Unbelievable,

 

For those who don't know the difference between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL), it is unbelievable that EL is a way of dealing with our language in a permanently novel manner. The beautiful, poetic sentences that can be created by us in EL are effortlessly, attentively and joyfully produced, and immediately evoke a sense of fulfillment and stillness. Precisely because DL is going on everywhere and always inevitably has even more disastrous consequences, it is such a great relief to have EL and to finally allow it.

 

I am convinced that the sound of our own embodied natural speaking voice is the very best stimulus to activate our own brain. EL also has an effect on our breathing, which becomes deeper and more regular. We breathe shallowly in DL or literally hold our breath, because we can't, shouldn't, dare not or won't say what we can say. It is not – as put it – that in DL we keep our words inside of us and have an inner dialogue with ourselves, but it is true, we cannot express ourselves verbally, what we are in principle capable of. In other words, in DL, we are constantly limiting and canceling our language and not using our own intelligence. Of course, we are harming ourselves by doing this.

 

When two people have EL with each other, there is an audible and noticeable newness, as we can flow together with our words and the more people participate in this creative process, the more powerfully the flow of our attention, love and clarity absorbs and dissolves everything that ever bothered us. Nothing remains of our old selves, in the magic fire of our Language Enlightenment (LE).

Although we can put words to it with our EL, it is our LE, which, like a wildfire, sets everyone on fire. People often wonder, helplessly, distraught and hopelessly, what they should do about their problems – which seem to be increasing because we don't really know what to do about them – because DL prevents us from listening to ourselves. The solution always comes from ourselves and not from someone else. Absolutely nothing is achieved at all, by the so-called spreading of awareness or the right information.

 

When I organized weekly evenings, at my home, some twenty-five years ago, during which we, in a small group, patiently and calmly, explored our EL – the language that creates space – I was still against writing about my EL, because I felt, that speaking and listening to the sound of our own voice, is the only way is to have and understand EL. This is as true now, as it was back then. I was then against writing about EL, because I still considered writing – from my own conditioning with DL – as writing to or for others. Now that is no longer the case. This writing is therefore all for myself, even if you can read it.

 

It's wonderful, interesting and exciting to be able to write about my LE with my EL, as it benefits all my other behavior. I experience deep gratitude and  inspiration, when I read the ever-unfolding,  miraculous texts from my dear friend, AnnaMieke, the woman with whom I started discovering, discussing and describing LE. It is so wonderful that it has come about, that we can undertake this journey together, because we have continued to go our own way. There is no leader or follower in EL.

 

Our own way of dealing with 

language is a form of receptivity,

 that has never been mapped 

verbally before. Unnoticed, 

from our old habit with DL, we

 have always pretended that this

 surrender and openness had 

nothing to do with our language

 at all. It is believed, so to speak, 

that our consciousness is 

something beyond words and

 therefore has nothing to do 

with our so-called thinking. 

In EL, however, we find, what

 we call thinking in DL

 - and what has been considered 

as an inner process - is nothing

 more than how we deal with 

our language and that EL is 

always said, heard, written, 

because we are 100% sure 

that our language is never inside of us.

 

With DL, one religiously believes, one is one who thinks and this illusion, like any other superstition, has many ill effects, for we never get to know or be ourselves with DL, since our language is based on the same kind of lie, as if the earth were flat or that diseases were caused by evil spirits. So, to be clear, no one thinks at all and in EL, we boldly say this and we realize this. There is, of course, what we do or don't do with our language. Surely, there is a lot wrong with what we do with language, but it is also  important that with EL we are able to pay attention to whatever asks our attention, as this shows us the things we haven’t done, but still can and must do.

 

It doesn't matter during EL 

whether we speak or write 

about something we hear, see,

 experience, remember or 

something that somehow 

catches our attention right 

now this moment. The shift

 of our attention determines 

whether our EL can continue

 or is stopped. If we get carried 

away by words, our EL soon 

ends and we go back to DL 

again. In DL, what we say is

 always more important than

 how we say it and so we limit

 ourselves in our language 

because we are verbally fixated. 

Only by hearing the resonant, 

embodied sound of our own 

voice can we permanently free 

ourselves from our language. 

Our own sound immediately 

lets us know that we are 

experiencing positive energy,

 which makes new descriptions

 and experiences possible.

 

We can handle our language much more effectively,  if we don't adopt a preconceived notion of how we should use it. However, much has been imposed on us with DL and therefore we impose on ourselves and on each other again what was once imposed on us. This went on for generations and everyone is in the same boat. We don't impose anything on ourselves in EL and that's why we can finally fully admit to the big difference between DL and EL. In DL, we repeat ourselves and force others to join us in our repetition, with our belief, in our reality.

 

In DL, we remain unconsciously tied to all our old descriptions of who we supposedly think we are, and so our identity is the real cause of virtually all of our problems. Science is literally nothing but having the right language about our own experiences and observations. Observing our own use of language requires us to listen to ourselves. DL is unscientific, because we keep listening, not to ourselves, but to others and distort everything with our language. Science also includes self-knowledge. If we can't be happy, content, lively, and serious, then what we presume to know about ourselves is worthless. DL does not allow us to experience what we experience and even though we experience it, we do not have the right words for it. Only when we describe our LE to ourselves with our EL, do we gain access to our own intelligence through our own experience.

    

 

Onvoorstelbaar,

 

Voor degenen die het verschil tussen Ontlichaamde Taal (OT) en Belichaamde Taal (BT) niet kennen, is het onverstelbaar, dat BT een manier is, om blijvend vernieuwend met taal om te gaan.  De prachtige, poetische zinnen, die in BT tot stand kunnen komen, worden moeiteloos en aandachtig geproduceerd en brengen direct een gewaarwoording van vervulling en stilte teweeg. Juist omdat OT overal gaande is en altijd nog meer desastreuze gevolgen heeft, is het zo’n verademing, om BT te hebben en toe te laten.

 

Ik ben ervan overtuigd, dat de klank van onze eigen belichaamde, natuurlijke, spreek-stem, de allerbeste stimulus is, om onze onze hersenen te activeren. BT heeft een effect op onze ademhaling, die dieper en regelmatiger wordt. We ademenen oppervlakkig in OT of houden letterlijk onze adem in, omdat wij niet kunnen, mogen, durven of willen zeggen, wat wij wel degelijk kunnen zeggen. Het is niet zo – zoals dat gewoonlijk wordt verwoord – dat we in OT onze woorden binnen ons houden en een zogenaamde innerlijke dialoog met onszelf zouden hebben, maar het is wel zo, dat wij niet verbaal tot uitdrukking kunnen brengen, waartoe wij in prinicipe in staat zijn. Met andere woorden, in BT limiteren en cancellen we dus voortdurend onze eigen taal en gebruiken wij dus niet echt onze eigen intelligentie. Uiteraard doen wij onszelf hierdoor enorm te kort.

 

Als twee mensen BT met elkaar hebben, dan vindt er een hoorbare en voelbare doorstroming plaats, omdat we met onze woorden samen-vloeien en hoe meer mensen deelnemen aan dit creatieve process, des te krachtiger de stroom van aandacht, liefde en helderheid alles wat ons ooit heeft dwarsgezeten doet oplossen. Er blijft niets over van ons oude zelf, in het magische vuur van onze Taal Verlichting (TV).

 

Ofschoon we er met onze BT woorden aan kunnen geven, is het onze TV, die, als een lopend vuurtje, iedereen in vuur en vlam zet. Men vraagt zich vaak hulpeloos, radeloos en hopeloos af, wat we toch moeten doen, aan al onze problemen – die steeds maar lijken toe te nemen, omdat wij eigenlijk niet echt weten, wat we eraan kunnen doen – omdat OT ons ervan weerhoudt, om naar onszelf te luisteren. De oplossing komt van onszelf, niet van een ander. Er wordt absoluut helemaal niets bereikt, met het verspreiden van bewustzijn of de juiste informatie.

 

Toen ik zo’n vijfentwintig jaar geleden wekelijkse avonden bij mij thuis organiseerde, waartijdens wij, met een kleine groep, geduldig, voorzichtig en kalm BT – de taal die ruimte creert – onderzochten, was ik nog helemaal tegen het schrijven over BT, omdat  spreken en luisteren naar de klank van onze eigen stem, de enige manier is, om BT te gaan hebben en te gaan begrijpen. Ik was toen tegen het schrijven over BT, omdat ik nog – vanuit de conditionering met OT – mijn schrijven beschouwde, als schrijven naar anderen. Nu is dat niet meer zo en dit schrijven is dus helemaal voor mijzelf, ook al mag jij het lezen.

 

Het is heerlijk, interessant en enerverend, om nu met BT over TV te kunnen schrijven, omdat het al mijn andere gedrag ten goede komt. Ook ervaar ik enorme dankbaarheid en inspiratie, wanneer ik de  altijd-ontvouwende, miraculeuze teksten lees van mijn lieve vriendin, AnnaMieke, de vrouw, met wie ik TV ben gaan bespreken en beschrijven. Het is zo wonderlijk, dat het zo is gekomen, dat wij dit samen kunnen ondernemen, omdat wij onze eigen weg zijn blijven gaan. Er is in BT geen leider of volgeling. 

 

Onze eigen wijze van omgang met taal, is een vorm van ontvankelijkheid, die nog nooit eerder verbaal in kaart is gebracht. Wij hebben ongemerkt, vanuit onze oude gewoonte met OT, altijd gedaan alsof die overgave en openheid helemaal niets met onze taal te maken zou hebben. Men gelooft zogezegd, dat bewustzijn iets is wat voorbij woorden gaat en wat  ook niets met ons zogenaamde denken van doen heeft. In BT, komen wij er echter achter, dat wat wij in OT denken noemen – en wat werd gezien als een innerlijk process –  eigenlijk niets anders is, dan hoe wij omgaan met onze taal en dat BT dus altijd wordt gezegd, gehoord, geschreven of gelezen, omdat wij er echt 100% zeker van zijn, dat taal niet in ons zit.

 

Met OT gelooft men er heilig in, dat men iemand is die denkt en deze illusie heeft, net als ieder ander bijgeloof, verstrekende nadelige gevolgen, want wij komen nooit echt aan onszelf toe met OT, aangezien onze taal gebaseerd is op een zelfde soort leugen, als dat de aarde plat zou zijn of dat ziektes worden veroorzaakt door kwaadaardige geesten. Er is dus helemaal niemand die denkt en in BT zeggen wij en realiseren wij dat. Er is wel wat wij doen of niet doen met onze taal. Zoals ik al zei, er is heel wat mis met wat we doen met onze taal, maar het is ook van groot belang, om met BT eindelijk aandacht te kunnen geven aan alles wat onze aandacht vraagt, omdat hieruit blijkt, wat wij nog niet met onze taal hebben gedaan, maar wat we wel degelijk kunnen.

 

Het maakt in BT niets uit of we spreken of schrijven over iets wat we horen, zien, ervaren, herinneren of iets wat op een of andere manier nu onze aandacht trekt. Het verspringen van de aandacht bepaald of onze BT kan voortgaan of wordt tegengehouden. Als wij vast houden aan woorden, dan houdt onze BT op en gaan we weer met OT verder. In OT, is wat wij zeggen belangrijker, dan hoe wij het zeggen en dus beperken wij ons in onze taal, omdat wij verbaal zijn gefixeerd. Alleen door het horen van de resonante, belichaamde klank van onze eigen stem, bevrijden wij ons van onze taal. Ons geluid laat ons direct  weten, dat wij positieve energie ervaren, die nieuwe beschrijvingen en bevinding mogelijk maakt.  

 

Wij kunnen onze taal beter hanteren, als wij geen vooringenomen houding aannemen, van hoe wij taal zouden moeten gebruiken. Er is ons evenwel van alles opgelegd met OT en daarom leggen wij onszelf en elkaar weer op wat ons was opgelegd. Dit ging generaties-lang door en iedereen zit dus in het zelfde schuitje. Wij leggen onszelf niets op in BT en daardoor kunnen we eindelijk volledig toegeven aan het grote verschil tussen OT en BT. In OT herhalen wij onszelf en dwingen wij anderen om mee te doen  met onze herhaling, met ons geloof in onze realiteit.

 

In OT blijven we onbewust vast zitten aan al onze beschrijvingen van wie we zogenaamd denken te zijn en onze identiteit is dus de werkelijke oorzaak van vrijwel al onze problemen. Wetenschap is letterlijk niets anders dan het hebben van de juiste taal over onze eigen ervaringen en waarnemingen. Observatie van ons gebruik van taal, vereist dat wij luisteren naar onszelf. OT is onwetenschappelijk, omdat wij niet naar onszelf, maar naar anderen blijven luisteren en alles met onze taal verdraaien. Wetenschap omvat ook zelf-kennis. Als wij niet gelukkig, tevreden, levendig en serieus kunnen zijn, dan is wat wij veronderstellen te weten over onszelf waardeloos. OT staat ons niet toe om te ervaren wat we ervaren en ook al ervaren we het, we hebben er niet de juiste woorden voor. Alleen als wij met BT onze TV aan onszelf beschrijven, krijgen wij via onze eigen ervaring, toegang tot onze eigen intelligentie.    

 

Know,

 

I know what Disembodied Language (DL) is, and therefore I can speak about our DL, both with my DL and with my Embodied Language (EL). When I talk with EL about DL, nobody cares - because of the usual automatic, completely unconscious, but generally accepted, participation in DL - one doesn't or can't pay any attention to what EL is, but if I - who knows the big difference between DL and EL and who therefore knows better than DL – dare to speak with my DL about your DL, then you suddenly stand on your hind legs. It wouldn't be so bad if I was ashamed, confessing, apologizing only about my own DL, but it's an unwritten law that I or anyone else should never talk about your DL, because I or someone else, should have to swallow and even admire your DL bullshit, bite my tongue, keep my negative feelings about it to myself and suck it up. Well, fuck that, as that’s not how I roll.

  

The still-existing, so far still undiscussed, but also the most hidden, taboo, is that we, because of our EL, are able to leave DL for what it is and leave all the violent history of humanity behind for good. I heard a doctor on the radio talking about the disgusting injuries of the victims of the last high school murder. He pleaded for making visible the destructiveness wreaked by the automatic weapon, which could apparently be acquired effortlessly by a suicidal young person. Anyone who saw this misery would, so to speak, revolt and then, supposedly, all this misery would be prevented, but everything lies in how we handle our language. Unless we engage in that, we remain ignorant about why, despite our advanced culture, we are capable of nothing better than creating even more conflict and chaos.

 

Our behavior is rooted in how 

we use our language. There 

is no getting around the fact 

our so-called normal and 

thus required way of doing

 things is mainly related to

 DL. Forget about the devil

 or the  evil human beings,

 as all human strife is caused

 and maintained by our DL. 

Although I don't want DL 

and will avoid it as much

 as possible, nothing human 

is foreign to me and I can 

still sometimes have it with 

you, but, unlike you, I can 

always admit that DL is 

horrible, unacceptable 

and unintelligent. As a 

result, my DL is even 

more hateful, disruptive

 and savage than anyone 

who has no clue about 

the possibility of having

 and continuing EL. I've

 been wrongly accused a

 thousand times of not 

following my own philosophy, 

so to speak, but people have

 no idea that EL is not a 

philosophy and neither is DL.

  

For the time being, the reality is that we – based on how we have been conditioned – usually have DL with each other and are therefore involuntarily left with all kinds of unresolved problems. However, if we begin to listen to ourselves and talk to ourselves about ourselves - so that we can hear what we have to say to ourselves - then we will irrevocably find out, that our use of language is based on negative emotions. One wants to try to be positive, nice and respectful, but all that is a sham, because our real motivation, of what we want to achieve with our language, is to dominate others, to silence others and to keep control of the situation, so to speak . The hierarchical order - in which only a few speakers supposedly speak for millions, who are reduced to listeners - means we have continued to adhere to all kinds of superstitions and conventions, which are absolutely false, are never talked about, avoided, forbidden and rejected.

 

If I were to go against your DL 

with my DL, you would be 

amazed at the enormous ferocious

 power of my DL, blowing your

 DL away. For me, it is a piece 

of cake, as the storm in the cup 

of tea - just like the emperor's 

clothes - is laughable. Even

 if I don't want to have DL with

 you, if it so happens, I will give

 you back your shit. It also has 

nothing to do with a fox that 

loses its hair, but not its tricks, 

because DL was DL and will 

always be DL, but EL is and 

always will be EL and the two

 never went or never will go 

together. I know, but you, with

 your superficial cheap DL, 

want to keep pretending that

 your feigned friendliness, 

politeness, or interest is the 

same as EL, but that's just 

not true and it will never be

 true. I know what DL is and

 that's why you should listen

 to me, because you don't 

know. You pretend to know, 

but your pretense can never 

stop your DL.

 

Your DL goes on endlessly, because you never took responsibility for it, but with me DL stops. Even though I stop my own DL and you must stop your own DL, we can do this together and then we can have EL afterwards. So if we have EL together – and if you have come to recognize the big difference between DL and EL – then we can really say together, yes, this is it, this is EL and if we, out of old habit, still have some DL together, then we can also say, yes, indeed this is it, this shit is DL and then this crappy old DL stops by itself, because we tell it like it is.

 

At the moment, you don't 

know the difference between

 DL and EL, that's why you

 keep accusing me of having

 DL, while you supposedly

 don't have it. What a total

 joke. Just because I admit 

I have DL doesn't mean 

you can admit it too. As 

soon as I admit I have DL, 

you put yourself above me, 

you feel superior or better 

than me and pretend you 

have EL. Such complete 

nonsense. If I have DL with

 you, so do you, but you 

are too hypocritical to admit it.

 

The absurd and hilarious reality of DL is, although everyone is engaged in it, day in and day out, we all subconsciously dislike it. I'm in a curious position as during DL, I can say, I don't want to be involved in it, yet I am. Of course, my DL was triggered for the umpteenth time by your DL, because I myself will never voluntarily engage in stupid DL. So, if I would have DL with you again, that wouldn't be any fun for you, while it would be fun for me, because I no longer take any responsibility for it, because it is your fault and I will let you know and feel it. You are totally mechanically involved with your DL, but I am not. Even though my DL still occurs now and then, those who get my OT on their roof have certainly earned it. I have no regrets or shame whatsoever about my DL because I owe my life to it. I know what DL is and I don’t live like a dissociated zombie, like everyone else with DL.

 

Weet,

 

Ik weet wat Ontlichaamde Taal (OT) is en daarom kan ik, zowel met mijn OT, als met mijn Belichaamde Taal (BT), over onze OT spreken. Als ik met BT over OT spreek, doet niemand dit eigenlijk nauwelijks iets, omdat men – vanwege de gebruikelijke automatische, volledig onbewuste, maar algemeen geaccepteerde, deelname aan OT – geen enkele aandacht heeft of kan hebben voor wat BT is, maar indien ik – die het grote verschil tussen OT en BT kent en dus wel degelijk beter weet – het met mijn OT, over jou OT durf te hebben, dan sta jij ineens op je achterste benen. Het zou zo erg nog niet zijn, als  ik het beschaamd, opbiechtend, verontschuldigend alleen maar over mijn eigen OT zou hebben, maar het is een ongeschreven wet, dat ik of wie dan ook het nooit over jou OT mag hebben, omdat ik of wie dan ook, jou OT gewoon maar moeten slikken, mijn negatieve gevoelens daarover maar lekker bij mezelf moet houden en me daar dus – volgens jou – rot over zou moeten voelen. Kijk, daar pas ik dus voor.

 

Het nog altijd-bestaande en tot dusver nog steeds onbespreekbare, maar ook meest verborgen, taboe, is dat wij, vanwege onze BT, in staat zijn, om OT te laten voor wat het is en om die hele geweldadige geschiedenis van de mensheid voorgoed achter ons te laten. Ik hoorde op de radio een dokter spreken, over de walgelijke verwondingen van de slachtoffers van de laatste school-moord-partij. Hij pleitte voor het zichbaar maken van de enorme destructiviteit van het automatische wapen, dat kennelijk vrijwel moeiteloos door een suicidaal jong persoon kon worden aangeschaft. Iedereen die deze ellende zou zien, zou, zogezegd, in opstand komen en dan zou dit alles kunnen worden voorkomen, maar alles ligt echter opgesloten in hoe wij omgaan met onze taal. Tenzij wij ons daarmee gaan bezighouden, blijven wij onwetend over, waarom we, ondanks onze geavanceerde kultuur, tot niets beters in staat zijn, dan het creeren van nog meer conflict en chaos.  

 

Ons gedrag vindt zijn oorsprong in hoe wij omgaan met onze taal. Er valt niet omheen te gaan, dat onze zogenaamde normale en dus vereisde manier van doen, voornamelijk met OT samenhangt. Alle strijd wordt veroorzaakt en in stand gehouden door onze OT. Ofschoon ik OT niet wil en dus zoveel mogelijk zal vermijden, is niets menselijks mij vreemd en kan ik nog steeds soms ineens OT met jou hebben, maar ik kan – in tegenstelling tot jou – altijd toegeven, dat  OT verschikkelijk, onacceptabel en onintelligent is. Daardoor is mijn OT nog hatelijker, verstorender en woester, dan iedereen, die geen enkele weet heeft van doorgaan met BT. Ik ben duizend keer ervan beschuldigd, dat ik, zogezegd, mijn eigen filosofie niet zou volgen, maar men heeft geen enkel besef, van het feit, dat BT geen filosofie is en OT ook niet.

 

Het is vooralsnog de realiteit, dat wij – vanuit hoe we zijn geconditioneerd – meestal OT met elkaar hebben en daardoor dus onwillekeurig met allerlei onopgeloste problemen zijn blijven zitten. Als wij echter naar onszelf gaan luisteren en met onszelf over onszelf gaan praten – zodat we kunnen horen wat wij aan onszelf te zeggen hebben – dan komen wij er onherroepelijk achter, dat onze omgang met taal, is gebaseerd op negatieve emoties. Men wil wel een positief, aardig en respectvol proberen te doen, maar dat is een schijn-vertoning, want onze echte motivatie, van wat wij willen bereiken met onze taal, is anderen overheersen, anderen het zwijgen opleggen en zogezegd controle houden over de situatie. De hierarchische orde – waarin slechts een paar sprekers zogenaamd het woord voeren voor miljoenen, die gereduceerd zijn tot luisteraars – maakt dat wij ons zijn blijven houden aan allerlei conventies, die niet waar zijn en die daarom dus ook altijd worden vermeden, verboden en afgewezen.

 

Als ik met mijn OT tegen jou OT zou ingaan, dan sta jij versteld van de enorme wilde kracht van mijn OT, die jou OT wegblaast. Voor mij is het evenwel een fluitje van een cent, want de storm in de kop met thee heeft wat mij betreft – net als de kleren van de keizer – niets om het lijf. Ook al wil ik geen OT met jou hebben, als het zo uitkomt, dan geef ik je toch je vet en de wind van voren. Het heeft ook niets te maken met een vos, die wel zijn haren, maar niet zijn streken verliest, want OT was OT en zal altijd OT blijven, maar ook BT is en blijft altijd BT en die twee gingen of gaan nooit samen. Ik weet dat, maar jij, met je oppervlakkige, goedkope OT, wil blijven doen alsof je geveinsde vriendelijkheid, beleefdheid of interesse, hetzelfde is als BT, maar dat is niet waar en wordt nooit waar. Ik weet wat OT is en daarom  zou je naar mij moeten luisteren, want jij weet het niet. Jij doet alsof je het weet, maar jou pretentie kan nooit tot gevolg hebben dat je OT ophoudt.

 

Met jou gaat OT eindeloos verder, omdat je er nooit verantwoordelijkheid voor nam, maar met mij stopt OT. Ook al stop ik mijn eigen OT en jij jou eigen OT, we doen dit samen en kunnen daarna BT hebben. Als wij dus samen BT hebben – en als jij dus het gigantische verschil tussen OT en BT bent gaan erkennen – dan kunnen wij echt samen zeggen, ja, dit is het, dit is BT en als wij dan toch weer eens, uit oude gewoonte, samen OT hebben, dan kunnen wij eveneens zeggen, ja hoor, dit is het, dit is die verdomde OT weer en dan stopt OT vanzelf, omdat wij echt zeggen waar het op staat.

 

Op dit moment ken jij het verschil niet tussen OT en BT, daarom wil je mij nog steeds beschuldigen, dat ik OT heb, maar jij hebt het dus zogenaamd niet. Wat een lachertje. Het feit, dat ik toegeef, dat ik OT heb betekent niet dat jij het ook kan toegeven. Zodra ik toegeef dat ik OT heb, voel jij je meteen verheven of beter dan mij en doe je alsof je BT zou hebben. Zulke onzin. Als ik met jou OT heb, dan heb jij dat ook, maar jij bent te hypocriet, om dat toe te geven.  

 

De absurde werkelijkheid van OT is, dat ofschoon iedereen er dag in dag uit mee bezig blijft, toch hebben we er allemaal onbewust een hekel aan. Ik ben in een merkwaardige positie, omdat ik, tijdens OT, kan zeggen dat ik het niet wil, terwijl ik het toch doe. Uiteraard werd mijn OT voor de zoveelste keer getriggerd door jou OT, want ikzelf ga nooit vrijwillig uit de bocht vliegen met OT. Als ik dus weer eens OT met jou mocht hebben, dan is dat voor jou beslist geen pretje, want ik neem er inmiddels geen enkele verantwoordelijkheid meer voor, want het is jou schuld en ik zal je dat laten weten en voelen ook. Jij bent totaal mechanisch met je OT betrokken, maar ik ben dat niet. Ook al doet zich OT zo af en toe nog voor, zij die mijn OT op hun dak krijgen, hebben dat dubbel en dwars verdiend. Ik heb geen enkele spijt of schaamte over mijn OT, omdat ik er mijn leven aan te danken heb. Ik weet wat OT is en ben niet net als iedereen met OT een gedissocieerde zombie.      

 

Explanation,

 

What is Language? Why do we speak, write, listen and read? It is to get along with others, to work together and to understand each other. Of course, it is also, to become aware, to share and to regulate our experiences. You usually know what I'm talking about when I speak or write about my sadness, problems, desires, dreams, conviction, knowledge, powerlessness, acceptance, trust or hate.

 

If we don't understand each other, something is wrong with our language. Contrary to what we usually believe, it is not that we do not understand each other, but that we use our language completely wrong. How we use our language depends on how we grew up and initially learned at home, to talk and listen and, later, at school, to read and write.

 

We readily assume, that someone like me - who hates the usual, automatic, cumbersome way in which language is handled all over the world - must be wrong by definition, because everyone treats  Disembodied Language (DL) as normal. How is it possible that, despite social rejection, punishment and exclusion, I could continue with my Embodied Language (EL) and even claim that everyone, with DL, is unknowingly their own worst enemy?

 

It is important we understand each other, but it is even more important we understand ourselves. If we don't even understand ourselves, we can't understand each other. So, the often-lamented fact that we supposedly don't understand each other - because we have a different race, creed, nationality, political ideology or gender - is because we don't  understand ourselves. In other words, with DL, we never acquire correct and therefore meaningful and useful self-knowledge.

 

Ever since humans developed language, fear has always prevented us from speaking for ourselves, rather than for the group we believed to belong to. In order to survive, we historically depended on the group in which we grew up. Our so-called identity was inextricably linked to our various social memberships. However, as soon as we – as a free individuals – started to use our language for ourselves, we were silenced, we were tortured, we were banished and literally or figuratively killed.

 

The explanation we have, by talking with ourselves, that is, by engaging in EL, is completely different from the explanation we have heard from others with DL. In EL, talking with ourselves and listening to ourselves is more important than talking with and listening to others, because it allows us to come to know who we really are. With EL, we irrevocably discover, our, by DL covered-up, identity as sentient beings. So we were actually always aware, but our use of language simply did not refer to this and this made it seem, as if we were ignorant of ourselves. Indeed, we are – because of our language – able to truly know ourselves and to go our own way.

 

Our dealings with language are meaningless, if we cannot understand ourselves and each other. Every time this occurs, it turns out, we were busy with DL again. Understanding of each other and of ourselves always go hand in hand and the so-called understanding of ourselves, which does not show any understanding or respect for the other, is utter nonsense. And, it is impossible, to professionally, understand another – as a psychologist, judge, philosopher, therapist or priest – but not ourselves. None of these people know anything about EL.  

 

With EL we are instantly enlightened without any exercise. We understand each other now because we understand ourselves and, looking back, we understand why we couldn't understand each other before. Our Language Enlightenment (LE) – which was already the case although we were still caught up in DL – can finally shine with EL. You could say  our LE has always bothered us during DL, because our true nature is undeniable. With EL, we finally come to our senses, because we begin to feel what we say and experience what we hear when we talk.

 

The threat, who does not want to hear, must feel, lets the so-called listener know, that if he or she does not do what the violent speaker says, he or she will be beaten. However, we don't listen, because we already feel that the voice of the speaker with DL is always threatening. Even the speaker does not hear him or herself and does not notice, that he or she speaks with an unnatural sound, which he or she does not like. So because we don't want to listen to ourselves, in DL, we don't want to listen to others either. We only pretend to speak and listen in DL, because no one in DL listens to themselves. Even though we all feel the negative effect of DL, we have never talked about it with ourselves, let alone with each other.

 

 

Uitleg,

 

Wat is taal? Waarom spreken, schrijven, luisteren en lezen we? Het is om met anderen om te kunnen gaan, om te kunnen samen-werken en om elkaar te begrijpen. Natuurlijk is het ook, om onze ervaringen bewust te worden, te delen en te reguleren. Je weet  meestal echt wel waar ik het over heb, als ik spreek of schrijf over mijn verdriet, problemen, verlangens, dromen, onmacht, acceptatie, vertrouwen of haat.  

 

Als wij elkaar niet begrijpen, dan is er iets verkeerd met onze taal. In tegenstelling tot wat we meestal geloven, is het eigenlijk niet zo, dat we elkaar niet begrijpen, maar dat we onze taal helemaal verkeerd hanteren. Hoe wij onze taal gebruiken, hangt af van hoe wij opgroeiden en aanvankelijk thuis leerden, om te praten en te luisteren en, hoe wij later, op school, verder leerden, om te lezen en te schrijven.

 

Meestal veronderstellen we, dat iemand als ik – die een gigantische hekel heeft aan de gebruikelijke, automatische, moeizame wijze, waarmee men overal ter wereld omgaat met taal – het per definitie bij het verkeerde eind zou moet hebben, omdat iedereen toch Ontlichaamde Taal (OT) als normaal accepteert. Hoe is toch mogelijk, dat ik, ondanks alle social afwijzing, afstraffing en uitsluiting, met mijn Belichaamde Taal (BT) verder kon gaan en zelfs beweer, dat iedereen, met OT, zichzelf in de weg zit?

 

Het is belangrijk, dat wij elkaar begrijpen, maar het is nog veel belangrijker, dat wij onszelf begrijpen. Als wij onszelf niet begrijpen, dan kunnen wij elkaar niet begrijpen. Het feit, dat wij elkaar, zogenaamd, niet begrijpen – omdat we een ander ras, geloof, nationaliteit, politieke ideologie of gender zouden hebben – komt dus, omdat wij onszelf niet eens begrijpen. Anders gezegd, met OT vergaren wij nooit correcte en daardoor dus betekenisvolle zelf-kennis.

 

Sinds dat de mens taal heeft ontwikkeld, heeft angst ons er altijd van weerhouden, om werkelijk namens onszelf te spreken, in plaats van namens de groep, waartoe wij meenden te behoren. Om te overleven, waren wij historisch gezien afhankelijk van de groep, waarin wij opgroeiden. Onze zogenaamde identiteit was onverbrekelijk verbonden met onze diverse sociale lidmaatschappen. Zodra wij echter – als een vrij individu –  taal voor onszelf gaan gebruiken, dan wordt ons de mond gesnoerd, dan worden wij verbannen en letterlijk of figuurlijk vermoord.

 

De uitleg, die wij hebben, in het praten met onszelf, in het hebben van BT, is totaal anders, als de uitleg, die wij te horen hebben gekregen van anderen, met OT. In BT, is het praten met onszelf belangrijker, dan het praten met anderen, omdat het ons in staat stelt, om aan de weet te komen, wie we echt zijn. Met BT, stuiten wij onherroepelijk op onze door OT onder-gesneeuwde identiteit als bewuste wezens. Wij waren dus eigenlijk altijd al bewust, maar onze omgang met taal refereerde hier eenvoudigweg niet aan en hierdoor leek het alsof wij onwetend waren over onszelf. Wij zijn – vanwege onze taal – in staat om onszelf te kennen en onze eigen weg te gaan.

 

Onze omgang met taal is betekenisloos, indien wij onszelf en elkaar niet kunnen begrijpen. Elke keer als dit zich weer voordoet, dan blijkt, dat wij weer met OT bezig waren. Het begrijpen van elkaar en van onszelf gaat altijd samen en het zogenaamde begrijpen van onszelf, wat dus geen enkel begrip of respect toont voor de ander, is volslagen flauwe kul. Ook is het absoluut onmogelijk om, beroepsmatig, een ander te begrijpen – als psycholoog, filosoof, rechter, therapeut of priester – maar niet onszelf.

 

Met BT zijn wij onmiddelijk, zonder enige oefening, verlicht. Wij begrijpen nu elkaar, omdat wij onszelf begrijpen en terugkijkend begrijpen wij, waarom wij voorheen elkaar niet konden begrijpen. Onze Taal Verlichting (TV) – die al het geval was, ook al zaten we nog verstrikt in OT – kan eindelijk met BT gaan stralen. Eigenlijk zou je kunnen zeggen, dat onze TV ons altijd dwars heeft gezeten tijdens OT, want onze ware natuur is niet te verloochenen. Met BT komen we eindelijk tot onze zinnen, omdat we weer gaan voelen wat we zeggen en ervaren wat we horen.

 

De bedreiging, wie niet horen wil, die moet maar voelen, laat de zogenaamde luisteraar weten, dat als hij of zij niet doet, wat de gewelddadige spreker zegt, dan krijgt hij of zij klappen. We luisteren echter niet, omdat we al voelen, dat het stem-geluid van de spreker met OT altijd bedreigend is. Zelfs de spreker hoort zichzelf niet en heeft niet in de gaten, dat hij of zij spreekt met een onnatuurlijke klank, die hem or haar tegenstaat. Omdat wij dus niet naar onszelf willen luisteren, in OT, willen we ook niet naar anderen luisteren. We doen in OT alleen maar alsof we spreken en luisteren, want niemand in OT luistert er naar zichzelf. Ook al voelen we allemaal het negatieve effect van OT, we hebben er nog nooit met onzelf, laat staan met elkaar, over gesproken.   

 

Order,

 

These are fantastic times for me. Previously, I did not know that I, like everyone else, unconsciously and unwillingly participated in Disembodied Language (DL), but now that I no longer do that, my Embodied Language (EL) continues undisturbed and my Language Enlightenment (LE) becomes more and more pronounced. When I was swinging back and forth, between the occasional breather with EL, but was mostly engaging in DL, everything was very chaotic, but as my EL started to increase, things fell into place and my life came into order.

 

I feel immensely grateful for everyone I've met and for everything I've been through, because it all has contributed to where and how I am right now, in this happy writing moment. The wisdom gained with EL is already old news, because I do not base myself on what was, but on what is presenting itself and making itself known in this moment. There is also no longer any interest in that so-called future, because the entire notion of time, which was based on being stuck with the past, has been thrown overboard. Actually, I was always just worried, driven, but uncertain, about my future and I am glad that peace has come into my life and that I no longer worry about what is yet to happen. Everything is going very well and I am sure, it will go even better, I have complete confidence in that.

 

My optimism stems from my experience, observation and assessment of how sparse the opportunities for EL are for most people. The fact that everyone is turning away from EL – which is hard to accept at first – no longer saddens me, because I no longer expect it. It is sometimes said that you should have no expectations, because then you would be disappointed, because nothing is as you expected, but that way of talking clearly derives from DL. It's only in DL, that nothing is what it appears to be, because we believe it to be, but in EL, we know that our own behavior has good results.

 

While I still can't have EL with most people, this doesn't bother me, as I know and accept, that this is unfortunately the reality for most people. The few, however, who can have EL with me, have all my attention, as I draw so much inspiration from that experience. I live exclusively and only for those who want to have EL with me and let everyone who does not want this know very clearly, that there is no point in arguing about this. I myself have wasted a great deal of time and energy, trying to reach people who were in reality unreachable.

 

Fortunately, I was able to stop my self-defeating desires and it became clear to me, no one seems to miss my passion. This is a good thing, because it would probably make me believe again in achieving the impossible. It is such an enormous achievement, to be able to be realistic and no longer be dragged along in a shared or not shared belief of what is going to happen. Nothing surprises me anymore and I am no longer disappointed about anything, because I now know how DL works.

 

Hardly anyone will ever be interested in EL and yet I effortlessly continue to translate, from my own point of view, what is happening. That translation is necessary, as long as there is no one to have EL  with. However, as soon as we meet someone, who can have EL with us, then that translation is no longer necessary, because we then together discuss what is really going on. Such a meeting is a real delight, because it only happens so rarely. While, of course, a lot has to happen for it to happen, the rarity of being able to have EL with others is what makes it such a valuable and unique thing.

 

Simply put, EL has to become the central focus of our life, otherwise nothing will happen. Our problems only increase, as long as we frustratedly, impatiently and compulsively expect EL to finally happen. However, when we have EL with ourselves or each other, we laugh our asses off and are relieved, it wasn't what we believed it to be. We want to believe, because we cannot experience it. We try to believe in something we cannot feel and so, we are powerless when we have our doubts. Those doubts disappear like snow in the sun, once we have EL. When we get to our own  experience of EL, a sobering-up process will take place, that is necessary to recover from our history with DL.

 

Our nervous system was, of course, conditioned by our participation in DL, and therefore our body reacted in the opposite direction to our language. It is often said that there is a big difference between saying something and doing something, but this only applies to DL. In EL there is no difference between saying and doing, because saying is the same as doing. It's absurd that this has never been mentioned before, but in EL it's crystal clear. It is so obvious, as we no longer deny that we, by nature, want to make our LE known. We finally get to this with EL. We are happy what we say is really true for us and therefore has only positive consequences. Real order is behavior that works, behavior that is effective and does not need to be changed.