Uitleg,

 

Wat is taal? Waarom spreken, schrijven, luisteren en lezen we? Het is om met anderen om te kunnen gaan, om te kunnen samen-werken en om elkaar te begrijpen. Natuurlijk is het ook, om onze ervaringen bewust te worden, te delen en te reguleren. Je weet  meestal echt wel waar ik het over heb, als ik spreek of schrijf over mijn verdriet, problemen, verlangens, dromen, onmacht, acceptatie, vertrouwen of haat.  

 

Als wij elkaar niet begrijpen, dan is er iets verkeerd met onze taal. In tegenstelling tot wat we meestal geloven, is het eigenlijk niet zo, dat we elkaar niet begrijpen, maar dat we onze taal helemaal verkeerd hanteren. Hoe wij onze taal gebruiken, hangt af van hoe wij opgroeiden en aanvankelijk thuis leerden, om te praten en te luisteren en, hoe wij later, op school, verder leerden, om te lezen en te schrijven.

 

Meestal veronderstellen we, dat iemand als ik – die een gigantische hekel heeft aan de gebruikelijke, automatische, moeizame wijze, waarmee men overal ter wereld omgaat met taal – het per definitie bij het verkeerde eind zou moet hebben, omdat iedereen toch Ontlichaamde Taal (OT) als normaal accepteert. Hoe is toch mogelijk, dat ik, ondanks alle social afwijzing, afstraffing en uitsluiting, met mijn Belichaamde Taal (BT) verder kon gaan en zelfs beweer, dat iedereen, met OT, zichzelf in de weg zit?

 

Het is belangrijk, dat wij elkaar begrijpen, maar het is nog veel belangrijker, dat wij onszelf begrijpen. Als wij onszelf niet begrijpen, dan kunnen wij elkaar niet begrijpen. Het feit, dat wij elkaar, zogenaamd, niet begrijpen – omdat we een ander ras, geloof, nationaliteit, politieke ideologie of gender zouden hebben – komt dus, omdat wij onszelf niet eens begrijpen. Anders gezegd, met OT vergaren wij nooit correcte en daardoor dus betekenisvolle zelf-kennis.

 

Sinds dat de mens taal heeft ontwikkeld, heeft angst ons er altijd van weerhouden, om werkelijk namens onszelf te spreken, in plaats van namens de groep, waartoe wij meenden te behoren. Om te overleven, waren wij historisch gezien afhankelijk van de groep, waarin wij opgroeiden. Onze zogenaamde identiteit was onverbrekelijk verbonden met onze diverse sociale lidmaatschappen. Zodra wij echter – als een vrij individu –  taal voor onszelf gaan gebruiken, dan wordt ons de mond gesnoerd, dan worden wij verbannen en letterlijk of figuurlijk vermoord.

 

De uitleg, die wij hebben, in het praten met onszelf, in het hebben van BT, is totaal anders, als de uitleg, die wij te horen hebben gekregen van anderen, met OT. In BT, is het praten met onszelf belangrijker, dan het praten met anderen, omdat het ons in staat stelt, om aan de weet te komen, wie we echt zijn. Met BT, stuiten wij onherroepelijk op onze door OT onder-gesneeuwde identiteit als bewuste wezens. Wij waren dus eigenlijk altijd al bewust, maar onze omgang met taal refereerde hier eenvoudigweg niet aan en hierdoor leek het alsof wij onwetend waren over onszelf. Wij zijn – vanwege onze taal – in staat om onszelf te kennen en onze eigen weg te gaan.

 

Onze omgang met taal is betekenisloos, indien wij onszelf en elkaar niet kunnen begrijpen. Elke keer als dit zich weer voordoet, dan blijkt, dat wij weer met OT bezig waren. Het begrijpen van elkaar en van onszelf gaat altijd samen en het zogenaamde begrijpen van onszelf, wat dus geen enkel begrip of respect toont voor de ander, is volslagen flauwe kul. Ook is het absoluut onmogelijk om, beroepsmatig, een ander te begrijpen – als psycholoog, filosoof, rechter, therapeut of priester – maar niet onszelf.

 

Met BT zijn wij onmiddelijk, zonder enige oefening, verlicht. Wij begrijpen nu elkaar, omdat wij onszelf begrijpen en terugkijkend begrijpen wij, waarom wij voorheen elkaar niet konden begrijpen. Onze Taal Verlichting (TV) – die al het geval was, ook al zaten we nog verstrikt in OT – kan eindelijk met BT gaan stralen. Eigenlijk zou je kunnen zeggen, dat onze TV ons altijd dwars heeft gezeten tijdens OT, want onze ware natuur is niet te verloochenen. Met BT komen we eindelijk tot onze zinnen, omdat we weer gaan voelen wat we zeggen en ervaren wat we horen.

 

De bedreiging, wie niet horen wil, die moet maar voelen, laat de zogenaamde luisteraar weten, dat als hij of zij niet doet, wat de gewelddadige spreker zegt, dan krijgt hij of zij klappen. We luisteren echter niet, omdat we al voelen, dat het stem-geluid van de spreker met OT altijd bedreigend is. Zelfs de spreker hoort zichzelf niet en heeft niet in de gaten, dat hij of zij spreekt met een onnatuurlijke klank, die hem or haar tegenstaat. Omdat wij dus niet naar onszelf willen luisteren, in OT, willen we ook niet naar anderen luisteren. We doen in OT alleen maar alsof we spreken en luisteren, want niemand in OT luistert er naar zichzelf. Ook al voelen we allemaal het negatieve effect van OT, we hebben er nog nooit met onzelf, laat staan met elkaar, over gesproken.