Certain,

 

I am certain, there will come a time, everyone will acknowledge the difference between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL). This difference is as important as the earth being flat or round. Moreover, I am certain, that the reader, who reads this, already knows about this difference, but has never thoroughly explored and fully admitted it, since he or she was incapable of continuing with EL.  

 

I am certain of the many positive consequences of my EL, as I experience them every day. Moreover, my happiness or my Language Enlightenment (LE), is expressed in the songs, I love to sing. I write my own texts to existing songs and play my ukulele. You can find all my songs on You Tube, by typing in my name Maximus Peperkamp. When I hear a famous, nice melody, which I can play, I am certain, that within minutes, I have a new text for this song,  because I always write and like to sing about DL, EL and LE.

 

I am very certain, once you recognize the difference between your DL and EL, once you realize that you can only express your happiness with your EL – and not with DL – you will, just like me, stop your DL and spend the remaining part of your life re-interpreting everything you have said, heard, read or written with DL with your LE. This re-appraisal of your language is inevitable, since your language begins to work for you in EL, but is against you in DL. This over-haul is absolutely necessary, that is why you will do it.

 

Although you will be going against your conditioning history with DL – as well as against the conditioning history of others –  you are certain, you want to and you can do this, as there is nothing, that is more important in your life, after you have tasted your LE with your EL. You can be certain, your first steps in EL, are exhilarating and frustrating, since you keep falling back into your old condition with DL. Unless you manage to continue your EL, you will remain unhappy, because you have become certain, that your wellbeing entirely depends on your language.

 

You must test your EL. By continuing with it – and by  noticing the wonderful results of your new of way of dealing language – you become certain, not only, that you can do it, but that you want to do it, that you are motivated to do it and that, in spite of your history of conditioning, you will continue to do it. Furthermore, as you succeed, in abandoning your DL, your old self-concept will completely change.

 

While celebrating your LE with your EL, you become certain, there is no such thing as wishful thinking. EL is not a matter of making things up. In DL, you were constantly fantasizing about everything. Actually, in DL, everyone is delusional, as we all, in one way or another believe, we are thinking or having a mind. You are sure, this entire bulwark is a creation of fear. You are certain, your DL was based on fear, because once you engage in EL, you notice, your fear is gone.

 

We engage in DL, because we feel threatened, but once we listen to the sound of our voice, while we speak, we hear a distinct change in our sound, as we have created the circumstance – for ourselves – to speak without fear. From that moment on, we enjoy our EL, because we sound good and we abhor our DL, because it sounds horrible. We are certain, why nobody wants to listen to anyone in DL, because in DL, nobody likes to hear themselves. We may say, he or she likes to hear him or herself speak, but the fact is just the opposite. Speakers, who dominate others, don’t like to hear themselves speak and if it is brought to their attention – hey, speaker, it is not what you say, but how you say it – they are enraged, because their scam falls apart. You are certain, the DL, that is going on everywhere, is always based on domination, intimidation, exploitation, dissociation, manipulation or distraction. It’s not communication.

 

With EL, you are certain, you are conscious about your use of language, you no longer mechanically engage in it, as you were used to in DL. You will be able to say or write something new, because you no longer believe in the religion of thought. You have your own things to say, your own truths. You need to hear, your own understanding. You need to write about EL and instruct yourself with it, by reading your own writing. At times, you are amazed, you can be this certain, while you have had so many doubts.

 

With EL, you are certain, you have returned to your senses, to your roots, to who you really are and you couldn’t have done it any other way, than with your language. You express your LE with your EL. This is such a victorious feeling, as you have overcome what everyone, unknowingly, is struggling with. You are certain how to respond, as you no longer react. DL is the language of reactivity. Your DL is always about survival, but there is more to your life, than surviving. The quality of life is determined by safe and stable environments, in which your EL flows and once it flows, you are certain, that you are doing something, which is immediately beneficial to you.                    

 

Apparently,

 

Apparently, some people read my work, but what is the use of reading my texts, if you never talk with me? I don’t write for anyone, who doesn’t talk with me and suggest, you stop reading my words, which, apparently, don’t mean that much to you anyway.

 

Apparently, you just want to read about it, but you don’t want to do it. You don’t really want to have Embodied Language (EL), but by reading about it, you imagine, that you are learning about it. No way. You are fooling yourself, as have millions of people, who tenaciously believe, their spoken language can change because of something, that was written.

 

Apparently, your belief is more important than EL, which, first and foremost, is about speaking with yourself and listening to yourself and hearing the sound of your own voice, while you speak. As long as you don’t do that, you engage, inadvertently, in Disembodied Language (DL), the way of talking, in which you believe to be right, while you are wrong.

 

I emphasize spoken language, because how we talk sets the stage for how we deal with our language. If you want to change the way in which you deal with your language, you must acknowledge, the change in the sound of your voice, when you shift from DL to EL. Unless you experience this shift, again and again, nothing changes. You chip away at your long history of conditioning with DL, each time you experience this shift. This is how your EL increases.

 

Apparently, you still believe, someone else is going to do for you, what you refused to do for yourself. If I believed, I could do it for you, I would be teaching EL to you, but I don’t believe that, although I used to. With EL, we each go our own journey and this is beautiful, as it is the blossoming of our individuality.

 

Going our own way is scary, because stepping away from the group-behaviors, you have been used to your whole life, is absolutely necessary. You have acquired many self-defeating, neurotic behaviors, which have to be stopped by you, before you can confidently continue with your EL. It is a matter of you taking charge of your life, by increasing what you want and by abandoning what you don’t want.  

 

When you hear yourself, explain to yourself, the big important difference between DL and EL, you admit to yourself that, apparently, you were wrong about what you believed about yourself. Your overrated  identity instantly vanishes, as you realize you never talked like this before. Apparently, you have always put yourself last, while others were more important.

 

Apparently, your DL was never properly addressed, as it was never talked about with EL. If you had done what I am writing about, you would have experienced Language Enlightenment (LE), the moment you began to have EL. Of course, you would like to share your LE with your EL, but, like me, you’ll find, there is no one to share it with, as everyone only has DL. This challenges you to go on,  on your own, by talking out loud with yourself.

 

Apparently, you are never going to do, what it takes to experience your LE. If you don’t know how have ongoing EL, how are you supposed to experience a sense of wellbeing? Yes, LE is simply your wellbeing, which is either maintained and stimulated by your language, or it is undermined by it. With DL, you do the latter and, as I was saying, you must stop that.

 

When you take your first steps in EL, you will laugh and cry about your own stupidity. Apparently, with your DL, you have become very good, at increasing your own problems. The more EL you being to have, the more you have to acknowledge, none of what you have said was true, you were only imagining.

 

Apparently, it is not your so-called mind or thinking, which made your life as meaningless and miserable as it is, but how you deal with your language. How you deal with language depends on four things: 1) speaking, 2) listening, 3) writing and 4) reading. You know, when you engage in these. Apparently, your so-called mental activities, are just imaginary waste products of your DL, because in EL, they do not even occur. By bringing all your attention to your EL, you can solve any of your so-called mental health issues.

 

The word, apparently, which means, indisputable, clearly understood, easily seen or perceived – and can be traced to the French word (1400), aparant, which means, evident, obvious, visible – derives from Latin, apparentem, which means, visible, manifest, present participle of apparere, to appear or come in sight. What is not so apparent about this  word – which emphasizes visual stimuli – is that it  doesn’t mention auditory stimuli, which are heard.

 

We have all heard or read the saying, that someone, apparently, could not refrain from expressing his thoughts, that had suddenly occurred to him. What  goes unnoticed in this expression, is that he was merely saying something. Every day, everywhere, people say: I think, we should do it like this, but all that happens, is that they say something, and, yes, they repeatedly say it and believe, that they think.

 

When someone has EL, he or she says the wisest things. Moreover, he or she is very pleased by what he or she has said, as it paves the way for positive consequences. Apparently, with EL, everyone is a genius, because it expresses our LE. Apparently, the self-knowledge, that one acquires with EL, perfectly matches what we have come to know scientifically. Apparently, EL is scientifically relevant, as it doesn’t allow any bias of conditioned and cherished beliefs.

 

Apparently, you believe, you aren’t ready or willing to talk with me, but I say to you, you are ready and willing, but you are holding yourself back because of conditioning. If you talk with me, you will talk with someone, who can express his LE with EL. You need to hear and experience this, to be able to stop your DL, have ongoing EL and realize your LE. You are as good as you can be and any time is the right time. Contact me on skype. Limbicease is my skype name. You can also type in my name Maximus Peperkamp on You Tube and listen to my songs about EL and LE.    

 

Familie,

 

Mijn familie weigert om Belichaamde Taal (BT) met mij te hebben. Hoewel ze, net als iedereen, mijn blog  kunnen lezen en aan de weet kunnen komen, hoe ik leef en waar ik het over heb, ze verwachten nog steeds dat ik Ontlichaamde Taal (OT) met hen heb en dat ik dat goed vind. Nee, daar ben ik niet mee akkoord. Eigenlijk zou ik moeten zeggen, dat ik het daar niet meer mee eens ben. Het is moeilijk voor mij geweest, maar nadat ik mij mijn hele leven door mijn familie afgewezen had gevoeld, kwam ik uiteindelijk tot de conclusie, dat ik ze moest afwijzen.

 

Ik kon het niet geloven, ik moest dit doen. Ik kon het gewoonweg niet geloven, dat ik dit kon en zou gaan doen. Ik wilde zo graag geaccepteerd worden, dat ik bleef hopen, dat ze mij op een of andere manier, op een dag, zouden gaan erkennen en begrijpen. Dit is echter nooit gebeurd en ik geloof niet langer dat dit ooit nog zal gaan gebeuren. Ik hoor van niemand in mijn familie, omdat ik ze de duidelijke boodschap heb gegeven: óf je bent bereid om BT met mij te verkennen, óf ik wil niets met je te maken hebben. Het is een kwestie van zelfbehoud. Ik had al zo lang geleden. Mijn BT zei tegen mij: genoeg is genoeg.

 

Voor zover ik weet leven mijn vader en moeder nog en heb ik drie zussen en twee broers, maar geen van hen is oprecht genoeg, om contact met mij op te nemen en met mij te praten over waarom ik moest doen wat ik gedaan heb. Ontkenning en pretentie was en is nog steeds hun laffe manier, om met het misbruik om te gaan, dat in onze familie plaatsvond, maar ik overwon mijn trauma met mijn BT. Je zou kunnen zeggen, dat ik heel gefascineerd ben geraakt door communicatie, omdat ik ontdekte, dat ik met mezelf kon praten en mezelf alles kon vertellen, wat ik niet tegen hen kon zeggen. Zeker, daarna – nadat ik BT had ontdekt – wilde ik met anderen praten, op dezelfde manier waarop ik met mezelf praatte.

 

Ik heb met niemand in mijn 

familie meer contact. 

Hoewel mijn familie een 

grote teleurstelling voor 

mij is geweest, heb ik 

hierdoor een andere manier

 geleerd, om met taal om

 te gaan. Bovendien is 

mijn BT – die zo ongelooflijk

 anders is dan de stressvolle, 

gefrustreerde, angstige, 

deprimerende, angstige OT, 

waarmee ik ben opgegroeid – 

ook de voortzetting van alles 

wat goed was in mijn familie. 

Ja, niet alles was slecht. Eigenlijk 

waren er vele prachtige dingen,

 die het des te pijnlijker en 

verwarrender maakten dat er 

sprake was van verraad aan 

de gevoeligheid, schoonheid, 

vreugde, warmte en saamhorigheid. 

Ik vatte ook alles heel persoonlijk op, 

alsof er met mij iets verkeerd was 

en handelde daar ook naar. 

 

Misschien kwam het doordat ik de oudste zoon was, dat ik me emotioneel verantwoordelijk voelde, maar in mijn familie kon ik nooit iets goed doen. Er was een tijd, dat ik spijt van had, dat ik geen eigen gezin had gesticht, maar vandaag ben ik zo blij, dat ik dat niet heb gedaan. Ik ben gelukkig getrouwd en leid een betekenisvol, vredig leven met mijn lieve vrouw Bonnie. Ik heb een hele hechte band met mijn Chinese schoonfamilie en heb enorm genoten van mijn schoonvader, toen hij nog leefde. Hij accepteerde mij en we maakten connectie. Ik ben zo gelukkig dat ik deze geweldige man heb ontmoet. Terwijl ik deze woorden schrijf, ben ik dankbaar voor zijn invloed.

 

Hoewel BT tot veel geweldige ontwikkelingen heeft geleid, zijn de recente resultaten voor mij het meest bevredigend, aangezien ik zonder aarzeling ben begonnen te spreken en schrijven over mijn Taal Verlichting (TV). Als ze deze blog lezen, denken mijn familieleden waarschijnlijk dat ik gek ben, maar dat kan me niets schelen. Ik heb nu een andere kijk op waarom niemand van mijn familie bereid is om BT met mij te verkennen. Ze zijn bang voor hun eigen BT, omdat deze ook hun TV zal onthullen en dit zal alles totaal veranderen.

 

In november vier ik mijn 

vijfenzestigste verjaardag. 

Ik ben nooit meer terug geweest

 bij mijn familie in Nederland, 

sinds ik in 1999 emigreerde en

 Amerikaans staatsburger werd. 

Ik kan me er niet veel meer van 

herinneren en ik vind dit een 

heel prettig effect van het ouder 

worden. Vandaag wilde ik over 

mijn familie schrijven, omdat 

ik toch hoop dat ze dit lezen. 

Ik schrijf dit, om mezelf een 

plezier te doen zonder hen. Ja, 

dat is wat ik doe. Ik geef niet 

meer om ze, net zoals zij niet 

meer om mij geven.

 

Hoewel ik goed overweg kan met de familie van mijn vrouw, is daar ook niemand geïnteresseerd in het verkennen van BT. Familie is een eeuwenoud concept, dat het groepsgedrag vertegenwoordigt dat OT tot op de dag van vandaag in stand heeft gehouden. Eigenlijk staat geen enkel gezin toe dat de kinderen echt zichzelf zijn. Ja, elke ouder indoctrineert zijn kinderen. Ik vraag me af wat er zou gebeuren, als we onze kinderen met BT zouden opvoeden en ze zouden behandelen als de verlichte wezens die ze werkelijk zijn? Natuurlijk zouden wij ook al verlicht zijn en zouden we weten waar we het over hadden, omdat we meester over onze eigen taal zijn geworden. Als we onze taal bewust gaan gebruiken, zal alles volkomen anders zijn.

 

BT overstijgt het gezin, omdat het gemeenschap creëert. Het doet dit omdat we individuen worden, vanwege onze nieuwe manier om met taal om te gaan. Mensen houden ervan om veel met dat woord  gemeenschap te gooien, maar zolang we geen individuen met BT zijn, kan er geen gemeenschap zijn. Er bestaat alleen een valse veronderstelling van saamhorigheid, waaraan iedereen zich mechanisch en onbewust conformeert. Bovendien maken we het onmogelijk om als individuen authentiek te praten, omdat de groep zogenaamd  belangrijker is. Dit is al een eeuwigheid aan de gang. In de BT-gemeenschap is iedereen dus verlicht. Om deel uit te maken van die tot dusver tamelijk kleine gemeenschap moet je al je ellende achter je laten.

 

Family,

 

My family refuses to have Embodied Language (EL) with me. Although they can, like everyone else, read my blog and know exactly what I am about, they still expect me to have Disembodied Language (DL) with them and be okay with that. No, I am not okay with that. Actually, I should say, I am no longer okay with that. It has been difficult for me, but, after having felt rejected by my family – my whole life – I finally came to the conclusion, that I had to reject them.

 

I couldn’t believe, I had to do this. I couldn’t believe, I could and would do this. I wanted to be accepted so badly, I kept hoping, they would, somehow, one day, acknowledge and understand me. However, this never happened and I no longer believe, it is ever going to happen. I don’t hear from anyone in my family anymore, because I gave them the clear message: either you are willing explore EL with me, or I don’t want to have anything to do with you. It is a matter of self-preservation. I had already suffered, for so long. My EL instructed me: enough is enough.   

 

As far as I know, my father and my mother are still alive and I have three sisters and two brothers, but none of them are sincere enough, to get in touch with me and talk with me, about why I had to do as I have done. Denial and pretention was and is their way of dealing with the abuse, that went on in our family, but I overcame my trauma with my EL. You could say, I became fascinated with communication, because I discovered, I could talk with myself and tell myself everything, I couldn’t say to them. Surely, after that, after I discovered EL, I wanted to talk with others, in the same way, I was talking with myself.  

 

I am not close with anyone in my family. Although my family has been a big disappointment to me, it is  because of this, I’ve learned about another way of dealing with language. Moreover, my EL – which is so incredibly different from the stressful, frustrated, anxious, depressing, fearful DL, I grew up with – is also the continuation of everything, that was good in my family. Yes, not everything was bad. Actually, there were many wonderful things, which made it all the more painful and confusing, that there was this betrayal of the sensitivity, beauty, joy, warmth and togetherness. I took everything very personal.

 

Perhaps, it was because I am the oldest son, I felt emotionally responsible, but in my family, I could never do anything right. There was a time, I deeply regretted, I didn’t create my own family, but today, I am so glad, that I didn’t. I am happily married and live a meaningful, peaceful life with my sweet wife Bonnie. I am very close with my Chinese in-laws and have greatly enjoyed my father-in-law, when he was still alive. He accepted me and we connected. I am so fortunate, to have met this wonderful man. As I write these words, I feel grateful for his influence.

 

While EL has led to many great developments, the recent results are the most satisfying to me, since I have started to speak and write without hesitation about my Language Enlightenment (LE). If they read this blog, my family members probably believe I am crazy, but I don’t care. I now have a different take on why no one of my family is willing to explore EL with me. They are afraid of their own EL, because it will also reveal their LE and this will change everything.

 

In November, I celebrate my sixty-fifth birthday. I’ve never been back to my family in the Netherlands, since I emigrated in 1999 and became a US citizen. I don’t remember much about them and I find this a very pleasant effect of getting older. Today, I wanted to write about my family, because I hope they read this. I write this, to please myself without them. Yes, that is what I do. I don’t care about them anymore, in the same way, that they don’t care about me.

 

Although I get along well with my wife’s family, no one there is interested in exploring EL either. In my view, family is an ancient concept, which represents the group-behavior, that has perpetuated DL, until this very day. Basically, no family allows its children to be themselves. Yes, every parent indoctrinates their children. I wonder, what would happen, if we would raise our children with EL and treat them like the enlightened beings they are? Of course, we  would be enlightened as well and we would know what we are talking about, as we have become the master over our own language. When we use our language consciously, everything will be different.

 

EL transcends the family, as it creates community. It does this because, we become individuals, due to our new way of dealing with language. People like to toss – community – around a lot, but, as long as we are not individuals, with EL, there can’t be any community. There is merely this phony assumption of togetherness, to which everyone, mechanically and unconsciously conforms. Moreover, we make it impossible to talk authentically as individuals, because, presumably, the group is more important. This has been going on forever. In the EL-community everyone is enlightened. To be part of that community you must leave behind your misery.                   

 

Happy,

 

I'm happy. I have had a wonderful weekend and will soon go to the sports club, to do my daily cardio and weight lifting routine. It's still early, but I've already gotten enough sleep and with these words, my Embodied Language (EL), I let my day begin. Far away I hear the honking of a train. It is cool weather and autumn is in the air.

 

You can't make up EL. It is not faith, but a certainty, because you know it is possible. I tell you what happens and it's fine the way it is. I'm going to make coffee and eat something soon. I am very quiet and continue to write calmly, in order to be able to read what my language tells me. I don't know in advance and I'm curious what my EL will bring me today.

 

Every day is a blessing, because of my EL, which has now come to describe the maturity of my Language Enlightenment (LE). The coffee tastes so good and I ate a delicious cookie with it. I'm going to record some videos soon, on which I'll talk about what I'm talking about in this writing. It will then become even clearer to the reader that our true nature can only be experienced with EL, but for a long time we were unable to do so because of our Disembodied Language (DL).

 

Of course, I also had to stop

 my DL first, before I could 

continue with my EL 

unhindered. Yesterday 

I had a wonderful conversation

 with a former colleague who,

 like me, taught psychology at

 Butte College. He was 

fascinated by what I was

 saying, about my LE and 

my EL and laughingly expressed

 the hope that he could 

understand it. I assured him 

that he had really understood

 it, because he experienced 

what I was saying and we 

were so delighted together 

with our conversation, which

 expressed our passion for 

psychology so well.

 

In our conversation, it came up that our LE, which could be said with the help of our EL – just like hammering nails into a plank, raking the autumn leaves in the garden, or washing the dishes after dinner – is actually something very impersonal. In EL, we use our words not as egos or as thinkers, but as interested, objective, curious, but also satisfied, benevolent scientists.

 

Since in EL, we only express our positive emotions, we can finally, very calmly and steadily, speak from our rationality and intelligence about everything that we unknowingly talked about in an emotional way in DL. Speaking in an emotional manner is always related to the negative emotions, which we continue to experience, because of our dealings with DL. It is precisely for this reason, that we continue to demand that in order to be heard, as speakers, we dominate the listener's attention.

 

Surely, DL is the immature, emotional, ineffective, compulsive way of dealing with language, in which speakers - when push comes to shove - always continue to oppress the listeners. When we get to know the contrast between DL and EL, however, we immediately notice we, as speakers, do not have to make any effort to get the listener's attention. In EL, speaking, listening and understanding ourselves and each other comes effortlessly.

 

I am so happy today because I can say and write all this, with the knowledge, that I am not thinking this, but I am only saying, writing, hearing and reading it. For me, thinking doesn’t exist, as there’s only EL. There is no language within us. There is no me inside of me who writes this. I know everyone who has DL believes in thinking and probably will never get around to having EL, but I see their problem very differently than they do. For those who, unconsciously, have DL, it always seems to be about even more violent, even more combative, even more confrontational, even more attention-requiring, even more arrogant, even more of the same and, therefore, even more dominant way of speaking, while for those who have EL, there is no problem at all. I say and write this effortlessly and with love.

 

Gelukkig,

 

Ik ben gelukkig. Ik heb een heerlijk weekend achter de rug en ga zo dadelijk naar de sport club, om mijn  dagelijkse cardio- en-gewichtshef routine te doen. Het is nog vroeg, maar ik heb al genoeg geslapen en laat met deze woorden, mijn Belichaamde Taal (BT) en mijn dag beginnen. Ver weg hoor ik het getoeter van een trein. Het is koel en de herfst zit in de lucht.

 

Je kunt BT niet verzinnen. Het is geen geloof, maar een zekerheid, omdat je weet dat het kan. Ik vertel wat er gebeurd en het is goed zoals het is. Dadelijk ga ik koffie zetten en wat eten. Ik ben stil en schrijf rustig verder, om te kunnen lezen, wat mijn taal mij laat weten. Ik weet het niet van tevoren en ben benieuwd wat mijn BT mij vandaag gaat brengen.

 

Iedere dag is een zegen, vanwege mijn BT, die nu de volwassenheid van mijn Taal Verlichting (TV) is gaan  beschrijven. De koffie smaakt zo goed en ik heb er een lekker spekulaasje bij gegeten. Ik ga binnenkort wat videos opnemen, waarin ik ga zeggen waarover ik het in dit schrijven heb. Het zal voor de lezer dan nog duidelijker worden, dat onze ware natuur alleen met BT kan worden beleefd, maar dat we dat lange tijd, vanwege Ontlichaamde Taal (OT), niet konden.

 

Uiteraard moest ook mijn OT eerst door mij worden gestopt, voordat ik ongehinderd met mijn BT verder kon gaan. Gisteren had ik een prachtig gesprek met een oud collega, die, net als ik, psychologie les heeft gegeven bij Butte College. Hij was gefascineerd over wat ik zei, over mijn TV en mijn BT en sprak lachend de hoop uit, dat hij het kon begrijpen. Ik verzekerde hem, dat hij het echt had begrepen, omdat hij het ervaardde wat ik zei en wij waren samen zo blij met ons gesprek, dat zo goed onze passie verwoordde.  

 

In ons gesprek kwam het ter sprake, dat onze TV, die met behulp onze BT kon worden gezegd – net als het slaan van spijkers in een plank, het harken van de herfst bladeren in mijn tuin, of het wassen van de boorden en het bestek, nadat ik heb gegeten – eigenlijk iets heel onpersoonlijks is. In BT, hanteren wij onze woorden niet als egos of als denkers, maar als geinteresseerde, objectieve, nieuwgierige, maar ook tevreden, welwillende, wijze wetenschappers.

 

Omdat wij in BT alleen maar uiting geven aan onze positieve emoties, kunnen wij eindelijk, heel kalm en gestaag, vanuit onze rationaliteit en intelligentie spreken over alles, waarover wij in OT, ongemerkt, nog op een emotionele manier spraken. Spreken op een emotionele wijze, hangt dus altijd samen met de negatieve emoties, die wij vanwege onze omgang met OT blijven ervaren. Het is juist daarom, dat wij blijven eisen, om gehoord te worden en als spreker, de aandacht van de luisteraar moeten domineren.  

 

OT is dus de onvolwassen, emotionele, ineffectieve, dwangmatige manier van omgang met taal, waarin sprekers – als puntje bij paaltje komt – de luisteraars altijd blijven overheersen. Wanneer wij het contrast leren kennen tussen OT en BT, valt ons direct op, dat wij, als spreker, geen enkele moeite hoeven te doen, om de aandacht van de luisteraar te krijgen. In BT, gaat zowel het spreken, als het luisteren en het begrijpen, van onszelf en elkaar, ons moeiteloos af.

 

Ik ben zo gelukkig vandaag, omdat ik dit alles kan zeggen en schrijven, met de wetenschap, dat ik dit niet denk, maar zeg, schrijf, hoor en lees. Voor mij bestaat het denken niet en is er alleen maar BT. Er is geen taal binnenin ons. Ik weet, dat iedereen, die OT heeft, in het denken geloofd en er nooit aan toe zal komen, om BT te hebben en ik zie hun probleem heel anders, dan zoals zij dat zien. Voor hen die, onbewust, OT hebben, lijkt het altijd alleen te gaan, om nog geweldadigere, nog strijdvaardigere, nog confronterende, nog meer aandacht-vergende, nog arrogantere, nog meer van hetzelfde en dus nog overheersende manier van spreken, terwijl er voor hen die BT hebben, geen vuiltje aan de lucht is. Ik zeg en schrijf dit alles moeiteloos en met liefde.      

 

Echt,

 

Is het werkelijk waar dat ik verlicht ben? Ja, dat is zo en ik ben zo blij om je erover te vertellen. Ook jij zou verlicht zijn, als je echt naar mij zou luisteren en mij zou laten uitleggen hoe het werkt. Het is heel eenvoudig. Ik heb een heel andere verlichting dan waar iemand ooit over heeft gesproken. Ik noem het Taal Verlichting (TV). Ik heb hier ook veel liedjes over op mijn You Tube-kanaal. Ga gewoon naar You Tube en type mijn naam in, Maximus Peperkamp, ​​en je zult mij dan horen zingen over mijn TV.

 

Mijn TV is onlangs tot bloei gekomen dankzij mijn voortdurende Belichaamde Taal (BT). Ik ontdekte het verschil tussen BT en Ontlichaamde Taal (OT) toen ik begin twintig was, maar het was pas onlangs – of was het vorige week of vorige maand? – dat ik me opeens op mijn gemak voelde om over TV te praten. Door erover te schrijven, heb ik mijn eigen aarzeling overwonnen, die uiteraard nog steeds te maken had met mijn geschiedenis met OT. Ik heb nu mijn OT op zijn plaats gezet – dat wil zeggen achter mij – door met mezelf te praten, door naar mezelf te luisteren, door naar mezelf te schrijven en door mijn schrijven te lezen over mijn praten met mezelf.

 

Ik ben nu echt verlicht. Ik herinner me dat ik dit ook vele jaren geleden zei, toen mijn taalgebruik nog niet volledig was aangepast aan mijn ervaring. Het was erg verwarrend voor mij, aangezien ik wist dat ik verlicht was, maar ik kon het toch ook weer niet geloven, omdat ik nog steeds veel grote problemen had, die natuurlijk allemaal verband hielden met mijn eigen conditionering met OT. Ik heb deze problemen niet meer. Ze zijn inmiddels allemaal opgelost en het lijkt well alsof ik dit allemaal heel snel, moeiteloos en effectief heb kunnen doen.

 

Ik had zo gigantisch veel problemen, dat ik echt niet kon geloven dat ik ooit zonder hen zou zijn, en toch ben ik hier. Het gebeurde allemaal zo snel, ik weet niet eens wanneer. Ik kan geen enkele gebeurtenis aanwijzen, die dit heeft veroorzaakt, maar één ding is zeker: het wekelijks delen van mijn TV met mijn BT, op skype, met mijn lieve Nederlandse vriendin AnnaMieke, moet er iets mee te maken hebben. Wij twee hebben werkelijk geschiedenis geschreven, want door onze BT en TV met elkaar te delen, zijn we allebei voorgoed verankerd in onze TV. Wij zijn, voor zover ik weet, de enige twee mensen, die niet alleen samen verlicht zijn geworden, maar die deze nieuwe BT hebben verworven, die, zoals iedere dag duidelijker zal worden, ons gaat laten zien, dat alles wat er over verlichting is gezegd – zonder iets over BT te noemen – een grote hoop met onzin was.

 

Iedereen die het grote verschil tussen OT en BT hoort en kent, zal merken dat de spreker, die OT heeft, echt verschrikkelijk klinkt. Iedereen die spreekt met een stem, die de aandacht opeist, is zich er totaal niet van bewust, dat hij of zij dwangmatig  klinkt, ook al is hij of zij nog zo vriendelijk, vredig, meditatief, geduldig of geinteresseerd. Wanneer de persoon met OT zijn of haar eigen stem begint te horen, is hij of zij geschokt, als hij of zij ontdekt, dat hij of zij zo gewend is om met een stem te spreken, die hij of zij zelf niet eens wil horen. In OT luistert de spreker nooit naar zichzelf. Zodra je dus merkt dat je OT hebt, weet je in een klap, dat je – je hele leven – gevangen hebt gezeten in je eigen starre OT.  

 

OT- sprekers klinken, volgens iemand die BT kent, onaangenaam, duwend, onbesuist, vasthoudend, vechtend, uitputtend, irritant, afleidend, spottend, knarsend, wijzend, slaand, verdedigend, aanvallend, verstoppend en veroordelend. Dit is geen grap, want OT is gebaseerd op de vermetele strijd, om de aandacht van de luisteraar te trekken. Alleen de meest verraderlijke, manipulatieve, dominante, fanatieke sprekers zullen deze strijd winnen en daarom zijn er, overal ter wereld, eigenlijk maar een handjevol mensen in OT, die zogenaamd in naam van anderen het woord voeren. Dit gaat allemaal  veranderen met BT, waarin iedereen zijn zegje kan doen en gehoord kan worden. Bovendien kun je je alleen met BT bezighouden, als je accepteert, dat je verlicht bent, omdat het in werkelijkheid onze TV is, waardoor we met BT willen doorgaan.

 

Als je eenmaal echt je eigen vermogen

 om BT te hebben onderzoekt, zal

 het heel duidelijk voor je worden:

 je bent verlicht en je bent altijd 

verlicht geweest, maar – zoals ik 

eerder heb uitgelegd – je had 

gewoon nog niet de taal om het

 uit te drukken. Gedurende OT 

is er iets akeligs en problematisch 

aan de hand, omdat iedereen 

ongemerkt gelooft, dat die 

obsessieve, grandioze, pompeuze, 

saaie acteurs met hun scripts, die

 overal het woord doen, gelijk

 hebben, maar het feit is, dat 

ze alleen weten, hoe ze hun 

verhaal aan anderen kunnen

 opdringen. Zeker, er is ook

 een manier van praten – die

de toon zet voor onze 

intelligente omgang met 

taal – waarin niemand iemand

 domineert, uitbuit, intimideert, 

minimaliseert, vernedert of 

ontmenselijkt. Deze nieuwe

 manier van praten kan natuurlijk

 niets anders zijn dan jou BT, 

die altijd jou TV uitdrukt.

 

Het maakt echt heel veel uit of je onbewust OT blijft houden of dat je tot je recht komt met doelbewuste, vaardige, stabiele, plezierige BT, want alleen met dat laatste zul je in staat zijn om de echte zelfkennis te verwerven, waarmee je vervolgens jezelf de opdracht geeft alleen het gedrag te vertonen, dat positieve gevolgen heeft. Ik weet dat je geen woord gelooft van wat ik zeg, maar dat is je gebruikelijke OT-praat. Je moet het echt uitproberen, om met jezelf te praten, geduldig naar het geluid van je  stem te luisteren en dan zul je merken, dat je, als je BT hebt, niet langer zus of zo probeert te klinken.

 

Ja, het is echt zo simpel. BT klinkt te mooi om waar te zijn en jouw wantrouwen is precies de reden, waarom je het niet hebt en waarom je door blijft gaan met je saaie, mechanische, dwingende OT. Het is onthutsend, maar wat er vandaag de dag gebeurt in de wereld, is dat we, of we het nou geloven of niet, getuige zijn van de zwanen-zang van de OT van de gehele mensheid. Je wilt dit wel niet weten, maar ik zeg je in dit schrijven, dat het echt dringend nodig is, om je betekenisloze OT eindelijk met pensioen te laten gaan. Er ligt een prachtige toekomst voor je, als je overstapt van OT – je conditionerings geschiedenis – naar BT, waarin je herboren zult worden. De waarheid zal je bevrijden en je vreugde zal groter zijn dan je angst. En ja, ik kan dit schrijven en zeggen, omdat ik werkelijk verlicht ben.