Schakel,

 

Belichaamde Taal (BT) is de ontbrekende schakel, die we keer op keer zijn misgelopen, waardoor we met een gewaarwoording van onvolledigheid zijn blijven zitten. We zijn incompleet, vanwege het feit dat onze gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT) ons niet in staat stelt, om te zijn, wie we zijn. Het klinkt misschien wat overdreven, maar de wijze waarop wij gewend zijn te spreken, bepaalt dat wij de draad met onszelf zijn kwijtgeraakt. Al hebben wij iedere dag opnieuw de kans, om hier verandering in te brengen, het gebeurt niet, want we nemen niet de tijd, om eens met onszelf te spreken en naar onszelf te luisteren.

 

Iemand die, zoals ik, het grote verschil tussen BT en OT bespreekbaar kan maken, weet dat iedereen, ongemerkt, zichzelf voortdurend uitschakelt, met OT. Wanneer jij, die dit leest, dus omschakelt, van je alledaagse OT naar BT, dan besef ook jij, dat spreken met jezelf en luisteren naar de klank van je stem, een aangename en vanzelf-sprekende verandering teweeg brengt, in je omgang met taal, die aantoont, dat je eigenlijk versuft en van de kaart was, in je OT.

 

Iedereen heeft wel eens het gezegde gehoord, dat de sterkte van een ketting wordt bepaald door de zwakste schakel. Het staat als een paal boven water, dat het lot van de gehele mensheid werd bepaald en zal gaan worden bepaald, door de wijze waarop wij met elkaar, maar ook voornamelijk met onszelf, communiceren. Indien wij echter onbewust blijven voortgaan, zoals wij helaas tot dusver altijd hebben gedaan, met OT, dan ziet onze gezamelijke toekomst er heel grimmig uit, maar indien wij erkennen, dat wij – ondanks onze geweldadige, lange, tragische conditionerings geschiedenis met OT – nog steeds BT kunnen hebben, dan zijn wij op slag verlicht.   

 

Het geheel van de menselijke relatie is maar zo sterk als het zwakste onderdeel. Nadat ik vele jaren lang, met veel enthusiasme, psychologie had gestudeerd, therapy had gegeven en werkzaam ben geweest als psychologie leraar, kon ik niet anders, dan tot mijn  teleurstelling erkennen, dat zelfs in de psychiatrie of in het onderwijs niemand is geinteresseerd, in hoe wij nou eigenlijk echt met elkaar en dus met onszelf praten. Nu het alweer een aantal gelukkige jaren geleden is, dat ik mij heb teruggetrokken en ik, met genoegen, dagelijks de voortgang ervaar van mijn eigen BT, is het mij duidelijker dan ooit, dat iedere schakel van die zogenaamde ketting sterk moet zijn.

 

Zodra je je eigen stem hoort, terwijl je spreekt, dan schakel je, geheel vanzelf, een nieuw krachtveld in. Ineens stroom je vol met energie, omdat je, met BT, je Taal Verlichting (TV) laat horen. Anders gezegd, met je BT, kun je dus eindelijk eens heel rustig gaan beluisteren, hoe het voor jou klinkt, om verlicht te zijn. Ook al is er natuurlijk nog niet een permanent einde gekomen aan je conditionerings geschiedenis met OT, toch kun je tijdelijk uit je zelf-gecreerde hel stappen, om je zelf-gecreerde hemel te ervaren. Als je deze omschakeling wat vaker gaat maken, wordt het steeds gemakkelijker, boeiender en helderder.  

 

Als je luisterend spreekt, dan schakel je je OT uit, zodat je BT kunt hebben. Het is hetzelfde wanneer je op je radio een ander kanaal wil beluisteren, dan schakel je over op een andere zender. Dit schakelen gebeurd door het bedienen van een of andere knop, maar ook door het luisteren. Je hoort dus letterlijk zogezegd wat je wilt horen. Dit is ook het geval met je BT, waardoor je je ineens bewust bent geworden, dat je onbewust aan het luisteren was, naar iets wat je niet eens wilde horen. De verandering in de klank van je stem gebeurt, omdat jij liever anders klinkt.

 

Als je BT hebt, dan schakel je je intelligentie in, maar als je OT hebt, zet je zogezegd je verstand op nul en je blik op oneindig. Met andere woorden, in BT kom je helemaal tot leven, maar in OT schakel je je eigen gevoel uit en doe je alsof wat jij ervaart van geen enkel belang meer is. Uiteraard is dat niet zo en krijg je altijd te maken met de negatieve resultaten, die onvermijdelijk met je ongevoeligheid zijn verbonden.

 

Een belangrijk aspect van je BT, is dat je afgestemd blijft op de frequentie van je welbevinden. Omdat jij  het geluid van je ontspanning, vrijheid, speelsheid,  openheid, vredigheid, gelukzaligheid, creativiteit en  je liefde – tijdens het spreken – niet of nauwelijks produceert, ben je psychisch doof of uitgeschakeld voor je eigen geluk. Het gaat dus echt, in je BT, om het eerherstel van jou klank-beleving. Die missende frequentie wordt geherintegreerd in je gehoor, want je hoort het gigantische verschil tussen je OT en BT.

 

De tijd nemen, om te luisteren naar onszelf – terwijl  we hardop praten met onszelf, over verbale zaken, die voor ons van belang zijn – is de eerste schakel in een lange keten van gedragingen, die bepalen hoe wij ons leven kunnen leven. Onwillekeurig, beleeft iedereen de resultaten van zijn of haar eigen OT of BT. Onze taal zet de toon voor al ons andere gedrag.  

 

Er is veel tijd heengegaan en verloren, waarin wij onszelf en elkaar hebben doen geloven, dat kultuur – en dus groeps-gedrag – de meest bescheiden en efficiente schakel zou zijn tussen volkeren, die in vrede en in onderlinge samenwerking willen leven, maar de escalatie van OT – van verbaal, naar fysiek geweld – geeft aan, dat dit oer-oude groeps-gedrag echt heeft afgedaan. Het individu is dus de schakel, die zijn eigen vorm van communicatie nodig heeft. 

P.S. Luister ook eens naar mijn ukulele liedjes op You Tube. Type mijn naam Maximus Peperkamp, dan hoor je mij zingen (en binnenkort ook spreken) over Ontlichaamde Taal (OT), Belichaamde Taal (BT) en Taal Verlichting (TV).  Ik wens je een fijne Vrijdag.    

            

 

Dutch,

 

In my writings, I take the reader with me, in my translation from my Disembodied Language (DL) to my Embodied Language (EL), but also from Dutch language to my English language and vice versa. I first wrote this piece in Dutch and then translated it. I come up with a completely different form of EL in Dutch than in English. You might say, that I am nicer or more emotional in my native Dutch tongue and in English, I am stricter and more rational. As soon as I start speaking or writing, I immediately notice the big difference. Sometimes I prefer my English and at other times, like right now, I chat in Dutch. I don't know what the English word for comfortably talking about this and that is. To my knowledge, the English language isn’t as rich as the Dutch language.

 

Chitchatting or shooting the breeze (these English expressions are as close as it gets), means, having a nice talk, but also talking about unimportant things. I've never been good at small talk or talking about trivial things. I never had any satisfaction by having a superficial conversation. You may wonder: what is in a name? Well, my name is Maximus, which means the biggest. I like having the big conversation about my Language Enlightenment (LE). It seems, I have finally resigned myself, of course with my EL - I am now almost 65 years old - to the fact, that I no longer need or try to participate in meaningless DL.

 

I can have EL in English as well as in Dutch and my bilingualism has led to the truth, which I call my LE.  When I still lived in the Netherlands, I once wrote a poem, which initially was very satisfying. However, since I speak English with my Chinese-American wife - who also learned to speak Dutch - I couldn't resist translating my poem into English. Suddenly it sounded much better, much more meaningful and since then, I began to write all my poems in English.

     

Those old poems were intense verbal paintings, that were sort of a blueprint of who I am. They foretold my future. I can say and write with great pleasure and pride, that I have started living in the future of my own poetry. I wrote those poems at a difficult stage in my life, when I still didn't yet know, that I would really continue with my EL, because I seemed to get constantly get stuck again with my DL. Yet my DL is hardly the case anymore and I am amazed that my EL has come to determine everything in my life.

 

I really enjoy speaking and writing about my LE in my Dutch language. Since I have lived in the United States since 1999 and have never been back, I have usually spoken about my LE in English, but recently it became clear, it is necessary for me to express myself about my LE in Dutch. My LE would have remained incomplete without talking about it in Dutch. Thus, writing this Dutch EL completes my LE.

 

I fully understand, everyone is probably thinking: what the hell is he talking about? One may say, one thinks that, but the reality is, one only says that one thinks. What takes place, as you read this, from your conditioning with DL, is that, even though you don’t say anything, you pretend to think something of it. With DL, you always merely fantasize and imagine things. And it is always supposedly true, whatever you believe or supposedly think, even if it is clear, you don't say anything at all. Oh, yes, you don't give yourself away, so to speak. You really believe, you  have an inner private conversation with yourself and that you can keep your words inside of you.  

 

For god's sake, when you say, that you think, you always only say something. I am speaking from my own authority. And, you don't have to compare my statements with god or anyone else to understand me. I don't believe in a higher power and I am sure  you would do yourself a great favor, if you explored the possibility and challenge that language is always about you, not about some story, that was forced on you. I have no stories for you. For me, you are the only story that interests me. I am - because of my EL - more interested in you, than you are in yourself.

 

My Dutch language finally calmed down. Previously my it was very troubled, but I let myself know with my EL that my past could be left alone. It is so nice to say that and then to experience a burden is being lifted from you. To continue with your EL, there is no other option than to distance yourself from your history, from your memory, from your conditioning. Of course, this is as true for you, as it is for me and you can find out, if it is true, by talking to yourself.

 

You can only liberate yourself from your DL past by talking out loud, with your EL, with yourself and by recognizing, there is really only going on what you can tell yourself. No matter how you look at it, it is always your language that describes your world. If you, with EL, give a new description, everything changes suddenly and without any effort. This is not a belief, but a linguistic fact, which you have not yet investigated and appreciated. Now you still create your miserable reality, unconsciously, with your DL, but when you listen to what you say to yourself, you consciously start to create your own happy reality with your EL.

 

It is such a beautiful phenomenon, to have your own language, to create and continue your reality with your own language and to live, in your own truth. You don't make this up, you either do it or you don't do it. I know, you haven't done it yet, otherwise we would have talked. If you read this, you know, you miss out on your EL. I am not writing, to convince you, but because I have EL. I sleep peacefully with my EL every night and I wake up refreshed to new EL each morning. Such is my life and speaking and writing about my LE is my greatest pleasure.

 

I always encourage everyone with my EL to do what I have done. Reading my text can become even more powerful, if you read it out loud and listen to the sound of your voice. Even if you don't do it, it is an opportunity that is still waiting for you. EL, like me, is always open to you. As soon as you have taken that first step, with your EL, you are immediately enlightened. You don't have to go through many things first to realize your LE with your EL, because it happens effortlessly and all at once. You are perplexed that this is the case and that it is over for good, with your belief in thinking. If you're going to have EL, you say it, you write it, you hear it and you read it, as LE dissolves your crazy belief in thinking.

P.S. Please also check out my You Tube channel, where I sing my ukulele-songs about Disembodied Language (DL), Embodied Language (EL) and Language Enlightenment (LE). Type my name Maximus Peperkamp and you will find me. I hope you have a wonderful day.  

 

Nederlands,

 

In het Nederlands kom ik met een hele andere vorm van Belichaamde Taal (BT) dan in het Engels. Jou zou kunnen zeggen, dat ik aardiger of emotioneler ben en in het Engels ben ik stricter en rationeler. Zodra ik begin met spreken of schrijven, dan merk ik meteen het verschil. Soms prefereer ik het Engels en andere keren ga ik, zoals nu, in het Nederlands keuvelen. Ik zou niet weten wat het Engelse woord daarvoor is.

 

Keuvelen betekent gezellig babbelen, klessebessen, maar ook, praten over onbelangrijke dingen. Ik ben nooit goed geweest, in het praten over onbenullige zaken. Voor mij ging het nooit om een oppervlakkig gesprek. Het lijkt wel alsof ik mezelf er net pas – ik ben inmiddels bijna 65 jaar – bij heb neergelegd, dat ik niet meer hoef te proberen om mee te doen, met die voor mij niets-zeggende Ontlichaamde Taal (OT).

 

Ik heb BT in het Engels en in het Nederlands en mijn twee-taligheid heeft geleid tot de waarheid, die ik mijn Taal Verlichting (TV) noem. Toen ik nog in Nederland woonde, schreef ik ooit mijn eerste gedicht, waar ik aanvankelijk heel tevreden mee was. Aangezien ik met mijn Chinees-Amerikaanse vrouw – die ook Nederlands heeft leren spreken – voornamelijk in het Engels spreek, kon ik het niet nalaten, om mijn gedicht in het Engels te vertalen. Ineens was het veel better, veel betekenisvoller en sindsdien, schreef ik al mijn gedichten in het Engels.

 

Die gedichten waren intense verbale schilderijen, die een blauwdruk waren van wie ik ben en die mijn toekomst voorspelden. Ik kan met groot genoegen en trots zeggen en schrijven, dat ik ben gaan leven in de toekomst van mijn eigen poezie. Ik schreef die gedichten, in een fase van mijn leven, waarin ik nog niet wist, dat ik echt door zou gaan met BT, want ik leek voortdurend vast te lopen in mijn OT. Toch is nu OT nog maar nauwelijks het geval en sta ik er van versteld, dat BT alles is gaan bepalen in mijn leven.

 

Ik vind het heel fijn, om met mijn Nederlandse taal over mijn TV te spreken en te schrijven. Omdat ik in Amerika woon, werk en leef, heb ik mij er meestal in het Engels over uitgelaten, maar onlangs werd het mij duidelijk, dat het voor mijn heel noodzakelijk is, om mij hierover in het Nederlands te uiten. Mijn TV, zou, zonder er in het Nederlands over te hebben gesproken, incompleet zijn gebleven. Het schrijven van deze Nederlandse BT, maakt mijn TV compleet.

 

Ik begrijp wel, dat iedereen waarschijnlijk denkt: waar heeft ie het toch in godsnaam over? Nou, in de eerste plaats, denkt helemaal niemand dat, ook al zegt men, dat men dat denkt. Wat plaats vindt, als je dit leest vanuit je conditionering met OT, is dat je, ook al zeg je niets, doet alsof er iets van vindt. Met je OT fantaseer je er altijd maar wat op los. En het is altijd zogenaamd waar, wat jij gelooft, denkt, vindt, zelfs al zeg je eigenlijk helemaal niets, zelfs al laat je je niet kennen en hou je het zogezegd voor jezelf.

 

Overigens, zeg ik niets in godsnaam, want ik spreek vanuit eigen authoriteit. En, je hoeft mijn uitspraken niet met god of wie dan ook te vergelijken, om mij te begrijpen. Ik geloof niet in een hogere macht en weet zeker, dat jij jezelf een groot genoegen zou doen, als je eens de mogelijkheid onderzocht, dat het om jou gaat en niet om een aangepraat verhaal. Ik heb geen verhalen voor je. Bij mij ben jij het enige verhaal wat mij interesseert. Ik ben – vanwege mijn BT – nog meer in jou geinteresseert, dan jij in jezelf.

 

Mijn Nederlandse taal is eindelijk tot rust gekomen. Voorheen was mijn Nederlandse taal heel onrustig, maar ik heb mezelf met mijn BT laten weten, dat dat verleden met rust kon worden gelaten. Het is zo fijn om dat te zeggen en om dan te ervaren, dat er een last van je afvalt. Om met je BT verder kunnen gaan, zit er niets anders op, dan afstand te nemen van je  verleden, van je herinnering, van je conditionering. Natuurlijk is dit ook voor jou waar en je kunt, door met jezelf te praten, aan de weet komen of het zo is.

 

Je komt alleen los uit je uit je verleden, door hardop met je BT, met jezelf te praten en te erkennen, dat er echt alleen maar datgene aan de hand is, wat jij aan jezelf kunt vertellen. Hoe je het ook wendt of keert, het is altijd jou taal, die jou wereld beschrijft. Als jij, met BT, een nieuwe beschrijving geeft, dan verandert alles ineens en zonder enige moeite. Dit is geen geloof, maar een taal-kundig feit, dat je nog niet hebt onderzocht. Nu creeer je je realiteit nog, onbewust, met je OT, maar als je gaat luisteren naar wat jij jezelf te zeggen hebt, begin je bewust jou eigen werkelijkheid met BT te creeeren.

 

Het is zoiets prachtigs, om je eigen taal te hebben, om met je eigen taal je eigen realiteit te creeren en voort te zetten en om te leven, in je eigen waarheid. Zoiets verzin je niet, je doet het of je doet het niet. Ik weet, dat je het nog niet hebt gedaan, anders dan sprak je wel met mij. Als jij dit leest, dan weet je, dat je je BT bent misgelopen. Ik schrijf dit niet, om je te overtuigen, maar omdat ik wel BT heb en daarmee, iedere avond, vredig ga geslapen en er ‘s ochtends  vroeg weer uitgerust mee opsta. Zo is mijn leven en hierover spreken en schrijven is mijn grootste genot.

 

Ik moedig je met mijn eigen taal altijd aan, om ook te doen wat ik heb gedaan. Het lezen van mijn text wordt nog krachtiger, als je het hardop leest en een begin maakt, om naar jezelf te luisteren. Ook al doe je het niet, het is een mogelijkheid, die op je wacht, die, net als ik, altijd voor je openstaat. Zodra je die eerst stap, met je BT, hebt gezet, dan ben je eigenlijk meteen al verlicht. Je hoeft niet eerst door dingen heen te gaan, om met je BT je TV te beseffen, want het gebeurt geheel moeiteloos en ineens. Je staat perplex, dat het zo is en dat het voorgoed gedaan is, met je geloof in het denken. Als je BT gaat hebben, dan zeg je het, dan schrijf je het, dan hoor je het en dan lees je het, want TV ontmaskerde jou denken.

P.S. Luister ook eens naar mijn ukulele liedjes op You Tube. Type in mijn naam Maximus Peperkamp, dan hoor je mij zingen (en binnenkort ook spreken) over Ontlichaamde Taal (OT), Belichaamde Taal (BT) en Taal Verlichting (TV).  Ik hoop dat je een fijne dag hebt.    

 

Say,

 

Everyone, who experiments with what I am saying, will come to the exact same conclusions as I did. If you really listen – to the sound of your own voice – while you speak, you notice, you will either have  Disembodied Language (DL) or Embodied Language (EL). Yes, there are absolutes, you either engage in one or the other and it is entirely up to you, to figure out which is which. Moreover, you too will want to stop your dreadful DL and continue with your happy EL, because your EL truly is the gift that keeps on giving. Surely, going against your own conditioning history with DL is worth the trouble, as your EL makes you experience, enjoy and know your Language Enlightenment (LE). Yes, you say it, as it is.

 

What you will be able to say to yourself with your EL is totally different from what you have been saying with your DL. For instance, you will say, as I have done and continue to do: my thinking and my mind simply don’t exist. You don’t say this, because you repeat me and agree with me, but because you can actually experience and acknowledge this, while you say it. Like anyone, who engages in EL, you will hear yourself say, there never was such a thing as an inner self, which was causing my behavior. All of this nonsense was part of DL, the inevitable, common, mechanical way of dealing with language, in which  speakers don’t listen to their voice, as they speak.  

 

You will not pray, but you will say, you have always been enlightened, but you just didn’t have the EL to express it. Certainly, you were having DL, almost all the time and this cruel, unconscious, forceful way of dealing with language – which set the stage for how you have lived your life – needed to be stopped, by you. The only way to stop your DL, is to say out loud to yourself – to repeatedly let yourself know, to give your yourself permission, verbally – you are able to stop it, as you have come to know something better: your own EL. You will feel ecstatic, while you say it. 

 

Your EL makes you abandon everything you believed to be with your DL, because you say it to yourself. It was merely the way you used to talk, that made you  say – from childhood – what everyone else says and have blind faith in the fantasies, which are repeated by everyone, everywhere. What we say with DL, is false and, consequently, it is causing us nothing but trouble. To say, you have finally stopped with DL, is a great relief. Moreover, you want to say it again and again, because each time you do this, you use your intelligence, to dismantle your conditioning history with DL. It is such a marvelous process and pure delight, to share your EL with those who know it.

 

Millions of people have fanatically believed, in what others have said – in the DL, others coerced them to have – but they have never believed, they could not believe, in themselves, because they have never deliberately, repeatedly spoken with and listened to  themselves. In some foolish book, that I was raised with – all religious books, are superstitious, stupid, irresponsible books – it says (john 14: 12-31): verily, verily, I say onto you, he that believeth on me, the works that I do shall he do also; and greater works than these shall he do; because I go unto my father.

 

The aforementioned statement, from the bible, is a good illustration of what is wrong, not only with christianity (yes, I write in small letters), but with every religion. You don’t need to believe what I say and you don’t need to do what I do. It is not about what I say onto you, but about what you say to yourself. EL, it is about being your own authority. The father-figure has historically always represented the authority. My abusive father used to angrily yell at me: in my house, you will do as I say, because he imagined, he was ordained by his authoritarian god. If you will do as I say, you will talk with yourself and discover EL and find nothing is what you believed it to be. Thought or mind doesn’t exist, it is a figure of speech. We may say, verily, verily, but that doesn’t make it so. There is no inner self and unless you say this repeatedly to yourself, you will still believe in it.

 

In EL, you will like what you say, particularly, how you say it. What you say, makes more sense because of how you say it. You will say, you like your sound, because it expresses your wellbeing better than your words. With DL, you get carried away by what you say and you forget about how you sound. You don’t even realize, you sound terrible. Of course, you don’t like to listen to this alienating sound, you make every day, but one day, you will just say it: you don’t like the way you sound while you speak. That will be the day, you will have your say with your EL.

 

I say, every day: my language guides my way. It was only recently, that I realized how important it is, to talk about my LE. To say it, is such a tremendous joy,  because I don’t say it to you, but to myself. Yes, you can read this and you can begin to experiment with listening to yourself, while you speak with yourself.  This is not some teaching, some philosophy, some lecture, some self-help or some entertainment. You either hear what you say or you don’t. It is black or white and it is very clear, if you listen to yourself or not. The fact that you haven’t noticed it, is because you can’t say the difference between DL and EL with DL. You need EL to address your DL and your DL has to stop, before you can talk with EL about your DL.                        

 

Nice,

 

Just being alive is so nice and you don’t need to do anything. We are always too busy, to realize this and our Disembodied Language (DL) keeps us running around in circles. Only with Embodied Language (EL) can be say simple things, which are the foundation of our Language Enlightenment (LE). We are here, in this moment and our imaginary journey of finding ourselves and of expressing and exploring our truth, has come to an end. We have overcome our fear of this nothingness and we are okay being a nobody.

 

Something was always wrong with us, as long as we were still having DL, but with EL, we have found, there is nothing wrong. We are at peace with our lives. Being can only be enjoyed and talked about, after we stop being what we are not. We are not what we believed ourselves to be. We couldn’t be who we tried or wanted to be. Being means, you are nobody. Being somebody was such a drag. It is such a relief to be nobody. I am myself by being nobody.

 

Yes, I can write these words. I can sing a song. I can talk with you and have EL, but I can’t have DL. I have tried to, but I have failed. Actually, I couldn’t be who I am today, if I had not failed so often. Of course, I didn’t like to fail and for a long time, I worried, what would become of me. However, all my failures have brought me my success, which is this nothingness. With my EL, I have really stepped into eternal space and I have died already, even though I am still alive.

 

I feel like I am writing my testament. May be, these words are read by you, but they turn you off, as they don’t convey anything important. I don’t appeal to your DL and these words come from my EL, that is, they express my LE, which is my death. I find it such a ridiculous thing, when people say: we are all going to die. Supposedly, it is something meaningful, but how about saying, we are all alive and our language could be alive as well? My language is alive and that is why I can speak with my EL about everyone’s DL.

 

It is so nice to hear you again, if you have EL, but if you have DL, I don’t want to hear you. Death is not, as most people make it out to be, a noisy affair. It is very nice of you to come here, to read this blog, but whether you know it or not, accept it or not, are aware of it or not, or like it or not, you have come to the death of your DL. EL will continue without you, it doesn’t need you, as you believed yourself to be and you can speak and hear, that you are a nobody.  

 

It is a nice cool morning. It is nice to know where I stand. With DL, being a nobody is the worst thing that can happen, but with EL, it is a blessing. I was afraid of it, like everyone else, but I overcame my fear, by talking out loud with myself. I no longer fear my death, as I have died to my DL. As far as I am concerned, this so-called fear of death, is the fear that our bombastic, superstitious, problematic and utterly meaningless DL comes to a permanent end.

 

It wasn’t nice of you, to make it seem, as if you were interested in EL. You were, of course, only fooling yourself, but not me. I never needed your approval for what is going to happen anyway. The question is: are you going acknowledge, that DL makes you deny that you are alive? It is nice, to have nothing to do and to finally come to terms with the devastating consequences of the brutal way, in which you use your language. Yes, it is shocking, your language has created nothing but tragedy and you are really not a such a nice person, but, someone important, who does a lot of bitching, screaming and suffering.

 

It is a nice thing to know, you have wasted your life with bullshit and now you can let go of your crap. It is nice to meet someone like me, who is a nobody, who doesn’t placate your miserable achievements. Moreover, it is nice to finally discover your own EL, to express your LE and to laugh about your struggle. We don’t need to write, may he or she rest in peace, on your tombstone anymore, because you are alive and being a nobody gives you all the rest and peace you ever wanted. You are not concerned with death, let alone, with postponement of your happiness.  

 

It's nice to be alive and to finally meet yourself. You are going to have such a nice time with your EL, why wait until it is too late? The only piece of good news about DL, is that it is not your personal problem and it is nice to hear that everyone is in the same boat. Moreover, DL is unsustainable. It takes such effort, to keep it going. You are exhausted, that’s why, by the time you die, you really need a break from all your turmoil and fantasize about resting in peace.

 

Why don’t you say something nice, says someone, who hears, you are unfriendly, impatient, arrogant and judgmental. Oh, yes, you are so full of yourself, with DL. You know it better than anyone, that is why we should all listen to you. How nice it is, to listen to me, because I am nobody. Yes, you will only hear me, if you are nobody too. It is so nice, to have EL together. We laugh so much about being a nobody, as we are not bothered anymore by the hassle of being somebody. Our so-called identity is a big joke. Go to hell, with your identity-politics and your DL.       

 

Angst,

 

Zolang je nog Ontlichaamde Taal (OT) hebt, spreek, schrijf, luister en lees je vanuit je angst. Je bent bang om niet gehoord te worden, om niet te begrijpen wat je niet wilt horen, omdat je niet wil schrijven, maar wil spreken en omdat je eigenlijk totaal geen zin hebt, om de kleine lettertjes te lezen. In OT, wordt er altijd, door anderen, van jou verwacht, dat je zus of zo moet spreken, omdat je gedwee, maar oplettend moet blijven luisteren, omdat je alleen mag schrijven, wat door anderen wordt goedgekeurd en dat je altijd alleen moet lezen en leren, wat zogenaamd belangrijk is volgens anderen.

 

Er is enorme angst, om tegen de constante censuur van je eigen taal in te gaan, omdat dit verstrekkende gevolgen voor je zal hebben. Indien je, zoals ik, met je eigen Belichaamde Taal (BT) verder gaat, dan taal je, letterlijk, niet meer naar datgene, waar iedereen zich onbewust mee bezig houdt. Bovendien, sta je helemaal alleen met je BT, want alleen jij bepaalt, waar jij het over wil hebben, in de eerste plaats, natuurlijk met jezelf en eventueel met anderen, die ook de moed hadden, om hun BT te ontwikkelen.

 

Omdat BT heel sensitief en kwetsbaar is, ben je bang om in het openbaar te spreken. We hebben het volledig bij het verkeerde eind, wanneer wij proberen, om onze angst, om eerlijk te spreken, te overkomen. Die angst is zeer waardevol, want het heeft geen enkele zin, om te proberen, om BT te hebben, met hen die alleen OT kennen. Het is een vorm van uitbuiting en dus een continuatie van DL, om te doen alsof anderen EL van ons zouden kunnen leren.

 

Wij hebben, in de naam van opvoeding, onderwijs, religie, cultuur en maatschappelijk aanzien, gedaan alsof we EL hadden, maar het onomstotelijke feit is, dat we altijd onverstoord met onze DL zijn verder gegaan. We hebben nooit onze spaarse miniscule momenten van BT kunnen voortzetten, omdat we eenvoudigweg niet wisten, dat het te maken had met luisteren naar onszelf. Uiteraard, hebben we altijd gehoord, dat luisteren om anderen gaat en nooit om onszelf. Zodra we dus naar onszelf gaan luisteren, dan luisteren we niet meer naar anderen en doet zich onwillekeurig die angst voor, die te maken heeft met de afwijzing van de sociale groep.

 

We zijn angstig, om een individu te zijn en dit uit zich in het feit, dat wij niet of nauwelijks spreken met het prettige stemgeluid van ons volledige welzijn. Wij zijn daar zo onbekend mee, dat zelfs als zou zich de situatie voordoen, waarin wij onze BT ten gehore kunnen brengen, wij daar direct van afschrikken. In het verleden zijn wij ettelijke keren gestrafd en ons lichaam is de opslagplaats van hoofdzakelijk pijnlijke herinneringen, wat maakt dat wij ongezond zijn. Als wij goeie herinneringen aan BT hebben, in plaats van slechte herinneringen aan OT, dan voelen wij ons heel levendig en vitaal. OT is gebaseerd op heftige discussies, intense argumenten en niets-zeggende priet-praat, maar dit heeft met spontaniteit en authenticiteit niets te maken.

 

Men zegt wel eens, dat je je grootste angst moet omhelzen, maar men heeft nog nooit het verschil onderkend tussen OT en BT. De angst om dat te doen is omdat er geen weg terug is. Als je eenmaal het verschil tussen OT en BT kent, dan wil je alleen nog maar BT, ongeacht hoe ogenschijnlijk onmogelijk dit lijkt, want iedereen heeft het, overal, altijd over OT. Iedereen weet wat het betekend, om verlamd te zijn van angst, maar niemand schijnt te beseffen, dat onze alledaagse, zogenaamde, normale wijze van spreken – die natuurlijk bepaalt hoe wij in algemene zin met onze taal omgaan – ons gevangen houdt.

 

Robots voelen geen enkele angst en automatisch handelen is daarom de manier waarop iedereen met angst omgaat. De enige wijze om onze angst – die door OT wordt veroorzaakt en in stand wordt gehouden – te overwinnen, in plaats van te ontkennen, is om de vertrouwdheid van BT toe te gaan laten en te leren kennen. Met OT blijven we maar reageren vanuit onze angst en zodra we dus onze OT stoppen, dan voelen wij ons ineens heel aangenaam. Het gekke is, als jij je eerst stappen zet in je BT, dan voel je je heel goed, maar je zit nog steeds met de door DL geconditioneerde illusie, dat je iets denkt, wat lijnrecht tegen je ervaring in gaat. Je zogenaamde mind kan het maar niet geloven. Als je met jezelf praat over hoe jij je voelt en luistert naar jou klank van dat prettige gevoel, dan verdwijnt die ingebeelde angst, als sneeuw voor de zon.

 

Met het verdwijnen van je angst, verdwijnt ook je geloof in je mind, in je denken, in het hebben van een zelf, dat zogenaamd bepaalt wat jij doet. Dit is dus niet zo, ook al gelooft iedereen dit. Met andere woorden, je identiteit, die gebaseerd is op angst, verdwijnt en met BT ben je jezelf, maar je bent ook een oneindige ruimtelijkheid, die door je BT tot stand komt en in stand wordt gehouden. Dit is jou vrijheid, waar je nog aan moet wennen, want niets is zoals jij geloofde dat het was met je duffe OT. Het is eveneens je Taal Verlichting (TV), want elke keer als jij met jezelf je angst bespreekt en dus de switch maakt, van OT naar BT, dan beluister je je eigen TV.       

 

Way,

 

People say, when there is a will, there is a way. It is because of their Disembodied Language (DL), they continue to believe in this nonsense. Presumably,  something inside of us – a strong mind – makes us do what we do. Supposedly, if someone is truly determined to do something, they will find a way to do it, even if there are things that make it hard to do. Ridiculously, this is said to encourage others, or ourselves, to trust willpower, to achieve something that might be hard or seem impossible. Although we all talk this way, we all have bought into this and we all believe in this, there exists no such thing, as willpower, thought or a self, which causes us to act.

 

When it is possible, to be a certain way, we will do as we say. We have as little Embodied Language (EL) as we do, because there is no opportunity to have it. As long as we don’t know about this possibility, it is very unlikely, we are ever going to be able to engage in ongoing EL. Such knowledge, however, of course, is the experience of it, which permanently changed our body in such a way, that we can recognize, if it is DL or EL. Yes, we can hear and feel the difference.

 

There is nothing accidental about EL, once we know how to create the circumstances in which it can and will occur. Our ability to have EL, has nothing to do with some imaginary inner process, but with the fact, that we have done what it took, to create – and maintain – those circumstances. We have talked out loud with ourselves and listened to ourselves, often enough, to experience and acknowledge, our EL is effortless, natural and conscious. Once we know our EL is possible and necessary, we are determined to step out of our long conditioning history with DL.   

 

I can write this, because I have done this and I will continue to do this. In effect, I can predict my own happy future, as I will continue to reap the positive consequences of my EL. I am already doing this and I wouldn’t be able to write this, if this wasn’t true. I write or say this to myself, because I let myself know that this is true, although nobody with DL is willing to hear or read it. Everything I have achieved, with my EL, has been a blessing and that is why I call it my Language Enlightenment (LE). Yet, looking back on how I got to where I am today, I have to say, it wasn’t my EL, which – so to speak – determined my LE. I already knew about that without having any EL.

 

Apparently, I already knew, I was enlightened from the moment I was born, as I cried very loudly and persistently, about the harm, that was done to me. Actually, it was my screaming from fear, despair and pain, which set the stage for the development of my DL and, as I, in my early twenties, began to talk out loud with myself and listen to the sound of my own voice, I heard a great change, as suddenly, I sounded  so good. I began to let myself know, I could sound calm, safe and happy and I started to explore my EL.

 

I have been enjoying my EL, ever since my discovery of it, but I am no different from any other human being, in that, I cannot, in one stroke, permanently, step out of my history of conditioning with DL. Yes, I was first able to do this, only briefly, momentarily, and, because I did this more frequently, I succeeded in prolonging my EL, but, in spite of my happiness and satisfaction, in expressing my LE with my EL, I still have moments of DL. Yet, my focus has totally shifted. From my conditioning history with DL, I was used to contrasting my fleeting moments of EL, with the insurmountable force of the fact that everyone engages in DL, but, currently, I primarily experience the healthy, robust, undefeatable power of my EL.   

 

We say, we think, but the fact is, we don’t think, but we only believe we think, because we keep saying that we think. Our so-called thinking is merely a figure of speech. More precisely, it is the inevitable fantasy, that is created, because we are prevented from having EL. Of course, this inhibition and denial of our EL – which is the preclusion of the way and the skill of using our language to our own benefit – of course, has prevented many other beneficial behaviors from ever developing. It is always our  language, that instructs us to increase or decrease certain behaviors. Certainly, our DL results into an entirely different behavioral repertoire than our EL.  

 

Psychologists and teachers should be all over this blog, but they are not. This indicates, that they are bound to create more problems for mental health patients and students, because they, unknowingly, continue to favor and enhance DL. Of course, we lose a lot of energy with our ridiculous fantasy, that we think. This energy cannot be used for speaking, listening, writing and reading. Moreover, because of our absurd belief in thought – as the causation of our actions – we react, automatically, as there is hardly ever any opportunity for us to respond, while we are speaking. Indeed, in DL, we are impaired and incapable of responding and, therefore, we react, as we simply don’t seem to have any other option.

 

Only when we verbally acknowledge, that thought doesn’t exist and, thus, doesn’t precede our use of language, can we begin to respond to each other and ourselves and have EL. A new way of life, with language, is possible. Every form of reactivity is because we continue to feel threatened, while we speak and unless we create – with our language – the environment in which we feel totally safe, this reactivity will continue. We never admit or address this during our DL and so, we also imagine, that we are unconscious about it, but, since there are no thoughts, there are also no unconscious thoughts. All of this is a product of our DL, in which we cannot say, what we want to say and be, who we really are.

 

Only during our EL do we respond and find out, that our response always prolongs and enhances our EL. However, our response isn’t, as we often say, from our gut, from our intuition or from our heart, but from the freedom to express ourselves, as there is no fear. Such freedom has never existed, since we  have never known the difference between DL and EL and have never skillfully continued with our EL. In EL, we are for the very first time, truly expressing ourselves without any fear, because there really is no longer the imaginary editing going on of our mind or our so-called thinking. Our emerging ability to respond is so beautiful, nourishing, revealing and enlightening, as our language changes, because of how we sound. Nothing stimulates our brain better, than the happy, resonant sound of our wellbeing.

 

Since it is impossible to have EL with everyone, each time we have it, with those who are capable of it, we charge our batteries. Surely, at some point, our ability to continue to function well – in a world in which we are surrounded by those who only know DL – is limited and requires, we withdraw, so we can be alone and speak with ourselves, to restore our EL. This return to EL comes about, as we notice, that certain matters demand our attention. During EL, we, unconditionally, pay attention to whatever asks our attention and by speaking with ourselves about whatever is in our attention, we dissolve whatever we were preoccupied with. Of course, it is because we listen to what we are saying to ourselves, that whatever is in our attention can dissolve. We can hear it in the sound of our voice, when this is the case, but as long as we remain still stuck with any particular topic, belief or opinion, we continue to have DL, which we don’t like to listen to. We engage in DL, not because we are unconscious about it, but because we just don’t like to hear the sound of it.  

 

In DL, our illusory mind or our thinking constantly demands our attention and, at best, temporarily, we distract ourselves or each other from this imaginary, haunting, troublesome process. Nevertheless, the reality is, we remain obsessed, stressed, disturbed and frightened, by our superstitious belief in our own thinking, in the same way, we might have felt tortured by the very notion of hell itself. Our fears are, of course, never about this fabricated after-life, but about what is happening during our lives and particularly, to what is happening right now. We fear to be here, as that would dispel all DL deceptions.

 

We have only known the fallacies of DL, but we are oblivious of the sanctifications of EL and so, we cling to these misapprehensions – to the known – as they are the only things we have ever heard of. And, this is another completely obfuscated aspect about fear, namely, that with DL, we avoid or deny our fears and, therefore, we cannot be new and move into the unknown. We haven’t lost our way, because we were, until now, never able to continue with our EL. I or someone else cannot show the way, but you can hear yourself and know your way. Of course, your way is the right way. Renewal isn’t something which  occasionally happens, but it happens continuously. Once this whole doctrine of having thoughts, which, presumably, cause actions, is dismantled, you will experience the energy of constant renewal, which is your LE. This is the delight, we can only express with our EL. Whatever you believed to be your thought, was DL, preventing you from your self-expression.