Belangrijk,

 

Waarom is Belichaamde Taal (BT) zoiets belangrijks, dat ik er mijn hele leven aan hebt gewijd? Was het een gok, dat ik al mijn kaarten zette, op wat ik ooit ontdektte en mij realiseerde, dat ik daadwerkelijk degene was – en dus nog steeds ben – die op een totaal andere wijze met zijn taal kon omgaan, dan  de onbewuste,  gebruikelijke, alom-tegenwoordige Ontlichaamde Taal (OT)? Waarom was ik – ondanks alle nadelige gevolgen – blijvend tegen de keer in en is er, tot op de dag van vandaag, vrijwel niemand, die BT met mijn kan en wil hebben? Mijn antwoord op die inmiddels onbelangrijk geworden vragen, is zalig-makend: Taal Verlichting (TV) – die, zelfs al voor ik die ondekking deed – bepaalde dat ik alleen de weg moest gaan, die ik nog steeds bewandel.

 

BT is belangrijk, omdat ik belangrijk ben. Ik weet dat dit een enorm taboe is. Mijn taal staat mij toe om echt belangrijk te zijn, maar jou OT laat dat nou eenmaal niet toe. Ik ben niet belangrijk ten aanzien van anderen, maar ten aanzien van mijzelf. Met andere woorden, ik heb er geen enkel probleem meer mee, dat anderen mij onbelangrijk vinden, want ik vind mijzelf belangrijk. Vanwege mijn taal, kan ik en mag ik mijzelf belangrijk vinden en dat heeft helemaal niets te maken met arrogantie of met mezelf vergelijken met anderen. Zolang alsdat je jezelf nog vergelijkt met anderen en in de ogen of oren van anderen belangrijk wilt worden gevonden, dan ben je nog steeds niet belangrijk voor jezelf.

 

Belangrijk, waardevol en open zijn voor jezelf – met BT – is een zeer aangenaam, liefdevol en diepzinnig gevoel, omdat je taal zich eindelijk helemaal naar jou kan keren. Dit heeft ook niets van doen met jezelf iets inbeelden. Zolang je nog iets probeerd in te beelden, ben je schijnbaar niet belangrijk genoeg om oprecht te zijn met de woorden, die jij bezit en de wijze van spreken, die voor jou van belang is.

 

Mensen doen heel druk met OT, die gebaseerd is op een strijd om de aandacht van anderen, omdat ze zichzelf – schijnbaar – zo belangrijk vinden, maar als puntje bij paaltje komt, gedurende BT, dan blijkt, dat die neiging, om door anderen belangrijk gevonden te worden, zijn oorsprong heeft in het onthutsende feit, dat ze niet eens geloven in hun eigen pretentie.

 

Ik ben belangrijk, omdat mijn TV mij ingeeft, dat ik altijd BT heb willen hebben en niemand hoef te overtuigen, ook mezelf niet. Hoe minder mensen mij belangrijk vonden, hoe belangrijker ik werd voor mijzelf. Eigenlijk was dus alle afwijzing, die ik heb doorgemaakt en dat anderen mij niet belangrijk vonden, een soort van bevestiging geweest, dat ik belangrijk ben. Ook al heb ik dit, net als iedereen, jarenlang tevergeefs geprobeerd, ik heb, van nature, geen enkele ambitie, om in de ogen of de oren van anderen belangrijk te zijn. Men verwachtte van mij, dat ik hen iets te bieden zou hebben, maar ik heb helemaal niets te bieden aan anderen. Wat anderen van mij willen, kunnen ze alleen maar aan zichzelf geven, want ik heb het niet, waar zij naar verlangen.

 

In OT, projecteren we ongemerkt al onze verlangens op anderen, maar ik voldoe aan geen enkele van die verwachtingen, ook al heb ik allerlei krampachtige pogingen gedaan, om het goed te doen. Het is gek met mij, want ik ben heel gauw afgeleid, van wat ik  doe, omdat ik zo beinvloedbaar ben door anderen. Ik kon enorm in de war raken, omdat ik volledig in beslag werd genomen, door de overweldigende, intimiderende invloed en energie van anderen. Ik liet – omdat ik geen begrenzing kon of durfde aan te geven – van alles maar gewoon gebeuren en werd hierdoor vele malen misbruikt. Mijn trauma bleef zich herhalen, want mensen gingen aan de haal met mijn openheid. Ik was lange tijd een speelbal in de handen van anderen, omdat ik geen controle over mezelf kon hebben. Dit alles begon te veranderen, nadat ik het verschil tussen OT en BT had ontdekt.  

 

Het is een wonder, dat er nooit iets slechts met mij is gebeurd, dat blijvende schade heeft opgeleverd. Al ben ik psychisch verwond geweest, al die wonden zijn genezen. Ik ben veranderd, omdat ik mij niet meer door anderen – met OT – laat overrompelen en misbruiken. Ik bedoel dit, letterlijk, in de meest ruime zin van het woord, want ik bepaal zelf, met mijn taal, wat voor mij belangrijk is in mijn leven.

 

Niemand heeft, zoals ik, de taal ooit zo gehanteerd, dat hij of zij hierdoor volledig zichzelf kon zijn. Ik sta er versteld van, dat ik, waarschijnlijk dankzij al mijn traumas, zo belangrijk ben geworden, voor mezelf. Ouderdom is een enorme zegen, omdat alles voor mij beter, mooier, makkelijker en stiller wordt. Dat laatste is zoiets fantastisch. Omdat ik zo gevoelig ben, werd ik vaak in beslag genomen, door allerlei zaken, die helemaal niet bij mij paste, maar ik ben toch opgehouden met gedragingen, die nooit van mij waren en tot stand kwamen vanwege anderen, die zogenaamd belangrijker waren dan ikzelf.

 

Al had ik geen controle over mezelf, ik heb vaak juist datgene uitgesproken en verwoord, wat anderen niet durfden of konden zeggen. Ik geloofde heilig dat ik namens anderen sprak, maar dat was niet waar. Niemand kan voor anderen het woord doen. Het feit dat iedereen hierin, vanwege DL, gelooft, is een rampzalige leugen. Ieder mens heeft zijn eigen stem, die hij of zij kan horen terwijl hij of zij spreekt. Dat is de essentie van BT en dat roept onvermijdelijk het gezegende besef van TV op, waarin we helemaal uitgesproken, vredig, vol energie en stil zijn. Stilte is belangrijk, maar we kunnen nooit stil zijn met OT.