have to try hard to reach me. For me, it is better this way, as people will have to spend time with me, to be able to realize, it is indeed only their own LE, which makes them want to continue with their EL.

 

Of course, I could also say, I’ve had enough of trying to reach people, but that wouldn’t be accurate. I still want to reach out to you, but my experience of how that is affecting me became more apparent. I cannot afford to have any arguments with anyone anymore and my writings helped me enormously, in steering  myself away from this great temptation. By writing about my LE, I have stabilized in my EL. It couldn’t have happened in any other way. I have come to accept and recognize, it is true for me, my LE has priority over wanting to share my EL with others. 

 

Everything you can possibly know about yourself and others is hidden in your language. However, you don’t pay enough attention, to how you deal with your language, to be able to dissolve in your EL and express your LE. To you, many other things are more important than your own language and that is why you keep getting stuck in DL and give up on EL. I am not here to encourage or convert you. I can write or say this, because I have taken the steps, I describe.

 

When I discovered EL, in my mid-twenties, I knew, I had found my access to LE, but, apparently, there were still many things, I myself didn’t have enough of yet. Even today – forty years later – I find myself having to admit, there are still things, I haven’t had enough of, which inevitably, temporarily, distract me from my LE. Before, I would feel embarrassed about this, but now, I find it funny, because it is actually so hard, not to be enlightened. My hang ups usually last only briefly. I don’t worry about having them, as everything is always working out beautifully for me. I feel permanently forgiven for all my mistakes, but I am very judgmental about others. I have no shame  admitting, I feel disgusted by the DL of others. The kinder I have become to myself, the less tolerant I am about having to put up with anyone’s negativity. 

 

You may hear that some people are talking, but you don’t hear their voices loud enough, to be able to understand what they are saying. Only if you come closer, a threshold is passed, as you have enough audible input, to be able to follow the conversation. With EL, however, it is not the sound of someone else’s voice, that we listen to, but our own voice. Obviously, we must speak, to hear our own voice.

 

Although, whether we know it or not, we always hear our own voice, while we speak, but we don’t listen to ourselves, while we speak, deliberately. The threshold with listening to ourselves is only met, if we talk often enough out loud with ourselves, to be able to hear, that our authentic sound is effortlessly expressing our wellbeing. What we say, with our embodied sound, has a different meaning than what we say, with a disembodied sound. To acknowledge, admit, accept, explore and enjoy this, we have to have enough EL by ourselves, but also with others.  

 

In my big family, there was a lot of screaming, crying, but, confusingly, also talking, going on. Due to how I grew up, I had many anxieties and had to figure out, how to live with myself. Although I have been happily married for many years, we chose not to have any children, as I wasn’t resolved about how I was raised. Discovering EL meant, for me, there is a way of talking, in which there aren’t any problems. I couldn’t believe it myself, others couldn’t believe it, but, somehow, I kept exploring it, in spite of my own traumas. I realize, already at an early age, I had enough of DL. I escaped home, was on the street all day and nowhere to be found for doing any chores.