Echt,
Ja, het is echt
waar, ik ben verlicht, maar bijna niemand durft het te erkennen, omdat dat zou
inhouden, dat jij zelf ook verlicht bent. Alleen een verlicht iemand, kan een
andere verlichte herkennen. Eigenlijk is het alleen een niemand, die een andere niemand kan
horen, maar, aangezien het hier (ha-ha) om lezen en schrijven gaat, is het een
niemand, die, met plezier, iets niets-zeggends leest over een ander niemand.
Jezelf zijn,
is echt zijn, is gelukkig zijn, is verlicht zijn en dus niemand zijn en daar
met jezelf over durven en kunnen praten, zodat jij ernaar kunt luisteren en
ernaar kunt gaan handelen. Ja, dat heb jij natuurlijk nog niet gedaan en dat ga jij ook nooit doen,
omdat jij zogezegd een obsessievelijk bedenksel bent van je eigen taal. Ook dat
zogenaamde denken is iets wat jij alleen maar zegt, want het bestaat echt niet.
Dat niet-iemand-zijn
is werkelijk wie jij echt bent, want wanneer jij hardop met jezelf spreekt, dan
is er echt geen spreker binnenin je, die spreekt of een luisteraar, die
luistert. Je weet dan echt ineens heel zeker, dat die vermaarde spreker en die onvindbare
luisteraar echt niet bestaat en nooit heeft bestaan. Als jij uiteindelijk, net
als ieder ander mens, de pijp uitgaat, dan houdt ook jou zwaar-moedige, domme, dwangmatige Ontlichaamde Taal (OT) op, want er
blijft er echt helemaal niets van je over. Het hebben van Belichaamde Taal (BT)
is dus het echt toegeven, dat jij stervelijk bent en dus ook altijd bent geweest.
Het horen van niemand, is een heel ander verhaal dan
het lezen van niemand. Als jij hoort, dat jij echt niemand bent, dan ben je er
meer van overtuigd, dat dat echt zo is, als wanneer jij het leest. Dit is zo,
omdat jij het zelf zegt en ook zo ervaart. Miljoenen mensen zijn, ongemerkt, uitsluitend
en alleen maar naar anderen blijven luisteren, in de illusie, dat die gewichtige
ander dus echt iemand was, die beter of belangrijker was dan zij zelf. Indien
zij echter naar zichzelf zouden hebben geluisterd, omdat zij echt met zichzelf
hadden gesproken, dan zouden zij tot de ontdekking zijn gekomen, dat die overmatig
gewaardeerde ander, net als zij zelf, ook niemand is.
We doen allemaal dan wel heel druk over elkaar en over onszelf
en we zijn overtuigd van ons gelijk, met onze gebruikelijke, onbewuste,
zijkerige OT, maar met BT, worden wij eindelijk wakker uit onze verbale slaap en
is die belachelijke flauwe-kul-illusie van wie wij geloofde te zijn voorgoed
afgelopen. Het mooie is, dat we allemaal verlicht zijn en dat er dus echt helemaal
niets aan iemand hoeft te veranderen, omdat wij echt allemaal stervelijke niemanden
zijn.
Als je echt tegen jezelf zegt, dat je het onmogelijk is,
om, innerlijk, een zogenaamd onhoorbaar gesprek met jezelf te hebben, begint er
iets te spreken, dat nog niet eerder heeft gesproken, namelijk, je Taal
Verlichting (TV). Uiteraard drukt jou TV zich alleen maar uit met jou BT en
nooit met je OT. Met je OT, blijf je altijd maar doen alsof jij zo belangrijk
bent met al je drama en je problemen, maar met BT, kom je eindelijk tot leven. Je
bent uit de mond-dood van je OT herrezen en je zegt eindelijk wie je echt bent.
Ik had al eens eerder over echt geschreven, maar
vandaag is het nog echt eventjes weer iets anders. Je kunt het nalezen op mijn
blog, dat het waar is, maar ook, dat het waar was, wat ik toen schreef en zei.
Het feit, dat er echt geen lezer is, die iets leest, maakt dat deze geschreven
BT een impact heeft, die andere geschriften nooit konden bewerkstelligen. Je
hebt er, vanwege je oppervlakkige OT, nooit echt bij stil-gestaan, dat alles
wat je hebt gelezen, uiteraard van de OT van anderen afkomstig was. Dit lezen
is anders, omdat er geen enkele twijfel over bestaat, dat alleen niemand dit
kon schrijven en begrijpen.
Alleen als jij dus echt gaat luisterend spreken, kan
ook jij, met vaardigheid, alle puntjes op de ie gaan zetten. Dit is een eerbiedwaardige
en noodzakelijke taak, die alleen vergund is aan hen, die met hun BT over hun
TV kunnen spreken en schrijven. Zij zijn echt het licht in de Babylonische duisternis,
die een oorverdovende kakofonie van lawaai is, omdat het altijd weer gaat, over
het onuitstaanbare geluid van de dwingende sprekers, die met elkaar vechten om
de aandacht. Er is geen grotere vorm van teistering, dan te luisteren naar iemand,
die doet alsof hij of zij vriendelijk is, maar die dat echt helemaal niet is.
Met je OT, blijf je altijd lui op je krent zitten met je
zielige, overdreven gebakken peren, maar met BT weet je dat dit onnodig is. De eindeloze
problemen, die jij veronderstelde te hebben en waar jij je hele identiteit aan
ontleende, verdwenen als sneeuw voor zon, die dus echt de klank van je eigen
stem is. Jij hebt inderdaad de oplossing, maar zolang als jij je eigen stem nog
blijft verwaarlozen, dan zijn en blijven die stemmen van anderen toch belangrijker.