Laatst,

 

Op deze laatste dag van 2023, wil ik dat je weet, dat het me niets kan schelen, dat jij met je Ontlichaamde Taal (OT) verder gaat, want ik weet dat het niet lang meer zal duren. Wat echter in 2024 zal doorgaan, is zeer zeker mijn Belichaamde Taal (BT). Als je niet langer de lafaard bent, die je bent geweest, neem dan contact met mij op en ontdek wat ik bedoel.

 

Ik daag iedereen die dit leest uit, om eens met mij te praten en er eindelijk achter te komen, dat dit de laatste dagen zijn van je waanzin, aangezien je OT ten einde loopt en onze BT zal zegevieren, omdat dit onze enige positieve weg vooruit is. Niemand wil jouw negatieve OT en hoe meer jij blijft eisen, dat we er allemaal aan zouden moeten deelnemen, hoe meer mensen zich zullen gaan verzetten en zullen beslissen, dat ze absoluut iets anders willen dan OT. Ja, jou BT is inderdaad net zo geweldig als deze 10 lbs. bloemkool. Gelukkig nieuwjaar voor jou. (De foto liet zich helaas niet afdrukken op mijn blog, maar als je me emailt – mpeperkamp@sbcglobal.net – dan stuur ik hem naar je...oh, je kan me zien in mijn profiel, rechts boven.) 

Behalve deze gigantische bloemkool is er niets dat jou uit je gewoonte kan halen. Deze bloemkool is de druppel, die de emmer deed overlopen, de laatste kramp van je OT, die al heel lang op apegapen lag. Wist je dat bloemkool tot de Brassicaceae of de mosterd-familie behoort? Natuurlijk wist je dat niet, omdat je sowieso nooit iets over OT hebt geweten. Het is geen schande, om toe te geven, dat je het niet wist, want je onwetendheid maakt je menselijk.

 

Dit is mijn laatste schrijven van dit jaar. Ik wil het hier nadrukkelijk duidelijk maken: er is absoluut geen enkel excuus voor de doodsbedreigingen, tegen wie dan ook, die alleen maar probeert, om zijn verdomde mening te uiten. Ja, naar mijn mening zou jij dus eigenlijk moeten worden geëxecuteerd of uitgeroeid, als jij nog steeds niet kan verdragen, dat iemand een mening heeft, die niet overeenkomt met die van jou. En, nee, ik ben geen geweldloos persoon, aangezien ik mijn vrijheid zal verdedigen.

 

Het maakt eigenlijk helemaal niets uit of jij het bent of iemand anders, die probeert te voorkomen dat iemand op het stembiljet komt, en de diskwalificatie van iemand – Trump of Kennedy – leidt alleen maar af van waar wij blijkbaar niet over zouden mogen praten. Mensen, op welke voorwaarde dan ook, van de stemlijst halen, is niet waar het in democratie over gaat. Ik weet dat dit gebeurt, maar ik zeg: het komt door onze stomme OT, ​​dat we nog steeds met deze onzin bezig zijn. In OT proberen sprekers altijd andere sprekers de mond te snoeren, in een poging om het gesprek te domineren. In het nieuwe jaar zal duidelijk gaan worden, dat het vormgeven van het zogenaamde narratief, het laatste is wat iemand zou willen. We laten al die behoeftige, betekenisloze influencers, maar lekker in hun sop gaarkoken.

 

De zogenaamde vrede, die alleen westerse landen na de Tweede Wereldoorlog hebben genoten, zal geen stand kunnen houden, omdat het eigenlijk natuurlijk geen echte vrede was. Zolang onze OT voortduurde, kon er geen harmonie zijn en hebben we een geweldige kans verspild. Vandaag is het dus de laatste dag van 2023. Dit is onze laatste kans, om OT op zijn plaats te zetten, want in 2024 zullen we getuige gaan zijn van de onvermijdelijke gruwelijke ontrafeling, van waarbij wij betrokken zijn geweest, sinds dat wij, na de oertijd, verbaal zijn geworden.

 

Er zijn korte momenten geweest waarin wij – het  Amerikaanse volk en andere bevolkingen – eventjes enigszins naar onze taal hebben gekeken. Net als Martin Luther King, kijk ik uit naar de dag waarop mensen niet zullen worden beoordeeld op de kleur van hun huid, maar op de inhoud van hun karakter. We moeten echt met die Diversity, Equity and Inclusion (DEI) en Black Lives Matter (BLM) onzin stoppen, omdat het slechts een andere versie is van het spelen van de racisten-kaart. Alle galbakken, die deze rotzooi zijn blijven promoten zijn haters, die het doen voorkomen alsof hun OT, BT is.

 

Onze onbewuste OT heeft ons nog nooit toegestaan ​​te erkennen, dat het zogenaamde karakter van een persoon uniek is en bestaat uit onze persoonlijke ervaringen en keuzes. Het heeft echter beslist niets te maken met de inhoud van ons denkbeeldige karakter, ons zogenaamde zelf of onze onvindbare geest, maar met onze taal. Zoals zovelen, probeerde die King OT bespreekbaar te maken, maar dat is hem niet gelukt. Hij was de zoveelste bombastische prediker, die met zijn nadrukkelijke toespraken OT heeft voortgezet, terwijl hij deed alsof het BT was.

 

Als we echt met eerlijkheid en integriteit willen gaan spreken, anderen willen respecteren, verantwoordelijkheid willen nemen voor onze daden, openhartig en rechtvaardig willen zijn, en iemand willen zijn, die liefde en mededogen bij anderen promoot, dan zullen we BT moeten gaan hebben. Ik daag niemand uit om psychologisch werk te doen, maar sta er wel op, dat we de manier waarop we met onze taal omgaan zouden moeten veranderen. Onze verschillen in ras, etniciteit en geslacht leidden ons alsmaar af van onze taal. Ik pleit niet voor een kleurenblinde of toondove samenleving, maar mijn visie op rechtvaardigheid heeft te maken met wat we kunnen horen.

 

Er is natuurlijk een reden, waarom onze ervaring van geluk – als we die uberhaupt nog hebben – nooit erg lang kon duren. Ons gemeenschappelijke, mechanische taalgebruik, OT, vernietigt alles wat waardevol is in ons leven. Wanneer was de laatste keer dat je een betekenisvol, authentiek, plezierig en gedenkwaardig gesprek met iemand had? Als je het je niet meer kunt herinneren, betekent dit dat je leven is geruïneerd door je OT. Laat deze laatste dag van 2023 een moment van bezinning zijn, door toe te geven, dat het zo niet langer kan. Jij weet niet wat het is om doorgaande BT te hebben, maar je kunt het nog steeds ontdekken, als je je aandacht eens vestigt op het luisteren naar je stem terwijl je spreekt. Dit is waardoor alles geheel vanzelf zal gaan veranderen.       

 

Last,

 

On this last day of 2023, I want you to know, that I don’t give a shit about your Disembodied Language (DL), as I know, it is not going to last. However, what will continue in 2024, is Embodied Language (EL). If you are no longer the coward, you have been, you’ll get in touch with me and find out what I mean.

 

I challenge anyone, who reads this, to contact me, and to find out, that these are the last days of your madness, as your DL is going to come to an end and our EL is going to prevail, as this is the only positive way forward. Nobody really wants your negative DL and the more you keep demanding, we should all engage in it, the more people will resist and decide, they absolutely want something different than DL. Yes, your EL is as great, as this 10 lbs. cauliflower. (The picture didn't print on my blog, mpeperkamp@sbcglobal.net email me and I will send it to you. Happy New Year to you).  

Other than this gigantic cauliflower, there is nothing that can get you out of your habit. This cauliflower is the last straw, that broke the camel’s back, the last spasm of your DL, which was already on its way out, for a long time. Did you know, cauliflower is of the Brassicaceae or of the mustard-family? Of course, you didn’t, as you never knew anything about DL anyway. There’s no shame in admitting, you didn’t know, and ignorance makes you human.

This is my last writing of this year. I want to make it emphatically clear, there is absolutely no excuse at all for any death threats, to anyone, who is merely trying to express their fucking opinion. Yes, in my view, you should be executed, killed, whipped out and extinguished, if you can’t stand, anyone has an opinion, which doesn’t agree with your own. I am not non-violent person, as I will defend my freedom.  

 

It really doesn’t matter at all, whether it is you or someone else, who is trying to prevent someone, from being on the ballot and the disqualification of someone – Trump or Kennedy – is a distraction from what we, apparently, are not supposed to talk about. Moving people, by any means possible, off the ballot, is not what democracy is about. I know this is happening, but I say, it is because of DL, we are still engaging in this nonsense. In DL, speakers are always trying to shut up other speakers, in an attempt to dominate the conversation. In the new year, it will become clear, that shaping the so-called narrative, is the last thing anyone should want.    

 

The so-called peace, which only Western countries, after the Second World War, have enjoyed, isn’t going to last, because it wasn’t peace. As long as our DL continued, there couldn’t be any peace and we have squandered a great opportunity. Today is the last day of 2023. This is our last chance, to put DL in its place, because in 2024, we are going to witness the inevitable horrendous unravelling of what have been involved in, ever since we became verbal.  

 

There have been brief moments, in which we, the American people, but also, of course, other populations, have looked at our language. Like Martin Luther King, I look forward to the day, when people will not be judged by the color of their skin, but by the content of their character. We’ve got to stop this Diversity, Equity and Inclusion (DEI) as well as this Black Lives Matter (BLM) bullshit, because it is merely another version of playing the race-card. All motherfuckers, who are pushing this garbage are haters, who make it seem as if their DL is EL.

 

Our unconscious DL never allowed us to recognize, a person’s so-called character is unique and made up of personal experiences and choices. Surely, it has nothing to do with the content of our fictitious and imaginary character, self or our mind, but with our language. Like so many, King was trying to address DL, but he failed. He was merely another preaching bombastic, reverend, who, with his hypnotic speech, has continued DL, while pretending it was EL. If we truly want to speak with honesty and integrity, respecting others, taking responsibility for our actions, being fair and just, and being someone who promotes love and compassion in others, we must have EL. I am not challenging anybody, to do psychological work, but insist, we must change how we deal with our language. Our differences of race, ethnicity and gender distracted us from our language. I neither advocate for a color-blind nor tone-deaf society. My vision of justice has to do with what we can hear.

 

There is a reason why our experience of happiness – if we have it at all – can never last for very long. Our common, mechanical use of language, DL, destroys everything that is valuable in our lives. When was the last time, you had a truly meaningful, authentic, enjoyable, memorable conversation with anyone? If you cannot recall, it means your life is ruined by DL. Let this last day of 2023, be a moment of reflection, by admitting you can’t go on like this any longer. You don’t know ongoing EL, but you can still discover it, if you bring your attention to listening to your voice, while you speak. This is what changes everything.  

 

Said,

 

It has never been said like this before – at least, I have never heard it – but it is of course true, that we laugh so little anymore, because we have become increasingly stupid and incompetent with our words. There will probably be someone, who will take offense to this again, but the fact remains, that our bluntness and speaking truth to power does not promote laughter but stops it.

 

Let it be said at last, that all our endless whining is far too serious. Even if someone is completely right, it is and remains an unpleasant complaint that does not help anyone. Real laughter seems to have left with the north sun, since the techno-religion started to determine that texts, supposedly, are also communication. It seems so, but it is not so. The lack of humor, all things considered, is no longer noticeable to anyone who grew up with I-phones, Facebook, Instagram, etc. We do, very occasionally, pretend to laugh a little, but everyone knows, that laughter, so to speak, is actually something outdated from the old days.

 

Honestly, the only way to make us laugh again, is to let someone speak, who can remember from the past – or preferably, of course, from a recent experience – what it was like to laugh. Someone who clearly knows what he or she is talking about. This is something completely different than explaining it to someone, who doesn't get the joke or who hasn't listened carefully, because that never leads to anything. Retrieving the memory of laughter is of the utmost importance to revive laughter.

 

For someone who can still remember

 laughing like it was yesterday, 

it is certainly no exaggeration 

to say that to recall and to cherish 

that memory of laughter as much as

 possible pays off. Without such 

a thorough approach, we can 

shake it, but not with laughter. 

There is more to laughing, than

 just shaking yes with our heads. 

There are many stupidly

 annoying comedians, who

 want us to believe, we can

 be made to laugh by 

being overwhelmed with noisy

 commotion. In short, they are, 

presumably, trying to wake 

everyone up.

Although there is absolutely

 nothing to laugh at with 

stinky old philosophers, 

like Renee Descartes, it 

seems to be the case, that 

the original meaning of 

cogito – which appears in

 his famous cogito ergo sum, 

I think, therefore I 

am – means: shaking 

together, turning over 

or putting into motion. 

While it may be a bit 

far-fetched, our awakening 

from our laughter-deprivation,

 of course, has nothing to 

do with suddenly waking 

up from a bad dream, but 

with the activation of our 

laughing muscles. These

quasi-philosophical 

comedians, pretend to

 laugh and speak so 

spontaneously, but it's 

all just an act.

 

All that idiotic shouting, that aggrieved swearing and that maniacal, out-of-control, rapid-quick, supposedly-funny-hilarious talk, means that in the end not much is said anymore - actually nothing at all - and that everyone, often also with a piece in their collar, snaps shut. You would like to believe that this is now more or less common knowledge, but, apparently, there are still entire hordes of folk,  who hold on to slamming the door in your face, instead of opening it for you. In my opinion, most of the tiresome, with-thick-wood-you-can-saw planks, celebrated jokers, are depressed people, who slam one door after another and with a very loud bang. No wonder everyone shuts down and, basically, has stopped laughing, because we are constantly being hit around the ears with those annoying noise from all those slamming doors. And, no one is keeping a door open anymore - as it should be – so, it seems as if our great lack of good humor, has to be explained by our lack of politeness and good manners.

 

In the past, people sometimes reminded each other of the missing laughter, with the saying: laugh and the world laughs with you. It was also said, when you laugh, the whole world laughs with you, but when you cry, you cry alone, but, like I said, no one seems to remember anything about real laughter anymore. It's easier said than done and that's why we have stopped laughing. Our modern problem is, we don't really want to put any effort into it. People say, that everything has already been said and done, but even though everything has been said, as far as our laughter is concerned, nothing has been done.

 

Laughter is a different with me, because I do what I say. I laugh every day and I enjoy myself because I am happier than most people. I don't say this to put myself above others, but to let it be said: a happy person laughs more often and more easily than an unhappy person. An unhappy person is always a party pooper, but they are the ones, who mostly pretend to be funny. We've never paid much attention to this, but those unfortunate whiners pretend to be funny, but they're actually pathetic. The fact that we usually mawkishly laugh at pitiful people, is a clear sign of psychological decline.

 

Why have you always said yes to fake-fun, but keep saying no, to real humor? You do this unconsciously, because according to you, pretending is really fun, but real fun is a problem that bothers you. Someone like me, laughs because he is happy, but not because he tries to mask his problems. Others who laugh at me, who catch my humor, are also really happy that real laughter still exists. Why do you settle for that phony humor, that doesn't make your misery more bearable, but even worse?

 

Yes, it is a big lie that our laborious laughter would do us any good. On the contrary, our laughter has a detrimental effect, because we make fun of the most horrible things, while we dissociate from what is really happening. That dissociative effect of our false humor is devastating, because it dulls us. We are literally laughing our heads off. We hardly laugh or don't laugh at all anymore, because we are actually too stupid, too insensitive, too superficial and too pretentious. Humor means awareness, sensitivity, authenticity and intelligence and is therefore of a very special quality. Unless you behave in a different way than you were used to, humor is not for you. My humor is not beholden to anyone and it is high time, you face that fact. The ridiculous idea, that some comedian could make you laugh is an incorrect characterization of humor.

 

In this writing, I have 

conveyed the happy and 

good news about the 

constant humor, which

 derives from my 

Embodied Language (EL)

 and you have just read 

about it, very courageously

 and attentively, up to 

this last paragraph, but I

 tell you once more, you

 have not heard what I 

have said, because speaking 

and listening is completely

 different from writing 

and reading. Humor 

doesn't care about your 

biased attitude, your 

beliefs and expectations. 

You can never laugh 

because you believe, 

you know what is funny. 

Unless you let go of 

your meaningless image 

of humor - which is 

maintained by your 

senseless Disembodied 

Language (DL) - you 

only pretend that something

 is fun. You have no idea

 how strange and unpleasan

t you seem, as long as you

 pretend, you are having 

such a good time, because 

everyone can see with their

 own eyes and hear with

 their own ears, this is not 

the case. You are performing,

 proving, showing off, 

but you are not laughing

 and you are expressing, 

that you do not know 

what it is like, to laugh. 

If you knew, why don't 

you laugh with me? No, 

you really don't know 

and your biggest dilemma is, 

that you can't admit, that 

you don't know. Just imagine

 if you did that? How would

 you laugh then? Even though

 I write here, that I have 

said enough now, I know

 that with these words I have

 said something very valuable,

 which later can really be 

talked about and laughed about.

 

Here is what my dear Dutch friend AnnaMieke wrote about my writing…. That a smile could turn into a whole of laughter. Where the words can turn to some pleasure, in what can arise, if one can experience, that the lightness in writing, can experience it, to be able to share together in which the laughter can arise xxx….and this, dear reader is our prediction for 2024, in which we are going to experience our laughter is a rising again from our EL and is showing us our Language Enlightenment (LE).

 

Gezegd,

 

Het is nog nooit eerder zo gezegd – althans, ik heb het nog nooit gehoord – maar het is natuurlijk zo, dat we nog maar zo weinig lachen, omdat we steeds  dommer en met onze woorden, incompetenter zijn geworden. Waarschijnlijk zal er wel weer iemand zijn, die hier weer aanstoot aan neemt, feit blijft, dat dit het lachen niet bevordert, maar tegenhoudt.

 

Laat het maar eens eindelijk gezegd zijn, al dat oeverloze gezanik, is veel te serieus. Ook al heeft iemand helemaal gelijk, het is en blijft een onaangenaam geklaag, waar niemand iets mee opschiet. Het echte lachen schijnt met de noorder-zon te zijn vertrokken, sinds de techno-religie is gaan bepalen, dat teksten ook communiceren zou zijn. Het lijkt zo, maar het is niet zo. Het ontbreken van humor, valt, welbeschouwd, niemand meer op, die opgroeide met I-phones, Face-book, Instagram, etc. We doen dan wel, heel af en toe, een beetje, alsof we nog wat lachen, maar iedereen weet, dat lachen zogezegd eigenlijk iets uit de oude doos is.

 

Eerlijk gezegd, de enige manier, om ons opnieuw aan het lachen te krijgen, is door iemand aan het woord te laten, die zich nog kan herinneren van vroeger – of  liefst natuurlijk, vanuit een recente ervaring – hoe het was om te lachen. Iemand die goed gezegd weet waar hij of zij het over heeft. Dit is iets heel anders, dan aan iemand uitleggen, die de grap niet snapt of die niet goed heeft geluisterd, want dat draait nooit ergens op uit. Het ophalen van de lach-herinnering, is van het allergrootste belang, om het lachen weer nieuw leven in te blazen.

 

Voor iemand, die zich het lachen nog als de dag van gisteren kan herinneren, is het is beslist niet teveel gezegd, om die herinnering zoveel mogelijk op te halen en te koesteren. Zonder dergelijke gedegen aanpak, kunnen wij het dus wel schudden, maar niet van het lachen. Er komt wat meer kijken, bij lachen, dan alleen het ja-schudden met ons hoofd. Er zijn vele stom-vervelende komiekelingen, die ons willen doen geloven, dat wij aan het lachen kunnen worden gebracht, door ons te overstelpen met allerlei opschudding. Ze zijn, kort gezegd, bezig om iedereen wakker te schudden. Ofschoon er over ouwe-stink-sok filosofen, zoals Renee Descartes absoluut niets te lachen valt, schijnt het zo te zijn, dat de originele betekenis van cogito, wat voorkomt in zijn befaamde cogito ergo sum – ik denk, dus ik besta – samen schudden betekent. Het is misschien wat vergezocht, maar liever gezegd heeft dit wakker schudden uit de lach-armoede, niets te maken met het plotseling ontwaken uit een nare droom, maar met het in beweging zetten van de lach-spieren. Ze doen net alsof ze het lachen, zo spontaan uit hun mouw schudden, maar het is allemaal geacteerd.

 

Al dat idiote geschreeuw, dat verongelijkte gescheld en dat maniacale, uit-de-band-springende, vlugge, zogenaamd-grappige-leuke gepraat, maakt, dat er, uiteindelijk niet veel meer wordt gezegd – eigenlijk helemaal niets – en dat iedereen, vaak ook nog met een stuk in hun kraag, dicht-klapt. Je zou toch willen geloven, dat dit nu zo’n beetje algemeen bekend is, maar blijkbaar zijn er nog hele volks-stammen, die vasthouden, aan een deurtje dicht-gooien, in plaats van een deurtje openen. De meeste, vermoeiende, van-dik-hout-zaagt-men-planken, gevierde grappen makers, zijn volgens mij depressieve mensen, die de ene deur na de andere deur, met een rot-klap dicht smijten. Geen wonder, dat iedereen dicht-klapt en de brui heeft gegeven aan het lachen, want wij worden voortdurend om de oren geslagen, met die pest-herrie, van al die dicht-slaande deuren. En, er wordt door niemand meer netjes – zoals het hoort – een deur opengehouden en het lijkt wel, alsof ons grote gebrek aan goed-lachsheid, te maken heeft met ons gebrek aan beleefdheid en goeie manieren.

 

Vroeger herinnerde men elkaar nog wel eens aan het ontbrekende lachen, met het gezegde: lach en de wereld lacht met je mee. Ook werd het wel eens gezegd, als je lacht, dan lacht de hele wereld met je mee, maar als je huilt, dan huil je alleen, maar zoals ik al zei, niemand herinnert zich dat schijnbaar nog. Het is makkelijker gezegd dan gedaan en daarom is ons het lachen vergaan. Het probleem is, dat we er eigenlijk geen enkele moeite voor willen doen. Men zegt wel, daarmee is alles gezegd en gedaan, maar, ook al werd er van alles gezegd, er is – wat het lachen betreft – helemaal niets gedaan. Met mij is dat anders, want ik doe wat ik zeg. Ik lach elke dag en ik lach, omdat ik gelukkiger ben dan de meeste mensen. Ik zeg dit niet om mij boven anderen te plaatsen, maar ik laat het gezegd zijn: een gelukkig mens lacht nou eenmaal vaker en gemakkelijker dan een ongelukkig mens. Een ongelukkig mens gooit altijd roet in het eten, ook al doen juist ongelukkige mensen heel vaak alsof ze leuk zijn. We hebben hieraan nog nooit veel aandacht besteed, maar die onfortuinlijke zeikers, doen alsof ze lach-wekkend zijn, maar eigenlijk zijn ze zielig. Dat wij doorgaans meestal om zielige mensen lachen is verschrikkelijk.

 

Waarom heb je altijd ja gezegd tegen leuk-doenerij, maar zeg je telkens weer nee tegen echte humor? Je doet dit onbewust, want volgens jou, is doen-alsof, echt leuk, maar echt leuk is een probleem, dat jou stoort. Iemand zoals ik, die lacht, omdat hij blij is en  niet om zijn problemen te maskeren. Anderen, die om mij lachen, die mijn humor vatten, zijn ook echt blij, dat echt lachen nog steeds wel degelijk bestaat. Waarom neemt je genoegen met die nep-humor, die je ellende niet dragelijker, maar erger maakt?

 

Ja, het is dus een grote leugen, dat ons moeizame lachen ons goed zou doen. Het tegendeel is waar, ons lachen heeft een nadelige uitwerking, want we doen leuk over de meest afgrijzelijke dingen, terwijl wij dissocieren van wat er werkelijk plaats vindt. Dat dissociatieve effect van valse humor is verwoestend, want het stompt ons af. We lachen ons letterlijk suf. We lachen nauwelijks of helemaal niet meer, omdat we eigenlijk te dom, te ongevoelig, te wezenloos en te pretentieus zijn. Humor betekent bewustzijn, gevoeligheid, authenticiteit en intelligentie en is dus van zeer bijzondere kwaliteit. Tenzij jij je dus op een andere manier gaat gedragen, dan je gewend was, is humor voor jou niet weggelegd. Mijn humor is aan niemand iets verplicht en het is hoog tijd, dat jij dat onder ogen gaat zien. Het belachelijke idee, dat een of andere komediant jou aan het lachen zou kunnen maken, is een onjuiste karakterisatie van humor.

 

In dit schrijven heb ik de blijde boodschap over de  humor van mijn Belichaamde Taal (BT) overgebracht en jij hebt, heel moedig en aandachtig, doorgelezen tot deze laatste paragraaf, maar ik zeg je, je hebt niet gehoord, wat ik heb gezegd, omdat spreken en luisteren iets heel anders is, dan schrijven en lezen. Humor trekt zich niets aan van jou vooringenomen  houding of jou verwachtins patroon. Jij kan nooit lachen, omdat jij gelooft te weten wat leuk is. Tenzij jij jou niks-zeggende beeld van humor – dat met jou Onlichaamde Taal (OT) in stand wordt gehouden – gaat loslaten, kan jij alleen maar doen alsof iets leuk is. Je hebt geen idee, hoe raar en onaangenaam je altijd overkomt, zolang je blijft doen alsof je het zo naar je zin hebt, want iedereen kan met eigen ogen zien en met eigen oren horen, dat dit niet het geval is. Je bent aan het presteren, aan het bewijzen, aan het uitsloven, maar je lacht niet en je geeft blijk van het feit, dat je niet weet wat het is om te lachen. Als je het wist, waarom lach je dan niet met mij? Nee, je weet het echt niet en je grootste dilemma is, dat je niet kan toegeven, dat je het niet weet.  Stel je toch eens voor, dat je dat deed? Wat zou je dan lachen. Ook al schrijf ik hier, dat ik nu genoeg heb gezegd, ik weet, dat ik met deze woorden iets heel waardevols heb gezegd, waar later, echt over kan worden gesproken en om kan worden gelachen.       

 Here,

 

Would you come here, to talk with me, about being here? I don’t care to talk with you, about where you are. People say, you’ve got to meet people where they are, but I say, why don’t you meet me, where I am? It is a take it or leave it situation, but, since you have never been, where I am, you can’t leave it, as you were never here, so it is reasonable to take it.

 

You can stop your Disembodied Language (DL) right here and now, by connecting, through these words, with me and by experiencing, that your Embodied Language (EL), which makes you so happy, is really possible. Things were getting complicated with your DL, as there was no way out, but these words, bring you to the reality of EL, here, which is such a relief.

 

You didn’t come here, to my blog, to escape, but to find yourself. Thank you for being here. You haven’t been here too long. I suggest, you stay a little longer this time. What do my words do to you? They don’t refer to tedious DL, they invite EL, the language of being here. If you can allow your EL to continue, you begin to sense your Language Enlightenment (LE).

 

I have been waiting, here, for one hour, a week, a month, a year, but now, that you are finally here, there is no time to lose. Your EL always refers to your LE, even if you only manage to only have it for just a few moments. Why don’t you stay here, so that you can acknowledge, it is true what I say?

 

When I, for the first time, heard my voice, I said: I want to stay here and continue with this. And, that is what I did, although I still had to deal with my history of DL, which never allowed me to be here. I stayed here, because someone convinced me, it is possible. I could hear, in the sound of his voice, he was really here. Although he is, supposedly, gone, as far as I am concerned, he is still here, as I am here.

 

You can also hear in the sound of my voice, that I am here. If you don’t hear it, this simply means, that you do not hear, that you are here. EL will illustrate to you, that you can be here, although your fear has always prevented you from being here. This fear will go away, when you listen to the sound of your voice, when you speak with yourself. There is absolutely no fear, when you hear yourself speak with yourself.

 

Please, pause here and take a break. Consider what I have conveyed to you about being here. Your EL is about being here, but your DL drags you all over the place. With DL, you are running, hurrying, but you never settle down here, where you are, where you have always been. In EL, your own language finally catches up with you. It is such a comfortable affair. 

 

What are you here for? Why do you read this blog? What do you hope to gain? These words only have one goal: to bring you here. If you read them out loud and hear your own voice, you will hear, you are here, because your voice is in the here and now. You should be here any minute now, as you can do what I say. You can listen to yourself, while you speak.

 

It is so good, down here, it feels so grounded, so settled, so rooted, so down to earth, but, perhaps, you prefer to say, your EL, is up here, as it feels so elevated, so energized, so elated, so high? Here, the conversation becomes interesting. It really doesn’t matter what your here is like, as it is, where you are. No one’s here is better than someone else’s here.

 

It would be so wonderful, if you could sit here, with me, for a while and talk with me about being here. I love it here and believe, you would love it too, if you somehow managed to get your ass over here. There is nothing to be gained from your DL, but here, you can have EL and experience your LE. I wish you were here, because even in this tiny moment of joyful EL, you can hear your LE. However, I am not here to entertain you. Once you are here, you’ll know, you have done it all by yourself.     

 - Dear reader, who could write something like that? How does someone come up with that? And why? When are you going to finally do it, because you missed out on all this. You can't make something like that up...Thank you AnnaMieke. 

- Here is the beautiful writing of my dear Dutch friend AnnaMieke (unedited translated in one click with Google translate from Dutch) who talks about her Embodied Language (EL) and her Language Enlightenment (LE). So this is what happens when we start to be in charge of our language.

- Do something different in the new year. This is the link to her blog, which she calls: Natuurlijk Ontvouwen. (klompanna2.blogspot.com)

Disarming. It is my description in my being, in which the miraculous unfolding pulls me forward, in preserving how it can strengthen, in the right click, my body prepares itself in the essential aspect, that in the driving of my words, push me down in the amazement of my own writing. It is a soft silence that points me to the connection in my writing, actually shows a beautiful way to write from my silence. In which my language is always given space, in what is about can remain in the certainty of time, that my fingers that I put, without really looking, receive entire texts, to pass on to some others. But in the change that I experience, no scale can be placed, other than only experiencing it in what I write, but can also put it aside, in the origins, in the renewal of my language, can often be more meaningful than the writing whole, in which I can often read my own conclusion. Daring to be lighter, convincing what it can be like, to feel that the rhythm is slowing down, my head is floating looking down and yet I continue to write, which will become the next sentence. I also imagine how the energy I speak about can still be interpreted in my language, and literally shows me that while I tap, everything around me changes, can be in the lighter than writing as I was As if I am landing in yet another new area, where some old words want to swirl, where there is no resistance or resistance, only my own unfolding. I float as in amazement outside my own gate and see some doors opening . To my knowledge, step forward considerably, because I know what this means. That there are no longer any limits in my disarming writing and that it therefore goes a little slower and can be more careful, in opening up what I have known for a long time, that this can arise. But in the specificity of obtaining, which was advocated as silence, than just experiencing what it is like to be able to write in this energy. It has nothing to do with just staying in my own language, than being able to experience my soft energy that I get from it and can just keep sharing it. Just like that, because it arises, just like that, in the dignity of my writing, where the sound can no longer be a drum, than just listening in the ticking of my language, how my heart can be very satisfied, to be able to read myself like this.

- Beste lezer, wie kan zoiets nou schrijven? Hoe komt iemand daarop? En, waarom? Wanneer ga jij het nou ook eindelijk eens doen, want dit ben jij dus allemaal misgelopen. Zoiets kan je niet verzinnen..

- Hier is het prachtige schrijven van mijn dierbare vriendin AnnaMieke, die het heeft over haar Belichaamde Taal (BT) en haar Taal Verlichting (TV). Dit gebeurt er dus, als we onze taal gaan toe eigenen. Dank je wel AnnaMieke. 

- Doe toch eens wat anders in het nieuwe jaar. Dit is de link naar haar blog, die zij Natuurlijk Ontvouwen noemt: Natuurlijk Ontvouwen. (klompanna2.blogspot.com)

Ontwapenend.

Het is mijn beschrijven in mijn zijn, waarin het wonderlijk ontvouwen mij naar voren trekt, in het behouden hoe het kan versterken, in de juiste klik ,mijn lijf zich voor bereid in het wezenlijk aspect, dat in het drijven van mijn woorden, mij neer hebben gezet in de verwondering van mijn eigen schrijven.Het is een zachte stilte die mij wijst naar de verbinding in mijn schrijven,eigenlijk een mooie weg aanwijst om vanuit mijn stilte te kunnen schrijven.Waarin mijn taal de ruimte steeds krijgt, in hetgeen wat over kan blijven in de zekerheid van tijd,dat mijn vingers die ik zet, zonder echt te kijken hele teksten krijgt, om door te geven aan wat andere.Maar in de verandering die ik ervaar, geen weegschaal is te leggen,dan alleen te ervaren in wat ik schrijf,maar het ook zo naast mij neer kan leggen,in het ontstaan,in de vernieuwing van mijn taal, vaak het zinvoller kan zijn,dan het schrijvend geheel, waarin ik mijn eigen afsluiting vaak kan lezen.Het lichter durven zijn,het overreden hoe het kan zijn, om te voelen dat het ritme wat langzamer komt,mijn hoofd al zwevend naar beneden kijkt en toch blijf schrijven, wat de volgende zin weer wordt.
Ik stel mij ook zo voor, hoe de energie waar ik over spreek, nog kan duiden in mijn taal,en mij letterlijk laat zien, dat terwijl ik tik, alles om mij heen veranderd, in het lichter kunnen zijn dan te schrijven zoals ik was gewend.Alsof ik aan het landen ben in weer een nieuw gebied, waar wat oude woorden mee  willen dwarrelen,waar geen verzet of weerstand is, dan alleen mijn eigen ontvouwen.Ik zweef als in een verwondering buiten mijn eigen poort en zie wat deuren openen. Stap naar mijn weten flink vooruit, omdat ik weet wat dit betekent.
Dat er geen grenzen meer  zijn, in mijn ontwapenend schrijven en het daarom ook wat langzamer gaat en zorgvuldiger kan zijn, in het openen wat ik allanger heb geweten, dat dit kan ontstaan.Maar  in de bijzonderheid van verkrijgen, die als stilte was bepleit, dan alleen te ervaren hoe het is, om in deze energie te kunnen schrijven.Het heeft met  niets te maken, dan alleen te verblijven in eigen taal,dan te kunnen ervaren, mijn zachte energie, die ik ervan krijg en zomaar kan blijven delen.Zomaar, omdat het ontstaat,zomaar, in de waardigheid van mijn schrijven,waar de klank geen trommel meer kan zijn, dan alleen te luisteren in het tikken van mijn taal, hoe mij hart heel tevreden kan zijn, om mijzelf zo te kunnen lezen.